The Divine Comedy - The Booklovers

         Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου σήμερα, είναι δυνατόν να μην κινηθώ στο πνεύμα ακόμη και μουσικά;;; Τι όμορφο τραγούδι!!!!! Όλα τα ονόματα που ανεφέρονται εδώ, είχαν κάτι να πουν και να προσφέρουν! I have nothing else to add...

Ό,τι μου δίδαξαν τα βιβλία

          Παγκόσμια ημέρα του βιβλίου σήμερα και ομολογουμένως έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους μέχρι τώρα, που δεν έχουν διαβάσει ποτέ ένα βιβλίο κι ακόμα χειρότερα δεν αρέσκονται στο να ακούνε μουσική (στο μυαλό μου βιβλίο και μουσική πάνε πακέτο)!. Να δικαιολογήσω εν μέρει το πρώτο, μιας και απαιτεί λίγο κόπο, φαιά ουσία και πνευματική προσπάθεια, το δεύτερο, όμως, είναι κάτι που δεν θα το κατανοήσω ποτέ. Στο μυαλό μου τους κατατάσσω σε επίπεδα φυτοζωίας και αναρωτιέμαι πολλές φορές "μα πώς την παλεύουν σε αυτόν τον κόσμο τελοσπάντων;". Και να δεχτώ ότι αρέσκονται στο να μην αρέσκονται σε ανάγνωση και μουσική...Μα να είναι χαρούμενοι για αυτό και να μην χάνουν ευκαιρία να το διατυμπανίζουν;;; Και να ασκούν κριτική σε αυτούς που τους αρέσει να έχουν ενδιαφέροντα, γιατί περί ενδιαφερόντων μιλάμε και μάλιστα δημιουργικών, χλευάζοντάς τους περιχαρώς; Έχω ακούσει φράσεις όπως: "Στην ζωή μου όχι μόνο βιβλίο, αλλά ούτε περιοδικό δεν έχω ανοίξει", "δεν με αφορούν τα μουσεία, πέτρες θα βλέπω;" (αυτό δεν έχει σχέση με βιβλίο, απλά ήθελα να το πω), "διαβάζουν αυτοί που δεν θέλουν να ζήσουν", "τιιι;;; Πάλι διαβάζεις; Ζήσε και λίγο!" και λοιπές αερολογίες παρεμφερούς πνεύματος!
           Ουδείς είπε να διαβάζεις μετά μανίας Umberto Eco, James Joyce ή Jean-Paul Sartre! Και ούτε γίνεται από την μια στιγμή στην άλλη να γίνεις βιβλιόφιλος, όταν κουράζονται τα βλέφαρά σου με ένα ξεφύλλισμα περιοδικού! Είναι μια τέχνη που χτίζεται λίγο-λίγο και κυρίως από την παιδική μας ηλικία. Άπαξ κι ο γονέας δεν κάνει δώρο στο παιδί του ένα βιβλίο, δεν του διαβάζει παραμύθια και γενικώς δεν το μυεί στην μαγεία ενός βιβλίου, το παιδί δεν θα έρθει ποτέ σε επαφή με την αναζήτηση ενός παιδικού αρχικά βιβλίου, την χαρά να νιώθει και να μυρίζει τις σελίδες του, να εκτιμά την εικονογράφηση και να αξιολογεί την υπόθεση. Στην πορεία δεν θα κατασταλάξει στο τι τον ιντριγκάρει σαν θέμα για να διαβάζει και εν τέλει θα βλέπει βιβλίο και θα παίρνει σκόρδα, μάτια και σταυρούς για να σκοτώσει το κακό που τον βρήκε.
            Τα αποτελέσματα της έλλειψης βιβλίου, τα βίωσα η ίδια στα χρόνια που δίδασκα, βλέποντας μαθητές που ενώ θα έπρεπε να βλέπουν ένα θέμα έκθεσης και να μην βάζουν τελεία στην φαντασία τους, κοιτούσαν αποχαυνωμένα, με το μετέωρο βλέμμα του εξωγήινου που προσγειώθηκε στον πλανήτη Γη, διερωτώμενοι κάθε φορά ακριβώς το ίδιο πράγμα: "Ε, και τώρα τι να γράψω εδώ!;". Τους  ήταν τρομακτικά δύσκολο όχι να βάλουν σε καλούπι την σκέψη του, άλλωστε χρειάζεσαι πρώτα ιδέες για να τις βάλεις σε καλούπι και να τους δώσεις μορφή, άλλα πρωτίστως να κατανοήσουν ένα θέμα κι έπειτα να αναρωτηθούν τι θα μπορούσαν να γράψουν. Πολλές φορές χρειάστηκε να ρίξω η ίδια ιδέες στο τραπέζι, για να ανακαλύψω την επόμενη φορά πως η έκθεση που μου παραδόθηκε αναπτύχθηκε με βάση τις δικές μου ιδέες και τίποτα απολύτως δεν θύμιζε τον χαρακτήρα και τον τρόπο γραφής του μαθητή. Η τεχνολογική νόηση που έχουν αποκτήσει οι τωρινές γενιές, δεν έχει σχέση με την ελεύθερη νόηση που αναγκαστικά αποκτήσαμε εμείς, μιας και στερούμασταν τεχνολογίας κι ούτε σχετίζεται με την νόηση σε πρακτικά ζητήματα. Στα πρακτικά θέματα, τα παιδιά πελαγώνουν και δεν μπορούν να τα διαχειριστούν ακολουθώντας απλά βήματα.
             Ένας μέσος εγκέφαλος δεν μπορεί να κατανοήσει πως το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει διασκέδαση και πάνω από όλα να σου ανοίξει ορίζοντες και νέους κόσμους. Δεν διαφέρει σε τίποτα από μια συζήτηση σε ένα cafe, όπου ακούς απόψεις άλλων, μιας και μέσω ενός βιβλίου, ακούς την άποψη ενός ανθρώπου που δεν γνωρίζεις, αλλά σε ενδιαφέρει να μάθεις τι πιστεύει. Τα βιβλία μου δίδαξαν πράγματα, πολύ πριν τα ζήσω, οπότε κατά μια έννοια με προετοίμασαν για αυτά που πιστεύω σήμερα και που τα διαπιστώνω κάθε μέρα που περνάει αναπνέοντας ανάμεσα σε ανθρώπους με διαφορετικές κουλτούρες. Δύο είναι τα βασικά πράγματα στα οποία πιστεύω ακράδαντα και δεν πρόκειται να τα αναιρέσω ποτέ (τώρα θα μου πει κάποιος, ποτέ μην λες ποτέ), αλλά πράγματι δεν γίνεται να ταλαντευτώ.
              Το πρώτο είναι πως αδίκως αναλωνόμαστε σε αεροσυζητήσεις με ουτοπικές Παγκόσμιες ημέρες περί ισότητος, μιας και η ισότητα απλώς δεν υφίσταται. Από μικρή μάλιστα έμαθα πως πρέπει να υπακούω σε ανωτέρους, είτε είναι γονείς, είτε δάσκαλοι, είτε κυβερνήσεις και νομοθέτες, άρα αυτομάτως κατάλαβα πως δεν υπάρχει ισότητα όταν υπάρχει ιεραρχία. Για να μην πω ένα σωρό παραδείγματα, έρχομαι στο σήμερα βλέποντας πως εγώ δεν είμαι καθόλου ίση με έναν οιονδήποτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας λόγου χάριν, μιας και δεν εισπράττουμε τα ίδια χρήματα και δεν ζούμε την ίδια ζωή. Αυτομάτως, δεν είμαστε ίσοι. Ούτε καν θα μπω στην διαδικασία να μιλήσω για φύλα, έθνη, χρώμα δέρματος κτλ. Εδώ σε μια χώρα ζούμε και σου ξεκαθαρίζουν από μικρό, πως όλοι δεν είμαστε ίσα κι όμοια. Επομένως δεν πιστεύω σε Ιδανικές Πολιτείες. Κι αυτές έχουν ιεραρχίες που εμένα δεν με καλύπτουν. Το εάν τελικά μπορεί να λειτουργήσει μια Πολιτεία χωρίς ιεραρχία, είναι ένα άλλο ζήτημα που δεν είναι επί της παρούσης.
              Από την άλλη πλευρά έχω κατανοήσει πλήρως κάτι τόσο απελευθερωτικό, που είναι η απουσία δικαιοσύνης. Δεν χρειάζεται να βασανίζομαι άλλο με 'γιατί' και 'πώς'. Απλά η Δικαιοσύνη δεν υπάρχει. Υπάρχουν τα δυο μέτρα και δυο σταθμά και σε όποιον αρέσει. Τώρα πια ξέρω τι μου γίνεται για αυτό και δεν νιώθω να με πνίγει το δίκιο μου. Πώς να με πνίξει κάτι που δεν υπάρχει; Που δεν εφαρμόστηκε ποτέ στις λεγόμενες κοινωνίες των ανθρώπων, ποτέ μέσα στους αιώνες και που δεν θα εφερμοστεί ποτέ και πουθενά στο μέλλον και στα όσα χρόνια θα υπάρχει αυτός ο Πλανήτης που θα κατοικείται από ανόητα όντα, λέγε με ανθρώπους!
              Επομένως το βιβλίο και η ίδια η ζωή με απελευθέρωσαν και μου έδωσαν απαντήσεις για όλες τις απορίες μου. Από εκεί και πέρα...Αλίμονο σε όσους δεν έχουν απορίες και σε όσους δεν έκαναν προσπάθεις να τις λύσουν...
             

Απεχθάνομαι...

         Τελικά ο χθεσινός εξορκισμός δεν επετεύχθη, καθώς το όνομα της κακοδαιμονίας αποτυπώθηκε σε δικά μου λημέρια μεν χωρίς να αφήσει ανέπαφες τις πνευματικές και διανοητικές νόρμες μου δε. Το ρητό, όμως, το αφήνω ως έχει (είπαμε: Συν Αφροδίτη και χείρα κίνει) γιατί ισχύει περισσότερο από ποτέ ότι if you got Aphrodite's looks, you got it all. Οι εποχές δεν εκτιμούν την Σοφία και το Πνεύμα να παίξουν μπάλα...

Λατρεύω...

        ...Να ξαναθυμάμαι τραγούδια, συγκροτήματα και μουσικές από το παρελθόν. Απλά εκεί που έχω ξεχάσει τις νότες και τον ρυθμό τους, επανέρχονται χωρίς να το καταλάβω στον ύπνο και στον ξύπνιο μου και ταξιδεύω στο όμορφο παρελθόν χωρίς συγκινησιακά κίνητρα. Για του λόγου το αληθές, προ διημέρου ταξίδεψα στα 90's ενθυμούμενη τους Hanson (Jesus!!!!), All Saints (τις οποίες ακούω αυτή την στιγμή), Eternal, En Vogue (πολλά συγκροτήματα έπεσαν), ακόμα και τις Cleopatra, που δεν ξέρω τι απέγιναν, πάντως το πρώτο single τους το έπαιζε φανατικά το Mtv και όταν γυρνούσα απογευματινή από το σχολείο, ανέμενα να το δω στο top 10 καθώς χαιρόμουν να βλέπω την βασική τραγουδίστρια να φοράει ακριβώς την ίδια fleece μπλούζα με εμένα! Ωραίες μνήμες, καθόλου άσχημα τραγούδια...Τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά...!

L'Impératrice - Sonate pacifique

       Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσω αυτό το τραγούδι, πέρα από γλυκύτατα πανέμορφο; Μου κάνει όντως κάτι σε sonate pacifique και απλά κινούμαι στον ήσυχο ρυθμό του...

Σαχλαμάρας το Ανάγνωσμα

          Μόλις πριν μια εβδομάδα είχαμε Ανάσταση, νωπές οι μνήμες δηλαδή, πολλά Ευαγγέλια ακούσαμε κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, εξού και ο τίτλος! Η σαχλαμάρα, που λέτε, υφίσταται, είναι απτή, πολλές φορές ορατή κι έχει διακυμάνσεις! Άλλoτε είναι βαριάς μορφής κοστίζοντας ζωές, άλλωτε light και ευτράπελη, δεν παύει όμως να φυτρώνει σαν αγριάδα πανανθρωπίνως και ακαταπαύστως, οπότε φτάνεις σε κάποιο σημείο της ζωής σου που μόνο παρακολουθείς και δεν αντιδράς. Ενίοτε αναρωτιέσαι εάν μπορείς να κάνεις κάτι γι'αυτήν (την αγριάδα, λέμε) ή έχεις γίνει αρκετά χοντρόπετσος ώστε να την παρακολουθείς να φυτρώνει χωρίς ωστόσο να ενδιαφέρεσαι να την ξεριζώσεις, μιας και γνωρίζεις πως θα ξαναβγεί. Χρόνος και διάθεση στον σύγχρονο πολιτισμό δεν υπάρχει, οπότε ποιος να κάτσει να ασχολείται με Λερναίες Ύδρες...
         Σαχλαμάρας το Ανάγνωσμα Νο1: Δεν αντέχω αυτού του είδους τα "έθιμα" (τα οποία ξεφυτρώνουν κι αυτά σαν την αγριάδα) με τα βεγγαλικά. Κάθε χρόνο τα ίδια....Θάνατοι, ακρωτιριασμοί, τύφλωση κι όλα αυτά για να σημάνεις την Ανάσταση....! Είσαι χαρούμενος παιδί μου; Κάνε bungee jumping. Πάνε για ορειβασία στο Έβερεστ. Φλερτάρεις επίσης με την ιδέα να σκοτωθείς, αλλά τουλάχιστον θα φύγεις γεμάτος εικόνες, αδρεναλίνη και οξυγόνο στους πνέυμονες (για την δεύτερη περίπτωση. Στην πρώτη μπορεί και να αποδημήσεις με νερό στους πνέυμονες). Δεν μπορώ να ερμηνεύσω ανόητους θανάτους, εν καιρώ ειρήνης, από καλοπέραση. Είναι άδικο! Το σκεπτικό, όμως, είναι πάντα το ίδιο: "Δεν θα συμβεί σε εμένα". Τρωτά όντα είμαστε, δεδομένο δεν είναι τίποτε για κανέναν μας! Να κάθεσαι με τις ώρες να σκας βεγγαλικά, δεν είναι τόλμη...Τόλμη είναι να παρατάς την βόλεψή σου, να ρισκάρεις επιχειρηματικά, να ξεκινάς από το μηδέν με όπλο το πείσμα και το καλώς εννοούμενο θράσος για να δώσεις άλλη ρότα στην ζωή σου... Τα πυροτεχνήματα δεν είναι τόλμη... Να μου λείπει το βύσσινο! Το ρητό εξάλλου το λέει ορθά: "Του δειλού η μάνα, δεν θα κλάψει ποτέ"! Για ποιο λόγο από Ανάσταση να καταλήξεις στην Ζωή εν Τάφω;
          Σαχλαμάρας το Ανάγνωσμα Νο2: Εδώ πρόκειται για κάτι που εδώ και χρόνια το έχω (το έχουμε όλοι μας) εντοπίσει, να όμως που μου έσκασε σαν κροτίδα στον εγκέφαλο την Δευτέρα του Πάσχα και ήγγικεν η ώρα να το καταγράψω. Ξυπνάω κουνάμενη σεινάμενη και παθαίνω πολιτισμικό shock. Εάν δεν χτυπούσε ο εκτυφλωτικός ήλιος στο σπίτι βαρώντας με κατακούτελα (για να προσγειωθώ στη ελληνική πραγματικότητα), θα ορκιζόμουν ότι ξύπνησα στην Σουηδία και η τηλεόραση είχε Σουηδέζες για παρουσιάστριες. Όταν η τηλεόραση είναι ανοιχτή, βρίσκεται κατά κύριο λόγο στο mute. Στο on βρίσκεται η μουσική, που λατρεύω να διαχέεται στο σπίτι, παρά οι ατέρμονες κανιβαλοκραυγές φωνασκώντων σε παράθυρα κι όχι μόνο. Επομένως η εικόνα παίρνει άλλη διάσταση χωρίς ήχο. Έτσι ο σύζυξ εν ώρα zapping, βρέθηκε σε κανάλι με τέσσερις ΞΑΝΘΕΣ παρουσιάστριες, μαζεμένες σαν σωματείο, χορεύοντας και τραγουδώντας. Το θέαμα ήταν αστείο, γιατί δεν θυμάμαι από πότε μετατραπήκαμε σε ξανθό γένος, δεν θυμάμαι από πότε είχαμε παράδοση ξανθού γένους με κατάμαυρη ρίζα και δεν μπορώ να καταλάβω προς τι τόση διάκριση εις βάρος του μελαχρινού. Τι να πω; Γέλασα με την ψυχή μου και δηλώνω πως οι μεγάλες αγάπες, είναι και παντοτινές! Black power for ever..or at least Brunette power for ever!
            Σαχλαμάρας το Ανάγνωσμα Νο3: Η τηλεόραση άλλαξε! Και άλλαξε πολύ. Εκπομπή που σέβεται τον εαυτό της, πρέπει απαραιτήτως να πουλάει κολλαγόνο ή οιοδήποτε άλλο προϊόν τηλεπωλήσεων. Απείραχτα (προς το παρόν) έχουν μείνει τα δελτία ειδήσεων, παρόλο που ανησυχώ. Τι πιο ωραίο να ενημερώνεσαι για την οικονομική καταστροφή σου κι επομένως για την ψυχική εξόντωσή σου, που με την σειρά της θα σε οδηγήσει στην σωματική συντριβή σου κι άρα θα καταλήξεις να βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα και ξαφνικά να σου πουλήσουν ένα κολλαγόνο. Λεφτά μπορεί να μην έχεις. Διάθεση επίσης. Πάρε, όμως, ένα κολλαγόνο για να ζήσεις επιπλέον χρόνια αγωνίας και ψυχικής οδύνης. Ιδέες ρίχνω κι ελπίζω κάποια στιγμή να δω και τα δελτία ειδήσεων να ξεκινούν  με αραδιασμένα κολλαγόνα πάνω στα τραπέζια, ενημερώνοντάς με για Brussels group, Grexit και λοιπά κινέζικα βασανιστήρια! Επί του παρόντος βολεύομαι με τις υπόλοιπες εκπομπές...Dum spiro spero....
 
Ωραιότατες ιδέες για Ανάσταση! Μπορεί να βρεθείς face to face και με κανέναν καρχαρία!



...Ή με τον Χάρο αυτοπροσώπως...!



Πάρε, όμως, κολλαγόνο και δεν θα σε πιάνει ούτε ραδιενέργεια...ούτε καν ο Χάρος!

Καλή Ανάσταση!

     Να ευχηθώ Καλή Ανάσταση σε όλους, με υγεία τριών επιπέδων (ψυχική, πνευματική, σωματική) και καλή φώτιση-κάτι που όλοι χρειαζόμαστε καθ'όλη την διάρκεια του έτους-! Προσοχή με τα λίπη και την χοληστερίνη γιατί σαν λαός της υπερβολής, η λέξη "αυτοσυγκράτηση" έχει πολλές αποχρώσεις και ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως, ώστε να μην βρεθείτε σε κώμα, ιδίως οι σκληρά νηστεύσαντες! Με το μαλακό, παρακαλώ....! 

Απεχθάνομαι...

         Την απίστευτη ένδεια της σημερινής τηλεόρασης, που όχι μόνο δεν προβάλει πια τίποτα από αυτά που προανέφερα στην ετικέτα "Λατρεύω" για να δημιουργήσει ένα λίγο πιο εορταστικό κλίμα, αλλά και που οδηγεί στο να μην έρθουν σε επαφή τα σημερινά παιδιά με άλλα ερεθίσματα και συναισθήματα πέρα από tablets, pc και smartphones. Ναι, τα παιδιά είναι έξυπνα όσον αφορά την τεχνολογία. Η φαντασία τους, όμως, είναι ήδη καρατομημένη, από την ηλικία που κατά τα άλλα θα έπρεπε να καλπάζει ανεξέλεγκτα....Και δυστυχώς για σήμερα δεν θα έπρεπε να βάλω τίτλο "Απεχθάνομαι" αλλά "Λυπάμαι". Κι αυτό είναι χειρότερο!

No comments...

Λατρεύω...

         ...Το γεγονός ότι ανήκω σε εκείνες τις γενιές που έζησαν την θεματική τηλεόραση. 'Ηξερες ότι ήρθαν τα Χριστούγεννα γιατί θα απολάμβανες την "Mary Poppins", την "Μελωδία της Ευτυχίας", ακόμα και το "Όσα παίρνει ο Άνεμος" που πολύ σπάνια προβαλόταν Πάσχα. Έτσι λοιπόν, το Πάσχα με την σειρά του, έπαιρνε χρώμα γιατί ξέραμε ότι θα δούμε τον "Σπάρτακο", το "Ο Χιτών", οτιδήποτε είχε μέσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με εξαίρεση το "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ" που κατατάσσεται σε vintage επίπεδα πλέον. Έστω και "Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας" κάτι ήταν! Φέτος, όμως, πήξαμε στην ελληνική ταινία τύπου "Κυλισμένη στον Βούρκο" (ό,τι να 'ναι) που ουδέν Πασχαλινό στοιχείο φέρει. Το μόνο που έχω να προσθέσω είναι φευ,φευ,ωϊμέ....



Ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε πρωτίστως το βιβλίο!

Απεχθάνομαι...

       Τους γέρους και τις γραίες που σκουντάνε όποιον βρεθεί μπροστά τους -ακόμα και νήπια-για να μην βγουν εκπρόθεσμοι στο προσκύνημα. Εντάξει μπάρμπα και κυρά μου, δεν θα φύγει ούτε ο Σταυρός, ούτε ο Επιτάφιος. Στα 5 λεπτά αναμονής δεν θα πάθεις τίποτα. Στα μνημόσυνα ξέρεις να κάθεσαι ορθοστασία και να κουτσομπολεύεις! Αλήθεια, δεν το θέλω, απλά μου ξυπνάνε όχι μόνο το τέρας αλλά τον δαίμονα μέσα μου...Βαθιές ανάσες παρακαλώ....!

Φέτος δεν φοβάμαι! Εχω εξοπλιστεί με στολή γεμάτη ακίδες και καρφιά...Με σπρώχνεις;;; Θα μου το πληρώσεις!

Λατρεύω...

        Βρισκόμαστε ακόμη σε Πασχαλινούς ρυθμούς και δικαιωματικά άλλωστε λόγω ημερών, τονίζοντας πως λατρεύω αυτήν την αναστάτωση που υπάρχει τέτοιες μέρες. Δεν προλαβαίνεις να ασχοληθείς με τίποτα άλλο παρά μόνο με τσουρέκια, βαφή αυγών και καφέδες. Φαγητό δεν παίζει, την βγάζεις με κουλούρια, αλλά δικαιούσαι να μην το σκέφτεσαι για μια εβδομάδα μέσα στο έτος (το μαγείρεμα λέγω)! Ιδανική εκδοχή επίσης να ασχοληθείς κυρίως με τους καφέδες και να βρεις έτοιμα όλα τα υπόλοιπα. Και οι καταστηματάρχες ψυχή έχουν! Κλέφτες να γίνουν;

Μα τι ωραία είναι να τα βρίσκεις έτοιμα....

Απεχθάνομαι...

      Όταν μικρή μου συνέβαιναν χαζοατυχήματα στην εκκλησία, κατά την διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας. Έχω κάψει τούφα από τα μαλλιά μου, έχω στάξει κερί στα καινούργια παπούτσια που μου έφερε η νουνά μου, μου έχουν στάξει κερί ουκ ολίγες φορές στο παλτό, μπουφάν και γενικώς πανωφόρι που είχε την ατυχία να φοριέται πάνω μου, από επίσης απρόσεχτες γραίες που δεν κοιτούν κατά που πέφτει το κερί και η λαμπάδα τους! Γενικώς είναι ένα θέμα το κερί την Μεγάλη Εβδομάδα...

Θα καείς καλό μου! Take it easy...

Γιατί λατρεύω το Πάσχα...

        Κυριακή των Βαΐων σήμερα, Χρόνια Πολλά, ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών. Κατά πως είπα, στο πρόσφατο "Λατρεύω", είμαι συναισθηματικά και ψυχικά δεμένη με αυτήν την Εβδομάδα για συγκεκριμένους λόγους.
        Κατ'αρχάς ήταν μια σπουδαία εορτή για το σπίτι μας, καθώς οι γονείς μου θεωρούσαν πως είναι μια εβδομάδα περισυλλογής και προσπάθειας άσκησης προς εύρεση της γαλήνης που έλειπε από την ψυχή όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως για να την παλέψεις σε αυτόν τον σκληρό, αγενή, νοσηρά αιμοβόρο και παρανοϊκό ντουνιά, πρέπει να υποβάλεις εαυτόν σε πνευματική και ψυχική άσκηση, τουλάχιστον τις 250 μέρες του χρόνου (αφήνω και ένα περιθώριο λάθους και παρέκκλισης). Η τηλεόραση στο σπίτι έκλεινε, γιατί δεν υπήρχε λόγος να είσαι τέτοιες μέρες συνδεδεμένος με τα εγκόσμια. Περισσότερη σημασία είχε να βιώνεις κατανυκτικά και μυστικιστικά το Πάσχα, γι' αυτό και ζητούσα από τον πατέρα μου στα 9 μου χρόνια να με παίρνει μαζί του στις Ακολουθίες, γιατί ήθελα να κατανοήσω το πνεύμα των ημερών. Θα με ρωτήσεις, τώρα, "καλά σε τέτοια ηλικία, καταλάβαινες και πολλά"; Για την ηλικία μου έκανα προσπάθεια να καταλάβω ό,τι μπορούσα και είχα την διάθεση να μάθω, οπότε δεν τα πήγαινα κι άσχημα.
         Δεν ήταν, βέβαια, μόνον οι Ακολουθίες, ήταν και το πέρας των Ακολουθιών, όπου συζητούσαμε ή παίζαμε με τα άλλα παιδιά στον προαύλιο χώρο της Εκκλησίας, όσο άδειαζε ο ναός ή ακούγαμε τι συζητούσαν οι μεγάλοι- είχε κι αυτό το γούστο του-! πάντως για στολισμό Επιταφίου δεν κάθισα ποτέ, γιατί προτιμούσα να τον βρω έτοιμο την επόμενη ημέρα παρά να κοπιάσω στολίζοντας μέσα στην νύχτα (έχουμε και όρια).
         Εν συνεχεία ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά μου (και στην μύτη μου) αυτή η υπέροχη μυρωδιά της φύσης, που οσφραίνεσαι την αλλαγή προς την Άνοιξη ή που σε ειδοποιεί πως είναι ήδη Άνοιξη. Δεν μυρίζει πια την ξυλόσομπα του Οκτώβρη, που σε προειδοποιεί πως οδεύεις για κρύο, πτώση θερμοκρασιών, μικρότερη μέρα-μεγαλύτερη νύχτα. Όλα προδίδουν την πορεία προς μια Ανάσταση της φύσης, των δέντρων, του πράσινου, των πτηνών, των εντόμων...Υπάρχει μια κινητικότητα, βρε αδερφέ! Και ναι, η μέρα έχει μεγαλώσει. Άλλο χρώμα παίρνει ο ουρανός! Πώς να μην αναστηθεί και η ψυχή;;; Κι έχεις και τις δεκαοχτούρες να τραγουδούν "δεκαοχτώ" και να τις βλέπεις και ακούς παντού, λέγοντάς σου "είμαστε κι εμείς εδώ, συμμετέχουμε στην Ανάσταση της φύσης". Κι όχι μόνον αυτές αλλά και όλα τα πουλάκια της πλάσης!  Άρα έχω δυο δυνατά ερεθίσματα να με ακολουθούν κάθε χρόνο τέτοια εποχή και σε αυτήν την γιορτή. Όσφρηση και ήχο...
          Έπειτα είναι και το ότι το Πάσχα το έχω συνδιάσει με μυρωδιές στο σπίτι (η όσφρηση συνεχίζεται). Βάφεις αυγά και μυρίζει αυγουλίλα και ξύδι μέχρι κι ο τελευταίος πόρος του κορμιού σου, ψήνεις κανένα τσουρέκι, έχεις και κανένα αρνί ή κατσικάκι για την ημέρα του Πάσχα, να πώς μαζεύτηκαν οι μυρωδιές! Αντιθέτως τα Χριστούγεννα δεν φτιάχναμε κάποιο μελομακάρονο, ούτε τρελαινόμουν ιδιαιτέρως με την βασιλόπιτα, οπότε δεν είχα μυρωδιές να συνδιάσω εγκεφαλικά!
           Για να μην αναφέρω την μυρωδιά της λαμπάδας που είχα παραδοσιακά κάθε Πάσχα από τους νουνούς μου, από γνήσιο κερί, που το προμηθεύονταν πάντα από ένα συγκεκριμένο μοναστήρι. Ήταν ανάγλυφη, με σχεδιασμένα λουλούδια ακριβώς στην μέση και παρακολουθούσα με ευλάβεια το πώς καιγόταν το χοντό φυτίλι κι έλιωνε αργά αργά. Μάλλον επικοινωνούσα με την πυρρά κι όχι με την λαμπάδα. Το θέαμα δεν παύει ακόμα και σήμερα να με μαγνητίζει...(όχι δεν έχω απωθημένα Νέρωνα, η Ρώμη μπορεί να είναι ασφαλής)!
           Τέλος, το μήνυμα είναι σαφές. Πάσχα =Πέρασμα. Το Πέρασμα από τον Θάνατο στην Ζωή. Στην Ανάσταση. Ο Θάνατος προς το παρόν αποτελεί μια τρομακτική έννοια για εμένα και δεν νιώθω αρκετά ώριμη ώστε να τα βρω και να συμβιβαστώ μαζί του. Υπάρχει, όμως, κάτι ελπιδοφόρο, ότι δηλαδή "Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν". Κι αυτό μού δίνει την ελπίδα ότι θα ξαναϊδώθούμε με τους αγαπημένους μου ανθρώπους... Για εμένα δεν πέθαναν... Απλά κοιμούνται...

Υ.Γ. Εν ολίγοις, ψηφίζω Πάσχα δαγκωτό! Τα Χριστούγεννα είναι κάτι άλλο...

Λατρεύω...

        Το Πάσχα και κυρίως την εβδομάδα των Παθών. Είμαι συναισθηματικά δεμένη για λόγους που περιγράφονται αλλά και που δεν περιγράφονται. Κάποια πράγματα τα βιώνεις, τα αισθάνεσαι, τα συναισθάνεσαι, όμως δεν μπορείς να τα αποδώσεις με λόγια! Η εμμονή μου με το Πάσχα εξηγείται εμπειρικά από τα παιδικά μου χρόνια και πάντα θα λέω "Τι ωραία, έφτασε το Πάσχα και φέτος". Ε, ναι λοιπόν, έφτασε! Hooray, hooray!

Καλό μήνα!

         Εντάξει! Άμα έχεις τρεχάματα και υποχρεώσεις αναβάλλεις την ευχή του καλού μήνα για τις 3 του μηνός κι όχι την 1η! Παρόλ' αυτά ευχή να είναι και ας είναι λίγο αργότερα! Καλό μήνα να έχουμε λοιπόν, αλλά εκεί που είπαμε πως μας θυμήθηκε η άνοιξη, να πάλι βροχούλες και πτώση θερμοκρασίας! Δεν βαριέσαι...