Κυριακή των Βαΐων σήμερα, Χρόνια Πολλά, ξεκινάει η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών. Κατά πως είπα, στο πρόσφατο "Λατρεύω", είμαι συναισθηματικά και ψυχικά δεμένη με αυτήν την Εβδομάδα για συγκεκριμένους λόγους.
Κατ'αρχάς ήταν μια σπουδαία εορτή για το σπίτι μας, καθώς οι γονείς μου θεωρούσαν πως είναι μια εβδομάδα περισυλλογής και προσπάθειας άσκησης προς εύρεση της γαλήνης που έλειπε από την ψυχή όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως για να την παλέψεις σε αυτόν τον σκληρό, αγενή, νοσηρά αιμοβόρο και παρανοϊκό ντουνιά, πρέπει να υποβάλεις εαυτόν σε πνευματική και ψυχική άσκηση, τουλάχιστον τις 250 μέρες του χρόνου (αφήνω και ένα περιθώριο λάθους και παρέκκλισης). Η τηλεόραση στο σπίτι έκλεινε, γιατί δεν υπήρχε λόγος να είσαι τέτοιες μέρες συνδεδεμένος με τα εγκόσμια. Περισσότερη σημασία είχε να βιώνεις κατανυκτικά και μυστικιστικά το Πάσχα, γι' αυτό και ζητούσα από τον πατέρα μου στα 9 μου χρόνια να με παίρνει μαζί του στις Ακολουθίες, γιατί ήθελα να κατανοήσω το πνεύμα των ημερών. Θα με ρωτήσεις, τώρα, "καλά σε τέτοια ηλικία, καταλάβαινες και πολλά"; Για την ηλικία μου έκανα προσπάθεια να καταλάβω ό,τι μπορούσα και είχα την διάθεση να μάθω, οπότε δεν τα πήγαινα κι άσχημα.
Δεν ήταν, βέβαια, μόνον οι Ακολουθίες, ήταν και το πέρας των Ακολουθιών, όπου συζητούσαμε ή παίζαμε με τα άλλα παιδιά στον προαύλιο χώρο της Εκκλησίας, όσο άδειαζε ο ναός ή ακούγαμε τι συζητούσαν οι μεγάλοι- είχε κι αυτό το γούστο του-! πάντως για στολισμό Επιταφίου δεν κάθισα ποτέ, γιατί προτιμούσα να τον βρω έτοιμο την επόμενη ημέρα παρά να κοπιάσω στολίζοντας μέσα στην νύχτα (έχουμε και όρια).
Εν συνεχεία ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά μου (και στην μύτη μου) αυτή η υπέροχη μυρωδιά της φύσης, που οσφραίνεσαι την αλλαγή προς την Άνοιξη ή που σε ειδοποιεί πως είναι ήδη Άνοιξη. Δεν μυρίζει πια την ξυλόσομπα του Οκτώβρη, που σε προειδοποιεί πως οδεύεις για κρύο, πτώση θερμοκρασιών, μικρότερη μέρα-μεγαλύτερη νύχτα. Όλα προδίδουν την πορεία προς μια Ανάσταση της φύσης, των δέντρων, του πράσινου, των πτηνών, των εντόμων...Υπάρχει μια κινητικότητα, βρε αδερφέ! Και ναι, η μέρα έχει μεγαλώσει. Άλλο χρώμα παίρνει ο ουρανός! Πώς να μην αναστηθεί και η ψυχή;;; Κι έχεις και τις δεκαοχτούρες να τραγουδούν "δεκαοχτώ" και να τις βλέπεις και ακούς παντού, λέγοντάς σου "είμαστε κι εμείς εδώ, συμμετέχουμε στην Ανάσταση της φύσης". Κι όχι μόνον αυτές αλλά και όλα τα πουλάκια της πλάσης! Άρα έχω δυο δυνατά ερεθίσματα να με ακολουθούν κάθε χρόνο τέτοια εποχή και σε αυτήν την γιορτή. Όσφρηση και ήχο...
Έπειτα είναι και το ότι το Πάσχα το έχω συνδιάσει με μυρωδιές στο σπίτι (η όσφρηση συνεχίζεται). Βάφεις αυγά και μυρίζει αυγουλίλα και ξύδι μέχρι κι ο τελευταίος πόρος του κορμιού σου, ψήνεις κανένα τσουρέκι, έχεις και κανένα αρνί ή κατσικάκι για την ημέρα του Πάσχα, να πώς μαζεύτηκαν οι μυρωδιές! Αντιθέτως τα Χριστούγεννα δεν φτιάχναμε κάποιο μελομακάρονο, ούτε τρελαινόμουν ιδιαιτέρως με την βασιλόπιτα, οπότε δεν είχα μυρωδιές να συνδιάσω εγκεφαλικά!
Για να μην αναφέρω την μυρωδιά της λαμπάδας που είχα παραδοσιακά κάθε Πάσχα από τους νουνούς μου, από γνήσιο κερί, που το προμηθεύονταν πάντα από ένα συγκεκριμένο μοναστήρι. Ήταν ανάγλυφη, με σχεδιασμένα λουλούδια ακριβώς στην μέση και παρακολουθούσα με ευλάβεια το πώς καιγόταν το χοντό φυτίλι κι έλιωνε αργά αργά. Μάλλον επικοινωνούσα με την πυρρά κι όχι με την λαμπάδα. Το θέαμα δεν παύει ακόμα και σήμερα να με μαγνητίζει...(όχι δεν έχω απωθημένα Νέρωνα, η Ρώμη μπορεί να είναι ασφαλής)!
Τέλος, το μήνυμα είναι σαφές. Πάσχα =Πέρασμα. Το Πέρασμα από τον Θάνατο στην Ζωή. Στην Ανάσταση. Ο Θάνατος προς το παρόν αποτελεί μια τρομακτική έννοια για εμένα και δεν νιώθω αρκετά ώριμη ώστε να τα βρω και να συμβιβαστώ μαζί του. Υπάρχει, όμως, κάτι ελπιδοφόρο, ότι δηλαδή "Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν". Κι αυτό μού δίνει την ελπίδα ότι θα ξαναϊδώθούμε με τους αγαπημένους μου ανθρώπους... Για εμένα δεν πέθαναν... Απλά κοιμούνται...
Υ.Γ. Εν ολίγοις, ψηφίζω Πάσχα δαγκωτό! Τα Χριστούγεννα είναι κάτι άλλο...
Κατ'αρχάς ήταν μια σπουδαία εορτή για το σπίτι μας, καθώς οι γονείς μου θεωρούσαν πως είναι μια εβδομάδα περισυλλογής και προσπάθειας άσκησης προς εύρεση της γαλήνης που έλειπε από την ψυχή όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα πως για να την παλέψεις σε αυτόν τον σκληρό, αγενή, νοσηρά αιμοβόρο και παρανοϊκό ντουνιά, πρέπει να υποβάλεις εαυτόν σε πνευματική και ψυχική άσκηση, τουλάχιστον τις 250 μέρες του χρόνου (αφήνω και ένα περιθώριο λάθους και παρέκκλισης). Η τηλεόραση στο σπίτι έκλεινε, γιατί δεν υπήρχε λόγος να είσαι τέτοιες μέρες συνδεδεμένος με τα εγκόσμια. Περισσότερη σημασία είχε να βιώνεις κατανυκτικά και μυστικιστικά το Πάσχα, γι' αυτό και ζητούσα από τον πατέρα μου στα 9 μου χρόνια να με παίρνει μαζί του στις Ακολουθίες, γιατί ήθελα να κατανοήσω το πνεύμα των ημερών. Θα με ρωτήσεις, τώρα, "καλά σε τέτοια ηλικία, καταλάβαινες και πολλά"; Για την ηλικία μου έκανα προσπάθεια να καταλάβω ό,τι μπορούσα και είχα την διάθεση να μάθω, οπότε δεν τα πήγαινα κι άσχημα.
Δεν ήταν, βέβαια, μόνον οι Ακολουθίες, ήταν και το πέρας των Ακολουθιών, όπου συζητούσαμε ή παίζαμε με τα άλλα παιδιά στον προαύλιο χώρο της Εκκλησίας, όσο άδειαζε ο ναός ή ακούγαμε τι συζητούσαν οι μεγάλοι- είχε κι αυτό το γούστο του-! πάντως για στολισμό Επιταφίου δεν κάθισα ποτέ, γιατί προτιμούσα να τον βρω έτοιμο την επόμενη ημέρα παρά να κοπιάσω στολίζοντας μέσα στην νύχτα (έχουμε και όρια).
Εν συνεχεία ήταν, είναι και θα είναι πάντα στην καρδιά μου (και στην μύτη μου) αυτή η υπέροχη μυρωδιά της φύσης, που οσφραίνεσαι την αλλαγή προς την Άνοιξη ή που σε ειδοποιεί πως είναι ήδη Άνοιξη. Δεν μυρίζει πια την ξυλόσομπα του Οκτώβρη, που σε προειδοποιεί πως οδεύεις για κρύο, πτώση θερμοκρασιών, μικρότερη μέρα-μεγαλύτερη νύχτα. Όλα προδίδουν την πορεία προς μια Ανάσταση της φύσης, των δέντρων, του πράσινου, των πτηνών, των εντόμων...Υπάρχει μια κινητικότητα, βρε αδερφέ! Και ναι, η μέρα έχει μεγαλώσει. Άλλο χρώμα παίρνει ο ουρανός! Πώς να μην αναστηθεί και η ψυχή;;; Κι έχεις και τις δεκαοχτούρες να τραγουδούν "δεκαοχτώ" και να τις βλέπεις και ακούς παντού, λέγοντάς σου "είμαστε κι εμείς εδώ, συμμετέχουμε στην Ανάσταση της φύσης". Κι όχι μόνον αυτές αλλά και όλα τα πουλάκια της πλάσης! Άρα έχω δυο δυνατά ερεθίσματα να με ακολουθούν κάθε χρόνο τέτοια εποχή και σε αυτήν την γιορτή. Όσφρηση και ήχο...
Έπειτα είναι και το ότι το Πάσχα το έχω συνδιάσει με μυρωδιές στο σπίτι (η όσφρηση συνεχίζεται). Βάφεις αυγά και μυρίζει αυγουλίλα και ξύδι μέχρι κι ο τελευταίος πόρος του κορμιού σου, ψήνεις κανένα τσουρέκι, έχεις και κανένα αρνί ή κατσικάκι για την ημέρα του Πάσχα, να πώς μαζεύτηκαν οι μυρωδιές! Αντιθέτως τα Χριστούγεννα δεν φτιάχναμε κάποιο μελομακάρονο, ούτε τρελαινόμουν ιδιαιτέρως με την βασιλόπιτα, οπότε δεν είχα μυρωδιές να συνδιάσω εγκεφαλικά!
Για να μην αναφέρω την μυρωδιά της λαμπάδας που είχα παραδοσιακά κάθε Πάσχα από τους νουνούς μου, από γνήσιο κερί, που το προμηθεύονταν πάντα από ένα συγκεκριμένο μοναστήρι. Ήταν ανάγλυφη, με σχεδιασμένα λουλούδια ακριβώς στην μέση και παρακολουθούσα με ευλάβεια το πώς καιγόταν το χοντό φυτίλι κι έλιωνε αργά αργά. Μάλλον επικοινωνούσα με την πυρρά κι όχι με την λαμπάδα. Το θέαμα δεν παύει ακόμα και σήμερα να με μαγνητίζει...(όχι δεν έχω απωθημένα Νέρωνα, η Ρώμη μπορεί να είναι ασφαλής)!
Τέλος, το μήνυμα είναι σαφές. Πάσχα =Πέρασμα. Το Πέρασμα από τον Θάνατο στην Ζωή. Στην Ανάσταση. Ο Θάνατος προς το παρόν αποτελεί μια τρομακτική έννοια για εμένα και δεν νιώθω αρκετά ώριμη ώστε να τα βρω και να συμβιβαστώ μαζί του. Υπάρχει, όμως, κάτι ελπιδοφόρο, ότι δηλαδή "Προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωήν του μέλλοντος αιώνος. Αμήν". Κι αυτό μού δίνει την ελπίδα ότι θα ξαναϊδώθούμε με τους αγαπημένους μου ανθρώπους... Για εμένα δεν πέθαναν... Απλά κοιμούνται...
Υ.Γ. Εν ολίγοις, ψηφίζω Πάσχα δαγκωτό! Τα Χριστούγεννα είναι κάτι άλλο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου