"Αλεξανδρινές φωνές στην οδό Λέψιους"

         Οτιδήποτε περιέχει Αίγυπτο, είναι υπέροχο...Οτιδήποτε περιέχει ελληνικό στοιχείο στην Αίγυπτο, περιβάλλεται από μια γλυκιά, ζεστή ανάμνηση...Οτιδήποτε περιλαμβάνει τον Καβάφη σαν ελληνικό στοιχείο στην Αίγυπτο και συγκεκριμένα στην Αλεξάνδρεια, είναι συγκινητικά δυνατό...
         Αυτή είναι η ιδέα του μυθιστορήματος της Πέρσας Κουμούτση, γεννηθείσα στο Κάιρο και με πολλές διακρίσεις πάνω στο μεταφραστικό της έργο, καθώς μεταφράζει Άραβες συγγραφείς και ποιητές στα Αγγλικά και τα Ελληνικά.
        Το βιβλίο αυτό δεν υπήρχε λόγος να το διακόψω! Έρεε από μόνο του, χωρίς κουραστικές επαναληπτικότητες και πολλά λόγια. Ξετυλίγονται μπροστά μας ιστορίες μιας γειτονιάς, της γειτονιάς του Καβάφη στα τελευταία χρόνια πριν τον θάνατό του, στην οδό Λέψιους, μεταξύ 1930-1933, όπου τίποτα δεν μοιάζει  να είναι ήρεμο και πολλές αλλαγές καραδοκούν να βγουν στην επιφάνεια λόγω της εύθραυστης πολιτικής κατάστασης του Μεσοπολέμου.
         Οι ιστορίες μοιάζουν ξέχωρες κι όμως όλες συνδέονται μεταξύ τους με έναν επίσης εύθραυστο τρόπο. Από τον επιφανή γιατρό που δείχνει να ζει μια τέλεια οικογενειακή ζωή, μέχρι την γλυκύτατη Ιταλίδα που όλοι μακαρίζουν για την ζωή της και λατρεύουν να κατηγορούν, μη κατανοώντας την τρικυμία της ψυχής της και τον βουβό της θρήνο, οι πάντες και τα πάντα σχετίζονται με ένα βαρύ μελαγχολικό πέπλο να τους καλύπτει.
         Λίγοι ήταν αυτοί που συναναστρέφονταν τον Καβάφη, καθώς όλοι ήταν επικριτικοί για τον τρόπο ζωής του. Λίγο ενδιέφερε τον "Ποιητή" η γνώμη των συμπολιτών και ομοεθνών του. Είχε τον δικό του τρόπο ζωής και η κριτική των άλλων δεν τον αφορούσε. Η φήμη του, όμως, είχε ήδη αρχίσει να εξαπλώνεται, φέρνοντας στην πόρτα του σημαντικές προσωπικότητες της εποχής, όπως τον Στρατή Τσίρκα (γεννηθέντα στο Κάιρο), τον Βρετανό Εdward Morgan Forster, τον Ιταλό Giuseppe Ungaretti (γεννηθέντα στην Αλεξάνδρεια), που συνέβαλλε στην διάδοση της ποίησης του Καβάφη στη Ιταλία.
         Στον θάνατό του, όμως, δεν έμεινε κανείς ασυγκίνητος. Τιμητικά το βιβλίο τελειώνει με μερικούς στίχους (επέλεξα να παραθέσω όλο το ποίημα) που, επίσης, τιμητικά απαγγέλθηκαν από τους παρευρισκόμενους για να αποχαιρετήσουν τον "περίεργο αυτόν Ποιητή"...Από το αγαπημένο του ποίημα "Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"...

Σάν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυχτ’, ἀκουσθεί
ἀόρατος θίασος νά περνᾶ
μέ μουσικές ἐξαίσιες, μέ φωνές –
τήν τύχη σου πού ἐνδίδει πιά, τά ἔργα σου
πού ἀπέτυχαν, τά σχέδια τῆς ζωῆς σου
πού βγῆκαν ὅλα πλάνες, μή ἀνωφέλετα θρηνήσεις.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού φεύγει.
Προ πάντων νά μή γελασθεῖς, μήν πεῖς πως ἦταν
ἕνα ὄνειρο, πώς ἀπατήθηκεν ἡ ἀκοή σου∙
μάταιες ἐλπίδες τέτοιες μήν καταδεχθεῖς.
Σάν ἕτοιμος ἀπό καιρό, σά θαρραλέος,
σάν που ταιριάζει σε πού ἀξιώθηκες μιά τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός τό παράθυρο,
κι ἄκουσε μέ συγκίνησιν, ἀλλ’ ὄχι
με τῶν δειλῶν τά παρακάλια και παράπονα,
ὡς τελευταία ἀπόλαυσι τούς ἤχους,
τά ἐξαίσια ὄργανα τοῦ μυστικοῦ θιάσου,
κι ἀποχαιρέτα την, τήν Ἀλεξάνδρεια πού χάνεις.   

     Για τον άνθρωπο που "τον καταδίωκε μια παράξενη εμμονή ότι η πόλη αυτή του ανήκει. Μόνον εκείνος ήθελε να την λατρεύει, να την υμνεί, να την απαθανατίζει αλλά και να την επιτιμά, να την επικρίνει, να την αναθεματίζει"

     Την Αλεξάνδρεια που φεύγει...

Papercut - Morning Blues

            Να που η Ελλάδα δεν είναι μόνο ελαφρολαϊκό μπουζούκι. Το μπουζούκι είναι ωραιότατο σαν μονάδα απλώς συνοδεύεται στο σήμερα, από μια κουλτούρα που δεν αντιπροσωπεύει όλους τους κατοίκους αυτής της χώρας. Οι Έλληνες μπορούν να δημιουργούν με δυνατά συναισθήματα και μα την αλήθεια, τα αποτελέσματα μπορούν να είναι εκπληκτικά, εκρηκτικά, παρασέρνοντας όλα τα συναισθήματά μας να βγουν στην επιφάνεια. Από την πρώτη στιγμή που το άκουσα προ κάποιων ετών, κάτι πέρα από τυφώνα, με παρέσυρε στο άκουσμά του. Η βροχή, παντρεύτηκε με την μουσική και ξεχύθηκε ένας γλυκός, μελαγχολικός έρωτας! Όσο το ακούω, τόσο βυθίζομαι...Εκεί που θέλω και στα πράγματα ή τις σκέψεις, που επιθυμώ τόσο να βυθιστώ...   

Λατρεύω...

        Φυσικά και ο χρόνος μας είναι συγκεκριμένος και η καθημερινότητά μας πιεσμένη από πολλές πλευρές. Το μόνο που δεν χρειαζόμαστε είναι ατελείωτες ώρες στην κουζίνα που από μόνη της είναι χρονοβόρα σε όλα τα επίπεδα, πριν-κατά την διάρκεια-μετά, οπότε όταν κολλάει ο εγκέφαλος και συγχρόνως βιάζεσαι, συντελείται μια απελπισία, που πάει να πει πως θα ψάξεις γρήγορες συνταγές κι ευτυχώς υπάρχουν ουκ ολίγες! Το καλύτερό μου, όμως, είναι να βλέπω  με πηχαίους τίτλους εύκολες συνταγές για cakes (αυτές δεν θα τις εκτελέσω ουδεπόποτε). Λατρεύω τα γνωστά "Πανεύκολο cake με 4 υλικά", "Πεντανόστιμο cake με 3 υλικά", "Γρήγορο cake με ελάχιστα υλικά που όλοι έχουμε στο σπίτι" (γι'αυτό το τελευταίο μην είσαι καθόλου σίγουρος)!!!
        Δηλώνω ορθά κοφτά πως δεν πρόκειται να "τσιμπήσω". Η μαγκιά φαίνεται στον chef ή οποιονδήποτε που έχει το σκοτεινό βίτσιο της μαγειρικής, που θα ανακαλύψει το cake ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΥΛΙΚΟ! Όποιος τολμάει, λοιπόν, ας αναμετρηθεί με την ιδέα και όχι μόνο θα εκτελέσω την συνταγή, αλλά θα ακολουθήσω αυτόν τον ευφυή τύπο σε ό,τι λογαριασμό στα social media κι αν έχει!

        'Οσοι πιστοί προσέλθετε!

Αυτό θα έχει σίγουρα 8 υλικά, οπότε δεν μας κάνει!

        

Απεχθάνομαι...

       Την "Φρουτοπία". Δεν έχω απολύτως τίποτα με τον Ευγένιο Τριβιζά! Τουναντίον! Έχω μια εξαιρετική γνώμη για το ταλέντο και την ευφυΐα του. Η μεταφορά, όμως, του βιβλίου του σε σειρά στην TV (δεν θέλω σχόλια για την ηλικία και τις εποχές που ήμουν νιάνιαρο), ήταν ό,τι πιο φρικιαστικό μπορούσε να μού συμβεί. Όσο το σκέφτομαι με ακόμη καθαρότερο μυαλό, δεν υπήρχε κάτι που δεν ήταν τρομακτικό σε αυτήν την σειρά. Τα ίδια τα κουκλάκια με μύτες σαν μελιτζάνες και κόκκινα μάγουλα σαν ξαναμμένα από το ποτό, ο τρόπος που κινούνταν, το πώς μιλούσαν, το όλο στήσιμο, το κατατάσσει σε ένα από τα πιο τρομακτικά θεάματα για παιδιά εκείνης της εποχής. Συγχρόνως εμπεριείχε και αρκετές δόσεις μελαγχολίας, οπότε ήρθε και κούμπωσε με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματά μου!
       Με "Του Κουτιού τα Παραμύθια" δεν έτρωγα τις ίδιες φρίκες! Μού ερχόντουσαν πιο διασκεδαστικά και βατά, ίσως γιατί δεν ήταν ο Ρούχλας ο κατ'εξοχήν ήρωας που έβλεπα από την αρχή ως το τέλος. Τι να πω;;; Ήταν γραφτό μου ο Πίκος Απίκος και τα λοιπά όντα να αφήσουν σημάδια στην παιδική ψυχούλα μου...Σνιφ, Κλαψ, Λυγμ...Μα πώς τα λέω έτσι;;;; Μα τέτοια λυρικότητα;;;;


Τα ουρλιαχτά μου πότε μπαίνουν;;; Δεν μπορώ να περιμένω άλλο!


Έτσι, τιμής ένεκεν το διάλεξα αυτό...

Μη μου τα κίνητρα τάραττε...

            Καθώς παρακολουθούσα στην ΕΤ3 την εκπομπή Xploration Nation: Earth 2050, έπεσα πάνω σε μια πολύ ειλικρινή κουβέντα που εκστόμισε ένας συμπαθητικότατος κύριος, δημιουργώντας μια έκρηξη σκέψεων στον πολύπαθο νου μου.
            Το επεισόδιο δεν το είδα εξ αρχής, πάντως το θέμα μας ήταν κάτι γλυκύτατες μελισσούλες που τις εκτρέφουν εδώ κι εκεί (στην Αμερική) όπως και στην περιοχή του αεροδρομίου του Houston. Μέσα σε όλα τα άλλα για τα οποία ενημερωθήκαμε, υπήρξε η πληροφορία πως σε αυτήν την προσπάθεια ελέγχου κι εκτροφής των μελισσών, διαλέγονται άτομα που έχουν μόλις αποφυλακιστεί, ώστε να τους δοθεί μια ευκαιρία να επανενταχτούν στην κοινωνία. Στο σημείο αυτό ήρθε και η κουβέντα του εν λόγω κυρίου που πολύ απλά κι ανθρώπινα είπε τα εξής: "Πριν από ένα χρόνο έκανα κάποιες κακές επιλογές και κατέληξα στην φυλακή. 'Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τις μέλισσες κατάλαβα πως πλέον θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω γι'αυτές. Πότε δεν θα είμαι ο ίδιος."
           Συγκινήθηκα τόσο, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος είπε κάτι απλό. "Βρήκα κίνητρο". Βρήκε έναν λόγο να ξυπνάει το πρωί, να νιώθει δημιουργικός και χρήσιμος. Εάν είχε νωρίτερα αυτό το κίνητρο, πιθανότατα να μην είχε κάνει τις όποιες κακές επιλογές είπε πως έκανε. Ίσως, όμως, χωρίς τις κακές αυτές επιλογές να μην είχε καταφέρει, μέχρι τώρα, να βρει αυτό το πολυπόθητο κίνητρο. Αυτό το δίλημμα ακόμη δεν το έχω ξεκαθαρίσει στο κεφάλι μου!
           Πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα την σκέψη και τις εικόνες του μυαλού μου, αναλογίζομαι πως η κατάθλιψη χτυπάει κόκκινο γιατί ακριβώς οι άνθρωποι ατομικά δεν έχουν κίνητρα.  Κίνητρα δεν είναι τα ατελείωτα posts στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το πόσο τέλεια περνάει ο καθένας, ούτε οι υποκριτικά "ευτυχισμένες" selfies. Εξαιτίας αυτού μάλιστα η κατάθλιψη και το άγχος εξαπλώνονται με επιδημικές ταχύτητες, μιας κι ο καθένας προσπαθεί να προβάλλει μια φούσκα για την ζωή του ούτως ώστε να μπει "στην μύτη του άλλου" κι έχοντας στο μυαλό του πως "να ορίστε σας έδειξα πόσο μεγάλος είμαι, εσείς είστε μικροί" (εδώ τίθεται το θέμα του κατά πόσο θα "τσιμπήσει" ο άλλος).
           Αυτό, φυσικά, νομίζουν πως εκφράζουν αλλά πάντα θα είναι στην σφαίρα της δικής τους μικροαντίληψης κι όχι απαραιτήτως στο μυαλό κάποιου τρίτου παρατηρητή ή κάποιου που γνωρίζει πολύ καλά την ζωή αυτού του ανθρώπου όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού του. Γιατί όταν κλείσουν, καθένας έρχεται αντιμέτωπος με την ζοφερή αλήθεια: Κίνητρο;;;;
           Ναι, ναι, αυτό το ρημάδι σου δίνει την χαρά να ξυπνήσεις γεμάτος ενέργεια το πρωί, να συνεχίσεις έτσι την μέρα σου και κάθε μέρα την συναρπαστικής ζωής σου. Κι όμως! Η ζωή μπορεί να είναι απίθανα συναρπαστική!
           Εν τέλει καταλήγουμε στο ότι τα κίνητρα βρίσκονται πέρα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού. Πέρα από πράγματα που είτε εν γνώσει μας είτε ακούσια αφήσαμε να εισβάλλουν στην ζωή μας. Πέρα από ανθρώπους που επιτρέψαμε να μπουν στην ζωή μας και δεν μας έκαναν καλό και που αργά ή γρήγορα το καταλάβαμε αφήνοντάς τους έξω από την πολύτιμη ζωή, καθημερινότητα και πραγματικότητά μας.
          Αμέσως μετά ο νους πέταξε σε κάποια άλλη σκέψη. Την δύναμη της επιλογής. Είναι πολύ διαφορετικό να σου δίνεται μια επιλογή, το κίνητρο, που είναι θέμα δικό σου αν θα το κρατήσεις και θα το αξιοποιήσεις ή αν θα το πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων και πολύ διαφορετικό να μην σου προσφέρει κανείς, ποτέ, αυτήν την επιλογή. Αυτές τις αντιλήψεις η χώρα μας δεν τις διαθέτει ακόμα. Ένα ενθαρρυντικό βήμα αποτελεί, σίγουρα, η προσπάθεια ένταξης νέων με προβλήματα αυτισμού ή αναπηριών στον χώρο εργασίας. Ιδιωτική, φυσικά, πρωτοβουλία με αξιόλογα αποτελέσματα. Ίσως πολλές ιδιωτικές πρωτοβουλίες να φέρουν κάποια στιγμή ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Περισσότερους χαρούμενους ανθρώπους, περισσότερα κίνητρα...
       
         Χαρούμενοι συνάνθρωποι σημαίνει χαρά και προς εμάς... Ποιος θέλει να βρίζεται με τον διπλανό του με το που ξυπνάει; Ζοχάδες θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι να μην καταντήσουμε όλοι έτσι...

         Δύσκολες αποφάσεις...Όχι κι ακατόρθωτες...Να τι μπορεί να καταφέρουν λίγες μελισσούλες...!