Απεχθάνομαι...

       Την "Φρουτοπία". Δεν έχω απολύτως τίποτα με τον Ευγένιο Τριβιζά! Τουναντίον! Έχω μια εξαιρετική γνώμη για το ταλέντο και την ευφυΐα του. Η μεταφορά, όμως, του βιβλίου του σε σειρά στην TV (δεν θέλω σχόλια για την ηλικία και τις εποχές που ήμουν νιάνιαρο), ήταν ό,τι πιο φρικιαστικό μπορούσε να μού συμβεί. Όσο το σκέφτομαι με ακόμη καθαρότερο μυαλό, δεν υπήρχε κάτι που δεν ήταν τρομακτικό σε αυτήν την σειρά. Τα ίδια τα κουκλάκια με μύτες σαν μελιτζάνες και κόκκινα μάγουλα σαν ξαναμμένα από το ποτό, ο τρόπος που κινούνταν, το πώς μιλούσαν, το όλο στήσιμο, το κατατάσσει σε ένα από τα πιο τρομακτικά θεάματα για παιδιά εκείνης της εποχής. Συγχρόνως εμπεριείχε και αρκετές δόσεις μελαγχολίας, οπότε ήρθε και κούμπωσε με όλα τα ανάμεικτα συναισθήματά μου!
       Με "Του Κουτιού τα Παραμύθια" δεν έτρωγα τις ίδιες φρίκες! Μού ερχόντουσαν πιο διασκεδαστικά και βατά, ίσως γιατί δεν ήταν ο Ρούχλας ο κατ'εξοχήν ήρωας που έβλεπα από την αρχή ως το τέλος. Τι να πω;;; Ήταν γραφτό μου ο Πίκος Απίκος και τα λοιπά όντα να αφήσουν σημάδια στην παιδική ψυχούλα μου...Σνιφ, Κλαψ, Λυγμ...Μα πώς τα λέω έτσι;;;; Μα τέτοια λυρικότητα;;;;


Τα ουρλιαχτά μου πότε μπαίνουν;;; Δεν μπορώ να περιμένω άλλο!


Έτσι, τιμής ένεκεν το διάλεξα αυτό...