Καθώς παρακολουθούσα στην ΕΤ3 την εκπομπή Xploration Nation: Earth 2050, έπεσα πάνω σε μια πολύ ειλικρινή κουβέντα που εκστόμισε ένας συμπαθητικότατος κύριος, δημιουργώντας μια έκρηξη σκέψεων στον πολύπαθο νου μου.
Το επεισόδιο δεν το είδα εξ αρχής, πάντως το θέμα μας ήταν κάτι γλυκύτατες μελισσούλες που τις εκτρέφουν εδώ κι εκεί (στην Αμερική) όπως και στην περιοχή του αεροδρομίου του Houston. Μέσα σε όλα τα άλλα για τα οποία ενημερωθήκαμε, υπήρξε η πληροφορία πως σε αυτήν την προσπάθεια ελέγχου κι εκτροφής των μελισσών, διαλέγονται άτομα που έχουν μόλις αποφυλακιστεί, ώστε να τους δοθεί μια ευκαιρία να επανενταχτούν στην κοινωνία. Στο σημείο αυτό ήρθε και η κουβέντα του εν λόγω κυρίου που πολύ απλά κι ανθρώπινα είπε τα εξής: "Πριν από ένα χρόνο έκανα κάποιες κακές επιλογές και κατέληξα στην φυλακή. 'Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τις μέλισσες κατάλαβα πως πλέον θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω γι'αυτές. Πότε δεν θα είμαι ο ίδιος."
Συγκινήθηκα τόσο, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος είπε κάτι απλό. "Βρήκα κίνητρο". Βρήκε έναν λόγο να ξυπνάει το πρωί, να νιώθει δημιουργικός και χρήσιμος. Εάν είχε νωρίτερα αυτό το κίνητρο, πιθανότατα να μην είχε κάνει τις όποιες κακές επιλογές είπε πως έκανε. Ίσως, όμως, χωρίς τις κακές αυτές επιλογές να μην είχε καταφέρει, μέχρι τώρα, να βρει αυτό το πολυπόθητο κίνητρο. Αυτό το δίλημμα ακόμη δεν το έχω ξεκαθαρίσει στο κεφάλι μου!
Πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα την σκέψη και τις εικόνες του μυαλού μου, αναλογίζομαι πως η κατάθλιψη χτυπάει κόκκινο γιατί ακριβώς οι άνθρωποι ατομικά δεν έχουν κίνητρα. Κίνητρα δεν είναι τα ατελείωτα posts στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το πόσο τέλεια περνάει ο καθένας, ούτε οι υποκριτικά "ευτυχισμένες" selfies. Εξαιτίας αυτού μάλιστα η κατάθλιψη και το άγχος εξαπλώνονται με επιδημικές ταχύτητες, μιας κι ο καθένας προσπαθεί να προβάλλει μια φούσκα για την ζωή του ούτως ώστε να μπει "στην μύτη του άλλου" κι έχοντας στο μυαλό του πως "να ορίστε σας έδειξα πόσο μεγάλος είμαι, εσείς είστε μικροί" (εδώ τίθεται το θέμα του κατά πόσο θα "τσιμπήσει" ο άλλος).
Αυτό, φυσικά, νομίζουν πως εκφράζουν αλλά πάντα θα είναι στην σφαίρα της δικής τους μικροαντίληψης κι όχι απαραιτήτως στο μυαλό κάποιου τρίτου παρατηρητή ή κάποιου που γνωρίζει πολύ καλά την ζωή αυτού του ανθρώπου όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού του. Γιατί όταν κλείσουν, καθένας έρχεται αντιμέτωπος με την ζοφερή αλήθεια: Κίνητρο;;;;
Ναι, ναι, αυτό το ρημάδι σου δίνει την χαρά να ξυπνήσεις γεμάτος ενέργεια το πρωί, να συνεχίσεις έτσι την μέρα σου και κάθε μέρα την συναρπαστικής ζωής σου. Κι όμως! Η ζωή μπορεί να είναι απίθανα συναρπαστική!
Εν τέλει καταλήγουμε στο ότι τα κίνητρα βρίσκονται πέρα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού. Πέρα από πράγματα που είτε εν γνώσει μας είτε ακούσια αφήσαμε να εισβάλλουν στην ζωή μας. Πέρα από ανθρώπους που επιτρέψαμε να μπουν στην ζωή μας και δεν μας έκαναν καλό και που αργά ή γρήγορα το καταλάβαμε αφήνοντάς τους έξω από την πολύτιμη ζωή, καθημερινότητα και πραγματικότητά μας.
Αμέσως μετά ο νους πέταξε σε κάποια άλλη σκέψη. Την δύναμη της επιλογής. Είναι πολύ διαφορετικό να σου δίνεται μια επιλογή, το κίνητρο, που είναι θέμα δικό σου αν θα το κρατήσεις και θα το αξιοποιήσεις ή αν θα το πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων και πολύ διαφορετικό να μην σου προσφέρει κανείς, ποτέ, αυτήν την επιλογή. Αυτές τις αντιλήψεις η χώρα μας δεν τις διαθέτει ακόμα. Ένα ενθαρρυντικό βήμα αποτελεί, σίγουρα, η προσπάθεια ένταξης νέων με προβλήματα αυτισμού ή αναπηριών στον χώρο εργασίας. Ιδιωτική, φυσικά, πρωτοβουλία με αξιόλογα αποτελέσματα. Ίσως πολλές ιδιωτικές πρωτοβουλίες να φέρουν κάποια στιγμή ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Περισσότερους χαρούμενους ανθρώπους, περισσότερα κίνητρα...
Χαρούμενοι συνάνθρωποι σημαίνει χαρά και προς εμάς... Ποιος θέλει να βρίζεται με τον διπλανό του με το που ξυπνάει; Ζοχάδες θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι να μην καταντήσουμε όλοι έτσι...
Δύσκολες αποφάσεις...Όχι κι ακατόρθωτες...Να τι μπορεί να καταφέρουν λίγες μελισσούλες...!
Το επεισόδιο δεν το είδα εξ αρχής, πάντως το θέμα μας ήταν κάτι γλυκύτατες μελισσούλες που τις εκτρέφουν εδώ κι εκεί (στην Αμερική) όπως και στην περιοχή του αεροδρομίου του Houston. Μέσα σε όλα τα άλλα για τα οποία ενημερωθήκαμε, υπήρξε η πληροφορία πως σε αυτήν την προσπάθεια ελέγχου κι εκτροφής των μελισσών, διαλέγονται άτομα που έχουν μόλις αποφυλακιστεί, ώστε να τους δοθεί μια ευκαιρία να επανενταχτούν στην κοινωνία. Στο σημείο αυτό ήρθε και η κουβέντα του εν λόγω κυρίου που πολύ απλά κι ανθρώπινα είπε τα εξής: "Πριν από ένα χρόνο έκανα κάποιες κακές επιλογές και κατέληξα στην φυλακή. 'Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τις μέλισσες κατάλαβα πως πλέον θα κοιμάμαι και θα ξυπνάω γι'αυτές. Πότε δεν θα είμαι ο ίδιος."
Συγκινήθηκα τόσο, γιατί απλούστατα ο άνθρωπος είπε κάτι απλό. "Βρήκα κίνητρο". Βρήκε έναν λόγο να ξυπνάει το πρωί, να νιώθει δημιουργικός και χρήσιμος. Εάν είχε νωρίτερα αυτό το κίνητρο, πιθανότατα να μην είχε κάνει τις όποιες κακές επιλογές είπε πως έκανε. Ίσως, όμως, χωρίς τις κακές αυτές επιλογές να μην είχε καταφέρει, μέχρι τώρα, να βρει αυτό το πολυπόθητο κίνητρο. Αυτό το δίλημμα ακόμη δεν το έχω ξεκαθαρίσει στο κεφάλι μου!
Πηγαίνοντας λίγο πιο πέρα την σκέψη και τις εικόνες του μυαλού μου, αναλογίζομαι πως η κατάθλιψη χτυπάει κόκκινο γιατί ακριβώς οι άνθρωποι ατομικά δεν έχουν κίνητρα. Κίνητρα δεν είναι τα ατελείωτα posts στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης για το πόσο τέλεια περνάει ο καθένας, ούτε οι υποκριτικά "ευτυχισμένες" selfies. Εξαιτίας αυτού μάλιστα η κατάθλιψη και το άγχος εξαπλώνονται με επιδημικές ταχύτητες, μιας κι ο καθένας προσπαθεί να προβάλλει μια φούσκα για την ζωή του ούτως ώστε να μπει "στην μύτη του άλλου" κι έχοντας στο μυαλό του πως "να ορίστε σας έδειξα πόσο μεγάλος είμαι, εσείς είστε μικροί" (εδώ τίθεται το θέμα του κατά πόσο θα "τσιμπήσει" ο άλλος).
Αυτό, φυσικά, νομίζουν πως εκφράζουν αλλά πάντα θα είναι στην σφαίρα της δικής τους μικροαντίληψης κι όχι απαραιτήτως στο μυαλό κάποιου τρίτου παρατηρητή ή κάποιου που γνωρίζει πολύ καλά την ζωή αυτού του ανθρώπου όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού του. Γιατί όταν κλείσουν, καθένας έρχεται αντιμέτωπος με την ζοφερή αλήθεια: Κίνητρο;;;;
Ναι, ναι, αυτό το ρημάδι σου δίνει την χαρά να ξυπνήσεις γεμάτος ενέργεια το πρωί, να συνεχίσεις έτσι την μέρα σου και κάθε μέρα την συναρπαστικής ζωής σου. Κι όμως! Η ζωή μπορεί να είναι απίθανα συναρπαστική!
Εν τέλει καταλήγουμε στο ότι τα κίνητρα βρίσκονται πέρα από την οθόνη της τηλεόρασης ή του κινητού. Πέρα από πράγματα που είτε εν γνώσει μας είτε ακούσια αφήσαμε να εισβάλλουν στην ζωή μας. Πέρα από ανθρώπους που επιτρέψαμε να μπουν στην ζωή μας και δεν μας έκαναν καλό και που αργά ή γρήγορα το καταλάβαμε αφήνοντάς τους έξω από την πολύτιμη ζωή, καθημερινότητα και πραγματικότητά μας.
Αμέσως μετά ο νους πέταξε σε κάποια άλλη σκέψη. Την δύναμη της επιλογής. Είναι πολύ διαφορετικό να σου δίνεται μια επιλογή, το κίνητρο, που είναι θέμα δικό σου αν θα το κρατήσεις και θα το αξιοποιήσεις ή αν θα το πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων και πολύ διαφορετικό να μην σου προσφέρει κανείς, ποτέ, αυτήν την επιλογή. Αυτές τις αντιλήψεις η χώρα μας δεν τις διαθέτει ακόμα. Ένα ενθαρρυντικό βήμα αποτελεί, σίγουρα, η προσπάθεια ένταξης νέων με προβλήματα αυτισμού ή αναπηριών στον χώρο εργασίας. Ιδιωτική, φυσικά, πρωτοβουλία με αξιόλογα αποτελέσματα. Ίσως πολλές ιδιωτικές πρωτοβουλίες να φέρουν κάποια στιγμή ένα καλύτερο αποτέλεσμα. Περισσότερους χαρούμενους ανθρώπους, περισσότερα κίνητρα...
Χαρούμενοι συνάνθρωποι σημαίνει χαρά και προς εμάς... Ποιος θέλει να βρίζεται με τον διπλανό του με το που ξυπνάει; Ζοχάδες θα υπάρχουν πάντα. Το θέμα είναι να μην καταντήσουμε όλοι έτσι...
Δύσκολες αποφάσεις...Όχι κι ακατόρθωτες...Να τι μπορεί να καταφέρουν λίγες μελισσούλες...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου