Το βασίλειό μου για μια...τσάντα

     Στην ετικέτα 'Προβληματισμοί' θα ήθελα να καταγράφω όλα εκείνα που με προβληματίζουν (προφανώς), μου κάνουν εντύπωση στην καθημερινότητά μου, μου δίνουν τροφή για σκέψη με αφορμή μια απλή κουβέντα, μια πρόταση, μια συζήτηση,ένα βίωμα κτλ.
     Αυτό που θα γράψω είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κείμενο που έγραψα στο label Ευ Ζην κι έχει να κάνει με το κατά πόσο χάνουμε την προσωπικότητά μας για λίγη... πολυτέλεια (όπως την εννοεί ο καθένας).
     Το 2010 βρισκόμουν στο Παρίσι με τη μητέρα μου και για να μη μακρηγορώ με λεπτομέρειες τύπου πώς,πού, με ποιους, μαζί μας ήταν και μια κυρία από μια γειτονική πόλη (εννοώ Ελληνίδα που μένει σε πόλη κοντά σε αυτήν που ζω εγώ και βρεθήκαμε στο Παρίσι ). Βρισκόμασταν στην πόλη των Βερσαλλιών και καθώς βολτάραμε, αυτή η κυρία εξέφρασε τον διακαή πόθο πως θα ήθελε οπωσδήποτε να αγοράσει μια τσάντα για να θυμάται το ταξίδι, οπότε πήγαμε σε ένα μαγαζί, που είχε μάλιστα και εκπτώσεις, το οποίο είχε πολύ όμορφες τσάντες. Είδε μία που της άρεσε, η τιμή της ήταν στα 70 ευρώ αλλά είπε ότι θα το σκεφτόταν αφού έκαμνε μια γύρα στα μαγαζιά πρώτα, για να πάρει ιδέες. Μέχρι εδώ όλα καλά.
     Χωρίσανε οι δρόμοι μας, εμείς συνεχίσαμε με βόλτα και φαγητό και ξαναβρεθήκαμε μετά από κάποιες ώρες. Τελικά αγόρασε τσάντα αλλά άλλη από εκείνη που της γέμισε το μάτι και ήταν βέβαια μάρκα Longchamp. Ήταν απίστευτα μικρή, επομένως ούτε για αστείο δεν ήταν για να την κρατάς μέρα που συνήθως κουβαλάμε παραπάνω πράγματα, ήταν κατάμαυρη, πολύ άσχημη, πολύ σκέτη που απλά είχε επάνω το λογότυπο και στοίχισε 250 ευρώ.
     Σκέψη Νο 1: Γιατί να μπει στον κόπο να αγοράσει μια τόσο άσχημη τσάντα!;
     Σκέψη Νο 2: Γιατί μπήκε στον κόπο να 'ξηλωθεί' οικονομικά για μια τόσο άσχημη τσάντα!;
     Σκέψη Νο 3: Γιατί της ήταν τόσο δύσκολο να μπει στη διαδικασία απλά να τις κοιτάξει καλά καλά και να μην 'τυφλωθεί' από τον παράγοντα -πασίγνωστο λογότυπο, αυτό μονάχα μετράει-!;
     Σκέψη Νο 4: Επειδή όλοι μπορούμε να φανταστούμε τον  τρόπο σκέψης των γυναικών, ήταν σαν να τη φαντάζομαι να παινεύεται στις φίλες της " Κοιτάξτε είναι τσάντα Longchamp"!.Δυστυχώς οι γυναίκες σκέφτονται κυρίως πώς να εντυπωσιάσουν τις φίλες τους, παρά πώς να ικανοποιήσουν το προσωπικό τους γούστο.
      Σκέψη Νο 5: Αν η άλλη τσάντα στοίχιζε 250 ευρώ αλλά χωρίς λογότυπο, θα την αγόραζε;
      Σκέψη Νο 6: What the hell!!!!!!!Never mind!!!!!!
      Εν τέλει πώς καθορίζουμε το ωραίο γούστο και κατά πόσο είναι σπουδαίο να δυνάμεθα και/ ή προτιθέμεθα να το προβάλλουμε διακαώς;
       Ποιος είπε ότι πρέπει να αφηνόμαστε στην 'πολυτέλεια' και πώς οριοθετείται αυτή, σε ποιους τομείς κι από ποιους;
       Το Ευ Ζην είναι τελικά η μετάφραση του Lifestyle στη γλώσσα μας;
       Το Lifestyle είναι κάτι που μαθαίνουμε να θέλουμε;
       Το θέλουμε όντως ή μας επιβάλλεται;
       Πόσο ικανοί είμαστε να το φιλτράρουμε;
       Χμμμ,κι αύριο μέρα είναι!Στην Τάρα θα κάτσω να τα σκεφτώ όλα ένα-ένα!!!!Βλέπουμε........



       

Alguna vez Cristian Castro

    Είπαμεεεε, κάτι με έχει πιάσει με τα ισπανικά τραγούδια αυτή την εποχή και σε αυτό το τραγούδι λατρεύω τους στίχους. Δε ξέρω αν το θυμάται κανείς, αλλά αυτό το τραγούδι ακουγόταν σε μια μεξικάνικη σειρά ονόματι 'ANGELA' την οποία παρακολουθούσα μανιωδώς στην 1η Λυκείου το 2000 και ήταν η βασική αιτία που με έκαναν να ξεκινήσω μαθήματα ισπανικών καθώς ήθελα διακαώς να καταλάβω τι έλεγαν κάτω από τη φρικτή μεταγλώττιση. Λάτρευα αυτή τη σειρά γιατί ξέφευγε από το γλυκανάλατο τρυπάκι όλων των soap operas και σχεδόν το μισό cast ξεπαστρεύτηκε κακήν κακώς.
    Τέλος πάντων αυτές είναι δικές μου γλυκές μνήμες. Εnjoy the track!  

Πώς ακριβώς κατανοώ τον όρο 'Ευ Ζην'

  Είναι πολύ της μοδός ο όρος «Εὖ ζῆν» και συνοψίζεται ως επί των πλείστων στη διατροφή, την άσκηση και γενικώς τον τρόπο ζωής. Ποιόν ακριβώς όμως τρόπο ζωής; Γιατί ο όρος, έτσι όπως χρησιμοποιούνταν στην Αρχαιότητα, αφορούσε τις πνευματικές και ηθικές αρετές όμως όπως είναι λογικό στο πέρασμα των αιώνων χάθηκε αυτή η χροιά και κατέληξε να σημαίνει, στις μέρες μας, την πολύ πλούσια κι άνετη ζωή οπού αγωνίες άνευ λόγου και ουσίας, εισέβαλαν στην καθημερινότητά μας. Αγωνίες τύπου με τι κουταλάκι να φάω το γλυκό, πώς πρέπει να στρώσω το τραπέζι και ποιο είναι το 'σωστό' decor του Χριστουγεννιάτικου τραπεζιού, πρέπει να έχω στην κατοχή μου μια πανάκριβη τσάντα ή όχι, αν δεν βάψω έτσι τα νύχια μου δεν θα είμαι της μόδας, το παν είναι να είμαι στη μόδα κτλ.κτλ.
   Λοιπόν,έτσι όπως το καταλαβαίνω εγώ σαφέστατα δεν είπε κανείς να κυκλοφορείς σαν τον Χάρο αλλά δεν έγινε και τίποτα άμα το χρώμα μανό που είναι της μόδας δεν σε ξετρελαίνει και θέλεις να τα βάψεις με ένα άλλο που αγαπάς πιο πολύ. Κι άμα η τσάντα σου δεν είναι των 360 ευρώ δε σημαίνει ότι θα σου απαγορευθεί μια έξοδος στην πόλη. Κι αν το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν έχει επάνω του τους Κρεμαστούς Κήπους της Βαβυλώνας, θα μου κοπεί η όρεξη; Και δεν θα κάτσω να φάω; Και αν το κουταλάκι δεν είναι λουλουδάτο αλλά σκέτο θα μου κάτσει το γλυκό στο λαιμό;
   Στο μυαλό μου, το ευ ζην έχει να κάνει με μια καλή διατροφή όπου δεν γίνεσαι freak ούτε με τις ποσότητες, ούτε με τις κουταλιές, ούτε με το αν το κοτόπουλο είναι στον ατμό ή στο φούρνο και προς Θεού δεν σημαίνει ότι θα τρως junk food 4 φορές την εβδομάδα, απλά τρως τα πάντα σε λογικές ποσότητες και ωράρια και όσο αυτό είναι δυνατόν να εφαρμοστεί αναλόγως του καθημερινού προγράμματος που έχει ο καθένας. Χρειαζόμαστε και τα ψάρια και τα όσπρια και τους υδατάνθρακες και τις πρωτεΐνες. Άρα απ'όλα και με μέτρο.
   Έχει να κάνει με την άσκηση. Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερος οπαδός της γυμναστικής μέχρι που στα 24 άρχισε να γίνεται τρόπος ζωής. Ξεκίνησα από ανάγκη γιατί η κύφωση και η σκολίωση όλο και χειροτέρευαν και έπρεπε κάπως να το σουλουπώσω το θέμα και διαπίστωσα σιγά σιγά ότι με βοηθούσε απίστευτα στην ψυχολογία μου. Όταν, ας πούμε, σχολούσα στις 20.45 το βράδυ από τα μαθήματα και είχα όλη την πίεση της ημέρας, πήγαινα στο μάθημα yoga που ξεκινούσε στις 21.15 και αμέσως ένιωθα ότι άδειαζα από όλη την πίεση. Αφού έκανα και το μπάνιο μου μετά τη γυμναστική,ο ύπνος ήταν καταπληκτικός. Στην πορεία έχω βρει κι άλλους τρόπους εκγύμνασης μιας και είναι ένας τομέας που συνεχώς εξελίσσεται και ο καθένας μπορεί να διαλέξει αυτό που του ταιριάζει και να το προσαρμόσει στις δυνατότητές του.
    Τέλος, έχει να κάνει με την ηρεμία. Ναι, για μένα αυτό είναι Ευ ζην. Η ψυχική ηρεμία, η εσωτερική γαλήνη. Εάν δεν μπορείς να διατηρείς το χαμόγελο και μια καλή διάθεση στο μέτρο του δυνατού τότε δεν υφίσταται ο όρος. Δεν είναι δυνατόν να δέχομαι από παντού ρουκέτες περί ωραίου, μόδας, ομορφιάς, χτενισμάτων, φαγητού και ποτού, τρόπων διασκέδασης και να παραμένω ήσυχος. Μιλάω με ανθρώπους και βλέπω το άγχος τους να γίνουν κάτι άλλο, να μοιάσουν σε κάτι άλλο και όχι,μπορώ να το πω μετά βεβαιότητος. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου ήρεμοι. Κυνηγάνε κάτι άπιαστο, κάτι που στην ουσία δεν το έχουν ανάγκη γιατί και πάλι οι ζωές τους θα είναι πολύ ωραίες και χωρίς να κάνουν αυτά που κάνουν.
    Λατρεύω το κάλλος, τα καθαρά βλέμματα και την καθαριότητα στα ρούχα. Τους περιποιημένους ανθρώπους και τα περιποιημένα σπίτια τους. Όχι την υπερβολή και σε καμία περίπτωση το βαρύγδουπο. Ναι, το ευ ζην κρύβεται στην απλότητα. Μάθε, άκου, διάβασε, ενημερώσου αλλά δες τι σου ταιριάζει και γιατί. Άλλαξέ το στα μέτρα σου,ντύσε το με την προσωπικότητά σου. Αυτό είναι τρόπος ζωής και μάλιστα καταπληκτικός!!!!!!!!!!!!!

Calexico - Inspiracion

    Ίσως φταίει ότι είναι καλοκαίρι, ίσως είναι η φανταστική διάθεση αλλά γενικώς τα tango και ισπανολάτιν ταιριάζουν γάντι. Λάτιν και χιόνια δεν πάνε πακέτο! Πάνε;;;

Jane Austen and what else Mr.Darcy and Elisabeth

Λίγα λόγια για την Austen (υπό το πρίσμα μιας ταπεινής fan της)

  Αγαπώ πολύ την ανάγνωση μιας και είχα την τύχη να έχω γονείς που λατρεύουν το διάβασμα κι από πολύ μικρή να "βομβαρδίζομαι" με αναγνώσματα παντός τύπου! Στην πορεία όταν αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις στο σχολείο δυστυχώς από κανόνας έγινε εξαίρεση κι από συνήθεια πολυτέλεια. Πόσο μάλλον όταν ξεκίνησα την παράδοση ιδιαιτέρων μαθημάτων με το πέρας των σπουδών μου,όπου η αγωνία του αρχάριου με οδηγούσε σε πάρα πολλές ώρες προετοιμασίας οπότε μόλις έπαιρνα κανένα βιβλίο το βράδυ για να χαλαρώσω στα μισά της σελίδας τα είχα ήδη βρει με τον Μορφέα οπότε....άστα να πάνε!
   Το βιβλίο είναι τρόπος ζωής και θεωρώ εξίσου σημαντική τη συμβολή της μαζί με τη μουσική, στην προσωπική ανάπτυξη του ατόμου.
    Υπό το γυναικείο πρίσμα σαφώς και θεωρώ αξεπέραστη την Jane Austen γιατί η επιτυχία δεν έγκειται απλά και μόνο στον τρόπο γραφής ή στο πώς έχτιζε τους χαρακτήρες και την πλοκή της αλλά στο γεγονός ότι δημιούργησε σχολή. Απεβίωσε το 1817 κι όμως έχει επηρεάσει πολλές γενιές και είναι γεγονός πως αν την γνωρίσεις μια φορά- τέλος,αυτό ήταν- κολλάς για μια ζωή.
     Για να μην αναφέρω και την απίστευτη μεταφορά του Pride and Prejudice( Περηφάνια και Προκατάληψη) από το BBC που είναι maitre (εδώ χρειάζεται το i accent circonflexe αλλά έχε χάρη που δεν έχω γαλλικό σύστημα γραφής) που εκτόξευσε και το βιβλίο και φυσικά ποιόν άλλον, τον Colin Firth (ααααχ,ο γλυκούλης μου) δηλαδή Mr. Darcy, στη σφαίρα του ανεπανάληπτου, μοναδικού, υπέροχου, φανταστικού, old time classic (ας με σταματήσει κάποιος)!.....
     Δεν το πίστευα, όταν πήγα Αμερική, πόσα πολλά βιβλία-συνέχειες γράφτηκαν  βασισμένα όλα στο μοναδικό ζεύγος Mr. Darcy- Elizabeth και την οικογένεια φυσικά της τελευταίας. Τι στην Κωνσταντινούπολη τους πήγαν, τι με έξι,δέκα,είκοσι παιδιά τους φαντάστηκαν, τι τον γύρο του κόσμου να κάνουν, μόνο που δεν τους έκαναν jongleur σε τσίρκο. Πράγμα φυσικά που δείχνει τι απήχηση έχει σε παγκόσμιο επίπεδο και πόσο διεγείρει τη φαντασία χιλιάδων ανθρώπων να φανταστούν...το μετά. Αυτή είναι εξ'άλλου η μαγεία της λογοτεχνίας. Σημαδεύει και το μετά σου. Σε βάζει στην πρίζα να φαντάζεσαι τι,πώς,πού,γιατί.
     Όπως και να 'χει, το να αποτελεί πηγή έμπνευσης τόσο διαχρονικά ακόμα και για τον τρόπο ζωής πολλών ανθρώπων ε,θα ήταν άδικο να μην την κατατάξω στους λογοτέχνες με την μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο (εντάξει, σύμφωνα πάντα με το δικό μου γούστο!)
     Και φυσικά οι καλύτερες μεταφορές έγιναν από το BBC μιας και για αυτούς είναι η ιστορία τους κι έχουν και το κατάλληλο περιβάλλον, με τα κατάλληλα σκηνικά τα οποία είναι αληθινότατα αφού δεν χρειάζεται ούτε να χτίζουν ούτε να γκρεμίζουν εφ'όσον  έχουν ένα σωρό καλοδιατηρημένους πύργους ή σπίτια ή συνοικίες βικτωρανής εποχής και στη μεγάλη οθόνη ήταν η υπέροχη μεταφορά από τον Ang Lee με τους Εmma Thomson, Kate Winslet, Alan Rickman (Θεέ μου, τι υπέροχη φωνή!ω, ναι μου αρέσει πολύ αυτή η βαθιά και ζεστή χροιά) κτλ.κτλ.
     Λοιπόν δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω για την ώρα, απλά η μόνη προτροπή μου είναι 'Δοκιμάστε Austen-δεν έχετε τίποτα να χάσετε'.

Λίγα σχόλια για τον τίτλο κι όχι μόνο

  Χμ, ένας ψυχοφελής τρόπος αποσυμπίεσης σε εποχές του γιατρού, ε!
  Ε,ναι γιατί λίγο-πολύ όλοι χρειαζόμαστε την "πολυτέλεια" της αποσυμπίεσης κι αλίμονο σε όσους δεν έχουν βρει ακόμη τους δικούς τους τρόπους επίτευξής της. Δεν είναι και τόσο δύσκολο τελικά. Ο καθένας με τον τρόπο του.
   Αλλά και σε εποχές του γιατρού; Μμμμ! Τροφή για σκέψη! Μόνο οι εποχές που διανύουμε είναι σκέτη τρέλα; Μήπως η τρέλα δεν υπήρχε σε κάθε εποχή, παντού και πάντα; Απλά,ας πούμε, έχουμε την τύχη να το πω;! να ζούμε αυτήν την τρέλα.Του τώρα, του σήμερα.
    Συμπέρασμα: Μιας και δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, ας την διασκεδάσουμε και λίγο!
    Έχω συγκεντρώσει, λοιπόν, τους προσωπικούς τρόπους αποσυμπίεσής μου σε τέσσερις βασικές ομάδες. Φυσικά -όλως τυχαίως- ξεκίνησα την ανάρτησή μου από την τελευταία μιας και είναι last but not least and for now and tomorrow and always τουτέστιν είναι η Μουσική.
     Μια ανώτερη μορφή τέχνης που μπορεί να ντύσει τις πιο γλυκιές, πανέμορφες, πικρές στιγμές της ζωής μας. Που μπορεί να μας κάνει να ταξιδεύουμε νοερά τόσο σε μέρη όσο και στις πιο απόκρυφες πτυχές της ψυχής μας που ίσως δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι διαθέτουμε. Κι επειδή μπορεί να μιλάω ώωωρες για τη μουσική και να το καταντήσω αηδία κλείνω λέγοντας πως δεν θα μπορούσα ποτέ μα ποτέ να περιοριστώ σε ένα και μόνο είδος μουσικής γιατί οι νότες εξελίσσονται, μαζί τους κι εγώ οπότε το εύρος επιβάλλεται να μεγαλώνει.

     Υ.Γ Πω, πω! Σαν να παραπέταξα τις άλλες αποσυμπιεστικές (ας μου επιτραπεί ο όρος) ομάδες. Αλλά εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε, θα τις κατανοήσετε subito.