Άλλαξε ο τρόπος έκφρασης του σύγχρονου ανθρώπου, δίνοντας συνάμα την αίσθηση μιας μετάλλαξης ως προς την ένταση των συναισθημάτων του. Η εντύπωση που δίνει, είναι ότι χαίρεται όχι για τον ίδιο αλλά για να 'σκάσει' τους άλλους και λυπάται για να τον προσέξουν οι γύρω του.
Με όλα αυτά τα μέσα δικτύωσης (που είναι προφανώς κοινωνικής φύσεως και για αυτό δεν χρησιμοποιώ τον όρο "κοινωνικής"), ξαφνικά όλοι θέλουν να έχουν μια 'ορθάνοιχτη' προς τον κάθε άγνωστο, προσωπική ζωή. Και αυτά τα δύο δεν συνάδουν! "Είμαστε τώρα στο μαγαζί Χ και τρώμε εκπληκτικούς μεζέδες". Μια από τις πιο γνωστές αναρτήσεις που μπορεί να βάλει κάποιος στον τοίχο του, στο γνωστό σε όλους μας "βιβλίο με μάπες". Φυσικά δεν είναι ότι περνάει όντως καλά ο/η φίλος/φίλη μας, γιατί θεωρώ αδιανόητο να περνάς καταπληκτικά και να διακόπτεις την ροή της κουβέντας, του χορού, του χαζέματος, για να ασχοληθείς με το κινητό και το internet. Απλά είναι η ματαιόδοξη φύση του ανθρώπου, να δείχνει και να ανακοινώνει ότι κάπου στον χάρτη υπάρχει κι αυτός/αυτή που αποζητά λίγη προσοχή....Επιπλέον πρέπει να δείξει ότι περνάει και καταπληκτικά για να δώσει νόημα στην έξοδό του!
Ξάφνου, δημιουργούν όλοι λογαρισμούς για να γεμίσουν τo profile τους με αμέτρητες φωτογραφίες. Θα το χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα γιατί θα σκάσω! Τηλεπερσόνα που βρισκόταν στο εξωτερικό, ανέβασε 'αυθόρμητες' φωτογραφίες από το κρεβάτι της, λέγοντας πως έχει jet lag από το πολύωρο ταξίδι της και ζητούσε τρόπους για να μπορέσει, εν τέλει, να κοιμηθεί. Όχι κουτέ! Σκασίλα της οι τρόποι για να κοιμηθεί. Αυτούς τους ξέρει και η κουτσή Μαρία. Απλούστατα ήθελε να ανακοινώσει ότι βρίσκεται σε έναν υπέροχο προορισμό και φυσικά για να μην την αποκαλέσει κανείς ψώνιο (επηρμένη στο πιο λόγιο), βρήκε την μέθοδο "γύρω-τριγύρω". Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, αλλά δεν περιορίζονται μόνο στις φωτογραφίες.
Έρχονται και οι επιστολές και οι αναλυτικές εξηγήσεις για κάθε θλιβερό ή στρεσογόνο θέμα που συμβαίνει στην ζωή κάποιου. Ο σπαραγμός δεν είναι πλέον μια ενδόμυχη και εσωτερική διαδικασία. Ο σπαραγμός και ο θρήνος πρέπει να γίνονται δημοσίως, γιατί αλλιώς κανείς δεν θα σε πιστέψει ότι πονάς. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι ο κόσμος τρελαίνεται να βλέπει κάποιον να αποδεικνύει εμπράκτως την θλίψη του. Αλλιώς δεν θα τον πιστέψει και θα τον κουτσομπολέψει, από πάνω, ότι είναι αναίσθητος. Σιγά-σιγά μεταβάλλονται τα όρια. Από την γειτονιά, το οικοδομικό τετράγωνο, το χωριό, την πόλη, πρέπει πλέον να το γνωρίζουν άπαντες. Οι άπαντες, με την σειρά τους, τρελαίνονται να διαβάζουν για τον πόνο γύρω τους, για να νιώθουν οι ίδιοι δυνατοί και ούτω καθεξής. Ιδίως αν μια πιο γνωστή, περάσει κάποι θέμα υγείας, πρέπει οπωσδήποτε να αποτυπώσει στην οθόνη την εμπειρία της.
Αλίμονο σε όποιον δεν ξέρει καν, κατά πού πέφτει το κουμπί του υπολογιστή... Αυτός δεν έχει δικαίωμα ούτε να πονάει, ούτε να χαίρεται. Γιατί δεν θα μπορέσει να 'διαφημίσει' τίποτα από τα δύο...
Υ.Γ. Όταν νιώθω απαίσια, όχι μόνο δεν έχω όρεξη να μιλήσω, πόσο μάλλον να 'ξεσπάσω', ως είθισται να λένε, στο διαδίκτυο. Απαιτεί φαιά ουσία που δεν την διαθέτω όλες τις ώρες και όλες τις στιγμές. Χαρά στο κουράγιο τους που πολλοί έχουν την διάθεση να βγάλουν τον θυμό τους εν δήμω...Και ένα μεγάλο μπράβο!
Υ.Γ.2 Τελικά είναι ακατανίκητη η ανάγκη του ανθρώπου να δείχνει τα ωραία και τα άσχημα της ζωής του και να ρωτάει το πασίγνωστο "το έμαθε; Τι είπε για εμένα;"
Με όλα αυτά τα μέσα δικτύωσης (που είναι προφανώς κοινωνικής φύσεως και για αυτό δεν χρησιμοποιώ τον όρο "κοινωνικής"), ξαφνικά όλοι θέλουν να έχουν μια 'ορθάνοιχτη' προς τον κάθε άγνωστο, προσωπική ζωή. Και αυτά τα δύο δεν συνάδουν! "Είμαστε τώρα στο μαγαζί Χ και τρώμε εκπληκτικούς μεζέδες". Μια από τις πιο γνωστές αναρτήσεις που μπορεί να βάλει κάποιος στον τοίχο του, στο γνωστό σε όλους μας "βιβλίο με μάπες". Φυσικά δεν είναι ότι περνάει όντως καλά ο/η φίλος/φίλη μας, γιατί θεωρώ αδιανόητο να περνάς καταπληκτικά και να διακόπτεις την ροή της κουβέντας, του χορού, του χαζέματος, για να ασχοληθείς με το κινητό και το internet. Απλά είναι η ματαιόδοξη φύση του ανθρώπου, να δείχνει και να ανακοινώνει ότι κάπου στον χάρτη υπάρχει κι αυτός/αυτή που αποζητά λίγη προσοχή....Επιπλέον πρέπει να δείξει ότι περνάει και καταπληκτικά για να δώσει νόημα στην έξοδό του!
Ξάφνου, δημιουργούν όλοι λογαρισμούς για να γεμίσουν τo profile τους με αμέτρητες φωτογραφίες. Θα το χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα γιατί θα σκάσω! Τηλεπερσόνα που βρισκόταν στο εξωτερικό, ανέβασε 'αυθόρμητες' φωτογραφίες από το κρεβάτι της, λέγοντας πως έχει jet lag από το πολύωρο ταξίδι της και ζητούσε τρόπους για να μπορέσει, εν τέλει, να κοιμηθεί. Όχι κουτέ! Σκασίλα της οι τρόποι για να κοιμηθεί. Αυτούς τους ξέρει και η κουτσή Μαρία. Απλούστατα ήθελε να ανακοινώσει ότι βρίσκεται σε έναν υπέροχο προορισμό και φυσικά για να μην την αποκαλέσει κανείς ψώνιο (επηρμένη στο πιο λόγιο), βρήκε την μέθοδο "γύρω-τριγύρω". Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, αλλά δεν περιορίζονται μόνο στις φωτογραφίες.
Έρχονται και οι επιστολές και οι αναλυτικές εξηγήσεις για κάθε θλιβερό ή στρεσογόνο θέμα που συμβαίνει στην ζωή κάποιου. Ο σπαραγμός δεν είναι πλέον μια ενδόμυχη και εσωτερική διαδικασία. Ο σπαραγμός και ο θρήνος πρέπει να γίνονται δημοσίως, γιατί αλλιώς κανείς δεν θα σε πιστέψει ότι πονάς. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι ο κόσμος τρελαίνεται να βλέπει κάποιον να αποδεικνύει εμπράκτως την θλίψη του. Αλλιώς δεν θα τον πιστέψει και θα τον κουτσομπολέψει, από πάνω, ότι είναι αναίσθητος. Σιγά-σιγά μεταβάλλονται τα όρια. Από την γειτονιά, το οικοδομικό τετράγωνο, το χωριό, την πόλη, πρέπει πλέον να το γνωρίζουν άπαντες. Οι άπαντες, με την σειρά τους, τρελαίνονται να διαβάζουν για τον πόνο γύρω τους, για να νιώθουν οι ίδιοι δυνατοί και ούτω καθεξής. Ιδίως αν μια πιο γνωστή, περάσει κάποι θέμα υγείας, πρέπει οπωσδήποτε να αποτυπώσει στην οθόνη την εμπειρία της.
Αλίμονο σε όποιον δεν ξέρει καν, κατά πού πέφτει το κουμπί του υπολογιστή... Αυτός δεν έχει δικαίωμα ούτε να πονάει, ούτε να χαίρεται. Γιατί δεν θα μπορέσει να 'διαφημίσει' τίποτα από τα δύο...
Υ.Γ. Όταν νιώθω απαίσια, όχι μόνο δεν έχω όρεξη να μιλήσω, πόσο μάλλον να 'ξεσπάσω', ως είθισται να λένε, στο διαδίκτυο. Απαιτεί φαιά ουσία που δεν την διαθέτω όλες τις ώρες και όλες τις στιγμές. Χαρά στο κουράγιο τους που πολλοί έχουν την διάθεση να βγάλουν τον θυμό τους εν δήμω...Και ένα μεγάλο μπράβο!
Υ.Γ.2 Τελικά είναι ακατανίκητη η ανάγκη του ανθρώπου να δείχνει τα ωραία και τα άσχημα της ζωής του και να ρωτάει το πασίγνωστο "το έμαθε; Τι είπε για εμένα;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου