Κάποτε η σαββατιάτικη έξοδός μας, ωσάν μαθητές, ήταν ένα δίωρο στον κινηματογράφο! Τις ταινίες που παρακολούθησα μαζεμένες στα εφηβικά μου χρόνια, δεν τις παρακολούθησα στα μετέπειτα ενήλικά μου χρόνια! Το μόνο μειονέκτημα σε αυτές τις εξόδους, ήταν κάτι μοσχόμαγκες της εποχής, που κάθονταν πάντα γαλαρία και αρέσκονταν να πετούν popcorn σε όλους τους θαρραλέους μαθητές που κάθονταν στις πιο μπροστινές θέσεις! Αναρωτιέμαι εάν παραμένουν τόσο μάγκες τώρα πια ή τους κόπηκε ο αέρας και τρώνε απανωτά popcorn από τους εργοδότες τους, τις γυναίκες (εάν τόλμησαν το διάβημα του έγγαμου βίου ή παραήταν μάγκες για να το τολμήσουν) και τα παιδιά τους!
Τέλος πάντων, δικές μου αναμνήσεις είναι αυτές, όμως, έρχομαι στο δια ταύτα για να πω δυο καλά λόγια για μια ταινία, που κανονικά ο γαλλικός κινηματογράφος πρέπει -μαζί με δύο ακόμη, που θα αναφέρω εν καιρώ- να έχει σαν φάρο. Δεν αναφέρομαι σε κλασικές ταινίες, αλλά στα δείγματα που μας χάρισε γύρω στο 2000 και μετέπειτα και που άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Έτσι λοιπόν εξεπλάγην ευχάριστα με την "Αδελφότητα των Λύκων" (Le Pacte des Loups) και από το γεγονός ότι ήταν τόσο καλογυρισμένη. Υποβλητική μουσική, υπέροχα κοστούμια, εξαιρετικές ερμηνείες, με ένα μικρό προβληματάκι στα special effects του Κτήνους, αλλά δεν πειράζει, ουδείς τέλειος!
Το βιβλίο και η ταινία (έχουμε και από τα δύο), βασίζεται σε ένα θηριώδες ζώο που σκορπούσε τον τρόμο στην περιοχή του Gevaudan ( με accent aigu στο e) και που ένα σωρό κάτοικοι της περιοχής έχασαν την ζωή τους από τις επιθέσεις του! Τα στοιχεία είναι πολλά, οι ερμηνείες διαφορετικές, υπήρξε όμως μια βάση για να χτιστεί μια πλοκή, με βασικό ήρωα τον Gregoire (πάλι με τόνο στο πρώτο e) de Fronsac, που καταφθάνει στην περιοχή με τον αδελφικό του φίλο Mani, έχοντας προηγουμένως πληροφορηθεί όλο το θανατικό, για να εξιχνιάσει το μυστήριο και όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα. Θα βοηθηθεί από κάποιες κυρίες, θα ερωτευτεί μια άλλη madame, θα κυνηγηθεί από αυτούς που θα γίνουν ταχύτατα εχθροί του, όμως εκεί που θα σπάσει ένας ευαίσθητος θεατής, είναι με την σκηνή του θανάτου του Mani (συγνώμη, το είπα αλλά δεν αποκάλυψα κάτι άλλο), όπου η μουσική έρχεται να δημιουργήσει έναν επιπλέον σπαραγμό, εκεί που αρχίζεις να πνίγεσαι από την αδικία και σκληρότητα!
Ουφ, τι θυμήθηκα τώρα! Πάντως η ταινία αν και μεγαλούτσικη σε διάρκεια, έχει το στοιχείο της ανατροπής, οπότε δεν σε αφήνει να βουλιάξεις στην πολυθρόνα από βαρεμάρα! Κρίμα που δεν ξαναείδα παρόμοιες προσπάθειες....!
Λοιπόν, αυτά είχα να πω επί του παρόντος! Είναι μια ωραία πρόταση για ένα κρύο, βροχερό, με ανέμους, σαββατοκύριακο για όποιον δεν κόπτεται να τραβιέται σε bar και ξενυχτάδικα και να σπρώχνεται με έτερους θαμώνες (όχι ότι κι αυτό είναι άσχημο, αλλά για όποιον το αντέχει ακόμα)!
Υ.Γ. Ε, να πω κι ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως ο Vincent Cassel, στην τότε έκδοσή του...
Τέλος πάντων, δικές μου αναμνήσεις είναι αυτές, όμως, έρχομαι στο δια ταύτα για να πω δυο καλά λόγια για μια ταινία, που κανονικά ο γαλλικός κινηματογράφος πρέπει -μαζί με δύο ακόμη, που θα αναφέρω εν καιρώ- να έχει σαν φάρο. Δεν αναφέρομαι σε κλασικές ταινίες, αλλά στα δείγματα που μας χάρισε γύρω στο 2000 και μετέπειτα και που άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις.
Έτσι λοιπόν εξεπλάγην ευχάριστα με την "Αδελφότητα των Λύκων" (Le Pacte des Loups) και από το γεγονός ότι ήταν τόσο καλογυρισμένη. Υποβλητική μουσική, υπέροχα κοστούμια, εξαιρετικές ερμηνείες, με ένα μικρό προβληματάκι στα special effects του Κτήνους, αλλά δεν πειράζει, ουδείς τέλειος!
Το βιβλίο και η ταινία (έχουμε και από τα δύο), βασίζεται σε ένα θηριώδες ζώο που σκορπούσε τον τρόμο στην περιοχή του Gevaudan ( με accent aigu στο e) και που ένα σωρό κάτοικοι της περιοχής έχασαν την ζωή τους από τις επιθέσεις του! Τα στοιχεία είναι πολλά, οι ερμηνείες διαφορετικές, υπήρξε όμως μια βάση για να χτιστεί μια πλοκή, με βασικό ήρωα τον Gregoire (πάλι με τόνο στο πρώτο e) de Fronsac, που καταφθάνει στην περιοχή με τον αδελφικό του φίλο Mani, έχοντας προηγουμένως πληροφορηθεί όλο το θανατικό, για να εξιχνιάσει το μυστήριο και όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα. Θα βοηθηθεί από κάποιες κυρίες, θα ερωτευτεί μια άλλη madame, θα κυνηγηθεί από αυτούς που θα γίνουν ταχύτατα εχθροί του, όμως εκεί που θα σπάσει ένας ευαίσθητος θεατής, είναι με την σκηνή του θανάτου του Mani (συγνώμη, το είπα αλλά δεν αποκάλυψα κάτι άλλο), όπου η μουσική έρχεται να δημιουργήσει έναν επιπλέον σπαραγμό, εκεί που αρχίζεις να πνίγεσαι από την αδικία και σκληρότητα!
Ουφ, τι θυμήθηκα τώρα! Πάντως η ταινία αν και μεγαλούτσικη σε διάρκεια, έχει το στοιχείο της ανατροπής, οπότε δεν σε αφήνει να βουλιάξεις στην πολυθρόνα από βαρεμάρα! Κρίμα που δεν ξαναείδα παρόμοιες προσπάθειες....!
Λοιπόν, αυτά είχα να πω επί του παρόντος! Είναι μια ωραία πρόταση για ένα κρύο, βροχερό, με ανέμους, σαββατοκύριακο για όποιον δεν κόπτεται να τραβιέται σε bar και ξενυχτάδικα και να σπρώχνεται με έτερους θαμώνες (όχι ότι κι αυτό είναι άσχημο, αλλά για όποιον το αντέχει ακόμα)!
Υ.Γ. Ε, να πω κι ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως ο Vincent Cassel, στην τότε έκδοσή του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου