Μιας και είναι ακόμη νωπό το κείμενο περί των αριθμών και της δύναμης που έδωσαν στον άνθρωπο για να εξελιχθεί, να που έπεσα επάνω σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον documentaire με τίτλο "Η Μαγεία των Αλχημιστών" (κατά την ελληνική μετάφραση), όπου εξηγούσαν όλη την γνώση της αρχαίων πάνω στα μέταλλα και γενικώς τις ύλες που μας προσέφερε, μας προσφέρει και θα δούμε εάν θα μας προσφέρει η γη!
Τουλάχιστον το τμήμα που πρόλαβα να παρακολουθήσω, μιλούσε για τις γνώσεις που άρχισαν να αποκτούν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και που κατέγραφαν σε παπύρους περί μίξης μετάλλων και τα πρώτα πειράματα που γίνονταν για την αποκωδικοποίησή τους, παρόλο που όλα ανάγονταν στην σφαίρα του μεταφυσικού και λογικό άλλωστε. Προεκτείνοντας την σκέψη μου, σκέφτηκα όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ήταν πανέξυπνοι, πολυμήχανοι και άκρως εφευρετικοί.
Τι τεχνολογίες είχαν; Πόσους μαθηματικούς τύπους; Πόσες θεωρίες πάνω στο ίδιο ζήτημα; Κι όμως η ιστορία απέδειξε ότι δεν τα χρειάζονταν. Αντιθέτως, οι πολλοί μεταγενέστεροι αιώνες (τουτέστιν οι επιστήμονες που έδρασαν στους μετέπειτα αιώνες), για να καταλήξουν σε ερμηνείες και τύπους, χρειάστηκαν την γνώση από το μακρινό παρελθόν! Και πάλι καλά, που οι τότε άνθρωποι, μπόρεσαν να ερμηνεύσουν τόσα πολλά μυστήρια και αντιδράσεις της φύσης. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο τρομακτική φάνταζε μια αστραπή κι ακόμα πιο τρομακτική μια βροντή στον πρώτο ακόμη άνθρωπο, για να έρθουν κάποιοι άλλοι, πιο φιλοσοφικοί και μαθηματικοί εγκέφαλοι (όταν άρχισαν να σχηματίζονται κι αυτοί επαρκώς), αρκετούς αιώνες μετά για να εξηγήσουν το φαινόμενο και πάλι όχι στο 100%, άλλα δίνοντας το ερέθισμα, με την σειρά τους, στα μυαλά των επόμενων αιώνων να εξηγήσουν επαρκώς το φαινόμενο (και κάθε φαινόμενο)!
Όχι! Οι Αρχαίοι δεν ήταν χαζοί (ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει άλλωστε). Είχαν τρομακτικά ολοκληρωμένους πολιτισμούς. Είχαν αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική και να είναι καλά που άφησαν και τίποτα της προκοπής για να θαυμάζει ο σύγχρονος άνθρωπος, ώστε να μην περιορίζεται το μάτι μόνο στους σύγχρονους, μουντούς, βιομηχανικούς ρυθμούς, που αντί να κάνουν πιο θελκτικό ένα οικοδόμημα, το καταντούν αποκρουστικό (με μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό των σχολείων παγκοσμίως. Είναι που είναι χάλια το σχολείο από μόνο του, έχεις κι ένα απαίσιο κτίριο...Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις).
Ο Αρχαίος κόσμος μπορούσε να εκτιμήσει το κάλλος και ήθελε να περιβάλλεται από αυτό. Στους νεότερους χρόνους, η ζωή απέκτησε άλλους ρυθμούς. Οι ρυθμοί επέβαλαν άλλους τρόπους αρχιτεκτονικής. Κάτι εκφράζουν όμως κι αυτοί. Έναν νέο άνθρωπο που δεν νοιάζεται για την βαθύτερη έκφραση του ωραίου. Είναι π.χ. σαν το θέατρο. Κάποτε είχε συγκεκριμένη δομή και μορφή. Το σύγχρονο θέατρο, όμως, πήρε μια νέα (μορφή λέμε). Βουβά διαστήματα, ατελείωτος προβληματισμός, νευρικά πρόσωπα πρωταγωνιστών... Νευρικότητα. Αυτό μας χαρακτηρίζει σήμερα! Σε όλα!
Να είναι καλά λοιπόν και οι αλχημιστές, γιατί πάντα πίστευα ότι ασχολούνταν με τόσο ενδιαφέροντα πράγματα και να είναι καλά και ετούτη η εκπομπή που με έκανε να αναλογιστώ για άλλη μια φορά, το μεγαλείο του ανθρώπου, που δυστυχώς όσο πάει μεταλάσσεται, με την αρνητική έννοια, βεβαίως, βεβαίως!
Τουλάχιστον το τμήμα που πρόλαβα να παρακολουθήσω, μιλούσε για τις γνώσεις που άρχισαν να αποκτούν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι και που κατέγραφαν σε παπύρους περί μίξης μετάλλων και τα πρώτα πειράματα που γίνονταν για την αποκωδικοποίησή τους, παρόλο που όλα ανάγονταν στην σφαίρα του μεταφυσικού και λογικό άλλωστε. Προεκτείνοντας την σκέψη μου, σκέφτηκα όλους τους αρχαίους πολιτισμούς, για να καταλήξω στο συμπέρασμα ότι ήταν πανέξυπνοι, πολυμήχανοι και άκρως εφευρετικοί.
Τι τεχνολογίες είχαν; Πόσους μαθηματικούς τύπους; Πόσες θεωρίες πάνω στο ίδιο ζήτημα; Κι όμως η ιστορία απέδειξε ότι δεν τα χρειάζονταν. Αντιθέτως, οι πολλοί μεταγενέστεροι αιώνες (τουτέστιν οι επιστήμονες που έδρασαν στους μετέπειτα αιώνες), για να καταλήξουν σε ερμηνείες και τύπους, χρειάστηκαν την γνώση από το μακρινό παρελθόν! Και πάλι καλά, που οι τότε άνθρωποι, μπόρεσαν να ερμηνεύσουν τόσα πολλά μυστήρια και αντιδράσεις της φύσης. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο τρομακτική φάνταζε μια αστραπή κι ακόμα πιο τρομακτική μια βροντή στον πρώτο ακόμη άνθρωπο, για να έρθουν κάποιοι άλλοι, πιο φιλοσοφικοί και μαθηματικοί εγκέφαλοι (όταν άρχισαν να σχηματίζονται κι αυτοί επαρκώς), αρκετούς αιώνες μετά για να εξηγήσουν το φαινόμενο και πάλι όχι στο 100%, άλλα δίνοντας το ερέθισμα, με την σειρά τους, στα μυαλά των επόμενων αιώνων να εξηγήσουν επαρκώς το φαινόμενο (και κάθε φαινόμενο)!
Όχι! Οι Αρχαίοι δεν ήταν χαζοί (ποιος θα μπορούσε να το πιστέψει άλλωστε). Είχαν τρομακτικά ολοκληρωμένους πολιτισμούς. Είχαν αξιοθαύμαστη αρχιτεκτονική και να είναι καλά που άφησαν και τίποτα της προκοπής για να θαυμάζει ο σύγχρονος άνθρωπος, ώστε να μην περιορίζεται το μάτι μόνο στους σύγχρονους, μουντούς, βιομηχανικούς ρυθμούς, που αντί να κάνουν πιο θελκτικό ένα οικοδόμημα, το καταντούν αποκρουστικό (με μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό των σχολείων παγκοσμίως. Είναι που είναι χάλια το σχολείο από μόνο του, έχεις κι ένα απαίσιο κτίριο...Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις).
Ο Αρχαίος κόσμος μπορούσε να εκτιμήσει το κάλλος και ήθελε να περιβάλλεται από αυτό. Στους νεότερους χρόνους, η ζωή απέκτησε άλλους ρυθμούς. Οι ρυθμοί επέβαλαν άλλους τρόπους αρχιτεκτονικής. Κάτι εκφράζουν όμως κι αυτοί. Έναν νέο άνθρωπο που δεν νοιάζεται για την βαθύτερη έκφραση του ωραίου. Είναι π.χ. σαν το θέατρο. Κάποτε είχε συγκεκριμένη δομή και μορφή. Το σύγχρονο θέατρο, όμως, πήρε μια νέα (μορφή λέμε). Βουβά διαστήματα, ατελείωτος προβληματισμός, νευρικά πρόσωπα πρωταγωνιστών... Νευρικότητα. Αυτό μας χαρακτηρίζει σήμερα! Σε όλα!
Να είναι καλά λοιπόν και οι αλχημιστές, γιατί πάντα πίστευα ότι ασχολούνταν με τόσο ενδιαφέροντα πράγματα και να είναι καλά και ετούτη η εκπομπή που με έκανε να αναλογιστώ για άλλη μια φορά, το μεγαλείο του ανθρώπου, που δυστυχώς όσο πάει μεταλάσσεται, με την αρνητική έννοια, βεβαίως, βεβαίως!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου