Ερέθισμα: Μια διαφήμιση

        Λογισμοί, σκέψεις, προβληματισμοί που πυροδοτούνται με μια απλή κουβέντα, έναν ήχο,μια εικόνα, μια στιχομυθία...Μια απλή ραδιοφωνική διαφήμιση έθεσε σε τροχιά κάποιους πνευματικούς δορυφόρους, όχι ευχάριστους...Δυσάρεστη ήταν ούτως ή άλλως η διαφήμιση, εάν αναλογιστούμε πως κανείς δεν λαμβάνει υπ'όψιν κάποιους κανόνες υπευθυνότητας και προστασίας.
        Η διαφήμιση -εδώ να τονίσω πως θα έπρεπε να γίνονται πιο συχνά και να ακούγονται σχεδόν σε καθημερινή βάση-, ανέφερε πως όταν πίνουμε δεν παίρνουμε το τιμόνι γιατί "ίσως να είναι η τελευταία φορά που διασκεδάζεις με τους φίλους σου, ίσως η τελευταία φορά που αγκαλιάζεις την κοπέλα σου". Το υπόλοιπο μήνυμα είναι το γνωστό και ορθώς απαγορευτικό "Δεν οδηγάμε όταν πίνουμε".
        Οι συνειρμοί επήλθαν με αυτή την τρανταχτή παράλειψη της οικογένειας. Ναι, αναφέρθηκαν οι φίλοι, η σχέση, πουθενά, όμως, οι άνθρωποι που θα είναι οι μοναδικοί που θα τσακιστούν από το μοιραίο. Η στενή έννοια του όρου οικογένεια. Οι γονείς, τα αδέρφια...
        Κάνοντας για λίγο τον δικηγόρο του Διαβόλου, μπορώ να βρω ένα ελαφρυντικό στο ότι απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες, που κακά τα ψέματα, έχουν το μυαλό τους στους φίλους και την κοπέλα, το ξενύχτι, τα γλέντια, καθώς η γονεϊκή φιγούρα βρίσκεται εκεί για να σου σπάει τα νεύρα με επικρίσεις, σπόντες, ανακρίσεις, που σε νεαρή ηλικία, ιδίως, μας κάνει κρόσσια την διάθεση, την υπομονή και την αυτοπεποίθηση.
         Με ένα δεύτερο φιλτράρισμα και πάλι, σκέφτομαι πως για μια μάνα ο χαμός του παιδιού της είναι σκληρός, επώδυνος και δύσκολα διαχειρίσιμος και δεν μπορεί να εξισωθεί με τον πόνο του φίλου, της παρέας, της σχέσης. Δεν θα ακύρωνα ποτέ την θλίψη τους, αλλά θα συνεχίσουν κανονικά να ζουν, θα βρουν κι άλλους φίλους, φυσικά θα θυμούνται και θα τιμούν την επέτειο θανάτου του κολλητού, του "αδερφού", αλλά αύριο θα ξημερώσει μια καινούργια μέρα.
         Η κοπέλα, με την σειρά της, είναι κοπέλα, θα διαλυθεί  αλλά θα ξανασυγκεντρώσει τα κομμάτια της, θα κάνει κάποια άλλη σχέση, κάποια στιγμή θα παντρευτεί και ίσως κάνει την δική της οικογένεια. Θα έχει μια γλυκιά ανάμνηση, ίσως και κάποια ξέθωρη. Ο χρόνος ξεδιαλύνει πράγματα..
        Για την οικογένεια, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι πάντα εκεί. Είναι μια γλυκόπικρη γεύση. Το ζωντανό με την ανάμνηση θα μπερδεύονται πάντα. Ναι, και η οικογένεια θα προχωρήσει. Με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικές πληγές στην ψυχή, με άλλες ριπές ανέμου...
       
        Να με συγχωρείτε αν λίγο βάρυνε το κλίμα -γι'αυτό ήμουν σύντομη- απλά με απασχόλησε κάπως το όλο θέμα και μιας και οι γιορτές των Χριστουγέννων συλλογίζομαι πως είναι κυρίως πικρές στην γεύση, κάπως θεώρησα πως είμαι στο πνεύμα των ημερών...

Το μήνυμα, εκτός από αγάπη, είναι σαφές: Δεν παίρνουμε τύφλα στο μεθύσι τα τιμόνια, γιατί δεν πρόκειται μόνο για το τομαράκι μας αλλά και για τον απέναντί μας που δεν φταίει σε τίποτα!

Δεν πάνε πακέτο. Ας μην το ζορίζουμε περαιτέρω...

Λατρεύω...

       Τα αρώματα...! Γενικώς ψάχνομαι με τις μυρωδιές και συνήθως αποφεύγω τα αρώματα που είναι πολυφορεμένα. Άλλωστε ό,τι είναι ευρέως γνωστό, δεν σημαίνει ότι ταιριάζει σε όλους ή εκφράζει τους πάντες! Ναι, οι μυρωδιές αποτυπώνονται εύκολα στο υποσυνείδητό μου και τις ανακαλώ όποτε το θεωρώ αναγκαίο! Το άρωμα είναι μια πολύ δική μου προσωπική υπόθεση...Είναι αναμνήσεις, είναι εικόνες, είναι αυτό που θέλεις να εκφράσεις χωρίς να μπεις στον κόπο να αναλωθείς σε συζητήσεις κι εξηγήσεις. Είναι το εγώ μου και οι προσδοκίες μου. Το χθες, το σήμερα και το αύριο. Είναι ταξίδι στα σύννεφα, σε πολύβουους δρόμους και στην απέραντη, δημιουργική μοναξιά! Είναι απλά όσα αναζητάω σε όμορφα μπουκαλάκια που θέλω να τα χαζεύω και να τα νιώθω...Είναι όλα αυτά και πολλά παραπάνω...!


Ένα από τα πολλά quotes που με βρίσκουν σύμφωνη...

Απεχθάνομαι...

         Την ασυνέπεια και τσαπατσουλιά των μαστόρων! Να πεις ότι άργησε αλλά ήρθε, κάνεις κόμπο το στομάχι και την καρδιά σου πέτρα και δίνεις τόπο στην οργή. Το να μην έρθει καθόλου ή να μην σηκώνει καν τηλέφωνο, πώς να το συγχωρήσεις; Μού συνέβη τρεις φορές και ήταν το ίδιο εξοργιστικό κάθε φορά. Η χειρότερη δε, ήταν όταν υδραυλικός ήρθε να κάνει αυτοψία του επίμαχου θέματος σε σπίτι που νοικιάζαμε, μια μέρα πριν (κουνιόταν η λεκάνη όλη με αποτέλεσμα να υπάρχει διαρροή πίσω στο σωλήνα). Μιλάμε για μια δουλειά που χρειάζεται στέγνωμα για 8 ολόκληρες ώρες. Τι πιο λογικό να επιθυμείς να έρθει πρωινή ώρα για να βολοδέρνεις έπειτα άνετα στους δρόμους μπας και ξοδέψεις το 8ωρο;! Εν τέλει συμβιβάστηκα με την ανακοίνωση "Θα έρθω 3 το μεσημέρι και μην με πάρετε τηλέφωνο, θα έρθω". Πάνω που χάρηκα ότι υπάρχουν κι εντάξει τεχνίτες, όχι μόνο δεν εμφανίστηκε μέχρι τις 8 τα απόγευμα, αλλά ενοχλήθηκε που τον πήραμε τηλέφωνο γιατί είχε πολλές επιδιορθώσεις πλυντηρίων κι εμείς δεν ήμαστε κάτι τόσο σπουδαίο για να τον απασχολούμε. Εννοείται ότι δεν τον ξαναεπέλεξα, δεν επέλεξα ποτέ κάποιον που με κρέμασε τόσο ανελέητα, ούτε επέλεξα κάποιον που πάτησε και άγγιξε στα πιο απίθανα σημεία, χωρίς να έχει λόγο να το κάνει, προσφέροντάς μου ατελείωτες ώρες απολύμανσης. Συγνώμη κιόλας αν θέλω να καθαρίζω την βρώμα, τα μικρόβια και τις μαυρίλες που αφήνουν τόσο απλόχερα σαν αποχαιρετιστήριο δώρο, αλλά δεν μπορώ να κοιμάμαι ήσυχη κι ανέμελη πριν και μετά την επίσκεψη οποιουδήποτε μάστορα-τεχνίτη, σκεπτόμενη όλη την ταλαιπωρία του καθαρίσματος.
         Λυπάμαι ειλικρινά που δεν πήρα μαθήματα ηλεκτρολογίας και υδραυλικής για να μπορώ να αυτοεξυπηρετούμαι όποτε υπάρχει ανάγκη. Κάποια στιγμή το οφείλω στον εαυτό μου ένα τέτοιο Θείο Δώρο...


Και κούκλος να είναι και μουράτος και τυπάς, δεν ξεχνώ, δεν συγχωρώ...

"Η Γυναίκα με το Κρυμμένο Πρόσωπο"-Παρουσίαση

         Τόσα γίνονται στην πόλη μας και σε ρυθμούς που δεν τα προλαβαίνεις όλα! Να, όμως, που είχα την ιδιαίτερη χαρά να παρακολουθήσω την παρουσίαση βιβλίου της Άννας Τσιλιγκίρογλου-Φαχαντίδου 'Η Γυναίκα με το Κρυμμένο Πρόσωπο", στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.
        "Ιστορίες από την μεγάλη πυρκαγιά του 1917 στην Θεσσαλονίκη", είναι η επεξήγηση-υπότιτλος του βιβλίου, για να ξέρουμε ποιο είναι το contexte μας, καθώς η πόλη έκλεισε φέτος 100 ολόκληρα χρόνια από εκείνες τις καταστροφικές 32 ώρες μέσα στην πύρινη λαίλαπα που ρήμαξε χωρίς διακρίσεις κι έλεος ό,τι βρέθηκε μπροστά της, αλλάζοντας σημαντικά την φυσιογνωμία της πόλης.
        Πολλές από τις λεπτομέρειες μάς είναι ήδη γνωστές από ιστορικές πηγές, πολλά αναγνώσματα που ασχολούνται με το θέμα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να επικεντρωθώ σε αυτές. Εστιάζουμε, λοιπόν, στις εικόνες και την ζεστασιά του χθεσινού απογεύματος.
        Για το βιβλίο μίλησε ο Στράτος Σιμιτζής, δημοσιογράφος και συγγραφέας με πολλά έργα στο βιογραφικό του, αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Τσιμά, Αναπληρώτρια Καλλιτεχνική Διευθύντρια του ΚΘΒΕ, που διάβασε με τη υπέροχη φωνή της αποσπάσματα του βιβλίου και τέλος, είχα την μεγάλη χαρά να συγκινηθώ ( με έναν δικό μου τρόπο-όπως πάντα- ) με το οπτικοακουστικό υλικό της Αρχαιολόγου Ελένης Στούμπου-Κατσαμούρη.
        Ορίστε, λοιπόν, τι έλειπε σαν εγκεφαλικό ερέθισμα. Η εικόνα της εποχής. Όχι μόνο σαν απλές, στατικές φωτογραφίες αλλά επιπλέον σαν κίνηση. Σαν άμεση αποτύπωση της στιγμής, παγιδευμένη στην αιωνιότητα. Η μικρού μήκους ταινία συνοδευόταν από ένα παραδοσιακό Σεφαραδίτικο τραγούδι για την πυρκαγιά, του οποίου τους ελληνικούς στίχους παραθέτω στο τέλος και που, ομολογουμένως, δεν το ήξερα (όπως και πολλές ακόμη πληροφορίες για την αιτία εξάπλωσης της πυρκαγιάς).
         Ένα τόσο γλυκό, νωχελικό απόγευμα Δευτέρας, δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από μουσική και πιο συγκεκριμένα από τον ταξιδιάρικο ήχο του πιάνου που έπαιζε ένα νεότατο, ταλαντούχο παιδί, ο Σωκράτης Τουλιόπουλος, γνωστός και από την τηλεόραση (για όσους παρακολουθούν) και για να κλείσει ακόμα πιο υπέροχα η βραδιά, ήρθε ο Βασίλης Κασούρας με την θερμή, βαθιά φωνή του και τον ανατολίτικο ήχο από ούτι, να μας τραγουδήσει Σμυρνέικα τραγούδια, τέσσερα στο σύνολο, για να μπορώ κι εγώ, εν χορδαίς και οργάνοις μετέωρες μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου, να φτάσω στο σπίτι μου με γεμάτες τις αισθήσεις μου.
          Όλη η οργάνωση απέπνεε θαλπωρή, καθώς και η ίδια η συγγραφέας είναι ένας εξαιρετικά γλυκός, πολυπράγμων, ευγενέστατος άνθρωπος, Γυναίκα-Πρότυπο όπως την αποκαλέσαμε με την καταπληκτική φίλη Eva Pol! Μια τέτοια ευγενής φυσιογνωμία, δεν θα μπορούσε να μην λάβει τα πάντα υπ'όψιν και να μην οργανώσει στην εντέλεια το παραμικρό, που πάει να πει πως λόγω της ονομαστικής εορτής της προ δύο ημερών, είχε οργανώσει κέρασμα για όποιον ήθελε. Γίνεται να μην συγκινηθείς, με τέτοιες χειρονομίες;;;
          Εν τέλει, αυτή η πόλη έχει πάντα κάτι να δώσει, να αποκαλύψει, να φωτίσει...Μια πόλη που δεν σταματά ποτέ. Που είναι έτοιμη να πλέξει ιστορίες...Μια πόλη, πηγή έμπνευσης, για όποιον την αγαπά κι επιθυμεί να την υμνήσει...
          Από αυτήν την αγάπη, ξεκίνησε τούτο το βιβλίο...

Την ημέρα του Σαββάτου, όταν σήμανε η ώρα δυο, ξέσπασε η φωτιά στο Νέο Νερό κι απλώθηκε ως τον Λευκό Πύργο. Όμοια οι πλούσιοι κι οι φτωχοί ήμασταν όλοι ίσοι σέρναμε βήματα βαριά μέσα από χωράφια και στρατώνες. Μας δώσανε κάποιες σκηνές που ανέμιζαν στο φύσημα του αέρα Μας δώσανε ψωμί πικρό που δεν τρωγόταν ούτε με νερό. Τα περιστέρια πέταγαν εδώ κι εκεί σκορπίζοντας καταστροφή. Βαδίζαμε πασχίζοντας δίχως καταφύγιο, δίχως σκέπη. Καταλάβετε, σείς νέοι, οι αμαρτίες του Σαββάτου εξόργισαν τον Κύριο του κόσμου που μας έστειλε στο Ντουντουλάρ. Θεέ του ουρανού, τι άλλο θα μας κάνεις; Μας άφησες άθλιους φτωχούς δίχως ρούχο να φορέσουμε.   

"Υποχρεωτικά Δικαιώματα"

           Κάπου ανάμεσα σε tweets βρήκα ένα, σχετικά με την απόρριψη μιας Αμερικανής κοπέλας, από θέση εργασίας που την ενδιέφερε. Εννοείται πως μπήκα στον πειρασμό να "κλικάρω" και να διαβάσω το φοβερό έγκλημα που διέπραξε ώστε να καταλήξει στην απόρριψη, μολονότι το υποψιαζόμουν πάνω κάτω, καθώς οι καιροί μάς έχουν εκπαιδεύσει καταλλήλως!
           Η επικοινωνία γινόταν μέσω e-mail, όπου η εταιρία απαντούσε σε ερωτήσεις κι απορίες της ενδιαφερόμενης σχετικά με την θέση. Τελευταία ερώτηση που της έκαναν ήταν το αυτονόητο "έχετε κάτι άλλο να ρωτήσετε";. Αυτονόητη, επίσης, ερώτηση σε αυτή την ύστατη προτροπή, ήταν κάτι που μας μάθανε από μικρά πως δεν έχει τεράστια σημασία και ταυτόχρονα έχει την απόλυτη σημασία για την ζωή μας, δηλαδή τα λεφτά. Επομένως η ερώτηση ήταν "πόσα θα πληρώνομαι;"! Ποιος είδε τον Κύριο και δεν φοβήθηκε!!! Ξάφνου η ευγενική και μελιστάλαχτη ηλεκτρονική αλληλογραφία, μετατράπηκε σε ένα ωραιότατο ανάθεμα, σε μέγα αφορισμό κι έξω από την πόρτα. Αν μπορούσαν να τυπώσουν και αφίσες WANTED, χωρίς να μας ενδιαφέρει το DEAD ή ALIVE, θα το είχαν κάνει σίγουρα!
          Η τελεσίδικη απάντηση ανέφερε πως "αυτή η ερώτηση δεν δείχνει δέσμευση και αφοσίωση προς την εταιρία, η οποία εκτιμάει ιδιαιτέρως το πνεύμα σκληρής δουλειάς". Η φράση αυτή ήρθε να κουμπώσει με την γνωστή ειρωνική έκφραση -που άκουσα και πάλι προσφάτως- ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ.
        Δεν ξέρω πότε ακριβώς, σε ποια εποχή ή σε ποιον πλανήτη η εργασία αποτελούσε δικαίωμα. Δικαίωμα θα ήταν αν είχαμε επιλογές. Αυτό αποτελεί δικαίωμα. Να επιλέξω τι θέλω να κάνω! Ειδάλλως αποτελεί υποχρέωση, συμβιβασμό και ανάγκη.
          Σε μια εποχή που οι επιλογές λιγοστεύουν (ίσως να μην υπήρχαν ποτέ) και ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος εάν θέλεις να εξακολουθείς να τρέφεσαι, να πληρώνεις φόρους και περαιτέρω λογαριασμούς, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για δικαίωμα. Οι ίδιοι οι εργοδότες, σού δείχνουν πολύ συγκεκριμένα (ξέρουν τον τρόπο) πως "αυτό είναι κι άμα γουστάρεις, γιατί στην ουρά περιμένουν πολλοί που έχουν ανάγκη κι εγώ είμαι εδώ για να εκμεταλλευτώ τις αδυναμίες σας και να ποδοπατήσω την αξιοπρέπειά σας".
          Ξαφνικά όλοι κλείνουν τα μάτια στην εργασία με ελάχιστη αμοιβή ή χωρίς καθόλου αμοιβή, χωρίς ασφάλιση ή στις καλύτερες των περιπτώσεων με ελάχιστα ένσημα, ενώ θα έπρεπε σε έναν ιδανικό κόσμο να αποτελούν δικαίωμα de jure (που δυστυχώς είναι μόνο στα χαρτιά, έτσι για να πιάνουν χώρο)!
          Και όχι μόνο πρέπει να συμβιβαστείς με τα ασυμβίβαστα, αλλά να δέχεσαι πιέσεις, νεύρα, λεκτικές επιθέσεις, κατάφωρες αδικίες, ύφος αφ'υψηλού, πισώπλατα μαχαιρώματα, σπιουνιές και προδοσίες από συναδέλφους, ανωτέρους, προϊσταμένους, διευθυντές, εργοδότες που έχουν απωθημένα από το σχολείο , που νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν έχουν καμιά ισχύ στις εξελίξεις του κόσμου.
         Ξαφνικά θεωρείται αυτονόητο πως θα πρέπει να ξεπατώνεσαι στην δουλειά για τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου πλην των δικών σου, με τον μύθο πως κάποια στιγμή θα πετύχεις. Μπορεί και να μην πετύχεις ποτέ! Εντάξει μπορείς να πεθάνεις προσπαθώντας, αλλά έχει την σημασία του το πότε θα πεθάνεις γιατί αν το πάθεις το εγκεφαλικό πολύ νωρίς, δεν άξιζε τον κόπο και δυστυχώς το συνειδητοποιείς λίγο αργά!
         Επίσης θεωρείται αυτονόητο πως θα έχεις από 15 ετών προϋπηρεσία, κανένας δεν έχει διάθεση να σε εκπαιδεύσει αλλά αν δεν μπει κανείς στον κόπο να το κάνει πώς θα αποκτήσεις, διάολε, αυτήν την ριμάδα την προϋπηρεσία;
         Πώς εξηγείται, από την άλλη, πως συχνότατα βλέπουμε να μην προσλαμβάνονται άτομα με τα απαιτούμενα προσόντα, ούτε καν με προσωπικότητα, αλλά από εσένα απαιτούν να μιλάς άπταιστα εφτά γλώσσες, να οδηγάς νταλίκα, να χειρίζεσαι όλα τα προγράμματα υπολογιστή, ακόμα κι αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη, ελικόπτερο και αεροπλάνο, να προσλαμβάνονται σε θέσεις λογιστών απόφοιτοι λυκείου, να πληρώνονται παραπάνω από εσένα όλες οι καλιακούδες που δεν ξέρουν γρι αγγλικά κι έχουν πρόβλημα και στα ελληνικά τους, ενώ η αγγελία έλεγε πως πρέπει να γνωρίζουν καλά Αγγλικά κι εσύ που τα μιλάς, να είσαι η λιγότερο αμειβόμενη; Τα ερωτήματα είναι ατελείωτα, εξηγήσεις υπάρχουν απλά δεν είναι της παρούσης....!
        Με αυτά και με αυτά αναρωτιέμαι....Από πότε αποτελεί δικαίωμα να φτάνεις συγχυσμένος στο σπίτι επειδή σε σκυλόβριζε όλη μέρα το αφεντικό σου; Από πότε οι σπασμένες φλέβες στα πόδια αποτελούν δικαίωμα; Από πότε οι εμετοί και σπασμοί στο στομάχι πριν την δουλειά αποτελούν δικαίωμα; Από πότε η απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία μετατράπηκε σε δικαίωμα; Από πότε οι υστερίες της προϊσταμένης, που δεν μπορεί να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, αποτελεί δικαίωμα; Από πότε το να δουλεύουν οι λίγοι για τους υπόλοιπους αποτελεί δικαίωμα;
        Από πότε και για ποιανού τα δικαιώματα συζητάμε;;
     
        Το χειρότερο όλων είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει τον απλό υπάλληλο...Τον νέο ηλικιακά υπάλληλο, που απλά πρέπει να συμβιβαστεί γιατί έτσι απλά, δεν γίνεται διαφορετικά και κανείς δεν του δίνει εναλλακτικές...

Αυτό αποτελεί ένα ξεκάθαρο δικαίωμα....