Κάπου ανάμεσα σε tweets βρήκα ένα, σχετικά με την απόρριψη μιας Αμερικανής κοπέλας, από θέση εργασίας που την ενδιέφερε. Εννοείται πως μπήκα στον πειρασμό να "κλικάρω" και να διαβάσω το φοβερό έγκλημα που διέπραξε ώστε να καταλήξει στην απόρριψη, μολονότι το υποψιαζόμουν πάνω κάτω, καθώς οι καιροί μάς έχουν εκπαιδεύσει καταλλήλως!
Η επικοινωνία γινόταν μέσω e-mail, όπου η εταιρία απαντούσε σε ερωτήσεις κι απορίες της ενδιαφερόμενης σχετικά με την θέση. Τελευταία ερώτηση που της έκαναν ήταν το αυτονόητο "έχετε κάτι άλλο να ρωτήσετε";. Αυτονόητη, επίσης, ερώτηση σε αυτή την ύστατη προτροπή, ήταν κάτι που μας μάθανε από μικρά πως δεν έχει τεράστια σημασία και ταυτόχρονα έχει την απόλυτη σημασία για την ζωή μας, δηλαδή τα λεφτά. Επομένως η ερώτηση ήταν "πόσα θα πληρώνομαι;"! Ποιος είδε τον Κύριο και δεν φοβήθηκε!!! Ξάφνου η ευγενική και μελιστάλαχτη ηλεκτρονική αλληλογραφία, μετατράπηκε σε ένα ωραιότατο ανάθεμα, σε μέγα αφορισμό κι έξω από την πόρτα. Αν μπορούσαν να τυπώσουν και αφίσες WANTED, χωρίς να μας ενδιαφέρει το DEAD ή ALIVE, θα το είχαν κάνει σίγουρα!
Η τελεσίδικη απάντηση ανέφερε πως "αυτή η ερώτηση δεν δείχνει δέσμευση και αφοσίωση προς την εταιρία, η οποία εκτιμάει ιδιαιτέρως το πνεύμα σκληρής δουλειάς". Η φράση αυτή ήρθε να κουμπώσει με την γνωστή ειρωνική έκφραση -που άκουσα και πάλι προσφάτως- ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς, σε ποια εποχή ή σε ποιον πλανήτη η εργασία αποτελούσε δικαίωμα. Δικαίωμα θα ήταν αν είχαμε επιλογές. Αυτό αποτελεί δικαίωμα. Να επιλέξω τι θέλω να κάνω! Ειδάλλως αποτελεί υποχρέωση, συμβιβασμό και ανάγκη.
Σε μια εποχή που οι επιλογές λιγοστεύουν (ίσως να μην υπήρχαν ποτέ) και ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος εάν θέλεις να εξακολουθείς να τρέφεσαι, να πληρώνεις φόρους και περαιτέρω λογαριασμούς, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για δικαίωμα. Οι ίδιοι οι εργοδότες, σού δείχνουν πολύ συγκεκριμένα (ξέρουν τον τρόπο) πως "αυτό είναι κι άμα γουστάρεις, γιατί στην ουρά περιμένουν πολλοί που έχουν ανάγκη κι εγώ είμαι εδώ για να εκμεταλλευτώ τις αδυναμίες σας και να ποδοπατήσω την αξιοπρέπειά σας".
Ξαφνικά όλοι κλείνουν τα μάτια στην εργασία με ελάχιστη αμοιβή ή χωρίς καθόλου αμοιβή, χωρίς ασφάλιση ή στις καλύτερες των περιπτώσεων με ελάχιστα ένσημα, ενώ θα έπρεπε σε έναν ιδανικό κόσμο να αποτελούν δικαίωμα de jure (που δυστυχώς είναι μόνο στα χαρτιά, έτσι για να πιάνουν χώρο)!
Και όχι μόνο πρέπει να συμβιβαστείς με τα ασυμβίβαστα, αλλά να δέχεσαι πιέσεις, νεύρα, λεκτικές επιθέσεις, κατάφωρες αδικίες, ύφος αφ'υψηλού, πισώπλατα μαχαιρώματα, σπιουνιές και προδοσίες από συναδέλφους, ανωτέρους, προϊσταμένους, διευθυντές, εργοδότες που έχουν απωθημένα από το σχολείο , που νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν έχουν καμιά ισχύ στις εξελίξεις του κόσμου.
Ξαφνικά θεωρείται αυτονόητο πως θα πρέπει να ξεπατώνεσαι στην δουλειά για τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου πλην των δικών σου, με τον μύθο πως κάποια στιγμή θα πετύχεις. Μπορεί και να μην πετύχεις ποτέ! Εντάξει μπορείς να πεθάνεις προσπαθώντας, αλλά έχει την σημασία του το πότε θα πεθάνεις γιατί αν το πάθεις το εγκεφαλικό πολύ νωρίς, δεν άξιζε τον κόπο και δυστυχώς το συνειδητοποιείς λίγο αργά!
Επίσης θεωρείται αυτονόητο πως θα έχεις από 15 ετών προϋπηρεσία, κανένας δεν έχει διάθεση να σε εκπαιδεύσει αλλά αν δεν μπει κανείς στον κόπο να το κάνει πώς θα αποκτήσεις, διάολε, αυτήν την ριμάδα την προϋπηρεσία;
Πώς εξηγείται, από την άλλη, πως συχνότατα βλέπουμε να μην προσλαμβάνονται άτομα με τα απαιτούμενα προσόντα, ούτε καν με προσωπικότητα, αλλά από εσένα απαιτούν να μιλάς άπταιστα εφτά γλώσσες, να οδηγάς νταλίκα, να χειρίζεσαι όλα τα προγράμματα υπολογιστή, ακόμα κι αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη, ελικόπτερο και αεροπλάνο, να προσλαμβάνονται σε θέσεις λογιστών απόφοιτοι λυκείου, να πληρώνονται παραπάνω από εσένα όλες οι καλιακούδες που δεν ξέρουν γρι αγγλικά κι έχουν πρόβλημα και στα ελληνικά τους, ενώ η αγγελία έλεγε πως πρέπει να γνωρίζουν καλά Αγγλικά κι εσύ που τα μιλάς, να είσαι η λιγότερο αμειβόμενη; Τα ερωτήματα είναι ατελείωτα, εξηγήσεις υπάρχουν απλά δεν είναι της παρούσης....!
Με αυτά και με αυτά αναρωτιέμαι....Από πότε αποτελεί δικαίωμα να φτάνεις συγχυσμένος στο σπίτι επειδή σε σκυλόβριζε όλη μέρα το αφεντικό σου; Από πότε οι σπασμένες φλέβες στα πόδια αποτελούν δικαίωμα; Από πότε οι εμετοί και σπασμοί στο στομάχι πριν την δουλειά αποτελούν δικαίωμα; Από πότε η απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία μετατράπηκε σε δικαίωμα; Από πότε οι υστερίες της προϊσταμένης, που δεν μπορεί να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, αποτελεί δικαίωμα; Από πότε το να δουλεύουν οι λίγοι για τους υπόλοιπους αποτελεί δικαίωμα;
Από πότε και για ποιανού τα δικαιώματα συζητάμε;;
Το χειρότερο όλων είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει τον απλό υπάλληλο...Τον νέο ηλικιακά υπάλληλο, που απλά πρέπει να συμβιβαστεί γιατί έτσι απλά, δεν γίνεται διαφορετικά και κανείς δεν του δίνει εναλλακτικές...
Αυτό αποτελεί ένα ξεκάθαρο δικαίωμα....
Η επικοινωνία γινόταν μέσω e-mail, όπου η εταιρία απαντούσε σε ερωτήσεις κι απορίες της ενδιαφερόμενης σχετικά με την θέση. Τελευταία ερώτηση που της έκαναν ήταν το αυτονόητο "έχετε κάτι άλλο να ρωτήσετε";. Αυτονόητη, επίσης, ερώτηση σε αυτή την ύστατη προτροπή, ήταν κάτι που μας μάθανε από μικρά πως δεν έχει τεράστια σημασία και ταυτόχρονα έχει την απόλυτη σημασία για την ζωή μας, δηλαδή τα λεφτά. Επομένως η ερώτηση ήταν "πόσα θα πληρώνομαι;"! Ποιος είδε τον Κύριο και δεν φοβήθηκε!!! Ξάφνου η ευγενική και μελιστάλαχτη ηλεκτρονική αλληλογραφία, μετατράπηκε σε ένα ωραιότατο ανάθεμα, σε μέγα αφορισμό κι έξω από την πόρτα. Αν μπορούσαν να τυπώσουν και αφίσες WANTED, χωρίς να μας ενδιαφέρει το DEAD ή ALIVE, θα το είχαν κάνει σίγουρα!
Η τελεσίδικη απάντηση ανέφερε πως "αυτή η ερώτηση δεν δείχνει δέσμευση και αφοσίωση προς την εταιρία, η οποία εκτιμάει ιδιαιτέρως το πνεύμα σκληρής δουλειάς". Η φράση αυτή ήρθε να κουμπώσει με την γνωστή ειρωνική έκφραση -που άκουσα και πάλι προσφάτως- ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς, σε ποια εποχή ή σε ποιον πλανήτη η εργασία αποτελούσε δικαίωμα. Δικαίωμα θα ήταν αν είχαμε επιλογές. Αυτό αποτελεί δικαίωμα. Να επιλέξω τι θέλω να κάνω! Ειδάλλως αποτελεί υποχρέωση, συμβιβασμό και ανάγκη.
Σε μια εποχή που οι επιλογές λιγοστεύουν (ίσως να μην υπήρχαν ποτέ) και ο συμβιβασμός είναι απαραίτητος εάν θέλεις να εξακολουθείς να τρέφεσαι, να πληρώνεις φόρους και περαιτέρω λογαριασμούς, δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για δικαίωμα. Οι ίδιοι οι εργοδότες, σού δείχνουν πολύ συγκεκριμένα (ξέρουν τον τρόπο) πως "αυτό είναι κι άμα γουστάρεις, γιατί στην ουρά περιμένουν πολλοί που έχουν ανάγκη κι εγώ είμαι εδώ για να εκμεταλλευτώ τις αδυναμίες σας και να ποδοπατήσω την αξιοπρέπειά σας".
Ξαφνικά όλοι κλείνουν τα μάτια στην εργασία με ελάχιστη αμοιβή ή χωρίς καθόλου αμοιβή, χωρίς ασφάλιση ή στις καλύτερες των περιπτώσεων με ελάχιστα ένσημα, ενώ θα έπρεπε σε έναν ιδανικό κόσμο να αποτελούν δικαίωμα de jure (που δυστυχώς είναι μόνο στα χαρτιά, έτσι για να πιάνουν χώρο)!
Και όχι μόνο πρέπει να συμβιβαστείς με τα ασυμβίβαστα, αλλά να δέχεσαι πιέσεις, νεύρα, λεκτικές επιθέσεις, κατάφωρες αδικίες, ύφος αφ'υψηλού, πισώπλατα μαχαιρώματα, σπιουνιές και προδοσίες από συναδέλφους, ανωτέρους, προϊσταμένους, διευθυντές, εργοδότες που έχουν απωθημένα από το σχολείο , που νομίζουν ότι είναι κάτι, ενώ δεν έχουν καμιά ισχύ στις εξελίξεις του κόσμου.
Ξαφνικά θεωρείται αυτονόητο πως θα πρέπει να ξεπατώνεσαι στην δουλειά για τα συμφέροντα οποιουδήποτε άλλου πλην των δικών σου, με τον μύθο πως κάποια στιγμή θα πετύχεις. Μπορεί και να μην πετύχεις ποτέ! Εντάξει μπορείς να πεθάνεις προσπαθώντας, αλλά έχει την σημασία του το πότε θα πεθάνεις γιατί αν το πάθεις το εγκεφαλικό πολύ νωρίς, δεν άξιζε τον κόπο και δυστυχώς το συνειδητοποιείς λίγο αργά!
Επίσης θεωρείται αυτονόητο πως θα έχεις από 15 ετών προϋπηρεσία, κανένας δεν έχει διάθεση να σε εκπαιδεύσει αλλά αν δεν μπει κανείς στον κόπο να το κάνει πώς θα αποκτήσεις, διάολε, αυτήν την ριμάδα την προϋπηρεσία;
Πώς εξηγείται, από την άλλη, πως συχνότατα βλέπουμε να μην προσλαμβάνονται άτομα με τα απαιτούμενα προσόντα, ούτε καν με προσωπικότητα, αλλά από εσένα απαιτούν να μιλάς άπταιστα εφτά γλώσσες, να οδηγάς νταλίκα, να χειρίζεσαι όλα τα προγράμματα υπολογιστή, ακόμα κι αυτά που δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμη, ελικόπτερο και αεροπλάνο, να προσλαμβάνονται σε θέσεις λογιστών απόφοιτοι λυκείου, να πληρώνονται παραπάνω από εσένα όλες οι καλιακούδες που δεν ξέρουν γρι αγγλικά κι έχουν πρόβλημα και στα ελληνικά τους, ενώ η αγγελία έλεγε πως πρέπει να γνωρίζουν καλά Αγγλικά κι εσύ που τα μιλάς, να είσαι η λιγότερο αμειβόμενη; Τα ερωτήματα είναι ατελείωτα, εξηγήσεις υπάρχουν απλά δεν είναι της παρούσης....!
Με αυτά και με αυτά αναρωτιέμαι....Από πότε αποτελεί δικαίωμα να φτάνεις συγχυσμένος στο σπίτι επειδή σε σκυλόβριζε όλη μέρα το αφεντικό σου; Από πότε οι σπασμένες φλέβες στα πόδια αποτελούν δικαίωμα; Από πότε οι εμετοί και σπασμοί στο στομάχι πριν την δουλειά αποτελούν δικαίωμα; Από πότε η απλήρωτη κι ανασφάλιστη εργασία μετατράπηκε σε δικαίωμα; Από πότε οι υστερίες της προϊσταμένης, που δεν μπορεί να διαχειριστεί μια δύσκολη κατάσταση, αποτελεί δικαίωμα; Από πότε το να δουλεύουν οι λίγοι για τους υπόλοιπους αποτελεί δικαίωμα;
Από πότε και για ποιανού τα δικαιώματα συζητάμε;;
Το χειρότερο όλων είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προστατεύσει τον απλό υπάλληλο...Τον νέο ηλικιακά υπάλληλο, που απλά πρέπει να συμβιβαστεί γιατί έτσι απλά, δεν γίνεται διαφορετικά και κανείς δεν του δίνει εναλλακτικές...
Αυτό αποτελεί ένα ξεκάθαρο δικαίωμα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου