Ερέθισμα: Μια διαφήμιση

        Λογισμοί, σκέψεις, προβληματισμοί που πυροδοτούνται με μια απλή κουβέντα, έναν ήχο,μια εικόνα, μια στιχομυθία...Μια απλή ραδιοφωνική διαφήμιση έθεσε σε τροχιά κάποιους πνευματικούς δορυφόρους, όχι ευχάριστους...Δυσάρεστη ήταν ούτως ή άλλως η διαφήμιση, εάν αναλογιστούμε πως κανείς δεν λαμβάνει υπ'όψιν κάποιους κανόνες υπευθυνότητας και προστασίας.
        Η διαφήμιση -εδώ να τονίσω πως θα έπρεπε να γίνονται πιο συχνά και να ακούγονται σχεδόν σε καθημερινή βάση-, ανέφερε πως όταν πίνουμε δεν παίρνουμε το τιμόνι γιατί "ίσως να είναι η τελευταία φορά που διασκεδάζεις με τους φίλους σου, ίσως η τελευταία φορά που αγκαλιάζεις την κοπέλα σου". Το υπόλοιπο μήνυμα είναι το γνωστό και ορθώς απαγορευτικό "Δεν οδηγάμε όταν πίνουμε".
        Οι συνειρμοί επήλθαν με αυτή την τρανταχτή παράλειψη της οικογένειας. Ναι, αναφέρθηκαν οι φίλοι, η σχέση, πουθενά, όμως, οι άνθρωποι που θα είναι οι μοναδικοί που θα τσακιστούν από το μοιραίο. Η στενή έννοια του όρου οικογένεια. Οι γονείς, τα αδέρφια...
        Κάνοντας για λίγο τον δικηγόρο του Διαβόλου, μπορώ να βρω ένα ελαφρυντικό στο ότι απευθύνεται σε νεαρές ηλικίες, που κακά τα ψέματα, έχουν το μυαλό τους στους φίλους και την κοπέλα, το ξενύχτι, τα γλέντια, καθώς η γονεϊκή φιγούρα βρίσκεται εκεί για να σου σπάει τα νεύρα με επικρίσεις, σπόντες, ανακρίσεις, που σε νεαρή ηλικία, ιδίως, μας κάνει κρόσσια την διάθεση, την υπομονή και την αυτοπεποίθηση.
         Με ένα δεύτερο φιλτράρισμα και πάλι, σκέφτομαι πως για μια μάνα ο χαμός του παιδιού της είναι σκληρός, επώδυνος και δύσκολα διαχειρίσιμος και δεν μπορεί να εξισωθεί με τον πόνο του φίλου, της παρέας, της σχέσης. Δεν θα ακύρωνα ποτέ την θλίψη τους, αλλά θα συνεχίσουν κανονικά να ζουν, θα βρουν κι άλλους φίλους, φυσικά θα θυμούνται και θα τιμούν την επέτειο θανάτου του κολλητού, του "αδερφού", αλλά αύριο θα ξημερώσει μια καινούργια μέρα.
         Η κοπέλα, με την σειρά της, είναι κοπέλα, θα διαλυθεί  αλλά θα ξανασυγκεντρώσει τα κομμάτια της, θα κάνει κάποια άλλη σχέση, κάποια στιγμή θα παντρευτεί και ίσως κάνει την δική της οικογένεια. Θα έχει μια γλυκιά ανάμνηση, ίσως και κάποια ξέθωρη. Ο χρόνος ξεδιαλύνει πράγματα..
        Για την οικογένεια, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Είναι πάντα εκεί. Είναι μια γλυκόπικρη γεύση. Το ζωντανό με την ανάμνηση θα μπερδεύονται πάντα. Ναι, και η οικογένεια θα προχωρήσει. Με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο, με διαφορετικές πληγές στην ψυχή, με άλλες ριπές ανέμου...
       
        Να με συγχωρείτε αν λίγο βάρυνε το κλίμα -γι'αυτό ήμουν σύντομη- απλά με απασχόλησε κάπως το όλο θέμα και μιας και οι γιορτές των Χριστουγέννων συλλογίζομαι πως είναι κυρίως πικρές στην γεύση, κάπως θεώρησα πως είμαι στο πνεύμα των ημερών...

Το μήνυμα, εκτός από αγάπη, είναι σαφές: Δεν παίρνουμε τύφλα στο μεθύσι τα τιμόνια, γιατί δεν πρόκειται μόνο για το τομαράκι μας αλλά και για τον απέναντί μας που δεν φταίει σε τίποτα!

Δεν πάνε πακέτο. Ας μην το ζορίζουμε περαιτέρω...