"Η Γυναίκα με το Κρυμμένο Πρόσωπο"-Παρουσίαση

         Τόσα γίνονται στην πόλη μας και σε ρυθμούς που δεν τα προλαβαίνεις όλα! Να, όμως, που είχα την ιδιαίτερη χαρά να παρακολουθήσω την παρουσίαση βιβλίου της Άννας Τσιλιγκίρογλου-Φαχαντίδου 'Η Γυναίκα με το Κρυμμένο Πρόσωπο", στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών.
        "Ιστορίες από την μεγάλη πυρκαγιά του 1917 στην Θεσσαλονίκη", είναι η επεξήγηση-υπότιτλος του βιβλίου, για να ξέρουμε ποιο είναι το contexte μας, καθώς η πόλη έκλεισε φέτος 100 ολόκληρα χρόνια από εκείνες τις καταστροφικές 32 ώρες μέσα στην πύρινη λαίλαπα που ρήμαξε χωρίς διακρίσεις κι έλεος ό,τι βρέθηκε μπροστά της, αλλάζοντας σημαντικά την φυσιογνωμία της πόλης.
        Πολλές από τις λεπτομέρειες μάς είναι ήδη γνωστές από ιστορικές πηγές, πολλά αναγνώσματα που ασχολούνται με το θέμα, οπότε δεν υπάρχει λόγος να επικεντρωθώ σε αυτές. Εστιάζουμε, λοιπόν, στις εικόνες και την ζεστασιά του χθεσινού απογεύματος.
        Για το βιβλίο μίλησε ο Στράτος Σιμιτζής, δημοσιογράφος και συγγραφέας με πολλά έργα στο βιογραφικό του, αποσπάσματα διάβασε η Μαρία Τσιμά, Αναπληρώτρια Καλλιτεχνική Διευθύντρια του ΚΘΒΕ, που διάβασε με τη υπέροχη φωνή της αποσπάσματα του βιβλίου και τέλος, είχα την μεγάλη χαρά να συγκινηθώ ( με έναν δικό μου τρόπο-όπως πάντα- ) με το οπτικοακουστικό υλικό της Αρχαιολόγου Ελένης Στούμπου-Κατσαμούρη.
        Ορίστε, λοιπόν, τι έλειπε σαν εγκεφαλικό ερέθισμα. Η εικόνα της εποχής. Όχι μόνο σαν απλές, στατικές φωτογραφίες αλλά επιπλέον σαν κίνηση. Σαν άμεση αποτύπωση της στιγμής, παγιδευμένη στην αιωνιότητα. Η μικρού μήκους ταινία συνοδευόταν από ένα παραδοσιακό Σεφαραδίτικο τραγούδι για την πυρκαγιά, του οποίου τους ελληνικούς στίχους παραθέτω στο τέλος και που, ομολογουμένως, δεν το ήξερα (όπως και πολλές ακόμη πληροφορίες για την αιτία εξάπλωσης της πυρκαγιάς).
         Ένα τόσο γλυκό, νωχελικό απόγευμα Δευτέρας, δεν θα μπορούσε να μην συνοδεύεται από μουσική και πιο συγκεκριμένα από τον ταξιδιάρικο ήχο του πιάνου που έπαιζε ένα νεότατο, ταλαντούχο παιδί, ο Σωκράτης Τουλιόπουλος, γνωστός και από την τηλεόραση (για όσους παρακολουθούν) και για να κλείσει ακόμα πιο υπέροχα η βραδιά, ήρθε ο Βασίλης Κασούρας με την θερμή, βαθιά φωνή του και τον ανατολίτικο ήχο από ούτι, να μας τραγουδήσει Σμυρνέικα τραγούδια, τέσσερα στο σύνολο, για να μπορώ κι εγώ, εν χορδαίς και οργάνοις μετέωρες μέσα στο μυαλό και την ψυχή μου, να φτάσω στο σπίτι μου με γεμάτες τις αισθήσεις μου.
          Όλη η οργάνωση απέπνεε θαλπωρή, καθώς και η ίδια η συγγραφέας είναι ένας εξαιρετικά γλυκός, πολυπράγμων, ευγενέστατος άνθρωπος, Γυναίκα-Πρότυπο όπως την αποκαλέσαμε με την καταπληκτική φίλη Eva Pol! Μια τέτοια ευγενής φυσιογνωμία, δεν θα μπορούσε να μην λάβει τα πάντα υπ'όψιν και να μην οργανώσει στην εντέλεια το παραμικρό, που πάει να πει πως λόγω της ονομαστικής εορτής της προ δύο ημερών, είχε οργανώσει κέρασμα για όποιον ήθελε. Γίνεται να μην συγκινηθείς, με τέτοιες χειρονομίες;;;
          Εν τέλει, αυτή η πόλη έχει πάντα κάτι να δώσει, να αποκαλύψει, να φωτίσει...Μια πόλη που δεν σταματά ποτέ. Που είναι έτοιμη να πλέξει ιστορίες...Μια πόλη, πηγή έμπνευσης, για όποιον την αγαπά κι επιθυμεί να την υμνήσει...
          Από αυτήν την αγάπη, ξεκίνησε τούτο το βιβλίο...

Την ημέρα του Σαββάτου, όταν σήμανε η ώρα δυο, ξέσπασε η φωτιά στο Νέο Νερό κι απλώθηκε ως τον Λευκό Πύργο. Όμοια οι πλούσιοι κι οι φτωχοί ήμασταν όλοι ίσοι σέρναμε βήματα βαριά μέσα από χωράφια και στρατώνες. Μας δώσανε κάποιες σκηνές που ανέμιζαν στο φύσημα του αέρα Μας δώσανε ψωμί πικρό που δεν τρωγόταν ούτε με νερό. Τα περιστέρια πέταγαν εδώ κι εκεί σκορπίζοντας καταστροφή. Βαδίζαμε πασχίζοντας δίχως καταφύγιο, δίχως σκέπη. Καταλάβετε, σείς νέοι, οι αμαρτίες του Σαββάτου εξόργισαν τον Κύριο του κόσμου που μας έστειλε στο Ντουντουλάρ. Θεέ του ουρανού, τι άλλο θα μας κάνεις; Μας άφησες άθλιους φτωχούς δίχως ρούχο να φορέσουμε.