Λατρεύω...

        Την ευγένεια και το χαμόγελο που μπορώ να εισπράξω το πρωί! Να το θέσω και λίγο διαφορετικά; Το χαμόγελο και την ευγένεια που μπορώ να χαρίσω κι εγώ απλόχερα σ' έναν άγνωστο. Το άκουσμα της έκφρασης "Ξέρεις κάτι; Μού έφτιαξες τη μέρα!" είναι ανεκτίμητης αξίας. Το ίδιο ισχύει όταν το εκφράζω κι εγώ σε κάποιον άγνωστο. Κι αν μπορώ να προσθέτω μια μικρή ακτίνα φωτός στην μαυρίλα κάποιου ή αυτός στη δική μου, τότε γιατί να μην γίνει; Δεν κοστίζει τίποτα, παρά μόνο κλάσματα καλής διάθεσης που αλλάζουν ολόκληρη ψυχολογία...

Απεχθάνομαι...

       Την ανόητη, ηλίθια -δεν ξέρω κι εγώ πώς να τη χαρακτηρίσω- έκφραση, που έχει λεχθεί κατά κόρον στον ελληνικό, ασπρόμαυρο κινηματογράφο "Θα σου ρίξω βιτριόλι"...
       'Ο,τι πιο αισχρό, σκοτεινό, υποχθόνιο, ελεεινό, ποταπό, δείγμα της νοσηρής φύσης του ανθρώπου. Δεν προκαλεί γέλιο...Δεν είναι αστείο..Ζωές έχουν καταστραφεί από την άνεση μερικών άρρωστων μυαλών να κάνουν κάτι τέτοιο...
       Την άποψη μου για το κατά πόσο οι παλιότερες εποχές και κοινωνίες ήταν αθώες και ισορροπημένες, την έχω παραθέσει κατά το παρελθόν, ψηφίζοντας πανηγυρικά το σήμερα.
       Σε μια ακόμα τυπική προσπάθεια να κάνω ένα zapping (φυσικά και η τηλεόραση δεν είχε, έχει , ούτε θα έχει τίποτα), έπεσα σε παμπάλαια ελληνική ταινία όπου ο νοικάρης έπρεπε να εκδιωχθεί κακήν κακώς από το δωμάτιο που νοίκιαζε, καθώς χρωστούσε ενοίκια. Η ατάκα της σπιτονοικοκυράς ήταν "βελόνες και  καρφιά στα μάτια σου"....
       'Ετσι μου ήρθε και η άνωθεν ατάκα... Πολιτισμός ούτε γι'αστείο, εκ-πολιτισμός δεν διαφαινόταν στο τούνελ σύντομα... οπότε οι κυράτσες της εποχής ασχολούνταν με βιτριόλια, καρφιά και βελόνες...
        Εκπληκτικά..και εις ανώτερα...

Όχι, αυτή είναι από τις αξιόλογες κι αγαπημένες ταινίες (όχι ότι δεν ήταν σκληρόστομος ο Ορέστης Μακρής...)!
 

Gary Moore - Parisienne Walkways (Best Version)

       Gary Moore-εγγύηση! Κιθάρα Gary Moore-εγγύηση! Parisienne Walkaways-εγγύηση! Να, λοιπόν, πώς μπορούμε να έχουμε μια υπέροχη Πέμπτη!

Άντε γεια, ρε!

      Συνεντεύξεις για δουλειά έχω δώσει πολλές. Άλλοτε σύντομες, άλλοτε εκτενέστερες, μα σε καμία περίπτωση σε αγενή επίπεδα.
     Μια τέτοια μού έμελλε να ζήσω πριν ξεκινήσω στο ξενοδοχείο και πιστέψτε με δεν μιλάμε για εγχειρήσεις εγκεφάλου ή εκτόξευση διαστημοπλοίων στο υπερπέραν. Για μια θέση πωλήτριας ήταν στο αεροδρόμιο! Έλεος...
      Στη δεύτερη κι ευτυχώς τελευταία συνέντευξη όπου εννοείται ότι δεν θα με επέλεγαν, έπρεπε να ξενιτευτώ με τον σύζυγό μου εκτός των τειχών της Ιερουσαλήμ γιατί η ιδιοκτήτρια με τον operator manager μόλις είχαν καταφθάσει εξ Αθηνών.
     Κρατάμε λίγο το γεγονός ότι το ύφος ήταν "άκου βλαχαδερό, εμείς ήρθαμε εδώ στην basseclassαρία, οπότε για 'μας είσαι δευτεράντζα"
      Εντάξει να το πιω το ποτήριον τούτο, αλλά το πράγμα χόντρυνε κατά πολύ...
      Η αλήθεια ήταν ότι αυτό δεν επρόκειτο για συνέντευξη αλλά για Ιερά Εξέταση κι οσονούπω θα έβγαιναν τροχοί, τανάλιες κτλ.
       Δεν υπήρχε λόγος να κρύψω ότι κατασκευάζω κοσμήματα, αφού πράγματι κατασκευάζω και μού αρέσει τρελά. Επειδή η θέση ήταν του σιναφιού, λίγο με είδαν ανταγωνιστικά, λίγο φιλόδοξη, λίγο ψωνάρα...
        Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν είναι κακό να είσαι φιλόδοξος και δεν κατανοώ γιατί δαιμονοποιείται ο όρος. Εάν ο άνθρωπος δεν ήταν φιλόδοξος θα ζούσαμε ακόμα τις σπηλιές χωρίς γλώσσα και γραφή. Λόγω της φιλοδοξίας και του οράματος κάποιου, έχω αυτήν την στιγμή πληκτρολόγιο να συνθέτω κείμενα κι εσύ, φίλε αναγνώστη, μια οθόνη να διαβάσεις τη γράφουσα και τα γραφόμενα...
       Ας κρατήσουμε λοιπόν τον ανταγωνισμό. Αυτό ήταν το πρώτο πρώτο δειγματάκι ότι αδίκως κάψαμε βενζίνη κι έχασα το απόγευμα της Κυριακής μου!
        'Εχω τελειώσει Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία και δεν υπάρχει λόγος να ξαναγράψω στις γλώσσες που γνωρίζω, την Γαλλική σε ανώτατο επίπεδο, καθώς σε άλλη συνέντευξη το θεώρησαν πλεονασμό, αφού είναι ηλίου φαεινότερον ότι τελείωσα την συγκεκριμένη σχολή...Δεν τους άρεσε, το βρήκαν προβληματικό...Όφειλα να το ξαναγράψω στις ξένες γλώσσες...
        Στάθηκαν πολύ στην θέση της υπαλλήλου Καζίνου γιατί διετέλεσα και χρέη Υπαλλήλου Υποδοχής, Marketing και ό,τι άλλο συνοδεύει έναν προβληματικό χώρο όπως αυτόν του Καζίνου (αυτό δεν το έχουμε αναλύσει και ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή)!
        Με ρώτησε και για τούτο το blog λέγοντάς μου πως μπήκε αλλά δεν γράφω συχνά. ΔΙΚΟ ΜΟΥ είναι το blog και θα γράφω όσο συχνά θέλω, θεωρώ και πιστεύω- τι πρόβλημα έχεις ρε φίλε; Δάσκαλός μου είσαι και θα περνάω από εξετάσεις και βαθμολογίες;
        Αφού έχει ρωτήσει και για τον σύζυγό μου , μου κάνει την βλακωδέστατη και ω, πόσο banal ερώτηση "πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε 5 χρόνια". Η πραγματικότητα της Ελλάδας είναι να μην εκτιμάται η προσωπικότητα και όσο πιο ανιαρός είσαι τόσο το καλύτερο! Άλλωστε όλοι σε θέλουν δυναμικό προς τρίτους αλλά ποτέ προς αυτούς. Γνωστή, λοιπόν, η απάντηση (βαριέμαι και να την γράψω) "ω, θα ήθελα να μάθω και να προοδεύσω στην εταιρεία σας". Λυπάμαι, αλλά αυτήν την ηλίθια απάντηση ούτε την έχω δώσει, ούτε σκοπεύω να την δώσω ποτέ. Είπα αυτό που ήθελα " κάπου στο εξωτερικό, ίσως στο Los Angeles"....
       Κεραμίδα στο κεφάλι! Ολύμπιος Κεραυνός αλά Ζευς! Γυρίζουν με μια έκπληξη και με ρωτάνε 'Τότε γιατί ψάχνεις για δουλειά"; Η απάντησή μου ήταν τόσο φυσιολογική μπροστά σε αυτήν την ατελείωτη μπουρδοσυζήτηση "Το ότι το σκέφτομαι, δεν σημαίνει ότι θα το κάνω. Άλλωστε πρέπει πάντα να βάζουμε στόχους, να έχουμε όνειρα, ανεξάρτητα από το αν θα τα πραγματοποιήσουμε ή όχι". Η μεν συμφώνησε, ο δε διαφώνησε...
       Λυπάμαι, αλλά δεν λυπάμαι! Ήταν πολύ τυχεροί που δεν τους απάντησα την απόλυτη αλήθεια "Ποιος σας είπε ότι σε 5 χρόνια, θα υπάρχει η εταιρεία σας, θα υπάρχει πλανήτης, θα υπάρχουμε εμείς"!
       Κι από πού κι ως πού θα μου πεις εσύ αν θα δουλέψω ή όχι κι ακόμα χειρότερα, από πού κι ως πού θα κάνεις κριτική εμμέσως πλην σαφώς στο τι κάνω εγώ. Εάν χρειάζομαι κριτική, θα μου την ασκήσουν ο άντρας μου και οι γονείς μου, που έχουν την παιδεία να το κάνουν. Δεν θυμάμαι, εσένα, άγνωστε, να σε διόρισα κάτι στην προσωπική μου ζωή.
       Η chantilly στην τούρτα προστέθηκε όταν μου είπε το επικό "Βλέπω ότι μένεις Τούμπα. Δεν ξέρω από Θεσσαλονίκη, αλλά πιστεύω ότι είσαι μακριά για να έρχεσαι". Για ποιο λόγο με τραβολογάς σε συνεντεύξεις ακριβώς; Δεν το έβλεπες τις προηγούμενες μέρες και κομψά μου λες το όχι επειδή δεν απάντησα όπως θα ήθελες εσύ; Με κοροϊδεύεις; Ναι, με κοροϊδεύεις, αλλά με μια διαφορά...Εγώ σύνδρομα δεν έχω! Και ξέρεις επακριβώς για τι μιλάω!
      Και φυσικά , ήθελε συστάσεις- το κερασάκι στην τούρτα! "Ναι, θέλω να μιλήσω με κάποιον". Ε, σήκωσε το τηλέφωνο να τους βρεις σε γήινη διάσταση, σε υπερκόσμια διάσταση, γενικώς όπου θες. Δεν νιώθω υποχρεωμένη να κρατήσω επαφή με ανθρώπους που με έκλεψαν σε λεφτά κι ένσημα!
      Αν κάποιος πρέπει να ψάξει συστάσεις, αυτή είμαι εγώ για 'σενα...
      Ό,τι και να γίνει εξακολουθούμε να είμαστε κουκίδες στον ανθρώπινο χάρτη. Και δεν έχει σημασία αν νομίζεις πως έγινες Διευθυντής και κάτι τρέχει . Είσαι, είμαι, είναι, είμαστε, είστε κουκίδες. Από εκείνες που ούτε κρατούν τον κόσμο στα χέρια τους, ούτε έχουν την τύχη αυτού σε μια παλάμη;
       Tu me comprends?

        Άντε γεια, ρε!

Επιτέλους στο επανακούειν ή επαναδιαβάζειν!

       Γεια σας και πάλι!!!! Όχι δεν σας παράτησα, όχι δεν σιώπησα από capriccio, όχι δεν σας ξέχασα, απλά όλα έγιναν πολύ γρήγορα κι έφυγα για saison σε ξενοδοχείο...
      Ξέρετε εκεί που οι μηχανές δουλεύουν στο full, τα νεύρα είναι τεντωμένα, οι αισθήσεις σε εγρήγορση κι έχεις την ακαταμάχητη επιθυμία να πάρεις κεφάλια...
       Για ακόμα μια φορά, συνάντησα αυτό που ήξερα από πάντα, καλούς και πολύ καλούς ανθρώπους, κακούς και πολύ κακούς ανθρώπους, τρελούς  και πολύ τρελούς ανθρώπους...
       Το μόνο που έχεις είναι η προσωπική σου νόηση, η δική σου φωνή, η ολόδική σου πραγματικότητα, η οπτική και η προσωπικότητά σου...Σε αυτά δεν χωράει κανείς, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα!

       Επειδή θα πάρω τα πράγματα με το δικό μου style στα επόμενα κείμενα, θα μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή παράκαμψη και να καταθέσω στο επόμενο κείμενο -ξεκινώντας έτσι την series of whatever events in my life- την εμπειρία μου από συνέντευξη που έδωσα τον Μάιο, για θέση σε κοσμηματοπωλείο και να εγείρω ορισμένα ερωτήματα με βασικό άξονα την έκφραση "δεν μας παρατάς, ρε μάστορα" (για να μην πω τίποτα χειρότερο που εμπεριέχει και τον Νταλάρα)....!!!!

      Πολύ σύντομα, λοιπόν, κοντά σας και συν τοις άλλοις σάς εύχομαι καλό χειμώνα!

Κολλαγόνο και Τρόμος

          Είμαι πολύ ταραγμένη από εχθές, με αυτό που είδα και μα την αλήθεια χρειάζομαι το πληκτρολόγιο για να καταθέσω περισσότερο τον ειλικρινή κι έντονο προβληματισμό μου αλλά και την βαθύτατη θλίψη μου....
          Το blog αυτό το ξεκίνησα αποκλειστικά και μόνο για ψυχοθεραπεία και το αναφέρω σαν μια υπενθύμιση προς νέους αναγνώστες. Εδώ δεν υπάρχει χώρος για θέματα πόλωσης, κανείς δεν θα βρει πρόσφορο έδαφος για ιντερνετικούς καυγάδες, που είναι ένα νέο, ασφαλές και πετυχημένο ως προς το σπάσιμο των νεύρων είδος διαπληκτισμού και πολύ σπάνια έχω ασχοληθεί με σοβαρά θέματα της καθημερινότητας και του πλανήτη καθώς προσπαθώ, συνήθως, να είμαι σκωπτική και σε πιο ανάλαφρα επίπεδα και θέματα χιουμοριστική. Γενικά όποιος θέλει στενοχώρια, κατάθλιψη και κατατονία, μπορεί να τα βρει παντού γύρω του, αλλά όχι εδώ...
         Πριν χρόνια και σε πρώτα κείμενα, είχα καταθέσει την άποψή μου για τις πλαστικές στο κείμενο "Συγνώμη Κυρία, ποια είστε;" Εν ολίγοις, να διορθώσεις κάτι που σού προκαλεί ψυχική δυσφορία, αλλά μην παρέμβεις τόσο ώστε να γίνεις κάποιος άλλος...
         Καθήμενη σαν μια ανάλαφρη, ανοιξιάτικη πεταλουδίτσα κι ενώ έτρωγα πολύ νόστιμο φαγητό (το ομολογώ) επί της Μητροπόλεως, σηκώνω αμέριμνη το κεφάλι για να κοιτάξω τους περαστικούς και τον δρόμο...
         Για κακή μου τύχη, εκείνη την στιγμή περνούσε καμαρωτή, κομψοντυμένη αλλοδαπή με τραβηγμένα χαρακτηριστικά από τα botox και αλλοιωμένα, φρικτά παραμορφωμένα χείλη, από το κολλαγόνο. Εννοώ παραμορφωμένα όπως σε αφιερώματα που διαβάζουμε κατά καιρούς για κάτι ψυχικά διαταραγμένους που έχουν κάνει πάνω από 70 ή 120 πλαστικές επεμβάσεις..Κάτι σε πραγματική Daisy Duck...
          'Ίσως, κακώς εκ μέρους μου, καθώς θα έπρεπε να έχω κάποιο τακτ και μια στοιχειώδη αυτοσυγκράτηση, έβγαλα μια ανεπαίσθητη κραυγή και τινάχτηκα ολόκληρη. Τινάχτηκε κι αυτή κοιτώντας με εντόνως και δεν ξέρω για πόση ώρα ακόμα με κοιτούσε γιατί έσπευσα να γυρίσω έντρομη αλλού το κεφάλι μου καθώς το θέαμα απλά με απωθούσε...
           Ήταν μια αλλόκοτη καρικατούρα πέρα από ανθρώπινες διαστάσεις και μού έφερε στο μυαλό τον 'Τσάκι την κούκλα του Σατανά".. Γενικώς δηλαδή δεν τα πάω καλά με κούκλες, πολύ περισσότερο με τον Τσάκι...
           Μού ήρθε ένα κύμα θλίψης που δεν μπορώ να περιγράψω... Αποκλείεται να ήταν μια άσχημη κοπέλα πριν από αυτές τις άθλιες παρεμβάσεις. Αποκλείεται τα χείλη της να ήταν άσχημα πριν από όλον αυτόν τον εφιάλτη... Διατηρώ, όμως, επιφυλάξεις για το πώς νιώθει η ίδια κοιτώντας τον εαυτό της στον καθρέφτη... Ίσως να θεωρεί ότι χρειάζεται λίγο ακόμη κολλαγόνο γιατί δεν είναι αρκετά μεγάλα ακόμη τα χείλη...
           Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, περνάω στο δεύτερο σκέλος της ταραχής και λύπης μου, για το ποιος είναι αυτός ο γιατρός που αντί να την παραπέμψει σε ψυχολόγο-ψυχίατρο, επιμένει να την καταστρέφει για τα λεφτά;! Ποιος είναι αυτός ο γιατρός που έδωσε όρκο στον έναν και μοναδικό Ιπποκράτη που τον υπολήπτονται παγκοσμίως και είναι κάποιος πολύ πέρα από πατέρας της Ιατρικής, που νιώθει ήσυχος κι ανάλαφρος όταν πέφτει για ύπνο, ξέροντας ότι ένα τέτοιο ον έχει βγει από το ιατρείο του...;
           Τώρα, βέβαια, θα μού πείτε "πλάκα μας κάνεις κοπελιά;" Πόσες "λάθος" γνωματεύσεις γίνονται για το χρήμα; Στο κολλαγόνο θα κολλήσουμε;
            Υποθέτω πως όταν αποφασίσεις να γίνεις γιατρός, οφείλεις να έχεις και μια σφαιρική αντίληψη της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης πέραν της ειδικότητας, όπως και μια γενική αντίληψη της Ιατρικής...Δεν είναι αστείο ούτε το ανθρώπινο σώμα, ούτε το ανθρώπινο μυαλό, ούτε η ανθρώπινη ψυχή...

           Δυστυχώς, το σχολείο και όλα τα ερεθίσματα γύρω μας , μάς διδάσκουν πόσο σημαντική είναι η εικόνα. Δεν υπάρχει, όμως, κανένα μάθημα που να μάς διδάσκει να αγαπάμε αληθινά τον εαυτό μας και να κρατάμε το πνεύμα μας ακμαίο, αγκαλιάζοντας την μοναδικότητά μας...Καλό είναι αυτό το μάθημα να διδάσκεται από το σπίτι γιατί είναι δυσεύρετο αλλά απίστευτα απαραίτητο...

Μα την αλήθεια, δεν πρόκειται να βάλω μια εμετική φωτογραφία που χρειάζεται γονική συναίνεση για να την δεις...Προτιμώ να βάλω κάτι φυσικό...Όμορφα, φυσικά, χαρούμενα πρόσωπα...

Λατρεύω...

         Δεν ξέρω εάν έχετε κι εσείς το χάρισμα, να είστε οι μοναδικοί που, ενώ περπατάτε, έχετε την ικανότητα να ανακαλύπτετε εκείνη την ύπουλη πλάκα του πεζοδρομίου, που έχει ξεκολλήσει και κρύβει ακόμα πιο ύπουλο πενταβρώμικο νερό από κάτω της και φυσικά λερώνεστε πατώντας το! Εγώ, πάντως, έχω αυτήν την καταπληκτική ικανότητα να είμαι η μοναδική που θα πατήσω κάτι τέτοιο, εκσφενδονίζοντας προς εμέ και προς αγνώστους ό,τι μουλωχτό νερό κείτεται από κάτω. Λατρεύω; Όχι καθόλου! Σιχαίνομαι...


         Αλλά γιατί να μην το διασκεδάσω;;;


Αυτό το πεζοδρόμιο βγάζει μάτι! Τι γίνεται, όμως, με το ύπουλο και σατανικό;

Essáy - Archangel [ADID041]

        Αυτόν τον παραγωγό τον εμπιστεύομαι με κλειστά τα κυριολεκτικά μάτια και ανοιχτά τα μεταφορικά μάτια της ψυχής...Καιρό είχα να βάλω κάτι σε μουσική οπότε έψαξα να βρω κάτι που παντρεύει συννεφιά με ήλιο μαζί...

Απεχθάνομαι...

         Το ότι πολλοί δεν ασχολούνται με τον εαυτό τους αλλά με τα κιλά τον άλλων. Είτε είσαι αδύνατος , είτε τροφαντούλης είναι κάτι που αφορά εσένα και κανέναν άλλον. Για παράδειγμα, εγώ είχα μια συγκεκριμένη "συμμαθήτρια" στην Zumba, που δεν υπήρχε περίπτωση, κάθε φορά που με βλέπει, να μην κάνει κάποιο σχόλιο όπως: "Πω, τι αδύνατη που είσαι;" , "Εσύ είσαι φτερό", "Καλέ, τι αδύνατη που είσαι" κτλ.
         Το ίδιο συμβαίνει και με το ανάποδο, δηλαδή να υπενθυμίζεις συνεχώς σε κάποιον ότι έχει παραπάνω κιλά. Εάν, πράγματι, δεν νιώθει καλά, θα ξεκινήσει ο ίδιος κι όποτε το αποφασίσει, να κάνει τον αγώνα του να τα χάσει!
         Σημασία έχει αυτό που υπάρχει από κάτω...
         Για την δική μου περίπτωση, όπως και για τις περισσότερες, δεν με πείραζε γιατί πρώτον ήμουν ανέκαθεν αδύνατη, δεύτερον δεν μού άρεσα στον καθρέφτη όταν για κάποιον ανεξήγητο λόγο στα 22 έφτασα τα 78 κιλά , τρίτον δεν την ένοιαζε ότι έκανα αγώνα να τα χάσω για 2,5 ολόκληρα χρόνια και τέλος και πιο σημαντικό δεν ήταν εμφανίσιμη αυτή που μού έκανε τα σχόλια....
        Επομένως ερχόμαστε στο σημείο μηδέν του κατά πόσο ένας άνθρωπος που νιώθει καλά με τον εαυτό του, έχει πραγματική ανάγκη να ασχολείται με τους άλλους...

        Το πόρισμα είναι ξεκάθαρο και δεν υπάρχει περίπτωση να το διαπραγματευτώ ποτέ: Ο άνθρωπος που νιώθει όμορφα και καλά με τον ίδιο του τον εαυτό, την ψυχή, το μυαλό, την εικόνα του, δεν υπάρχει καμία μα απολύτως καμία περίπτωση να ασχοληθεί ποτέ με τα κιλά των γύρω του!

        ΤΕΛΟΣ!


Μήπως μετά την υπερπροσπάθεια, θα υπάρχει ο ρατσισμός "Πω, τι γραμμωμένη που είσαι;". Γιατί αυτός που έχει να πει κάτι, θα το πει ούτως ή άλλως...


        

Ζητείται Φαντασία! Επειγόντως....

           Μέσα από συζήτηση που είχα με φίλη μου και μπαίνοντας στην διαδικασία να συγκρίνουμε καταστάσεις του τώρα με το παρελθόν, βγήκαν κάποια συμπεράσματα χωρίς απαραιτήτως να σημαίνει πως χρειάζεται κάποιος να συμφωνεί με αυτά.
           Το θέμα μας ήταν η αντικατάσταση της παιδικής ψυχαγωγίας από την τεχνολογία. Έλλειψη φαντασίας...Ένα βασικό πρόβλημα που αντιμετώπισα στα χρόνια που δίδασκα...Τα παιδιά είναι συνηθισμένα στις έτοιμες εικόνες. Το βιβλίο δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας τους, γιατί δεν αποτελεί κομμάτι της κουλτούρας των γονέων, φυσικά όχι όλων! Αν τα παιδιά μάθαιναν στο βιβλίο, θα είχαν πιο ευρύ λεξιλόγιο, μια πιο ευρεία σκέψη και σίγουρα πολύ περισσότερη φαντασία.
           Όταν έχεις σελίδες μπροστά σου πλάθεις καλύτερα τους ήρωές σου, τους δίνεις τις δικές σου αποχρώσεις, τους μπογιατίζεις με τα δικά σου χρώματα. Όταν τα χρώματα, οι εικόνες και οι κινήσεις δίνονται έτοιμες δεν υπάρχει περίπτωση να ζορίσεις το μυαλό σου...
          Το πρόβλημα που αντιμετώπιζα σαν μαθήτρια ήταν η δυσκολία μου να βάλω τελεία στις σκέψεις μου. 'Ήταν τόσες πολλές, ήθελα να πω τόσα πολλά που έκανα σελίδες χωρίς σταματημό, μεταξύ ειρμού και αυτόματης γραφής, δηλαδή υπερρεαλισμού.
           Το πρόβλημα που αντιμετώπισα σαν καθηγήτρια ήταν να μπορέσω να εμφυσήσω την αστείρευτη φαντασία  και μάλιστα στην ξένη γλώσσα. Είχαμε το θέμα, για παράδειγμα, "να γράψετε στον φίλο σας μια carte postale ( ή post card) για το πώς περνάτε στις διακοπές σας σε 40-60 λέξεις". Η αντίδραση ήταν γενικά η ίδια όπως και η έκφραση του προσώπου! "Ωχ, και τώρα τι να γράψω;" ή στο πιο συρτό "Ωωωωωωχ και τώρα τι γράφουμε!". Με τέτοιο όριο λέξεων δεν έχεις πια ΤΙΣ επιλογές, αλλά δεν απαιτεί και γνώσεις πυρηνικής φυσικής για να πεις πως κάθε μέρα κάνεις για ώρες βουτιές στην θάλασσα, το βράδυ κάνεις βόλτα με τους γονείς σου κι ότι έκανες καινούργιους φίλους και τρως πολλά παγωτά. Δεν είναι καν ανάγκη να είναι αλήθεια...
           Πέραν τις έτοιμης τροφής που αρχίζει και νεκρώνει τον εγκέφαλο, είναι αυτή η αναγωγή του tablet σε νταντά, δηλαδή "κάτσε να παίξεις κανένα παιχνίδι ή να δεις παιδικό για να βρω λίγη ησυχία". Βλέπω και ακούω ότι οι γονείς νιώθουν μεγάλη περηφάνια για το ότι τα μικρά τους χειρίζονται άψογα την τεχνολογία. Η επωδός είναι"Τα παιδιά σήμερα, είναι πολύ έξυπνα". Ναι, τα παιδιά είναι τεχνολογικά έξυπνα κι όχι γενικά έξυπνα. Ένα παιδί που χειρίζεται άψογα το κινητό στα 4 του χρόνια, δεν σημαίνει ότι θα είναι ένα έξυπνο 15χρονο που γνωρίζει πως δεν κλείνουμε ραντεβού με κάθε άγνωστο που μας λέει ότι είναι συνομήλικος καθώς μπορεί να μην είναι έτσι! 'Η δεν σημαίνει ότι θα εξελιχθεί σε μια έξυπνη 16χρονη που θα ξέρει πως δεν βγάζουμε γυμνές φωτογραφίες και τις στέλνουμε σε όποιον τις ζητήσει...Επίσης, όποιος είναι έξυπνος δεν σημαίνει ότι είναι ευφυής και τούμπαλιν...
          Συμπερασματικά, λοιπόν, η τεχνολογία δεν ξέρω ακόμη μέχρι ποιου σημείου προάγει την φαντασία και την συναισθηματική νόηση! Αντιθέτως η φαντασία είναι μεγάλη σε ότι έχει να κάνει με νοσηρά θέματα κι εγκληματικότητα, αλλά αυτή την φορά από ενήλικες (γιατί αν άρχιζαν και τα πιτσιρίκια να γράφουν αστυνομικά κάτι δε θα πήγαινε καλά)! Οπότε πάω ένα βήμα παρακάτω σε ένα προσφιλές θέμα μου μιας και είμαι λάτρης του αστυνομικού βιβλίου! Το αστυνομικό θρίλερ έχει περάσει σε άλλα μεγέθη κι εκεί συνειδητοποιώ πως η Agatha Cristie είναι του νηπιαγωγείου, Αρσακειάδα, γατάκι, προσκοπάκι ή πείτε ό,τι εσείς πιστεύετε. Μάς τελείωσε ο Επιθεωρητής Maigret του Simenon και η πλοκή της Patricia Highsmith είναι για θεατρικό παιδικού σταθμού! Λατρεύω τα αστυνομικά του Μαρή γιατί διατηρούν κάτι από Μεσογειακό φως και μια στυλιζαρισμένη αθωότητα!
           Αυτά σε λίγα χρόνια θα ανήκουν στην σφαίρα του cult και θα φαντάζουν αστεία. Τουλάχιστον εγώ νιώθω ευτυχής που πρόλαβα έστω αυτά τα "αθώα αστεία" που οι επόμενοι δεν θα εκτιμήσουν γιατί απλά δεν θα γνωρίσουν και δεν θα θέλουν να γνωρίσουν!

Bad news...

          Οι γιορτές τελείωσαν, καλή μας χρονιά, πίσω στην κανονικότητα και για να είμαστε ειλικρινείς δεν με πειράζει καθόλου. Η ομαλή ροή είναι του γούστου μου, οπότε πίσω στην καθημερινότητα! Και αν εξαιρέσουμε τα γνωστά χριστουγεννιάτικα parties στην τηλεόραση, όπου συνήθως περνάνε καλά οι συμμετέχοντες αλλά εμένα δεν με προκαλούν να χορέψω ή να τραγουδήσω (Θεός φυλάξοι, αυτό ούτε εγώ το θέλω με την χάλια φωνή που έχω), η τηλεόραση ήταν ως συνήθως η ίδια κι ανιαρή....
         Ένα δαίμονας, όμως, του δαχτύλου μου κι όχι του τυπογραφείου, με παρακίνησε να κάνω το λάθος να συντονιστώ με το καθημερινό αστυνομικό δελτίο....Η πρώτη αλγεινή εντύπωση που μού προκλήθηκε, ήταν ότι ήταν ατελείωτο. Κυρίως φονικά, που με οδήγησαν στην δεύτερη αλγεινή εντύπωση, που ήταν η πληροφορία που έπαιρνα "πρώτα τον/ την χτύπησε στο κεφάλι"...
         Το φονικό της Ρόδου μπορεί να μην έγινε μέσα στις γιορτές, αλλά συντελέστηκε προεόρτια και είχε χτυπήματα στο κεφάλι... Πατέρας ξέκανε την κόρη του, καταφέροντάς της πρώτα χτύπημα στο κεφάλι... Μεθυσμένοι θερμόαιμοι ξενύχτηδες πλακώθηκαν σε μπουζουκλερί, φροντίζοντας ο ένας να σπάσει μπουκάλι βότκας πάνω στο κεφάλι του άλλου...Εκτός αυτού, το θανατικό πήγε και ήρθε σε χώρες όλου του κόσμου, όπως το έγκλημα σε συρμό στην Αγγλία...
          Πάμε καλά;;;; Τόσο εύκολο έχει γίνει πια το έγκλημα, το φονικό, ο θάνατος;;; Και τόσο εύκολα καθόμαστε κι επιτρέπουμε στον εαυτό μας να βομβαρδιζόμαστε με τέτοιες ειδήσεις, τέτοιες εικόνες, τέτοια ερεθίσματα; Είμαστε μια αιμοδιψής ράτσα που ζητάει να δει και ακούσει για αίμα και υπάρχει μια αιμοδιψής τηλεόραση που είναι έτοιμη να προσφέρει τα πάντα εν αφθονία... Είναι φρικτό να σκέφτομαι, όμως, ότι μόλις ξεσπάσει ένας καυγάς το πρώτο που θέλει να διαλύσει ο ένας στο άλλον είναι το κεφάλι.
          Δεν θέλει κάποια ιδιαίτερη παιδεία και μόρφωση για να καταλάβει κάποιος, ότι χτυπήματα στο κεφάλι είναι από τα πρώτα που μπορούν να οδηγήσουν στον θάνατο. Επομένως ο σκοπός είναι ο θάνατος;;; 
         Τα νεύρα μας είναι πολλά, οι αγωνίες επίσης πολλές, η καθημερινότητα μας αρκετά τρελή κι αυτό τι σημαίνει; Πρέπει να αλληλοσκοτωνόμαστε με ταχύτητες nanosecond; Περίεργο ον ο άνθρωπος....περίεργη η ψυχοσύνθεσή του, το μυαλό, οι σκέψεις του...Σε μια συνέντευξή του γνωστός δικηγόρος είχε αναφέρει πως αυτό που κατάλαβε μέσα από τα τόσα χρόνια με υπερασπίσεις εγκληματιών, είναι πως όλοι είμαστε εν δυνάμει δολοφόνοι...Μπορεί να έχει και δίκιο...Η εκάστοτε συμπεριφορά διαμορφώνεται από την εκάστοτε συνθήκη. Θέλω να πιστεύω, όμως, ότι δεν έχουμε όλοι μας μια κακιά παρόρμηση και μια εγκληματική φύση που μπορεί να μας οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα...
         Δεν γνωρίζω αν και τα εγκλήματα γίνονται για την διασημότητα αλλά δεν θα μού έκανε καμιά εντύπωση! Φταίμε, φυσικά, όλοι μας γιατί κάνουμε click σε τέτοιες ειδήσεις, συντονιζόμαστε σε αυτές και πιστεύουμε ότι τα καλά στερεύουν...
         Μου λείπουν  οι καλές ειδήσεις, τα ευχάριστα νέα, γιατί δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι δεν υπάρχουν ακόμα άνθρωποι γύρω μας...Κι αυτό το συνειδητοποιώ κάθε φορά που συμβαίνει μπροστά μου κάποιο μικρό γεγονός που επιβεβαιώνει πως ακόμα επιπλέει ανθρωπιά στην επιφάνεια έτοιμη να κολυμπήσει...

Λοιπόν, έχω αρχίσει ήδη να ψάχνω τα ημερήσια καλά νέα... Όποιος θέλει κάτι παρόμοιο για τον εαυτό του δεν είναι ποτέ αργά...