Απεχθάνομαι..

         Το συναίσθημα που είχα μικρή αλλά και μεγαλύτερη (έως ότου ενηλικιωθώ), πως όταν έφτανε η πολυπόθητη μέρα να ανοίξουμε τα δώρα μας την Παραμονή, ένιωθα την απελπισία πως το ταξίδι τελείωσε, έφτασα στον προορισμό μου, ολοκληρώθηκε η γλυκειά αγωνία της αναμονής όλων των προηγούμενων ημερών, "πάει αυτό ήταν" και τι άλλο μου έμελλε πια από το να περιμένω να ανοίξουν και πάλι τα σχολεία...Αυτή ήταν η τραγική εξίσωση που είχα στο μυαλό μου: Άνοιγμα δώρων = Άνοιγμα σχολείων = Φρίκη!

Ααααααχ, καψερό! Ας σου υπενθυμίσει κάποιος πως δεν θα κρατήσει για πολλές μέρες η χαρά...