Miles Kane - Rearrange (Colour Of The Trap)

       Μου φέρνει κάτι σε δρόμο και αυτοκίνητο. Γιατί όμως;;; Άβυσσος η ψυχή των αυτιών μου! Δεν παύει να είναι όμως british κι ό,τι παραπέμπει σε british μου αρέσει!

Λατρεύω...

          Να θαυμάζω μια όμορφη έκθεση ζωγραφικής, ένα ανυπέρβλητο έκθεμα σε μουσείο, ένα άγαλμα, μια προτομή, ένα σκίτσο, ένα υπέροχο κονσέρτο, ο,τιδήποτε όμορφο που θα με συγκινήσει, θα με προτρέψει να το θαυμάσω ή θα μου δημιουργήσει περαιτέρω εικόνες και σκέψεις, οδηγώντας το νου σε κάποια βήματα παραπέρα! Πώς είναι δυνατόν να προσπερνάς βιαστικά, με το κινητό ανά χείρας, στέλνοντας μηνύματα, την ομορφιά που σου δίνεται η δυνατότητα να θαυμάσεις συγκεντρωμένη; Αυτό αποδεικνύει μια ρηχή ψυχή που όχι μόνον δεν κατανοεί πολλά, αλλά δεν νιώθει και την ιδιαίτερη ανάγκη να μάθει κάτι πέρα από το σύνηθες. Πολύ περισσότερο, να ξοδέψει λίγη ώρα από την ζωή του για να γεμίσει μέσω της οράσεως την ψυχή του....Ε, ναι λοιπόν, λατρεύω το ωραίο...! Από όπου κι αν προέρχεται κι όπως κι αν μου παρουσιάζεται...

Ναι, θέλω να μαθαίνω κάτι και να χαίρομαι κάτι από οποιαδήποτε επόχη κι αν προέρχεται και με οποιαδήποτε τεχνοτροπία...

Απεχθάνομαι...

         Το προσπέρασμα που θα καταλήξει στις εξής δύο ελληνικότατες εκδοχές. Ή που θα τον/την δω σταματημένο/η στο επόμενο φανάρι, που πάει να πει πως δεν θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα άρα προς τι τόση φασαρία ή που θα με προσπεράσει για να στρίψει σε βενζινάδικο στα 200 μέτρα. Απεχθάνομαι την υπεράνεση στον δρόμο γιατί αυτή η σιγουριά θα μας φάει. Δεν με απασχολεί να φτάσω 15 λεπτά αργότερα στον προορισμό μου από την στιγμή που δεν μεταφέρω τραυματία, έγκυο που γεννάει ή άνθρωπο που ψυχορραγεί. Με διαφορά θα μου μείνει αξέχαστη η στιγμή που προσπερνούσαμε πριν χρόνια με τον σύζυγο μια νταλίκα και συγχρόνως μας προσπερνούσε ένας ανυπόμονος συνήθης Έλλην, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε 3 αυτοκίνητα στην σειρά, καταλαμβάνοντας όλο τον δρόμο (ο προσπεράσας, του προσπεράσαντος...)...Αυτή η μαγκιά θα μας φάει....

Εδώ μιλάμε για surrealism...

Λατρεύω...

          Να χαζεύω τις αστραπές που σχίζουν τον ουρανό, τον ορίζοντα στα δύο. Από Μάιο μήνα κι έπειτα, έχουμε αυτό που λέμε τις καλοκαιρινές βροχές, καλοκαιρινές μπόρες και πάντα μια βροχή θα συνοδεύεται από δυνατά μπουμπουνητά και λαμπερές αστραπές. Τα μπουμπουνητά δεν με ξετρελαίνουν καθώς μπορεί να με αφήσουν στον τόπο με τον ήχο και την έντασή τους. Οι αστραπές, όμως, που κάνουν την νύχτα μέρα, σχηματίζοντας άγρια σχέδια στον ουρανό, απλά με συγκλονίζουν. Θα μπορούσα να κάθομαι με τις ώρες στο παράθυρο και να τις χαζεύω...

Υ.Γ. Όχι, σε καμία περίπτωση δεν επιθυμώ να βρίσκομαι έξω στον δρόμο και να φάω κατακούτελα μια αστραπή. Ακόμα και η ιδέα της μπόρας σε εξωτερικό χώρο, που θα με κάνει από άνθρωπο, αμφίβιο δεν είναι αποδεκτή. Χαζεύω μόνο μέσα από το σπίτι. Για τις εξωτερικές υποχρεώσεις θέλω λιακάδα!

Απεχθάνομαι...

        Τις διακοπές ρεύματος, λόγω κεραυνών. Ναι, λατρεύω να τους χαζεύω καθώς προείπα, αλλά δεν είναι ανάγκη να μου κάψουν ό,τι ηλεκτρική συσκευή έχω και δεν έχω στο σπίτι. Εγώ μετά πού θα βρω το δίκιο μου; Από ποιον να ζητήσω τα ρέστα; Εν τέλει, να βρέχει ή να μην βρέχει σε καλοκαιρινούς ρυθμούς, δηλαδή με όλο το πακέτο βροντής- αστραπής; Θα καταλήξω στο ασφαλές συμπέρασμα πως λατρεύω να τις μισώ (τις κεραυνοαστραπές λέμε)....!

Τώρα μάλιστα...Ξέρω από ποιον θα ζητήσω τον λογαριασμό...!

Be Svendsen - Circle

        Τι να σας πω; Άπαξ και δεν το ακούσω τουλάχιστον 20 φορές ημερησίως έχω στερητικό σύνδρομο. Το κομμάτι αυτό, όχι μόνον το ακούς αλλά το μυρίζεις, το βλέπεις, το νιώθεις και το γεύεσαι. Μυρίζεις και βλέπεις την θάλασσα, το αντηλιακό, γεύεσαι την αλμύρα και το cocktail, νιώθεις την άμμο...Πόσο πιο καλοκαίρι να σου θυμήσει;;;;

Δεν υπάρχει φως...

             Η παιδεία σε βασικά πράγματα είναι αυτή που μας έλειπε, μας λείπει και θα μας λείπει πάντοτε και ναι μεν είμαι θετικός άνθρωπος, δεν παύω όμως να είμαι και ρεαλιστής, οπότε ιδού δυο απλά γεγονότα τούτης της εργάσιμης εβδομάδος (αύριο μπορεί να προκύψει κάτι καινούργιο, δεν λέω), αλλά είναι τόσο συνήθη και αποδεικνύουν περίτρανα πως τα ζωάκια έχουν περισσότερη ευγένεια, συναισθηματική νοημοσύνη και αντίληψη από τα ανθρωπόμορφα όντα που υπάρχουν γύρω μας.
             Το πρώτο περιστατικό συνέβη προχθές, καθώς πήγα να πληρώσω τον λογαριασμό του νερού. Το φρικτό λάθος που έκανα, ήταν να πω μια χαμογελαστή "καλημέρα", την οποία όχι μόνον δεν την εισέπραξα από πλευράς του πολλά βαρύ κι ασήκωτου (και δεν είναι η πρώτη φόρα. Το έχω ζήσει σε διάφορες υπηρεσίες στην Ελληνική επικράτεια), αλλά διέκρινα και ενόχληση στα μούτρα του υπαλλήλου. Φαντάσου να του έλεγα καμιά κατάρα. Εκεί σίγουρα θα χαμογελούσε....
              Το πιο ενοχλητικό σε αυτήν την συνάντηση, σαφώς και δεν ήταν ο "απολιτισμός" του (κι ας μου επιτραπεί ο όρος), αλλά το ότι δεν ήταν παραπάνω από 34-35 ετών, τουτέστιν νέος για τα σύγχρονα δεδομένα. Το ύφος του παρόλ'αυτά ήταν ένα μείγμα 1/2 κούπας ύφους ανθρώπου που μόλις ξαμολύθηκε στην κοινωνία, robot που μοιάζει με άνθρωπο, 8 φλυτζανιών "έχω τον αέρα αυτού που βολεύτηκα και δεν με κουνάει κανείς", 14 φλυτζανιών "κοίτα κοπελιά, τώρα με ενοχλείς" (λες και δεν πληρώνεσαι για να εξυπηρετείς τον πολίτη) και 20 κουταλιών της σούπας "έχω ήδη βαρεθεί την ζωή μου, οι ώρες δεν περνάνε και έχω μεταλλαχθεί σε Rantanplan. Όλες αυτές τις δοσολογίες, άπαξ και τις βάλεις στο blender, θα παραλάβεις μια ασχήμια στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, που έχει ήδη ολοκληρώσει την ζωή του, δεν έχει τίποτα άλλο να ελπίζει, έχοντας εξελιχθεί σε τύπο που του αρέσει η miserable ζωή του κι έχει αποδεχτεί πως δεν υπάρχει λόγος να ονειρεύεται και να φτιάχνει σχέδια για το μέλλον του, γιατί έχει ήδη καταξιωθεί στα μάτια του μικροαστικού του κόσμου, καταλαμβάνοντας μια θέση από τη οποία δεν τον κουνάει κανείς. Από εδώ και πέρα, το σκηνικό το έχω ξαναδεί. Θα διαιωνίσει την απραξία του κάνοντας οικογένεια και αν έχει ήδη βαρεθεί σαν single, τότε σαν έγγαμος και με όλα τα βάρη που σημαίνει ο γάμος, θα προσπαθήσει να διασκεδάζει την θλίψη του πίνοντας ατελείωτους καφέδες. Και μετά τι;;;;
             Το δεύτερο σκηνικό συνέβη σήμερα το πρωί καθώς βρισκόμουν στο αμάξι, σταματημένη σε κόκκινο φανάρι. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω ποδηλάτες να περνάνε με κόκκινο απέναντι και μάλιστα σε κεντρικό κόμβο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον εγκέφαλο των ποδηλατών και τους είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν, πως τα φανάρια δεν είναι μόνο για τους 4 τροχούς. Το κόκκινο σηματοδοτεί το σταμάτημα οποιουδήποτε και πάνω ή μέσα σε ο,τιδήποτε, καθώς η ελεύθερη συμπεριφορά σε δρόμους συνεπάγεται ατύχημα. Επίσης δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιο φανάρι που δείχνει κόκκινο για αυτοκίνητα και πράσινο για ποδήλατα. Τι χρωστάει ο οδηγός που πάει να ξεκινήσει την  πορεία του από την αντίθετη κατεύθυνση, να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν ανόητο ποδηλάτη; Ναι, κύριε, ναι, μικρό πιτσιρίκι (αυτά κι αν είναι ανεύθυνα στον δρόμο), θα κάνεις την καρδιά σου πέτρα και τα πόδια σου μάρμαρο και θα ακινητοποιηθείς στο κόκκινο. Απλή, κοινή, λογική...
             Και ξέρεις κάτι;;;; Δεν υπάρχει λύση...

Για ποιο από τα δύο λυπάστε πιο πολύ;;; Για τα λεφτά ή για την έλλειψη γνώσεων πάνω σε πολεμικές τέχνες;;;



Εδώ πράγματι δεν υπάρχουν φανάρια. Άλλο οι πόλεις, άλλο τα λαγκάδια!

OneRepublic - All The Right Moves

          We're going down μας λένε οι One Republic. We're going down???? Well, not for long!!!! Σαν πακέτο μου αρέσει ιδιαιτέρως πάντως! Ενδύματα, τραγούδι, χορός...This is not down at all!

Τυχαίες Απορίες (part 4)

         Ένας άνθρωπος που κινείται, σκέφτεται, αισθάνεται έχει ατελείωτες απορίες, δείγμα υγείας κατά την άποψή μου, αλλά γίνεται ακόμα πιο ωραίο και ιντριγκαδόρικο, όταν δεν μπορούν να λάβουν απάντηση. Απλά έχει την πλάκα του να διερωτάσαι απλά για να διερωτάσαι και ακόμη μεγαλύτερη πλάκα όταν απορείς για μικροπράγματα (γιατί για τις υψηλές θεωρίες απλά θα αποτρελαθείς...)! Επομένως έχουμε και λέμε....
          Απορία Νο1: Γιατί οι ραδιοφωνικοί σταθμοί κάθε Σάββατο βράδυ παίζουν beat και club μουσικές;;;; Εάν βρίσκομαι στο σπίτι μου, μού είναι αδύνατον να το μετατρέψω σε club καθώς δεν έχω όρεξη να σκαρφαλώνω σε καναπέδες, τραπέζια και ταβάνια σαν τον spiderman για να νιώσω ότι βρίσκομαι σε έναν τέτοιο χώρο (σε club λέμε), έτοιμη να "τα σπάσω". Εάν πάλι βρίσκομαι σε club, σημαίνει πως δεν είμαι σπίτι μου (είναι αδύνατον να βρίσκομαι σε δυο χώρους ταυτοχρόνως, το έχω τσεκάρει). Επομένως δεν γίνεται να ακούσω ραδιόφωνο μιας και δύναμαι να ακούσω το πρωτότυπο στο κατάλληλο χώρο. Επομένως εμένα δεν με πολυεξυπηρετεί...Εκτός κι αν εξυπηρετεί άλλους. Την δημιουργία κατάστασης στον ιερό μου χώρο (λέγε με σπίτι), την εννοώ με χαμηλό φωτισμό, κρασί και μουσικές της επιλογής μου! Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, θα μου πεις....!
            Απορία Νο2: Ο σοφός λαός, έχει  γνωμικά, αποφθέγματα, παροιμίες, για πάσα περίσταση, νόσο και (καταλάβατε πώς πάει). Σε κάποιες περιπτώσεις, όμως, νιώθω τόσο μπερδεμένη, που δεν ξέρω τι να χρησιμοποιήσω για ίδιον όφελος. Τελικά τι ισχύει; "Το γοργόν και χάριν έχει", "όποιος βιάζεται σκοντάφτει", "κάλλιο αργά παρά ποτέ" ή "σπεύδε βραδέως"; Τελικά να κάνω κάτι τώρα ή αργότερα; Απ' ό,τι καταλαβαίνω θα τα φάω τα μούτρα μου. Εν τέλει να βιαστώ να τα φάω ή να το πάω με το μαλακό;! Βοηθήστε με παρακαλώ....
             Απορία Νο3: Δεν έχω συναντηθεί ποτέ μου με αυτόν τον Τηλεοπτικό Χρόνο, αλλά άπαξ και βρεθεί στον δρόμο μου, θα του τα ψάλλω ένα χεράκι. Είναι συνέχεια βιαστικός και διακόπτει ασυστόλως τις συνεντεύξεις και τις ομιλίες. Γιατί βρε τηλεοπτικέ μου χρόνε είσαι τόσο σκληρός και άκαρδος; Πες, για παράδειγμα, ρε παιδί μου, ότι ο συνεντευξιάζων είναι ξερόλας και μιλάει ακατασχέτως και ακαταπαύστως και η ερώτησή του κρατάει τουλάχιστον τρία λεπτά, μαζί με τα ευφυολογήματά του. Δώσε λίγο χώρο στον συνεντευξιαζόμενο να απαντήσει, αλλιώς να μην καλεί κανείς κανέναν και να μην γίνεται τζερτζελές. Για ποιον λόγο να γίνονται βιαστικές συζητήσεις αφού ο τηλεοπτικός χρόνος είναι αδυσώπητος; Να μην γίνονται καθόλου και να ησυχάσει το κεφάλι μας! Ε;;;; (Καλέ μου Τηλεοπτικέ Χρόνε, ξέρω κατά βάθος ότι δεν φταις εσύ, αλλά η ατελείωτη πάρλα όλων όσων βγαίνουν στο γυαλί. Οπότε πού χώρος και χρόνος για κουβέντα; Εσένα όμως, βάζουν εμπροσθοφυλακή για να δικαιολογηθούν όλοι...)

Discoμπάλες σίγουρα δεν πρόκειται να κρεμάσω στο σπίτι μου...OK! Έτοιμη για χορό πάνω στους καναπέδες...


Μιας και πέντε πράγματα παραπάνω τα κατείχατε, πείτε μου....Να τρέξω ή να κόψω ταχύτητα;;;


Θα ορκιζόμουν πως ο Τηλεοπτικός Χρόνος, εν έτει 2015, μετριέται ακόμη σε άμμο...

Λατρεύω...

         Να  χαζεύω τον ουρανό την ώρα που σουρουπώνει κι ανάβουν τα πρώτα φώτα των πόλεων στον ορίζοντα! Είναι η ώρα που ο ουρανός έχει πάρει ένα εκπληκτικό χρώμα που γίνεται πιο έντονο αυτόν τον μήνα, καλή ώρα, και συνεχίζεται όλους τους καλοκαιρινούς μήνες, καθώς η μέρα είναι μεγαλύτερη και παρακολουθείς το τελευταίο φως του ήλιου πριν δύσει και παραδώσει την σκυτάλη σε ένα πανέμορφο φεγγάρι. Είναι η ώρα που νιώθω πως όλα τα έχω βάλει σε μια τάξη, όλα βρίσκονται σε θετική πορεία και πως όλα μπορώ να τα καταφέρω. Δεν νιώθω 'μικρή' ή αόρατη μπροστά στην ομορφιά του σύμπαντος και την μαγεία της φύσης αλλά νιώθω ένα με αυτήν. Είναι ένα ανεπανάληπτο συναίσθημα που κι αυτές οι γραμμές δεν φτάνουν για να το αποτυπώσω...


Τόση ομορφιά πώς να την αντέξεις και πώς να την προσπεράσεις;;;

Απεχθάνομαι...

         Το γεγονός πως εκεί που πάω να χαρώ με τον ήλιο και την καλοκαιρία, ο καιρός με χλευάζει κατάμουτρα και μου παίρνει πίσω την χαρά. Συννεφιά, ελαφριά πτώση θερμοκρασίας, αεράκι και ξανά μανά πανωφόρι. Εδώ μιλάμε για την απόλυτη κοροϊδία, εκ μέρους του καιρού, που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά πως άμα θέλει να περιπαίξει τον άνθρωπο, μπορεί να το κάνει μια χαρά κι ωραία κι άσε αυτό το χαζοβιόλικο ον να πιστεύει, πως μπορεί να κουμαντάρει όπως θέλει την φύση....

Κούνια που μας κούναγε....

Major Lazer - Get free Lyrics

       Στο official clip, δεν έβγαλα κάποιο νόημα, άλλα ούτε το πρώτο ασαφές clip ήταν, ούτε το τελευταίο! Απλά δεν το επέλεξα προς ανάρτηση. Παρόλ' αυτά το βρίσκω πολύ ιδιαίτερο κομμάτι, με αντιπροσωπευτικούς, για εμένα, στίχους που λένε..."Κοίτα με, απλά δεν το πιστεύω τι μού έχουν κάνει. Δεν θα ελευθερωθούμε ποτέ, θέλω να υπάρχω, να ονειρεύομαι"!

Ziller æ Pearl & Dean § Café Del Mar

      Να μην μπούμε σε πιο καλοκαιρινό κλίμα;;;;

Λίγες σκέψεις περί Πρωταθλητισμού...

          Πάντα απολαμβάνω να βλέπω αγώνες και πρωταθλήματα Ρυθμικής, όπως οι πρόσφατοι στο Μινσκ. Δεν είμαι ιδιαίτερη οπαδός όλων των αθλημάτων ανεξαιρέτως, όμως σε κάποια όπως κολύμβηση, με όλα τα παρακλάδια αυτής (λέγε με συγχρονισμένη, ασυγχρόνιστη, κατά μόνας ή κατά ζεύγος, με απλές βουτιές και μη), patinage και basket, θα με κάνουν πάντα να κολλήσω.
         Οι σκέψεις, φυσικά, δεν παύουν να είναι διαχρονικά οι ίδιες, ιδίως όταν βλέπω τα κοριτσάκια στην Ρυθμική. Πόσες στερήσεις και θυσίες χρειάζεται να κάνεις από επιλογή! Ο Πρωταθλητισμός είναι εθιστικός, κρύβει μεγάλες συγκινήσεις, ανταμοιβή των κόπων σου, μοναδικά συναισθήματα μεθυστικής απόλαυσης και ανείπωτης χαράς που βιώνεις μετά από μια νίκη. Απλά δεν είναι για όλους.
          Η γράφουσα, φέρ' ειπείν, μπορεί να αφιερωθεί σε κάτι, όταν το αποφασίσει, απλά ο Πρωταθλητισμός δεν ήταν ποτέ στους στόχους της. Σαν παιδί ήθελα και τα γλυκά μου, σαν έφηβη και το αλκοόλ και τις εξόδους μου, σαν φοιτήτρια ήθελα τα ξενύχτια μου, γενικώς πάντα ήθελα τους δικούς μου ρυθμούς.
           Πιστεύω απόλυτα στην ΑΥΤΟπειθαρχία και στον ΑΥΤΟέλεγχο. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να βάζεις μόνος σου τους στόχους, τα όρια, τα θέλω και τους περιορισμούς σου και τελείως διαφορετικό να σου τα επιβάλλουν. Μού ήταν πάντα αδύνατον να αποδεχτώ ότι θα με κρίνει κάποιος που δεν με γνωρίζει και δεν τον γνωρίζω, θα με βαθμολογήσει κάποιος που δεν με γνωρίζει και δεν τον γνωρίζω και θα κρίνει την τύχη μου κάποιος που δεν ξέρω και δεν με ξέρει (υποφέρω και υποφέρεις...)
            Απεχθάνομαι τις έννοιες "διαγωνιστικό κομμάτι", "προκριματικοί", "εξετάσεις", "διαγωνίσματα", που για μια κακή στιγμή, μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω στην ζωή σου και να ζημιωθείς και στην υγεία σου. Την υγεία (ύστερα από τόσα χρόνια έρευνας και εξάσκησης στον έξω κόσμο και τον βίο ανάμεσα σε ανθρώπους και υπανθρώπους) δεν αξίζει να την χαλάμε για κανέναν λόγο (μολονότι ανέφικτο πολλές φορές)!
             Δεν ξέρω, εν τέλει, αν αξίζει τον κόπο να περνάς τόσες δυσκολίες από τρυφερή ηλικία για να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Δεν παύει, όμως, αυτοί οι άνθρωποι να έχουν ένα όνειρο και πάντα θα τους θαυμάζω απεριόριστα για τον αγώνα, την συγκέντρωση και την αφιέρωσή τους σε κάτι που για τους ίδιους είναι απόφαση ζωής, έκφρασης, βαθειά τους ανάγκη, σπουδαίος στόχος! Κι εδώ...δεν μπορεί να τους προσάψει κανείς τίποτα....
              Τάδε έφη Ζαρατούστρα και ας συνεχίσουν να υπάρχουν αφοσιωμένοι αθλητές και αθλήτριες για να τους απολαμβάνουμε κι εμείς από τον καναπέ μας...(ωραίο αλισβερίσι)!!!!

Υ.Γ. Σε αυτήν την ζωή πάντως, δεν απολάμβάνουν τα μέγιστα, ούτε οι έξυπνοι, ούτε οι πειθαρχημένοι, ούτε οι πολυδιαβασμένοι. Μόνον οι θρασείς και 'οι λίγοι'. Γι' αυτό, όχι πανικός!

Καλό μήνα!

    Hello May αλλιώς May Day May Day για τις δύσκολες καταστάσεις! Όπως και να 'χει, καλό μήνα. Ε, ναι λοιπόν, σήμερα όχι μόνο θυμίζει Άνοιξη, αλλά μάλλον essence Καλοκαιριού διαχέεται στην ατμόσφαιρα....