Πάντα απολαμβάνω να βλέπω αγώνες και πρωταθλήματα Ρυθμικής, όπως οι πρόσφατοι στο Μινσκ. Δεν είμαι ιδιαίτερη οπαδός όλων των αθλημάτων ανεξαιρέτως, όμως σε κάποια όπως κολύμβηση, με όλα τα παρακλάδια αυτής (λέγε με συγχρονισμένη, ασυγχρόνιστη, κατά μόνας ή κατά ζεύγος, με απλές βουτιές και μη), patinage και basket, θα με κάνουν πάντα να κολλήσω.
Οι σκέψεις, φυσικά, δεν παύουν να είναι διαχρονικά οι ίδιες, ιδίως όταν βλέπω τα κοριτσάκια στην Ρυθμική. Πόσες στερήσεις και θυσίες χρειάζεται να κάνεις από επιλογή! Ο Πρωταθλητισμός είναι εθιστικός, κρύβει μεγάλες συγκινήσεις, ανταμοιβή των κόπων σου, μοναδικά συναισθήματα μεθυστικής απόλαυσης και ανείπωτης χαράς που βιώνεις μετά από μια νίκη. Απλά δεν είναι για όλους.
Η γράφουσα, φέρ' ειπείν, μπορεί να αφιερωθεί σε κάτι, όταν το αποφασίσει, απλά ο Πρωταθλητισμός δεν ήταν ποτέ στους στόχους της. Σαν παιδί ήθελα και τα γλυκά μου, σαν έφηβη και το αλκοόλ και τις εξόδους μου, σαν φοιτήτρια ήθελα τα ξενύχτια μου, γενικώς πάντα ήθελα τους δικούς μου ρυθμούς.
Πιστεύω απόλυτα στην ΑΥΤΟπειθαρχία και στον ΑΥΤΟέλεγχο. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να βάζεις μόνος σου τους στόχους, τα όρια, τα θέλω και τους περιορισμούς σου και τελείως διαφορετικό να σου τα επιβάλλουν. Μού ήταν πάντα αδύνατον να αποδεχτώ ότι θα με κρίνει κάποιος που δεν με γνωρίζει και δεν τον γνωρίζω, θα με βαθμολογήσει κάποιος που δεν με γνωρίζει και δεν τον γνωρίζω και θα κρίνει την τύχη μου κάποιος που δεν ξέρω και δεν με ξέρει (υποφέρω και υποφέρεις...)
Απεχθάνομαι τις έννοιες "διαγωνιστικό κομμάτι", "προκριματικοί", "εξετάσεις", "διαγωνίσματα", που για μια κακή στιγμή, μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω στην ζωή σου και να ζημιωθείς και στην υγεία σου. Την υγεία (ύστερα από τόσα χρόνια έρευνας και εξάσκησης στον έξω κόσμο και τον βίο ανάμεσα σε ανθρώπους και υπανθρώπους) δεν αξίζει να την χαλάμε για κανέναν λόγο (μολονότι ανέφικτο πολλές φορές)!
Δεν ξέρω, εν τέλει, αν αξίζει τον κόπο να περνάς τόσες δυσκολίες από τρυφερή ηλικία για να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Δεν παύει, όμως, αυτοί οι άνθρωποι να έχουν ένα όνειρο και πάντα θα τους θαυμάζω απεριόριστα για τον αγώνα, την συγκέντρωση και την αφιέρωσή τους σε κάτι που για τους ίδιους είναι απόφαση ζωής, έκφρασης, βαθειά τους ανάγκη, σπουδαίος στόχος! Κι εδώ...δεν μπορεί να τους προσάψει κανείς τίποτα....
Τάδε έφη Ζαρατούστρα και ας συνεχίσουν να υπάρχουν αφοσιωμένοι αθλητές και αθλήτριες για να τους απολαμβάνουμε κι εμείς από τον καναπέ μας...(ωραίο αλισβερίσι)!!!!
Υ.Γ. Σε αυτήν την ζωή πάντως, δεν απολάμβάνουν τα μέγιστα, ούτε οι έξυπνοι, ούτε οι πειθαρχημένοι, ούτε οι πολυδιαβασμένοι. Μόνον οι θρασείς και 'οι λίγοι'. Γι' αυτό, όχι πανικός!
Οι σκέψεις, φυσικά, δεν παύουν να είναι διαχρονικά οι ίδιες, ιδίως όταν βλέπω τα κοριτσάκια στην Ρυθμική. Πόσες στερήσεις και θυσίες χρειάζεται να κάνεις από επιλογή! Ο Πρωταθλητισμός είναι εθιστικός, κρύβει μεγάλες συγκινήσεις, ανταμοιβή των κόπων σου, μοναδικά συναισθήματα μεθυστικής απόλαυσης και ανείπωτης χαράς που βιώνεις μετά από μια νίκη. Απλά δεν είναι για όλους.
Η γράφουσα, φέρ' ειπείν, μπορεί να αφιερωθεί σε κάτι, όταν το αποφασίσει, απλά ο Πρωταθλητισμός δεν ήταν ποτέ στους στόχους της. Σαν παιδί ήθελα και τα γλυκά μου, σαν έφηβη και το αλκοόλ και τις εξόδους μου, σαν φοιτήτρια ήθελα τα ξενύχτια μου, γενικώς πάντα ήθελα τους δικούς μου ρυθμούς.
Πιστεύω απόλυτα στην ΑΥΤΟπειθαρχία και στον ΑΥΤΟέλεγχο. Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να βάζεις μόνος σου τους στόχους, τα όρια, τα θέλω και τους περιορισμούς σου και τελείως διαφορετικό να σου τα επιβάλλουν. Μού ήταν πάντα αδύνατον να αποδεχτώ ότι θα με κρίνει κάποιος που δεν με γνωρίζει και δεν τον γνωρίζω, θα με βαθμολογήσει κάποιος που δεν με γνωρίζει και δεν τον γνωρίζω και θα κρίνει την τύχη μου κάποιος που δεν ξέρω και δεν με ξέρει (υποφέρω και υποφέρεις...)
Απεχθάνομαι τις έννοιες "διαγωνιστικό κομμάτι", "προκριματικοί", "εξετάσεις", "διαγωνίσματα", που για μια κακή στιγμή, μπορεί να έρθουν τα πάνω κάτω στην ζωή σου και να ζημιωθείς και στην υγεία σου. Την υγεία (ύστερα από τόσα χρόνια έρευνας και εξάσκησης στον έξω κόσμο και τον βίο ανάμεσα σε ανθρώπους και υπανθρώπους) δεν αξίζει να την χαλάμε για κανέναν λόγο (μολονότι ανέφικτο πολλές φορές)!
Δεν ξέρω, εν τέλει, αν αξίζει τον κόπο να περνάς τόσες δυσκολίες από τρυφερή ηλικία για να κυνηγήσεις το όνειρό σου. Δεν παύει, όμως, αυτοί οι άνθρωποι να έχουν ένα όνειρο και πάντα θα τους θαυμάζω απεριόριστα για τον αγώνα, την συγκέντρωση και την αφιέρωσή τους σε κάτι που για τους ίδιους είναι απόφαση ζωής, έκφρασης, βαθειά τους ανάγκη, σπουδαίος στόχος! Κι εδώ...δεν μπορεί να τους προσάψει κανείς τίποτα....
Τάδε έφη Ζαρατούστρα και ας συνεχίσουν να υπάρχουν αφοσιωμένοι αθλητές και αθλήτριες για να τους απολαμβάνουμε κι εμείς από τον καναπέ μας...(ωραίο αλισβερίσι)!!!!
Υ.Γ. Σε αυτήν την ζωή πάντως, δεν απολάμβάνουν τα μέγιστα, ούτε οι έξυπνοι, ούτε οι πειθαρχημένοι, ούτε οι πολυδιαβασμένοι. Μόνον οι θρασείς και 'οι λίγοι'. Γι' αυτό, όχι πανικός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου