Η παιδεία σε βασικά πράγματα είναι αυτή που μας έλειπε, μας λείπει και θα μας λείπει πάντοτε και ναι μεν είμαι θετικός άνθρωπος, δεν παύω όμως να είμαι και ρεαλιστής, οπότε ιδού δυο απλά γεγονότα τούτης της εργάσιμης εβδομάδος (αύριο μπορεί να προκύψει κάτι καινούργιο, δεν λέω), αλλά είναι τόσο συνήθη και αποδεικνύουν περίτρανα πως τα ζωάκια έχουν περισσότερη ευγένεια, συναισθηματική νοημοσύνη και αντίληψη από τα ανθρωπόμορφα όντα που υπάρχουν γύρω μας.
Το πρώτο περιστατικό συνέβη προχθές, καθώς πήγα να πληρώσω τον λογαριασμό του νερού. Το φρικτό λάθος που έκανα, ήταν να πω μια χαμογελαστή "καλημέρα", την οποία όχι μόνον δεν την εισέπραξα από πλευράς του πολλά βαρύ κι ασήκωτου (και δεν είναι η πρώτη φόρα. Το έχω ζήσει σε διάφορες υπηρεσίες στην Ελληνική επικράτεια), αλλά διέκρινα και ενόχληση στα μούτρα του υπαλλήλου. Φαντάσου να του έλεγα καμιά κατάρα. Εκεί σίγουρα θα χαμογελούσε....
Το πιο ενοχλητικό σε αυτήν την συνάντηση, σαφώς και δεν ήταν ο "απολιτισμός" του (κι ας μου επιτραπεί ο όρος), αλλά το ότι δεν ήταν παραπάνω από 34-35 ετών, τουτέστιν νέος για τα σύγχρονα δεδομένα. Το ύφος του παρόλ'αυτά ήταν ένα μείγμα 1/2 κούπας ύφους ανθρώπου που μόλις ξαμολύθηκε στην κοινωνία, robot που μοιάζει με άνθρωπο, 8 φλυτζανιών "έχω τον αέρα αυτού που βολεύτηκα και δεν με κουνάει κανείς", 14 φλυτζανιών "κοίτα κοπελιά, τώρα με ενοχλείς" (λες και δεν πληρώνεσαι για να εξυπηρετείς τον πολίτη) και 20 κουταλιών της σούπας "έχω ήδη βαρεθεί την ζωή μου, οι ώρες δεν περνάνε και έχω μεταλλαχθεί σε Rantanplan. Όλες αυτές τις δοσολογίες, άπαξ και τις βάλεις στο blender, θα παραλάβεις μια ασχήμια στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, που έχει ήδη ολοκληρώσει την ζωή του, δεν έχει τίποτα άλλο να ελπίζει, έχοντας εξελιχθεί σε τύπο που του αρέσει η miserable ζωή του κι έχει αποδεχτεί πως δεν υπάρχει λόγος να ονειρεύεται και να φτιάχνει σχέδια για το μέλλον του, γιατί έχει ήδη καταξιωθεί στα μάτια του μικροαστικού του κόσμου, καταλαμβάνοντας μια θέση από τη οποία δεν τον κουνάει κανείς. Από εδώ και πέρα, το σκηνικό το έχω ξαναδεί. Θα διαιωνίσει την απραξία του κάνοντας οικογένεια και αν έχει ήδη βαρεθεί σαν single, τότε σαν έγγαμος και με όλα τα βάρη που σημαίνει ο γάμος, θα προσπαθήσει να διασκεδάζει την θλίψη του πίνοντας ατελείωτους καφέδες. Και μετά τι;;;;
Το δεύτερο σκηνικό συνέβη σήμερα το πρωί καθώς βρισκόμουν στο αμάξι, σταματημένη σε κόκκινο φανάρι. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω ποδηλάτες να περνάνε με κόκκινο απέναντι και μάλιστα σε κεντρικό κόμβο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον εγκέφαλο των ποδηλατών και τους είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν, πως τα φανάρια δεν είναι μόνο για τους 4 τροχούς. Το κόκκινο σηματοδοτεί το σταμάτημα οποιουδήποτε και πάνω ή μέσα σε ο,τιδήποτε, καθώς η ελεύθερη συμπεριφορά σε δρόμους συνεπάγεται ατύχημα. Επίσης δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιο φανάρι που δείχνει κόκκινο για αυτοκίνητα και πράσινο για ποδήλατα. Τι χρωστάει ο οδηγός που πάει να ξεκινήσει την πορεία του από την αντίθετη κατεύθυνση, να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν ανόητο ποδηλάτη; Ναι, κύριε, ναι, μικρό πιτσιρίκι (αυτά κι αν είναι ανεύθυνα στον δρόμο), θα κάνεις την καρδιά σου πέτρα και τα πόδια σου μάρμαρο και θα ακινητοποιηθείς στο κόκκινο. Απλή, κοινή, λογική...
Και ξέρεις κάτι;;;; Δεν υπάρχει λύση...
Για ποιο από τα δύο λυπάστε πιο πολύ;;; Για τα λεφτά ή για την έλλειψη γνώσεων πάνω σε πολεμικές τέχνες;;;
Εδώ πράγματι δεν υπάρχουν φανάρια. Άλλο οι πόλεις, άλλο τα λαγκάδια!
Το πρώτο περιστατικό συνέβη προχθές, καθώς πήγα να πληρώσω τον λογαριασμό του νερού. Το φρικτό λάθος που έκανα, ήταν να πω μια χαμογελαστή "καλημέρα", την οποία όχι μόνον δεν την εισέπραξα από πλευράς του πολλά βαρύ κι ασήκωτου (και δεν είναι η πρώτη φόρα. Το έχω ζήσει σε διάφορες υπηρεσίες στην Ελληνική επικράτεια), αλλά διέκρινα και ενόχληση στα μούτρα του υπαλλήλου. Φαντάσου να του έλεγα καμιά κατάρα. Εκεί σίγουρα θα χαμογελούσε....
Το πιο ενοχλητικό σε αυτήν την συνάντηση, σαφώς και δεν ήταν ο "απολιτισμός" του (κι ας μου επιτραπεί ο όρος), αλλά το ότι δεν ήταν παραπάνω από 34-35 ετών, τουτέστιν νέος για τα σύγχρονα δεδομένα. Το ύφος του παρόλ'αυτά ήταν ένα μείγμα 1/2 κούπας ύφους ανθρώπου που μόλις ξαμολύθηκε στην κοινωνία, robot που μοιάζει με άνθρωπο, 8 φλυτζανιών "έχω τον αέρα αυτού που βολεύτηκα και δεν με κουνάει κανείς", 14 φλυτζανιών "κοίτα κοπελιά, τώρα με ενοχλείς" (λες και δεν πληρώνεσαι για να εξυπηρετείς τον πολίτη) και 20 κουταλιών της σούπας "έχω ήδη βαρεθεί την ζωή μου, οι ώρες δεν περνάνε και έχω μεταλλαχθεί σε Rantanplan. Όλες αυτές τις δοσολογίες, άπαξ και τις βάλεις στο blender, θα παραλάβεις μια ασχήμια στο πρόσωπο ενός νέου ανθρώπου, που έχει ήδη ολοκληρώσει την ζωή του, δεν έχει τίποτα άλλο να ελπίζει, έχοντας εξελιχθεί σε τύπο που του αρέσει η miserable ζωή του κι έχει αποδεχτεί πως δεν υπάρχει λόγος να ονειρεύεται και να φτιάχνει σχέδια για το μέλλον του, γιατί έχει ήδη καταξιωθεί στα μάτια του μικροαστικού του κόσμου, καταλαμβάνοντας μια θέση από τη οποία δεν τον κουνάει κανείς. Από εδώ και πέρα, το σκηνικό το έχω ξαναδεί. Θα διαιωνίσει την απραξία του κάνοντας οικογένεια και αν έχει ήδη βαρεθεί σαν single, τότε σαν έγγαμος και με όλα τα βάρη που σημαίνει ο γάμος, θα προσπαθήσει να διασκεδάζει την θλίψη του πίνοντας ατελείωτους καφέδες. Και μετά τι;;;;
Το δεύτερο σκηνικό συνέβη σήμερα το πρωί καθώς βρισκόμουν στο αμάξι, σταματημένη σε κόκκινο φανάρι. Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπω ποδηλάτες να περνάνε με κόκκινο απέναντι και μάλιστα σε κεντρικό κόμβο. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει στον εγκέφαλο των ποδηλατών και τους είναι τόσο δύσκολο να αντιληφθούν, πως τα φανάρια δεν είναι μόνο για τους 4 τροχούς. Το κόκκινο σηματοδοτεί το σταμάτημα οποιουδήποτε και πάνω ή μέσα σε ο,τιδήποτε, καθώς η ελεύθερη συμπεριφορά σε δρόμους συνεπάγεται ατύχημα. Επίσης δεν έχει υποπέσει στην αντίληψή μου κάποιο φανάρι που δείχνει κόκκινο για αυτοκίνητα και πράσινο για ποδήλατα. Τι χρωστάει ο οδηγός που πάει να ξεκινήσει την πορεία του από την αντίθετη κατεύθυνση, να βρεθεί αντιμέτωπος με έναν ανόητο ποδηλάτη; Ναι, κύριε, ναι, μικρό πιτσιρίκι (αυτά κι αν είναι ανεύθυνα στον δρόμο), θα κάνεις την καρδιά σου πέτρα και τα πόδια σου μάρμαρο και θα ακινητοποιηθείς στο κόκκινο. Απλή, κοινή, λογική...
Και ξέρεις κάτι;;;; Δεν υπάρχει λύση...
Για ποιο από τα δύο λυπάστε πιο πολύ;;; Για τα λεφτά ή για την έλλειψη γνώσεων πάνω σε πολεμικές τέχνες;;;
Εδώ πράγματι δεν υπάρχουν φανάρια. Άλλο οι πόλεις, άλλο τα λαγκάδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου