Απεχθάνομαι...

         Το προσπέρασμα που θα καταλήξει στις εξής δύο ελληνικότατες εκδοχές. Ή που θα τον/την δω σταματημένο/η στο επόμενο φανάρι, που πάει να πει πως δεν θα πήγαινε μακριά η βαλίτσα άρα προς τι τόση φασαρία ή που θα με προσπεράσει για να στρίψει σε βενζινάδικο στα 200 μέτρα. Απεχθάνομαι την υπεράνεση στον δρόμο γιατί αυτή η σιγουριά θα μας φάει. Δεν με απασχολεί να φτάσω 15 λεπτά αργότερα στον προορισμό μου από την στιγμή που δεν μεταφέρω τραυματία, έγκυο που γεννάει ή άνθρωπο που ψυχορραγεί. Με διαφορά θα μου μείνει αξέχαστη η στιγμή που προσπερνούσαμε πριν χρόνια με τον σύζυγο μια νταλίκα και συγχρόνως μας προσπερνούσε ένας ανυπόμονος συνήθης Έλλην, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε 3 αυτοκίνητα στην σειρά, καταλαμβάνοντας όλο τον δρόμο (ο προσπεράσας, του προσπεράσαντος...)...Αυτή η μαγκιά θα μας φάει....

Εδώ μιλάμε για surrealism...