Απεχθάνομαι...

         Την επανάληψη! Κάτι μπορεί να το αναφέρεις από μια έως τρεις φορές. Δεκτόν! Το να επαναλαμβάνεις κάτι ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, πρώτον: είναι βαρετό, δεύτερον: καταντάει αηδία, τρίτον: μπορεί να είναι κοινωνική αμετροέπεια (εξαρτάται την περίσταση και τι είναι αυτό που επαναλαμβάνεται συνεχώς στα μούτρα σου) και τελικά να οδηγήσει σε έκρηξη κι όποιον πάρει ο Χάρος. Και πιστέψτε με, δεν φταίει ποτέ το ηφαίστειο όταν εκρήγνυται. Άλλωστε ηφαίστειο είναι και για εκρήξεις προορίζεται! Η επανάληψη υπάρχει συνεχώς στην ζωή μας, από τις επαναλήψεις στην τηλεόραση, μέχρι την ανακύκλωση των ιδίων προσώπων που προβάλλονται σε αυτήν, από την επαναληπτική καθημερινότητά μας, από τις επαναλήψεις στο σχολείο (κάπως, κάπου, κάποτε-τώρα επαναλαμβάνομαι κι εγώ), από της επαναλαμβανόμενες συζητήσεις που κάνουμε ή ακούμε, ακόμα και από τις επαναλαμβανόμενες συμβουλές της μαμάς που δεν γλιτώνεις ούτε σε 20 ή 30 χρόνια! Να τονίσω πως κυρίως στις συμβουλές της μαμάς, ή που θα εκραγείς ή που θα εξασκηθείς να κρατάς πνευματική νηφαλιότητα ώστε να επιτευχθεί η νηνεμία της ημέρας!

Προτιμώ να εκραγώ σαν ηφαίστειο παρά να χαζεύω το ηφαίστειο! Υπάρχει τεράστια διαφορά!

Λατρεύω...

         Την μυρωδιά της χλωρίνης και του χλωρίου. Μού βγάζει τόση αίσθηση καθαριότητας που συγκινούμαι. Δεν είπαμε να φτάσω στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα. Όμως, το να ανοίγει η πόρτα ενός σπιτιού και να μυρίζει χλωρίνη, είναι δείγμα rendez-vous με την καθαριότητα οπότε two thumbs up! Επίσης να τονίσω πως μπορώ να περάσω ώρες σε κολυμβητήριο όχι σαν δελφίνι που κολυμπάει ή αθλούμενη, αλλά σαν παρατηρητής των κυματισμών του νερού που οσφραίνεται την ανατριχιαστικά υπέροχη μυρωδιά του χλωρίου! Θα το κοιτάξω κάποια στιγμή της ζωής μου...

Ακόμη και σε εξωτερικό χώρο, η μυρωδιά δεν υποβαθμίζεται!

I Want You Back - The Jackson 5

           Σαν σήμερα, πριν 6 χρόνια, ξύπνησα ως συνήθως το πρωί (οποία πρωτοτυπία), για να μου ανακοινώσει η μαμά μου, πως κάποιος άλλος έπεσε σε ύπνο βαθύ και αιώνιο κι αυτός ο κάποιος δεν ήταν άλλος από τον Michael Jackson. Γενικώς, όσο μεγαλώνεις δεν σε πολυαγγίζουν θάνατοι διασήμων και κυρίως όταν πρόκειται για θανάτους από ξιπασιά και λάθος χειρισμούς της ζωής. Για τον Μιχαήλ, όμως, στενοχωρήθηκα. Στενοχωρήθηκα γιατί ήταν ένα πρόσωπο συνδεδεμένο με την παιδική μου ηλικία. Με την ανυπομονησία να δούμε ξανά και ξανά τα θεατρικώς γυρισμένα video clip του. Να θαυμάσουμε τα special effects, την κινησιολογία του, την γνώριμη χροιά της φωνής του και να μιμηθούμε ό,τι μπορούσαμε κι εμείς τα πιτσιρίκια. Μπορούσες να πεις, πως ένα μωρό θα ήταν πιο εύκολο να φάει εν ώρα προβολής του "Remember the time" ή του "Black or White", γιατί κάθε μωράκι μαγευόταν από την κίνηση και τα χρώματα αυτού που έβλεπε. Άμα ένα μωρό καθηλώνεται να δει τον Michael Jackson, φανταστείτε τι παθαίναμε εμείς τα μεγαλύτερα μωρά!
            Ήταν αυτό που λέμε, μεγάλο ταλέντο, παραδεκτό από φίλους και εχθρούς και μπορώ να πω μετά βεβαιότητος πως λυπήθηκαν εντός χώρας, ακόμα και άνθρωποι που δεν άκουγαν pop μουσική. Τέτοιου βεληνεκούς καλλιτέχνες, δεν είναι εύκολο να βρεις. Κάποια καλούπια είναι μοναδικά. Εάν πω rest in peace θα ακουστεί λίγο banal, αλλά επειδή ήταν μια ταραγμένη ψυχή, με ταραγμένο εσωτερικό κόσμο, που πέρασε πολλά από τρυφερή ηλικία για να γίνει αυτό που έγινε, νομίζω πως όντως βρήκε την ειρήνη την οποία έψαχνε κι αποζητούσε. Η αίσθηση που μου προκαλούσαν τα λεγόμενά του στις συνεντεύξεις του, ήταν αυτή της απέραντης μοναξιάς και θλίψης παρόλο που περιστοιχιζόταν από ένα σωρό ανθρώπους! Ότι θα ήθελε απλά να τα παρατήσει. Ότι είχε μια βαθειά κόπωση. Τι μπορεί να νιώθει κάποιος που αποθεώνεται από εκατομμύρια ανθρώπων, έχοντας πάνω του στραμμένα όλα τα φώτα και μετά βρίσκεται μόνος του σ'ένα δωμάτιο παλεύοντας με τα φαντάσματά του; Είναι κάτι που βίωνε μετά από κάθε του συναυλία!
              Όπως και να έχει ο Μιχαήλ απέθανε, αλλά τα τραγούδια και η παρουσία του μέσω αυτών ζει. Καλό θα ήταν να εκτιμήσουν τα άσματά του και οι νεότερες γενιές...
               Τέλος, να πω ότι επέλεξα ένα τραγούδι από τους Jackson 5, μιας κι από εκεί ξεκίνησαν όλα! Και μην μου πείτε πως δεν σας κερδίζει κατευθείαν με την γλυκύτητα και την τσαχπινιά του;;; Αφού το ταλέντο φαινόταν από χιλιόμετρα μακριά...Ή μήπως να πω μίλια;;;;

"El Greco"

           Μιας και ανέφερα τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στο προηγούμενο κείμενό μου, κάτι με έτρωγε πνευματικά αλλά και σωματικά, κυρίως στην περιοχή των δαχτύλων, ώστε να κάτσω να γράψω τούτες τις γραμμές και να πω δυο τιμητικά λόγια για την εκπληκτική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Ο ελληνικός κινηματογράφος σε γενικές γραμμές δεν με εντυπωσιάζει. Φτωχή θεματολογία, ξοφλημένο χονδροειδές humour, τετριμμένες ατάκες, κοινώς τα ίδια Παντελή μου, τα ίδια Παντελάκι μου. Να, όμως, που ξεπροβάλλουν και κάποια αριστουργήματα όπως ο "El Greco", "Πολίτικη κουζίνα", "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι", "Οι Νύφες" και κάποιες ακόμη (να μην τις πω όλες γιατί ίσως ξεχάσω κι επομένως αδικήσω κάποια), όπου αναφώνησα "Υπάρχει ακόμα ελπίδα"!
           Όταν παρακολουθείς μια ωραία ταινία (όπως και με κάθε τι ωραίο), δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να μην επηρεαστείς ακόμα και για αποφάσεις που θα πάρεις στην ζωή σου. Και αν μπορεί να επηρεάσει η ταινία "El Greco" έναν άνθρωπο και να τον κάνει να σκεφτεί αλλιώς τα πράγματα, το καταφέρνει σε δύα βασικά σημεία.
            Το πρώτο είναι αυτό της ελεύθερης επιλογής και της τόλμης με την οποία θα ακολουθήσεις το μονοπάτι της ζωής σου. Σαν Θεοτοκόπουλος ακόμη, πολύ πριν γίνει γνωστός στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό, ζούσε στην γενέτειρά του την Κρήτη και παρόλο που ήταν γνωστός εκεί, δεν επαναπαύτηκε, αλλά επέλεξε να συνεχίσει και να καλλιεργήσει το τάλαντό του φεύγοντας για Ιταλία κι από εκεί για  Ισπανία. Σαν θεατής, λοιπόν, το εξέλαβα ως το μήνυμα που χρειάζεται κάθε άνθρωπος, για να πορευτεί στην σύντομη ζωή του. Μην μένεις σε αυτά που ξέρεις. Προχώρα για μέρη που δεν ξέρεις κι ας μην γνωρίζεις πού θα βγεις. Λάθη μπορούν να γίνουν! Σεβαστά! Δεν σημαίνει, όμως, πως στην ζωή σου θα ζεις χωρίς να κάνεις λάθη. Κι αν δεν τολμήσεις, πώς θα πορευτείς; Ναι, όλο αυτό το εισέπραξα παρακολουθώντας την ταινία και ,ναι, όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα μετά το πέρας της προβολής της.
            Το δεύτερο σημείο, που ουδεμία σχέση φέρει με το πρώτο, είναι τρομακτικό και είναι αυτό στο οποίο στάθηκα και περισσότερο. Στην αλλοίωση του χαρακτήρα, την μεταβολή της προσωπικότητας και την καθοδήγηση της σκέψης. Αναφέρομαι στην σχέση του καλλιτέχνη με τον Nino ( με περισπωμένη στο δεύτερο n) de Guevara, όπου τον γνώρισε σαν έναν ήρεμο, σκεπτόμενο, ιδεαλιστή ιερωμένο για να τον ξανασυναντήσει σαν έναν στυγνό Ιεροεξεταστή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίες οι λέξεις στην αφίσα "Μπορεί το σκοτάδι να νικήσει το φως;" Η αλλαγή που επήλθε στις ιδέες και αντιλήψεις του, μετάλλαξαν και το πρόσωπό του. Άλλωστε το πρόσωπό μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας και κάπου εκεί η ταινία μας δείχνει πώς ο Ιεροεξεταστής έχασε τις ισορροπίες του. Από την μια είχε να παλέψει την εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπο του Θεοτοκόπουλου και από την άλλη να μείνει πιστός σε έναν δογματισμό που οδηγούσε στην πυρρά. Προσωπικώς, ανατρίχιασα στην σκηνή που ο ζωγράφος του αποκαλύπτει το πορτραίτο που τόσο επίμονα και επί μακρόν ζητούσε να του φτιάξει. Η οργή που ξεχείλισε, όταν αντίκρισε τον εαυτό του και κατάλαβε πως δεν είχε την Θεία Πνοή που είχαν άλλες προσωπογραφίες του Θεοτοκόπουλου! Άλλωστε βλέπουμε πόσο δυσκολεύτηκε να απεικονήσει πιο ενάρετα το πρόσωπό του Guevara γιατί δεν μπορούσε να ανακαλύψει κάτι πέρα από τα γήινα. Ναι, το πρόσωπο ήταν σκοτεινό, γιατί αυτό ήταν η ψυχή του....
             Από εκεί και πέρα, ήταν μια αξιόλογη, αξιοπρόσεκτη, υπέροχη ταινία, με υπέροχο φόντο, σκηνικά, κοστούμια και φυσικά ερμηνείες και εύγε στον Γιάννη Σμαραγδή που δεν καταπιάστηκε με τα εύκολα!

Υ.Γ.1. Η "Πολίτικη Κουζίνα" δεν θα γλιτώσει από τα εγκωμιαστικά μου λόγια!
Υ.Γ.2. Πόσο σοφό είναι αυτό που λένε πως στα 20 έχεις το πρόσωπο με το οποίο γεννήθηκες και στα 40 αυτό που σου αξίζει...!!!

Obsesión- Aventura [Video Oficial] [HD]

      Τα φοιτητικά μου χρόνια είναι συνυφασμένα με αυτό το τραγούδι! Δεν υπήρχε ραδιοφωνικός σταθμός που δεν έπαιζε ασταμάτητα αυτό το τραγούδι! Δεν υπήρχε νεαρά, που δεν λικνιζόταν στο άκουσμα του και δεν έψαχνε πάση θυσία την μετάφραση για να μάθει τι θέλει να πει ο αοιδός! Πάω να χορέψω...

Τυχαίες Απορίες (part 5)

           Οι απορίες μου τελειωμό δεν έχουν, αλλά τι σημασία έχει! Μια απορία, όσο φαιδρή κι αν είναι, έχει πάντα την βάση και το νόημά της..Έχει και ζέστη, οπότε λίγο "κάψιμο" εγκεφαλικών κυτάρων δεν είναι παρεξηγήσιμο.Μάλλον θα έλεγα ότι επιβάλλεται κιόλας! Για σήμερα πρέπει να καταγγείλω όλες τις παραπλανητικές πληροφορίες που δέχομαι από νήπιο...
           Απορία Νο 1: Γιατί "Το μικρό σπίτι στο λιβάδι" με παραπλάνησε; Τι να κάνω κι εγώ η δόλια η καψερή, μεγάλωσα βλέποντας αυτήν την θρυλική σειρά. Μεγαλώσαμε μαζί της, όπως και οι ίδιοι οι ηθοποιοί της σειράς, ενηλικιώθηκαν ή γέρασαν στα plateaux. Παιδάκι ήμουν, όμως, και κατάλαβα λάθος κάποια πράγματα...Για παράδειγμα, κάθε φορά που έπιανε πυρκαγιά σε κάποιο επεισόδιο, έπιανε με μαθηματική ακρίβεια και βροχή. Σημασία δεν είχε η στιγμή. Μπορεί να έπιανε η βροχή κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς, πράγμα που σημαίνει πως προλάβαινε την καταστροφή ή ακριβώς μετά την καταστροφή. Πολύ αργά μεν εκεί πάντα δε! Κοινώς, πυροσβεστικό δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Μόνον η συμπονετική φύση. Τι να κάνω κι εγώ;; Το πίστεψα. Οπότε συνδύασα την φωτιά με την βροχή. Μόνη μου έπρεπε να κάνω format τον σκληρό δίσκο, για να αποθηκεύσω εκ νέου στα εγκεφαλικά κύταρα, πως η φωτιά ουδεμία σχέση έχει με την βροχή κι ότι οι φωτιές δεν σβήνουν ως δια μαγείας. Πολύ σκληρό..Αναλογιστείτε την απογοήτευσή μου μόλις το συνειδητοποίησα....
           Απορία Νο 2: Γιατί οι διαφημίσεις επιμένουν να με παραπλανούν δείχνοντάς μου άψογες οικογένειες; Συνήθως η μαμά είναι περιποιημένη, με άψογο κορμί, ανησυχητικά ξεκούραστη και χαμογελαστή, εκπληκτική μαγείρισσα και άψογη στην απολύμανση και την καθαριότητα, καθώς ο χώρος γύρω της λαμποκοπά και δεν νευριάζει ποτέ με την ζημία του παιδιού της, παρά μόνον χαμογελά (για ακόμη μια φορά). Ο πατήρ από την άλλη, είναι κούκλος, με χαμόγελό Tom Cruise και Take my breath away περιτύλιγμα, με μαλλί δάσος Αμαζονίου σε πυκνότητα (συμβιβαζόμαστε και με Βουλώνης), εκτιμάται ιδιαιτέρως και λίγο σφιχτό μπρατσάκι για να αποπνέει τον αέρα "στιβαρή παρουσία-βασίσου πάνω μου", που σου αφήνει περιθώριο να φανταστείς και τους κοιλιακούς κάτω από την μπλούζα. Τα δε παιδιά είναι γελαστά, καλόβολα, τρώνε το φαγητό τους, δεν έχουν ορμόνες και εφηβικά νευράκια στα ύψη κι επίσης απολαμβάνουν να τρώνε με τους γονείς στο μεσημεριανό ή βραδινό τραπέζι καθώς είναι super οικογένεια και δεν υπάρχει περίπτωση να μαλώσουν, να διαπληκτιστούν ή να φύγει ο καθείς στο δωμάτιό του μέσα στην τσατίλα! Είπαμε...Όχι κι έτσι!
            Απορία Νο 3: Γιατί στα βιβλία και στις ταινίες το ερωτευμένο ζευγάρι ξυπνάει ορεξάτο, πανέμορφο, πεντακάθαρο και πιο ερωτευμένο από ποτέ; Γιατί δεν έχουν μάτι κουνουπίδι, γιατί δεν πάνε να βουρτσίσουν πρωτίστως κανένα δόντι, γιατί δεν κατουριούνται και γιατί δεν υπάρχει σίελος στο μαξιλάρι τους;;; Τι παίρνουν και δεν μας δίνουν; Τι γονίδια είναι αυτά; Μεταγγίζονται; Πωλούνται στα φαρμακεία ή στις υπαίθριες αγορές; Nα πάμε να τα πάρουμε; Μήπως είμαστε πολύ banal, καθημερινοί άνθρωποι και δεν κάνει;;; Θέλω να γίνω ηρωίδα βιβλίου ή ταινίας ΤΩΡΑ!


Μπα...Δεν θα πιάσει βροχή! Δεν φλέγεται κάτι στο background!



???????

The Mambo Kings- Beautiful Maria Of My Soul (lyrics)

          Ναι, με πιάνει κι ο ρομαντισμός πού και πού! Δηλώνω ένοχη, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην ερωτευτείς αυτό το τραγούδι, να μην επιθυμείς διακαώς να το χορέψεις... Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος! Προθυμοποιούμαι να το χορέψεω και με τον ίδιο τον Antonio (Banderas, λέμε)! Τώρα, όμως, που το σκέφτομαι θα ξεφτιλιστώ. Χρειάζομαι ταχύρυθμα στην βηματολογία! Προλαβαίνω;;;
Ωραία και η ταινία, να το πω κι αυτό....Σε πιάνει η συγκίνηση εδώ που τα λέμε....

Μέρα αργίας..Ευκαιρία για τέχνη!

         "Τέχνη είναι να πετάς δροσερά καρπούζια στον κάτω κόσμο, να κλέβεις ένσημα από τον Χάρο, να κοσκινίζεις με το κόσκινο του ζαχαροπλάστη, να πυροβολείς μια καμπάνα για να ακούσεις τον ήχο που θα κάνει (αυτό ειπώθηκε ολίγον διαφορετικά, αλλά υπέστη παραλλαγή και επεξεργασία από την υποφαινόμενη)..."
          Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια που ειπώθηκαν δια στόματος κ. Μάριου Σπηλιόπουλου, πρώην Πρύτανη της Ανώτερης Σχολής Καλών Τεχνών, προλογίζοντας την καλλιτέχνιδα και ως εκ τούτου την έκθεση αυτής, Ελένη Μολύβα.
          Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή αργία, γιορτή και σχόλη και τι πιο ωραίο να παρακολουθήσεις μια έκθεση καθώς ο καιρός ήταν φιλικότατος και μας έκανε την χάρη να μην βρέξει ούτε να μας θερίσει με το ψυχρό αεράκι της εποχής, που βγαίνει γύρω στις 8 (τούτη ορίστηκε να είναι η ώρα των εγκαινίων, οπότε ουδέν παρασκήνιο υπάρχει όσον αφορά το νούμερο "8")!
           Ιδού η ευκαιρία να παρακολουθήσω την στάση ζωής, την οπτική και τον τρόπο έκφρασης μιας νέας κοπέλας με την δική της πινελιά και τις δικές της τεχνοτροπίες. Όχι, προσωπικώς έχω τονίσει πως δεν είμαι καλλιτέχνις και η καλλιτεχνία μου περιορίζεται στον θαυμασμό αυτού που βλέπω. Καλόγουστη, όμως, είμαι κι επομένως όποτε μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να παρακολουθώ ό,τι μπορώ. Φιλοσοφία σαφώς και δεν χρειάζεται ώστε να συνειδητοποιείς κάθε φορά πως ο κάθε ζωγράφος, γλύπτης, κεραμοποιός έχει το δικό του style και είναι πάντα μια χαρά που παίρνεις από την αρχή, κάθε φορά που βρίσκεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την αποτύπωση του είναι του, δηλαδή των έργων του.
           Η Ελένη Μολύβα, είναι πολύπλευρη και όσο ασχολείται με την ακουαρέλα, άλλο τόσο ασχολείται με την φωτογραφία, το απλό σχέδιο με μολύβι, την χαρακτική, το παιχνίδισμα με τα χρώματα αλλά και την απομόνωση της λεπτομέρειας. Ναι, βρήκα εξαιρετικά ευφάνταστη την ιδέα να αποτυπώσει ένα τμήμα δέρματος, να το μεγενθύνει και να το ετοιμάσει ώστε να κοσμήσει κάποια στιγμή το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα εμού, εσού και οιουδήποτε άλλου.
            Ακριβώς την προηγούμενη ημέρα παρακολούθησα με τόση χαρά στην συχνότητα της Βουλής Τηλεόρασης ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Leonardo Da Vinci (η εκπομπή έχει καλύψει σε επεισόδια κι άλλους εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τον Michelangelo), που ομολογουμένως με έπιασε θλίψη μόλις τελείωσε. Δίνονταν τόσο μοναδικά υπέροχες πληροφορίες για την τεχνοτροπία του, τον τρόπο σκέψης και αντίληψής του, την ζωή του και όλα αυτά συναρτήσει των έργων του και πώς αποτυπώνονται σε αυτά.
             Η σκέψη που έκανα μοιραία ήταν πως τέτοιοι καλλιτέχνες βγήκαν μια φορά και όμοιοί τους δεν θα ξαναβγούν. Χωρίς καμία απολύτως τεχνολογία, παρά μόνον με σκαλωσιές και αυτοσχέδιους γερανούς, αυτοί οι άνθρωποι φιλοτέχνησαν ολόκληρους Ναούς, ταβάνια, θόλους και κτίρια. Αυτός, όμως, ήταν και ο προορισμός τους, γι΄αυτό ήταν πλασμένοι και αυτό εξετέλεσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χαράζοντας τους εαυτούς τους, δια παντός, στα κιτάπια της καλλιτεχνικής ιστορίας. Ερχόμενη την ακριβώς επόμενη μέρα, όμως, κλήθηκα να μονολογήσω το αυτονόητο: "Ξέρεις κάτι, δεν χρειαζόμαστε νέους Μιχαήλ Άγγελους και Δομήνικους Θεοτοκόπουλους. Γιατί υπήρξαν και ήταν απτοί. Ποιος χρειάζεται μια σύγχρονη απομίμηση; Θα είναι προσβολή στο πρωτότυπο"!
            Οι καιροί εξελίσσονται, οι ματιές απλουστεύονται, η ζωή έχει μια ζυγαριά που παίζει ανάμεσα στις καθαρές γραμμές και το αφηρημένο. Η Ελένη (συγγνώμη για την οικειότητα, αλλά δύναμαι να το κάνω), με βοήθησε να δω πως δεν είμαστε σε εποχές μαικήνων, βασιλέων και παλατιών. Οι εποχές είναι συγκεκριμένες, με συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος και το βαρύγδουπο δεν έχει θέση πλέον στην ζωή μας. Το βαρύγδουπο φαίνεται αστείο, είτε όταν αποτυπώνεται στα ρούχα, είτε στην αρχιτεκτονική, είτε στην διακόσμηση. Γιατί να μην απλουστευτεί και η τέχνη;
             Επομένως, είμαι διπλά και τριπλά χαρούμενη που παρακολούθησα ένα κομμάτι από την προσωπικότητα και το πνεύμα μιας κοπέλας που έχει κάτι να μας πει με τον κατάδικό της τρόπο! Μην σταματήσεις...Άλλωστε η εξέλιξη του νου δεν σταματάει ποτέ. Κι ένας  νους σε κίνηση, μπορεί πάντα να δημιουργεί και να προσφέρει....!

 

Daft Punk - Get Lucky (Official Audio) ft. Pharrell Williams, Nile Rodgers

       Και ποιος δεν το έχει σιγοτραγουδήσει! Έχει την γλύκα του, το κέφι του, σου φέρνει το χαμόγελο στα χείλη και την διάθεση να χορέψεις! Για πρώτη μέρα του μήνα, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζομαι!

Καλό μήνα!

     
   
   
         Όχι, επίσημα το καλοκαίρι δεν έχει μπει, όμως δεν παύει να είναι 1η Ιουνίου. Κι αυτό είναι υπέροχο! Η φύση όλη έχει μια πανέμορφη μυρωδιά που προκαλεί ρίγη συγκίνησης! Καλό μήνα, λοιπόν! Μια όμορφη εποχή του έτους ξεκινάει...