Μιας και ανέφερα τον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο στο προηγούμενο κείμενό μου, κάτι με έτρωγε πνευματικά αλλά και σωματικά, κυρίως στην περιοχή των δαχτύλων, ώστε να κάτσω να γράψω τούτες τις γραμμές και να πω δυο τιμητικά λόγια για την εκπληκτική ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Ο ελληνικός κινηματογράφος σε γενικές γραμμές δεν με εντυπωσιάζει. Φτωχή θεματολογία, ξοφλημένο χονδροειδές humour, τετριμμένες ατάκες, κοινώς τα ίδια Παντελή μου, τα ίδια Παντελάκι μου. Να, όμως, που ξεπροβάλλουν και κάποια αριστουργήματα όπως ο "El Greco", "Πολίτικη κουζίνα", "Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι", "Οι Νύφες" και κάποιες ακόμη (να μην τις πω όλες γιατί ίσως ξεχάσω κι επομένως αδικήσω κάποια), όπου αναφώνησα "Υπάρχει ακόμα ελπίδα"!
Όταν παρακολουθείς μια ωραία ταινία (όπως και με κάθε τι ωραίο), δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να μην επηρεαστείς ακόμα και για αποφάσεις που θα πάρεις στην ζωή σου. Και αν μπορεί να επηρεάσει η ταινία "El Greco" έναν άνθρωπο και να τον κάνει να σκεφτεί αλλιώς τα πράγματα, το καταφέρνει σε δύα βασικά σημεία.
Το πρώτο είναι αυτό της ελεύθερης επιλογής και της τόλμης με την οποία θα ακολουθήσεις το μονοπάτι της ζωής σου. Σαν Θεοτοκόπουλος ακόμη, πολύ πριν γίνει γνωστός στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό, ζούσε στην γενέτειρά του την Κρήτη και παρόλο που ήταν γνωστός εκεί, δεν επαναπαύτηκε, αλλά επέλεξε να συνεχίσει και να καλλιεργήσει το τάλαντό του φεύγοντας για Ιταλία κι από εκεί για Ισπανία. Σαν θεατής, λοιπόν, το εξέλαβα ως το μήνυμα που χρειάζεται κάθε άνθρωπος, για να πορευτεί στην σύντομη ζωή του. Μην μένεις σε αυτά που ξέρεις. Προχώρα για μέρη που δεν ξέρεις κι ας μην γνωρίζεις πού θα βγεις. Λάθη μπορούν να γίνουν! Σεβαστά! Δεν σημαίνει, όμως, πως στην ζωή σου θα ζεις χωρίς να κάνεις λάθη. Κι αν δεν τολμήσεις, πώς θα πορευτείς; Ναι, όλο αυτό το εισέπραξα παρακολουθώντας την ταινία και ,ναι, όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα μετά το πέρας της προβολής της.
Το δεύτερο σημείο, που ουδεμία σχέση φέρει με το πρώτο, είναι τρομακτικό και είναι αυτό στο οποίο στάθηκα και περισσότερο. Στην αλλοίωση του χαρακτήρα, την μεταβολή της προσωπικότητας και την καθοδήγηση της σκέψης. Αναφέρομαι στην σχέση του καλλιτέχνη με τον Nino ( με περισπωμένη στο δεύτερο n) de Guevara, όπου τον γνώρισε σαν έναν ήρεμο, σκεπτόμενο, ιδεαλιστή ιερωμένο για να τον ξανασυναντήσει σαν έναν στυγνό Ιεροεξεταστή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίες οι λέξεις στην αφίσα "Μπορεί το σκοτάδι να νικήσει το φως;" Η αλλαγή που επήλθε στις ιδέες και αντιλήψεις του, μετάλλαξαν και το πρόσωπό του. Άλλωστε το πρόσωπό μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας και κάπου εκεί η ταινία μας δείχνει πώς ο Ιεροεξεταστής έχασε τις ισορροπίες του. Από την μια είχε να παλέψει την εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπο του Θεοτοκόπουλου και από την άλλη να μείνει πιστός σε έναν δογματισμό που οδηγούσε στην πυρρά. Προσωπικώς, ανατρίχιασα στην σκηνή που ο ζωγράφος του αποκαλύπτει το πορτραίτο που τόσο επίμονα και επί μακρόν ζητούσε να του φτιάξει. Η οργή που ξεχείλισε, όταν αντίκρισε τον εαυτό του και κατάλαβε πως δεν είχε την Θεία Πνοή που είχαν άλλες προσωπογραφίες του Θεοτοκόπουλου! Άλλωστε βλέπουμε πόσο δυσκολεύτηκε να απεικονήσει πιο ενάρετα το πρόσωπό του Guevara γιατί δεν μπορούσε να ανακαλύψει κάτι πέρα από τα γήινα. Ναι, το πρόσωπο ήταν σκοτεινό, γιατί αυτό ήταν η ψυχή του....
Από εκεί και πέρα, ήταν μια αξιόλογη, αξιοπρόσεκτη, υπέροχη ταινία, με υπέροχο φόντο, σκηνικά, κοστούμια και φυσικά ερμηνείες και εύγε στον Γιάννη Σμαραγδή που δεν καταπιάστηκε με τα εύκολα!
Υ.Γ.1. Η "Πολίτικη Κουζίνα" δεν θα γλιτώσει από τα εγκωμιαστικά μου λόγια!
Υ.Γ.2. Πόσο σοφό είναι αυτό που λένε πως στα 20 έχεις το πρόσωπο με το οποίο γεννήθηκες και στα 40 αυτό που σου αξίζει...!!!
Όταν παρακολουθείς μια ωραία ταινία (όπως και με κάθε τι ωραίο), δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος και σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να μην επηρεαστείς ακόμα και για αποφάσεις που θα πάρεις στην ζωή σου. Και αν μπορεί να επηρεάσει η ταινία "El Greco" έναν άνθρωπο και να τον κάνει να σκεφτεί αλλιώς τα πράγματα, το καταφέρνει σε δύα βασικά σημεία.
Το πρώτο είναι αυτό της ελεύθερης επιλογής και της τόλμης με την οποία θα ακολουθήσεις το μονοπάτι της ζωής σου. Σαν Θεοτοκόπουλος ακόμη, πολύ πριν γίνει γνωστός στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό, ζούσε στην γενέτειρά του την Κρήτη και παρόλο που ήταν γνωστός εκεί, δεν επαναπαύτηκε, αλλά επέλεξε να συνεχίσει και να καλλιεργήσει το τάλαντό του φεύγοντας για Ιταλία κι από εκεί για Ισπανία. Σαν θεατής, λοιπόν, το εξέλαβα ως το μήνυμα που χρειάζεται κάθε άνθρωπος, για να πορευτεί στην σύντομη ζωή του. Μην μένεις σε αυτά που ξέρεις. Προχώρα για μέρη που δεν ξέρεις κι ας μην γνωρίζεις πού θα βγεις. Λάθη μπορούν να γίνουν! Σεβαστά! Δεν σημαίνει, όμως, πως στην ζωή σου θα ζεις χωρίς να κάνεις λάθη. Κι αν δεν τολμήσεις, πώς θα πορευτείς; Ναι, όλο αυτό το εισέπραξα παρακολουθώντας την ταινία και ,ναι, όλες αυτές τις σκέψεις τις έκανα μετά το πέρας της προβολής της.
Το δεύτερο σημείο, που ουδεμία σχέση φέρει με το πρώτο, είναι τρομακτικό και είναι αυτό στο οποίο στάθηκα και περισσότερο. Στην αλλοίωση του χαρακτήρα, την μεταβολή της προσωπικότητας και την καθοδήγηση της σκέψης. Αναφέρομαι στην σχέση του καλλιτέχνη με τον Nino ( με περισπωμένη στο δεύτερο n) de Guevara, όπου τον γνώρισε σαν έναν ήρεμο, σκεπτόμενο, ιδεαλιστή ιερωμένο για να τον ξανασυναντήσει σαν έναν στυγνό Ιεροεξεταστή. Εξάλλου δεν είναι τυχαίες οι λέξεις στην αφίσα "Μπορεί το σκοτάδι να νικήσει το φως;" Η αλλαγή που επήλθε στις ιδέες και αντιλήψεις του, μετάλλαξαν και το πρόσωπό του. Άλλωστε το πρόσωπό μας είναι ο καθρέφτης της ψυχής μας και κάπου εκεί η ταινία μας δείχνει πώς ο Ιεροεξεταστής έχασε τις ισορροπίες του. Από την μια είχε να παλέψει την εκτίμηση που έτρεφε στο πρόσωπο του Θεοτοκόπουλου και από την άλλη να μείνει πιστός σε έναν δογματισμό που οδηγούσε στην πυρρά. Προσωπικώς, ανατρίχιασα στην σκηνή που ο ζωγράφος του αποκαλύπτει το πορτραίτο που τόσο επίμονα και επί μακρόν ζητούσε να του φτιάξει. Η οργή που ξεχείλισε, όταν αντίκρισε τον εαυτό του και κατάλαβε πως δεν είχε την Θεία Πνοή που είχαν άλλες προσωπογραφίες του Θεοτοκόπουλου! Άλλωστε βλέπουμε πόσο δυσκολεύτηκε να απεικονήσει πιο ενάρετα το πρόσωπό του Guevara γιατί δεν μπορούσε να ανακαλύψει κάτι πέρα από τα γήινα. Ναι, το πρόσωπο ήταν σκοτεινό, γιατί αυτό ήταν η ψυχή του....
Από εκεί και πέρα, ήταν μια αξιόλογη, αξιοπρόσεκτη, υπέροχη ταινία, με υπέροχο φόντο, σκηνικά, κοστούμια και φυσικά ερμηνείες και εύγε στον Γιάννη Σμαραγδή που δεν καταπιάστηκε με τα εύκολα!
Υ.Γ.1. Η "Πολίτικη Κουζίνα" δεν θα γλιτώσει από τα εγκωμιαστικά μου λόγια!
Υ.Γ.2. Πόσο σοφό είναι αυτό που λένε πως στα 20 έχεις το πρόσωπο με το οποίο γεννήθηκες και στα 40 αυτό που σου αξίζει...!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου