"Τέχνη είναι να πετάς δροσερά καρπούζια στον κάτω κόσμο, να κλέβεις ένσημα από τον Χάρο, να κοσκινίζεις με το κόσκινο του ζαχαροπλάστη, να πυροβολείς μια καμπάνα για να ακούσεις τον ήχο που θα κάνει (αυτό ειπώθηκε ολίγον διαφορετικά, αλλά υπέστη παραλλαγή και επεξεργασία από την υποφαινόμενη)..."
Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια που ειπώθηκαν δια στόματος κ. Μάριου Σπηλιόπουλου, πρώην Πρύτανη της Ανώτερης Σχολής Καλών Τεχνών, προλογίζοντας την καλλιτέχνιδα και ως εκ τούτου την έκθεση αυτής, Ελένη Μολύβα.
Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή αργία, γιορτή και σχόλη και τι πιο ωραίο να παρακολουθήσεις μια έκθεση καθώς ο καιρός ήταν φιλικότατος και μας έκανε την χάρη να μην βρέξει ούτε να μας θερίσει με το ψυχρό αεράκι της εποχής, που βγαίνει γύρω στις 8 (τούτη ορίστηκε να είναι η ώρα των εγκαινίων, οπότε ουδέν παρασκήνιο υπάρχει όσον αφορά το νούμερο "8")!
Ιδού η ευκαιρία να παρακολουθήσω την στάση ζωής, την οπτική και τον τρόπο έκφρασης μιας νέας κοπέλας με την δική της πινελιά και τις δικές της τεχνοτροπίες. Όχι, προσωπικώς έχω τονίσει πως δεν είμαι καλλιτέχνις και η καλλιτεχνία μου περιορίζεται στον θαυμασμό αυτού που βλέπω. Καλόγουστη, όμως, είμαι κι επομένως όποτε μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να παρακολουθώ ό,τι μπορώ. Φιλοσοφία σαφώς και δεν χρειάζεται ώστε να συνειδητοποιείς κάθε φορά πως ο κάθε ζωγράφος, γλύπτης, κεραμοποιός έχει το δικό του style και είναι πάντα μια χαρά που παίρνεις από την αρχή, κάθε φορά που βρίσκεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την αποτύπωση του είναι του, δηλαδή των έργων του.
Η Ελένη Μολύβα, είναι πολύπλευρη και όσο ασχολείται με την ακουαρέλα, άλλο τόσο ασχολείται με την φωτογραφία, το απλό σχέδιο με μολύβι, την χαρακτική, το παιχνίδισμα με τα χρώματα αλλά και την απομόνωση της λεπτομέρειας. Ναι, βρήκα εξαιρετικά ευφάνταστη την ιδέα να αποτυπώσει ένα τμήμα δέρματος, να το μεγενθύνει και να το ετοιμάσει ώστε να κοσμήσει κάποια στιγμή το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα εμού, εσού και οιουδήποτε άλλου.
Ακριβώς την προηγούμενη ημέρα παρακολούθησα με τόση χαρά στην συχνότητα της Βουλής Τηλεόρασης ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Leonardo Da Vinci (η εκπομπή έχει καλύψει σε επεισόδια κι άλλους εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τον Michelangelo), που ομολογουμένως με έπιασε θλίψη μόλις τελείωσε. Δίνονταν τόσο μοναδικά υπέροχες πληροφορίες για την τεχνοτροπία του, τον τρόπο σκέψης και αντίληψής του, την ζωή του και όλα αυτά συναρτήσει των έργων του και πώς αποτυπώνονται σε αυτά.
Η σκέψη που έκανα μοιραία ήταν πως τέτοιοι καλλιτέχνες βγήκαν μια φορά και όμοιοί τους δεν θα ξαναβγούν. Χωρίς καμία απολύτως τεχνολογία, παρά μόνον με σκαλωσιές και αυτοσχέδιους γερανούς, αυτοί οι άνθρωποι φιλοτέχνησαν ολόκληρους Ναούς, ταβάνια, θόλους και κτίρια. Αυτός, όμως, ήταν και ο προορισμός τους, γι΄αυτό ήταν πλασμένοι και αυτό εξετέλεσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χαράζοντας τους εαυτούς τους, δια παντός, στα κιτάπια της καλλιτεχνικής ιστορίας. Ερχόμενη την ακριβώς επόμενη μέρα, όμως, κλήθηκα να μονολογήσω το αυτονόητο: "Ξέρεις κάτι, δεν χρειαζόμαστε νέους Μιχαήλ Άγγελους και Δομήνικους Θεοτοκόπουλους. Γιατί υπήρξαν και ήταν απτοί. Ποιος χρειάζεται μια σύγχρονη απομίμηση; Θα είναι προσβολή στο πρωτότυπο"!
Οι καιροί εξελίσσονται, οι ματιές απλουστεύονται, η ζωή έχει μια ζυγαριά που παίζει ανάμεσα στις καθαρές γραμμές και το αφηρημένο. Η Ελένη (συγγνώμη για την οικειότητα, αλλά δύναμαι να το κάνω), με βοήθησε να δω πως δεν είμαστε σε εποχές μαικήνων, βασιλέων και παλατιών. Οι εποχές είναι συγκεκριμένες, με συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος και το βαρύγδουπο δεν έχει θέση πλέον στην ζωή μας. Το βαρύγδουπο φαίνεται αστείο, είτε όταν αποτυπώνεται στα ρούχα, είτε στην αρχιτεκτονική, είτε στην διακόσμηση. Γιατί να μην απλουστευτεί και η τέχνη;
Επομένως, είμαι διπλά και τριπλά χαρούμενη που παρακολούθησα ένα κομμάτι από την προσωπικότητα και το πνεύμα μιας κοπέλας που έχει κάτι να μας πει με τον κατάδικό της τρόπο! Μην σταματήσεις...Άλλωστε η εξέλιξη του νου δεν σταματάει ποτέ. Κι ένας νους σε κίνηση, μπορεί πάντα να δημιουργεί και να προσφέρει....!
Αυτά ήταν κάποια από τα λόγια που ειπώθηκαν δια στόματος κ. Μάριου Σπηλιόπουλου, πρώην Πρύτανη της Ανώτερης Σχολής Καλών Τεχνών, προλογίζοντας την καλλιτέχνιδα και ως εκ τούτου την έκθεση αυτής, Ελένη Μολύβα.
Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος, δηλαδή αργία, γιορτή και σχόλη και τι πιο ωραίο να παρακολουθήσεις μια έκθεση καθώς ο καιρός ήταν φιλικότατος και μας έκανε την χάρη να μην βρέξει ούτε να μας θερίσει με το ψυχρό αεράκι της εποχής, που βγαίνει γύρω στις 8 (τούτη ορίστηκε να είναι η ώρα των εγκαινίων, οπότε ουδέν παρασκήνιο υπάρχει όσον αφορά το νούμερο "8")!
Ιδού η ευκαιρία να παρακολουθήσω την στάση ζωής, την οπτική και τον τρόπο έκφρασης μιας νέας κοπέλας με την δική της πινελιά και τις δικές της τεχνοτροπίες. Όχι, προσωπικώς έχω τονίσει πως δεν είμαι καλλιτέχνις και η καλλιτεχνία μου περιορίζεται στον θαυμασμό αυτού που βλέπω. Καλόγουστη, όμως, είμαι κι επομένως όποτε μου δίνεται η ευκαιρία προσπαθώ να παρακολουθώ ό,τι μπορώ. Φιλοσοφία σαφώς και δεν χρειάζεται ώστε να συνειδητοποιείς κάθε φορά πως ο κάθε ζωγράφος, γλύπτης, κεραμοποιός έχει το δικό του style και είναι πάντα μια χαρά που παίρνεις από την αρχή, κάθε φορά που βρίσκεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με την αποτύπωση του είναι του, δηλαδή των έργων του.
Η Ελένη Μολύβα, είναι πολύπλευρη και όσο ασχολείται με την ακουαρέλα, άλλο τόσο ασχολείται με την φωτογραφία, το απλό σχέδιο με μολύβι, την χαρακτική, το παιχνίδισμα με τα χρώματα αλλά και την απομόνωση της λεπτομέρειας. Ναι, βρήκα εξαιρετικά ευφάνταστη την ιδέα να αποτυπώσει ένα τμήμα δέρματος, να το μεγενθύνει και να το ετοιμάσει ώστε να κοσμήσει κάποια στιγμή το σαλόνι ή την κρεβατοκάμαρα εμού, εσού και οιουδήποτε άλλου.
Ακριβώς την προηγούμενη ημέρα παρακολούθησα με τόση χαρά στην συχνότητα της Βουλής Τηλεόρασης ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Leonardo Da Vinci (η εκπομπή έχει καλύψει σε επεισόδια κι άλλους εξαιρετικούς καλλιτέχνες όπως τον Michelangelo), που ομολογουμένως με έπιασε θλίψη μόλις τελείωσε. Δίνονταν τόσο μοναδικά υπέροχες πληροφορίες για την τεχνοτροπία του, τον τρόπο σκέψης και αντίληψής του, την ζωή του και όλα αυτά συναρτήσει των έργων του και πώς αποτυπώνονται σε αυτά.
Η σκέψη που έκανα μοιραία ήταν πως τέτοιοι καλλιτέχνες βγήκαν μια φορά και όμοιοί τους δεν θα ξαναβγούν. Χωρίς καμία απολύτως τεχνολογία, παρά μόνον με σκαλωσιές και αυτοσχέδιους γερανούς, αυτοί οι άνθρωποι φιλοτέχνησαν ολόκληρους Ναούς, ταβάνια, θόλους και κτίρια. Αυτός, όμως, ήταν και ο προορισμός τους, γι΄αυτό ήταν πλασμένοι και αυτό εξετέλεσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο χαράζοντας τους εαυτούς τους, δια παντός, στα κιτάπια της καλλιτεχνικής ιστορίας. Ερχόμενη την ακριβώς επόμενη μέρα, όμως, κλήθηκα να μονολογήσω το αυτονόητο: "Ξέρεις κάτι, δεν χρειαζόμαστε νέους Μιχαήλ Άγγελους και Δομήνικους Θεοτοκόπουλους. Γιατί υπήρξαν και ήταν απτοί. Ποιος χρειάζεται μια σύγχρονη απομίμηση; Θα είναι προσβολή στο πρωτότυπο"!
Οι καιροί εξελίσσονται, οι ματιές απλουστεύονται, η ζωή έχει μια ζυγαριά που παίζει ανάμεσα στις καθαρές γραμμές και το αφηρημένο. Η Ελένη (συγγνώμη για την οικειότητα, αλλά δύναμαι να το κάνω), με βοήθησε να δω πως δεν είμαστε σε εποχές μαικήνων, βασιλέων και παλατιών. Οι εποχές είναι συγκεκριμένες, με συγκεκριμένη αρχή, μέση και τέλος και το βαρύγδουπο δεν έχει θέση πλέον στην ζωή μας. Το βαρύγδουπο φαίνεται αστείο, είτε όταν αποτυπώνεται στα ρούχα, είτε στην αρχιτεκτονική, είτε στην διακόσμηση. Γιατί να μην απλουστευτεί και η τέχνη;
Επομένως, είμαι διπλά και τριπλά χαρούμενη που παρακολούθησα ένα κομμάτι από την προσωπικότητα και το πνεύμα μιας κοπέλας που έχει κάτι να μας πει με τον κατάδικό της τρόπο! Μην σταματήσεις...Άλλωστε η εξέλιξη του νου δεν σταματάει ποτέ. Κι ένας νους σε κίνηση, μπορεί πάντα να δημιουργεί και να προσφέρει....!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου