Απεχθάνομαι...

   ....Και για την ακρίβεια απεχθανόμουν ανέκαθεν να με φιλάνε θείες σαλιώνοντας τα τρυφερά μαγουλάκια μου, που είχα η δύσμοιρη σαν μικρό κοριτσάκι. Ήταν ένα πολύ δύσκολο κομμάτι και τα δευτερόλεπτα που κρατούσε το όλο μαρτύριο, ήταν αρκετά για να περνάει η ζωή από μπροστά μου, η αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο, οι χτύποι της καρδιάς να ανεβαίνουν επικίνδυνα και με το πέρας της mission impossible, να πρέπει να σπάω το κεφάλι μου πώς να αποσυρθώ διακριτικά για να πλύνω τα καταπονημένα μαγουλάκια μου. Από τα πολλά ματς μουτς, κόλλησα σε μεγαλύτερη ηλικία σταφυλόκοκκο, γι'αυτό να με παρατήσουν όλοι. Στον αέρα τα φιλάκια κι έξω από εδώ! Άει στο καλό...!


STOP, back off, ουουστ...!!!!!!!

Λατρεύω...

      ...Τους χτύπους του ρολογιού μέσα στην νύχτα. Σκοτάδι, ησυχία και το χαρακτηριστικό τικ-τακ. Συνήθως αναρωτιέμαι κουκουλωμένη στο κρεβάτι, τι μετράνε τελικά αυτοί οι δείκτες; Την χαρά που έφυγε; Την χαρά που έρχεται; Την λύπη που έφυγε; Την λύπη που έρχεται; Το άπειρο; Το άπιαστο; Το τώρα; Το τίποτα; Την αντίστροφη μέτρηση; Τι θέλει τελικά αυτός ο χτύπος; Τελικά...έχει και τόση σημασία; Απλά μού αρέσει να ακούω τον ήχο! Τέλος!

Ω, μα τι κόσμος, μαμά!

       Αυτό το αναφωνώ πολύ συχνά στην καθημερινότητά μου. Για πολύ σοβαρά πράγματα και για άλλα όχι και τόσο, που, όμως, αποδεικνύουν τι κόσμος είναι αυτός που ζούμε και διερωτώμενη σε απλά ελληνικά what's wrong with people???
        Προ μηνός (ε,ναι τώρα το καταγράφω-έκαστος με τα ελαττώματά του), στην προηγούμενη πόλη που βρισκόμουν, χρειάστηκα κάποια πράγματα από κατάστημα καλλυντικών, όπου και πήγα για να πραγματοποιήσω τις απαιτούμενες αγορές μου. Όταν έφτασα πια στο ταμείο , συνέβη κάτι σαν το Big Bang στον εγκέφαλό μου, αλλά όχι για καλό σκοπό. Με αυτό το Big Bang θα μπορούσα να καταστρέψω τον κόσμο κι όχι να τον δημιουργήσω!
         Τι συνέβη κι εξεράγη το ηφαίστειο;;; Μόλις είχαν βγάλει έναν κουμπαρά (τον γνωστό σε σχήμα σπιτιού), από το "Χαμόγελο του Παιδιού" (είναι γνωστό το τεράστιο έργο που προσφέρει και πόσες ανάγκες έχει), με το λογικό σκεπτικό, πως λίγο λίγο θα γεμίσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Σε γενικές γραμμές το ποσό που θα αφήσει η madame ή η mademoiselle, στο κατάστημα καλλυντικών, είναι πάνω κάτω 10€, με την προϋπόθεση ότι δεν θα παρασυρθεί από κάτι ακόμη που είδε σε δελεαστική τιμή, οπότε μπορεί να ανέβει, σε μια τέτοια περίπτωση στα 15€ (περίπου). Ωραία, λοιπόν, δίνεις με μεγάλη ευκολία 10-15 ευρουλάκια και ξαφνικά η τσιγκουνιά σου σε πιάνει στον κουμπαρά;; Με τεράστια θλίψη, είδα να είναι γεμάτος μόνο με μονόλεπτα, δίλεπτα και πεντάλεπτα. Τι λες τώρα κυρά μου; Έχεις δώσει τα χάρτινά σου και κόλλησες στο περίσσευμα;;; Της ψυχής σου;;; Α, ναι....Ξέχασα! Δεν έχεις ψυχή, οπότε δύσκολο να έχεις περίσσευμα από κάτι που δεν  διαθέτεις. Για μια ακόμα φορά η έλλειψη ψυχής μού έδωσε ένα ηχηρό χαστούκι. Δεν υπήρχε διάθεση, ούτε καν για ένα 10λεπτο.  Να φύγεις από το στενόκαρδο χάλυβα με επικάλυψη χαλκού και να ανέβεις level σε κράμα χαλκού.
         Αυτό που με ενοχλούσε ανέκαθεν, είναι να βλέπω ανθρώπους να σπαταλάνε χρήματα σε ένα σωρό σαχλαμάρες, να δίνουν εβδομαδιαίως ένα καλό ποσό για καφέδες κι όχι απαραιτήτως σε take away καταστήματα, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να δώσουν το κάτι παραπάνω, συν το ότι μπορεί να βρίσκονται εκεί επί καθημερινής βάσης και μόλις έρθει η ώρα για κάποια τέτοιου είδους ανάγκη, απλά..ΝΑ ΜΗΝ ΈΧΕΙ! Ένα τέτοιο άτομο, δεν είναι άνθρωπος. Είναι ο Houdini! Τέτοια μαγικά;;;
          Τέτοιους ανθρώπους, είχα στην ζωή μου. Δεν, τους έχω πλέον, γιατί δεν θεωρώ ότι έχω κάτι κοινό με αυτούς. Για την ακρίβεια δεν τους θεωρώ καν της ίδιας ανθρώπινης φυλής. Είναι κάτι άλλο. Είμαι κάτι άλλο. Κι όταν οι σκέψεις είναι παράλληλες, δεν μπορείς να τις εκβιάσεις για να αρχίσουν να τέμνονται. Η αρχή δε θα γίνει, ούτε κατά διάνοια! Με μεγάλη μου θλίψη και ακόμα μεγαλύτερη ντροπή, ένιωσα την ανάγκη να βάλω και γι'αυτούς. Όσα μού υπαγόρευσε ακαριαία η συνείδησή μου, για να ξεπλύνω την αναλγησία και ξεφτίλα του σκηνικού...Ω, μα τι κόσμος, μαμά...!!!
          Το δεύτερο ερέθισμα για να κάτσω να αραδιάσω τούτες τις σειρές, ήταν ένα ασθενοφόρο. Η δουλειά του οποίου είναι να ηχεί σαν τρελό, όταν υπάρχει κατεπείγουσα ανάγκη. Εάν δεν ηχεί, προφανώς σημαίνει το ανάποδο, ότι δηλαδή δεν υπάρχει ανάγκη κι επομένως δεν χρειάζεται να κάνεις στην άκρη για να περάσει. Έλα, λοιπόν, που έπεσα σε ένα τέτοιο σκηνικό (με την σειρήνα να κάνει σαν τρελή), με την ατυχία να έχω έναν  μπάρμπα δίπλα μου στο πεζοδρόμιο (ούσα πεζή), ο οποίος ενοχλημένος αναφώνησε "Ωωωωχ, μας ξεκούφανες, ντε!".
           Κατ'αρχάς να σου δώσω τα συγχαρητήριά μου, γιατί εάν και σε ηλικία Μαθουσαλίξ, έχεις ακοή Φραμπαλά. οπότε thumbs up που έχεις άριστη ακοή, που κατάφερε να ενοχληθεί κιόλας. Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν πως επειδή ακριβώς είσαι Μαθουσαλίξ, εάν ΕΣΥ θα ήθελες να βρισκόσουν εκεί μέσα κι ακόμα χειρότερα να μην κάνουν έγκαιρα τα αυτοκίνητα στην άκρη, για να βρεθείς ΕΣΥ έγκαιρα σε νοσοκομείο κι όχι εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως. Δεν βρίσκω, ακόμα και τώρα, τον λόγο για τον οποίο εκστόμισε αυτήν την κοτσάνα και απλά ελπίζω να μην ξεκουφάνει κι αυτός με την σειρά του κάποιον έτερο Γαλάτη που θα περπατάει αμέριμνος στο Γαλατικό χωριό... Το μόνο που πρέπει να ευχόμαστε είναι το απλό "Μην σού τύχει". Έχω χορτάσει από τζάμπα μαγκιές, οπότε..."Όχι, ευχαριστώ-δεν θα πάρω άλλη μαγκιά"...Ω, μα τι κόσμος, μαμά...!!!


Αυτός είναι και γουστόζικη φιγούρα, δεν μπορείς να πεις!



Ουδέν σχόλιο..

Να τρώει κανείς ή να μην τρώει;

       Και πείτε ότι επιλέγει να τρώει...Το θέμα είναι τι θα τρώει;;;; Τώρα τι με έπιασε ξαφνικά, θα  αναρωτηθείτε!
        Υποψιαζόμουν εδώ και πολλά χρόνια ότι κάποιες τροφές είναι ασήκωτες για τον οργανισμό μου. Για κάποιες άλλες ήμουν σίγουρη στο maximum, οπότε και τις απέφευγα. Τώρα, όμως, το έχω ελέγξει και με επίσημη πλέον γνωμάτευση, ξέρω τι θα πρέπει να αποφεύγω. Η ζωή σου ξαφνικά αλλάζει, γιατί αρχίζεις και δίνεις σημασία σε πράγματα που πριν δεν σε απασχολούσαν. Εάν σκεφτεί κανείς πως κάποιες τροφές όπως το σιτάρι, το βούτυρο, η ντομάτα, το μαρούλι και η λευκή ζάχαρη είναι απαγορευτικές, κοιτάς τα σφολιατοπιτοειδή, toasts και sandwiches με το βλέμμα cowboy που ετοιμάζεται να πυροβολήσει τον εχθρό στην μέση της ερήμου. Οι κάκτοι στέκονται βουβοί, ο ήχος από το ελαφρύ αεράκι που σηκώνεται ως δια μαγείας, είναι το μόνο που ακούγεται, ενώ η σκόνη βρομίζει τις ήδη βρόμικες μπότες και θαμπώνει τα σπιρούνια. Κατά προτίμηση υπάρχει κι ένα κομματάκι από κλαδί δέντρου ή κάποιο θαμνοειδές φυτό στο στόμα, για περισσότερο βάρος και σκληρό ύφος. Τώρα είμαι έτοιμη να πυροβολήσω τα βλαβερά για τον οργανισμό μου, συστατικά....Για μια στιγμή, ρε παιδιά....Κι εγώ τώρα τι θα τρώω;;;
        Να που ήρθε ένα ακόμα πιο ζωτικής σημασίας ερώτημα από το γνωστό "To be or not to be". "To eat or not to eat"? And even worse, what to eat? Εντάξει, του junk φαγητού δεν ήμουν ποτέ. Κι από γλυκά έχω απόθεμα, από τα παιδικά μου χρόνια, οπότε ουδέν δάκρυ! Αλλά αν βρεθείς έξω και γουργουρίσει το στομάχι ένα τοστάκι θα το τιμήσεις.
         Κατάλαβα, πρέπει να είμαι πάντα έτοιμη από το σπίτι. Επομένως, έδωσα απάντηση στο ερώτημα. Το να μην είσαι , είναι το παιδαριωδώς εύκολο κομμάτι. Δεν είσαι και τέλος. Δεν υπάρχει ούτε λήθη, ούτε μνήμη. Το δύσκολο είναι να είσαι. Κι ακόμα δυσκολότερο, το πώς θα είσαι.
         Και πάνω που λες πως βγήκες από την άγνοιά σου, δεν φτάνουν οι προσωπικές δυσανεξίες κι αλλεργίες σου, έχεις να ακούς για το μολυσμένο νερό, τα φρούτα και λαχανικά γεμάτα φυτοφάρμακα, τα κρεατικά με τις ορμόνες, τον μολυσμένο αέρα που εισπνέουμε και την ατελείωτη ακτινοβολία που δεχόμαστε νυχθημερόν. Αν τα βάλω όλα μαζί, να πως βγαίνει το 'να μην είσαι' και για την ακρίβεια 'δεν θα είσαι', έτσι που το πάμε σαν ανθρωπότητα!
         Η αλήθεια είναι πως δεν υπέστην το shock που ίσως θα ερχόταν αν ήμουν μικρότερη, απλά μου ήρθε στο κεφάλι (για να μην πω στα μούτρα), η αποστροφή μου για τα ταπεράκια, που μάλλον τώρα θα τα λουστώ σε όλο τους το μεγαλείο.
          Γιατί σε αυτήν την ζωή ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι κι ό,τι αποστρέφεσαι, το συναντάς συνεχώς μπροστά σου!

Χμ, να αποστρέφεσαι ή να μην αποστρέφεσαι;;; Ιδού ακόμα ένα ερώτημα....

"De profundis"

"Yet each man kills the things he loves
By each let this be heard
Some do it with a bitter look
Some with a flattering word
The coward does with a kiss
The brave man with the sword"

     ...Είναι τα σοφά λόγια από το έργο "Η μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ", ενός πολύ ιδιαίτερου και σοφού μυαλού, του Oscar Wilde, που είχε την ανησυχία, την δική του οπτική στα πράγματα, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του- πράγμα δύσκολο να το αποδεχτούν οι γύρω του στα τέλη του 19ου αιώνα-και που ευτυχώς άφησε αριστουργήματα κι ας μας είναι γνωστότερο "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", που και μόνο σαν σύλληψη και θεματολογία, αποδεικνύει το επίπεδο του μυαλού του.
        Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, όμως, το θεατρικό έργο που παρακολούθησα εχθές ήταν το "De Profundis", που πάντρευε δύο έργα δηλαδή το ομώνυμο και αυτό που ανέφερα στην πρώτη σειρά. To "De profundis" αποτελεί ένα γράμμα προς τον βαθιά ματαιόδοξο και υλιστή Lord Alfred Douglas ή αλλιώς Bosie, που τον οδήγησε στην οικονομική, ηθική και συναισθηματική καταστροφή του και εν τέλει στην φυλακή και που εκδόθηκε 5 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1905. "Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ"είναι έργο που έγραψε μετά την φυλακή και είναι αφιερωμένο σε έναν συγκρατούμενό του που καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για τον φόνο της γυναίκας του και που μιλάει ο ίδιος δια στόματος Oscar Wilde, αφού σαν ψυχή πλέον που βαδίζει σοκαρισμένη προς την Κρίση, αναγνωρίζει μια αλήθεια που θα την εξιλεώσει. Πως πάντα σκοτώνουμε αυτό που αγαπούμε.
        Κατά μία έννοια επί σκηνής και καθ' όλη την διάρκεια του έργου, παντρευόταν η τρέλα με την λογική, το παραλήρημα με τον ειρμό, από έναν και μόνο άνθρωπο, με ένα όραμα, για πολλά επίπεδα. Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος ήταν υπεύθυνος για την διασκευή των κειμένων, την σκηνοθεσία, την ερμηνεία και την ενδυματολογική επιμέλεια.  'Οπου μέσα σε 65' λεπτά, τα έφερε εις πέρας, λέγοντας, σαν Oscar Wilde, μεγάλες, διαχρονικές αλήθειες. Μια από αυτές, πως μόνον η θλίψη μπορεί να εκπαιδεύσει την ψυχή.
         Και πώς να μην είναι αλήθεια, αφού μόνο μια ψυχή και καρδιά, με πίκρα και πόνο εκπαιδεύονται. Η ατέρμονη χαρά, μας βρίσκει απροετοίμαστους στις σημαντικές και δύσκολες αλλαγές της ζωής. Και σε αυτές πρέπει να επιδεικνύουμε διπλάσιο σθένος για να τις αντιμετωπίσουμε, αν και είναι ακατόρθωτο να είμαστε προετοιμασμένοι για τις στροφές που συναντάμε στην ζωή.
         Να τονίσω επίσης την σωστά δοσμένη ηχητική επένδυση και να εξυμνήσω το υπέροχο τέλος όπου παίρνει την σκυτάλη η κούκλα , που στέκεται υπομονετικά σε όλη την διάρκεια του έργου για να αποκτήσει ξαφνικά σάρκα κι οστά, ψυχή και πνοή, ώστε να συνεπάρει τον θεατή σε μια έντονη, συναισθηματική δίνη.

Εν ολίγοις, συγχαρητήρια και ευχαριστώ...Εκ Βαθέων...

"Η ώρα του Διαβόλου"

         Θέατρο είχα να δω αρκετό καιρό, παρόλο που το αγαπώ πολύ! Ευκαιρία λοιπόν να δω ένα έργο που με ιντρίγκαρε και προκάλεσε την περιέργειά μου σε πολλά επίπεδα!
         Όχι, το βιβλίο του Πορτογάλου, Fernando Pessoa, δεν το έχω διαβάσει, άρα πήγα αδαής και tabula rasa, πράγμα που με βοήθησε περισσότερο να καταλάβω αυτό που εξελίχθηκε μπροστά μου. Συνήθως η σύγκριση ανάμεσα στο βιβλίο και την ταινία (που είναι πιο σύνηθες) ή το θεατρικό έργο, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να απογοητεύσει ή να μην εκπληρώσει τις προσδοκίες κι απαιτήσεις του θεατή. Οπότε δεν είχα κάποια βάση σύγκρισης.
          Κατ' αρχάς να πω, πως είχα διαβάσει περί της ανατρεπτικής ματιάς του σκηνοθέτη Γρηγόρη Αποστολόπουλου, αλλά άλλο να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις! Αφαιρετικό decor, αφαιρετική ματιά, αφαιρετική ένδυση (και στην κυριολεξία), αφαιρετικό στήσιμο. Εντούτοις οι διάλογοι ή μονόλογοι ήταν έντονοι και σε σημεία θα έλεγα ανατριχιαστικά έντονοι, με πλούσιο νόημα, με σκέψεις που όλοι κάνουμε κατά καιρούς, ερωτήματα που θέτουμε από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και την θέση μας σε αυτόν και που καθείς μπορεί να τα απαντήσει κατά το δοκούν ή και να αποτύχει να τα απαντήσει εντελώς.
           Κατά την προσωπική μου ερμηνεία, η προσπάθεια να απαντήσουμε σε ζητήματα που είναι πολύ μεγαλύτερα από εμάς, τις ταπεινές οντότητες, θα μας εξαντλήσει, θα μας ρουφήξει, θα μας καταπονήσει και θα μας βγάλει σε ένα τεράστιο αδιέξοδο, που δεν ξέρω αν είναι κάτι ακόμη που χρειάζεται να προσθέσουμε στις ήδη πολύπλοκες ζωές μας!
            Ε, λοιπόν το έργο μοιράζει απλόχερα τροφή για σκέψη και η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να είμαι όσο πιο συγκεντρωμένη γίνεται. Λίγο να έχανα τον ειρμό, θα έχανα την ουσία. Επιπλέον, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσω την καταπληκτική ερμηνεία του Γιώργου Χρανιώτη. Νομίζω ότι στέρεψε κι ο ίδιος πάνω στην σκηνή, με την τόση ενέργεια και το νεύρο με το οποίο απέδωσε τον ρόλο του Διαβόλου. Το βλέμμα του στο τέλος νομίζω ότι μίλησε από μόνο του και τα μάτια του έδειξαν αυτά που δεν χρειάστηκε να πει με λόγια. Ακόμα και ο τρόπος που ευχαρίστησε ήταν λιτός αλλά γεμάτος!
           Συμπρωταγωνίστρια στο έργο ήταν η Τίνα Λεονώρα, (έχω να πω πως έχει χτίσει ένα φανταστικό κορμί- θα ήταν άδικο να μην το εγκωμιάσω), αλλά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο ο ρόλος σαν ρόλος βοήθησε στην εξέλιξη της πλοκής και τον θεωρώ και λίγο αδικημένο (τον ρόλο λέμε), καθώς επισκιάστηκε με διαφορά από τον βασικό χαρακτήρα, αλλά αφού έτσι το ήθελε ο Pessoa, καλώς!
            Εν τέλει εισέπραξα τα καλύτερα που θα μπορούσα να εισπράξω ακόμα ένα κρύο Σαββατόβραδο, για να καταλήξουμε στο αιώνιο ερώτημα..."Τελικά, γιατί πεθαίνουμε;"

"Γιατί ίσως δεν ονειρευόμαστε αρκετά..."

Η αυλαία πέφτει...



Υ.Γ. Δεν έχω λόγια για την μουσική! Δυναμική, ρυθμική, ενίοτε τρυφερή, απλά έτσι όπως άρμοζε για την εκάστοτε σκηνή!

Brandon Flowers - I Can Change (Lyric Video)

      Έχουμε και λέμε: Το τραγούδι είναι ερωτεύσιμο, γιατί ο ήχος, ο ρυθμός, είναι πασιφανώς οικείοι. Επίσης υπόσχεται ωραία πράγματα που όμως, διατηρώ επιφυλάξεις για το εάν μπορεί να τα κάνει! Πολλοί έχουν τάξει πολλά, αλλά στην εκτέλεση μπερδεύτηκαν κι έχασαν τον δρόμο! Πάντως είναι τόσο όμορφο το τραγούδι, που δεν με απασχολεί αν τηρήσει τις υποσχέσεις! Φτάνει να τις ακούω!

Are you kidding me?

        Δεν φτάνει που τόσες μέρες ήμουν σε ιντερνετκό χάος, ο υπολογιστής εκεί που έγραφα, απλά "κράσαρε" και έπρεπε να επισκευαστεί για 4 μέρες! Πείτε μου, εάν αυτό δεν είναι ειρωνεία της τύχης και συμπαντικός χλευασμός, τότε πώς αποκαλείται;; Όχι, πείτε μου... Απλά είπα δυο λόγια για να εξηγήσω γιατί από εκεί που έδωσα παρών, εξαφανίστηκα και πάλι!...Ανωτέρα τεχνολογική βία....

Νομίζω ότι περιγράφει καλά την κατάσταση στην οποία βρέθηκα!!!

"Παράξενες Μέρες"

          Ήταν ο τίτλος της 14ης έκθεσης Comics κι Επιτραπέζιων Παιχνιδιών που έλαβε χώρα στο Γαλλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, 26-29 Νοεμβρίου (ας όψεται η μεταφορά internet που γράφω τις εντυπώσεις μου αργότερα )!
          Καθώς δεν ήταν δυνατόν να μην πάω το κρύο εκείνο βραδάκι του Σαββάτου (μιλάμε για ανοιχτή έκθεση από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ, που αξίζει τόσο τον κόπο, όταν εκθέτεις στην κυριολεξία την αγάπη για αυτό με το οποίο ασχολείσαι και θέλεις να το διαδώσεις), ξεσήκωσα και τον σύζυγο και φτάσαμε σε μια έκθεση που πρώτα απ'όλα δεν περίμενα να έχει τόσο κόσμο:
           Δεν ήξερα ότι αποτελεί αντικείμενο ενασχόλησης  στην Ελλάδα και ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο να βλέπεις όλες τις ηλικίες, γονείς με τα παιδιά τους, φοιτητοπαρέες, παρέες γενικά και να γίνεται ένα πατώ σε, πατείς με, σε σημείο που ήταν και δύσκολο να συγκεντρωθείς.
            Δεύτερον, ήταν συγκινητικό: Και τι ήταν τόσο συγκινητικό; Να βλέπεις ξανά όλα τα τεύχη, το σχήμα, τις εικόνες, των ηρώων των παιδικών σου χρόνων. Μιλάμε, όμως, για πολύ κλασσικά έργα. Να περνούν και πάλι από μπροστά μου ο Asterix, ο Lucky Luke, ο Corto Maltese, ο Isnogood... και ξαφνικά να λες "τι κρίμα να μην τα έχουν διαβάσει οι νεότερες γενιές"! Έχω γελάσει με την ψυχή μου και έχω ευχαριστηθεί  αναγνώσεις κι αναγνώσεις ιστοριών!
            Τρίτον, ήταν διαφωτιστική: Με το άθλημα δεν ασχολούμαι, δηλαδή δεν είμαι συλλέκτης, δεν ακολουθώ μετά μανίας ό,τι κυκλοφορεί σε 'σχεδιασμένη λωρίδα' (κατά το γαλλικόν) και δεν είμαι, γενικώς, μέσα στα πράγματα αυτού του τομέα! Επομένως χάρηκα πάρα πολύ που είδα πόσο έχει εξελιχθεί το 'άθλημα' κι ως εκ τούτου να μεταφράζονται ένα σωρό comics από το εξωτερικό, να γράφονται καινούρια εδώ, να διαθέτουμε πολλούς Έλληνες σκιτσογράφους και σεναριογράφους στο εξωτερικό και πάλι, που διαπρέπουν στον τομέα αυτόν και να έχουμε και πολλές βραβεύσεις σε ελληνικές δημιουργίες. Επίσης κάτι που είδα με τα μάτια μου, είναι πως δεν μιλάμε πια για μικρά τεύχη συγκεκριμένων σελίδων, αλλά για ολόκληρα βιβλία, για να μην πω τόμους, εικονογραφημένα με όλη την τεχνοτροπία του comic. Όπως πληροφορήθηκα από κάποιες εκδόσεις, η ενασχόληση έχει ανέβει στην χώρα μας, τα τελευταία 15 χρόνια. Μπράβο και εύγε λοιπόν, για την άνοδο μιας τέτοιας δημιουργικής απασχόλησης!
           Τέταρτον, είχε πολλούς διαγωνισμούς και περαιτέρω εκδηλώσεις, που πάει να πει χρόνο και διάθεση να είχες και θα μπορούσες να κάτσεις και τις 12 ώρες παρέα με τους εκδότες και όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης.
            Ο τίτλος λοιπόν ήταν "Παράξενες Μέρες", πράγμα που με προβλημάτισε κάπως και σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί να έχω μια μικρή ένσταση! Με πυξίδα αυτόν τον τίτλο, έβλεπες στους τοίχους πολλές σύντομες ιστορίες comics, γραμμένες από Έλληνες, στα ελληνικά (λογικό το βρίσκω)! Οι ιστορίες, όμως, στην πλειοψηφία τους θα μπορούσα να πω πως εστίαζαν στην μοναξιά, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, την θλίψη, το περιθώριο και μια εσωτερική 'ασχήμια' που έβγαινε προς τα έξω κι επομένως γινόταν εξωτερική. Ναι, οι μέρες που διανύουμε δεν είναι απλά παράξενες, αλλά υπερφυσικά αλλόκοτες. Αλλά το παράξενο στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, δεν σημαίνει απαραιτήτως και κακό. Μπορεί να έχει μια  ευχάριστη νότα, να με ιντριγκάρει, να με σπρώξει προς κάτι άγνωστο και συγχρόνως συναρπαστικό. Ένας δράκος είναι κάτι παράξενο και φανταστικό. Δεν σημαίνει ότι είναι κάτι καταθλιπτικό και άσχημο!
             Το μόνο που μού έλειψε στισ σύγχονες κυκλοφορίες, είναι η αισιοδοξία εικονογραφημένη . Είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε κι ας ακούγεται ουτοπικό. Είναι σπουδαίο να θέλεις να διατηρείς τα φτερά του μυαλού, της ψυχής και της φαντασίας σου για να μπορείς να πετάς. Δηλαδή, χτυπήσαμε τοίχο; Μέχρι εδώ ήταν τα φτερά μας; Ώρα να τα κόψουμε; Χμμμμμμ, αυτό δεν το θέλω....Κι ας ακούγεται παράξενο......

Υ.Γ. Ναι, ο,τιδήποτε καινούργιο και τροφοδοτικό για το πνεύμα, αποτελεί Ευ Ζην, εξού και η κατάταξη στην πρώτη ετικέτα!

Ακόμα να γίνει χαλίφης ο καψερός...

BACK IN THE SADDLE AGAIN!

           Έ-ΛΕ-ΟΣ!!!!!!!!!!!!
         Ζητάς μια απλή μεταφορά τηλεφώνου, από ιδιωτική εταιρεία (στην οποία κατέφυγες επειδή σε απογοήτευσε η παραδοσιακή) και βρίσκεσαι 37 ημέρες χωρίς σταθερό και 44 χωρίς internet! Ούτε να ζητούσα μεταφορά από την Γουατεμάλα. Θα είχε γίνει πολύ γρηγορότερα! Δεν θα εστιάσω όμως στην απογοήτευση και την γκρίνια!
         Είπα πως ζήτησα μεταφορά τηλεφώνου, πράγμα που σημαίνει πως βρίσκομαι σε νέα πόλη, την πολυαγαπημένη μου Θεσσαλονίκη! Εντάξει, για εμένα δεν είναι και τόσο νέα, καθώς σπούδασα εδώ, όμως επιστρέφω στον "τόπο του εγκλήματος", με άλλα μυαλά, άλλα όνειρα, άλλες ελπίδες (αυτές δεν πρέπει να σταματούν ποτέ)!!!!!!
         Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, για όλη σας την αγάπη και την υποστήριξη, παρόλη την απίστευτα μεγάλη, χρονικά, απουσία μου! Είστε υπέροχοι φίλοι και υπόσχομαι πως θα τα λέμε συχνότερα!

Λίγο καλοκαιρινή η φωτό, αλλά η Ροτόντα είναι παντός καιρού!