"Παράξενες Μέρες"

          Ήταν ο τίτλος της 14ης έκθεσης Comics κι Επιτραπέζιων Παιχνιδιών που έλαβε χώρα στο Γαλλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης, 26-29 Νοεμβρίου (ας όψεται η μεταφορά internet που γράφω τις εντυπώσεις μου αργότερα )!
          Καθώς δεν ήταν δυνατόν να μην πάω το κρύο εκείνο βραδάκι του Σαββάτου (μιλάμε για ανοιχτή έκθεση από τις 10 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ, που αξίζει τόσο τον κόπο, όταν εκθέτεις στην κυριολεξία την αγάπη για αυτό με το οποίο ασχολείσαι και θέλεις να το διαδώσεις), ξεσήκωσα και τον σύζυγο και φτάσαμε σε μια έκθεση που πρώτα απ'όλα δεν περίμενα να έχει τόσο κόσμο:
           Δεν ήξερα ότι αποτελεί αντικείμενο ενασχόλησης  στην Ελλάδα και ήταν ιδιαιτέρως ευχάριστο να βλέπεις όλες τις ηλικίες, γονείς με τα παιδιά τους, φοιτητοπαρέες, παρέες γενικά και να γίνεται ένα πατώ σε, πατείς με, σε σημείο που ήταν και δύσκολο να συγκεντρωθείς.
            Δεύτερον, ήταν συγκινητικό: Και τι ήταν τόσο συγκινητικό; Να βλέπεις ξανά όλα τα τεύχη, το σχήμα, τις εικόνες, των ηρώων των παιδικών σου χρόνων. Μιλάμε, όμως, για πολύ κλασσικά έργα. Να περνούν και πάλι από μπροστά μου ο Asterix, ο Lucky Luke, ο Corto Maltese, ο Isnogood... και ξαφνικά να λες "τι κρίμα να μην τα έχουν διαβάσει οι νεότερες γενιές"! Έχω γελάσει με την ψυχή μου και έχω ευχαριστηθεί  αναγνώσεις κι αναγνώσεις ιστοριών!
            Τρίτον, ήταν διαφωτιστική: Με το άθλημα δεν ασχολούμαι, δηλαδή δεν είμαι συλλέκτης, δεν ακολουθώ μετά μανίας ό,τι κυκλοφορεί σε 'σχεδιασμένη λωρίδα' (κατά το γαλλικόν) και δεν είμαι, γενικώς, μέσα στα πράγματα αυτού του τομέα! Επομένως χάρηκα πάρα πολύ που είδα πόσο έχει εξελιχθεί το 'άθλημα' κι ως εκ τούτου να μεταφράζονται ένα σωρό comics από το εξωτερικό, να γράφονται καινούρια εδώ, να διαθέτουμε πολλούς Έλληνες σκιτσογράφους και σεναριογράφους στο εξωτερικό και πάλι, που διαπρέπουν στον τομέα αυτόν και να έχουμε και πολλές βραβεύσεις σε ελληνικές δημιουργίες. Επίσης κάτι που είδα με τα μάτια μου, είναι πως δεν μιλάμε πια για μικρά τεύχη συγκεκριμένων σελίδων, αλλά για ολόκληρα βιβλία, για να μην πω τόμους, εικονογραφημένα με όλη την τεχνοτροπία του comic. Όπως πληροφορήθηκα από κάποιες εκδόσεις, η ενασχόληση έχει ανέβει στην χώρα μας, τα τελευταία 15 χρόνια. Μπράβο και εύγε λοιπόν, για την άνοδο μιας τέτοιας δημιουργικής απασχόλησης!
           Τέταρτον, είχε πολλούς διαγωνισμούς και περαιτέρω εκδηλώσεις, που πάει να πει χρόνο και διάθεση να είχες και θα μπορούσες να κάτσεις και τις 12 ώρες παρέα με τους εκδότες και όλους τους συντελεστές της εκδήλωσης.
            Ο τίτλος λοιπόν ήταν "Παράξενες Μέρες", πράγμα που με προβλημάτισε κάπως και σε αυτό το σημείο ας μού επιτραπεί να έχω μια μικρή ένσταση! Με πυξίδα αυτόν τον τίτλο, έβλεπες στους τοίχους πολλές σύντομες ιστορίες comics, γραμμένες από Έλληνες, στα ελληνικά (λογικό το βρίσκω)! Οι ιστορίες, όμως, στην πλειοψηφία τους θα μπορούσα να πω πως εστίαζαν στην μοναξιά, τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, την θλίψη, το περιθώριο και μια εσωτερική 'ασχήμια' που έβγαινε προς τα έξω κι επομένως γινόταν εξωτερική. Ναι, οι μέρες που διανύουμε δεν είναι απλά παράξενες, αλλά υπερφυσικά αλλόκοτες. Αλλά το παράξενο στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, δεν σημαίνει απαραιτήτως και κακό. Μπορεί να έχει μια  ευχάριστη νότα, να με ιντριγκάρει, να με σπρώξει προς κάτι άγνωστο και συγχρόνως συναρπαστικό. Ένας δράκος είναι κάτι παράξενο και φανταστικό. Δεν σημαίνει ότι είναι κάτι καταθλιπτικό και άσχημο!
             Το μόνο που μού έλειψε στισ σύγχονες κυκλοφορίες, είναι η αισιοδοξία εικονογραφημένη . Είναι κάτι που όλοι χρειαζόμαστε κι ας ακούγεται ουτοπικό. Είναι σπουδαίο να θέλεις να διατηρείς τα φτερά του μυαλού, της ψυχής και της φαντασίας σου για να μπορείς να πετάς. Δηλαδή, χτυπήσαμε τοίχο; Μέχρι εδώ ήταν τα φτερά μας; Ώρα να τα κόψουμε; Χμμμμμμ, αυτό δεν το θέλω....Κι ας ακούγεται παράξενο......

Υ.Γ. Ναι, ο,τιδήποτε καινούργιο και τροφοδοτικό για το πνεύμα, αποτελεί Ευ Ζην, εξού και η κατάταξη στην πρώτη ετικέτα!

Ακόμα να γίνει χαλίφης ο καψερός...