Και πείτε ότι επιλέγει να τρώει...Το θέμα είναι τι θα τρώει;;;; Τώρα τι με έπιασε ξαφνικά, θα αναρωτηθείτε!
Υποψιαζόμουν εδώ και πολλά χρόνια ότι κάποιες τροφές είναι ασήκωτες για τον οργανισμό μου. Για κάποιες άλλες ήμουν σίγουρη στο maximum, οπότε και τις απέφευγα. Τώρα, όμως, το έχω ελέγξει και με επίσημη πλέον γνωμάτευση, ξέρω τι θα πρέπει να αποφεύγω. Η ζωή σου ξαφνικά αλλάζει, γιατί αρχίζεις και δίνεις σημασία σε πράγματα που πριν δεν σε απασχολούσαν. Εάν σκεφτεί κανείς πως κάποιες τροφές όπως το σιτάρι, το βούτυρο, η ντομάτα, το μαρούλι και η λευκή ζάχαρη είναι απαγορευτικές, κοιτάς τα σφολιατοπιτοειδή, toasts και sandwiches με το βλέμμα cowboy που ετοιμάζεται να πυροβολήσει τον εχθρό στην μέση της ερήμου. Οι κάκτοι στέκονται βουβοί, ο ήχος από το ελαφρύ αεράκι που σηκώνεται ως δια μαγείας, είναι το μόνο που ακούγεται, ενώ η σκόνη βρομίζει τις ήδη βρόμικες μπότες και θαμπώνει τα σπιρούνια. Κατά προτίμηση υπάρχει κι ένα κομματάκι από κλαδί δέντρου ή κάποιο θαμνοειδές φυτό στο στόμα, για περισσότερο βάρος και σκληρό ύφος. Τώρα είμαι έτοιμη να πυροβολήσω τα βλαβερά για τον οργανισμό μου, συστατικά....Για μια στιγμή, ρε παιδιά....Κι εγώ τώρα τι θα τρώω;;;
Να που ήρθε ένα ακόμα πιο ζωτικής σημασίας ερώτημα από το γνωστό "To be or not to be". "To eat or not to eat"? And even worse, what to eat? Εντάξει, του junk φαγητού δεν ήμουν ποτέ. Κι από γλυκά έχω απόθεμα, από τα παιδικά μου χρόνια, οπότε ουδέν δάκρυ! Αλλά αν βρεθείς έξω και γουργουρίσει το στομάχι ένα τοστάκι θα το τιμήσεις.
Κατάλαβα, πρέπει να είμαι πάντα έτοιμη από το σπίτι. Επομένως, έδωσα απάντηση στο ερώτημα. Το να μην είσαι , είναι το παιδαριωδώς εύκολο κομμάτι. Δεν είσαι και τέλος. Δεν υπάρχει ούτε λήθη, ούτε μνήμη. Το δύσκολο είναι να είσαι. Κι ακόμα δυσκολότερο, το πώς θα είσαι.
Και πάνω που λες πως βγήκες από την άγνοιά σου, δεν φτάνουν οι προσωπικές δυσανεξίες κι αλλεργίες σου, έχεις να ακούς για το μολυσμένο νερό, τα φρούτα και λαχανικά γεμάτα φυτοφάρμακα, τα κρεατικά με τις ορμόνες, τον μολυσμένο αέρα που εισπνέουμε και την ατελείωτη ακτινοβολία που δεχόμαστε νυχθημερόν. Αν τα βάλω όλα μαζί, να πως βγαίνει το 'να μην είσαι' και για την ακρίβεια 'δεν θα είσαι', έτσι που το πάμε σαν ανθρωπότητα!
Η αλήθεια είναι πως δεν υπέστην το shock που ίσως θα ερχόταν αν ήμουν μικρότερη, απλά μου ήρθε στο κεφάλι (για να μην πω στα μούτρα), η αποστροφή μου για τα ταπεράκια, που μάλλον τώρα θα τα λουστώ σε όλο τους το μεγαλείο.
Γιατί σε αυτήν την ζωή ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι κι ό,τι αποστρέφεσαι, το συναντάς συνεχώς μπροστά σου!
Χμ, να αποστρέφεσαι ή να μην αποστρέφεσαι;;; Ιδού ακόμα ένα ερώτημα....
Υποψιαζόμουν εδώ και πολλά χρόνια ότι κάποιες τροφές είναι ασήκωτες για τον οργανισμό μου. Για κάποιες άλλες ήμουν σίγουρη στο maximum, οπότε και τις απέφευγα. Τώρα, όμως, το έχω ελέγξει και με επίσημη πλέον γνωμάτευση, ξέρω τι θα πρέπει να αποφεύγω. Η ζωή σου ξαφνικά αλλάζει, γιατί αρχίζεις και δίνεις σημασία σε πράγματα που πριν δεν σε απασχολούσαν. Εάν σκεφτεί κανείς πως κάποιες τροφές όπως το σιτάρι, το βούτυρο, η ντομάτα, το μαρούλι και η λευκή ζάχαρη είναι απαγορευτικές, κοιτάς τα σφολιατοπιτοειδή, toasts και sandwiches με το βλέμμα cowboy που ετοιμάζεται να πυροβολήσει τον εχθρό στην μέση της ερήμου. Οι κάκτοι στέκονται βουβοί, ο ήχος από το ελαφρύ αεράκι που σηκώνεται ως δια μαγείας, είναι το μόνο που ακούγεται, ενώ η σκόνη βρομίζει τις ήδη βρόμικες μπότες και θαμπώνει τα σπιρούνια. Κατά προτίμηση υπάρχει κι ένα κομματάκι από κλαδί δέντρου ή κάποιο θαμνοειδές φυτό στο στόμα, για περισσότερο βάρος και σκληρό ύφος. Τώρα είμαι έτοιμη να πυροβολήσω τα βλαβερά για τον οργανισμό μου, συστατικά....Για μια στιγμή, ρε παιδιά....Κι εγώ τώρα τι θα τρώω;;;
Να που ήρθε ένα ακόμα πιο ζωτικής σημασίας ερώτημα από το γνωστό "To be or not to be". "To eat or not to eat"? And even worse, what to eat? Εντάξει, του junk φαγητού δεν ήμουν ποτέ. Κι από γλυκά έχω απόθεμα, από τα παιδικά μου χρόνια, οπότε ουδέν δάκρυ! Αλλά αν βρεθείς έξω και γουργουρίσει το στομάχι ένα τοστάκι θα το τιμήσεις.
Κατάλαβα, πρέπει να είμαι πάντα έτοιμη από το σπίτι. Επομένως, έδωσα απάντηση στο ερώτημα. Το να μην είσαι , είναι το παιδαριωδώς εύκολο κομμάτι. Δεν είσαι και τέλος. Δεν υπάρχει ούτε λήθη, ούτε μνήμη. Το δύσκολο είναι να είσαι. Κι ακόμα δυσκολότερο, το πώς θα είσαι.
Και πάνω που λες πως βγήκες από την άγνοιά σου, δεν φτάνουν οι προσωπικές δυσανεξίες κι αλλεργίες σου, έχεις να ακούς για το μολυσμένο νερό, τα φρούτα και λαχανικά γεμάτα φυτοφάρμακα, τα κρεατικά με τις ορμόνες, τον μολυσμένο αέρα που εισπνέουμε και την ατελείωτη ακτινοβολία που δεχόμαστε νυχθημερόν. Αν τα βάλω όλα μαζί, να πως βγαίνει το 'να μην είσαι' και για την ακρίβεια 'δεν θα είσαι', έτσι που το πάμε σαν ανθρωπότητα!
Η αλήθεια είναι πως δεν υπέστην το shock που ίσως θα ερχόταν αν ήμουν μικρότερη, απλά μου ήρθε στο κεφάλι (για να μην πω στα μούτρα), η αποστροφή μου για τα ταπεράκια, που μάλλον τώρα θα τα λουστώ σε όλο τους το μεγαλείο.
Γιατί σε αυτήν την ζωή ό,τι κοροϊδεύεις το λούζεσαι κι ό,τι αποστρέφεσαι, το συναντάς συνεχώς μπροστά σου!
Χμ, να αποστρέφεσαι ή να μην αποστρέφεσαι;;; Ιδού ακόμα ένα ερώτημα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου