Θέατρο είχα να δω αρκετό καιρό, παρόλο που το αγαπώ πολύ! Ευκαιρία λοιπόν να δω ένα έργο που με ιντρίγκαρε και προκάλεσε την περιέργειά μου σε πολλά επίπεδα!
Όχι, το βιβλίο του Πορτογάλου, Fernando Pessoa, δεν το έχω διαβάσει, άρα πήγα αδαής και tabula rasa, πράγμα που με βοήθησε περισσότερο να καταλάβω αυτό που εξελίχθηκε μπροστά μου. Συνήθως η σύγκριση ανάμεσα στο βιβλίο και την ταινία (που είναι πιο σύνηθες) ή το θεατρικό έργο, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να απογοητεύσει ή να μην εκπληρώσει τις προσδοκίες κι απαιτήσεις του θεατή. Οπότε δεν είχα κάποια βάση σύγκρισης.
Κατ' αρχάς να πω, πως είχα διαβάσει περί της ανατρεπτικής ματιάς του σκηνοθέτη Γρηγόρη Αποστολόπουλου, αλλά άλλο να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις! Αφαιρετικό decor, αφαιρετική ματιά, αφαιρετική ένδυση (και στην κυριολεξία), αφαιρετικό στήσιμο. Εντούτοις οι διάλογοι ή μονόλογοι ήταν έντονοι και σε σημεία θα έλεγα ανατριχιαστικά έντονοι, με πλούσιο νόημα, με σκέψεις που όλοι κάνουμε κατά καιρούς, ερωτήματα που θέτουμε από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και την θέση μας σε αυτόν και που καθείς μπορεί να τα απαντήσει κατά το δοκούν ή και να αποτύχει να τα απαντήσει εντελώς.
Κατά την προσωπική μου ερμηνεία, η προσπάθεια να απαντήσουμε σε ζητήματα που είναι πολύ μεγαλύτερα από εμάς, τις ταπεινές οντότητες, θα μας εξαντλήσει, θα μας ρουφήξει, θα μας καταπονήσει και θα μας βγάλει σε ένα τεράστιο αδιέξοδο, που δεν ξέρω αν είναι κάτι ακόμη που χρειάζεται να προσθέσουμε στις ήδη πολύπλοκες ζωές μας!
Ε, λοιπόν το έργο μοιράζει απλόχερα τροφή για σκέψη και η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να είμαι όσο πιο συγκεντρωμένη γίνεται. Λίγο να έχανα τον ειρμό, θα έχανα την ουσία. Επιπλέον, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσω την καταπληκτική ερμηνεία του Γιώργου Χρανιώτη. Νομίζω ότι στέρεψε κι ο ίδιος πάνω στην σκηνή, με την τόση ενέργεια και το νεύρο με το οποίο απέδωσε τον ρόλο του Διαβόλου. Το βλέμμα του στο τέλος νομίζω ότι μίλησε από μόνο του και τα μάτια του έδειξαν αυτά που δεν χρειάστηκε να πει με λόγια. Ακόμα και ο τρόπος που ευχαρίστησε ήταν λιτός αλλά γεμάτος!
Συμπρωταγωνίστρια στο έργο ήταν η Τίνα Λεονώρα, (έχω να πω πως έχει χτίσει ένα φανταστικό κορμί- θα ήταν άδικο να μην το εγκωμιάσω), αλλά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο ο ρόλος σαν ρόλος βοήθησε στην εξέλιξη της πλοκής και τον θεωρώ και λίγο αδικημένο (τον ρόλο λέμε), καθώς επισκιάστηκε με διαφορά από τον βασικό χαρακτήρα, αλλά αφού έτσι το ήθελε ο Pessoa, καλώς!
Εν τέλει εισέπραξα τα καλύτερα που θα μπορούσα να εισπράξω ακόμα ένα κρύο Σαββατόβραδο, για να καταλήξουμε στο αιώνιο ερώτημα..."Τελικά, γιατί πεθαίνουμε;"
"Γιατί ίσως δεν ονειρευόμαστε αρκετά..."
Η αυλαία πέφτει...
Υ.Γ. Δεν έχω λόγια για την μουσική! Δυναμική, ρυθμική, ενίοτε τρυφερή, απλά έτσι όπως άρμοζε για την εκάστοτε σκηνή!
Όχι, το βιβλίο του Πορτογάλου, Fernando Pessoa, δεν το έχω διαβάσει, άρα πήγα αδαής και tabula rasa, πράγμα που με βοήθησε περισσότερο να καταλάβω αυτό που εξελίχθηκε μπροστά μου. Συνήθως η σύγκριση ανάμεσα στο βιβλίο και την ταινία (που είναι πιο σύνηθες) ή το θεατρικό έργο, στην προκειμένη περίπτωση, μπορεί να απογοητεύσει ή να μην εκπληρώσει τις προσδοκίες κι απαιτήσεις του θεατή. Οπότε δεν είχα κάποια βάση σύγκρισης.
Κατ' αρχάς να πω, πως είχα διαβάσει περί της ανατρεπτικής ματιάς του σκηνοθέτη Γρηγόρη Αποστολόπουλου, αλλά άλλο να το ακούς κι άλλο να το βλέπεις! Αφαιρετικό decor, αφαιρετική ματιά, αφαιρετική ένδυση (και στην κυριολεξία), αφαιρετικό στήσιμο. Εντούτοις οι διάλογοι ή μονόλογοι ήταν έντονοι και σε σημεία θα έλεγα ανατριχιαστικά έντονοι, με πλούσιο νόημα, με σκέψεις που όλοι κάνουμε κατά καιρούς, ερωτήματα που θέτουμε από την στιγμή που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και την θέση μας σε αυτόν και που καθείς μπορεί να τα απαντήσει κατά το δοκούν ή και να αποτύχει να τα απαντήσει εντελώς.
Κατά την προσωπική μου ερμηνεία, η προσπάθεια να απαντήσουμε σε ζητήματα που είναι πολύ μεγαλύτερα από εμάς, τις ταπεινές οντότητες, θα μας εξαντλήσει, θα μας ρουφήξει, θα μας καταπονήσει και θα μας βγάλει σε ένα τεράστιο αδιέξοδο, που δεν ξέρω αν είναι κάτι ακόμη που χρειάζεται να προσθέσουμε στις ήδη πολύπλοκες ζωές μας!
Ε, λοιπόν το έργο μοιράζει απλόχερα τροφή για σκέψη και η αλήθεια είναι πως προσπάθησα να είμαι όσο πιο συγκεντρωμένη γίνεται. Λίγο να έχανα τον ειρμό, θα έχανα την ουσία. Επιπλέον, θα ήταν άδικο να μην αναγνωρίσω την καταπληκτική ερμηνεία του Γιώργου Χρανιώτη. Νομίζω ότι στέρεψε κι ο ίδιος πάνω στην σκηνή, με την τόση ενέργεια και το νεύρο με το οποίο απέδωσε τον ρόλο του Διαβόλου. Το βλέμμα του στο τέλος νομίζω ότι μίλησε από μόνο του και τα μάτια του έδειξαν αυτά που δεν χρειάστηκε να πει με λόγια. Ακόμα και ο τρόπος που ευχαρίστησε ήταν λιτός αλλά γεμάτος!
Συμπρωταγωνίστρια στο έργο ήταν η Τίνα Λεονώρα, (έχω να πω πως έχει χτίσει ένα φανταστικό κορμί- θα ήταν άδικο να μην το εγκωμιάσω), αλλά ακόμα και σήμερα δεν ξέρω κατά πόσο ο ρόλος σαν ρόλος βοήθησε στην εξέλιξη της πλοκής και τον θεωρώ και λίγο αδικημένο (τον ρόλο λέμε), καθώς επισκιάστηκε με διαφορά από τον βασικό χαρακτήρα, αλλά αφού έτσι το ήθελε ο Pessoa, καλώς!
Εν τέλει εισέπραξα τα καλύτερα που θα μπορούσα να εισπράξω ακόμα ένα κρύο Σαββατόβραδο, για να καταλήξουμε στο αιώνιο ερώτημα..."Τελικά, γιατί πεθαίνουμε;"
"Γιατί ίσως δεν ονειρευόμαστε αρκετά..."
Η αυλαία πέφτει...
Υ.Γ. Δεν έχω λόγια για την μουσική! Δυναμική, ρυθμική, ενίοτε τρυφερή, απλά έτσι όπως άρμοζε για την εκάστοτε σκηνή!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου