"Yet each man kills the things he loves
By each let this be heard
Some do it with a bitter look
Some with a flattering word
The coward does with a kiss
The brave man with the sword"
...Είναι τα σοφά λόγια από το έργο "Η μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ", ενός πολύ ιδιαίτερου και σοφού μυαλού, του Oscar Wilde, που είχε την ανησυχία, την δική του οπτική στα πράγματα, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του- πράγμα δύσκολο να το αποδεχτούν οι γύρω του στα τέλη του 19ου αιώνα-και που ευτυχώς άφησε αριστουργήματα κι ας μας είναι γνωστότερο "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", που και μόνο σαν σύλληψη και θεματολογία, αποδεικνύει το επίπεδο του μυαλού του.
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, όμως, το θεατρικό έργο που παρακολούθησα εχθές ήταν το "De Profundis", που πάντρευε δύο έργα δηλαδή το ομώνυμο και αυτό που ανέφερα στην πρώτη σειρά. To "De profundis" αποτελεί ένα γράμμα προς τον βαθιά ματαιόδοξο και υλιστή Lord Alfred Douglas ή αλλιώς Bosie, που τον οδήγησε στην οικονομική, ηθική και συναισθηματική καταστροφή του και εν τέλει στην φυλακή και που εκδόθηκε 5 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1905. "Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ"είναι έργο που έγραψε μετά την φυλακή και είναι αφιερωμένο σε έναν συγκρατούμενό του που καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για τον φόνο της γυναίκας του και που μιλάει ο ίδιος δια στόματος Oscar Wilde, αφού σαν ψυχή πλέον που βαδίζει σοκαρισμένη προς την Κρίση, αναγνωρίζει μια αλήθεια που θα την εξιλεώσει. Πως πάντα σκοτώνουμε αυτό που αγαπούμε.
Κατά μία έννοια επί σκηνής και καθ' όλη την διάρκεια του έργου, παντρευόταν η τρέλα με την λογική, το παραλήρημα με τον ειρμό, από έναν και μόνο άνθρωπο, με ένα όραμα, για πολλά επίπεδα. Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος ήταν υπεύθυνος για την διασκευή των κειμένων, την σκηνοθεσία, την ερμηνεία και την ενδυματολογική επιμέλεια. 'Οπου μέσα σε 65' λεπτά, τα έφερε εις πέρας, λέγοντας, σαν Oscar Wilde, μεγάλες, διαχρονικές αλήθειες. Μια από αυτές, πως μόνον η θλίψη μπορεί να εκπαιδεύσει την ψυχή.
Και πώς να μην είναι αλήθεια, αφού μόνο μια ψυχή και καρδιά, με πίκρα και πόνο εκπαιδεύονται. Η ατέρμονη χαρά, μας βρίσκει απροετοίμαστους στις σημαντικές και δύσκολες αλλαγές της ζωής. Και σε αυτές πρέπει να επιδεικνύουμε διπλάσιο σθένος για να τις αντιμετωπίσουμε, αν και είναι ακατόρθωτο να είμαστε προετοιμασμένοι για τις στροφές που συναντάμε στην ζωή.
Να τονίσω επίσης την σωστά δοσμένη ηχητική επένδυση και να εξυμνήσω το υπέροχο τέλος όπου παίρνει την σκυτάλη η κούκλα , που στέκεται υπομονετικά σε όλη την διάρκεια του έργου για να αποκτήσει ξαφνικά σάρκα κι οστά, ψυχή και πνοή, ώστε να συνεπάρει τον θεατή σε μια έντονη, συναισθηματική δίνη.
Εν ολίγοις, συγχαρητήρια και ευχαριστώ...Εκ Βαθέων...
By each let this be heard
Some do it with a bitter look
Some with a flattering word
The coward does with a kiss
The brave man with the sword"
...Είναι τα σοφά λόγια από το έργο "Η μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ", ενός πολύ ιδιαίτερου και σοφού μυαλού, του Oscar Wilde, που είχε την ανησυχία, την δική του οπτική στα πράγματα, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του- πράγμα δύσκολο να το αποδεχτούν οι γύρω του στα τέλη του 19ου αιώνα-και που ευτυχώς άφησε αριστουργήματα κι ας μας είναι γνωστότερο "Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ", που και μόνο σαν σύλληψη και θεματολογία, αποδεικνύει το επίπεδο του μυαλού του.
Για να πάρω τα πράγματα από την αρχή, όμως, το θεατρικό έργο που παρακολούθησα εχθές ήταν το "De Profundis", που πάντρευε δύο έργα δηλαδή το ομώνυμο και αυτό που ανέφερα στην πρώτη σειρά. To "De profundis" αποτελεί ένα γράμμα προς τον βαθιά ματαιόδοξο και υλιστή Lord Alfred Douglas ή αλλιώς Bosie, που τον οδήγησε στην οικονομική, ηθική και συναισθηματική καταστροφή του και εν τέλει στην φυλακή και που εκδόθηκε 5 χρόνια μετά τον θάνατό του, το 1905. "Η Μπαλάντα της Φυλακής του Ρέντινγκ"είναι έργο που έγραψε μετά την φυλακή και είναι αφιερωμένο σε έναν συγκρατούμενό του που καταδικάστηκε και κρεμάστηκε για τον φόνο της γυναίκας του και που μιλάει ο ίδιος δια στόματος Oscar Wilde, αφού σαν ψυχή πλέον που βαδίζει σοκαρισμένη προς την Κρίση, αναγνωρίζει μια αλήθεια που θα την εξιλεώσει. Πως πάντα σκοτώνουμε αυτό που αγαπούμε.
Κατά μία έννοια επί σκηνής και καθ' όλη την διάρκεια του έργου, παντρευόταν η τρέλα με την λογική, το παραλήρημα με τον ειρμό, από έναν και μόνο άνθρωπο, με ένα όραμα, για πολλά επίπεδα. Ο Σπύρος Κυριαζόπουλος ήταν υπεύθυνος για την διασκευή των κειμένων, την σκηνοθεσία, την ερμηνεία και την ενδυματολογική επιμέλεια. 'Οπου μέσα σε 65' λεπτά, τα έφερε εις πέρας, λέγοντας, σαν Oscar Wilde, μεγάλες, διαχρονικές αλήθειες. Μια από αυτές, πως μόνον η θλίψη μπορεί να εκπαιδεύσει την ψυχή.
Και πώς να μην είναι αλήθεια, αφού μόνο μια ψυχή και καρδιά, με πίκρα και πόνο εκπαιδεύονται. Η ατέρμονη χαρά, μας βρίσκει απροετοίμαστους στις σημαντικές και δύσκολες αλλαγές της ζωής. Και σε αυτές πρέπει να επιδεικνύουμε διπλάσιο σθένος για να τις αντιμετωπίσουμε, αν και είναι ακατόρθωτο να είμαστε προετοιμασμένοι για τις στροφές που συναντάμε στην ζωή.
Να τονίσω επίσης την σωστά δοσμένη ηχητική επένδυση και να εξυμνήσω το υπέροχο τέλος όπου παίρνει την σκυτάλη η κούκλα , που στέκεται υπομονετικά σε όλη την διάρκεια του έργου για να αποκτήσει ξαφνικά σάρκα κι οστά, ψυχή και πνοή, ώστε να συνεπάρει τον θεατή σε μια έντονη, συναισθηματική δίνη.
Εν ολίγοις, συγχαρητήρια και ευχαριστώ...Εκ Βαθέων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου