Απεχθάνομαι....

     ...Τις λέξεις concept και beach-o-bar-o (omg πώς το απεικόνισα έτσι!). Συγκεκριμένα με ενοχλούν δύο τινά: Ότι έχουν καταντήσει σούπα κι ότι έχουν αποκτήσει μια allure κάγκουρα, δηλαδή καγκουροallure (τι λέω;;; κάψιμο!!!). Το θέμα είναι πως δεν αντέχω να τις ακούω στο repeat και την δεύτερη σε εξελληνισμένη μορφή. Θα μου πεις τώρα, πώς να το πω; Παραλιομάγαζο; 'Οχι! Beach Bar σκέτο, απλό, μοναχούλι του ρε πουλάκι μου! Είναι ανάγκη να γίνει ακόμα πιο decadence η κατάσταση; Για το δε concept, που χρησιμοποιείται από την κάθε κατακαημένη Ρούμελη, δεν θα πω τίποτα άλλο για να μην μολύνω την θετική Αύρα μου! Σύμφωνοι;

Σου πάει η καρδιά να το αποκαλέσεις αυτό  "μπιτσόμπαρο";Ε; Ε;

Λατρεύω....

        ...Την Πανσέληνο! Την έχω πρόσφατη από εχθές, οπότε είπα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου! Σε αυτή την ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο: Η στέγη, η τροφή, η ένδυση. Πολύ περισσότερο η όραση, η ακοή, η γεύση, η όσφρηση ή η αφή μας. Εχθές ευχαρίστησα για ακόμα μια φορά τον Δημιουργό και τους Ουρανούς (σαν τα Oscars), που έχω την όρασή μου και μπόρεσα για ακόμη μια φορά να απολαύσω και να εισπράξω αυτήν την μαγεία και δύναμη που εκπέμπει το ολόγιομο φεγγάρι! Δεν με ενδιαφέρει αν σεληνιάζομαι ή όχι! Εγώ θέλω να πιστεύω ότι σεληνιάζομαι (όχι, λυκάνθρωπος δεν γίνομαι) κι ότι σεληνιάζομαι θετικά (δικαίωμά μου)! Είναι όλο το πακέτο: Το άφθονο φως, τα μαγνητικά πεδία, η δύναμη της ομορφιάς και η ευγνωμοσύνη που ξεχνάμε να νιώθουμε κάθε φορά που οφείλουμε να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε λίγοι και μικροί στον ατελείωτο τούτο κόσμο! Τελικά ο άνθρωπος ό,τι κι αν κάνει, όπου κι αν φτάσει, ποτέ δεν θα μπορέσει να κατακτήσει το κάλλος και την τελειότητα της Φύσης....

Ancient Egyptian Music - Pharaoh Ramses II

          Έτσι είμαι, τι να κάνω; Την μια θα ξυπνήσω με την πριγκίπισσα Σίσσυ, μετά με τον Μέγα Αλέξανδρο, θα συνεχίσω με την Ελισάβετ Ι, για να καταλήξω στην Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, αλλά σήμερα είχα όρεξη για Φαραώ-Ραμσήδες και δεν συμμαζεύεται! Κάπου η ζέστη, μπερδεύεται στο μυαλό μου με έρημο και καμήλες, ονειρευόμενη οάσεις και φοινικόδεντρα! Τελικά έχει γούστο η δύναμη της φαντασίας!

Τι ωραία που είναι η θεωρία;;;;

       "Οὐκ  ἐν τῷ πολλῷ τό εὖ" μας άφησαν οι Αρχαίοι πρόγονοί μας και δεν θα ασχοληθώ με το αν είναι παράφραση των λόγων του αυλητή Καφισία προς τον μαθητή του, προσπαθώντας να του εξηγήσει πως σημασία έχει η ποιότητα κι όχι η ποσότητα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ζορίζεται με τον αυλό, δίνοντας παραπάνω ένταση απ' όση άντεχαν τα αυτιά ενός ακροατή (ίδρωσα μέχρι να το διατυπώσω).
        Σαν άνθρωπος που του αρέσει να σκέφτεται τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα, καθόμουν και σκεφτόμουν εάν αυτή η ρήση είχε ποτέ εφαρμογή στην πράξη, καθώς εμπεριέχει κυρίως μια οικονομική χροιά, που προφανώς της προσδώσαμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στο χωνευτήρι των αιώνων. 
       Πολύ ωραία μας τα είπαν και οι Αρχαίοι, αλλά η ιστορία απέδειξε πως το εὖ κρύβεται μόνον στο πολλῷ. Είχες την ατυχία να γεννηθείς δούλος; Κλάφ'τα Χαράλαμπε! Όχι μόνον δεν είχες δικαίωμα να αποφασίζεις για την ζωή σου αλλά δεν είχες δικαίωμα να ζήσεις εάν το αποφάσιζε ο δύστροπος αφέντης σου. Μπορεί να υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες για τα δικαιώματά τους, αλλά δεν έχουμε μαρτυρίες για το εάν αυτά εφαρμόζονταν από όλους τους αφέντες προς όλους τους δούλους. Εξάλλου ποιοι θα ήταν αυτοί που θα έπαιρναν τις αποφάσεις για την διοίκηση της Πόλης-Κράτους; Οι εν τω πολλώ (οικονομικά) φυσικά! 
       Είχες την ατυχία να γεννηθείς επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένας παρακατιανός δούλος (και πάλι); Την πάτησες! Πόσοι ήταν άλλωστε αυτοί στους οποίους δινόταν ελευθερία; Γενικά δούλος γεννιόσουν, δούλος πέθαινες, με όλο το βάρος μιας καταπιεσμένης και άνευ νοήματος ζωής. Εδώ ήταν μια τραγωδία να είσαι γενικά ένας απλός πολίτης, πόσο μάλλον δουλικό (και να με συγχωρέσετε για τον άκομψο όρο, που τον χρησιμοποιώ μόνον εδώ για ευνόητους λόγους)! 
        Η μοίρα σε μούντζωνε και γεννιόσουν ένας ξεδοντιασμένος, βρωμερός χωρικός επί Μεσαίωνα; Άνοιξε πέτρα να κλειστώ, ήλιος να μην με βλέπει! Γιατί άλλο το κύρος ενός ξεδοντιασμένου, βρωμερού βασιλιά ή ξεδοντιασμένης, βρωμερής βασίλισσας και της κουστωδίας αυτών κι άλλο να είσαι πλέμπα. Δεν γούσταρε κάποιος τα μούτρα σου; Σε κατηγορούσε για μάγο ή μάγισσα και άναβε και μια ωραιότατη φωτιά για πάρτυ σου για να γίνεις παρανάλωμα του πυρός και να "εξαγνιστείς".
       Ε, ναι στην πορεία γλύκανε το πράγμα και δεν ήσουν ένας απλός δούλος, αλλά ένας υπηρέτης. Ήσουν υπηρέτης επί Εδουαρδινής εποχής; Πιάσ' τ' αυγό και κάν'του μπούκλες! Έπρεπε να είσαι τόσο αφοσιωμένος στον ανόητο αφέντη σου, που δεν είχες δικαίωμα να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια. Για να μην μπω και σε περαιτέρω πανηλίθιες λεπτομέρειες και νευριάσω μόνη μου...
       Τα πράγματα εξακολούθησαν να είναι βάρβαρα για όποιον δεν είχε τω πολλώ, ακόμη και σε δεκαετίες του '50 ή '60, για κάθε ταλαιπωρημένο φτωχοκόριτσο του χωριού, που ερχόταν να γίνει υπηρέτρια κάθε φαντασμένου στην πόλη. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει μέχρι και σήμερα. Η δουλεία δεν άλλαξε σε καμιά εποχή, σε καμιά ήπειρο, πουθενά σε κανέναν πολιτισμό του ανθρώπινου γένους, ούτε και θα αλλάξει στις σελίδες της ιστορίας που θα γράψει το προαναφερθέν γένος στο μέλλον. Η δουλεία εξακολουθεί και υπάρχει από την μεριά του εργοδότη προς τον υπάλληλό του. Εδώ υπάρχει από την μεριά του πελάτη που έχει ύφος και απαίτηση στον τρόπο που ζητάει το παπούτσι ή το ρούχο....Γενικώς το "αφεντιλίκι" εμπεριέχει μια αλλόκοτη ηδονή για το ημιτελές "εγώ" κάθε πικραμένου wannabe!  
       Και μετά θα μου πεις πως τω πολλώ δεν είναι ευ; Ας το πάρουμε κι ανάποδα: Το ευ δεν το έχω βρει στο λίγο. Το ιδανικό θα ήταν η ποιότητα να εναρμονίζεται με την ποσότητα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες! Πού να ασχοληθείς με την ποιότητα, όταν έχεις την ασφάλεια της ποσότητας;

Μεγαλύτερη απεικόνιση της αλήθειας από αυτήν δεν υπάρχει!


Για απεικόνιση δούλων το διάλεξα, υποτίθεται...

...Και οι εποχές αλλάζουν!

           Πριν μέρες, καθήμενη στην Πλατεία Αριστοτέλους και κάνοντας το πολυαγαπημένο μου people watching, είδα μια παρέα χαρούμενων παίδων της εποχής. Τώρα θα με ρωτήσει κανείς, "τι εννοείς της εποχής";
           Hip κούρεμα με φραντζούλα να πέφτει ανάλαφρα στο μέτωπο αλά Justin Bieber, ρούχα ελαφρώς χυτά, με παντελόνια έτοιμα να πέσουν καταγής, με αποκορύφωμα τα κινητοtablets τους που έπαιζαν δυνατά house τραγούδια. Πάνω που σκεφτόμουν ότι η μουσική έρχεται σε αντίθεση με το κούρεμα, αλλά συνάδει με τον ρουχισμό, άρχισαν να κάνουν χορευτικές κινήσεις αρμονικές με το κομμάτι, οπότε δεν ολοκλήρωσα την σκέψη μου, καθώς"πετάχτηκε" το βλέμμα προς έναν γηραιό.
           Επομένως φανταστείτε το σκηνικό από εδώ και πέρα: Εγώ, να κοιτάζω τον ηλικιωμένο, που κοίταζε κι αυτός με την σειρά του το πιτσιρικομάνι, με τας χορευτικάς κινήσεις! Το βλέμμα του senior προς τα junior ήταν κάτι μεταξύ "πλάκα κάνουν" και "o tempora o mores" ( κι όχι o tempora o μάγειρες- παλαιόθεν κείμενό μου).
           Θα ήθελα σαν τρελή να έμπαινα στο κεφάλι και το μυαλό του, να ακούσω τις σκέψεις του και τελικά να κατανοήσω το πόρισμά του. Δεν ήταν εντελώς επικριτικός ούτε, όμως, έτοιμος να αποδεχθεί κάτι που του φαινόταν πασιφανώς ξένο. Το ταξίδι στο χρόνο μάλλον ήταν αναπόφευκτο και κάπου η φτώχεια, η πείνα, η Κατοχή, το κοντό κούρεμα, η έλλειψη ρούχων, παπουτσιών και σίγουρα τεχνολογίας, θα έδεσαν με το θέαμα που έβλεπε μπροστά του.
            Ίσως κι εγώ αν είχα ζήσει εκείνες τις εποχές να συνέκρινα τα ίδια πράγματα. Εδώ σκεφτείτε ότι συγκρίνω το πώς ήμαστε χωρίς κινητά που απλώς λέγαμε στους γονείς μας ότι θα γυρίσουμε την τάδε ώρα και ούτε γάτα ούτε ζημιά, που δεν τρελαινόμασταν στο αντηλιακό γιατί δεν καιγόμασταν κάτω από τον ήλιο, που η τηλεόραση έκλεινε νωρίς και δεν είχαμε tablets να απασχοληθούμε πριν τον ύπνο, που ανοίγαμε εγκυκλοπαίδεια για να κάνουμε κάποια εργασία στο σχολείο και πολλά ακόμη που ίσως να μην έχει νόημα να απαριθμήσω τώρα.
            Να λοιπόν πώς είναι αναπόφευκτα τα χάσματα και πόσο φυσιολογικό είναι να μην συνεννοούνται οι γενιές μεταξύ τους! Δεν είμαι σίγουρη για το τι είναι καλύτερο ή χειρότερο. Άλλωστε τα πάντα είναι ρευστά και σχετικά. Ούτε έχει κανείς την αυθεντία ώστε ο λόγος του να αποτελεί θέσφατο. Λόγια να 'χαμε να λέγαμε! Πόσα χρόνια θα βρισκόμασταν στην άμαξα και στο πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη;
           Οι εποχές αλλάζουν. Τα ρούχα, τα μαλλιά, η μουσική , ο τρόπος διασκέδaσης, η ενημέρωση, αλλάζουν! Ένα πράγμα μένει ίδιο: Τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου.
           Αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ...

Όχι, δεν είμαι εγώ κι όχι αυτή δεν είναι η Πλατεία Αριστοτέλους....


Να μια γηραιά της "εποχής"...

         

Λατρεύω....

           Και συγκεκριμένα λάτρευα να περπατάω, πατώντας εντός των πλακών. Το σκηνικό απλό: Πιτσιρίκα, δρόμος με πλάκες, πόδι που χωράει σε κάθε πλάκα, στόχος μην πατήσω στο μεταξύ ή στην διαχωριστική γραμμή των πλακών. Κάτι σαν κουτσό αλλά με δύο πόδια! Μην απατάσθε. Δεν κολλάμε στις πλάκες. Και με μάρμαρο το ίδιο συνέβαινε. Γενικώς κάτι στρωμένο σε κομμάτια. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να το κάνει ακόμη! Να ανησυχήσω;;; Είμαι η μόνη; Υπάρχουν κι άλλοι εκει έξω;;; The truth is out there....


Εδώ άνετα χωράνε τα πόδια  μου!


Χμ! Εδώ μικρή θα ήμουν καταχαρούμενη!

Απεχθάνομαι...

          ....Και συγκεκριμένα απεχθανόμουν, που κάθε καλοκαίρι οι γονείς μου μας αγόραζαν τις "Χαρούμενες Διακοπές". Το μαρτύριο κράτησε σε όλο το δημοτικό: "Χαρούμενες Διακοπές" για κάθε τάξη που τελειώναμε. Πιο θλιβερές διακοπές δεν γίνονταν! Και δεν είναι ότι μπορεί να επιλέγαμε να κάνουμε την μια άσκηση ή το ένα σταυρόλεξο. Είναι που κάπου μετά τον 15Αύγουστο θα είχαμε έλεγχο από τα υψηλά κλιμάκια για το τι κάναμε! Πώς να είσαι χαρούμενος μετά!; Και τι διακοπές να κάνεις, έχοντας στο μυαλό σου να προχωρήσεις όσο περισσότερο μπορούσες στις ασκήσεις για να μην φας κράξιμο; Κάθε Ιούνιο ήλπιζα στο θαύμα. Ότι, δηλαδή, οι γονείς μου θα πάθουν μια παροδική mini αμνησία και θα ξεχνούσαν να μας τα αγοράσουν. Δεν συνέβη ποτέ! Δεν βαριέσαι...Έχω τώρα να γράφω και να θυμάμαι....Γελώντας φυσικά....!


Το δέλεαρ ήταν τα χαρούμενα παιδάκια στο εξώφυλλο. Μέχρι το εξώφυλλο κρατούσε και η δική μου χαρά. Μετά το χάος! Θλίψη σε τεύχη!