Λατρεύω....

           Και συγκεκριμένα λάτρευα να περπατάω, πατώντας εντός των πλακών. Το σκηνικό απλό: Πιτσιρίκα, δρόμος με πλάκες, πόδι που χωράει σε κάθε πλάκα, στόχος μην πατήσω στο μεταξύ ή στην διαχωριστική γραμμή των πλακών. Κάτι σαν κουτσό αλλά με δύο πόδια! Μην απατάσθε. Δεν κολλάμε στις πλάκες. Και με μάρμαρο το ίδιο συνέβαινε. Γενικώς κάτι στρωμένο σε κομμάτια. Έχω πιάσει τον εαυτό μου να το κάνει ακόμη! Να ανησυχήσω;;; Είμαι η μόνη; Υπάρχουν κι άλλοι εκει έξω;;; The truth is out there....


Εδώ άνετα χωράνε τα πόδια  μου!


Χμ! Εδώ μικρή θα ήμουν καταχαρούμενη!