Πριν μέρες, καθήμενη στην Πλατεία Αριστοτέλους και κάνοντας το πολυαγαπημένο μου people watching, είδα μια παρέα χαρούμενων παίδων της εποχής. Τώρα θα με ρωτήσει κανείς, "τι εννοείς της εποχής";
Hip κούρεμα με φραντζούλα να πέφτει ανάλαφρα στο μέτωπο αλά Justin Bieber, ρούχα ελαφρώς χυτά, με παντελόνια έτοιμα να πέσουν καταγής, με αποκορύφωμα τα κινητοtablets τους που έπαιζαν δυνατά house τραγούδια. Πάνω που σκεφτόμουν ότι η μουσική έρχεται σε αντίθεση με το κούρεμα, αλλά συνάδει με τον ρουχισμό, άρχισαν να κάνουν χορευτικές κινήσεις αρμονικές με το κομμάτι, οπότε δεν ολοκλήρωσα την σκέψη μου, καθώς"πετάχτηκε" το βλέμμα προς έναν γηραιό.
Επομένως φανταστείτε το σκηνικό από εδώ και πέρα: Εγώ, να κοιτάζω τον ηλικιωμένο, που κοίταζε κι αυτός με την σειρά του το πιτσιρικομάνι, με τας χορευτικάς κινήσεις! Το βλέμμα του senior προς τα junior ήταν κάτι μεταξύ "πλάκα κάνουν" και "o tempora o mores" ( κι όχι o tempora o μάγειρες- παλαιόθεν κείμενό μου).
Θα ήθελα σαν τρελή να έμπαινα στο κεφάλι και το μυαλό του, να ακούσω τις σκέψεις του και τελικά να κατανοήσω το πόρισμά του. Δεν ήταν εντελώς επικριτικός ούτε, όμως, έτοιμος να αποδεχθεί κάτι που του φαινόταν πασιφανώς ξένο. Το ταξίδι στο χρόνο μάλλον ήταν αναπόφευκτο και κάπου η φτώχεια, η πείνα, η Κατοχή, το κοντό κούρεμα, η έλλειψη ρούχων, παπουτσιών και σίγουρα τεχνολογίας, θα έδεσαν με το θέαμα που έβλεπε μπροστά του.
Ίσως κι εγώ αν είχα ζήσει εκείνες τις εποχές να συνέκρινα τα ίδια πράγματα. Εδώ σκεφτείτε ότι συγκρίνω το πώς ήμαστε χωρίς κινητά που απλώς λέγαμε στους γονείς μας ότι θα γυρίσουμε την τάδε ώρα και ούτε γάτα ούτε ζημιά, που δεν τρελαινόμασταν στο αντηλιακό γιατί δεν καιγόμασταν κάτω από τον ήλιο, που η τηλεόραση έκλεινε νωρίς και δεν είχαμε tablets να απασχοληθούμε πριν τον ύπνο, που ανοίγαμε εγκυκλοπαίδεια για να κάνουμε κάποια εργασία στο σχολείο και πολλά ακόμη που ίσως να μην έχει νόημα να απαριθμήσω τώρα.
Να λοιπόν πώς είναι αναπόφευκτα τα χάσματα και πόσο φυσιολογικό είναι να μην συνεννοούνται οι γενιές μεταξύ τους! Δεν είμαι σίγουρη για το τι είναι καλύτερο ή χειρότερο. Άλλωστε τα πάντα είναι ρευστά και σχετικά. Ούτε έχει κανείς την αυθεντία ώστε ο λόγος του να αποτελεί θέσφατο. Λόγια να 'χαμε να λέγαμε! Πόσα χρόνια θα βρισκόμασταν στην άμαξα και στο πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη;
Οι εποχές αλλάζουν. Τα ρούχα, τα μαλλιά, η μουσική , ο τρόπος διασκέδaσης, η ενημέρωση, αλλάζουν! Ένα πράγμα μένει ίδιο: Τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου.
Αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ...
Όχι, δεν είμαι εγώ κι όχι αυτή δεν είναι η Πλατεία Αριστοτέλους....
Να μια γηραιά της "εποχής"...
Hip κούρεμα με φραντζούλα να πέφτει ανάλαφρα στο μέτωπο αλά Justin Bieber, ρούχα ελαφρώς χυτά, με παντελόνια έτοιμα να πέσουν καταγής, με αποκορύφωμα τα κινητοtablets τους που έπαιζαν δυνατά house τραγούδια. Πάνω που σκεφτόμουν ότι η μουσική έρχεται σε αντίθεση με το κούρεμα, αλλά συνάδει με τον ρουχισμό, άρχισαν να κάνουν χορευτικές κινήσεις αρμονικές με το κομμάτι, οπότε δεν ολοκλήρωσα την σκέψη μου, καθώς"πετάχτηκε" το βλέμμα προς έναν γηραιό.
Επομένως φανταστείτε το σκηνικό από εδώ και πέρα: Εγώ, να κοιτάζω τον ηλικιωμένο, που κοίταζε κι αυτός με την σειρά του το πιτσιρικομάνι, με τας χορευτικάς κινήσεις! Το βλέμμα του senior προς τα junior ήταν κάτι μεταξύ "πλάκα κάνουν" και "o tempora o mores" ( κι όχι o tempora o μάγειρες- παλαιόθεν κείμενό μου).
Θα ήθελα σαν τρελή να έμπαινα στο κεφάλι και το μυαλό του, να ακούσω τις σκέψεις του και τελικά να κατανοήσω το πόρισμά του. Δεν ήταν εντελώς επικριτικός ούτε, όμως, έτοιμος να αποδεχθεί κάτι που του φαινόταν πασιφανώς ξένο. Το ταξίδι στο χρόνο μάλλον ήταν αναπόφευκτο και κάπου η φτώχεια, η πείνα, η Κατοχή, το κοντό κούρεμα, η έλλειψη ρούχων, παπουτσιών και σίγουρα τεχνολογίας, θα έδεσαν με το θέαμα που έβλεπε μπροστά του.
Ίσως κι εγώ αν είχα ζήσει εκείνες τις εποχές να συνέκρινα τα ίδια πράγματα. Εδώ σκεφτείτε ότι συγκρίνω το πώς ήμαστε χωρίς κινητά που απλώς λέγαμε στους γονείς μας ότι θα γυρίσουμε την τάδε ώρα και ούτε γάτα ούτε ζημιά, που δεν τρελαινόμασταν στο αντηλιακό γιατί δεν καιγόμασταν κάτω από τον ήλιο, που η τηλεόραση έκλεινε νωρίς και δεν είχαμε tablets να απασχοληθούμε πριν τον ύπνο, που ανοίγαμε εγκυκλοπαίδεια για να κάνουμε κάποια εργασία στο σχολείο και πολλά ακόμη που ίσως να μην έχει νόημα να απαριθμήσω τώρα.
Να λοιπόν πώς είναι αναπόφευκτα τα χάσματα και πόσο φυσιολογικό είναι να μην συνεννοούνται οι γενιές μεταξύ τους! Δεν είμαι σίγουρη για το τι είναι καλύτερο ή χειρότερο. Άλλωστε τα πάντα είναι ρευστά και σχετικά. Ούτε έχει κανείς την αυθεντία ώστε ο λόγος του να αποτελεί θέσφατο. Λόγια να 'χαμε να λέγαμε! Πόσα χρόνια θα βρισκόμασταν στην άμαξα και στο πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη;
Οι εποχές αλλάζουν. Τα ρούχα, τα μαλλιά, η μουσική , ο τρόπος διασκέδaσης, η ενημέρωση, αλλάζουν! Ένα πράγμα μένει ίδιο: Τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου.
Αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ...
Όχι, δεν είμαι εγώ κι όχι αυτή δεν είναι η Πλατεία Αριστοτέλους....
Να μια γηραιά της "εποχής"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου