"Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τό εὖ" μας άφησαν οι Αρχαίοι πρόγονοί μας και δεν θα ασχοληθώ με το αν είναι παράφραση των λόγων του αυλητή Καφισία προς τον μαθητή του, προσπαθώντας να του εξηγήσει πως σημασία έχει η ποιότητα κι όχι η ποσότητα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ζορίζεται με τον αυλό, δίνοντας παραπάνω ένταση απ' όση άντεχαν τα αυτιά ενός ακροατή (ίδρωσα μέχρι να το διατυπώσω).
Σαν άνθρωπος που του αρέσει να σκέφτεται τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα, καθόμουν και σκεφτόμουν εάν αυτή η ρήση είχε ποτέ εφαρμογή στην πράξη, καθώς εμπεριέχει κυρίως μια οικονομική χροιά, που προφανώς της προσδώσαμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στο χωνευτήρι των αιώνων.
Πολύ ωραία μας τα είπαν και οι Αρχαίοι, αλλά η ιστορία απέδειξε πως το εὖ κρύβεται μόνον στο πολλῷ. Είχες την ατυχία να γεννηθείς δούλος; Κλάφ'τα Χαράλαμπε! Όχι μόνον δεν είχες δικαίωμα να αποφασίζεις για την ζωή σου αλλά δεν είχες δικαίωμα να ζήσεις εάν το αποφάσιζε ο δύστροπος αφέντης σου. Μπορεί να υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες για τα δικαιώματά τους, αλλά δεν έχουμε μαρτυρίες για το εάν αυτά εφαρμόζονταν από όλους τους αφέντες προς όλους τους δούλους. Εξάλλου ποιοι θα ήταν αυτοί που θα έπαιρναν τις αποφάσεις για την διοίκηση της Πόλης-Κράτους; Οι εν τω πολλώ (οικονομικά) φυσικά!
Είχες την ατυχία να γεννηθείς επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένας παρακατιανός δούλος (και πάλι); Την πάτησες! Πόσοι ήταν άλλωστε αυτοί στους οποίους δινόταν ελευθερία; Γενικά δούλος γεννιόσουν, δούλος πέθαινες, με όλο το βάρος μιας καταπιεσμένης και άνευ νοήματος ζωής. Εδώ ήταν μια τραγωδία να είσαι γενικά ένας απλός πολίτης, πόσο μάλλον δουλικό (και να με συγχωρέσετε για τον άκομψο όρο, που τον χρησιμοποιώ μόνον εδώ για ευνόητους λόγους)!
Η μοίρα σε μούντζωνε και γεννιόσουν ένας ξεδοντιασμένος, βρωμερός χωρικός επί Μεσαίωνα; Άνοιξε πέτρα να κλειστώ, ήλιος να μην με βλέπει! Γιατί άλλο το κύρος ενός ξεδοντιασμένου, βρωμερού βασιλιά ή ξεδοντιασμένης, βρωμερής βασίλισσας και της κουστωδίας αυτών κι άλλο να είσαι πλέμπα. Δεν γούσταρε κάποιος τα μούτρα σου; Σε κατηγορούσε για μάγο ή μάγισσα και άναβε και μια ωραιότατη φωτιά για πάρτυ σου για να γίνεις παρανάλωμα του πυρός και να "εξαγνιστείς".
Ε, ναι στην πορεία γλύκανε το πράγμα και δεν ήσουν ένας απλός δούλος, αλλά ένας υπηρέτης. Ήσουν υπηρέτης επί Εδουαρδινής εποχής; Πιάσ' τ' αυγό και κάν'του μπούκλες! Έπρεπε να είσαι τόσο αφοσιωμένος στον ανόητο αφέντη σου, που δεν είχες δικαίωμα να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια. Για να μην μπω και σε περαιτέρω πανηλίθιες λεπτομέρειες και νευριάσω μόνη μου...
Τα πράγματα εξακολούθησαν να είναι βάρβαρα για όποιον δεν είχε τω πολλώ, ακόμη και σε δεκαετίες του '50 ή '60, για κάθε ταλαιπωρημένο φτωχοκόριτσο του χωριού, που ερχόταν να γίνει υπηρέτρια κάθε φαντασμένου στην πόλη. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει μέχρι και σήμερα. Η δουλεία δεν άλλαξε σε καμιά εποχή, σε καμιά ήπειρο, πουθενά σε κανέναν πολιτισμό του ανθρώπινου γένους, ούτε και θα αλλάξει στις σελίδες της ιστορίας που θα γράψει το προαναφερθέν γένος στο μέλλον. Η δουλεία εξακολουθεί και υπάρχει από την μεριά του εργοδότη προς τον υπάλληλό του. Εδώ υπάρχει από την μεριά του πελάτη που έχει ύφος και απαίτηση στον τρόπο που ζητάει το παπούτσι ή το ρούχο....Γενικώς το "αφεντιλίκι" εμπεριέχει μια αλλόκοτη ηδονή για το ημιτελές "εγώ" κάθε πικραμένου wannabe!
Και μετά θα μου πεις πως τω πολλώ δεν είναι ευ; Ας το πάρουμε κι ανάποδα: Το ευ δεν το έχω βρει στο λίγο. Το ιδανικό θα ήταν η ποιότητα να εναρμονίζεται με την ποσότητα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες! Πού να ασχοληθείς με την ποιότητα, όταν έχεις την ασφάλεια της ποσότητας;
Μεγαλύτερη απεικόνιση της αλήθειας από αυτήν δεν υπάρχει!
Για απεικόνιση δούλων το διάλεξα, υποτίθεται...
Σαν άνθρωπος που του αρέσει να σκέφτεται τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα, καθόμουν και σκεφτόμουν εάν αυτή η ρήση είχε ποτέ εφαρμογή στην πράξη, καθώς εμπεριέχει κυρίως μια οικονομική χροιά, που προφανώς της προσδώσαμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στο χωνευτήρι των αιώνων.
Πολύ ωραία μας τα είπαν και οι Αρχαίοι, αλλά η ιστορία απέδειξε πως το εὖ κρύβεται μόνον στο πολλῷ. Είχες την ατυχία να γεννηθείς δούλος; Κλάφ'τα Χαράλαμπε! Όχι μόνον δεν είχες δικαίωμα να αποφασίζεις για την ζωή σου αλλά δεν είχες δικαίωμα να ζήσεις εάν το αποφάσιζε ο δύστροπος αφέντης σου. Μπορεί να υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες για τα δικαιώματά τους, αλλά δεν έχουμε μαρτυρίες για το εάν αυτά εφαρμόζονταν από όλους τους αφέντες προς όλους τους δούλους. Εξάλλου ποιοι θα ήταν αυτοί που θα έπαιρναν τις αποφάσεις για την διοίκηση της Πόλης-Κράτους; Οι εν τω πολλώ (οικονομικά) φυσικά!
Είχες την ατυχία να γεννηθείς επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένας παρακατιανός δούλος (και πάλι); Την πάτησες! Πόσοι ήταν άλλωστε αυτοί στους οποίους δινόταν ελευθερία; Γενικά δούλος γεννιόσουν, δούλος πέθαινες, με όλο το βάρος μιας καταπιεσμένης και άνευ νοήματος ζωής. Εδώ ήταν μια τραγωδία να είσαι γενικά ένας απλός πολίτης, πόσο μάλλον δουλικό (και να με συγχωρέσετε για τον άκομψο όρο, που τον χρησιμοποιώ μόνον εδώ για ευνόητους λόγους)!
Η μοίρα σε μούντζωνε και γεννιόσουν ένας ξεδοντιασμένος, βρωμερός χωρικός επί Μεσαίωνα; Άνοιξε πέτρα να κλειστώ, ήλιος να μην με βλέπει! Γιατί άλλο το κύρος ενός ξεδοντιασμένου, βρωμερού βασιλιά ή ξεδοντιασμένης, βρωμερής βασίλισσας και της κουστωδίας αυτών κι άλλο να είσαι πλέμπα. Δεν γούσταρε κάποιος τα μούτρα σου; Σε κατηγορούσε για μάγο ή μάγισσα και άναβε και μια ωραιότατη φωτιά για πάρτυ σου για να γίνεις παρανάλωμα του πυρός και να "εξαγνιστείς".
Ε, ναι στην πορεία γλύκανε το πράγμα και δεν ήσουν ένας απλός δούλος, αλλά ένας υπηρέτης. Ήσουν υπηρέτης επί Εδουαρδινής εποχής; Πιάσ' τ' αυγό και κάν'του μπούκλες! Έπρεπε να είσαι τόσο αφοσιωμένος στον ανόητο αφέντη σου, που δεν είχες δικαίωμα να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια. Για να μην μπω και σε περαιτέρω πανηλίθιες λεπτομέρειες και νευριάσω μόνη μου...
Τα πράγματα εξακολούθησαν να είναι βάρβαρα για όποιον δεν είχε τω πολλώ, ακόμη και σε δεκαετίες του '50 ή '60, για κάθε ταλαιπωρημένο φτωχοκόριτσο του χωριού, που ερχόταν να γίνει υπηρέτρια κάθε φαντασμένου στην πόλη. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει μέχρι και σήμερα. Η δουλεία δεν άλλαξε σε καμιά εποχή, σε καμιά ήπειρο, πουθενά σε κανέναν πολιτισμό του ανθρώπινου γένους, ούτε και θα αλλάξει στις σελίδες της ιστορίας που θα γράψει το προαναφερθέν γένος στο μέλλον. Η δουλεία εξακολουθεί και υπάρχει από την μεριά του εργοδότη προς τον υπάλληλό του. Εδώ υπάρχει από την μεριά του πελάτη που έχει ύφος και απαίτηση στον τρόπο που ζητάει το παπούτσι ή το ρούχο....Γενικώς το "αφεντιλίκι" εμπεριέχει μια αλλόκοτη ηδονή για το ημιτελές "εγώ" κάθε πικραμένου wannabe!
Και μετά θα μου πεις πως τω πολλώ δεν είναι ευ; Ας το πάρουμε κι ανάποδα: Το ευ δεν το έχω βρει στο λίγο. Το ιδανικό θα ήταν η ποιότητα να εναρμονίζεται με την ποσότητα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες! Πού να ασχοληθείς με την ποιότητα, όταν έχεις την ασφάλεια της ποσότητας;
Μεγαλύτερη απεικόνιση της αλήθειας από αυτήν δεν υπάρχει!
Για απεικόνιση δούλων το διάλεξα, υποτίθεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου