Απεχθάνομαι...

          ....Και συγκεκριμένα απεχθανόμουν, που κάθε καλοκαίρι οι γονείς μου μας αγόραζαν τις "Χαρούμενες Διακοπές". Το μαρτύριο κράτησε σε όλο το δημοτικό: "Χαρούμενες Διακοπές" για κάθε τάξη που τελειώναμε. Πιο θλιβερές διακοπές δεν γίνονταν! Και δεν είναι ότι μπορεί να επιλέγαμε να κάνουμε την μια άσκηση ή το ένα σταυρόλεξο. Είναι που κάπου μετά τον 15Αύγουστο θα είχαμε έλεγχο από τα υψηλά κλιμάκια για το τι κάναμε! Πώς να είσαι χαρούμενος μετά!; Και τι διακοπές να κάνεις, έχοντας στο μυαλό σου να προχωρήσεις όσο περισσότερο μπορούσες στις ασκήσεις για να μην φας κράξιμο; Κάθε Ιούνιο ήλπιζα στο θαύμα. Ότι, δηλαδή, οι γονείς μου θα πάθουν μια παροδική mini αμνησία και θα ξεχνούσαν να μας τα αγοράσουν. Δεν συνέβη ποτέ! Δεν βαριέσαι...Έχω τώρα να γράφω και να θυμάμαι....Γελώντας φυσικά....!


Το δέλεαρ ήταν τα χαρούμενα παιδάκια στο εξώφυλλο. Μέχρι το εξώφυλλο κρατούσε και η δική μου χαρά. Μετά το χάος! Θλίψη σε τεύχη!