Παραμονή Πρωτοχρονιάς

          Ή μάλλον προπαραμονή, αλλά δεν θα κολλήσουμε στις λέξεις, γιατί η ουσία δεν αλλάζει! Σημειωτέον, έξω χιονίζει, οπότε έχασα το στοίχημα περί χιονιού μετά εορτών... Επανέρχομαι, όμως, στο θέμα της Πρωτοχρονιάς- της χειρότερής μου εορτής, μέσα στο έτος.
          Φυσικά έχω λόγο που δεν με έπεισε ποτέ σαν εορτή κι έχει τις ρίζες της στα μικράτα μου. Όταν λοιπόν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου και να έχω μνήμες από την ζωή, θυμάμαι την έντονη χαρά που ένιωθα στο άκουσμα της Πρωτοχρονιάς. "Θα μπει το καινούργιο έτος" μού είχαν πει οι γονείς μου κι εγώ η δόλια, περίμενα να μπει αυτό το αναθεματισμένο έτος. Για την ακρίβεια, μόλις πληροφορήθηκα το γεγονός ότι η αλλαγή θα γίνει στις 12 τα μεσάνυχτα, που φαντάζει πολύ τρομακτική ώρα για ένα μικρό παιδάκι ή τουλάχιστον φάνταζε στην εποχή μου, άρχισα να πλάθω εικόνες. Αναρωτήθηκα κι εγώ το άμυαλο "πώς θα καταλάβω ότι μπήκε το Νέο Έτος - θα μας ειδοποιήσει κάποιος;". Αυθαιρέτως κι αυτοβούλως θεώρησα πως μια τέτοια αλλαγή θα έπρεπε να είχε εκκωφαντικό entry. Άρα: Περίμενα οι Ουρανοί να ανοίξουν στα δύο και να βγει εκτυφλωτικό Φως...
          Η πολυπόθητη στιγμή έφτασε και επιτέλους το ρολόι σήμανε 12. Νταν, νταν, νταν.... Και το μόνο που συνέβη ήταν να ασπάζεται και να αγκαλιάζει ο ένας τον άλλον, ευχόμενοι "Καλή Χρονιά"... Τιιιιι...; Αυτό ήτανε; Ούτε οι ουρανοί σχίστηκαν στα δύο, ούτε εκτυφλωτικό φως έλουσε το σπίτι, την γειτονιά, την πόλη, τον νομό, την χώρα, τον κόσμο όλο... Μάπα το καρπούζι! Σκέφτηκα πως τελικά η αναμονή για κάτι τέτοιο ήταν μια μπαρούφα και αδίκως έχασα τον ύπνο μου.
           Μεγαλώνοντας και συνειδητοποιώντας ακόμα περισσότερο την σχετικότητα του χρόνου, κατάλαβα πως πρόκειται για την ίδια περίπτωση με τα γενέθλια. Προσπαθείς να χρυσώσεις το χάπι, που μεγαλώνεις κατά ένα έτος και προσπαθείς να πασπαλίσεις την περίσταση με άφθονη χρυσόσκονη, φαγητό και αλκοόλ μπας και ξεχάσεις την αέναη κίνηση μιας άπιαστης έννοιας. Ποιος ο λόγος άλλωστε να γιορτάζουμε το Νέο έτος κάθε χρόνο κι όχι κάθε δύο χρόνια; Γιατί ο μήνας να αποτελείται από 4 εβδομάδες κι όχι από δύο και γιατί η εβδομάδα να έχει 7 κι όχι 15 ημέρες; Σχετικά, λοιπόν, είναι όλα...
           Έκτοτε αποφάσισα πως είναι μια γιορτή που προσωπικώς δεν με απασχολεί. Σαφέστατα η ευχή ήταν, είναι και θα είναι μία, που πάει να πει "Με Υγεία", αλλά δεν παύει να αποτελεί μια ευχή που πρέπει να ισχύει όλο τον χρόνο. Εάν μάλιστα μου βάλεις να ακούσω και το "Happy New Year" από τους ABBA, είναι βέβαιο ότι η ψυχολογία μου θα χρειαστεί επειγόντως μια αντικαταθλιπτική ένεση για να επανέλθω στην ζωή. Οπότε χίλιες φορές να ακούσω "Απόψε θα πεθάνει ο Χάρος" γιατί σου γεννάται η ελπίδα ότι ο Χάρος μπορεί εν τέλει και να πεθάνει...Μάλιστα ο τίτλος δεν αφήνει παραθυράκια διαπραγμάτευσης κι αμφιβολίας...Σού τονίζει ότι ΘΑ πεθάνει!
           Με αυτά και με αυτά λοιπόν, είτε βγει το 2014, είτε μπει το 2015, η ζωή συνεχίζεται και προσπαθούμε να την απολαύσουμε όσο περισσότερο μπορούμε....

Μολαταύτα εύχομαι Ευτυχισμένο κι ελπιδοφόρο το 2015!!!!!!

Υ.Γ. Έαν μάλιστα προστεθεί και η τράπουλα για να πάει καλά το έτος, τότε με έχεις ρίξει στο ναδίρ....Δεν το μπορώ το χαρτάκι...Τι να κάνω;;;

Κολοκύθια με ρίγανη...

            

Χρόνια Πολλά!

       Ωραία, το χιόνι είναι εκτός σκηνικού, αλλά δεν παύει να φαντάζει ιδανικό για Χριστούγεννα! Χρόνια Πολλά σε όλους με πολλή πολλή αγάπη και καταπληκτική διάθεση! Merry Christmas - Joyeux Noel - Feliz Navidad (αυτές τις γλώσσες ξέρω μόνο...) 

Παραμονές Χριστουγέννων

           Είναι βράδυ πια...Η θερμοκρασία έχει πέσει, παρόλο που όλη η μέρα ήταν ηλιόλουστη και αρκετά ζεστή...Είναι Παραμονή Χριστουγέννων...Αν βρισκόμουν ηρωίδα μέσα σε ένα βιβλίο, έξω θα είχα να αντιμετωπίσω το κατάλευκο χιόνι και το τσουχτερό κρύο...Θα ήταν όλα έρημα...Κλειστά μαγαζιά...Όλα τα σπίτια θα ετοιμάζονταν για την αυριανή μέρα...Σίγουρα η ιστορία θα εξελισσόταν στην Βικτωριανή εποχή...Φράκο, ψηλά καπέλα και μπαστούνι για τους άντρες, μακριά, πλουμιστά φορέματα και περίτεχνες μπούκλες για τις γυναίκες...Ένα πιάνο στο σαλόνι γεμάτο με πολυελαίους, όλοι να τραγουδούν το "Deck the Hall" και μια κλασσική, γεμιστή γαλοπούλα στην μέση του τραπεζιού, (εντάξει, ένα πάντρεμα Παραμονής με Ανήμερα έκανα. Πάντως έγινα κατανοητή σε γενικές γραμμές...)
           Σαν ηρωίδα της καθημερινής ζωής, τυγχάνει να μην έμαθα ποτέ μου πιάνο, αλλά μιας και δεν στερούμαι της ικανότητας να απολαμβάνω το άκουσμα αυτού, εξίσωσα κάπως τα πράγματα! Βρίσκομαι μπροστά από την οθόνη ενός υπολογιστή και διερωτώμαι εάν η μαγεία βρίσκεται στα δώρα που ίσως πολλοί τα λάβουν ή ανταλλάξουν αύριο (εμείς παραδοσιακά τα βρίσκαμε κάτω από το δέντρο τις Παραμονές Χριστουγέννων κι όχι την Πρωτοχρονιά -θα σας εξηγήσω εντός ημερών γιατί-), ή μήπως στην οικογενειακή χροιά που είχαν ανέκαθεν οι μέρες αυτές ή γιατί όλοι περιμένουν κάποιο θαύμα των Χριστουγέννων!
           Στο πρώτο δεν θα σταθώ, γιατί μέσα στο έτος υπάρχουν πολλές ευκαιρίες για να πάρεις ή να δώσεις ένα δώρο, απλά τα περιτυλίγματα είναι λίγο πιο glam, οπότε κι αυτό έχει την σημασία του! Ο δεύτερος λόγος έχει κι αυτός την σημασία του, αλλά είναι θλιβερό να εστιάσει κανείς μόνο σε αυτό, γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν την δυνατότητα να βρίσκονται με όλη τους την οικογένεια, ή γενικώς υπάρχουν πολλές αντιξοότητες, που δεν θα ήθελα να αναλύσω γιατί θα βαρύνει το κλίμα και δεν το θέλω. Θα σταθώ, επομένως, στον τρίτο λόγο, αυτόν του θαύματος.
           Όπως έχω επαναλάβει πιστεύω στο θαύμα όσο μικρό κι αν είναι. Τι είναι άλλωστε το θαύμα των ημερών (και όχι μόνο); Ένα χαρμόσυνο κι ανέλπιστο νέο; Μια απροσδόκητα υπέροχη εξέλιξη; Μια υπέροχη στιγμή που ζούμε σε ελάχιστα λεπτά; Μια υπέροχη μέρα με οικογένεια; Με φίλους; Με συνεργάτες; Μια καταπληκτική συνειδητοποίηση; Μια αλλαγή που νιώσαμε μέσα μας; Ένα κεφάτο party; Μια αναπάντεχα ευχάριστη γνωριμία; Συνάντηση; Ένα δώρο που αν και μικρό, είχε την σημασία του; Μια γλυκιά κουβέντα που μας είπε κάποιος; Τα πολλά; Τα λίγα; Ούτε τα πολλά, ούτε τα λίγα;
            Στην πραγματικότητα δεν έχει και πολλή σημασία! Γιατί απλά πρόκειται για ένα μικρό θαύμα! Οι κεραίες μας πρέπει να είναι τεντωμένες για να το αντιληφθούμε και να το εκτιμήσουμε καταλλήλως. Δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει ή δεν γίνεται...Και σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως θαύματα συμβαίνουν μόνο τα Χριστούγεννα. Κατά την διάρκεια της ζωής μας, πρέπει πάντα να είμαστε έτοιμοι για να υποδεχόμαστε τα καλά. Η ζωή και η μονοτονία των προβλημάτων είναι αυτές που μας έχουν εκπαιδεύσει μόνο για τα κακά.
             Κι αυτές είναι κάποιες σκέψεις που με απασχολούσαν πάντα τέτοιες μέρες (όχι με την βαρετή ή μαρτυρική έννοια του ρήματος "απασχολώ"). Σημείωση: Γι' αυτό λάτρευα πάντα τις ταινίες που μιλούσαν για κάτι χαρμόσυνο, υπέροχο, ελπιδοφόρο, που αναστάτωνε εκπληκτικά τις ζωές των ηρώων! Κι αυτό είναι κάτι που πρωτίστως η υποφαινόμενη προσπαθεί να εφαρμόζει στην ζωή της...Καλό είναι να το προσπαθούμε όλοι...

Υ.Γ. Καλά Χριστούγεννα!
Υ.Γ. 2. Μέχρι στιγμής δεν έχει εμφανιστεί, ούτε το Πνεύμα του Παρελθόντος, ούτε του Παρόντος, ούτε του Μέλλοντος....
Υ.Γ.3. Κι ούτε έχω διάθεση να μου εμφανιστούν, εκτός κι αν έχουν μόνο ευχάριστα να μου πουν!

Απεχθάνομαι..

         Το συναίσθημα που είχα μικρή αλλά και μεγαλύτερη (έως ότου ενηλικιωθώ), πως όταν έφτανε η πολυπόθητη μέρα να ανοίξουμε τα δώρα μας την Παραμονή, ένιωθα την απελπισία πως το ταξίδι τελείωσε, έφτασα στον προορισμό μου, ολοκληρώθηκε η γλυκειά αγωνία της αναμονής όλων των προηγούμενων ημερών, "πάει αυτό ήταν" και τι άλλο μου έμελλε πια από το να περιμένω να ανοίξουν και πάλι τα σχολεία...Αυτή ήταν η τραγική εξίσωση που είχα στο μυαλό μου: Άνοιγμα δώρων = Άνοιγμα σχολείων = Φρίκη!

Ααααααχ, καψερό! Ας σου υπενθυμίσει κάποιος πως δεν θα κρατήσει για πολλές μέρες η χαρά...

Λατρεύω...

        Να σκέφτομαι, πορόλο που είναι απαράδεκτο για την ηλικία μου, ότι ο Άγιος Βασίλης έχει ήδη ξεκινήσει το ταξίδι του για να μοιράσει τα δώρα σε όλο τον κόσμο και ότι θα τα προλάβει όλα σε μια νύχτα...Φυσικά και δεν είναι δυνατόν να δω ένα έλκηθρο να πετάει. Φυσικά και δεν ξέρω τι είναι πιο περίεργο! Ένα πετούμενο έλκηθρο ή ελαφάκια που μπορούν να πετάνε κι άρα σέρνουν στον αέρα ένα έλκηθρο; Μάλλον όλο το πακέτο! Επειδή το παραμύθι όμως, δεν έβλαψε ποτέ, αφήστε με να πιστεύω κι ας φαίνεται χαζό!

Υ.Γ. Τα reportage που δείχνουν πώς περνάει ο Άγιος Βασίλης, από όλες τις ηπείρους και πρωτεύουσες του κόσμου με ξετρελαίνουν!

Απεχθάνομαι...

       Το "Last Christmas"! Έχει ακουστεί τόοοοοσο μα τόσο πολύ, που απλά λατρεύεις να μισείς! Είναι ένα κατεξοχήν girly κομμάτι και ως εκ τούτου τα κορίτσια είναι αυτά που παθαίνουν έναν παροξυσμό στο άκουσμα της πρώτης μόλις νότας! Είναι παρατηρημένο: Μόλις μπει το κομμάτι, ξεσηκώνεται όλο το μαγαζί. Τα Αγιοβασιλιάτικα καπελά εκσφενδονίζονται στον αέρα σαν χαρτοπετσέτες, οι παρέες πιάνονται όλοι σε μια αγκαλιά και τραγουδούν, κινούμενοι πέρα δώθε, τους 'αιώνιους' στίχους μιας Χριστουγεννιάτικης χυλόπιτας!

Κατά τα άλλα λατρεύω τον Γεώργιο Μιχαήλ....

Λατρεύω...

        Το "Last Christmas"! Ξέρετε πόσα ζευγάρια έχουν γνωριστεί, ερωτευτεί, παντρευτεί υπό τους ήχους αυτού του τραγουδιού (που πάει να πει ότι η γνωριμία επετεύχθη τέτοια εποχή); Είναι ένα κομμάτι-διαχρονική αξία, με γλυκό ήχο και έναν αγαπημένο μου George Michael, που σφύζει από νιάτα και ομορφιά! Αδυναμίες...τι να κάνουμε;

Εντάξει δεν βγαίνει έτσι στο clip! Φοράει και το "αγαπημένο" μου Αγιοβασιλιάτικο καπελάκι.....Αυτό το προσπερνώ!

Απεχθάνομαι...

           Τα Αγιοβασιλιάτικα καπέλα! Όχι ότι μου φταίνε τα καημένα τα καπελάκια....Να βλέπω, όμως, τα εορταστικά βράδια σε club-bar μέρη, να τα φοράει το μισό μαγαζί, είναι κάτι που δεν κατανόησα ποτέ! Δηλαδή, όντως μερικοί τρώνε "κατακούτελα"  το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Πράγματι βρισκόμαστε σε μια εορταστική περίοδο. Όμως δεν έχω καταλάβει ακόμη γιατί πρέπει να ντύνεσαι την γιορτή. Και γιατί δεν υπάρχει κάτι σε Χριστουγεννιάτικο δέντρο, να βάλεις πρόχειρο επάνω σου; Ή κάτι σε έλκηθρο; Υπό αυτή την έννοια, αδικείται το Πάσχα, γιατί κανείς δεν ντύνεται αυγό, ούτε βάζει ένα αυγό στο κεφάλι του....Άσε που λίαν συντόμως θα έρθουν και τα Καρναβάλια...

Μμμμμμ, αυτό ξεφεύγει από τα συνηθισμένα! Και δεν χάνεσαι μέσα στο club!

Λατρεύω...

          Να βλέπω Χριστουγεννιάτικες ταινίες, που να περιέχουν κάτι σε θαύμα! Αποδεχόμεθα κάθε είδους θαύμα, μεταφυσικό, κυριολεκτικό, μικρό, μεγάλο, λίγο πιο ανθρώπινο κτλ. Να σμίγει μια οικογένεια που δεν μιλιέται, να ξεπερνιέται μια σοβαρή δυσκολία, ένα μικρό παιδάκι να αλλάζει την συμπεριφορά ενός στριμένου ενήλικα, να υπάρχει, τέλος πάντων, ένα θαυματουργό αίσιο τέλος...Και να τελειώνουν όλα, τραγουδώντας γύρω από το πιάνο ή με στρωμένο το τραπέζι και μια γαλοπούλα δύστυχη στην μέση! Δεκτό και το τέλος που είναι απλά χαρούμενο, χωρίς τραπέζι ή τραγούδια. Δεν θα κολλήσουμε εκεί πέρα!

Αυτό το κοριτσάκι, μάλλον άλλαξε τον γείτονά του, που ήταν στριμμένο άντερο....Ιδού το θαύμα!

"Love Actually"...

        ..."Η Αγάπη είναι" κατά την ελληνική μετάφραση και δεν παύει να είναι μια από τις αγαπημένες μου Χριστουγεννιάτικες ταινίες. Προβλήθηκε στις σκοτεινές αίθουσες, περίπου τέτοια εποχή, το 2003 και είχε μεγάλη απήχηση στο κοινό. Δεν ξέρω για ποιους άλλους λόγους άρεσε η ταινία, εμένα, προσωπικά, μου άρεσε 1) γιατί χειρίστηκε με μαεστρία το θέμα της αγάπης, που δεν είναι πάντα σε ερωτικό επίπεδο και δεν υπάρχει μόνο ανάμεσα σε ένα ζευγάρι, καθότι η αγάπη είναι πολύπλευρη και έχει διαβαθμίσεις, 2) γιατί είχε humour και μάλιστα βρετανικό, 3) είχε την απαιτούμενη συγκίνηση, που όμως δεν σε έστελνε στο φαρμακείο για αντικαταθλιπτικά, 4) είχε διαφορετικές ιστορίες που κάπως, κάπου, κάποτε οι ήρωες είχαν σχέση μεταξύ τους, παρόλο που οι ιστορίες είναι ξεχωριστές (δηλαδή μαζί και χώρια, που λέμε), 5) γιατί πρωταγωνιστούν ο Colin Firth, ο Alan Rickman (σας έχω πει ότι λατρεύω την φωνή του; Ε, τώρα σας το λέω!) και ο Hugh Grant, οπότε αυτό από μόνο του είναι ένα σοβαρότατο κίνητρο για να την παρακολουθήσεις (την ταινία, λέμε)!
              Φυσικά είναι σε Χριστουγεννιάτικο κλίμα και η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποια ιστορία είναι με διαφορά η καλύτερη. Μπορώ, όμως, μετά βεβαιότητος να πω, πως η πιο cult φυσιογνωμία, είναι ο ολίγον σιτεμένος rock star, που ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία ο William Francis "Bill" Nighy (και άμα δεν σας σφηνωθεί στο μυαλό το τραγούδι που θέλει να βγάλει στην αγορά, εμένα να μην με λένε Amelie-Madeleine).
               "Love Actually" λοιπόν, για ένα βραδάκι θαλπωρής στο σπίτι, κάνοντας cocooning. (Ποιος κάθεται τώρα να βαφτεί, να χτενιστεί, να ντυθεί, για να βγει στο κρύο! Άλλωστε τις γιορτινές αυτές μέρες, όλο έξοδοι προκύπτουν!!!!!!!! Κρατήστε δυνάμεις και καλή διάθεση!)


Ο εν λόγω σιτεμένος αστέρας...

Απεχθάνομαι...

           Να ψάχνω το φλουρί σε Πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα, αγορασμένη από έξω και τελικά άνθρακας ο θησαυρός! Δεν είναι το φλουρί αυτό καθεαυτό, αλλά η χαρά της όλης διαδικασίας. Τώρα όμως που το σκέφτομαι, καλύτερα. Από το να εκνευριστείς που ποτέ δεν σου πέφτει το φλουρί (δυστυχώς υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις), καλύτερα να μείνουν όλοι με ένα ερωτηματικό. Η καλή διάθεση είναι διάχυτη. Στην εκτέλεση είναι, που το πράγμα χάλασε. Κι όταν μιλάμε για εξωγενή παράγοντα, που ευθύνεται για την ανατροπή του αποτελέσματος, τότε ούτε γάτα, ούτε ζημιά...

Μεταξύ μας, με τέτοια βασιλόπιτα, ποιος σκάει για το φλουρί.....

Λατρεύω....

           Να βλέπω τα reportage για τα Χριστουγεννιάτικα έθιμα, τις εκδηλώσεις και τους στολισμούς ανά τον κόσμο! Το λαμπιόνι πάει σύννεφο, αλλά ποιος ασχολείται με φρου φρου και αρώματα, όταν σου δείχνουν στα μούτρα μπουφέδες με ορεκτικά και Χριστουγεννιάτικα πιάτα. Για να μην πω για τα γλυκά, που πάνε σύννεφο και είναι πανέμορφα! Να παρακαλάς να έχεις έναν δίπατο δίσκο και να γεμίζεις γλυκά, γλυκά, γλυκά, που τώρα που το σκέφτομαι, στην δεύτερη μπουκιά θα έχω λιγωθεί. Μωρέ....κρίμα να τα φάω...θα τα χαλάσω. Εντάξει, θα αρκεστώ να τα χαζεύω! Άδικος τόσος κόπος και τόση προσεγμένη διακόσμηση;;;;;

Όχι,όχι, έχω καλυφθεί! Δεν θα χαλάσω τίποτα! Μπουκιά δεν θα φάω....

"Το Πνεύμα των Χριστουγέννων" του Dickens

            Πλησιάζοντας όλο και περισσότερο στα Χριστούγεννα, μια γιορτή που έχει περισσότερη βαρύτητα όσον αφορά την προετοιμασία και την αναμονή κι όχι τόσο Ανήμερα αυτής (της εορτής εννοούμε), προσπαθώντας να μπούμε στο κλίμα των ημερών, δεν είναι δυνατόν να παραλείψω έναν ακόμη τίτλο και κατ' επέκταση συγγραφέα που είναι συνδιασμένoi παγκοσμίως με τα Χριστούγεννα. Φυσικά μιλάω για "Το Πνεύμα των Χριστουγέννων", του Καρόλου Ντίκενς (A Christmas Carol- Charles Dickens). Εδώ να τονίσω, ότι θεωρώ έτη φωτός πιο 'πιασάρικο' τίτλο "Το Πνεύμα" γιατί αν το πάρεις μεταφορικά, μιλάμε όντως για κάτι λίγο πιο spooky.....
            Τι να πω τώρα για αυτήν την Χριστουγεννιάτικη ιστορία.....Ότι την λατρεύω; Ότι την έχω δει σε ό,τι version έχει γυριστεί; Ότι την έχω διαβάσει σε παιδική, ενήλικη, μεσήλικη έκδοση; Ότι δεν υπάρχει πιο όμορφη ιστορία να σε βάλει σε τροχιά σκέψης, αυτοκριτικής, ενδοσκόπησης και αξιολόγησης της ζωής σου; Ότι απλά είναι μοναδική; Ε, και για να τα λέμε όλα, τα πνευματάκια δίνουν άλλη χάρη στο έργο. Το υπερφυσικό, σε σωστές δόσεις, είναι απαραίτητο και προσδίδει άλλον αέρα σε μια οιαδήποτε ιστορία!
             Ο Ebenezer Scrooge, ο κατακαημένος Bob Cratchit, ο Tiny Tim και πολλοί ακόμη θα μπουν στην θέση που τους πρέπει και την αξίζουν (μιλώντας πάντα θετικά), χάρη στον Jacob Marley και σε πολλές ακόμη ψυχές που είναι εκεί για να δώσουν ένα μάθημα στον πρώτο αναφερθέντα, ωθώντας παράλληλα τον αναγνώστη να σκεφτεί κι αυτός με την σειρά του πως πάντα υπάρχει μια ψυχή που μπορεί να μας δείξει τον δρόμο. Μικρή αναρωτιόμουν αν θα έρθει και σε εμένα κάποιο πνεύμα να μου πει ή δείξει κάτι, τις Παραμονές των Χριστουγέννων. Ευτύχως δεν ήρθε, ούτε έχει έρθει τίποτα έως τώρα....
              Μια ιστορία που αξίζει να διαβαστεί από μικρούς και μεγάλους, με την κατάλληλη ατμόσφαιρα και ψυχική διάθεση.
               "Ebenezer Scrooge the sins of the human are huge....."

Οι Glitterάτες

           Και να που ήρθε η ώρα να σπάσουν οι γυναίκες το κεφάλι τους, για να δουν τι θα φορέσουν στα γνωστά και μη εξαιρετέα reveillon (με τόνο στο πρώτο έψιλον) και άρχισαν όλα τα site να διαφημίζουν τουαλέτες για τις special βραδιές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς (ή κι όχι μόνο).
            Έτσι για να έχουμε λόγια να λέμε, αν υπάρχει μια ερώτηση που μου τσακίζει τα νεύρα αυτές τις μέρες, είναι πού έκλεισα τραπέζι για Πρωτοχρονιά. Η απάντησή μου, πάντα, είναι ΄πουθενά', γιατί η προέκταση τούτου του ερωτήματος είναι μπουζουκόβιας φύσεως και πάνε πολλάαααα χρόνια από την τελευταία φορά που βρέθηκα σε τέτοιο χώρο διασκεδάσεως. Δεν είναι ότι έχει κάτι κακό. Απλά εμένα δεν μου πάει. Ένα κουτούκι μάλιστα! Ένα ρεμπετάδικο και πάλι μάλιστα! Για ένα απλό ήσυχο ποτό, δυο φορές μάλιστα!
             Επειδή όμως ξέφυγα από το θέμα μας, επανέρχομαι σκεπτόμενη 1) γιατί πρέπει τα φορέματα και γενικώς τα ρούχα αυτής της εποχής να είναι τίγκα στην πούλια, τα strass, τις παγιέτες και το glitter και 2) πού στο καλό να πάω να βάλω ένα τέτοιο ρούχο καθώς α) άπαξ και επιλέξω έξοδο δεν είναι ανάγκη να κυκλοφορώ σαν Μαρία Αντουανέτα και β) ακόμα και να βρεθώ σε κλειστό χώρο δεν θα παραβρεθώ σε δεξίωση κάποιου πρέσβη ή κάποιου βαθύπλουτου Κροίσου για να ντυθώ κι εγώ με την σειρά μου Χριστουγεννιάτικο δέντρο! Άλλωστε ο σκοπός είναι να ξεχωρίζω από το συμπαθέστατο δεντράκι, full στην μπάλα και το φωτάκι κι όχι να μοιάζουμε σαν δίδυμα.
              Υποθέτω ότι με άφθονο αλκοόλ να τρέχει στις φλέβες και με υποτιθέμενη "χαρούμενη" διάθεση, κάθε άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του θα θέλει και λίγο να κινηθεί. Πόσο μάλλον μια γυναίκα που είναι πιο επιρρεπής στον χορό. Ποιος ο λόγος να μην φοράει ένα άνετο ρούχο και να λικνιστεί χαλαρά κι ανέμελα; Προσωπικά, μου είναι αδύνατον να ξοδέψω χρόνο και χρήμα για μαλλιά, βάψιμο, ένδυση και να την βγάλω βουβή κι ακίνητη σε μια γωνία. Αν είναι να σκέφτομαι το υπέρλαμπρο φόρεμά μου, προτιμώ να πάω για ύπνο πριν τη αλλαγή του χρόνου και να σηκωθώ φρέσκια φρέσκια την επόμενη μέρα...
               Και είναι ρε παιδί μου, αυτή η τάση ό,τι κυκλοφορεί ειδικά για τα Χριστούγεννα, να είναι μέσα στο glitter. Θέλεις crayon; Πρέπει να έχει glitter. Θέλεις σκιά; Επιπλέον glitter (γιατί περιέχει ούτως ή άλλως και τις υπόλοιπες μέρες). Θέλεις τσιμπιδάκια για τα μαλλιά; Glitter. Θέλεις κάρτες Χριστουγέννων; Glitter. Θέλεις Χριστουγεννιάτικη οδοντόκρεμα; Glitter για ακόμη πιο αστραφτερό χαμόγελο. Περπατάς και γεμίζεις glitter. Οι ουρανοί ανοίγουν και βρέχει, φυσάει, χιονίζει glitter. Δεν ξέρεις πώς και γιατί έχεις glitter στα μούτρα και τα μαλλιά! Ευτυχώς δεν έχει δηλητηριαστεί κάποιος από υπερέκθεση σε glitter οπότε και να καταπιείς λίγο δεν χάθηκε και ο κόσμος!
               Το μήνυμα των Χριστουγέννων λοιπόν δεν είναι αγάπη, ειρήνη, υγεία! Είναι GLITTER! Βάλε όσο περισσότερο μπορείς ακόμα κι αν ντύνεσαι, χτενίζεσαι, βάφεσαι λίγο πιο συντηρητικά ή έστω κλασικά τον υπόλοιπο χρόνο! Τα Χριστούγεννα είναι η εποχή που πρέπει να ξεδίνεις και το glitter είναι μια σίγουρη επιτυχία!!!!!!!!!!

Υ.Γ.1: Καταγγέλλω όλα τα ζαχαροπλαστεία που δεν βγάζουν μελομακάρονα, κουραμπιέδες, βασιλόπιτες και λοιπά Χριστουγεννιάτικα εδέσματα full στο glitter! Αίσχος!

Υ.Γ.2: Καλά Χριστούγεννα με ή χωρίς glitter...!!!!

Νομίζω ότι τα σέταρα τέλεια!

"Το Χριστόψωμο" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

          Χριστούγεννα χωρίς τα κατάλληλα διηγήματα, δεν γίνονται. Κι όταν μιλάμε για Χριστουγεννιάτικα διηγήματα, αυτομάτως ο εγκέφαλος δίνει εντολή για Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ναι, από μικρά είχαμε τις παιδικές εκδόσεις των διηγημάτων, γραμμένα από τον τόσο σπουδαίο μαέστρο της ηθογραφίας, έναν μοναδικό Παπαδιαμάντη που ήξερε να απεικονίζει μοναδικά ήθη, έθιμα και χαρακτήρες.
           Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήταν ευχάριστα διηγήματα. Για την ακρίβεια ήταν έκδηλα τα χαρακτηριστικά της θλίψης, του θανάτου και της μελαγχολίας. Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα το γιατί. Γιατί τα Χριστούγεννα κάθε άλλο παρά φώτα, λαμπάκια κι άφθονο glitter είναι. Υπάρχει μια πλευρά για την οποία όλοι μιλούν ακροθιγώς μεν, στο τέλος της ημέρας δε, πρέπει η γεύση που θα μας μείνει, να είναι το στούπωμα από το φαγητό, τα πολλά δώρα και το άνευ λόγου και αιτίας δίλημμα επιλογής ρούχου για την Πρωτοχρονιά. Άρα επανερχόμαστε στο σημείο μηδέν, στο σημείο φάτε μάτια ψάρια.
            Ένα από τα αγαπημένα μου διηγήματα είναι "Το Χριστόψωμο". Καθώς προείπα, δεν μιλάμε για μια ευτυχή έκβαση των πραγμάτων, όμως εν τέλει μένει μια κάποια ελπίδα πως ένας άνθρωπος μπορεί και να αλλάξει, απλά δεν χρειάζεται να εφαρμοστεί το γνωστό 'παθαίνω και μαθαίνω' και σίγουρα όχι με τέτοιο τρόπο. Το παραθέτω λοιπόν, ενημερώνοντας πως όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να βρει στο Διαδίκτυο πολλά περισσότερα διηγήματα και έργα του Παπαδιαμάντη και ακόμα καλύτερα να ασκηθεί στο δημιουργικό ψάξιμο στα βιβλιοπωλεία...!

Το Xριστόψωμο, Αλ. Παπαδιαμάντης
Μεταξύ των πολλών δημωδών τύπων, τους οποίους θα έχωσι να εκμεταλλευθώσιν οι μέλλοντες
διηγηματογράφοι μας, διαπρεπή κατέχει θέσιν η κακή πενθερά, ως και η κακή μητρυιά. Περί
μητρυιάς άλλωστε θα αποπειραθώ να διαλάβω τινά, προς εποικοδόμησιν των αναγνωστών μου.
Περί μιας κακής πενθεράς σήμερον ο λόγος.
Εις τι έπταιεν η ατυχής νέα Διαλεχτή, ούτως ωνομάζετο, θυγάτηρ του Κασσανδρέως μπάρμπα
Μανώλη, μεταναστεύσαντος κατά την Ελληνικήν Επανάστασιν εις μίαν των νήσων του Αιγαίου.
Εις τι έπταιεν αν ήτο στείρα και άτεκνος; Είχε νυμφευθή προ επταετίας, έκτοτε δις μετέβη εις τα
λουτρά της Αιδηψού, πεντάκις τής έδωκαν να πίη διάφορα τελεσιουργά βότανα, εις μάτην, η γη
έμενεν άγονος. Δύο ή τρεις γύφτισσαι τής έδωκαν να φορέση περίαπτα θαυματουργά περί τας
μασχάλας, ειπούσαι αυτή, ότι τούτο ήτο το μόνον μέσον, όπως γεννήση, και μάλιστα υιόν. Τέλος
καλόγηρός τις Σιναΐτης τη εδώρησεν ηγιασμένον κομβολόγιον, ειπών αυτή να το βαπτίζη και να
πίνη το ύδωρ. Τα πάντα μάταια.
Επί τέλους με την απελπισίαν ήλθε και η ανάπαυσις της συνειδήσεως, και δεν ενόμιζεν εαυτήν
ένοχον. Το αυτό όμως δεν εφρόνει και η γραία Καντάκαινα, η πενθερά της, ήτις επέρριπτεν εις την
νύμφην αυτής το σφάλμα της μη αποκτήσεως εγγόνου διά το γήρας της.
Είναι αληθές, ότι ο σύζυγος της Διαλεχτής ήτο το μόνον τέκνον της γραίας ταύτης, και ούτος δε
συνεμερίζετο την πρόληψιν της μητρός του εναντίον της συμβίας αυτού. Αν δεν τω εγέννα η
σύζυγός του, η γενεά εχάνετο. Περίεργον, δε, ότι πας Ελλην της εποχής μας ιερώτατον θεωρεί
χρέος και υπερτάτην ανάγκην την διαιώνισιν του γένους του.
Εκάστοτε, οσάκις ο υιός της επέστρεφεν εκ του ταξιδίου του, διότι είχε βρατσέραν, και ήτο
τολμηρότατος εις την ακτοπλοΐαν, η γραία Καντάκαινα ήρχετο εις προϋπάντησιν αυτού, τον ωδήγει
εις τον οικίσκον της, τον εδιάβαζε, τον εκατήχει, του έβαζε μαναφούκια, και ούτω τον προέπεμπε
παρά τη γυναικί αυτού. Και δεν έλεγε τα ελαττώματά της, αλλά τα αυγάτιζε, δεν ήτο μόνο
«μαρμάρα», τουτέστι στείρα η νύμφη της, τούτο δεν ήρκει, αλλ' ήτο άπαστρη, απασσάλωτη,
ξετσίπωτη κλπ. Ολα τα είχεν, «η ποίσα, η δείξα, η άκληρη».
Ο καπετάν Καντάκης, φλομωμένος, θαλασσοπνιγμένος, τα ήκουεν όλα αυτά, η φαντασία του
εφούσκωνεν, εξερχόμενος είτα συνήντα τους συναδέλφους του ναυτικούς, ήρχιζαν τα καλώς
ώρισες, καλώς σας ηύρα, έπινεν επτά ή οκτώ ρώμια, και με τριπλήν σκοτοδίνην, την εκ της
θαλάσσης, την εκ της γυναικείας διαβολής και την εκ των ποτών, εισήρχετο οίκαδε και βάρβαροι
σκηναί συνέβαινον τότε μεταξύ αυτού και της συζύγου του.
Ούτως είχον τα πράγματα μέχρι της παραμονής των Χριστουγέννων του έτους 186... Ο καπετάν
Καντάκης προ πέντε ημερών είχε πλεύσει με την βρατσέραν του εις την απέναντι νήσον με φορτίον
αμνών και ερίφων, και ήλπιζεν, ότι θα εώρταζε τα Χριστούγεννα εις την οικίαν του. Αλλά τον
λογαριασμόν τον έκαμνεν άνευ του ξενοδόχου, δηλ. άνευ του Βορρά, όστις εφύσησεν αιφνιδίως
άγριος και έκλεισαν όλα τα πλοία εις τους όρμους, όπου ευρέθησαν. Είπομεν όμως, ότι ο καπετάν
Καντάκης ήτο τολμηρός περί την ακτοπλοΐαν. Περί την εσπέραν της παραμονής των
Χριστουγέννων ο άνεμος εμετριάσθη ολίγον, αλλ' ουχ ήττον εξηκολούθει να πνέη. Το μεσονύκτιον
πάλιν εδυνάμωσε.
Τινές ναυτικοί εν τη αγορά εστοιχημάτιζον, ότι, αφού κατέπεσεν ο Βορράς, ο καπετάν Καντάκης θα
έφθανε περί το μεσονύκτιον. Η σύζυγός του όμως δεν ήτο εκεί να τους ακούση και δεν τον
επερίμενεν. Αύτη εδέχθη μόνο περί την εσπέραν την επίσκεψιν της πενθεράς της, ασυνήθως
φιλόφρονος και μηδιώσης, ήτις τη ευχήθη το απαραίτητον «καλό δέξιμο», και διά χιλιοστήν φορά
το στερεότυπον «μ' έναν καλό γυιό».
Και ου μόνον, τούτο, αλλά τη προσέφερε και εν χριστόψωμο.
- Το ζύμωσα μοναχή μου, είπεν η θειά Καντάκαινα, με γεια να το φας.
- Θα το φυλάξω ως τα Φώτα, διά ν' αγιασθή, παρετήρησεν η νύμφη.
- Οχι, όχι, είπε μετ' αλλοκότου σπουδής η γραία, το δικό της φυλάει η κάθε μια νοικοκυρά διά τα
Φώτα, το πεσκέσι τρώγεται.
- Καλά, απήντησεν ηρέμα η Διαλεχτή, του λόγου σου ξέρεις καλλίτερα.
Η Διαλεχτή ήτο αγαθωτάτης ψυχής νέα, ουδέποτε ηδύνατο να φαντασθή ή να υποπτεύση κακό τι.
«Πώς τώπαθε η πεθερά μου και μου έφερε χριστόψωμο», είπε μόνον καθ' εαυτήν, και αφού
απήλθεν η γραία εκλείσθη εις την οικίαν της και εκοιμήθη μετά τινος δεκαετούς παιδίσκης
γειτονοπούλας, ήτις τη έκανε συντροφίαν, οσάκις έλειπεν ο σύζυγός της. Η Διαλεχτή εκοιμήθη
πολύ ενωρίς, διότι σκοπόν είχε να υπάγη εις την εκκλησίαν περί το μεσονύκτιον. Ο ναός δε του
Αγίου Νικολάου μόλις απείχε πεντήκοντα βήματα από της οικίας της.
Περί το μεσονύκτιον εσήμαναν παρατεταμένως οι κώδωνες. Η Διαλεχτή ηγέρθη, ενεδύθη και
απήλθεν εις την εκκλησίαν. Η παρακοιμωμένη αυτή κόρη ήτο συμπεφωνημένον, ότι μόνον μέχρι
ου σημάνη ο όρθρος θα έμενε μετ' αυτής, όθεν αφυπνίσασα αυτήν την ωδήγησε πλησίον των
αδελφών της. Αι δύο οικίαι εχωρίζοντο διά τοίχου κοινού.
Η Διαλεχτή ανήλθεν εις τον γυναικωνίτην του ναού, αλλά μόλις παρήλθεν ημίσεια ώρα και γυνή τις
πτωχή και χωλή δυστυχής, ήτις υπηρέτει ως νεωκόρος της εκκλησίας, ελθούσα τη λέγει εις το ους.
- Δόσε μου το κλειδί, ήλθε ο άντρας σου.
- Ο άντρας μου! ανεφώνησεν η Διαλεχτή έκπληκτος.
Και αντί να δώση το κλειδί έσπευσε να καταβή η ιδία.
Ελθούσα εις την κλίμακα της οικίας, βλέπει τον σύζυγόν της κατάβρεκτον, αποστάζοντα ύδωρ και
αφρόν.
- Είναι μισοπνιγμένος, είπε μορμυρίζων ούτος, αλλά δεν είναι τίποτε. Αντί να το ρίξωμε έξω, το
καθίσαμε στα ρηχά.
- Πέσατε έξω; ανέκραξεν η Διαλεχτή.
- οχι, δεν είναι σου λέω τίποτε. Η βρατσέρα είναι σίγουρη, με δυο άγκουρες αραγμένη και
καθισμένη.
- Θέλεις ν' ανάψω φωτιά;
- Αναψε και δόσε μου ν' αλλάξω.
Η Διαλεχτή εξήγαγε εκ του κιβωτίου ενδύματα διά τον σύζυγόν της και ήναψε πυρ.
- Θέλεις κανένα ζεστό;
- Δεν μ' ωφελεί εμένα το ζεστό, είπεν ο καπετάν Καντάκης. Κρασί να βγάλης.
Η Διαλεχτή εξήγαγεν εκ του βαρελίου οίνον.
- Πώς δεν εφρόντισες να μαγειρεύσης τίποτε; είπε γογγύζων ο ναυτικός.
- Δεν σ' επερίμενα απόψε, απήντησε μετά ταπεινότητος η Διαλεχτή. Κρέας επήρα. Θέλεις να σου
ψήσω πριζόλα;
- Βάλε, στα κάρβουνα, και πήγαινε συ στην
εκκλησιά σου, είπεν ο καπετάν Καντάκης. Θα έλθω κι εγώ σε λίγο.
Η Διαλεχτή έθεσε το κρέας επί της ανθρακιάς, ήτις εσχηματίσθη ήδη, και ητοιμάζετο να υπακούση
εις την διαταγήν του συζύγου της, ήτις ήτο και ιδική της επιθυμία, διότι ήθελε να κοινωνήση.
Σημειωτέον ότι την φράσιν «πήγαινε συ στην εκκλησιά σου» έβαψεν ο Καντάκης διά στρυφνής
χροιάς.
- Η μάννα μου δε θα τώμαθε βέβαια ότι ήλθα, παρετήρησεν αύθις ο Καντάκης.
- Εκείνη είναι στην ενορία της, απήντησεν η Διαλεχτή. Θέλεις να της παραγγείλω;
- Παράγγειλέ της να έλθη το πρωί.
Η Διαλεχτή εξήλθεν. Ο Καντάκης την ανεκάλεσεν αίφνης.
- Μα τώρα είναι τρόπος να πας εσύ στην εκκλησιά, και να με αφήσεις μόνον;
- Να μεταλάβω κι έρχομαι, απήντησεν η γυνή.
Ο Καντάκης δεν ετόλμησε ν' αντείπη τι, διότι η απάντησις θα ήτο βλασφημία. Ουχ ήττον όμως την
βλασφημίαν ενδιαθέτως την επρόφερεν.
Η Διαλεχτή εφρόντισε να στείλη αγγελιοφόρον προς την πενθεράν της, ένα δωδεκαετή παίδα της
αυτής εκείνης γειτονικής οικογενείας, ης η θυγάτηρ εκοιμήθη αφ' εσπέρας πλησίον της, και
επέστρεψεν εις τον ναόν.
Ο Καντάκης, όστις επείνα τρομερά, ήρχισε να καταβροχθίζη την πριζόλαν. Καθήμενος οκλαδόν
παρά την εστίαν, εβαρύνετο να σηκωθή και ν' ανοίξη το ερμάρι διά να λάβη άρτον, αλλ'
αριστερόθεν αυτού υπεράνω της εστίας επί μικρού σανιδώματος ευρίσκετο το Χριστόψωμον
εκείνο, το δώρον της μητρός του προς την νύμφην αυτής. Το έφθασε και το έφαγεν ολόκληρον
σχεδόν μετά του οπτού κρέατος
Περί την αυγήν, η Διαλεχτή επέστρεψεν εκ του ναού, αλλ' εύρε την πενθεράν της περιβάλλουσαν
διά της ωλένης το μέτωπον του υιού αυτής και γοερώς θρηνούσαν.
Ελθούσα αύτη προ ολίγων στιγμών τον εύρε κοκκαλωμένον και άπνουν. Επάρασα τους οφθαλμούς,
παρετήρησε την απουσίαν του Χριστοψώμου από του σανιδώματος της εστίας, και αμέσως ενόησε
τα πάντα. Ο Καντάκης έφαγε το φαρμακωμένο χριστόψωμο, το οποίον η γραία στρίγλα είχε
παρασκευάσει διά την νύμφην της.
Ιατροί επιστήμονες δεν υπήρχον εν τη μικρά νήσω. ουδεμία νεκροψία ενεργήθη. Ενομίσθη, ότι ο
θάνατος προήλθεν εκ παγώματος συνεπεία του ναυαγίου. Μόνη η γραία Καντάκαινα ήξευρε το
αίτιον του θανάτου. Σημειωτέον, ότι η γραία, συναισθανθείσα και αυτή το έγκλημά της, δεν
εμέμφθη την νύμφην της. Αλλά τουναντίον την υπερήσπισε κατά της κακολογίας άλλων.
Εάν έζησε και άλλα κατόπιν Χριστούγεννα, η άστοργος πενθερά και ακουσία παιδοκτόνος, δε θα
ήτο πολύ ευτυχής εις το γήρας της.
         

Θέλει κότσια η χαρά...

         Σήμερα είχα μια εξαιρετικά επικοδομητική συζήτηση με την κοπέλα στο super market, όπου μου εξήγησε κάποια πράγματα σχετικά με την υγεία της κι ένα σοβαρό ατύχημα που είχε, που όμως έκανε τα αδύνατα δυνατά για να μην το βάλει κάτω, επιστρέφοντας και πάλι στις επάλξεις, μη δίνοντας δικαίωμα στην γκρίνια, την παραίτηση και την κακοδαιμονία να εισβάλλουν στην ζωή και τον τρόπο σκέψης της!
          Της έδωσα τουλάχιστον πέντε φορές συγχαρητήρια, σε σημείο που φάνηκα γραφικά φτωχή στον λόγο και η κουβέντα πήγε ένα (μην σας πω και δύο) βήμα (βήματα) παραπέρα, όσον αφορά την προσπάθεια του περίγυρου να σου καταστρέφει το ηθικό και το υψηλό φρόνημα. Το έχω θίξει αρκετές φορές και επιμένω. Το να μην αρχίσεις να μιλάς για προβλήματα, αδιέξοδα, οικονομικές στενότητες και άγχη, δεν σημαίνει πως δεν υφίστανται και δεν τα βιώνεις. Απλά επιλέγεις τον δύσκολο δρόμο της θετικότητας και της λίγο καλύτερης και πιο ευχάριστης σκέψης, ειδάλλως θα σε ρουφήξει το σκοτάδι.
           Ακόμα ένα βήμα πιο πέρα και αναλύσαμε την πανανθρώπινη και όλων των εποχών ανησυχία του κόσμου, μήπως είσαι καλά. Εάν απαντάς πως όχι μόνον είσαι καλά, αλλά εξαιρετικά καλά, τότε ξεσηκώνει την μήνη (και άρα το μένος) του δέκτη που δεν μπορεί να αποδεχτεί το ότι νιώθεις καλά ενώ αυτός όχι.
           Τροφή για σκέψη λοιπόν, αναλογιζόμενη το πώς ο σύγρονος Δυτικός άνθρωπος είναι ανικανοποίητος και θα είναι ανικανοποίητος όσο ζει, αναπνέει και βασιλεύει. Ξέχασε να αισθάνεται ευγνώμων για τα πιο βασικά πράγματα που πάντα καταλήγει να θυμάται όταν κινδυνεύει να τα χάσει! Η υγεία μας δεν είναι δεδομένη. Και δεν φτάνει να την θυμόμαστε όταν ερχόμστε σε επαφή με γιατρούς, φαρμακευτικές αγωγές και νοσοκομεία. Η τροφή και το νερό δεν είναι καθόλου μα καθόλου δεδομένα, μιας και υπάρχουν άνθρωποι και ακόμα χειρότερα παιδιά που δεν έχουν αυτήν την πολυτέλεια για εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Τίποτε σε αυτήν την ζωή δεν είναι δεδομένο. Ούτε η οικογενειακή αγκαλιά, η ηρεμία, η θαλπωρή που χρειάζεται ο άνθρωπος για να νιώθει όσο είναι παιδί ακόμη, πως εξασφάλισε την ζεστασιά της ψυχής του και δυο γονείς να του δίνουν δύναμη, στήριγμα κι αγάπη. Ούτε η εργασία, ούτε η στέγη, ούτε η ένδυση, ούτε η υπόδηση, ούτε οι περαιτέρω ανέσεις, ούτε καν η στοιχειώδης μάθηση.
           Κι όμως ποτέ δεν έχουμε κάτσει κάτω να δούμε σοβαρά, όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα που έχουμε και είμαστε τυχεροί που τα έχουμε, πόσο μάλλον να νιώσουμε ευγνωμοσύνη. Πώς περιμένουμε όλα αυτά που δεν έχουμε ακόμη για να νιώσουμε χαρούμενοι και γιατί δεν μπορούμε να νιώθουμε την χαρά για όλα αυτά που ήδη κατέχουμε και που είναι τόσο ολοφάνερα μπροστά μας, αλλά αρκετά τυφλοί ώστε να τα δούμε; Είναι τόσο σίγουρο πως κι όταν έρθουν στα πόδια μας όλα αυτά που επιθυμούμε, θα είμαστε χαρούμενοι ή μήπως θα βρούμε νέους λόγους για να φαγωθούμε με τα ρούχα μας και να αναλωθούμε σε ένα ατέρμονο κυνήγι "κάτι θέλω, κάτι ψάχνω, κάτι κυνηγάω", χωρίς να κατανοούμε επακριβώς τι;
           Βεβαίως και είναι απαραίτητο να έχουμε στόχους, όνειρα, επιδιώξεις, γιατί όλοι έχουν δικαίωμα στο να επιθυμούν το καλύτερο και να προσπαθούν για την υλοποίησή του. Αλλιώς μιλάμε περί μοιρολατρικού συμβιβασμού που οδηγεί σε μια 'άγονη' ζωή. Ο πρώτος στόχος όμως και μάλιστα στα δύσκολα, είναι να νιώθουμε καλά για όλα αυτά που βλέπουμε στην ζωή μας και να δίνουμε την ώθηση στον εαυτό μας να μην υποκύψουμε σε αυτό που επιθυμούν οι γύρω μας. Την θλίψη, την απογοήτευση, την οδύνη.
            Θέλει κότσια, θάρρος, διάθεση για δουλειά και πείσμα ώστε να επιλέγεις την χαρά. Το εύκολο είναι να επιλέξεις την μελαγχολία.... Κι αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα των Χριστουγέννων και θα πρέπει να είναι μήνυμα κάθε Χριστουγέννων και κάθε ημέρας ξεχωριστά...!

Απεχθάνομαι...

            Τους κουραμπιέδες! Για την ακρίβεια το χειρότερο συναίσθημα που μου βγάζουν, είναι η πάλη της γλώσσας με την ζάχαρη άχνη. Σαν να μουδιάζει το στόμα. Μπορεί να γίνει όμως και χειρότερο...Την ώρα που πας να πάρεις την πρώτη αναθεματισμένη μπουκιά, να σου πουν κάτι αστείο και να χαθείς στο σύννεφο άχνης που με μεγάλη επιτυχία θα έχεις εξαπολύσει στα μαλλιά και τα ρούχα σου (αυτό το λες και αποτυχία!)! Εάν επιλέξετε να φάτε ένα κουραμπιεδάκι, συνιστώ να απομακρύνετε τον αστείο της παρέας γιατί θα επιδιώξει να πει το χορατό του εν ώρα πάλης με το κατά τα άλλα συμπαθέστατο γλύκισμα! Υπάρχει δόλος!


Δεν με δελεάζετε....Λυπάμαι!

Λατρεύω...

             Αυτές τις φορές θα είμαι επίκαιρη! Που πάει να πει πως οι λατρείες μου είναι Χριστουγεννιάτικης προέλευσης κι επομένως για σήμερα, λατρεύω τα μελομακάρονα. Μελομακάρονο να 'ναι κι ό,τι να 'ναι! Βουτηγμένο στην σοκολάτα, χωρίς σοκολάτα, πασπαλισμένο με ξηρούς καρπούς, χωρίς ξηρούς καρπούς από επάνω, με πορτοκάλι, χωρίς πορτοκάλι, με σχέδια, χωρίς σχέδια... Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και το παρόν κατάστημα κάνει δεκτά όλα τα σχέδια, αρώματα και γεύσεις. Πάγια τακτική του καταστήματος, να μην σαμποτάρει και κακοκαρδίζει κανένα μελομακαρονάκι!

Μα δείτε τα χρυσά μου τι καλά που είναι!

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

         Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη,
       

                  έχω πλήρη επίγνωση του γεγονότος πως αν και ολόκληρη μουλάρα, εξακολουθώ και πιστεύω πως θα μου φέρεις δώρα! Πάντα πίστευα στο όνειρο, στο ακατόρθωτο ή στο θαύμα, όσο μικρό κι αν είναι!
                  Για το αν ήμουν καλό κοριτσάκι ή όχι, έχω να δικαιολογηθώ σαν κάτοικος αυτής της χώρας, πως για τις φορές που εξοργίστηκα ή εκτροχιάστηκα πνευματικώς και συναισθηματικώς, δεν φταίω εγώ αλλά όλοι οι άλλοι. Εγώ για την ακρίβεια δεν φταίω ποτέ και για του λόγου το αληθές, ψάξε στις σημειώσεις και τους φακέλους σου και θα δεις ότι είμαι αθώα.
                  Για φέτος δεν θα σου ζητήσω τα αυτονόητα, γιατί εξυπακούεται πως πρέπει να ευχόμαστε για όλους να είναι υγιείς, να μην υπάρχει πόλεμος, κλάμα, δυστυχία και να βοηθάμε τον διπλανό μας όχι λόγω ημερών αλλά πάντα. Οπότε αυτά τα προσπερνώ.
                   Τα δώρα που θέλω για φέτος είναι άλλου είδους και φαντάζομαι ότι για εσένα είναι παιχνιδάκι!
                   1) Δεν αντέχω άλλο να ακούω αριθμούς και νούμερα στην τηλεόραση. Ναι, την έχω κλείσει για αυτό τον λόγο και την ανοίγω μόνον εφ' όσον το θεωρήσω απαραίτητο. Άνθρωπος είμαι, όμως, μπορεί και να γλιστρήσω στον βούρκο ή να παρεκτραπώ και να μου ξεφύγει το ατίθασο δάχτυλο στο remote control και να θέσω το παλιόκουτο σε λειτουργία. Γίνεται ποτέ ξανά να μην πέσω πάνω σε συνεδριάσεις Eurogroup, φορολογικά ή εικόνες με χαρτονομίσματα που επιθυμούμε εγώ κι άλλα τόσα εκατομμύρια Ελλήνων;;; Καλή ιδέα, να μετατεθούν όλες αυτές οι εκπομπές-ειδήσεις, μετά τα μεσάνυχτα που θα βρίσκομαι σε παράλληλο σύμπαν, συνομιλώντας με τον Μορφέα.
                   2) Θέλω, επίσης, να μην με αντιμετωπίζουν με την τόσο συνήθη και πομπώδη αγένεια σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες. Μια στοιχειώδη 'καλημέρα' που στο κάτω κάτω είναι δείγμα πολιτισμού, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Και το βόδι άμα κάνει 'μου' σε άλλο βόδι, θα του ανταπαντήσει με 'μου'. Ούτε στοιχειωδώς βόδια δεν μπορούμε να είμαστε;;;;; Δεν ζητάω και τίποτα! Απλά, αυτός που με διαόλισε να σταλεί με δυσμενή μετάθεση, τουλάχιστον για πέντα έτη, στο Τιμπουκτού κι όταν επανέλθει στην χώρα, ας με εξυπηρετήσει. Θα έχω πάρει το αίμα μου πίσω!
                   3) Επίσης, θα ήθελα να μην βλέπω άλλο γύρω μου παρέες που αντί να συζητάνε όμορφα κι ωραία, παίρνει ο καθείς το κινητό του κι ασχολείται με τα δικά του. Αυτά, έχεις ολόκληρη την μέρα για να τα κάνεις, είναι ανάγκη να τα κάνεις και στην έξοδο; Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί συναντιούνται αφού μπορούν να επικοινωνούν διαδικτυακά. Α, ναι για να μην χαθεί η ανθρώπινη επαφή, μωρέ....
                   4) Καλέ μου Άγιε μου Βασίλη, σε παρακαλώ, θέλω να μην έχω γύρω μου αγέλαστους ανθρώπους, μίζερους, γκρινιάρηδες, συνεχώς, διαρκώς κι ασταμάτητα προβληματισμένους και πάνω από όλα μουτρωμένους. Ναι, τα προβλήματα είναι πολλά, αλλά όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν τα λύνουν. Και εν τέλει, τι φταίω κι εγώ; Έχω λυμένα όλα τα δικά μου, για να λύσω και των άλλων; Εσύ είσαι ο Άγιος και δεν υπάρχει κάτι που δεν μπορείς να λύσεις! Αλλά στον μικρόκοσμό μου καλό είναι να μην τους έχω, γιατί η αρνητικότητα είναι μεταδοτική!
                   Αυτές ήταν οι βασικές μου επιθυμίες, αλλά αν τελικά δεν σού είναι και τόσο παιχνιδάκι καθώς φαντάστηκα, συμβιβάζομαι με ένα άρωμα και ένα ταξιδάκι σε μακρινό προορισμό (της επιλογής σου-χατίρια δεν χαλάω). Δύσκολος άνθρωπος, καθώς βλέπεις, δεν είμαι!
                    Καλή δύναμη με τις παράλογες επιθυμίες όλων των υπολοίπων....

Υ.Γ. Δεν νομίζω να σου φάνηκα κι εγώ παράλογη ή με εγωιστικές επιθυμίες! Το καλό που σου θέλω....

Καλό μήνα!

 

         Καλό μήνα! Χριστουγεννιάτικος μήνας με υποτιθέμενο χιόνι και κρύο! Ναι, κρύο θα έχουμε. Πάμε στοίχημα όμως ότι δεν θα χιονίσει στις πόλεις τώρα, αλλά μετά τις γιορτές;;;;

Υ.Γ. Το πιο ωραίο Χριστουγεννιάτικο δώρο που έλαβα ήταν το 2002, στην τελευταία τάξη του λυκείου, που χιόνισε τόσο πολύ μια εβδομάδα ακριβώς πριν τις γιορτές, με αποτέλεσμα να κάνουμε διακοπές 21 ολόκληρες μέρες! Αυτό δεν ήταν Χριστουγεννιάτικες διακοπές, αλλά αναγέννηση, για να μην πω αποτοξίνωση από την τοξικότητα του σχολείου!

Απεχθάνομαι...

         Να με πιάνει καταιγίδα στην μέση του δρόμου, να μην έχω ομπρέλα και να υποψιάζομαι πως για πολλή ώρα πρέπει να βρίσκομαι κάτω από το πιο κοντινό κι εύκαιρο υπόστεγο! Έχω γίνει 'παπί' ουκ ολίγες φορές, έχω καταστρέψει παπούτσια και φυσικά επί χρόνια ολόκληρα είχα ένα συγκεκριμένο ζευγάρι jeans, που όποτε το φορούσα καθαρό και φρέσκο, έβρεχε, γινόταν χάλια και ξανά για πλύσιμο. Μετά τις πέντε φορές θεώρησα πως δεν είναι τυχαίο, άρα πρέπει οπωσδήποτε να κουβαλάω μαζί μου ομπρέλα. Ε, ναι λοιπόν! Ο χρησμός βγήκε και σώθηκα επίσης πολλές φορές. Όχι τίποτε, αλλά έσωζα και το καημένο το παντελονάκι μου. Πόσα πλυσίματα να άντεχε το έρημο....;;;;

Όχι, αν πω ότι το διασκέδαζα, ψέμματα θα πω!

Λατρεύω...

            Να παρακολουθώ το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Είναι ένα ασύλληπτα φανταστικό θέαμα. Ο τρόπος μάλιστα, που αρχίζει λίγο-λίγο να ξεθωριάζει ενώ στην αρχή είναι με τόσο έντονα χρώματα, είναι σαν να έχει μια μαγική επίδραση πάνω μου. Όταν εξαφανιστεί τελείως, τότε μπορώ να αναφωνήσω "μπόρα ήταν και πέρασε".....

Salvatore Adamo - Mon Cinema

          1) Είναι διαχρονικό τραγούδι, 2) Είναι αγαπημένο, 3) Είναι αυθεντικά γαλλικό, 4) Είναι ανεπανάληπτο. Ε, τι;;; Τι άλλο να πω;;;

Τα εν οικω μη εν δήμω;

          Άλλαξε ο τρόπος έκφρασης του σύγχρονου ανθρώπου, δίνοντας συνάμα την αίσθηση μιας μετάλλαξης ως προς την ένταση των συναισθημάτων του. Η εντύπωση που δίνει, είναι ότι χαίρεται όχι για τον ίδιο αλλά για να 'σκάσει' τους άλλους και λυπάται για να τον προσέξουν οι γύρω του.
          Με όλα αυτά τα μέσα δικτύωσης (που είναι προφανώς κοινωνικής φύσεως και για αυτό δεν χρησιμοποιώ τον όρο "κοινωνικής"), ξαφνικά όλοι θέλουν να έχουν μια 'ορθάνοιχτη' προς τον κάθε άγνωστο, προσωπική ζωή. Και αυτά τα δύο δεν συνάδουν! "Είμαστε τώρα στο μαγαζί Χ και τρώμε εκπληκτικούς μεζέδες". Μια από τις πιο γνωστές αναρτήσεις που μπορεί να βάλει κάποιος στον τοίχο του, στο γνωστό σε όλους μας "βιβλίο με μάπες". Φυσικά δεν είναι ότι περνάει όντως καλά ο/η φίλος/φίλη μας, γιατί θεωρώ αδιανόητο να περνάς καταπληκτικά και να διακόπτεις την ροή της κουβέντας, του χορού, του χαζέματος, για να ασχοληθείς με το κινητό και το internet. Απλά είναι η ματαιόδοξη φύση του ανθρώπου, να δείχνει και να ανακοινώνει ότι κάπου στον χάρτη υπάρχει κι αυτός/αυτή που αποζητά λίγη προσοχή....Επιπλέον πρέπει να δείξει ότι περνάει και καταπληκτικά για να δώσει νόημα στην έξοδό του!
            Ξάφνου, δημιουργούν όλοι λογαρισμούς για να γεμίσουν τo profile τους με αμέτρητες φωτογραφίες. Θα το χρησιμοποιήσω σαν παράδειγμα γιατί θα σκάσω! Τηλεπερσόνα που βρισκόταν στο εξωτερικό, ανέβασε 'αυθόρμητες' φωτογραφίες από το κρεβάτι της, λέγοντας πως έχει jet lag από το πολύωρο ταξίδι της και ζητούσε τρόπους για να μπορέσει, εν τέλει, να κοιμηθεί. Όχι κουτέ! Σκασίλα της οι τρόποι για να κοιμηθεί. Αυτούς τους ξέρει και η κουτσή Μαρία. Απλούστατα ήθελε να ανακοινώσει ότι βρίσκεται σε έναν υπέροχο προορισμό και φυσικά για να μην την αποκαλέσει κανείς ψώνιο (επηρμένη στο πιο λόγιο), βρήκε την μέθοδο "γύρω-τριγύρω". Τα παραδείγματα είναι αμέτρητα, αλλά δεν περιορίζονται μόνο στις φωτογραφίες.
            Έρχονται και οι επιστολές και οι αναλυτικές εξηγήσεις για κάθε θλιβερό ή στρεσογόνο θέμα που συμβαίνει στην ζωή κάποιου. Ο σπαραγμός δεν είναι πλέον μια ενδόμυχη και εσωτερική διαδικασία. Ο σπαραγμός και ο θρήνος πρέπει να γίνονται δημοσίως, γιατί αλλιώς κανείς δεν θα σε πιστέψει ότι πονάς. Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι ο κόσμος τρελαίνεται να βλέπει κάποιον να αποδεικνύει εμπράκτως την θλίψη του. Αλλιώς δεν θα τον πιστέψει και θα τον κουτσομπολέψει, από πάνω, ότι είναι αναίσθητος. Σιγά-σιγά μεταβάλλονται τα όρια. Από την γειτονιά, το οικοδομικό τετράγωνο, το χωριό, την πόλη, πρέπει πλέον να το γνωρίζουν άπαντες. Οι άπαντες, με την σειρά τους, τρελαίνονται να διαβάζουν για τον πόνο γύρω τους, για να νιώθουν οι ίδιοι δυνατοί και ούτω καθεξής. Ιδίως αν μια πιο γνωστή, περάσει κάποι θέμα υγείας, πρέπει οπωσδήποτε να αποτυπώσει στην οθόνη την εμπειρία της.
            Αλίμονο σε όποιον δεν ξέρει καν, κατά πού πέφτει το κουμπί του υπολογιστή... Αυτός δεν έχει δικαίωμα ούτε να πονάει, ούτε να χαίρεται. Γιατί δεν θα μπορέσει να 'διαφημίσει' τίποτα από τα δύο...

Υ.Γ. Όταν νιώθω απαίσια, όχι μόνο δεν έχω όρεξη να μιλήσω, πόσο μάλλον να 'ξεσπάσω', ως είθισται να λένε, στο διαδίκτυο. Απαιτεί φαιά ουσία που δεν την διαθέτω όλες τις ώρες και όλες τις στιγμές. Χαρά στο κουράγιο τους που πολλοί έχουν την διάθεση να βγάλουν τον θυμό τους εν δήμω...Και ένα μεγάλο μπράβο!

Υ.Γ.2 Τελικά είναι ακατανίκητη η ανάγκη του ανθρώπου να δείχνει τα ωραία και τα άσχημα της ζωής του και να ρωτάει το πασίγνωστο "το έμαθε; Τι είπε για εμένα;"