Heather Nova - I'm No Angel

 
        Πρωτίστως να ευχηθώ Καλή Σαρακοστή σε όλους και δευτερευόντως να τονίσω πως το τραγούδι αυτό το έχω στην καρδιά μου (πανζουρλισμός γίνεται από τραγούδια στην καρδιά μου), όταν πριν χρόοοονια έτυχε να το ακούσω ένα βράδυ, κάνοντάς με να χορέψω. Από την στιγμή που άρχισε να διαχέεται ο ήχος στο σώμα μου δίνοντάς μου κίνηση σε κάθε νεύρο, κέρδισε μια θέση στο βάθρο του είναι μου...Τέλος.

Εφιάλτης ήταν και πέρασε!

         Πάει, πέρασε και για φέτος το μεγάλο κακό. Όπου μεγάλο κακό, βλέπε "Καρναβάλι". Το νόημα της "εορτής" αυτής, πασχίζω ξανά και ξανά να το ανακαλύψω, ανεπιτυχώς έως τώρα. Για την ακρίβεια, μόνο τα παιδάκια μπορούν να χαίρονται και να απολαμβάνουν τις μεταμφιέσεις, τους σχολικούς χορούς, τις σερπαντίνες, γιατί για τα παιδάκια είναι και άντε για τους εικοσιτριάχρονους ( δίνω έναν ηλικιακό αέρα, για πιο βαριά περιστατικά κολλήματος με αυτήν την μορφή διασκέδασης).
          Δύο είναι τα καρναβάλια που αποδέχομαι: Της Βραζιλίας και της Βενετίας. Η μεν πρώτη έχει να παρουσιάσει ένα εξαγώγιμο προϊόν, τουτέστιν την samba, οπότε έχουν χορευτικά να δείξουν κάτι, η δε δεύτερη συμπίπτει αισθητικά με τα γούστα μου γιατί έχει κάτι που λείπει από την πρώτη και είναι το κιμπαριλίκι, το grande, το όμορφο, ήρεμο και χάρμα οφθαλμών. Από εκεί και πέρα κακοφτιαγμένα άρματα που πηγαινοέρχονται και χορευτικά άρτζι μπούρτζι, πασπαλισμένα με την κοπαδίσια ψυχολογία του 'όλοι είμαστε χαρούμενοι και ξεφαντώνουμε', δεν μου λένε και πολλά.
           Συγκεκριμένα δεν μου αρέσει το μήνυμα που θέλουν όλοι να περάσουν, χρησιμοποιώντας την Καρναβαλική περίοδο σαν άλλοθι: "Καιρός για ξεφάντωμα". Προσπάθησα να το αναλύσω τα προηγούμενα έτη, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως 350 μέρες του χρόνου, όλοι γύρω μου υποκρίνονται, είναι άκρως καταπιεσμένοι, φορώντας την 'μάσκα' της καθημερινότητας και τις 15 (χοντρικά) της Καρναβαλοπεριόδου, είναι ο πραγματικός εαυτός τους. Αντιφατικό, εάν σκεφτούμε πως οι Καρναβαλιστές φοράνε, τελικά, μια μάσκα για να βγει ο πραγματικός εαυτός τους!!!!!
            Κανείς δεν είπε να μην διασκεδάσεις. Η διασκέδαση από την γελοιοποίηση και την σαχλαμάρα, όμως, απέχουν παρασάγγας. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από νεαρές δεκαεξάχρονες να ξερνοβολάνε επειδή ήπιαν παραπάνω από όσο αντέχουν (στα πλαίσια πάντα του 'πρέπει να ξεφαντώσουμε') και από νεαρά αγόρια που επίσης γελοιοποιούνται επειδή κι αυτά δεν αντέχουν το ποτό (παρόλο που οι άρρενες γελοιοποιούνται σε όλες τις ηλικίες, κάτι τέτοιες μέρες). Είναι το άλλοθι για να διαπραχθούν άπειρες ανοησίες, που πολλές φορές στοιχίζουν. Επομένως για ποιον ακριβώς λόγο, τόση φασαρία και δήθεν ξεφάντωμα, δεν το έχω εξακριβώσει ακόμη...
             Εκτός από τις ανοησίες στις συμπεριφορές, σιχαίνομαι στην ατμόσφαιρα την μυρωδιά από τα δυναμιτάκια, τα μπουζιά, τις στρακαστρούκες και λοιπά μέσα που κάνουν άσκοπο θόρυβο, βρωμοκοπάνε και μπορούν να σε τρομάξουν ανά πάσα ώρα και στιγμή. Πόσοι και πόσοι έχουν στερηθεί μέλη του σώματός τους από λάθος χειρισμούς και ατυχείς εκρήξεις....(είπαμε πως κάποιες ανοησίες στοιχίζουν)! Επομένως για ποιον ακριβώς λόγο να στερηθείς την αρτιμέλειά σου, δεν το έχω εξακριβώσει ακόμη...
             Είναι κι αυτές οι κακοφτιαγμένες στολές από φθηνά υλικά, που μπορούν να γίνουν παρανάλωμα του πυρός οιαδήποτε στιγμή. Άλλωστε για ποιον λόγο να είναι καλοφτιαγμένα; (αυτό το έχω εξακριβώσει)! Θα φορεθούν δυο-τρεις φορές και μετά του χρόνου θα έχουμε εκ νέου κατανάλωση. Είναι αυτή η απαίσια, επίσης, μυρωδιά από τις πλαστικές μάσκες που μόνον αναγούλα μπορεί να φέρει. Ποιος να ασχοληθεί με καλοραμμένες στολές, όμορφες αισθητικά στο μάτι...Εδώ θέλουμε ασχήμια και χοντράδες! It's official...Για να μην ξεχάσω να αναφέρω πως είναι τόσο λεπτές στην υφή (οι στολές, λέμε), που έτσι κρυουλιάρα που είμαι, το συναχάκι με τον πυρετούλι, θα τα είχα κάθε χρόνο στο τσεπάκι (άπαξ και ντυνόμουν)!
             Έχεις και την κάθε ραχούλα και το κάθε κατσάβραχο να σου ξεβράζει και ένα "παραδοσιακό" έθιμο που έχει τις ρίζες του από την εποχή της Ατλαντίδας (α, ναι από το 9560 π.Χ. γιόρταζαν τα Καρναβάλια στην Ατλαντίδα) και που η ασχήμια δίνει και παίρνει: Κουδούνια, φαλλοί, άνθρωποι ντυμένοι ζώα (συμπεριφερόμενοι και σαν ζώα), γιαουρτώματα, αλευροπόλεμοι και λοιπές αιτίες για να θέλεις να μετακομίσεις σε νέους πλανήτες και να κάνεις παρέα με νέα είδη, δίνουν και παίρνουν. Ε, ναι είμαι στραβόξυλο! Δεν θέλω να έρθει να με λερώσει κανείς με spray, γιαούρτι, αλεύρι , μουστάρδα, μαγιονέζα ή λαδόξυδο. Δεν διανοούμαι ότι κάποιος άγνωστος σε εμέ, θα έρθει να μου καταστρέψει το ρούχο ή το πανωφόρι μου. Φιλαράκια από τα χθες δεν είμαστε κι επίσης δεν θεωρώ ότι αυτό είναι ξεφάντωμα ή καλογουστιά!
              Άλλωστε δεν νομίζω πως σαν έθνος μας λείπει το ξεφάντωμα. Όλο και θα ανακαλύψουμε λόγους για γλέντια, αλκοόλ, φαγητό, χορούς και τραγούδια...
              Παρόλ'αυτά....ζήτω η Βενετία και η χάρη που αποπνέει! (Δεν τα ισοπεδώνω όλα-Το καλό να λέγεται)!


Μούγκα στην στρούγκα...Να μην ακούω 'κιχ'! Πόσο ανάγκη το έχω....

Λατρεύω...

       Εκείνη την υπέροχη στιγμή, που έχω τελειώσει από όλες τις υποχρεώσεις της ημέρας και θα κάτσω να ξεφυλλίσω ένα περιοδικό ή να διαβάσω ένα βιβλίο, παρέα με μια ζεστή κούπα καφέ. Είναι μια μαγικά αποσυμπιεστική ώρα που χαλαρώνει πνεύμα και σώμα και που κάνω κάτι αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό μου. Ενίοτε, χρειαζόμαστε όλοι λίγη αυτοπροσοχή και φροντίδα....

Είπα, αφού έχω τελειώσει τις υποχρώσεις μου και καθημένη εσομένη! [(Ωραίος πίνακας όμως...Από τον William McGregor Paxton (1861-1945) "Υπηρέτρια που διαβάζει" (1910)]



Albert Anker "Μια αναγνώστρια"

Απεχθάνομαι...

         Να βρίσκομαι με παρέα έξω και ξάφνου να μου πειράξουν τα μαλλιά χωρίς λόγο! Τι βίτσιο είναι κι αυτό; Ρε άνθρωπε, έχεις πιάσει πόμολα, χρήματα και δεν ξέρω τι άλλο. Γιατί ξαφνικά να πας να βάλεις το χέρι σου στα μαλλιά μου; Εγώ σε ενοχλώ; Πάω να βάλω τα βρωμόχερά μου στην κεφάλα σου; Η ανόητη αυτή συνήθεια δεν κάνει διακρίσεις. Την έχουν αγόρια-κορίτσια και μπορεί να μου τσακίσει τα νεύρα. Κοντά τα χέρια όλων μας. Το τριχωτό της κεφαλής του άλλου δεν χρωστάει κάτι...

Εγώ μπορώ να τα πιάνω. Ουδείς άλλος επιτρέπεται να τα αγγίζει (εξαιρώ τους κομμωτές)!

"Η Τροφή να είναι το φάρμακό σου"

        ..."Και το φάρμακό σου να είναι η τροφή", κατά πώς έλεγε ο Ιπποκράτης και αυτός ήταν ο τίτλος του πρώτου μέρους μιας πολύ ενδιαφέρουσας ομιλίας, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω εχθές. Το δεύτερο μέρος αφορούσε τα βότανα και τις φαρμακευτικές τους ιδιότητες αλλά επ΄αυτού θα σας ενημερώσω τις επόμενες ημέρες!
            Σε γενικές γραμμές, αυτό που οφείλουμε να κάνουμε όλοι, είναι να υιοθετήσουμε την εγκράτεια και να εισάγουμε την φυσική δραστηριότητα στην ζωή μας. Εγκράτεια, δεν σημαίνει αφαγία και σε καμία περίπτωση να κάθεσαι νηστικός. Το να "τσακίσεις" ένα ταψί μπακλαβά στην καθισιά, όμως, κάθε άλλο παρά εγκράτεια είναι. Η εγκράτεια έχει να κάνει με την ποσότητα και την ποιότητα των τροφών που λαμβάνουμε, που πάει να πει πως πρέπει απαραιτήτως να κάνουμε 5 γεύματα ημερησίως, εκ των οποίων τα βασικά (πρωινό, μεσημεριανό, βραδινό) πρέπει να περιέχουν κάτι σε "φρέσκο" (φρούτο, λαχανικό  κτλ.), κάτι σε "άμυλο" (ψωμί, φρυγανιά, πατάτες κτλ.) και κάτι σε "κρέας" (κοτόπουλο, γαλοπούλα ή και ψάρι κτλ.). Τα δύο ενδιάμεσα γεύματα πρέπει να περιέχουν τις κατηγορίες "φρέσκο" και "άμυλο". Οπότε αυτό το πλάνο αποτελεί μια ισορροπημένη διατροφή ενώ κάτι, πρέπει να το αποκλείουμε από την διατροφή μας, μόνον εφόσον συντρέχουν λόγοι υγείας. Που πάει να πει, ότι ένας υγιής οργανισμός έχει άνάγκη από τα πάντα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρέπει να τρώει καθημερινώς τηγανητά, λίπη, πατατάκια και σοκολάτες.
             Από την άλλη, η διατροφολόγος τόνισε πως φυσική δραστηριότητα δεν είναι μόνο το να πας γυμναστήριο (λογικό μού ακούγεται), αλλά και το να επιλέξεις αντί να πάρεις το αμάξι, να περπατήσεις. Παρομοίως, αντί να πάρεις τον ανελκυστήρα, να χρησιμοποιήσεις τις σκάλες και ούτω καθεξής. Παράλληλα, το νερό είναι αυτό που ακούμε εδώ και χρόνια να αναφέρουν όλοι, σαν απαραίτητη 'τροφή' για τον οργανισμό και όντως είναι, καθώς αποτελούμαστε κατά το 92% από νερό. Μιας και οι περισσότεροι από εμάς είμαστε αφυδατωμένοι, νομίζουμε πως πεινάμε κι έχουμε ανάγκη από φαγητό, ενώ στην πραγματικότητα διψάμε κι έχουμε ανάγκη για νερό!
              Άλλο θέμα συζήτησης ήταν το ασβέστιο το οποίο χρειαζόμαστε απαραιτήτως και ημερησίως σε συνδιασμό πάντα με την βιταμίνη D (τώρα πρέπει να βρω τρόπους να τα συνδυάσω) και που πολλά γάλατα δεν κάνουν αυτόν τον συνδυασμό. Επιπροσθέτως, το χοντρό αλάτι σε λογικές ποσότητες, είναι το καλύτερο για την υγεία και τέλος προσοχή στα light προϊόντα (δεν θυμόμουν πώς μπαίνουν τα διαλυτικά, ολόκληρη έρευνα έκανα...) που αναγκαστικά θα πρέπει να υποστούν περαιτέρω επεξεργασία κι επομένως θα χαθούν συστατικά και λιπίδια που είναι απαραίτητα στον οργανισμό, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν μειωθεί πράγματι π.χ. τα λιπαρά, στο γάλα ή το γιαούρτι. Η ελληνική νομοθεσία δεν οριοθετεί επ' ακριβώς τι πρέπει να είναι μειωμένο σε ένα προϊόν για να θεωρείται light, επομένως η κάθε βιομηχανία ή παραγωγή μπορεί να μειώσει ό,τι νομίζει η ίδια, για παράδειγμα το νερό ή το αλάτι, αλλά όχι τα λιπαρά. Πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία, που επιβεβαιώνει την στάση που είχα πάντα απέναντι στα light, οπότε πλήρες και πάλι πλήρες (τον ενικό αριθμό θέλω)!
              Αυτοί ήταν σε γενικές γραμμές οι άξονες θεματολογίας της ομιλίας και ο λόγος που τα έγραψα είναι αφενός γιατί ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας κι αφετέρου γιατί ό,τι μού αρέσει, μού κάνει εντύπωση και τραβάει την προσοχή μου, πρέπει απαραιτήτως να το καταγράψω.

Υ.Γ.1. Ξέρω εκ των προτέρων, ότι κάποιοι "συνήθεις ύποπτοι" θα μού πουν "μα δεν μπορώ να κόψω τα γλυκά". Έχω να πω, πως κάποια στιγμή όλοι μας καλούμαστε να επιλέξουμε: Καλό ή Κακό; Ιδού οι δύο δρόμοι...
Υ.Γ.2. Το θέμα με τα βότανα, με εντυπωσίασε τόοοσο πολύ (θα σας τα πω λείαν συντόμως)!

Be (or don't be) my Valentine!

          Βρισκόμστε παραμονές της πιο άκυρης (ή έστω μιας από τις πιο άκυρες) γιορτής του χρόνου, που δεν είναι άλλη από αυτήν του Αγίου Βαλεντίνου. Δεν τα πήγα ποτέ καλά μαζί της και όπως υπαγορεύει η λογική, δεν θα τα βρούμε ποτέ οι δυο μας (εγώ κι ο Άγιος Βαλεντίνος εννοώ) για κάποιους συγκεκριμένους λόγους που θα παραθέσω subito.
           Κατ'αρχάς, θα ήθελα να διαχωρίσω το γεγονός αυτό καθεαυτό, από την διάσταση που παίρνει. Φυσικά και θεωρώ λογικότατη την εμπορική διάσταση του όλου ζητήματος, μιας και είναι θετικό να κινείται η αγορά, είτε πρόκειται για καταστήματα ρούχων και εσωρούχων, είτε για ανθοπωλεία, είτε για ζαχαροπλαστεία και γενικώς για οιοδήποτε κατάστημα που μπορεί να σε ωθήσει να αγοράσεις κάτι, αφού έχει εξοπλιστεί καταλλήλως για τούτη την μέρα. Τέτοιες μέρες ψάχνουν τα καταστήματα, οπότε τι πιο ωραίο από το να δουλέψουν παραπάνω.
           Δεν τα έχω βρει, όμως, με την ξιπασιά πολλών γύρω μου, που σε θεωρούν basse classe άμα δεν "γιορτάσεις" ή που θα κρίνουν το κοινωνικό σου status εάν αποφασίσεις να κάνεις κάτι αλλά που δεν περιέχει χλιδή. Πρακτικώς και θεωρητικώς, είσαι ένα τίποτα άπαξ και δεν έχεις κλείσει κάποιο χλιδάτο ξενοδοχείο με satin σεντόνια ή δεν έχεις αγοράσει κάποιο sexy set εσωρούχων στην κοπέλα σου. Ναι, η αλήθεια είναι πως ο κοινωνικός σχολιασμός θα πλήξει ως επί των πλείστων τα αγόρια/τους άντρες, γιατί αυτοί είναι που πρέπει να φάνε το χοντρό πακέτο και για να είμαι πιο ακριβής να ξοδέψουν το χοντρό πακέτο, ώστε να διοργανώσουν μια luxurious κι αξέχαστη βραδιά για την λεγάμενη ή την σύζυγο.
             Για την σύζυγο δεν θα μιλήσω, γιατί μια αλλαγή στην ρουτίνα της καθημερινότητας δεν είναι καθόλου κατακριτέα. Αυτό που είναι κατακριτέο, είναι να περιμένεις να σπάσεις την μονοτονία στις 14 Φεβρουαρίου. Δηλαδή οι υπόλοιπες μέρες χολεριασμένες είναι; Άμα περιμένουμε να εκφράσουμε την αγάπη μας μια φορά τον χρόνο, έχουμε αποτύχει σαν ανθρώπινο είδος στον μάταιο τούτο κόσμο. Και μόνο που υπάρχει μια γιορτή για να γιορτάζεται ο έρωτας, ακυρώνεται αυτομάτως η έννοια, η σπουδαιότητα και η σημασία του όρου. Γιατί ουσιαστικά προσπαθεί να μας υπενθυμίσει ότι πρέπει να υπάρχει στην ζωή μας κάτι που ξεχνάμε όλο το υπόλοιπο έτος. Θλιβερό...
              Από την άλλη, για τις λεγάμενες και τους λεγάμενους που δεν διάγουν συζυγικό βίο, έχω να πω πως τα πολλά φρου φρου κι αρώματα έχουν άδοξα τέλη. Οι όμορφες σχέσεις, όμορφα καίγονται, όπως συνηθίζω να λέω. Ζευγαράκια που είναι χεράκι-χεράκι, που δεν μπορούν να κρύψουν το άσβεστο πάθος τους όπου βρεθούν κι όπου σταθούν και που πρέπει απαραιτήτως να "γιορτάσουν" χαζοχαρουμένως, το μόνο σίγουρο είναι πως θα λήξουν άδοξα μέχρι τον επόμενο χρόνο την σχέση τους.
            Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια bimbo και ένας himbo, πριν κάποια χρόνια, όταν σαν μεγάλη παρέα, πήγαμε να παρακολουθήσουμε cinema λίγες μέρες μετά τον 'εορτασμό' αυτής της 'φανταστικής' ημέρας. Δεν το ήθελα! Ωτακουστής δεν είμαι! Έχε χάρη που η τσούπρα το είπε δυνατά στον καλό της και το ακούσαμε όλοι θέλοντας και μη! Παίρνοντας το πιο ναζιάρικο ύφος και την πιο ναζιάρικη χροιά φωνής με λίγη δόση παραπόνου, είπε: "Ναι, αλλά δωράκι του Αγίου Βαλεντίνου δεν μου πήρες"! Εκείνη την στιγμή μου ήρθε ένας ακατανίκητος πειρασμός να μπατσίσω τόσο αυτήν όσο και το έτερον ήμισυ, που έσπευσε να της εξηγήσει τα αυτονόητα, αλλά κι αυτός όλο στα δωράκια την είχε συνηθίσει...Ας πρόσεχε! Γεγονός είναι πως χώρισαν λίγους μήνες αργότερα! Και δεν είναι το μόνο παράδειγμα που γνωρίζω...
              Εν τέλει πολλή φασαρία για το τίποτα...Δεν χρειάζεται διαφήμιση για ό,τι νιώθεις και εννοείται δεν χρειάζονται κατευθυντήριες για το πότε και το πώς να εκφραστείς. Εγώ πάντως λέω να το "γιορτάσω" σε δύο μήνες από τώρα! Έτσι μου ήρθε, ρε παιδί μου!

Υ.Γ.1 Δεν έχω καταλάβει ακόμη, γιατί κυκλοφορούν ειδικά προϊόντα καλλυντικών για αυτήν την εποχή! Οι αποχρώσεις του κόκκινου είναι για όλο το έτος, ποιος ο λόγος ειδικού make up για αυτήν την μέρα;;;; Βοηθήστε παρακαλώ!

Υ.Γ.2 Τελικά αφιέρωσα παραπάνω σειρές από όσες είχα υπολογίσει....Δεν το περίμενα από τον εαυτό μου...


Όποιος δεν έχει δυσανεξία στην ζάχαρη (καλή ώρα), σίγουρα θα βρει το τέλειο άλλοθι για να κατασπαράξει τέτοια κομψοτεχνήματα !!!!!!!
    

Μore "It's a man's world"

         Επειδή το προηγούμενο θέμα είχε πλάκα πολλές κυρίες, νεαρές και μη, μου ζήτησαν να προσθέσω ακόμη δύο "Κατορθώματα" που τα βιώνουν συχνά πυκνά!
          Κατόρθωμα Νο 9: Το ζέσταμα του φαγητού. Ο κανόνας, (κι όχι η εξαίρεση όπως έχω προαναφέρει), λέει πως άμα πεις σε σύζυγο, υιό, αδερφό, ανιψιό, μπατζανάκη πως έχει φαγητό στο ψυγείο κι επομένως να το ζεστάνει να φάει εώς ότου γυρίσει η σύζυγος, μητέρα, αδερφή, θεία κτλ. σπίτι, είναι σίγουρο πως θα βαρεθεί οπότε ή που θα μείνει νηστικός μέχρι νεωτέρας ή που θα πάρει να φάει σκέτο ψωμί μονοκοπανιά. Όσο για το toast, θέλει κόπο. Ποιος να ανοίξει ψυγείο να πάρει τα υλικά, ποιος να βάλει την τοστιέρα, ποιος να βγάλει το ψωμί....Άμα ήταν έτσι θα ζέσταινε και το φαγητό αυτοπροσώπως!
           Κατόρθωμα Νο 10: Τα μαστορέματα. Κοινώς ο μαστροχαλαστής, που θα καταπιάνεται μονίμως με κάτι! Κι όταν το κάνει στην εντέλεια (συμβαίνουν και θαύματα) πάει στο καλό. Όταν προκαλεί πολλή φασαρία και διάσπαρτο χαμό κι αναστάτωση χωρίς να μπορεί εν τέλει να το διορθώσει, αφήνει ένα αχούρι που μόνο κλάμα μπορεί να φέρει! Το χειρότερο δε, είναι να πειράζει σωληνώσεις και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, που ενώ ήταν μια χαρά μέχρι πρότινος και δεν τον ενοχλούσαν σε τίποτα, να πηγαίνει να δημιουργεί πρόβλημα από το πουθενά. Θέλει τέχνη να βάζεις μπελάδες στο κεφάλι σου στα καλά καθούμενα!
       
Υ.Γ. Για οτιδήποτε νεότερο κι ευτράπελο θα επανέλθω, σε συνεργασία πάντα με εσάς φυσικά!

Άμα τον ρωτήσεις, θα σου πει το γνωστό "ξέρω τι κάνω"!

It's a man's world

          Καθιστώ σαφές πως ο σκοπός του κειμένου δεν είναι χλευαστικός αλλά καταδεικτικός, υπογραμμίζοντας τις πιο κλασσικές συμπεριφορές ανδρών στην ελληνική επικράτεια (ελληνική, καθώς δεν γνωρίζω τον τρόπο αντίδρασης σε άλλες επικράτειες αν και κάποιες συμπεριφορές θεωρούνται πανανθρώπινες)! Ουδείς είπε πως είμαστε καλύτερες, όμως σε γενικές γραμμές ασχολούμαι με γυναικείες αντιλήψεις σε πολλά από τα κείμενά μου, συνεπώς έφτασε η ώρα να δούμε ποια είναι τα "κατορθώματα" της άλλης πλευράς που μπορούν να τσακίσουν στην κυριολεξία τα νεύρα μου-μας:
           Κατόρθωμα Νο1: Η αρρώστια. Και δεν μιλάμε για κάτι βαρύ! Ένα απλό κρυολόγημα, ένας ελαφρύς πονόλαιμος μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο εντός τειχών. Τα "ωχ" και "αχ" είναι ασταμάτητα, λες και πρόκειται για κάτι μόνιμο ή μη θεραπεύσιμο. Πρέπει να την πληρώσουν όλοι γύρω από τον "άρρωστο", που κάθε άλλο παρά άρρωστος είναι-μάλλον πανικόβλητος θα έλεγα! Κανείς δεν θέλει να είναι κρεββατωμένος, όλοι θέλουμε να νιώθουμε καλά, αλλά όταν το απόλυτο τίποτα μετατρέπεται στο talk of the town και πρέπει νυχθημερόν να ασχολούμεθα με το συνάχι του "σκληρού καρυδιού" τότε το μόνο που θέλεις να κάνεις, είναι να δώσεις ανελέητο ξύλο στον "ασθενή". Και άρρωστος και δαρμένος...αλλά το ευχαριστιέσαι με την ψυχή σου!
           Κατόρθωμα Νο 2: Το ύφος κατά την διάρκεια της αρρώστιας. Το ύφος μπορώ να το χαρακτηρίσω "θλιμμένης αγελάδας", "κατακαημένου κουναβιού", "απροστάτευτης μπεκάτσας", "χαζοχαρούμενου πάντα" (συμπαθώ όλα τα αναφερθέντα ζωάκια και τα βρίσκω γλυκύτατα). Λουφάζουν σαν πάπιες και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι τόσο ανήμποροι και αδύναμοι, ώστε να εξαναγκάσουν τους πάντες γύρω τους να τρέχουν για να τους "υπηρετούν" και νταντεύουν σαν νιάνιαρα. Εν τω μεταξύ, ουδείς λόγος ανησυχίας συντρέχει για μια απλή ίωση ή έναν συνήθη πονόκοιλο. Το ύφος, όμως, πρέπει να είναι τραγικό και πομπώδες....
            Κατόρθωμα Νο 3: Η άρνηση για εξετάσεις. Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο...Ανάθεμα κι αν πείσεις άντρα να πάει να κάνει προληπτικές εξετάσεις. Η επωδός όλων είναι η ίδια: "Δεν θέλω να το ξέρω, αν έχω κάτι". Και να έχεις, μοιραία θα το μάθεις. Τι καλύτερο και σώφρον από το να το προλάβεις και να το θεραπεύσεις. Η πρόληψη οδηγεί στη ίαση. Αλλά αυτό το πράγμα, που προεξοφλούν την ετυμηγορία και θεωρούν εκ προοιμίου τους εαυτούς τους αρρώστους, είναι κάτι που δεν χωνεύεται με τίποτα!
             Κατόρθωμα Νο 4: Η ζημία. Άπαξ και κάνουν κάποια ζημιά, θα αρχίσουν να τσιρίζουν χωρίς να συντρέχει ουσιαστικός λόγος και που δεν είναι κάτι που δεν μπορούν να διορθώσουν ή συμμαζέψουν. Εάν έχεις την ατυχία και βρίσκεσαι στον ίδιο χώρο εκείνη την στιγμή, οι τσιρίδες αποσκοπούν στο να πας ΕΣΥ να καθαρίσεις/διορθώσεις/μαζέψεις την όποια ζημία γιατί όπως είπαμε οι άντρες παριστάνουν τους τάχα ανήμπορους, αδέξιους, τσαπατσούληδες και εν τέλει ανίκανους. Εύγε σε όποιον δεν αναστατώνει το σύμπαν για να καθαριστεί από άλλους το δικό του σφάλμα. Μόνο τα μικρά παιδάκια έχουν δικαίωμα να απαιτούν από τους μεγαλύτερους να καθαρίζουν τις ζημιές τους. Επειδή οι ενήλικες άρρενες δεν είναι μικρά παιδιά, καλό είναι να μην συμπεριφέρονται σαν αυτά.
             Κατόρθωμα Νο 5: Να σε ακολουθεί όπου πας (μέσα στο σπίτι). Αυτό μπορεί να διαλύσει τα νεύρα κάθε γυναίκας που έχει στο μυαλό της να τελειώσει σε συγκεκριμένο χρόνο, συγκεκριμένες chores μέσα στο σπίτι. Και εκεί που έχεις ηλεκτρική σκούπα, τσουπ σου εμφανίζεται φάντης μπαστούνι στο σημείο που θέλεις να σκουπίσεις, τσουπ σε ακολουθεί όταν ξεσκονίζεις. Τσουπ την ώρα που ρίχνεις χλωρίνη στον νιπτήρα ή τον νεροχύτη και του έχεις πει να μην πλησιάσει, εμφανίζεται κι αρχίζει και την γκρίνια πως θα πεθάνει από τις αναθυμιάσεις. Ιδίως στο μαγείρεμα, όταν θέλεις να παίξεις μπάλα στον χώρο ήρεμα και χωρίς ενοχλήσεις ή είναι βρώμικοι οι πάγκοι και η βρύση και γενικώς του έχεις πει να μην πλησιάσει, θυμάται ότι πρέπει να πιει νερό, να σου πει κάτι, να έρθει να πάρει κάτι... Σε περίπτωση που κάνεις παρατήρηση, θα ακούσεις το γνωστό πως "είσαι περίεργη".
             Κατόρθωμα Νο 6: Να σου μιλάει τις πιο ακατάλληλες στιγμές. Μπορεί ο καθένας να είναι χαμένος στο πρόγραμμα και τα ενδιαφέροντά του ή ο ίδιος να μην έχει όρεξη να μιλήσει μέσα στην μέρα, στο μεσημέρι, στο απόγευμα, στο βράδυ. Σίγουρα θα θυμηθεί να πει κάτι α) όταν βάλεις σκούπα κι επομένως πρέπει να την κλείνεις για να ακούσεις τι λέει, β) όταν μπεις για douche ή μπάνιο και πρέπει να διακόπτεις την ροή του νερό και να φωνάζεις "τι είπες";;; γ) όταν έχεις αρχίσει και γλαρώνεις το βράδυ και πάνω που είσαι έτοιμη να αποκοιμηθείς μπορεί να σε σκουντήξει ή να τον πιάσει λογοδιάρροια (λυπάμαι, αλλά αυτό το τελευταίο το κάνουν και οι γυναίκες)! Είναι αυτό που λέμε "ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι"...
             Κατόρθωμα Νο 7: Οι αγορές. Σίγουρα κι εμείς δεν τα πάμε καλά σε αυτό το κομμάτι και την πατάμε κυρίως στα ρούχα και παπούτσια, αλλά και οι άντρες δεν πάνε πίσω. Κυρίως σε περιπτώσεις που είναι πασιφανές πως δεν πιάνουν πολύ τα χέρια τους, επιμένουν να αγοράζουν σταυροκατσάβιδα, πένσες και σφυριά, όχι γιατί θα αξιοποιηθούν αλλά για να υπάρχει ποικιλία. Κάποιος μάλιστα,μέσα στο σπίτι (ονόματα δεν λέω-υπολήψεις δεν θίγω-φιλοσοφία δεν θέλει όμως...), επέμενε να αγοράσει μια μάσκα βυθού. Ήμουν τόσο σίγουρη πως δεν θα την χρησιμοποιήσει, που είχαμε κόντρα για μέρες. Εν τέλει πήρε μία, γιατί σαν το κακομαθημένο παιδάκι δεν θα είχαμε ηρεμία. Την χρησιμοποίησε μετρημένες δύο φορές κι έκτοτε έμεινε να σκονίζεται μέσα σε ένα ντουλάπι. Το τι χαρά έκανα α) που την εκσφενδόνισα, β) που δεν έπεσα έξω, δεν λέγεται...Το ίδιο συμβαίνει με τα γάντια που πάντα γκρινιάζει πως δεν έχει για τα μεγάλα κρύα κι ενώ έχει τρία ζευγάρια ποτέ δεν τα φοράει, γιατί τον ενοχλούν. Τότε τι μας πιλατεύεις;;;;;
             Κατόρθωμα Νο 8: Έλλειψη υπομονής (γενικά). Από εδώ ξεκινούν εν τέλει όλα τα δεινά. Λόγω της μη ύπαρξής της, ξεκινάει η γκρίνια σε όλα τα επίπεδα. Στην υγεία (όπως προείπα), σε θέματα εργασίας και γενικώς σε χίλια δύο πράγματα, από μικρά μέχρι μεγάλα. Η μόνιμη γκρίνια οδηγεί στην επιθυμία να μάθεις πολεμικές τέχνες κι από εκεί και πέρα πού σε πονεί και που σε σφάζει, αλλά αν μη τι άλλο θα υπάρξει γαλήνη στο σπίτι! Κάτι είναι κι αυτό....
              Τάδε έφη η υπογράφουσα το κείμενο, έχοντας προς το παρόν σώας τας φρένας...

Υ.Γ.1: Ουδείς υποστήριξε πως δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.
Υ.Γ 2: Ουδείς τέλειος....

Πειράζει που δεν θα ήθελα να βρεθώ στον ίδιο χώρο ακούγοντας την γκρίνια του;;;

Απεχθάνομαι...

       Να περπατάω ήρεμα κι ωραία και ξαφνικά να γλιστράω χωρίς να έχω καταλάβει το γιατί! Απλά εκεί που βρίσκομαι όρθια, ξαφνικά σωριάζομαι φαρδιά πλατιά στο έδαφος. Και δεν είναι η πτώση αυτή καθεαυτή (ούτε που νοιάζεσαι εάν στραμπούλιξες κάτι. Άλλωστε σε λίγη ώρα θα φανεί η ζημιά). Είναι το άβολον και ολίγον τι ρεζίλι του θέματος καθώς εκείνη την στιγμή νιώθεις έκθετος μπροστά σε πολλά μάτια. Ναι, το σατανικό σκέλος της πτώσης, είναι ότι θα πέσεις μπροστά σε κόσμο κι όχι όταν είσαι μόνος σου! Την τύχη μου...

Όλοι έχουν δικαίωμα σε μια πτώση...Ακόμα και στο κόκκινο χαλί!

Λατρεύω...

           Τις πόλεις την νύχτα! Και συγκεκριμένα το πώς φωτίζονται την νύχτα, καθώς πέφτει το σκοτάδι! Δίνει μια άλλη χροιά, έναν άλλον αέρα, μια τελείως διαφορετική μορφή, σε ο,τιδήποτε αντικρίζουμε κατά την διάρκεια της ημέρας! Το ιδανικό είναι να χαζεύεις μια πόλη από κάποιο ψηλότερο μέρος. Τότε πρόκειται για το απόλυτο υπερθέαμα και την απόλυτη οπτική και ψυχική απόλαυση....Γενικώς το σκοτάδι έχει άλλες δονήσεις, βγάζοντας προς τα έξω όλα αυτά που κρύβονται την μέρα...Κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν διαφορετικοί και την ζωή πολύ πιο τραχιά και απότομη...

Καλό μήνα!

        Καλό μήνα αγαπητοί αναγνώστες μου! Μέσα σε αυτόν τον μήνα θα λάβουν χώρα τα δύο χειρότερα πράγματα που μπορούν να μου συμβούν: Πρώτον, ανοίγει το Τριώδιο (αυτό είναι ωραίο γιατί ξεκινάει η πορεία προς την πιο ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ μου γιορτή, που είναι το Πάσχα)! Για έναν πιο πανηγυρικό τύπο του κεφιού και του γλεντιού, δυστυχώς, σηματοδοτεί την αρχή του Καρναβαλιού, δηλαδή της χειρότερής μου "εορτής" (δεν έχω ακόμη βρει το βαθύτερο νόημά της). Κατά δεύτερον είναι αυτή η ανούσια "εορτή" του Αγίου Βαλεντίνου, που στην πράξη δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, αλλά αυτά θα τα πούμε όταν φτάσει η μέρα! Κατά τα άλλα, εύχομαι σε όλους έναν ήρεμο και υπέροχο Φεβρουάριο με λιγότερο κρύο!