Απεχθάνομαι...

       Να περπατάω ήρεμα κι ωραία και ξαφνικά να γλιστράω χωρίς να έχω καταλάβει το γιατί! Απλά εκεί που βρίσκομαι όρθια, ξαφνικά σωριάζομαι φαρδιά πλατιά στο έδαφος. Και δεν είναι η πτώση αυτή καθεαυτή (ούτε που νοιάζεσαι εάν στραμπούλιξες κάτι. Άλλωστε σε λίγη ώρα θα φανεί η ζημιά). Είναι το άβολον και ολίγον τι ρεζίλι του θέματος καθώς εκείνη την στιγμή νιώθεις έκθετος μπροστά σε πολλά μάτια. Ναι, το σατανικό σκέλος της πτώσης, είναι ότι θα πέσεις μπροστά σε κόσμο κι όχι όταν είσαι μόνος σου! Την τύχη μου...

Όλοι έχουν δικαίωμα σε μια πτώση...Ακόμα και στο κόκκινο χαλί!