Δηλαδή να αθληθείς για υγεία; Πού ακριβώς είναι η υγεία να τη δω κι εγώ;! Εντάξει ποτιστήκαμε με φόβο, αλλά να φιλτράρουμε τις πληροφορίες με τις οποίες βομβαρδιζόμεθα. Γιατί άλλο η πρόληψη κι άλλο η ηλιθιότητα...!
Πέμπτη 28 Μαΐου 2020
Απεχθάνομαι
Να βλέπω ανθρώπους να αθλούνται με μάσκα...Πάτε καλά, ρε; Η άθληση απαιτεί σωστή οξυγόνωση πνευμόνων κι εγκεφάλου. Είναι δυνατόν να τρέχεις, να κάνεις ποδήλατο ή ό,τι κι αν είναι αυτό, έχοντας μια μάσκα που 1) δεν βοηθάει να εισπνεύσεις ελεύθερα στο 100%, γιατί πάντα θα υπάρχει ένα εμπόδιο, ακόμα κι αν μιλάμε για υφασμάτινη, που επιτρέπει λίγο καλύτερα την αναπνοή και 2) εμποδίζει τη διέξοδο του CO2, το οποίο επιστρέφει πίσω στους ανοιχτούς πνεύμονες;
Λατρεύω
Τη μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή... Αυτή την ανεπανάληπτη αίσθηση της φύσης είναι, πιστεύω, αδύνατον να την αντιγράψει ακόμα και ο μεγαλύτερος αρωματοποιός. Κάτι που να θυμίζει, ίσως! Αλλά ποτέ αυτή την ευωδία της υγρής γης, τη φρεσκάδα από τις στάλες πάνω στα φυλλώματα των δέντρων και λουλουδιών, ούτε την αίσθηση της ησυχίας που επικρατεί μετά από μια ξαφνική καταιγίδα. Η γενικότερη εικόνα μάλιστα που μου δημιουργείται, είναι πως κάτι πολύ όμορφο βρίσκεται στο δρόμο και καταφθάνει όπου να 'ναι!
Άλλωστε μετά τις μπόρες πάντα βγαίνει ο ήλιος...
Κυριακή 10 Μαΐου 2020
Fields Of The Nephilim - In The Year 2525 (Zager And Evans Cover) [HD]
Οι Fields of the Nephilim είναι ένα πολύ ξεχωριστό συγκρότημα στην καρδιά μου, για τους δικούς μου προσωπικούς λόγους. Με μια καριέρα από τα 80's, ομολογώ πως δεν γνωρίζω τι κάνουν κι αν υπάρχουν, σαν σύνθεση, μέχρι το σήμερα. Οι διασκευές δεν είναι το αγαπημένο μου στοιχείο. ΑΛΛΑ... Θεωρώ ότι το τραγούδι των Zager & Evans απογειώθηκε. Oi folklore νότες προσπαθούν να αποδώσουν πολύ ανάλαφρα ένα ζοφερό μέλλον. Ο Mccoy ήρθε να δώσει την σκοτεινιά, τη μουντάδα, τη θλίψη και την φρίκη -αν θέλετε- αφού οι στίχοι δεν εξιστορούν κάποια ρομαντική ιστορία αγάπης! Είναι αριστουργηματικό από την αρχή μέχρι το τέλος του!
Travel Diaries: Firenze (Chapter 5)
Φτάσαμε στην ημέρα και στιγμή της επιστροφής...
Το check-out έπρεπε να γίνει μέχρι τις 11 (αυτά είναι σοβαρά ξενοδοχεία, όχι εμείς που το είχαμε μέχρι τις 12 και για πολλούς μέχρι 16:00, 17:00, 18:00, 19:00 και χωρίς χρέωση κι άντε μετά τρέχαμε να αλλάζουμε δωμάτια στις αφίξεις, αφού δεν ήταν έτοιμα- κάθε μέρα ένας πραγματικός μύλος-...)
Ακριβούτσικος ο φόρος διαμονής που έπρεπε να πληρωθεί ΜΟΝΟ με μετρητά και ήταν κατά κεφαλήν. Πάει να πει 3€ ανά ημέρα, κατά άτομο δηλ. σύνολο 45€ ενώ εμείς συνήθως σαν χώρα χρεώνουμε κατά δωμάτιο κι όχι άτομο και φυσικά έχουμε την ευκολία της πληρωμής με κάρτα!
Αυτά να τα βλέπουν κάτι στραβόξυλα σε όλο τον κόσμο και κυρίως Άγγλοι που έρχονται με σχέδιο πώς να βγάλουν προβλήματα για ν'αποζημιωθούν...Ας κουνήσουν την ουρίτσα σε κάτι Ιταλίες και Ισπανίες που δεν μιλάνε και high αγγλικά και τους κλείνουν την πόρτα στα μούτρα σε χρόνο Flash Gordon! Άλλο η φιλοξενία, άλλο η μ@λ@κί@...
Εμείς, πάντως, στις 10 κάναμε check-out και καθίσαμε σε καφέ για να πιούμε , τι άλλο, ακόμα έναν καφέ! Υπήρχε, όμως, άφθονος χρόνος μέχρι τις 14:00 που θα παίρναμε το τρένο για Μπολόνια. Κάπου με κούρασε ο σάκος και η χιαστί τσάντα μου και η μέση άρχισε να με ταλαιπωρεί άσχημα. Ακόμα με ενοχλεί μόλις κουβαλήσω κάτι πιο βαρύ. Πειράχτηκε η τρίτη της παρέας αν και δεν της έπεφτε λόγος. Ο καθένας να κάνει κριτική στα χάλια και τα μούτρα του κι εμένα να με αφήσουν στην ησυχία μου. Άλλωστε ποτέ δεν με ενδιέφερε το προσωπείο που φοράνε όλοι και ποτέ δεν έχω σχολιάσει "πώς είσαι έτσι, πώς είναι τα μούτρα σου, πώς είναι το ένα σου, πώς είναι το άλλο σου"
Γιατί απλά νιώθω τόσο τέλεια με τον υπέροχο εαυτό μου που ΔΕΝ το έχω ανάγκη! Εγωιστικό αλλά αληθινό! Σταματάω με το σχόλιο εδώ -κάποιος λόγος υπάρχει που το έκανα-.
Τελικά κατέφθασε η πολύτιμη ώρα και πήραμε το τραίνο που θα πήγαινε Pescia, κάνοντας μια δική του διαδρομή. Πάντως, εμείς, σωστά κατεβήκαμε στον προορισμό μας. Πριν την επιβίβασή μας, ένας ομορφονιός με ρώτησε ποιο είναι το τραίνο για τον τάδε προορισμό! Ήθελα να του πω "μωράκι, με το ζόρι βρήκα το δικό μου τραίνο, πού να ξέρω, δεν είμαι καν από εδώ"!
Απλά αρκέστηκα στο "είμαι τουρίστρια, δε γνωρίζω..Συγνώμη"
Φτάσαμε στον προορισμό μας και φυσικά το ένστικτό μου μού έλεγε σωστά να στρίψουμε δεξιά. Με επιβεβαίωσε ένας πολύ αλέγκρος τύπος, βγαλμένος από το cinema, που μάς ενημέρωσε ότι σε λίγο θα φάμε σοκολάτα....Αίνιγμα τα λόγια σου, δάσκαλε! Ποια σοκολάτα και πού; Και εγένετο φως!
Βρεθήκαμε μπροστά σε φεστιβάλ σοκολάτας από όλες τις περιοχές της Ιταλίας. Αμάν πια με τη σοκολάτα! Χάθηκε ένα φεστιβάλ, κασεριών, τυριών, κριτσινιών, αλμυρών μπισκότων, κάτι σε αλμυρό γενικά;
Υποθέτω ότι ήταν όλες τους υπέροχες αλλά για έμενα τη δόλια που αυτά είναι απαγορευτηκά, δεν υπήρχε φως στο τούνελ...Ή μήπως υπήρχε; Ναι υπήρξε...Ζεστό κρασί..Με κανέλα...Τόσο ζεστό που καθάρισε τα μέσα μου! Ήταν ονειρικά απολαυστικό, υπέρ του δέοντος τονωτικό, απίστευτα γευστικό.
Μετά από πολύ ώρα περιήγησης στα stands σοκολάτας, απλά ήρθε η στιγμή να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά. Γενικά στα μαγαζιά! Ό,τι υπήρχε στο δρόμο μας για να ροκανίσουμε το χρόνο μας.
Εν τέλει καθίσαμε στο ίδιο αγαπησιάρικο, παραδοσιακό καφέ που είχαμε κάτσει και στην άφιξή μας. Μάλλον το πολύ περπάτημα επέφερε μια ακόρεστη όρεξη. Υπήρχε και πάλι ανάγκη για κάποιο toast, μια αλμυρή κρέπα και εξυπακούεται καφές. Απέναντι υπήρχε ένα μικρό κατάστημα με τουριστικά, οπότε προμηθεύτηκα κάτι μαγνητάκια που ήθελα! Η βροχή είχε ξεκινήσει οπότε μπήκαμε σε taxi και πίσω στο στο αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο της Μπολόνια είναι γενικά μικρό. Δεν υπήρχε μεγάλος χώρος για την αναμονή και γενικά οι πτήσεις ήταν πολλές εκείνη την ώρα. Η ζέστη αφόρητη, ο συνωστισμός ενοχλητικός. Γενικά στον έλεγχο ασφαλείας η αγένεια έδινε κι έπαιρνε κάτι που με χτύπησε στα εγκεφαλικά νεύρα. Στα καταστήματα το προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό αλλά το ιταλιάνικο crew της Ryan Air χτύπησε κόκκινο στα νεύρα. Προφανώς οι εντολές της ημέρας ήταν "βαράτε πρόστιμα" κι έφαγα κι εγώ για τις δυο τσάντες που είχα, παρόλο που στην Ελλάδα δεν υπέστη τέτοια οικονομική "βία", αλλά οι μπροστινοί μου πέρασαν ανενόχλητοι μια καφετιέρα σε κουτί που δεν είχε καν φυσιολογικό μέγεθος, παρόλο που ήταν economy class και η αεροσυνοδός τους ρώτησε πώς τους επέτρεψαν αυτήν την συσκευασία μέσα στο αεροπλάνο;! Επίσης ο νεανίας που τους απείλησε τελικά δεν έφαγε "καμπάνα" κι αρχίζω να πιστεύω πως απλά είχαν προσωπικά μαζί μου.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. Είμαι υπερβολικά ευγενική και zen, όταν θα έπρεπε ο στόμας μου να γίνεται οχετός και να μην αφήνω κανέναν σε ησυχία. Για την ώρα είχα παραδώσει απλά τους πάντες και τα πάντα στο Σύμπαν. Αυτό έχει τις νόρμες, τη Σοφία και Φιλοσοφία του.
Η 3η της παρέας, η παρεξηγησιάρα, ήρθε να μου πει ότι είχε κενές θέσεις στη business -και καλά -class, οπότε κάτσαμε εκεί. Και ως συνήθως η συμπεριφορά ήταν διαφορετική! Η ισονομία που λέγαμε στο προηγούμενο κείμενο!
Πάντως δεν μας σήκωσε κανείς από εκεί, οπότε είχαμε ένα ωραίο ταξίδι και κουβέντα με μια ευγενική πιτσιρίκα Αλβανικής καταγωγής που ερχόταν Θεσσαλονίκη με την μητέρα και τον αδελφό της, για να επισκεφθούν τη θεία τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην πόλη και της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι είχε μια φρεσκάδα και πολύ νεολαία, με πολλά μαγαζιά να ξενυχτήσεις. Σίγουρα δεν μας αποκαλείς και Κοιμητήριο της Πάρμας, αυτό είναι γεγονός!
Γεγονός ήταν ότι ξεκίνησε η γνωστή-άγνωστη 3η της παρέας να της δίνει συμβουλές για το τι είναι σκόπιμο και ωφέλιμο να κάνει στη ζωή της. Σε ένα κοριτσάκι 19 χρόνων θεωρώ ότι της έδωσε πολύ λάθος συμβουλές κι έκανε ό,τι μπορούσε για να μην μου επιτρέψει να μιλήσω. Λυπάμαι αλλά δεν μπορούμε όλοι να κινούμαστε στη ζωή με βάση ποιον θα τσαλαπατήσουμε, ποιον θα εκμεταλλευτούμε και πώς θα είμαστε συνεχώς υπολογιστικά τέρατα με γνώμονα την παρτάρα μας... Άρχισα έκτοτε να σκέφτομαι σοβαρά το πώς είναι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου κι απεφάνθη ότι ήρθε η ώρα να ξαποστείλω ανθρώπους από τη ζωή μου.
Νομίζω ότι το ταξίδι αυτό, με βοήθησε να είμαι ακόμα πιο συνειδητοποιημένη, ανηλεής, γρήγορη κι απόλυτη στον εξοστρακισμό ανθρώπων που δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι, ούτε πνευματικά, ούτε να με εξελίξουν σαν άνθρωπο.
Πιο φιλολογικής και φιλοσοφικής έκφανσης η επιστροφή, αλλά κι αυτό είναι μέσα στη ζωή!
Τελικά προσγειωθήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη που 23:00 τη νύχτα και προς τέλη Νοεμβρίου είχε υπέροχο καιρό, σκεπτόμενη πως είναι υπέροχα να έχεις μια καθημερινότητα σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ...
Goodbye Firenze..See you again!
Υ.Γ. Σε γενικές γραμμές είμαστε πολύ ευγενικοί σε θέσεις τουριστικής προέκτασης κι ευθύνης και πολύ εξυπηρετικότεροι σε σχέση με άλλες χώρες. Μήπως θα έπρεπε να γίνουμε πιο βλοσυροί για να μάθουν να εκτιμούν μερικοί μερικοί;
Το check-out έπρεπε να γίνει μέχρι τις 11 (αυτά είναι σοβαρά ξενοδοχεία, όχι εμείς που το είχαμε μέχρι τις 12 και για πολλούς μέχρι 16:00, 17:00, 18:00, 19:00 και χωρίς χρέωση κι άντε μετά τρέχαμε να αλλάζουμε δωμάτια στις αφίξεις, αφού δεν ήταν έτοιμα- κάθε μέρα ένας πραγματικός μύλος-...)
Ακριβούτσικος ο φόρος διαμονής που έπρεπε να πληρωθεί ΜΟΝΟ με μετρητά και ήταν κατά κεφαλήν. Πάει να πει 3€ ανά ημέρα, κατά άτομο δηλ. σύνολο 45€ ενώ εμείς συνήθως σαν χώρα χρεώνουμε κατά δωμάτιο κι όχι άτομο και φυσικά έχουμε την ευκολία της πληρωμής με κάρτα!
Αυτά να τα βλέπουν κάτι στραβόξυλα σε όλο τον κόσμο και κυρίως Άγγλοι που έρχονται με σχέδιο πώς να βγάλουν προβλήματα για ν'αποζημιωθούν...Ας κουνήσουν την ουρίτσα σε κάτι Ιταλίες και Ισπανίες που δεν μιλάνε και high αγγλικά και τους κλείνουν την πόρτα στα μούτρα σε χρόνο Flash Gordon! Άλλο η φιλοξενία, άλλο η μ@λ@κί@...
Εμείς, πάντως, στις 10 κάναμε check-out και καθίσαμε σε καφέ για να πιούμε , τι άλλο, ακόμα έναν καφέ! Υπήρχε, όμως, άφθονος χρόνος μέχρι τις 14:00 που θα παίρναμε το τρένο για Μπολόνια. Κάπου με κούρασε ο σάκος και η χιαστί τσάντα μου και η μέση άρχισε να με ταλαιπωρεί άσχημα. Ακόμα με ενοχλεί μόλις κουβαλήσω κάτι πιο βαρύ. Πειράχτηκε η τρίτη της παρέας αν και δεν της έπεφτε λόγος. Ο καθένας να κάνει κριτική στα χάλια και τα μούτρα του κι εμένα να με αφήσουν στην ησυχία μου. Άλλωστε ποτέ δεν με ενδιέφερε το προσωπείο που φοράνε όλοι και ποτέ δεν έχω σχολιάσει "πώς είσαι έτσι, πώς είναι τα μούτρα σου, πώς είναι το ένα σου, πώς είναι το άλλο σου"
Γιατί απλά νιώθω τόσο τέλεια με τον υπέροχο εαυτό μου που ΔΕΝ το έχω ανάγκη! Εγωιστικό αλλά αληθινό! Σταματάω με το σχόλιο εδώ -κάποιος λόγος υπάρχει που το έκανα-.
Τελικά κατέφθασε η πολύτιμη ώρα και πήραμε το τραίνο που θα πήγαινε Pescia, κάνοντας μια δική του διαδρομή. Πάντως, εμείς, σωστά κατεβήκαμε στον προορισμό μας. Πριν την επιβίβασή μας, ένας ομορφονιός με ρώτησε ποιο είναι το τραίνο για τον τάδε προορισμό! Ήθελα να του πω "μωράκι, με το ζόρι βρήκα το δικό μου τραίνο, πού να ξέρω, δεν είμαι καν από εδώ"!
Απλά αρκέστηκα στο "είμαι τουρίστρια, δε γνωρίζω..Συγνώμη"
Φτάσαμε στον προορισμό μας και φυσικά το ένστικτό μου μού έλεγε σωστά να στρίψουμε δεξιά. Με επιβεβαίωσε ένας πολύ αλέγκρος τύπος, βγαλμένος από το cinema, που μάς ενημέρωσε ότι σε λίγο θα φάμε σοκολάτα....Αίνιγμα τα λόγια σου, δάσκαλε! Ποια σοκολάτα και πού; Και εγένετο φως!
Βρεθήκαμε μπροστά σε φεστιβάλ σοκολάτας από όλες τις περιοχές της Ιταλίας. Αμάν πια με τη σοκολάτα! Χάθηκε ένα φεστιβάλ, κασεριών, τυριών, κριτσινιών, αλμυρών μπισκότων, κάτι σε αλμυρό γενικά;
Υποθέτω ότι ήταν όλες τους υπέροχες αλλά για έμενα τη δόλια που αυτά είναι απαγορευτηκά, δεν υπήρχε φως στο τούνελ...Ή μήπως υπήρχε; Ναι υπήρξε...Ζεστό κρασί..Με κανέλα...Τόσο ζεστό που καθάρισε τα μέσα μου! Ήταν ονειρικά απολαυστικό, υπέρ του δέοντος τονωτικό, απίστευτα γευστικό.
Μετά από πολύ ώρα περιήγησης στα stands σοκολάτας, απλά ήρθε η στιγμή να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά. Γενικά στα μαγαζιά! Ό,τι υπήρχε στο δρόμο μας για να ροκανίσουμε το χρόνο μας.
Εν τέλει καθίσαμε στο ίδιο αγαπησιάρικο, παραδοσιακό καφέ που είχαμε κάτσει και στην άφιξή μας. Μάλλον το πολύ περπάτημα επέφερε μια ακόρεστη όρεξη. Υπήρχε και πάλι ανάγκη για κάποιο toast, μια αλμυρή κρέπα και εξυπακούεται καφές. Απέναντι υπήρχε ένα μικρό κατάστημα με τουριστικά, οπότε προμηθεύτηκα κάτι μαγνητάκια που ήθελα! Η βροχή είχε ξεκινήσει οπότε μπήκαμε σε taxi και πίσω στο στο αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο της Μπολόνια είναι γενικά μικρό. Δεν υπήρχε μεγάλος χώρος για την αναμονή και γενικά οι πτήσεις ήταν πολλές εκείνη την ώρα. Η ζέστη αφόρητη, ο συνωστισμός ενοχλητικός. Γενικά στον έλεγχο ασφαλείας η αγένεια έδινε κι έπαιρνε κάτι που με χτύπησε στα εγκεφαλικά νεύρα. Στα καταστήματα το προσωπικό ήταν πολύ ευγενικό αλλά το ιταλιάνικο crew της Ryan Air χτύπησε κόκκινο στα νεύρα. Προφανώς οι εντολές της ημέρας ήταν "βαράτε πρόστιμα" κι έφαγα κι εγώ για τις δυο τσάντες που είχα, παρόλο που στην Ελλάδα δεν υπέστη τέτοια οικονομική "βία", αλλά οι μπροστινοί μου πέρασαν ανενόχλητοι μια καφετιέρα σε κουτί που δεν είχε καν φυσιολογικό μέγεθος, παρόλο που ήταν economy class και η αεροσυνοδός τους ρώτησε πώς τους επέτρεψαν αυτήν την συσκευασία μέσα στο αεροπλάνο;! Επίσης ο νεανίας που τους απείλησε τελικά δεν έφαγε "καμπάνα" κι αρχίζω να πιστεύω πως απλά είχαν προσωπικά μαζί μου.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου. Είμαι υπερβολικά ευγενική και zen, όταν θα έπρεπε ο στόμας μου να γίνεται οχετός και να μην αφήνω κανέναν σε ησυχία. Για την ώρα είχα παραδώσει απλά τους πάντες και τα πάντα στο Σύμπαν. Αυτό έχει τις νόρμες, τη Σοφία και Φιλοσοφία του.
Η 3η της παρέας, η παρεξηγησιάρα, ήρθε να μου πει ότι είχε κενές θέσεις στη business -και καλά -class, οπότε κάτσαμε εκεί. Και ως συνήθως η συμπεριφορά ήταν διαφορετική! Η ισονομία που λέγαμε στο προηγούμενο κείμενο!
Πάντως δεν μας σήκωσε κανείς από εκεί, οπότε είχαμε ένα ωραίο ταξίδι και κουβέντα με μια ευγενική πιτσιρίκα Αλβανικής καταγωγής που ερχόταν Θεσσαλονίκη με την μητέρα και τον αδελφό της, για να επισκεφθούν τη θεία τους. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στην πόλη και της έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι είχε μια φρεσκάδα και πολύ νεολαία, με πολλά μαγαζιά να ξενυχτήσεις. Σίγουρα δεν μας αποκαλείς και Κοιμητήριο της Πάρμας, αυτό είναι γεγονός!
Γεγονός ήταν ότι ξεκίνησε η γνωστή-άγνωστη 3η της παρέας να της δίνει συμβουλές για το τι είναι σκόπιμο και ωφέλιμο να κάνει στη ζωή της. Σε ένα κοριτσάκι 19 χρόνων θεωρώ ότι της έδωσε πολύ λάθος συμβουλές κι έκανε ό,τι μπορούσε για να μην μου επιτρέψει να μιλήσω. Λυπάμαι αλλά δεν μπορούμε όλοι να κινούμαστε στη ζωή με βάση ποιον θα τσαλαπατήσουμε, ποιον θα εκμεταλλευτούμε και πώς θα είμαστε συνεχώς υπολογιστικά τέρατα με γνώμονα την παρτάρα μας... Άρχισα έκτοτε να σκέφτομαι σοβαρά το πώς είναι να σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου κι απεφάνθη ότι ήρθε η ώρα να ξαποστείλω ανθρώπους από τη ζωή μου.
Νομίζω ότι το ταξίδι αυτό, με βοήθησε να είμαι ακόμα πιο συνειδητοποιημένη, ανηλεής, γρήγορη κι απόλυτη στον εξοστρακισμό ανθρώπων που δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι, ούτε πνευματικά, ούτε να με εξελίξουν σαν άνθρωπο.
Πιο φιλολογικής και φιλοσοφικής έκφανσης η επιστροφή, αλλά κι αυτό είναι μέσα στη ζωή!
Τελικά προσγειωθήκαμε σε μια Θεσσαλονίκη που 23:00 τη νύχτα και προς τέλη Νοεμβρίου είχε υπέροχο καιρό, σκεπτόμενη πως είναι υπέροχα να έχεις μια καθημερινότητα σε μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ...
Goodbye Firenze..See you again!
Υ.Γ. Σε γενικές γραμμές είμαστε πολύ ευγενικοί σε θέσεις τουριστικής προέκτασης κι ευθύνης και πολύ εξυπηρετικότεροι σε σχέση με άλλες χώρες. Μήπως θα έπρεπε να γίνουμε πιο βλοσυροί για να μάθουν να εκτιμούν μερικοί μερικοί;
Παρασκευή 17 Απριλίου 2020
Ιέ μου, Ιέ μου...
Πριν ολοκληρώσω το κεφάλαιο της Φλωρεντίας, δεν είναι δυνατόν να μην μιλήσω για το τι συμβαίνει αυτές τις μέρες γύρω μας.
Σημείωση: Επειδή βαριέμαι αφόρητα να γράφω κορονοϊός ή κορωνοϊός ή κορωναϊός ή κοροναϊός ή όπως διάολο λέγεται, όπου χρειαστεί θα το αναγράφω ιός και τέλος!
Σε θεωρίες συνωμοσίας δε θα μπω, αφού υπάρχουν άπειρα sites και πλατφόρμες που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνον με το ζήτημα αυτό και έχουν γραφεί χρόνια τώρα, ένα σωρό κείμενα, έχουν δημοσιοποιηθεί videos, ομιλίες, συνεντεύξεις και ό,τι άλλο, οπότε θα μείνω στα πιο γύρω τριγύρω και κάποια σημεία που επιθυμώ να θίξω, μένοντας στη δική μου κατά κύριο λόγο χώρα!
Εν αρχή ην ο Λόγος...
Πασιφανές ότι χάσαμε τα πάντα και βασικότερα χάσαμε τον προορισμό μαζί και τον δρόμο προς αυτόν.
Στέκομαι στο ότι μεγιστοποιήσαμε κάτι για τη δημιουργία του απόλυτου τρόμου. Σε εποχές που θερίζουν τα αυτοκινητιστικά, τα ναρκωτικά, ο καρκίνος, το AIDS και η απλή εποχική γρίπη, σαν κυρίαρχες αιτίες απώλειας ανθρώπινων ζωών, τα ΜΜΕ προσπαθούν να διασπείρουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πάντα, τον απόλυτο πανικό ώστε να έχεις την εντύπωση πως ο ιός θα μπει ακόμα και από το ανοιχτό παράθυρο που έχεις αφήσει για να ανανεώσεις τον αέρα στο χώρο σου.
Ως εκ τούτου το σύνθημα "Μένουμε Σπίτι" βρίσκεται όπου κι αν κοιτάξεις και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα είχαμε επιλογή για έναν διαφορετικό τρόπο επίλυσης του όλου νοσηρού ζητήματος.
Το σπίτι αυτό καθαυτό δεν με χάλασε ποτέ. Μπορώ να κάθομαι μήνες στον ιερό ναό μου, σαν μια γνήσια Ιέρεια της ησυχίας, της εσωτερικής αναζήτησης, της ολικής απαξίωσης του ανόητου έξω κόσμου, της αναθεώρησης πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις...
Με μεγάλη λύπη συνειδητοποίησα πως ο μέσος άνθρωπος είναι αδύναμος να κάτσει στο χώρο του κι ακόμα περισσότερο χωρίς ανθρώπους γύρω του. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται φοβία, ανασφάλεια, ρηχότητα, αλλά είναι κάτι πολύ πέρα από εμένα. Δεν κάνω καμία προσπάθεια να το κατανοήσω γιατί δεν γίνεται ούτε το ανάποδο. Εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς κι αυτοί δεν κατανοούν εμένα.
Το να ΠΡΕΠΕΙ, όμως, να πάρω άδεια για να πάω μέχρι απέναντι στο μανάβικο, παραδίπλα στο ιχθυοπωλείο ή για να πάω φαρμακείο, τράπεζα και φυσικά -το πιο σημαντικό- περπάτημα, σαν φυσική σωματική άσκηση είναι ανήθικο, ανισόρροπο κι επικίνδυνα αισχρό.
Να πάρω συγκεκριμένα άδεια από ποιον; Από τυχαία ανθρωπάρια που απλά βρίσκονται στην εξουσία, ψηφισμένα από έτερα ανθρωπάρια που, δυστυχώς, έχουν δικαίωμα ψήφου; Μα την αλήθεια θα αποφύγω σε αυτό το σημείο να μιλήσω για τη γνησιότητα των αποτελεσμάτων εδώ και κάποιες δεκαετίες. Κι όχι δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλό κόμμα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί καγαθοί... Ποιος θα είναι πολεμιστής για το ανώτερο καλό όλων, εξάλλου; Για την παρτάρα τους και τους τραπεζικούς λογαριασμούς μάχονται όλοι, μην τρελαθούμε κιόλας! Η πολιτική είναι κάτι πολύ χαμηλό και συνάμα πολύ ξεκάθαρο για να πιάνεσαι στη φάκα.
Αλλά υπάρχει!
Κι όχι μόνον υπάρχει αλλά θα βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων, όπως συνέβη, φυσικά, στην εξέλιξη του άχρηστου αυτού είδους...
Έτσι, λοιπόν, αποφασίστηκε ωραία και καλά πως άμα πας στην Παραλία για ποδήλατο κολλάς τον ιό, αν πας τράπεζα όχι. Στο supermarket είσαι ασφαλέστατος αλλά στην εκκλησία όχι.
Τελικά καταστράφηκε η πιο σημαντική εορτή του Έτους και της καρδιάς μου...Πέθανε η μυσταγωγία, πέθαναν οι πιο συγκινητικοί ψαλμοί, πέθανε η πορεία προς την Ανάσταση της ψυχής, πέθανε το Δέος για κάτι πέρα από εμάς...
Και με θέμα το Πάσχα, ερχόμαστε στην αρχή της ισονομίας. Ισονομίας κι όχι ισότητας. Ίσοι δεν μπορούμε να είμαστε γιατί είμαστε τελείως διαφορετικοί όλοι μεταξύ μας. Από τη στιγμή που δεν έχουμε ίδιες ψυχικές, νοητικές και σωματικές δυνάμεις, είναι πολύ λάθος να βάζουμε έναν τέτοιον όρο στο τραπέζι. Αξία θα οφείλαμε να έχουμε αλλά κι αυτό εξαφανίζεται σιγά-σιγά!
Επιστρέφω, επομένως, στην ισονομία. Να που όλοι οι έκτακτοι κανόνες αντιμετώπισης της ιοϋποκρισίας ισχύουν για την πλέμπα κι όχι την ελίτ- την πολιτική ελίτ! Αυτοί μπορούν να μπαίνουν ανά 4 στα οχήματα, να πηγαίνουν όπου τους κάνει κέφι χωρίς να επιδεικνύουν χαρτιά με το "αδιάσειστο" επιχείρημα "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" (παρεπιπτόντως, ποιος είσαι εσύ φιλαράκι; Μια κουκκίδα στον ανθρώπινο χάρτη με τις ίδιες πιθανότητες θανάτου όπως όλοι) και το παράδοξο είναι ότι ή δεν κολλάνε ή κολλάνε και γίνονται αμέσως καλά. Πάλι ο λαουτζίκος την πληρώνει!
Κι αφού πεθαίνουν που πεθαίνουν οι πληβείοι, ας περάσουμε στην έκφραση κλειδί, που πάντα, όμως, την προσπερνούν τα ιερά τοτέμ της δημοσιογραφίας. "Υποκείμενα Νοσήματα"
Από τη στιγμή που δεν γίνονται νεκροψίες-νεκροτομές, πώς έτσι αυθαίρετα δημοσιοποιείτε ότι κάποιος πέθανε από τον ιό; Αφού δεν το γνωρίζουμε και γενικά οι ασθενείς τουλάχιστον της ελληνικής επικράτειας, έχουν βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, δεν είναι φυσιολογικό να είχαν πεθάνει ακόμα κι από την απλή γρίπη, που έχουμε χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο; Αυτοαποκαλείστε, αλήθεια, δημοσιογράφοι; Σοβαρά τώρα;
Κι επειδή , συνήθως, τα βάζω με το δικό μου Έθνος, θα ήθελα να εκφράσω την θετικότατη έκπληξή μου ως προς τη συμπεριφορά του. Μια χαρά πειθαρχήσαμε και προφυλαχτήκαμε εν αντιθέσει με άλλους λαούς, που δεν έκαναν το ίδιο. Εδώ, βέβαια, να τονίσω για τους απείθαρχους ότι όταν συνέτρεχαν αληθινοί και σοβαρότατοι λόγοι να είναι έξω, δεν το έκαναν...Τώρα τους έπιασε η απειθαρχία! Τώρα είναι από λίγο έως πολύ αργά!
Last but not least, με τρώνε τα δάχτυλα να γράψω, οπότε πώς να το παραβλέψω;
Σιγά την κραταιή Ευρώπη και γενικά τον Δυτικό πολιτισμό! Αυτή ήταν η ετοιμότητα στα δύσκολα; Αυτήν την Ευρώπη φοβόμαστε μη μας πετάξει από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτή είναι η ναυαρχίδα της αλληλεγγύης; Αυτό είναι το Σουηδικό μοντέλο που σε πετάνε σαν το σκυλί;
Ας, μείνουν τα κτίρια των τραπεζών μόνα τους χωρίς ανθρώπους...Αυτή είναι η όλη κωλοπιλάλα!
Εν οίδα, ότι όλοι θα πεθάνουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως επιθυμούμε μακριά από πολιτικές, πολιτικάντηδες κι ανισόρροπους;;;;;;;;;
Παπαδόπουλε, μα την αλήθεια σιχάθηκα το διαφημιστικό και τη φωνή σου...
Σημείωση: Επειδή βαριέμαι αφόρητα να γράφω κορονοϊός ή κορωνοϊός ή κορωναϊός ή κοροναϊός ή όπως διάολο λέγεται, όπου χρειαστεί θα το αναγράφω ιός και τέλος!
Σε θεωρίες συνωμοσίας δε θα μπω, αφού υπάρχουν άπειρα sites και πλατφόρμες που ασχολούνται αποκλειστικά και μόνον με το ζήτημα αυτό και έχουν γραφεί χρόνια τώρα, ένα σωρό κείμενα, έχουν δημοσιοποιηθεί videos, ομιλίες, συνεντεύξεις και ό,τι άλλο, οπότε θα μείνω στα πιο γύρω τριγύρω και κάποια σημεία που επιθυμώ να θίξω, μένοντας στη δική μου κατά κύριο λόγο χώρα!
Εν αρχή ην ο Λόγος...
Πασιφανές ότι χάσαμε τα πάντα και βασικότερα χάσαμε τον προορισμό μαζί και τον δρόμο προς αυτόν.
Στέκομαι στο ότι μεγιστοποιήσαμε κάτι για τη δημιουργία του απόλυτου τρόμου. Σε εποχές που θερίζουν τα αυτοκινητιστικά, τα ναρκωτικά, ο καρκίνος, το AIDS και η απλή εποχική γρίπη, σαν κυρίαρχες αιτίες απώλειας ανθρώπινων ζωών, τα ΜΜΕ προσπαθούν να διασπείρουν, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο πάντα, τον απόλυτο πανικό ώστε να έχεις την εντύπωση πως ο ιός θα μπει ακόμα και από το ανοιχτό παράθυρο που έχεις αφήσει για να ανανεώσεις τον αέρα στο χώρο σου.
Ως εκ τούτου το σύνθημα "Μένουμε Σπίτι" βρίσκεται όπου κι αν κοιτάξεις και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα είχαμε επιλογή για έναν διαφορετικό τρόπο επίλυσης του όλου νοσηρού ζητήματος.
Το σπίτι αυτό καθαυτό δεν με χάλασε ποτέ. Μπορώ να κάθομαι μήνες στον ιερό ναό μου, σαν μια γνήσια Ιέρεια της ησυχίας, της εσωτερικής αναζήτησης, της ολικής απαξίωσης του ανόητου έξω κόσμου, της αναθεώρησης πάνω σε ανθρώπους και καταστάσεις...
Με μεγάλη λύπη συνειδητοποίησα πως ο μέσος άνθρωπος είναι αδύναμος να κάτσει στο χώρο του κι ακόμα περισσότερο χωρίς ανθρώπους γύρω του. Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται φοβία, ανασφάλεια, ρηχότητα, αλλά είναι κάτι πολύ πέρα από εμένα. Δεν κάνω καμία προσπάθεια να το κατανοήσω γιατί δεν γίνεται ούτε το ανάποδο. Εγώ δεν καταλαβαίνω αυτούς κι αυτοί δεν κατανοούν εμένα.
Το να ΠΡΕΠΕΙ, όμως, να πάρω άδεια για να πάω μέχρι απέναντι στο μανάβικο, παραδίπλα στο ιχθυοπωλείο ή για να πάω φαρμακείο, τράπεζα και φυσικά -το πιο σημαντικό- περπάτημα, σαν φυσική σωματική άσκηση είναι ανήθικο, ανισόρροπο κι επικίνδυνα αισχρό.
Να πάρω συγκεκριμένα άδεια από ποιον; Από τυχαία ανθρωπάρια που απλά βρίσκονται στην εξουσία, ψηφισμένα από έτερα ανθρωπάρια που, δυστυχώς, έχουν δικαίωμα ψήφου; Μα την αλήθεια θα αποφύγω σε αυτό το σημείο να μιλήσω για τη γνησιότητα των αποτελεσμάτων εδώ και κάποιες δεκαετίες. Κι όχι δεν πιστεύω ότι υπάρχει καλό κόμμα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν καλοί καγαθοί... Ποιος θα είναι πολεμιστής για το ανώτερο καλό όλων, εξάλλου; Για την παρτάρα τους και τους τραπεζικούς λογαριασμούς μάχονται όλοι, μην τρελαθούμε κιόλας! Η πολιτική είναι κάτι πολύ χαμηλό και συνάμα πολύ ξεκάθαρο για να πιάνεσαι στη φάκα.
Αλλά υπάρχει!
Κι όχι μόνον υπάρχει αλλά θα βασιλεύει εις τους αιώνας των αιώνων, όπως συνέβη, φυσικά, στην εξέλιξη του άχρηστου αυτού είδους...
Έτσι, λοιπόν, αποφασίστηκε ωραία και καλά πως άμα πας στην Παραλία για ποδήλατο κολλάς τον ιό, αν πας τράπεζα όχι. Στο supermarket είσαι ασφαλέστατος αλλά στην εκκλησία όχι.
Τελικά καταστράφηκε η πιο σημαντική εορτή του Έτους και της καρδιάς μου...Πέθανε η μυσταγωγία, πέθαναν οι πιο συγκινητικοί ψαλμοί, πέθανε η πορεία προς την Ανάσταση της ψυχής, πέθανε το Δέος για κάτι πέρα από εμάς...
Και με θέμα το Πάσχα, ερχόμαστε στην αρχή της ισονομίας. Ισονομίας κι όχι ισότητας. Ίσοι δεν μπορούμε να είμαστε γιατί είμαστε τελείως διαφορετικοί όλοι μεταξύ μας. Από τη στιγμή που δεν έχουμε ίδιες ψυχικές, νοητικές και σωματικές δυνάμεις, είναι πολύ λάθος να βάζουμε έναν τέτοιον όρο στο τραπέζι. Αξία θα οφείλαμε να έχουμε αλλά κι αυτό εξαφανίζεται σιγά-σιγά!
Επιστρέφω, επομένως, στην ισονομία. Να που όλοι οι έκτακτοι κανόνες αντιμετώπισης της ιοϋποκρισίας ισχύουν για την πλέμπα κι όχι την ελίτ- την πολιτική ελίτ! Αυτοί μπορούν να μπαίνουν ανά 4 στα οχήματα, να πηγαίνουν όπου τους κάνει κέφι χωρίς να επιδεικνύουν χαρτιά με το "αδιάσειστο" επιχείρημα "ξέρεις ποιος είμαι εγώ" (παρεπιπτόντως, ποιος είσαι εσύ φιλαράκι; Μια κουκκίδα στον ανθρώπινο χάρτη με τις ίδιες πιθανότητες θανάτου όπως όλοι) και το παράδοξο είναι ότι ή δεν κολλάνε ή κολλάνε και γίνονται αμέσως καλά. Πάλι ο λαουτζίκος την πληρώνει!
Κι αφού πεθαίνουν που πεθαίνουν οι πληβείοι, ας περάσουμε στην έκφραση κλειδί, που πάντα, όμως, την προσπερνούν τα ιερά τοτέμ της δημοσιογραφίας. "Υποκείμενα Νοσήματα"
Από τη στιγμή που δεν γίνονται νεκροψίες-νεκροτομές, πώς έτσι αυθαίρετα δημοσιοποιείτε ότι κάποιος πέθανε από τον ιό; Αφού δεν το γνωρίζουμε και γενικά οι ασθενείς τουλάχιστον της ελληνικής επικράτειας, έχουν βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, δεν είναι φυσιολογικό να είχαν πεθάνει ακόμα κι από την απλή γρίπη, που έχουμε χιλιάδες θανάτους κάθε χρόνο; Αυτοαποκαλείστε, αλήθεια, δημοσιογράφοι; Σοβαρά τώρα;
Κι επειδή , συνήθως, τα βάζω με το δικό μου Έθνος, θα ήθελα να εκφράσω την θετικότατη έκπληξή μου ως προς τη συμπεριφορά του. Μια χαρά πειθαρχήσαμε και προφυλαχτήκαμε εν αντιθέσει με άλλους λαούς, που δεν έκαναν το ίδιο. Εδώ, βέβαια, να τονίσω για τους απείθαρχους ότι όταν συνέτρεχαν αληθινοί και σοβαρότατοι λόγοι να είναι έξω, δεν το έκαναν...Τώρα τους έπιασε η απειθαρχία! Τώρα είναι από λίγο έως πολύ αργά!
Last but not least, με τρώνε τα δάχτυλα να γράψω, οπότε πώς να το παραβλέψω;
Σιγά την κραταιή Ευρώπη και γενικά τον Δυτικό πολιτισμό! Αυτή ήταν η ετοιμότητα στα δύσκολα; Αυτήν την Ευρώπη φοβόμαστε μη μας πετάξει από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Αυτή είναι η ναυαρχίδα της αλληλεγγύης; Αυτό είναι το Σουηδικό μοντέλο που σε πετάνε σαν το σκυλί;
Ας, μείνουν τα κτίρια των τραπεζών μόνα τους χωρίς ανθρώπους...Αυτή είναι η όλη κωλοπιλάλα!
Εν οίδα, ότι όλοι θα πεθάνουμε, είτε μας αρέσει είτε όχι.
Γιατί να μην μπορούμε να ζήσουμε όπως επιθυμούμε μακριά από πολιτικές, πολιτικάντηδες κι ανισόρροπους;;;;;;;;;
Παπαδόπουλε, μα την αλήθεια σιχάθηκα το διαφημιστικό και τη φωνή σου...
Τρίτη 17 Μαρτίου 2020
Travel Diaries: Firenze (Chapter 4)
Τέταρτη μέρα, λοιπόν, και το πρόγραμμα είχε μουσεία!
Η μια φίλη έφυγε πουρνό-πουρνό για το κομμωτήριο, αφού ήθελε να κάνει κόκκινο το μαλλάκι της, οπότε το κομμωτήριο τής έκλεισε ραντεβού στις 8 το πρωί.
Οι εναπομείνασες, αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο στις 9.45 περίπου κι όταν πήγαμε να βρούμε το κορίτσι μας στο ναό της ομορφιάς, ακόμα δεν της είχαν κάνει σχεδόν τίποτα. Λίγο μασάζ, κάτι αιθέρια έλαια, 2-3 λουσίματα γιατί της είπαν ότι είναι πολύ αφυδατωμένα τα μαλλιά... Η τιμή που της είχαν πει όταν πήγε να ρωτήσει πόσο θα στοιχίσει η ιστορία, ήταν γύρω στα 130€. Γι'αυτό και προχώρησε στο ραντεβού. Η βαφή θα στοίχιζε τόσο και στην Ελλάδα... Κρατήστε αυτή την τιμή για τον τελικό λογαριασμό!
Αρχικά θέλαμε να επισκεφθούμε άλλο μουσείο το οποίο δε βρίσκαμε σύμφωνα με τον χάρτη. Έτσι μπήκαμε στο Ίδρυμα Τζεφιρέλι δηλ. Fondazione Franco Zeffirelli. Ευγενέστατος ο κύριος στα εισιτήρια, με δυνατά αγγλικά στη φαρέτρα του, με έναν αλλιώτικο αέρα κι ένα χαμόγελο που σε έλιωνε στην κυριολεξία (απλά ήθελα να το πω)!
Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μας είναι συνυφασμένος (ο Τζεφιρέλι, όχι ο κύριος με το χαμόγελο), με μια και μόνο σειρά, "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ". Και είναι αλήθεια κρίμα γιατί σκηνοθέτησε ένα σωρό Όπερες, συνεργάστηκε με ένα σωρό μεγάλους ηθοποιούς και τραγουδοποιούς, είχε εξαιρετικό χέρι και ζωγράφιζε μοναδικά ακόμα και τα σκηνικά και πώς θέλει να είναι τα κοστούμια. Πολύ άδικο να μην τα γνωρίζουμε αυτά το ευρύ κοινό, πολύ τιμητικό για τους Ιταλούς να παρουσιάζουν την πορεία του μέσα από πολλά εκθέματα, αίθουσες και προβολές αποσπασμάτων... Εμείς προσπαθούμε συνήθως να τα αποκρύψουμε. Ή τελικά δεν έχουμε τόσο μεγάλους δημιουργούς για να βγουν από τα τοπικά στεγανά; Δεν ξέρω...
Ωραιότατη πινελιά, ήταν μια καλλιτεχνική γωνιά στο ισόγειο του μουσείου, που απολαύσαμε ένα espressάκι. Πανέμορφος, φινετσάτος, γεμάτη θαλπωρή χώρος, με χαμηλό φωτισμό, μικρός σε μέγεθος για να χαθείς σε σκέψεις και συνειρμούς.
Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μουσείου, εννοείται πως πήγαμε στην Ακαδημία για να δούμε τον πασίγνωστο Δαυίδ του Μικελάντζελο (Michelangelo στο πρωτότυπο). Πολλά διαφορετικά εκθέματα, διαφορετικά ύφη, διαφορετικές εποχές, διαφορετικά πιστεύω, αποτυπωμένα σε πίνακες και γλυπτά. Πρώτα είδαμε το κομμάτι των πινάκων θρησκευτικού περιεχομένου από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, έπειτα καθήσαμε να θαυμάσουμε τον Δαυίδ, σαν ένα γλυπτό με την τέλεια κίνηση και γράμμωση , χωρίς λάθος από την κορφή ως τα νύχια!
Δίπλα υπήρχε και το μουσείο μουσικής και μουσικών οργάνων. Η εξέλιξη της μουσικής μέσα στους αιώνες αν και θα ήθελα να δω κάτι πιο πρωτόγονο. Πώς ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το τάδε και το δείνα δημιουργούν ήχο; Ότι μια χορδή από έντερο ζώου μπορεί να εκπέμψει αυτό το ηχητικό κύμα, καθώς τα πρώτα μουσικά όργανα προέρχονταν από εντόσθια και όργανα ζώων.
Το μουσείο ξεκινούσε από τη σχέση του ανθρώπου με τη μουσική σε μετέπειτα αιώνες. και πάλι, όμως, ήταν φανταστικό!
Απαραίτητη στάση στο gift corner του μουσείου για να πάρουμε κανένα souvenir. Τα κουταλάκια με το οικόσημο των Μεδίκων, με βόλεψαν ιδιαιτέρως...
Περισσότερο σαν ευτράπελο θα αναφέρω αυτό που μού συνέβη κατά την έξοδό μου από την Ακαδημία, καθώς μικροπωλητές είχαν απλωμένες στο δρόμο, κόπιες από πίνακες. Έτσι όπως βγήκα με φόρα και κοιτώντας προς τη κατεύθυνση του Duomo, πάτησα ελαφρώς έναν πίνακα.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ξεπετάχτηκαν μετά από ώρα για να μου δείξουν τάχα μου έναν πίνακα με μια τεράστια πατημασιά. Το παμπόνηρο της ιστορίας ήταν ότι όχι μόνο το μέγεθος δεν ταίριαζε σε 'μένα αλλά ούτε το σχήμα, ούτε και το ίχνος. Τα δικά μου παπούτσια είχαν μύτη και λεία σόλα. Μου έδειξε ένα στρογγυλό παπούτσι με τρακτερωτό αποτύπωμα. Κοίτα να δεις πώς προχώρησε η λαμογιά! Άλλο επίπεδο. Θέλανε και αποζημίωση... Μόλις είπα τη μαγική λέξη "αστυνομία" εξαφανίστηκαν σε χρόνο speedy gonzales...
Η ώρα, λοιπόν, είχε πάει 14.30-14.40 περίπου και τότε τελείωσαν την ταλαίπωρη φίλη μας από το κομμωτήριο. Συναντηθήκαμε μπροστά από το Duomo. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο. Ήταν φυσικό και κομψό. Αλλά δεν ήταν αυτό που ζήτησε η κοπέλα. Τελική τιμή ήταν 260€!!!!!!!!!!!!
Της το πούλησαν ωραία το παραμύθι, την έβαψαν, τις κάνανε διάφορες τεχνικές αλλά και τέτοια τιμή για κάτι που δεν αρέσει, είναι απλά μια εξωφρενική απάτη!
Επείγουσα ανάγκη λοιπόν να φάμε κάτι. Αυτή τη φορά πεντανόστιμα τορτελίνια με κρέμα γάλακτος και bacon. Μετά την ανασύσταση δυνάμεων και φουλάρισμα στομαχιού με καύσιμα, πήραμε και πάλι το δρόμο για την Ακαδημία, αφού εκεί κοντά υπήρχε κι άλλο μουσείο (τα μουσεία άλλωστε δεν έχουν τελειωμό στη Φλωρεντία). Να εξομολογηθώ σε αυτό το σημείο πως ζήλεψα ταμάλα τη σχολή Καλών Τεχνών τους. Αν αποφάσιζα να σπουδάσω κάτι τέτοιο, σίγουρα θα επέλεγα αυτήν την πόλη!
Τελικά το βρήκαμε κλειστό, οπότε και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο Leonardo Da Vinci. Άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα, πολυπράγμων νους, ευφυής προσωπικότης, υψηλή στόφα σε εποχές που η τεχνογνωσία ήταν συνεχώς σε εξέλιξη. Πίστευε στις ικανότητές του, είχε όραμα, επιμονή, υπομονή και δε φοβόταν τίποτα. Ήταν υπέροχο να βλέπεις τις ζωντανές αναπαραστάσεις των εφευρέσεών του και να μην στεκόμαστε μόνο στη "Mona Lisa" και κάποιους ακόμη πίνακές του.
Με αυτά και μ'αυτά έπεσε η νύχτα, άναψαν τα γιορτινά λαμπιόνια, κυκλοφορήσαμε λίγο στα μαγαζιά και ήρθε η ώρα να ξαναφάμε. Αρχικά μπήκαμε σ'ένα μαγαζί που είχε μόνο ένα τραπέζι. Μια καρέκλα φανταστείτε από τη μια πλευρά και καναπέ από την άλλη που άνετα κάθονταν δύο. Πάει να πει πως εμείς οι 3 καθόμασταν χωρίς πρόβλημα. Τελικά ήρθε μια κοπέλα να μας πει πω "this is impossibleeee. The table is for 2" Whaaaat??? Δε νοείται στην Ελλάδα να σε διώξουν με τέτοια πανηλίθια δικαιολογία. πάντα τα καταστήματα προσπαθούν να βολέψουν τους πελάτες. Το σκεπτικό είναι "περισσότερα χρήματα θα βγάλω", όχι φύγετε από εδώ! Ιδού η διαφορά νοοτροπίας...
Καλό μας έκανε τελικά ο εκδιωγμός, αφού καθίσαμε σ ένα άλλο μαγαζί όπου δοκίμασα την πιο τέλεια καυτερή pizza όλων των εποχών, με μπόλικο σκόρδο! Εννοείται πως μετά το φαγητό ήρθε η ώρα και πάλι για να κυκλοφορήσουμε στα μαγαζιά!
'Επειτα ξενοδοχείο και όνειρα γλυκά!
Τέλος Δ' Μέρους
Η μια φίλη έφυγε πουρνό-πουρνό για το κομμωτήριο, αφού ήθελε να κάνει κόκκινο το μαλλάκι της, οπότε το κομμωτήριο τής έκλεισε ραντεβού στις 8 το πρωί.
Οι εναπομείνασες, αναχωρήσαμε από το ξενοδοχείο στις 9.45 περίπου κι όταν πήγαμε να βρούμε το κορίτσι μας στο ναό της ομορφιάς, ακόμα δεν της είχαν κάνει σχεδόν τίποτα. Λίγο μασάζ, κάτι αιθέρια έλαια, 2-3 λουσίματα γιατί της είπαν ότι είναι πολύ αφυδατωμένα τα μαλλιά... Η τιμή που της είχαν πει όταν πήγε να ρωτήσει πόσο θα στοιχίσει η ιστορία, ήταν γύρω στα 130€. Γι'αυτό και προχώρησε στο ραντεβού. Η βαφή θα στοίχιζε τόσο και στην Ελλάδα... Κρατήστε αυτή την τιμή για τον τελικό λογαριασμό!
Αρχικά θέλαμε να επισκεφθούμε άλλο μουσείο το οποίο δε βρίσκαμε σύμφωνα με τον χάρτη. Έτσι μπήκαμε στο Ίδρυμα Τζεφιρέλι δηλ. Fondazione Franco Zeffirelli. Ευγενέστατος ο κύριος στα εισιτήρια, με δυνατά αγγλικά στη φαρέτρα του, με έναν αλλιώτικο αέρα κι ένα χαμόγελο που σε έλιωνε στην κυριολεξία (απλά ήθελα να το πω)!
Η αλήθεια είναι ότι στο μυαλό μας είναι συνυφασμένος (ο Τζεφιρέλι, όχι ο κύριος με το χαμόγελο), με μια και μόνο σειρά, "Ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ". Και είναι αλήθεια κρίμα γιατί σκηνοθέτησε ένα σωρό Όπερες, συνεργάστηκε με ένα σωρό μεγάλους ηθοποιούς και τραγουδοποιούς, είχε εξαιρετικό χέρι και ζωγράφιζε μοναδικά ακόμα και τα σκηνικά και πώς θέλει να είναι τα κοστούμια. Πολύ άδικο να μην τα γνωρίζουμε αυτά το ευρύ κοινό, πολύ τιμητικό για τους Ιταλούς να παρουσιάζουν την πορεία του μέσα από πολλά εκθέματα, αίθουσες και προβολές αποσπασμάτων... Εμείς προσπαθούμε συνήθως να τα αποκρύψουμε. Ή τελικά δεν έχουμε τόσο μεγάλους δημιουργούς για να βγουν από τα τοπικά στεγανά; Δεν ξέρω...
Ωραιότατη πινελιά, ήταν μια καλλιτεχνική γωνιά στο ισόγειο του μουσείου, που απολαύσαμε ένα espressάκι. Πανέμορφος, φινετσάτος, γεμάτη θαλπωρή χώρος, με χαμηλό φωτισμό, μικρός σε μέγεθος για να χαθείς σε σκέψεις και συνειρμούς.
Μετά την ολοκλήρωση του πρώτου μουσείου, εννοείται πως πήγαμε στην Ακαδημία για να δούμε τον πασίγνωστο Δαυίδ του Μικελάντζελο (Michelangelo στο πρωτότυπο). Πολλά διαφορετικά εκθέματα, διαφορετικά ύφη, διαφορετικές εποχές, διαφορετικά πιστεύω, αποτυπωμένα σε πίνακες και γλυπτά. Πρώτα είδαμε το κομμάτι των πινάκων θρησκευτικού περιεχομένου από τον Μεσαίωνα και την Αναγέννηση, έπειτα καθήσαμε να θαυμάσουμε τον Δαυίδ, σαν ένα γλυπτό με την τέλεια κίνηση και γράμμωση , χωρίς λάθος από την κορφή ως τα νύχια!
Δίπλα υπήρχε και το μουσείο μουσικής και μουσικών οργάνων. Η εξέλιξη της μουσικής μέσα στους αιώνες αν και θα ήθελα να δω κάτι πιο πρωτόγονο. Πώς ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι το τάδε και το δείνα δημιουργούν ήχο; Ότι μια χορδή από έντερο ζώου μπορεί να εκπέμψει αυτό το ηχητικό κύμα, καθώς τα πρώτα μουσικά όργανα προέρχονταν από εντόσθια και όργανα ζώων.
Το μουσείο ξεκινούσε από τη σχέση του ανθρώπου με τη μουσική σε μετέπειτα αιώνες. και πάλι, όμως, ήταν φανταστικό!
Απαραίτητη στάση στο gift corner του μουσείου για να πάρουμε κανένα souvenir. Τα κουταλάκια με το οικόσημο των Μεδίκων, με βόλεψαν ιδιαιτέρως...
Περισσότερο σαν ευτράπελο θα αναφέρω αυτό που μού συνέβη κατά την έξοδό μου από την Ακαδημία, καθώς μικροπωλητές είχαν απλωμένες στο δρόμο, κόπιες από πίνακες. Έτσι όπως βγήκα με φόρα και κοιτώντας προς τη κατεύθυνση του Duomo, πάτησα ελαφρώς έναν πίνακα.
Είτε το πιστεύετε, είτε όχι, ξεπετάχτηκαν μετά από ώρα για να μου δείξουν τάχα μου έναν πίνακα με μια τεράστια πατημασιά. Το παμπόνηρο της ιστορίας ήταν ότι όχι μόνο το μέγεθος δεν ταίριαζε σε 'μένα αλλά ούτε το σχήμα, ούτε και το ίχνος. Τα δικά μου παπούτσια είχαν μύτη και λεία σόλα. Μου έδειξε ένα στρογγυλό παπούτσι με τρακτερωτό αποτύπωμα. Κοίτα να δεις πώς προχώρησε η λαμογιά! Άλλο επίπεδο. Θέλανε και αποζημίωση... Μόλις είπα τη μαγική λέξη "αστυνομία" εξαφανίστηκαν σε χρόνο speedy gonzales...
Η ώρα, λοιπόν, είχε πάει 14.30-14.40 περίπου και τότε τελείωσαν την ταλαίπωρη φίλη μας από το κομμωτήριο. Συναντηθήκαμε μπροστά από το Duomo. Το αποτέλεσμα δεν ήταν άσχημο. Ήταν φυσικό και κομψό. Αλλά δεν ήταν αυτό που ζήτησε η κοπέλα. Τελική τιμή ήταν 260€!!!!!!!!!!!!
Της το πούλησαν ωραία το παραμύθι, την έβαψαν, τις κάνανε διάφορες τεχνικές αλλά και τέτοια τιμή για κάτι που δεν αρέσει, είναι απλά μια εξωφρενική απάτη!
Επείγουσα ανάγκη λοιπόν να φάμε κάτι. Αυτή τη φορά πεντανόστιμα τορτελίνια με κρέμα γάλακτος και bacon. Μετά την ανασύσταση δυνάμεων και φουλάρισμα στομαχιού με καύσιμα, πήραμε και πάλι το δρόμο για την Ακαδημία, αφού εκεί κοντά υπήρχε κι άλλο μουσείο (τα μουσεία άλλωστε δεν έχουν τελειωμό στη Φλωρεντία). Να εξομολογηθώ σε αυτό το σημείο πως ζήλεψα ταμάλα τη σχολή Καλών Τεχνών τους. Αν αποφάσιζα να σπουδάσω κάτι τέτοιο, σίγουρα θα επέλεγα αυτήν την πόλη!
Τελικά το βρήκαμε κλειστό, οπότε και κατευθυνθήκαμε για το μουσείο Leonardo Da Vinci. Άλλη μια μεγάλη προσωπικότητα, πολυπράγμων νους, ευφυής προσωπικότης, υψηλή στόφα σε εποχές που η τεχνογνωσία ήταν συνεχώς σε εξέλιξη. Πίστευε στις ικανότητές του, είχε όραμα, επιμονή, υπομονή και δε φοβόταν τίποτα. Ήταν υπέροχο να βλέπεις τις ζωντανές αναπαραστάσεις των εφευρέσεών του και να μην στεκόμαστε μόνο στη "Mona Lisa" και κάποιους ακόμη πίνακές του.
Με αυτά και μ'αυτά έπεσε η νύχτα, άναψαν τα γιορτινά λαμπιόνια, κυκλοφορήσαμε λίγο στα μαγαζιά και ήρθε η ώρα να ξαναφάμε. Αρχικά μπήκαμε σ'ένα μαγαζί που είχε μόνο ένα τραπέζι. Μια καρέκλα φανταστείτε από τη μια πλευρά και καναπέ από την άλλη που άνετα κάθονταν δύο. Πάει να πει πως εμείς οι 3 καθόμασταν χωρίς πρόβλημα. Τελικά ήρθε μια κοπέλα να μας πει πω "this is impossibleeee. The table is for 2" Whaaaat??? Δε νοείται στην Ελλάδα να σε διώξουν με τέτοια πανηλίθια δικαιολογία. πάντα τα καταστήματα προσπαθούν να βολέψουν τους πελάτες. Το σκεπτικό είναι "περισσότερα χρήματα θα βγάλω", όχι φύγετε από εδώ! Ιδού η διαφορά νοοτροπίας...
Καλό μας έκανε τελικά ο εκδιωγμός, αφού καθίσαμε σ ένα άλλο μαγαζί όπου δοκίμασα την πιο τέλεια καυτερή pizza όλων των εποχών, με μπόλικο σκόρδο! Εννοείται πως μετά το φαγητό ήρθε η ώρα και πάλι για να κυκλοφορήσουμε στα μαγαζιά!
'Επειτα ξενοδοχείο και όνειρα γλυκά!
Τέλος Δ' Μέρους
Σάββατο 22 Φεβρουαρίου 2020
Travel Diaries: Firenze (Chapter 3)
Ημέρα 3η λοιπόν και ήταν η μέρα της Siena!
Το σκηνικό γνωστό... Πρωινό, γρήγορο douche και σφαίρα να βρούμε το σταθμό των λεωφορείων, καθώς τα δρομολόγια των τραίνων δεν βόλευαν ιδιαιτέρως σε ώρες και στάσεις...
Όταν δε ξέρεις μια περιοχή είναι λογικό να μην έχεις ιδέα κατά πού πέφτει το κάθε τι κι έπειτα από πολλές ερωτήσεις συνειδητοποιήσαμε πως τα ιταλικά ΚΤΕΛ ήταν πολύ κοντά στον σταθμό τραίνων, οπότε αναχωρήσαμε 10.15 από Φλωρεντία.
Το να βγάλουμε εισιτήριο είχε την πλάκα του καθώς, ο κύριος στο guichet ήταν super cool , μέσα στην ανετίλα, από τον τρόπο που καθόταν μέχρι τον τρόπο που μιλούσε. Και τα 2 εισιτήρια πάνε έλα έγραφαν Φλωρεντία-Σιένα. Όταν τον ρώτησα αν θα έχουμε πρόβλημα στην επιστροφή, μιας και θα έπρεπε να γράφει το ανάποδο μου είπε να μην ανησυχώ καθόλου γιατί είναι τυπικό και δεν παίζει ρόλο το τι γράφει, αρκεί να είναι πληρωμένη αυτή η διαδρομή! Έτσι και γινόταν το ο,τιδήποτε θα τον καρύδωνα αλλά εν τέλει ο έλεγχος διεξήχθη μόνο στο πήγαινε κι όχι στο γύρνα! Άρα επιβεβαιώθηκε ο Mr. Άνετος!
Επιτέλους βγήκε λίγο ήλιος και χάρηκα τη διαδρομή! Φυσικά είχε ενδιαφέρον να δούμε τις διάφορες στάσεις σε άγνωστα, για εμάς, σημεία. Η τελευταία ήταν η δική μας.
Μόλις κατεβήκαμε, τσουπ, πέσαμε πάνω στο τοπικό τους παζάρι! Εδώ που τα λέμε δεν ήταν απλό παζάρι, αλλά αγορά ολόκληρη. Η αλήθεια είναι, επίσης, πως χρειαζόμασταν 5 ώρες στο νερό, για να πούμε ότι είδαμε τα πάντα. Σταθήκαμε, παρόλ'αυτά, μόνο στο τμήμα ρούχων και δεν κάναμε λίγη ώρα! Μπορώ να πω πως είχε τσιμπημένες τιμούλες, υπό την έννοια ότι μιλάμε για παζάρι κι όχι καταστήματα...Δεν τα έλεγες και ξεπούλημα!
Εν συνεχεία χρειαστήκαμε νερό και πήγαμε σε super market σε εμπορικό κέντρο. Εκεί κι αν έπαθα πολιτισμικό choc, αφού είχαμε λίγα προϊόντα και πήγαμε μπροστά σε οθόνη που τα σκάναρες, αφού επέλεγες τη γλώσσα εξυπηρέτησης κι έπειτα έκανες επιλογή με τι θέλεις να πληρώσεις. Επιλέξαμε μετρητά, τα εναποθέσαμε στη σχετική θυρίδα, βγήκαν τα ρέστα κι έξω από την πόρτα! Τόσο απλό κι όμως τόσο αλλόκοτο τουλάχιστον για 'μένα που δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους συναλλαγές στο κατά τα άλλα σύνηθες μεγάλο παντοπωλείο!
Λίγο αργότερα, η ιδέα της φίλης ήταν τέλεια! Να πάρουμε ένα espressάκι με ρούμι να φύγει το κρυολόγημα! Έτσι καθίσαμε σ'ένα πολύ cult καφέ που διέθετε κι επάνω πάτωμα, που πιθανότατα να χρησίμευε για φυλακή, μπουντρούμι ή κάτι σε παρόμοιους "ευχάριστους" τόνους, γιατί ήταν όχι μόνο παλιό, αλλά και η αρχιτεκτονική παραήταν σκοτεινά μεσαιωνική και τέτοιας φυλακοφιλοσοφίας για να είναι κάτι άλλο! Χτύπησα, δε, το κεφάλι μου στην εντελώς χαμηλοτάβανη είσοδο-έξοδο για το μπαλκόνι (θέλαμε και μπαλκόνι), ούτως ώστε να χαζέψουμε την εκπληκτική Piazza del Campo!
Στη θέα αυτής της πλατείας οφείλω να ομολογήσω πως έμεινα ενεή! Ήταν απλά υπέροχη αρχιτεκτονικά, προσπαθώντας να σκεφτώ τι φανταστικά θα ήταν να κάθεσαι το καλοκαίρι να λιάζεσαι και να σκιτσάρεις αυτά που βλέπεις μπροστά σου...Εντάξει, εγώ δεν σκιτσάρω, μιλάω για μια δυνητική κατάσταση ή εντελώς εξωπραγματική...Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι δεν παραλείψαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες στο "Συντριβάνι της Γης/Κόσμου"- Fonte Gaia!
Τα συναισθήματά μου για το espresso-ρούμι δεν μπορώ να τα περιγράψω, αφού ένιωσα να με κατακλύζει ένα κύμα ευφορίας, που ξεχύθηκε στους πνεύμονες και την καρδιά μου, μαζί μ'ένα δυνατό αλληγορικό χαστούκι που τόνωσε τον εγκέφαλό μου! Θέρμη και ψύχος εναλλάσονταν και κάποια στιγμή θα ορκιζόμουν πως δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Σαν ένα ξαφνικό ταξίδι στο χρόνο με ταχύτητες ανοιγοκλεισίματος ματιού...Μια από τις πιο αλλόκοτες στιγμές που έχω βιώσει μέχρι τώρα...
Οκ, ήπιαμε καφέ αλλά θέλαμε μια πίτσα από απέναντι...Η εικόνα και οι μυρωδιές μάς χαμογελούσαν από μακριά, οπότε κρίμα να μην τις πάρουμε στον οργανισμό μας! Το πλάνο να φάμε στην piazza δεν εξετελέσθη, γιατί μόλις πήγαμε να καθίσουμε με τας πίτσας ανά χείρας, ξεπετάχτηκε ένας αστυνομικός σε ένα κοράσιο που είχε κάτσει ήδη να φάει, λέγοντάς της πως δεν επιτρέπεται το φαγητό. Γι'αυτό άλλωστε τα διατηρούν και τόσο άψογα-γιατί υπάρχουν απαγορεύσεις. Δεν γίνονται παντού τα πάντα, like it or not!
Οπότε είπαμε να κινηθούμε στην αγορά τρώγοντας και όπως ήταν αναμενόμενο λερώθηκα! Ευτυχώς ήταν η φύση του μπουφάν μου τέτοια που με μαντιλάκι καθάρισε αλλιώς θα είχα γερά νεύρα...
Βόλτα στη βόλτα, βιτρίνα στη βιτρίνα, ξέραμε πολύ καλά ότι θα χαθούμε και κατά βάθος μάλλον το θέλαμε, για να μην πω, επιδιώξαμε! Βγήκαμε από το ιστορικό κέντρο και βρεθήκαμε σε έναν ατελείωτο δρόμο με μια φαντασμαγορική θέα του τοσκανικού κάμπου, μια νεκρική κι όμως ζωντανή ησυχία, με την εναλλαγή μπλε και πράσινου, ουρανού φύσης, μπροστά στα μάτια μου!
Σαφώς και όταν ρωτήσαμε έναν οδηγό εάν πάμε καλά, λάβαμε την αναμενόμενη απάντηση....Ως εκ τούτου γυρίσαμε πίσω, περνώντας από pedestrian στοά που μας έβγαλε πίσω στα πάτρια, γνωστά εδάφη.
Εξυπακούεται πως χάσαμε το λεωφορείο που είχαμε προγραμματίσει να πάρουμε για την επιστροφή οπότε φύγαμε μια ώρα αργότερα. Στο διάστημα αναμονής, ξεπρόβαλαν και οι εορταστικοί πάγκοι σε Χριστουγεννιάτικους ρυθμούς, με ένα σωρό απαγορευτικά γλυκίσματα, hot dogs, ζεστή σοκολάτα, αλλά τελικά δεν τη γλιτώσαμε τη βροχή.
Σε όλο το ταξίδι του γυρισμού είχαμε τη "χαρά" να βλέπουμε τη βροχή να σφυροκοπάει τους δρόμους κι ένα ατελείωτο ιταλικό μποτιλιάρισμα! Τελικά το μποτιλιάρισμα ισχύει παντού! Σκεφτείτε πως ενώ πήραμε τη γραμμή express, τελικά επιστρέψαμε αργότερα από το αναμενόμενο!
Ένα φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο και μετά φαγητό σε κινέζικο. Καυτερό όσο χρειαζόταν, ωραία γεύση, το ωραίο κινέζικο που λίγο διέφερε τόσο με το εδώ, όσο και με της Αμερικής!
Όταν τα κορίτσια έπεσαν για ύπνο, μπήκα να κάνω μπάνιο. Το ζεστό προς καυτό νερό, μαλάκωσε τους πνεύμονές μου, γαλήνεψε τις αισθήσεις κι εξάγνισε το πνεύμα μου...Πιστέψτε με ήταν από τους πιο ανάλαφρους κι αγαπησιάρικους ύπνους που έχω κάνει ως τώρα!
Τέλος Γ' Μέρους
Το σκηνικό γνωστό... Πρωινό, γρήγορο douche και σφαίρα να βρούμε το σταθμό των λεωφορείων, καθώς τα δρομολόγια των τραίνων δεν βόλευαν ιδιαιτέρως σε ώρες και στάσεις...
Όταν δε ξέρεις μια περιοχή είναι λογικό να μην έχεις ιδέα κατά πού πέφτει το κάθε τι κι έπειτα από πολλές ερωτήσεις συνειδητοποιήσαμε πως τα ιταλικά ΚΤΕΛ ήταν πολύ κοντά στον σταθμό τραίνων, οπότε αναχωρήσαμε 10.15 από Φλωρεντία.
Το να βγάλουμε εισιτήριο είχε την πλάκα του καθώς, ο κύριος στο guichet ήταν super cool , μέσα στην ανετίλα, από τον τρόπο που καθόταν μέχρι τον τρόπο που μιλούσε. Και τα 2 εισιτήρια πάνε έλα έγραφαν Φλωρεντία-Σιένα. Όταν τον ρώτησα αν θα έχουμε πρόβλημα στην επιστροφή, μιας και θα έπρεπε να γράφει το ανάποδο μου είπε να μην ανησυχώ καθόλου γιατί είναι τυπικό και δεν παίζει ρόλο το τι γράφει, αρκεί να είναι πληρωμένη αυτή η διαδρομή! Έτσι και γινόταν το ο,τιδήποτε θα τον καρύδωνα αλλά εν τέλει ο έλεγχος διεξήχθη μόνο στο πήγαινε κι όχι στο γύρνα! Άρα επιβεβαιώθηκε ο Mr. Άνετος!
Επιτέλους βγήκε λίγο ήλιος και χάρηκα τη διαδρομή! Φυσικά είχε ενδιαφέρον να δούμε τις διάφορες στάσεις σε άγνωστα, για εμάς, σημεία. Η τελευταία ήταν η δική μας.
Μόλις κατεβήκαμε, τσουπ, πέσαμε πάνω στο τοπικό τους παζάρι! Εδώ που τα λέμε δεν ήταν απλό παζάρι, αλλά αγορά ολόκληρη. Η αλήθεια είναι, επίσης, πως χρειαζόμασταν 5 ώρες στο νερό, για να πούμε ότι είδαμε τα πάντα. Σταθήκαμε, παρόλ'αυτά, μόνο στο τμήμα ρούχων και δεν κάναμε λίγη ώρα! Μπορώ να πω πως είχε τσιμπημένες τιμούλες, υπό την έννοια ότι μιλάμε για παζάρι κι όχι καταστήματα...Δεν τα έλεγες και ξεπούλημα!
Εν συνεχεία χρειαστήκαμε νερό και πήγαμε σε super market σε εμπορικό κέντρο. Εκεί κι αν έπαθα πολιτισμικό choc, αφού είχαμε λίγα προϊόντα και πήγαμε μπροστά σε οθόνη που τα σκάναρες, αφού επέλεγες τη γλώσσα εξυπηρέτησης κι έπειτα έκανες επιλογή με τι θέλεις να πληρώσεις. Επιλέξαμε μετρητά, τα εναποθέσαμε στη σχετική θυρίδα, βγήκαν τα ρέστα κι έξω από την πόρτα! Τόσο απλό κι όμως τόσο αλλόκοτο τουλάχιστον για 'μένα που δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους συναλλαγές στο κατά τα άλλα σύνηθες μεγάλο παντοπωλείο!
Λίγο αργότερα, η ιδέα της φίλης ήταν τέλεια! Να πάρουμε ένα espressάκι με ρούμι να φύγει το κρυολόγημα! Έτσι καθίσαμε σ'ένα πολύ cult καφέ που διέθετε κι επάνω πάτωμα, που πιθανότατα να χρησίμευε για φυλακή, μπουντρούμι ή κάτι σε παρόμοιους "ευχάριστους" τόνους, γιατί ήταν όχι μόνο παλιό, αλλά και η αρχιτεκτονική παραήταν σκοτεινά μεσαιωνική και τέτοιας φυλακοφιλοσοφίας για να είναι κάτι άλλο! Χτύπησα, δε, το κεφάλι μου στην εντελώς χαμηλοτάβανη είσοδο-έξοδο για το μπαλκόνι (θέλαμε και μπαλκόνι), ούτως ώστε να χαζέψουμε την εκπληκτική Piazza del Campo!
Στη θέα αυτής της πλατείας οφείλω να ομολογήσω πως έμεινα ενεή! Ήταν απλά υπέροχη αρχιτεκτονικά, προσπαθώντας να σκεφτώ τι φανταστικά θα ήταν να κάθεσαι το καλοκαίρι να λιάζεσαι και να σκιτσάρεις αυτά που βλέπεις μπροστά σου...Εντάξει, εγώ δεν σκιτσάρω, μιλάω για μια δυνητική κατάσταση ή εντελώς εξωπραγματική...Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω ότι δεν παραλείψαμε και τις απαραίτητες φωτογραφίες στο "Συντριβάνι της Γης/Κόσμου"- Fonte Gaia!
Τα συναισθήματά μου για το espresso-ρούμι δεν μπορώ να τα περιγράψω, αφού ένιωσα να με κατακλύζει ένα κύμα ευφορίας, που ξεχύθηκε στους πνεύμονες και την καρδιά μου, μαζί μ'ένα δυνατό αλληγορικό χαστούκι που τόνωσε τον εγκέφαλό μου! Θέρμη και ψύχος εναλλάσονταν και κάποια στιγμή θα ορκιζόμουν πως δεν είχα επαφή με το περιβάλλον. Σαν ένα ξαφνικό ταξίδι στο χρόνο με ταχύτητες ανοιγοκλεισίματος ματιού...Μια από τις πιο αλλόκοτες στιγμές που έχω βιώσει μέχρι τώρα...
Οκ, ήπιαμε καφέ αλλά θέλαμε μια πίτσα από απέναντι...Η εικόνα και οι μυρωδιές μάς χαμογελούσαν από μακριά, οπότε κρίμα να μην τις πάρουμε στον οργανισμό μας! Το πλάνο να φάμε στην piazza δεν εξετελέσθη, γιατί μόλις πήγαμε να καθίσουμε με τας πίτσας ανά χείρας, ξεπετάχτηκε ένας αστυνομικός σε ένα κοράσιο που είχε κάτσει ήδη να φάει, λέγοντάς της πως δεν επιτρέπεται το φαγητό. Γι'αυτό άλλωστε τα διατηρούν και τόσο άψογα-γιατί υπάρχουν απαγορεύσεις. Δεν γίνονται παντού τα πάντα, like it or not!
Οπότε είπαμε να κινηθούμε στην αγορά τρώγοντας και όπως ήταν αναμενόμενο λερώθηκα! Ευτυχώς ήταν η φύση του μπουφάν μου τέτοια που με μαντιλάκι καθάρισε αλλιώς θα είχα γερά νεύρα...
Βόλτα στη βόλτα, βιτρίνα στη βιτρίνα, ξέραμε πολύ καλά ότι θα χαθούμε και κατά βάθος μάλλον το θέλαμε, για να μην πω, επιδιώξαμε! Βγήκαμε από το ιστορικό κέντρο και βρεθήκαμε σε έναν ατελείωτο δρόμο με μια φαντασμαγορική θέα του τοσκανικού κάμπου, μια νεκρική κι όμως ζωντανή ησυχία, με την εναλλαγή μπλε και πράσινου, ουρανού φύσης, μπροστά στα μάτια μου!
Σαφώς και όταν ρωτήσαμε έναν οδηγό εάν πάμε καλά, λάβαμε την αναμενόμενη απάντηση....Ως εκ τούτου γυρίσαμε πίσω, περνώντας από pedestrian στοά που μας έβγαλε πίσω στα πάτρια, γνωστά εδάφη.
Εξυπακούεται πως χάσαμε το λεωφορείο που είχαμε προγραμματίσει να πάρουμε για την επιστροφή οπότε φύγαμε μια ώρα αργότερα. Στο διάστημα αναμονής, ξεπρόβαλαν και οι εορταστικοί πάγκοι σε Χριστουγεννιάτικους ρυθμούς, με ένα σωρό απαγορευτικά γλυκίσματα, hot dogs, ζεστή σοκολάτα, αλλά τελικά δεν τη γλιτώσαμε τη βροχή.
Σε όλο το ταξίδι του γυρισμού είχαμε τη "χαρά" να βλέπουμε τη βροχή να σφυροκοπάει τους δρόμους κι ένα ατελείωτο ιταλικό μποτιλιάρισμα! Τελικά το μποτιλιάρισμα ισχύει παντού! Σκεφτείτε πως ενώ πήραμε τη γραμμή express, τελικά επιστρέψαμε αργότερα από το αναμενόμενο!
Ένα φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο και μετά φαγητό σε κινέζικο. Καυτερό όσο χρειαζόταν, ωραία γεύση, το ωραίο κινέζικο που λίγο διέφερε τόσο με το εδώ, όσο και με της Αμερικής!
Όταν τα κορίτσια έπεσαν για ύπνο, μπήκα να κάνω μπάνιο. Το ζεστό προς καυτό νερό, μαλάκωσε τους πνεύμονές μου, γαλήνεψε τις αισθήσεις κι εξάγνισε το πνεύμα μου...Πιστέψτε με ήταν από τους πιο ανάλαφρους κι αγαπησιάρικους ύπνους που έχω κάνει ως τώρα!
Τέλος Γ' Μέρους
Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020
Travel Diaries: Firenze (Chapter 2)
Φλωρεντία, μέρα 2η...
Με εξαίρεση το γεγονός ότι η καταρροή μου θέριεψε, έκανα έναν από τους καλύτερους ύπνους ever... Ευχάριστη πινελιά ήταν το air condition με χρονοδιακόπτη που άρχισε στις 6.30 το πρωί να βγάζει επιπλέον θέρμανση!
Πρώτο μέλημα ήταν το πρωινό! Όχι, εγώ δεν ανήκω σε εκείνους τους Έλληνες που γεμίζουν τα πιάτα τους και δεν τρώνε τίποτα...Ανήκω σε αυτούς που τα γεμίζουν και τα τρώνε...Όλα! Τα γλυκά δεν τα άγγιξα (εννοείται) αλλά τα σφολιατοειδή, πιτσοειδή, βουτυροκασερομέλια και τα γιαουρτάκια με ένα σωρό γεύσεις, πέρασαν δύσκολα στα χέρια ή μάλλον στομάχι μου... Ο καφές ήταν εξαιρετικός, οπότε έπινα απαραιτήτως 2 κι ένα τσάι για το ρινικό του θέματος.
Υπερπλήρης βόας, λοιπόν, ήμουν έτοιμη να σουλατσάρω όλη μέρα. Έτσι ξεκινήσαμε με τον χάρτη που μας προμήθευσε το ξενοδοχείο να βρούμε τα βασικά αξιοθέατα και μουσεία.
Εντάξει, κορίτσια είμαστε, πήραμε λίγο αλλιώς τον χάρτη και πήγαμε ακριβώς ανάποδα. Να είναι καλά δυο τροχαίοι Ιταλοί όπου μας εξυπηρέτησαν. Ναι, είδαμε του γηγενείς τροχονόμους να σφυρίζουν και να κόβουν κλήσεις σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια...Είχε πλάκα- σαν τουριστική σημείωση, πάντως σίγουρα όχι γι'αυτούς που έφαγαν την κλήση!
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες κατεύθυνσης πήγαμε προς την αντίθετη πλευρά και καθώς ήμαστε σ'έναν τοίχο με κολλημένο τον χάρτη πάνω του αποκωδικοποιώντας τις οδούς, σταμάτησε μια ευγενέστατη Αγγλίδα να μας εξυπηρετήσει. Της είπαμε ότι θέλουμε να πάμε στο Duomo, οπότε με χαρά μάς είπε, "θα σας οδηγήσω εγώ". Γλυκύτατη και ομιλητική καθώς ήταν, μας εξιστόρησε λίγο πολύ το πώς βρέθηκε να ζει χρόνια ολόκληρα στη Φλωρεντία, διατηρώντας το δικό της χώρο-εργαστήριο σχεδιασμού ρούχων, έχοντας πολλούς μαθητές. Έτσι φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε οπότε μάς αποχαιρέτησε, ευχόμενη να έχουμε μια καλή κι ευχάριστη διαμονή!
Σε αυτό το σημείο, άρχισε και πάλι η βροχή...Ουρές υπήρχαν αν και όχι τραγικές- η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να ξέρω τι γίνεται στις περιόδους τουριστική αιχμής- που απαρτίζονταν κατά κύριο λόγο από Κινέζουςς και Ιάπωνες (να με συγχωρείτε που δε μπορώ να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά τους και πάντα τους θεωρώ σαν φυσιογνωμία το ίδιο και το αυτό!) οι οποίοι έβγαζαν φωτογραφίες σε κάθε εκατοστό που μπορούσαν να βρουν. Με δυσκόλεψε απίστευτα τόσο το να βρω κάποιο σημείο ελεύθερο, όσο και το να έχω τουλάχιστον λιγότερες σφήνες στις φωτογραφίες από χαρωπά κεφάλια ποζάτα μπροστά, λόγου χάρη, από τη replica του Δαυίδ, έξω από το παλάτι των Μεδίκκων...
Εκεί, λοιπόν, στη Piazza della Signoria αποφάσισε, λόγω της δυνατής βροχής, η μια εκ της παρέας να πάρει ομπρέλα από μια μικρή τσιγγάνα. Κάτι στα ρέστα έγινε, όμως, και δεν είχε να δώσει ψιλά. Αφού είπε πόσες φορές scusi/scusa κτλ. πετάχτηκε ένας αστυνομικός από το πουθενά που της έριξε τις ομπρέλες κάτω, τις ποδοπάτησε, τις κλώτσησε κι απομακρύνθηκε. Κατ'αρχάς ήρθε με τόση βιαιότητα που νόμιζα ότι θα κλωτσήσει κι εμάς, αλλά μα την αλήθεια δεν κατάλαβα γιατί τόσο μένος ως προς το εμπόρευμα, αφού δεν τη συνέλαβε για κάτι και μετά από λίγο όταν ξαναπεράσαμε από εκεί συνέχιζε να πουλάει τις ομπρέλες της... Προς τι όλη αυτή η επίδειξη ισχύος, που σίγουρα στην Ελλάδα θα είχε γίνει viral; Ναι, δεν έδωσε απόδειξη, αλλά κανείς δεν το κάνει στο δρόμο, οπότε; Ξαναλέω πως κάθε μέρα τα ίδια πρόσωπα ήταν εκεί και πουλούσαν κάτι, υπό το βλέμμα της αστυνομίας...
Με χάλασε λίγο σαν σκηνικό, αλλά μοιραία θα το ξεπερνούσα...Γιατί έτσι γίνεται πάντα, όταν κάτι δεν μας αφορά άμεσα.
Περνώντας από το Uffizi κινηθήκαμε προς την Ponte Vecchio και φτάσαμε στο Palazzo Pitti. Πρώτα, όμως, έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις γιατί το πρωινό είχε χωνευτεί και μεταβολιστεί προ ώρας. Τι καλύτερο από το να κάτσουμε σε καφέ απέναντι από το παλάτι απολαμβάνοντας espresso και panino ένα ρομαντικό, φλωρεντιανό, βροχερό πρωινό Τρίτης κοντά στον Arno ποταμό...
Δίπλα μας κάθισε ένα ζευγάρι Ελλήνων που ζουν στη Ρώμη και είπαν να έρθουν εκδρομή στη Φλωρεντία για να τη δουν. Εννοείται πως πιάσαμε συζήτηση γιατί και οι ίδιοι είχαν τη διάθεση να μιλήσουν και να έχουν διάδραση με τον συνομιλητή τους. Αυτό το αναφέρω γιατί έχω πέσει πάνω σε Έλληνες, που δεν έχουν και τόσο πρόσχαρη συμπεριφορά- κάτι σα να σου κάνουν χάρη που σου μιλάνε σε ξένο μέρος-!
Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό, βγάλαμε εισιτήρια για να δούμε τι θησαυρούς έκρυβε το παλάτι!
Λίγους, πάντως, δεν έκρυβε μολονότι πληροφορήθηκα με λύπη πως αυτά που βλέπαμε αποτελούσαν το 1/10 των πραγματικών θησαυρών που είχε συγκεντρώσει ο τραπεζικός, ταπεινός κατά τ'άλλα Pitti, αφού τα τιμαλφή και λοιπά θησαυριλίκια , δεν βρίσκονταν σε κοινή θέα για ευνόητους λόγους.
Κι εκεί που περνούσαμε από αίθουσα σε αίθουσα, τσουπ το ζευγάρι των Αμερικάνων, με την κυρία με το μπανταρισμένο πόδι που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ στο εστιατόριο. Να κάτι που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να κάνει μια Ελληνίδα. Να τρέχει μέσα στη βροχή με πατερίτσες, σε ένα μουσείο στου διαόλου το κέρατο. Ξαναλέω σε μουσείο γιατί εθνολογικά τα αποφεύγουμε στα καλά μας, φανταστείτε με νάρθηκες!
Πιάσαμε τη συζήτηση, ήταν από την Καλιφόρνια κι έχουν επισκεφθεί την Αθήνα, όπου τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι σε έναν γύρο ή σουβλάκι, μπαίνουν όλα μέσα ακόμα και η ketchup και οι πατάτες ενώ αυτοί τα ήθελαν χώρια για να βουτάνε τις παχυντικές πατάτες στην ανθυγιεινότατη ketchup. Κατ'αρχάς γι'αυτό ταξιδεύει ο κόσμος για να γνωρίζει κουζίνες, κουλτούρες και να αποκρυπτογραφήσει τον τρόπο. Σε κάθε τι. Τον τρόπο που μαγειρεύει, τρώει, σερβίρει, οδηγάει, κοιμάται, ροχαλίζει...Υπήρξε μια δυσαρέσκεια για τις πατάτες. Jesus.. Εν τέλει χαιρετιστήκαμε κι ο καθείς πήρε το κουβαδάκι του και μπήκε σε άλλη αίθουσα!
Οφείλω να ομολογήσω ότι με 10€ το εισιτήριο, νομίζω πως τους κατακλέψαμε. Υπήρχαν κι άλλες εσωτερικές εκθέσεις, δηλαδή έκθεση στην έκθεση και στ' αστεία στα ψέμματα καθίσαμε 3,5 ώρες παρόλο που θα μπορούσαμε να κάτσουμε παραπάνω...
Βαριές κουρτίνες, αριστοκρατικά κρεβάτια, χρυσοποίκιλτα σαλόνια, λεπτομερή σχεδόν ζωντανά ανθρώπινα γλυπτά, εντυπωσιακοί, αριστοκρατικοί πίνακες, λεπτομέρεια στην λεπτομέρεια, μικροκατασκευές, μυστικές κατασκευές σε boudoir, συνέθεταν ένα σκηνικό πλούτου, εντυπωσιασμού, οφθαλμόλουτρου αναλογιζόμενη το πέρασμα αιώνων και ανθρώπων.
"Να τα'χεις ή να μην τα 'χεις; Να τα ζεις ή να μην τα ζεις;" Τελικά οι άνθρωποι που έζησαν, που πέρασαν από 'κει τα χάρηκαν; Κατάλαβαν πόσο σημαντικά ευνοημένοι υπήρξαν σε εποχές που ο μέσος πολίτης πεινούσε, δεν είχε υγεία, ούτε δόντια κι έπρεπε απλά να πληρώνει φόρους; Ή πέρασαν όλοι τυφλωμένοι από την γλύκα της εξουσίας, την ματαιοδοξία της κυριαρχίας και τον αποπροσανατολισμό της μηχανορραφίας; Μήπως όλοι μας θα ήμαστε έτσι, υπό αυτές τις συνθήκες; Κι αν κάποιος δεν το ήθελε ακριβώς έτσι, θα χαρακτηριζόταν ως "αδύναμος", "ανίκανος' ή "μελαγχολικός";
Ρητορικά θα παραμείνουν τα ερωτήματα, αλλά τελικά η περιήγησή μας έλαβε τέλος...Ξανά στην μουντάδα του έξω κόσμου παίρνοντας την διαδρομή της επιστροφής σε έντονα Χριστουγεννιάτικους χρωματισμούς, σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τα μαγαζιά να κλείνουν πολύ νωρίς κάτι που σε ΄μας φαίνεται αλλόκοτο!
Γρήγορο φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο και πίσω στο ίδιο εστιατόριο της γειτονιάς για να φάμε αυτή την pizza no 33, που η αλήθεια είναι πως δεν με άφησε ξερή. Νόστιμη, αλλά όχι κάτι από το υπερπέραν! Πάντως, αυτή τη φορά δεν είχαμε και πολύ την ησυχία μας αφού ο σερβιτόρος όλο μάς γυρόφερνε κι όλο μάς μιλούσε χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για το αν συζητάμε κάτι πολύ σημαντικό. Στο τέλος μου πρότεινε να κάτσω να δουλέψω στο μαγαζί. 'Εξυπνος έως χαριτωμένος κορτάκιας, που τελικά τον άφησα σύξυλο λέγοντάς του πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ αρκεί να προσλάβουν και τον άντρα μου! Αυτό δεν άρεσε...
Κι έτσι οδεύσαμε προς το τέλος της ημέρας....
Η επόμενη περιέχει εκδρομή....
Αγαπώ Ιταλία...
Τέλος Β' μέρους
Με εξαίρεση το γεγονός ότι η καταρροή μου θέριεψε, έκανα έναν από τους καλύτερους ύπνους ever... Ευχάριστη πινελιά ήταν το air condition με χρονοδιακόπτη που άρχισε στις 6.30 το πρωί να βγάζει επιπλέον θέρμανση!
Πρώτο μέλημα ήταν το πρωινό! Όχι, εγώ δεν ανήκω σε εκείνους τους Έλληνες που γεμίζουν τα πιάτα τους και δεν τρώνε τίποτα...Ανήκω σε αυτούς που τα γεμίζουν και τα τρώνε...Όλα! Τα γλυκά δεν τα άγγιξα (εννοείται) αλλά τα σφολιατοειδή, πιτσοειδή, βουτυροκασερομέλια και τα γιαουρτάκια με ένα σωρό γεύσεις, πέρασαν δύσκολα στα χέρια ή μάλλον στομάχι μου... Ο καφές ήταν εξαιρετικός, οπότε έπινα απαραιτήτως 2 κι ένα τσάι για το ρινικό του θέματος.
Υπερπλήρης βόας, λοιπόν, ήμουν έτοιμη να σουλατσάρω όλη μέρα. Έτσι ξεκινήσαμε με τον χάρτη που μας προμήθευσε το ξενοδοχείο να βρούμε τα βασικά αξιοθέατα και μουσεία.
Εντάξει, κορίτσια είμαστε, πήραμε λίγο αλλιώς τον χάρτη και πήγαμε ακριβώς ανάποδα. Να είναι καλά δυο τροχαίοι Ιταλοί όπου μας εξυπηρέτησαν. Ναι, είδαμε του γηγενείς τροχονόμους να σφυρίζουν και να κόβουν κλήσεις σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μηχανάκια...Είχε πλάκα- σαν τουριστική σημείωση, πάντως σίγουρα όχι γι'αυτούς που έφαγαν την κλήση!
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες κατεύθυνσης πήγαμε προς την αντίθετη πλευρά και καθώς ήμαστε σ'έναν τοίχο με κολλημένο τον χάρτη πάνω του αποκωδικοποιώντας τις οδούς, σταμάτησε μια ευγενέστατη Αγγλίδα να μας εξυπηρετήσει. Της είπαμε ότι θέλουμε να πάμε στο Duomo, οπότε με χαρά μάς είπε, "θα σας οδηγήσω εγώ". Γλυκύτατη και ομιλητική καθώς ήταν, μας εξιστόρησε λίγο πολύ το πώς βρέθηκε να ζει χρόνια ολόκληρα στη Φλωρεντία, διατηρώντας το δικό της χώρο-εργαστήριο σχεδιασμού ρούχων, έχοντας πολλούς μαθητές. Έτσι φτάσαμε στο σημείο που θέλαμε οπότε μάς αποχαιρέτησε, ευχόμενη να έχουμε μια καλή κι ευχάριστη διαμονή!
Σε αυτό το σημείο, άρχισε και πάλι η βροχή...Ουρές υπήρχαν αν και όχι τραγικές- η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να ξέρω τι γίνεται στις περιόδους τουριστική αιχμής- που απαρτίζονταν κατά κύριο λόγο από Κινέζουςς και Ιάπωνες (να με συγχωρείτε που δε μπορώ να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά τους και πάντα τους θεωρώ σαν φυσιογνωμία το ίδιο και το αυτό!) οι οποίοι έβγαζαν φωτογραφίες σε κάθε εκατοστό που μπορούσαν να βρουν. Με δυσκόλεψε απίστευτα τόσο το να βρω κάποιο σημείο ελεύθερο, όσο και το να έχω τουλάχιστον λιγότερες σφήνες στις φωτογραφίες από χαρωπά κεφάλια ποζάτα μπροστά, λόγου χάρη, από τη replica του Δαυίδ, έξω από το παλάτι των Μεδίκκων...
Εκεί, λοιπόν, στη Piazza della Signoria αποφάσισε, λόγω της δυνατής βροχής, η μια εκ της παρέας να πάρει ομπρέλα από μια μικρή τσιγγάνα. Κάτι στα ρέστα έγινε, όμως, και δεν είχε να δώσει ψιλά. Αφού είπε πόσες φορές scusi/scusa κτλ. πετάχτηκε ένας αστυνομικός από το πουθενά που της έριξε τις ομπρέλες κάτω, τις ποδοπάτησε, τις κλώτσησε κι απομακρύνθηκε. Κατ'αρχάς ήρθε με τόση βιαιότητα που νόμιζα ότι θα κλωτσήσει κι εμάς, αλλά μα την αλήθεια δεν κατάλαβα γιατί τόσο μένος ως προς το εμπόρευμα, αφού δεν τη συνέλαβε για κάτι και μετά από λίγο όταν ξαναπεράσαμε από εκεί συνέχιζε να πουλάει τις ομπρέλες της... Προς τι όλη αυτή η επίδειξη ισχύος, που σίγουρα στην Ελλάδα θα είχε γίνει viral; Ναι, δεν έδωσε απόδειξη, αλλά κανείς δεν το κάνει στο δρόμο, οπότε; Ξαναλέω πως κάθε μέρα τα ίδια πρόσωπα ήταν εκεί και πουλούσαν κάτι, υπό το βλέμμα της αστυνομίας...
Με χάλασε λίγο σαν σκηνικό, αλλά μοιραία θα το ξεπερνούσα...Γιατί έτσι γίνεται πάντα, όταν κάτι δεν μας αφορά άμεσα.
Περνώντας από το Uffizi κινηθήκαμε προς την Ponte Vecchio και φτάσαμε στο Palazzo Pitti. Πρώτα, όμως, έπρεπε να πάρουμε δυνάμεις γιατί το πρωινό είχε χωνευτεί και μεταβολιστεί προ ώρας. Τι καλύτερο από το να κάτσουμε σε καφέ απέναντι από το παλάτι απολαμβάνοντας espresso και panino ένα ρομαντικό, φλωρεντιανό, βροχερό πρωινό Τρίτης κοντά στον Arno ποταμό...
Δίπλα μας κάθισε ένα ζευγάρι Ελλήνων που ζουν στη Ρώμη και είπαν να έρθουν εκδρομή στη Φλωρεντία για να τη δουν. Εννοείται πως πιάσαμε συζήτηση γιατί και οι ίδιοι είχαν τη διάθεση να μιλήσουν και να έχουν διάδραση με τον συνομιλητή τους. Αυτό το αναφέρω γιατί έχω πέσει πάνω σε Έλληνες, που δεν έχουν και τόσο πρόσχαρη συμπεριφορά- κάτι σα να σου κάνουν χάρη που σου μιλάνε σε ξένο μέρος-!
Μόλις τελειώσαμε με το φαγητό, βγάλαμε εισιτήρια για να δούμε τι θησαυρούς έκρυβε το παλάτι!
Λίγους, πάντως, δεν έκρυβε μολονότι πληροφορήθηκα με λύπη πως αυτά που βλέπαμε αποτελούσαν το 1/10 των πραγματικών θησαυρών που είχε συγκεντρώσει ο τραπεζικός, ταπεινός κατά τ'άλλα Pitti, αφού τα τιμαλφή και λοιπά θησαυριλίκια , δεν βρίσκονταν σε κοινή θέα για ευνόητους λόγους.
Κι εκεί που περνούσαμε από αίθουσα σε αίθουσα, τσουπ το ζευγάρι των Αμερικάνων, με την κυρία με το μπανταρισμένο πόδι που συναντήσαμε το προηγούμενο βράδυ στο εστιατόριο. Να κάτι που θα ήταν σχεδόν αδύνατο να κάνει μια Ελληνίδα. Να τρέχει μέσα στη βροχή με πατερίτσες, σε ένα μουσείο στου διαόλου το κέρατο. Ξαναλέω σε μουσείο γιατί εθνολογικά τα αποφεύγουμε στα καλά μας, φανταστείτε με νάρθηκες!
Πιάσαμε τη συζήτηση, ήταν από την Καλιφόρνια κι έχουν επισκεφθεί την Αθήνα, όπου τους έκανε ιδιαίτερη εντύπωση το ότι σε έναν γύρο ή σουβλάκι, μπαίνουν όλα μέσα ακόμα και η ketchup και οι πατάτες ενώ αυτοί τα ήθελαν χώρια για να βουτάνε τις παχυντικές πατάτες στην ανθυγιεινότατη ketchup. Κατ'αρχάς γι'αυτό ταξιδεύει ο κόσμος για να γνωρίζει κουζίνες, κουλτούρες και να αποκρυπτογραφήσει τον τρόπο. Σε κάθε τι. Τον τρόπο που μαγειρεύει, τρώει, σερβίρει, οδηγάει, κοιμάται, ροχαλίζει...Υπήρξε μια δυσαρέσκεια για τις πατάτες. Jesus.. Εν τέλει χαιρετιστήκαμε κι ο καθείς πήρε το κουβαδάκι του και μπήκε σε άλλη αίθουσα!
Οφείλω να ομολογήσω ότι με 10€ το εισιτήριο, νομίζω πως τους κατακλέψαμε. Υπήρχαν κι άλλες εσωτερικές εκθέσεις, δηλαδή έκθεση στην έκθεση και στ' αστεία στα ψέμματα καθίσαμε 3,5 ώρες παρόλο που θα μπορούσαμε να κάτσουμε παραπάνω...
Βαριές κουρτίνες, αριστοκρατικά κρεβάτια, χρυσοποίκιλτα σαλόνια, λεπτομερή σχεδόν ζωντανά ανθρώπινα γλυπτά, εντυπωσιακοί, αριστοκρατικοί πίνακες, λεπτομέρεια στην λεπτομέρεια, μικροκατασκευές, μυστικές κατασκευές σε boudoir, συνέθεταν ένα σκηνικό πλούτου, εντυπωσιασμού, οφθαλμόλουτρου αναλογιζόμενη το πέρασμα αιώνων και ανθρώπων.
"Να τα'χεις ή να μην τα 'χεις; Να τα ζεις ή να μην τα ζεις;" Τελικά οι άνθρωποι που έζησαν, που πέρασαν από 'κει τα χάρηκαν; Κατάλαβαν πόσο σημαντικά ευνοημένοι υπήρξαν σε εποχές που ο μέσος πολίτης πεινούσε, δεν είχε υγεία, ούτε δόντια κι έπρεπε απλά να πληρώνει φόρους; Ή πέρασαν όλοι τυφλωμένοι από την γλύκα της εξουσίας, την ματαιοδοξία της κυριαρχίας και τον αποπροσανατολισμό της μηχανορραφίας; Μήπως όλοι μας θα ήμαστε έτσι, υπό αυτές τις συνθήκες; Κι αν κάποιος δεν το ήθελε ακριβώς έτσι, θα χαρακτηριζόταν ως "αδύναμος", "ανίκανος' ή "μελαγχολικός";
Ρητορικά θα παραμείνουν τα ερωτήματα, αλλά τελικά η περιήγησή μας έλαβε τέλος...Ξανά στην μουντάδα του έξω κόσμου παίρνοντας την διαδρομή της επιστροφής σε έντονα Χριστουγεννιάτικους χρωματισμούς, σε γιορτινή ατμόσφαιρα με τα μαγαζιά να κλείνουν πολύ νωρίς κάτι που σε ΄μας φαίνεται αλλόκοτο!
Γρήγορο φρεσκάρισμα στο ξενοδοχείο και πίσω στο ίδιο εστιατόριο της γειτονιάς για να φάμε αυτή την pizza no 33, που η αλήθεια είναι πως δεν με άφησε ξερή. Νόστιμη, αλλά όχι κάτι από το υπερπέραν! Πάντως, αυτή τη φορά δεν είχαμε και πολύ την ησυχία μας αφού ο σερβιτόρος όλο μάς γυρόφερνε κι όλο μάς μιλούσε χωρίς να έχει ιδιαίτερη ευαισθησία για το αν συζητάμε κάτι πολύ σημαντικό. Στο τέλος μου πρότεινε να κάτσω να δουλέψω στο μαγαζί. 'Εξυπνος έως χαριτωμένος κορτάκιας, που τελικά τον άφησα σύξυλο λέγοντάς του πως δεν έχω κανένα πρόβλημα να εργαστώ αρκεί να προσλάβουν και τον άντρα μου! Αυτό δεν άρεσε...
Κι έτσι οδεύσαμε προς το τέλος της ημέρας....
Η επόμενη περιέχει εκδρομή....
Αγαπώ Ιταλία...
Τέλος Β' μέρους
Πέμπτη 9 Ιανουαρίου 2020
Travel Diaries: Firenze (Chapter 1)
Ή Φλωρεντία κατά το ελληνικότερον...
Την Φλωρεντία δεν την είχα επισκεφθεί, παρόλο που το ήθελα εδώ και κάποια χρόνια. Αυτό που ήξερα κι άκουγα από όλους είναι πως πρόκειται για ένα ζωντανό μουσείο που συνυπάρχουν αρμονικά μεσαίωνας κι αναγέννηση, το τώρα με το χθες!
Κι έτσι ήταν!
Για να τα πάρουμε από την αρχή, όμως, αναχωρήσαμε μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, όπου ο καιρός το Νοέμβριο ήταν εξαιρετικός.
Εννοείται πως όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο στην Μπολόνια, ένα κύμα ψύχους μού έκανε φυσικό botox -αγαπητές γυναίκες αφήστε τις ενέσεις, μπείτε στην κατάψυξη και μείνετε νέες για πάντα!-. Εν τέλει ούτε την Μπολόνια είχα δει (τι φάση;) και μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως!
Κατά βάση ότι έβλεπα γύρω μου με γοήτευσε. Για τον απλό λόγο πως κράτησαν το χαρακτήρα, την ιστορία τους, την αρχιτεκτονική τους. Και οι δυο πόλεις έχουν τα γνωστά γλυπτά τους, τα διάσημα αξιοθέατά τους και φυσικά δεν είναι καθόλου χαζοί να τα ισοπεδώσουν από μόνοι τους, όπως κάναμε εμείς. Μπορεί να το κάνει η φύση όποτε θέλει, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας μπαίνει για να συντηρήσει, αναπαλαιώσει, αναζωογονήσει αλλά όχι να γκρεμίσει για να χτίσει βενζινάδικο κι από πάνω πολυκατοικία (λέω εγώ τώρα)...
Προσπερνώ, λοιπόν, λέγοντας πως δε θέλαμε να εγκαταλείψουμε την αγορά και τα καταστήματα της Μπολόνια αλλά είχα κλείσει μέσω internet τα εισιτήρια για Φλωρεντία κι έπρεπε να προλάβουμε το τραίνο. Η πληροφορία που είχα, ήταν πως τα τραίνα φεύγουν στην ώρα τους αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε συντήρηση, οπότε καθυστερήσαμε 20'. Και πάλι δεν έγινε κάτι αφού το τραίνο έπιασε τα 240km/h κι ένιωσα πως φεύγαμε σφαίρα όπως και να 'χει. Σε 45' είχαμε φτάσει κι επιτέλους πατούσα το ποδαράκι μου στη Firenze..
Μπορεί να πέσαμε σε εβδομάδα βροχών αλλά ήμαστε αποφασισμένες να περάσουμε όμορφα οπότε δε μας πτόησε τίποτα. Η μεγαλύτερη χαρά ήταν πως μέναμε κοντά στο σταθμό Santa Maria Novella κι άρα δεν είχαμε ιδιαίτερο περπάτημα.
Κάναμε το check in και μπήκαμε στο δωμάτιό μας , που ομολογουμένως είχε υπέροχη ζεστούλα και η επιθυμία μας για 3 ξεχωριστά κρεβάτια που έστειλε η φίλη μας μέσω e-mail, πραγματοποιημένη. Στα συν του ξενοδοχείου βάζω το γεγονός ότι ήταν τίγκα στον πίνακα! Τόσο τα δωμάτια όσο και οι κοινόχρηστοι χώροι full στον πίνακα... Μπορεί να ήταν άσχετοι μεταξύ τους, πάντως ήταν εκεί για να χαζεύουμε.
Στις 18.30 λοιπόν, δεν είχαμε και ΤΙΣ επιλογές πέραν του να φρεσκαριστούμε και να ψάξουμε ένα εστιατόριο να φάμε. Να σημειώσω εδώ, πως εγώ ξεκίνησα να έχω πονόλαιμο και καταρροή την προηγούμενη νύχτα, προ ταξιδιού, αλλά από την πολλή χαρά εξαφανίστηκε ο πονόλαιμος, παρέμεινε, δυστυχώς, η καταρροή με ups & downs...Πειράζει; Δεν πειράζει...
Και ω, τι χαρά είχαμε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο, που έφαγα εκπληκτικά μακαρόνια... Να πω ότι χόρτασα ψέματα θα πω, γι'αυτό πήρα και δεύτερο πιάτο. Ιταλικές μερίδες για ελληνικό στομάχι.
Τώρα έρχεται η ώρα για σύγκριση πολιτισμών μιας κι αποτελεί το αγαπημένο μου sport όταν κάνω ένα ταξίδι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα ποσό στην απόδειξη, ξέχωρο από τα υπόλοιπα. Έτσι ενημερωθήκαμε από την υπάλληλο πως είναι ένα ποσό που πάει κατ'ευθείαν στην κυβέρνηση και υπάρχει όταν κάθεσαι ενώ δεν χρεώνεται όταν είσαι όρθιος. Γι'αυτό και οι περισσότεροι επιλέγουν να τρώνε ή πίνουν καφέ στο όρθιο.
Σαν large Ελληνίδα που είμαι είπα να συνεισφέρω στην Ιταλική Οικονομία, αφού κάποια στιγμή ήμαστε τα P.I.G.S και κάναμε παρέα...Επίσης δεν μπορώ να με φανταστώ να κατασπαράζω δύο μακαρονάδες στο πόδι. Πώς να απλωθείς μετά και να πιάνεις την κοιλιά σου για να την ηρεμήσεις που έφαγε τόσο;! Στα όρθια; Γίνεται; Για 'μενα όχι....
Στο ίδιο εστιατόριο καθόταν κι ένα ζευγάρι Αμερικανών. Η γυναίκα είχε πατερίτσες και μπανταρισμένο το ένα της πόδι. Γύρισε να μας κοιτάξει, ενώ έφευγε, λέγοντάς μας "Είμαι αηδιαστική έτσι όπως είμαι, έ;". Της απαντήσαμε "Καθόλου, αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα". Πριν φύγει μας είπε την επόμενη φορά να δοκιμάσουμε την pizza no 33, είναι delicious...
Τέλος Α' μέρους
Bologna
Μπροστά από το ξενοδοχείο
Ε, ναι οι 2 μακαρονάδες κάθονται ωραία
Την Φλωρεντία δεν την είχα επισκεφθεί, παρόλο που το ήθελα εδώ και κάποια χρόνια. Αυτό που ήξερα κι άκουγα από όλους είναι πως πρόκειται για ένα ζωντανό μουσείο που συνυπάρχουν αρμονικά μεσαίωνας κι αναγέννηση, το τώρα με το χθες!
Κι έτσι ήταν!
Για να τα πάρουμε από την αρχή, όμως, αναχωρήσαμε μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, όπου ο καιρός το Νοέμβριο ήταν εξαιρετικός.
Εννοείται πως όταν βγήκαμε από το αεροπλάνο στην Μπολόνια, ένα κύμα ψύχους μού έκανε φυσικό botox -αγαπητές γυναίκες αφήστε τις ενέσεις, μπείτε στην κατάψυξη και μείνετε νέες για πάντα!-. Εν τέλει ούτε την Μπολόνια είχα δει (τι φάση;) και μπορώ να πω ότι μου άρεσε ιδιαιτέρως!
Κατά βάση ότι έβλεπα γύρω μου με γοήτευσε. Για τον απλό λόγο πως κράτησαν το χαρακτήρα, την ιστορία τους, την αρχιτεκτονική τους. Και οι δυο πόλεις έχουν τα γνωστά γλυπτά τους, τα διάσημα αξιοθέατά τους και φυσικά δεν είναι καθόλου χαζοί να τα ισοπεδώσουν από μόνοι τους, όπως κάναμε εμείς. Μπορεί να το κάνει η φύση όποτε θέλει, αλλά ο ανθρώπινος παράγοντας μπαίνει για να συντηρήσει, αναπαλαιώσει, αναζωογονήσει αλλά όχι να γκρεμίσει για να χτίσει βενζινάδικο κι από πάνω πολυκατοικία (λέω εγώ τώρα)...
Προσπερνώ, λοιπόν, λέγοντας πως δε θέλαμε να εγκαταλείψουμε την αγορά και τα καταστήματα της Μπολόνια αλλά είχα κλείσει μέσω internet τα εισιτήρια για Φλωρεντία κι έπρεπε να προλάβουμε το τραίνο. Η πληροφορία που είχα, ήταν πως τα τραίνα φεύγουν στην ώρα τους αλλά εμείς πέσαμε πάνω σε συντήρηση, οπότε καθυστερήσαμε 20'. Και πάλι δεν έγινε κάτι αφού το τραίνο έπιασε τα 240km/h κι ένιωσα πως φεύγαμε σφαίρα όπως και να 'χει. Σε 45' είχαμε φτάσει κι επιτέλους πατούσα το ποδαράκι μου στη Firenze..
Μπορεί να πέσαμε σε εβδομάδα βροχών αλλά ήμαστε αποφασισμένες να περάσουμε όμορφα οπότε δε μας πτόησε τίποτα. Η μεγαλύτερη χαρά ήταν πως μέναμε κοντά στο σταθμό Santa Maria Novella κι άρα δεν είχαμε ιδιαίτερο περπάτημα.
Κάναμε το check in και μπήκαμε στο δωμάτιό μας , που ομολογουμένως είχε υπέροχη ζεστούλα και η επιθυμία μας για 3 ξεχωριστά κρεβάτια που έστειλε η φίλη μας μέσω e-mail, πραγματοποιημένη. Στα συν του ξενοδοχείου βάζω το γεγονός ότι ήταν τίγκα στον πίνακα! Τόσο τα δωμάτια όσο και οι κοινόχρηστοι χώροι full στον πίνακα... Μπορεί να ήταν άσχετοι μεταξύ τους, πάντως ήταν εκεί για να χαζεύουμε.
Στις 18.30 λοιπόν, δεν είχαμε και ΤΙΣ επιλογές πέραν του να φρεσκαριστούμε και να ψάξουμε ένα εστιατόριο να φάμε. Να σημειώσω εδώ, πως εγώ ξεκίνησα να έχω πονόλαιμο και καταρροή την προηγούμενη νύχτα, προ ταξιδιού, αλλά από την πολλή χαρά εξαφανίστηκε ο πονόλαιμος, παρέμεινε, δυστυχώς, η καταρροή με ups & downs...Πειράζει; Δεν πειράζει...
Και ω, τι χαρά είχαμε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο κοντά στο ξενοδοχείο, που έφαγα εκπληκτικά μακαρόνια... Να πω ότι χόρτασα ψέματα θα πω, γι'αυτό πήρα και δεύτερο πιάτο. Ιταλικές μερίδες για ελληνικό στομάχι.
Τώρα έρχεται η ώρα για σύγκριση πολιτισμών μιας κι αποτελεί το αγαπημένο μου sport όταν κάνω ένα ταξίδι. Στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένα ποσό στην απόδειξη, ξέχωρο από τα υπόλοιπα. Έτσι ενημερωθήκαμε από την υπάλληλο πως είναι ένα ποσό που πάει κατ'ευθείαν στην κυβέρνηση και υπάρχει όταν κάθεσαι ενώ δεν χρεώνεται όταν είσαι όρθιος. Γι'αυτό και οι περισσότεροι επιλέγουν να τρώνε ή πίνουν καφέ στο όρθιο.
Σαν large Ελληνίδα που είμαι είπα να συνεισφέρω στην Ιταλική Οικονομία, αφού κάποια στιγμή ήμαστε τα P.I.G.S και κάναμε παρέα...Επίσης δεν μπορώ να με φανταστώ να κατασπαράζω δύο μακαρονάδες στο πόδι. Πώς να απλωθείς μετά και να πιάνεις την κοιλιά σου για να την ηρεμήσεις που έφαγε τόσο;! Στα όρθια; Γίνεται; Για 'μενα όχι....
Στο ίδιο εστιατόριο καθόταν κι ένα ζευγάρι Αμερικανών. Η γυναίκα είχε πατερίτσες και μπανταρισμένο το ένα της πόδι. Γύρισε να μας κοιτάξει, ενώ έφευγε, λέγοντάς μας "Είμαι αηδιαστική έτσι όπως είμαι, έ;". Της απαντήσαμε "Καθόλου, αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα". Πριν φύγει μας είπε την επόμενη φορά να δοκιμάσουμε την pizza no 33, είναι delicious...
Τέλος Α' μέρους
Bologna
Bologna
Μπροστά από το ξενοδοχείο
Ε, ναι οι 2 μακαρονάδες κάθονται ωραία
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)