Απεχθάνομαι...

        Εχθές ανέφερα κάτι που λατρεύω, οπότε σήμερα θα πάω στον αντίποδα, για να πω αυτό που απεχθάνομαι. Ένα από όλα αυτά, που θα ξεδιπλώσω στην πορεία, είναι ότι απεχθάνομαι τους ανεκπλήρωτους έρωτες. Δεν τους αντέχω ούτε στα βιβλία, ούτε στις ταινίες. Θέλω, βρε παιδί, μου όλα να έχουν αίσιο τέλος και θέλω ένα ζευγάρι που είναι ερωτευμένο να καταλήγει μαζί! Τελεία και παύλα! Ούτε δάκρυα, ούτε να παντρευτούν άλλους, ούτε να μείνουν με την ανάμνηση! Ζητάω πολλά;


Ακριβώς αυτό! Μέσα στην γλύκα και τα ηλιοβασιλέματα, αδερφάκι μου....

THE WATERBOYS - The Return of Pan (lyrics)

       Ε, αφού πήραμε εργολαβία τον Πάνα, ας το ολοκληρώσουμε το ζήτημα, με την επιστροφή αυτού. Με έναν Mike Scott που ψάχνει διαρκώς για νέους ήχους, πειραματισμούς και σαν λάτρης της Αρκαδίας δεν θα μπορούσε να μην βάλει και λίγο ελληνικό στοιχείο. Απολαυστικό κομμάτι!

Λατρεύω...

       Να που είπα να εγκαινιάσω και δύο νέες στήλες! Σύντομες, περιεκτικές και φυσικά αντιπροσωπευτικές ως προς τον εσώτερο κόσμο μου. Δεν θα μπορούσα φυσικά να μην ξεκινήσω από αυτά που λατρεύω!
        Σήμερα λοιπόν, 30 Οκτωβρίου 2014, θέλω να εκφράσω την απίστευτη λατρεία που νιώθω για τους μαέστρους. Το τεχνικό μέρος της μουσικής δεν το κατέχω. Το πώς μπορούν να συντονίζουν με αυτές τις κινήσεις ολόκληρες ορχήστρες, επίσης δεν το κατέχω. Το πώς ολόκληρη ορχήστρα καταλαβαίνει τις προαναφερθείσες κινήσεις, επίσης δεν μπορώ να το κατανοήσω, γιατί δεν γνωρίζω τίποτα επ' αυτού. Αυτό όμως που ξέρω, είναι πως λατρεύω το πάθος που διαγράφεται στο πρόσωπό τους (των μαέστρων, όχι των μελών της ορχήστρας), τις κινήσεις που από την μια είναι ήρεμες κι αμέσως μετά γίνονται έξαλλες, το ταρακούνημα του κεφαλιού που μου δίνει την εντύπωση πως η ανακοπή είναι προ των πυλών, πράγματα δηλαδή που είναι ανεπανάληπτα. Επίσης οι άντρες μαέστροι είναι εκπληκτικοί, γιατί είναι πολύ πιο εκφραστικοί και εκδηλωτικοί από τις γυναίκες (λόγω του φόβου των τελευταίων μην χαλάσουν παραπάνω την εικόνα τους). Ε, αυτό το πάθος δεν μπορώ παρά να το χειροκροτήσω! Και ναι, λατρεύω να τους βλέπω να διευθύνουν ορχήστρες, γιατί μου μεταδίδουν μια μαγεία που μπορεί να μην την καταλαβαίνω στο 100%, αλλά τουλάχιστον μου δίνουν το έναυσμα για να την υποψιαστώ!!!

Δώσε μαέστρο...(ε, το ξεφτίλισα)...

The Waterboys - The Pan Within (with lyrics)

       Αυτό το συγκρότημα έχει ένα μοναδικό πάντρεμα ήχων. Το δε κομμάτι είναι απλά ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΟ! Όντως ξυπνάει την μαγεία που υπάρχει μέσα σου. Τον Πάνα; Ναι, τον Πάνα ή κάτι από Πάνα. Το λέει κι ο τίτλος άλλωστε...

Περί ελευθερίας ο λόγος

           Με αφορμή τα συμπαθέστατα πτηνά που σουλατσάρουν ελέυθερα στους αιθέρες και ζουν την απόλυτη ελευθερία, ας πάω ένα βήμα πιο πέρα για να αναρωτηθώ ποιος είναι πραγματικά ο ελεύθερος άνθρωπος (εξαιρώ τις ιδιαίτερες καταστάσεις πολέμου και λοιπών βασικών αιτιών που στερούν την ελευθερία με την αυστηρή έννοια του όρου). "Η Κόλαση είναι να κάνεις πάντα τα ίδια", έγραψε σοφά η Toni Morisson. Και πώς να μην συμφωνήσεις άλλωστε, αφού δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης από την συνεχή επανάληψη ιδίων πραγμάτων, κινήσεων, προγράμματος, εικόνων και προσλαμβανουσών. Η επανάληψη ή αλλιώς, η βύθιση σε μια αέναη ρουτίνα, κάθε άλλο παρά γόνιμο έδαφος προς προσωπική ανάπτυξη, μπορεί να προσφέρει. Άπαξ και δεν υπάρχει συνείδηση της επανάληψης, δεν υπάρχει και προσωπική ανάπτυξη. Τουτέστιν, όσο δεν το συνειδητοποιείς, απλά δεν είσαι ελεύθερος.
            Ο άνθρωπος χρειάζεται εκ φύσεως αλλαγές. Καλοδεχούμενες πρωτίστως οι μεγάλες, αλλά δεν αποτελούν την αρχή του παντός. Οι αλλαγές ξεκινούν από τα μικρά πράγματα και προχωρούν κατά βούληση. Γνωρίζω ανθρώπους που αλλάζουν σε τακτά χρονικά διαστήματα την διακόσμηση του σπιτιού τους. Είναι μια αλλαγή. Αλλάζει το σκηνικό της παράστασης, μόλις μπεις στο σπίτι σου. Αλλαγές στο μαλλί. Είναι μια διέξοδος από τα ίδια και τα ίδια. Επιλέγεις να μην βλέπεις συνεχώς ίδιο τον εαυτό σου. Αλλαγή σπιτιού. Ακόμα καλύτερα, εκτός κι αν έχεις δικό σου σπίτι, οπότε δεν παίρνεις εύκολα την απόφαση να αλλάζεις σπίτια. Είναι πάντως ένα μεγάλο βήμα αλλαγής. Από εδώ και πέρα πάμε στα πιο σοβαρά. Αλλαγή εργασίας. Αλλαγή τόπου διαμονής και κατ' επέκταση κατοικίας. Αλλαγή στον χαρακτήρα...
            Αυτές είναι όντως αλλαγές και μάλιστα ριζικές και άκρως ανανεωτικές. Για τους ανθρώπους που βαριούνται τις ασφυκτικές συνήθειες, που δεν συμβιβάζονται και δεν φοβούνται συγχρόνως να τολμήσουν το διαφορετικό. Υπάρχουν και άλλοι, που πάντα θα βρουν μια δικαιολογία για να μην αλλάξουν ή απλά ομολογούν πως δεν τους απασχολεί να αλλάξουν, γιατί δεν το έχουν ανάγκη.
            Και οι δύο πλευρές είναι άξιες θαυμασμού. Η μεν γιατί τολμά και η δε γιατί δεν τολμά και σε κάθε περίπτωση θέλει να έχεις θάρρος για να υποστηρίζεις την απόφασή σου. Μάλιστα θα έλεγα ότι η δεύτερη κατηγορία είναι πιο αξιοθαύμαστη, γιατί χρειάζεται πολύ θάρρος για να αποφασίσεις ότι επιλέγεις την ρουτίνα και μια ατελείωτη αναμονή που σε οδηγεί πάλι στο σημείο μηδέν. Δεν αναμένεις στο ακουστικό σου για κάτι νέο, κάτι αναζωογονητικό, κάτι που θα φέρει πνοή αναγέννησης. Αναμένεις να κάνεις κάτι από τα ίδια. Αναμένεις τα γνωστά. Αυτά τα οποία έχεις συνηθίσει. Θέλει πολύ κουράγιο αυτό το πράγμα! Επειδή, όμως, πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που έκαναν την ανατροπή κι επέλεγαν να βγουν από την βόλεψή τους και την φαινομενική ασφάλειά τους, τους επικροτώ επί δέκα και μέσα μου τους θεωρώ βαθειά ελεύθερους ανθρώπους! Εάν αυτοί δεν είναι ελεύθεροι, τότε ποιος είναι;
             Να το πάω, όμως, δύο βήματα παραπέρα και να εντοπίσω μία ακόμη αιτία ανελευθερίας, που την θεωρώ ακόμα πιο βασική και είναι οι εμμονές. Ο νους έχει απεριόριστες δυνατότητες και δυνάμεις. Μπορεί να σε κατευθύνει σε εγκεφαλικά μονοπάτια που οδηγούν στην καταστροφή ή στην απόλυτη ευδαιμονία. Ο άνθρωπος με εμμονές δεν μπορεί να απαλλαχθεί εύκολα, παρά μόνον αν το δουλέψει πραγματικά και ουσιαστικά μέσα του. Φυσικά ο όρος 'εμμονή' δεν εμπεριέχει κάτι θετικό ή ωραίο, άρα αποτελεί αυτομάτως κάτι τερατώδες που σε κατατρώει. Τις θεωρώ αλληλένδετες με τις αλλαγές, γιατί όταν εμφανίζονται οι πρώτες, περιορίζονται οι δεύτερες. Μια εμμονή δεν βοηθάει την τόλμη ενός χαρακτήρα. Λόγω εμμονών, το άτομο κρατιέται πίσω και ακινητοποιείται. Θα ψάξει απεγνωσμένα να βρει το αρνητικό σε κάθε κατάσταση. Θα βρει την αφορμή για να γκρεμίσει την καλή του διάθεση. Θα συναντάει συνέχεια Λαιστρυγόνες στο ταξίδι του, που τους βάζει ο ίδιος όμως...
              Απαλλαγμένος λοιπόν, ένας άνθρωπος από εμμονικές ιδέες, παύει να έχει φοβίες κι επομένως είναι πάντα έτοιμος να κάνει αλλαγές. Το κομβικό σημείο βρίσκεται στο πόσο εύκολο είναι να χαλιναγωγήσεις και να τιθασεύσεις το τέρας που υπάρχει μέσα σου. Εύκολο; Καθόλου. Εφικτό; Απόλυτα!

Υ.Γ. Κανείς δεν είπε να κάνεις μεγάλες αλλαγές κάθε εβδομάδα ή μήνα. Το να μπορείς, όμως, να βάζεις πινελιές που προσφέρουν επιπλέον οξυγόνο στην καθημερινότητά σου, είναι πολύτιμο!

Duffy - Stepping Stone

        Τι υπέροχο τραγούδι! Χαρακτηριστική φωνή, χαρακτηριστική μουντάδα στο clip, που ταιριάζει απόλυτα με τον σημερινό καιρό....

Τα πουλιά ζουν πετώντας

         Την Τετάρτη το απόγευμα, παρακολουθούσα τα τελευταία σμήνη περιχαρών πτηνών, να μας εγκαταλείπουν για πιο θερμά κλίματα...Τι όμορφο συναίσθημα να τα βλέπεις να φεύγουν....!Παρατηρώντας τα λοιπόν, άρχισα να σκέφτομαι με το όποιο μυαλό μου απέμεινε και εμένα την δόλια, την καψερή, ολίγα πραγματάκια:
         Σκέψη Νο 1: Πόσο τυχερά είναι τα πουλιά, που γεννήθηκαν πουλιά κι όχι άνθρωποι! Υποθέτω ότι τα ίδια δεν το γνωρίζουν (και πώς άλλωστε;), ούτε και θα το μάθουν ποτέ. Από όλα τα ζώα του βασιλείου, πάντοτε τα θεωρούσα πιο προνομιούχα και τυχερά! Είναι ακόμα πιο ελεύθερα γιατί έχουν το πλεονέκτημα των φτερών, που τους επιτρέπει να πετάνε. Εάν οι αιθέρες δεν αποτελούν την απόλυτη έννοια της ελευθερίας και του ατελείωτου, τότε τι άλλο μπορεί να ταυτιστεί με το υπέρτατο αυτό αγαθό; ( Εξαιρείται το διάστημα γιατί δεν αποτελεί αίσθηση ελευθερίας, αλλά τρόμου και μοναξιάς). Τα ψαράκια πάντα τα λυπόμουν γιατί ζουν στην απόλυτη σιωπή, βγάζοντας μπουρμπουλήθρες. Η σιωπή των νερών είναι απόκοσμη και πέρα για πέρα τρομακτική! Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά σε στέρεο έδαφος, ζώντας τους κινδύνους της καθημερινότητας. Αν και όλα έχουν κάτι κοινό: Καμία αίσθηση του άγχους, της ζωής και του θανάτου, της δημιουργίας, των προβλημάτων... Μόνον την αίσθηση της επιβίωσης κι αυτό όχι για να το αναλύουν, να το σκέφτονται και να το φιλοσοφούν. Απλά για να ζουν! Μα τι τυχερούλια που είναι....!
           Σκέψη Νο 2: Πόσες μέρες τους παίρνει για να φτάσουν στον προορισμό τους; Εντάξει αυτό δεν είναι σκέψη αλλά απορία. Δεν πειράζει, όμως! Εμείς παίρνουμε ένα αεροπλάνο και σε 24 ώρες έχουμε επιτύχει και το πιο μακρινό ταξίδι! Αυτά τα δόλια, που είναι και χωρίς καύσιμα, πόσο καιρό θα πετάνε; Πόσο συχνά κουράζονται; Κάθε πόσες ώρες σταματάνε για ξεκούραση;
           Σκέψη Νο 3: Τι ωραίους σχηματισμούς κάνουν! Τι όμορφα που παρατάσσονται και ταξιδεύουν! Αν και πάντοτε λυπάμαι τα αργοπορημένα που έχουν ξεμείνει πιο πίσω και φτερουγίζουν με πάθος για να προλάβουν το τσούρμο. Ή που θα είναι πολύ αλανιάρικα ή που θα είναι χασομέρικα. Δεν εξηγείται διαφορετικά!
            Σκέψη Νο 4: Μπορούν να κολλήσουν ασθένειες από τον άνθρωπο; Ποιες ακριβώς; Όλες; Συγκεκριμένες; Και να είναι μικροβιοφορείς για μήνες; Να τις εξαπλώσουν άμεσα ή εν καιρώ; Τώρα θα μου πεις τι πας και διερωτάσαι; Με προβοκάρισε η θέα τους. That's it...
            Mesdames et messieurs αυτό ήτο το ερέθισμα και κάποιες σκέψεις-απορίες....
            Εις το επανιδείν και επανακούειν....

Υ.Γ. Να ζει κανείς σαν πουλί ή σαν άνθρωπος; Σαν πουλί δεν θα μπεις ποτέ στον κόπο να συγκρίνεις. Σαν άνθρωπος δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις πουλί. Οπότε έκαστος στο είδος του!

Εκφράσου χωρίς ντροπές

          Εχθές, εκεί που καθόμουν και παρακολουθούσα ένα διαφημιστικό σε περιφερειακό κανάλι, μου ήρθε η εξής αιώνια ερώτηση: "Μα καλά, δεν ντρέπεται;". Δεν ήταν το διαφημιστικό αυτό καθεαυτό (καταλαβαίνετε πάνω κάτω τι περίπου ήταν), όσο ο τρόπος απόδοσης του. Το στήσιμο, ο αέρας με τον οποίο απέδιδε τα λόγια το μοντέλο και ο τρόπος που κοιτούσε.
          Φαντάζομαι ότι ούτε κι εμείς είμαστε τέλειοι, οπότε σίγουρα κάποιος το έχει πει για εμάς κι εμείς για άλλους, σε αναρίθμητες περιπτώσεις: Όταν βλέπουμε ένα περίεργό ντύσιμο (κατά τα γούστα μας πάντα). Όταν κρίνουμε μια κατάσταση. Όταν κρίνουμε τους πολιτικούς ( εκεί μιλάμε για άλλα levels ντροπής). Όταν κρίνουμε ανθρώπους στο γυαλί.....
           Πριν από ένα τετραήμερο, διάβαζα τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία, προχωράνε μπροστά στην ζωή, οι άνθρωποι που "προωθούν ξεδιάντροπα τον εαυτό τους", δηλαδή στο πρωτότυπο χρησιμοποιήθηκαν οι όροι "shameless self promotion". Το θέμα είναι ότι οι άντρες πάνω σε αυτό το ζήτημα τα πάνε πολύ καλύτερα από ότι οι γυναίκες, που πρέπει να προσπαθούν πολύ περισσότερο. Ένα όμως από τα παραδείγματα επιτυχούς αυτοπροβολής γένους θηλυκού, αποτέλεσε η ιστορία  μιας ευτραφούς Αγγλίδας, που σχεδίαζε δικές της σειρές εσωρούχων και η οποία έκανε δίαιτα για να αποκτήσει ωραίο σώμα και να φωτογραφίζεται η ίδια, προωθώντας τα ολόδικά της δημιουργήματα. Πολύς ο ντόρος, επομένως, για το εάν έπραξε καλώς ή όχι κι έχω να πω από την μεριά μου, μπράβο της για την πειθαρχία, τον απίστευτο κόπο, μόχθο, αγώνα, στον οποίο υπέβαλε εαυτόν, την αξιέπαινη προσήλωση στον στόχο της, καθότι και διότι, άπαξ εσύ ο ίδιος δεν πιστέψεις και δεν πλασάρεις τα όνειρά σου, την δουλειά σου και όλα αυτά που πιστεύεις ότι είσαι ή διαθέτεις, τότε ουδείς άλλος μπορεί να το κάνει εκ μέρους σου.
           Επομένως αυτή η άποψη με βρίσκει απολύτως σύμφωνη. Τα προβλήματα, απλά, ξεκινούν από το σε ποιο βαθμό μπορεί να γίνει κανείς 'ξεδιάντροπος' και αν όλοι ανεξαιρέτως διαθέτουν αυτήν την ικανότητα ανελέητης αυτοπροβολής. Λίγες είναι οι φορές που είδαμε δίπλα μας, στον μικρό κλειστό κοινωνικό μας περίγυρο, να εξελίσσονται άτομα με μηδενικά προσόντα, με προβλήματα ακόμα και στην εκφορά στοιχειώδους λόγου και να εξαφανίζονται ικανότατοι άνθρωποι, που όμως είχαν έλλειψη εικόνας ή αυτοπεποίθησης; Ή μήπως είναι λίγες οι φορές που καθόμαστε να συζητήσουμε με ανθρώπους και το μόνο που έχουν να πουν είναι για το εγώ τους, τα αμέτρητα ταλέντα τους και τις επιτυχίες στην ζωή τους; (Α, εδώ να υπενθυμίσω και το παίνεμα για τα παιδιά τους, που κλασσικά, είναι τα πιο όμορφα, έξυπνα και ικανά στον κόσμο).
           Θυσία βέβαια με θυσία, έχει διαφορά, καθώς περί θυσίας πρόκειται πολλές φορές, αλλά λίγο εγωισμός να υπάρχει βρε παιδί μου και παίρνεις την σωτήρια απόφαση, πως αξίζεις περισσότερο από τους άλλους και προχωράς με τον αέρα του νικητή. Γιατί δηλαδή οι άλλοι να μπορούν κι εσύ όχι;
           Όλα τα μπορούμε γιατί είμαστε φτιαγμένοι από πέτρα, όπως αναφέρουν πολυάριθμα τραγούδια...Το μέτρο και ο τρόπος κάνει την διαφορά!

Τυχαίες Απορίες (part 3)

       Επιστρέψαμε και πάλι στις επάλξεις και αυτοαπασχολούμαι με απορίες, για τις οποίες παραδόξως δεν ψάχνω απαντήσεις. Με διασκεδάζουν απλώς και μόνον που υπάρχουν και κάθε φορά που εντοπίζω τα σημεία, επανέρχονται αυτομάτως στην εγκεφαλική μνήμη.
        Απορία Νο 1: Γιατί δεν υπάρχει ούτε ένα σήριαλ ή μια ταινία, όπου ναι μεν, κάποιος εκ των πρωταγωνιστών δεν είναι καλά ψυχολογικά, αποδέχεται δε ένα άκρως λαχταριστό γεύμα που του έχουν έτοιμο στο τραπέζι; Πες ότι δεν είμαι στα high μου... Με αυγά μάτια, φρυγανιές και bacon, θα γινόμουν. Γιατί και μόνον στην ιδέα ότι μου τα έφτιαξαν άλλοι, θα μου άνοιγε η όρεξη! Αυτό το "δεν πεινάω" ή κατά το διεθνές "I'm not hungry", μου τσακίζει τον ουρανίσκο. Και καλά εσύ δεν πεινάς! Εμένα με ρώτησες που κάθισα να δω μια ταινία και μου άνοιξες την όρεξη; Δεν το θες εσύ; Δώσ'το σε εμένα....
        Απορία Νο 2: Γιατί πια ο κανόνας στην μικρή και μεγάλη οθόνη, απαιτεί όταν συνομιλούν στο τηλέφωνο δύο (ή και παραπάνω άτομα), να μην αποχαιρετιούνται φυσιολογικά, αλλά να το κλείνει ο ένας στα μούτρα του άλλου; Να υποθέσω ότι είμαι δεινόσαυρος που ακόμα λέω 'γεια' πριν κλείσω; Ή μήπως είμαι πολύ κοινότυπη και το savoir vivre επιτάσσει να το κλέινω κατάμουτρα; Θα το δοκιμάσω....
        Απορία Νο 3: Τι συμβαίνει εδώ και μήνες και όλοι τρελαίνονται να σχηματίζουν με τα δάχτυλά τους μια καρδιά; Δεν υπάρχει στιγμιότυπο στην τηλεόραση, που να μην έχει μια δαχτυλοκαρδιά. Goal μπαίνει. Καρδούλα. Ρούχα δείχνουν. Καρδούλα. Ειδήσεις λένε. Καρδούλα. Πρώτον, βαρέθηκα να το βλέπω! Δεύτερον, αναρωτιέμαι πόση αγάπη ξεχειλίζει πια από τις καρδιές όλων αυτών των ανθρώπων! Θα πνιγώ από τόση αγάπη! Είναι απλά το γνωστό 'το κάνω για να το κάνω' ή 'νιώθω όντως αυτό που κάνω'; Άρα πρέπει να είναι πολύ ευτυχισμένοι άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή...ή μόνον on camera; Προτιμώ να μάθω πόση αγάπη έχουν στις off camera ζωές τους....

Αν υποψιαστώ ότι δεν πεινάς, βρες λαγούμι να κρυφτείς....

Αθωότητα; Ποιος την έχασε, για να την βρούμε εμείς;

           Περί αθωότητος ο λόγος και πάντοτε οι γηραιότεροι αρέσκονται να αποκαλούν τα πιο παλιά χρόνια 'αθώα'. Ωραία, ναι. Αυτό το δέχομαι. Απλά, ναι. Κι αυτό το δέχομαι. Αλλά αθώα, με τίποτα. Για έναν και μόνο λόγο. Για το ότι ο άνθρωπος, δεν είναι από την φύση του αθώος. Η φύση του είναι πονηρή. Είναι επιρρεπής στο μίσος, την κακία, τον φθόνο την συκοφαντία, την δυσφήμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και σε καμία περίπτωση τα ήθη της εποχής δεν τα θεωρώ αθώα.
           Πόσο 'αθώα' μπορεί να ήταν μια κοινωνία που αρραβώνιαζε τα μωρά από κούνια, χωρίς να έχουν δικαίωμα ελεύθερης επιλογής και βούλησης, αργότερα στο μέλλον; Ποιες ήταν αυτές οι 'αθώες' κοινωνίες που πάντρευε μικρά κορίτσια με γερομπαμπαλήδες; Ποια ακριβώς ήταν αυτά τα 'αθώα' χρόνια που έπρεπε από 7 χρονών να δουλεύεις στο χωράφι για να θρέψεις τα άλλα 6 αδέρφια σου που ήταν μικρότερα από εσένα; 'Αθώες' ήταν οι εποχές, που αν ο άντρας ήταν 40 θεωρούνταν γεροντοπαλήκαρο και η ανύμφευτη κοπέλα στα 22, γεροντοκόρη; Οι μονομαχίες για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, έδιναν κι έπαιρναν. Τα φονικά. Τα παιδιά που τα έδιναν για υιοθεσίες επειδή δεν μπορούσαν να τα θρέψουν. Υπηρέτριες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και γίνονταν 'παιχνιδάκια' στα χέρια πλουσίων, που εκμεταλλέυονταν καταστάσεις. Κοπέλες που τους έταζαν γάμο και τις παρατούσαν έγγυες και δακτυλοδεικτούμενες στις 'ασπιλες' κοινωνίες. Τα προικιά. Τα σεμεδάκια. Και μέσα σε όλες αυτές τις ηθικά αναξιοπρεπείς καταστάσεις (γιατί η ηθική ήταν πάντοτε μια πλασματική έννοια), είχες κι έναν τρόπο ζωής, που ελλείψει τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, δυσχεραινόταν ακόμη περισσότερο.
             Ναι, είμαστε οι καλομαθημένες γενιές και μπράβο μας, που έχουμε τις τουαλέτες μέσα στο σπίτι κι όχι στην αυλή. Που πατάμε έναν διακόπτη κι έχουμε αυτομάτως φως. Που έχουμε τρεχούμενο νερό και δεν πλένουμε ακόμη στην σκάφη μέχρι να ασπρίσουν τα ρούχα. Που έχουμε αεροπλάνα να μας μεταφέρουν από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Που μιλάμε μέσω τηλεφώνου ή skype με τους ανθρώπους, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις. Ναι, αυτά όλα κι ακόμη περισσότερα, θεωρούνται μεγάλη τύχη αν και ακόμη για όλους δεν είναι δεδομένα. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και όνειρα θερινής νυκτός.
              Γιατί να νιώθουμε, όμως, ένοχοι που τα έχουμε όλα αυτά; Ο άνθρωπος εξελίσσεται κι αυτή είναι η σωστή πορεία των πραγμάτων. Το αν η εξέλιξη σε όλα αυτά μας οδηγεί πάντοτε σε καλά αποτελέσματα, αποτελεί ένα άλλο σημείο ανάλυσης. Για το σημερινό μας θέμα, συγκρίνουμε το εχθές με το τώρα. Σε μια συζήτηση, είχα ακούσει από γηραιές κυρίες το γνωστό "Ε, οι νέες σήμερα δεν αντέχουν. Εμείς κάποτε γεννούσαμε στα χωράφια, κάτω από τον ήλιο". Και είναι αυτό για εύσημα; Κι επειδή έτσι γεννούσατε εσείς, πρέπει εσαεί να καταδικαστεί η ανθρωπότητα; Φυσιολογικό ήταν κι αυτό; Ή μήπως θα έπρεπε να είμαστε μια ζωή σε εποχές που αν η γυναίκα δεν ήξερε να ράβει και να μαγειρεύει από τα 5 της χρόνια, δεν ήταν έτοιμη για γάμο;
               Ποτέ δεν πίστευα αυτόν τον αστικό και πανανθρώπινο μύθο, πως τα χρόνια άλλοτε ήταν 'αθώα'. Ούτε εύκολα ήταν, ούτε 'αθώα'. Αφήστε που δεν υπήρχε και τηλεόραση να διαδίδει τις αθλιότητες της εποχής σε χρόνο record. Μάλλον γι' αυτό έχουν ιεροποιηθεί εκείνα τα χρόνια. Ποιος ξέρει τι άλλα 'αθώα' πράγματα συνέβαιναν σε εκείνες τις 'αθώες' εποχές, σε όλες τις 'αθώες' κοινωνίες του κόσμου, που δεν τα μάθαιναν ούτε οι ίδιοι....
                Και για να είμαι ακόμη πιο ξεκάθαρη, ψηφίζω το σήμερα, το τώρα, με κλειστά τα μάτια! Τουλάχιστον έχω κι ένα χαρτί υγείας να χρησιμοποιήσω κι όχι φύλλα συκιάς!


Να μου λείπει το βύσσινο...


              

Lullabies in the dark - Iridium

        Κι αφού έπιασα από εχθές τα tracks άνευ στίχων, να ακόμα ένα ονειρικό ταξίδι στις νότες...!

Ούτε τρίχα να μην πετάει, παρακαλώ!

          Τι να κάνω, το παρατήρησα και θέλω να το καταθέσω, η δόλια., η καψερή! Λατρεύω να βλέπω όλες τις εκφωνήτριες δελτίων ειδήσεων, παρουσιάστριες είτε στα γνωστά, είτε στα περιφερειακά κανάλια, δημοσιογράφους γένους θηλυκού και γενικώς tv περσόνες, να είναι βαμμένες στο full, χτενισμένες στο πιο full και ντυμένες στην πένα. Το περπάτημά τους, είναι αυτό το 'είμαι ωραία, το ξέρω και το δείχνω', αλλά το χειρότερο από όλα είναι ότι υποκρίνονται πως παίρνουν συνέντευξη ή παρουσιάζουν το θέμα τους, ενώ ουσιαστικά είναι έκδηλη τόσο η βαρεμάρα, όσο και η αδιαφορία τους, ως προς αυτά που ακούνε από τον συνεντευξιαζόμενο και γενικώς πάνω στο θέμα. Το μείζον πρόβλημα είναι το εάν 'γράφουν' καλά στο γυαλί κι αν φαίνονται όντως περιποιημένες.
          Προφανώς μου δόθηκε το έναυσμα από κάτι που είδα και με έβαλε σε σκέψεις για ακόμη μια φορά, παρόλο που  βλέπω να συμβαίνει συνεχώς, διαρκώς κι ασταμάτητα. Ένιωσα τόσο περίεργα, να βλέπω Ελληνίδα δημοσιογράφο, να παίρνει συνέντευξη από έναν Ισπανό, εξαιρετικά μορφωμένο κύριο, που κατείχε άπταιστα την Ελληνικήν, είχε αυτή την μοναδική ηρεμία στο πρόσωπο, που για εμάς είναι σπάνιο θέαμα, έλεγε τόσο ενδιαφέροντα πράγματα και ήταν μια φυσιογνωμία με εκτόπισμα, που δεν είχε καμία ανάγκη να ντυθεί εξεζητημένα για να ουρλιάξει την ύπαρξή του και την συνετευξιάζουσα, να έχει πάει με αποκλειστικό σκοπό να κάνει μόδα και ως εκ τούτου ήταν ντυμένη σαν λατέρνα, αλλά το χειρότερο ήταν πως δεν έδινε καμία απολύτως σημασία σε αυτά που έλεγε ο συνομιλητής της. Κοίταζε προκλητικά γύρω τριγύρω, για να δει εάν την βλέπει κόσμος και οι ερωτήσεις διατυπώνονταν με τον αέρα του υποχρεωτικού, έως καταναγκαστικού έργου. Κι όμως, ο καθόλου υποκριτικά σεμνός κύριος, κατάφερε να την εξαφανίσει, βγάζοντάς την knock out και πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Τα too much ρούχα της και η 'ψεύτικη' αντιμετώπιση του συνεντευξιαζόμενου, της γύρισαν 'το παιχνίδι' ανάποδα.
          Το βαρύγδουπο είναι στην φύση μας. Όλα τα κάνουμε βαρύγδουπα. Ο τρόπος με τον οποίο ανακοινώνεται ένα τραγικό γεγονός, είναι βαρύγδουπος. Ο τρόπος με τον οποίο πρωταγωνιστούν όλοι σε σειρές και ταινίες, είναι βαρύγδουπος. Από τις ασπρόμαυρες ταινίες του '40 μέχρι και τα καθημερινά σήριαλ, είναι όλα τραβηγμένα από τα μαλλιά. Προχθές, έβλεπα να ψυχορραγεί σε ελληνική παλαιά ταινία, ο κακός της παρέας.....Τι να μας μάθει κι ο διεθνής κινηματογράφος!... Αυτό ήταν παίξιμο!...Υπερβολή μέχρι τέλους (να δηλώσω πως υπήρξε και μετάνοια, από πλευράς του, για ό,τι κακό έκανε σε αθώους, φτωχούς και τίμιους ανθρώπους ). Για να μην μιλήσω για τις πάλαι ποτέ καθημερινές σειρές, που αποτέλεσαν φάρο και εξακολουθούν να αποτελούν εγχειρίδιο 'σωστής' ερμηνείας με πομπώδες ύφος, αργούς διαλόγους και σοβαρό, μέχρι αηδίας, ύφος, που εν τέλει, μόνον άφθονο γέλιο προκαλούσαν.
            Επανέρχομαι στις εκπομπές και τα δελτία και λέγω, πως επειδή εδώ και χρόνια παρακολουθώ ξένα δελτία ειδήσεων, ακόμα και πρωινές ενημερωτικές εκπομπές, πάντα καταλήγω να κάνω τις ίδιες σκέψεις. Γιατί πρέπει να βγαίνουν όλες εδώ πέρα, τόσο εξεζητημένα στο γυαλί; Σε γαλλική ενημερωτική εκπομπή, εμφανίστηκε δημοσιογράφος υπέυθυνη για τα κινηματογραφικά νέα, με δερμάτινο μπουφανάκι! Αδιανόητο για τα δικά μας δεδομένα... Δερμάτινο= Προχειρότητα. Ποια επιθυμεί να εμφανιστεί προχείρως; Ουδεμία! Άρα το δερμάτινο, καίγεται στο πυρ το εξώτερο. Α, θα το πω! Στην γερμανική τηλεόραση έχω δει τα πιο καταπληκτικά μαθήματα style, από νεαρές, καλοντυμένες δημοσιογράφους, χωρίς υπερβολές στο maquillage και με πολύ cool αέρα!
            Ξαναεπισημαίνω το αυτονόητο. Ουδείς ζήτησε ή είπε να εμφανίζονται σαν να έχουν μόλις καθαρίσει την κάπνα από το τζάκι τους. Ο λανθασμένος όμως εγκεφαλικός συνδιασμός Περιποίηση= Υπερβολή, είναι μια μετάλλαξη της διαχρονικής αξίας περί γυναικείας φιλαρέσκειας που καταλήγει σε αντίθετα αποτελέσματα. Something in between please! How hard can it be?

Υ.Γ. Μήπως τελικά είναι το θέμα του 'αέρα' όλο το ζήτημα; Γιατί όταν έχεις αέρα και προσωπικότητα θα τρίζουν τα πατώματα, όπως και να 'χει!

Ας πάρουν από ένα δελτίο προς εκφώνηση όλες τους και τέλειωσε το ζήτημα!

Cafe Del Mar Aim - Cold Water Music

          Πόσα χρόνια έψαχνα τον τίτλο του, όπερ και εγένετο! Έκτοτε το ακούω ευλαβικά. Μου βγάζει κάτι μελαγχολικό αλλά με γλυκό τρόπο! Απλά με ταξιδεύει...

"Η εξαδέλφη μου Ραχήλ"

         Όπως έχω αφήσει να εννοηθεί, μου αρέσουν 1) τα βιβλία μυστηρίου, 2) το μυστήριο έτσι όπως το διαχειρίζεται η Daphne Du Maurier (δεν εξαιρώ τον King). Επομένως περαιτέρω συστάσεις δεν χρειάζονται ούτε τα γούστα μου, ούτε και η συγγραφεύς. Το βιβλίο 'Η εξαδέλφη μου Ραχήλ", δεν θα μπορούσε βέβαια να είναι υποδεέστερο της 'Ρεβέκκα'.
          Κάπου πάλι μπαίνει στο παιχνίδι η Κορνουάλη, όπου έχουμε δύο ξαδέρφια, ένας εκ των οποίων, για λόγους υγείας, πρέπει να πάει σε θερμότερα κλίματα για να γίνει καλά. Στα θερμότερα κλίματα, που πάει να πει στην Ιταλία, γνώριζει μια άλλη εξαδέλφη τους, νυν χήρα, παντρεμένη κατά το παρελθόν με  Ιταλό ευγενή και σε άσχημη οικονομική κατάσταση. Την παντρεύτηκε ο άνθρωπος, έλα όμως που ζήλεψε ο έταιρος εξάδελφος που έμαθε τα μαντάτα! Από εδώ και πέρα η ιστορία μπαίνει σε τροχιά, με έναν θάνατο (μαντέψτε ποιου), μια γνωριμία (μαντέψτε μεταξύ ποιων) και κάποιες υπόννοιες που μπαίνουν στο κεφάλι κάποιου (μαντέψτε ποιου), όσον αφορά την εμπλοκή κάποιου άλλου (πάλι μαντέψτε ποιου).
          Επειδή το καλύτερο σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι να παραμένει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη, φυσικά και δεν θα πω περισσότερα. Το ακόμα καλύτερο, όμως, είναι που στο τέλος μένεις με την απορία ΄τελικά ήταν ή δεν ήταν, έφταιγε ή δεν έφταιγε;' και κάπως έτσι φτάνεις στο 'the end' του βιβλίου, με το πασίγνωστο ερώτημα "to be or not to be", να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Α, όλα κι όλα. Αυτό το ερώτημα ταιριάζει παντού και πάντα!
          Εννοείται 'to be' (δεν χωρεί αμφιβολία περί τούτου) και εννοείται πως μια ανάγνωση αξίζει τον κόπο, γιατί αφ' ενός ο καιρός δεν ενδείκνυται για πολλές βόλτες κι αφ' ετέρου, τι πιο ωραίο, ενδιαφέρον και απολαυστικό, από ένα βιβλίο που θα σε αφήσει μετέωρο (αυτά είναι τα καλύτερά μου).
          "Η εξαδέλφη μου Ραχήλ" λοιπόν, για όποιον θέλει να μάθει τι είναι τέλος πάντων αυτή η εξαδέλφη και πώς θα εξελιχθεί το όλο ζήτημα!





 
     

Richard Ashcroft A Song For The Lovers

       Τι να πω τώρα για αυτό το άσμα! Το λατρεύω, μέχρι εκεί που δεν πάει. Ο γνωστός ιδρυτής των "The Verve", μας χάρισε αυτό το τραγούδι μόλις ξεκίνησε την solo καριέρα του και επειδή γενικώς αγαπώ την βρετανική μουσική, δεν υπήρχε περίπτωση να μην αγαπήσω τέτοιο αποτέλεσμα!

Μα την τύχη!

           Έτσι που καθόμουν χαλαρή εχθές το πρωί στον καναπέ (είχε και ψυχρούλα), σταμάτησα προς το τέλος μιας εκπομπής που έκαμνε μια κλήρωση και ζητήθηκε από τον καλεσμένο να πει ένα νούμερο από το 1 έως το 35. Είπε το 12. Από εκείνη την στιγμή άρχισα να σκέφτομαι. Τι είναι αυτό, που έκανε τον συγκεκριμένο τηλεθεατή να κερδίσει; Πήρε τηλέφωνο να δηλώσει συμμετοχή, όπως κι άλλα 34 άτομα. Εν αγνοία του κατατάχθηκε στην θέση νούμερο 12. Βρέθηκε ένας προσκεκλημένος που του ζητήθηκε να πει έναν αριθμό χωρίς να γνωρίζει και ο ίδιος, ποιος κρύβεται πίσω από κάθε νούμερο. Ίσως εάν ήταν κάποιος άλλος προσκεκλημένος, να έλεγε άλλο νούμερο. Ήταν όμως το τυχερό του να ακουστεί αυτός. Φαντάζομαι ότι ο κερδισμένος, που κατά πάσα πιθανότητα, παρακολουθούσε εκείνη την ώρα, βροντοφώναξε όχι μόνο "Κέρδισα", αλλά και "Μπράβο παιδί μου, που μου χάρισες το δώρο". Γιατί ουσιαστικά, η επιλογή του καλεσμένου όρισε την τύχη του συγκεκριμένου συμμετέχοντα.
          Έρχομαι λοιπόν να συνεχίσω την σκέψη μου περί του τι είναι όλο αυτό που οδήγησε κάποιον να κερδίσει; Τύχη; Κάτι πολύ περισσότερο από τύχη; Τι είναι αυτό που δεν βλέπουμε, αλλά υπάρχει; Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να είναι την σωστή ώρα στην κατάλληλη θέση; Πώς μπορεί να γίνει το αντίθετο; Ακατάλληλη στιγμή, στην ακατάλληλη θέση; Μπορούμε να το γνωρίζουμε εκ των προτέρων; Κάποιες φορές λέμε το γνωστό 'έχω προαίσθημα', που έχει δύο ενδεχόμενα. Ή που θα βγει σωστό ή που θα βγει λάθος (τι είπα τώρα...). Αυτό όμως, γιατί δεν το έχουμε όλοι οι άνθρωποι; Μπορούμε να το ελέγξουμε; Να το εντοπίσουμε και χρησιμοποιήσουμε αναλόγως; Πρόκειται για κάτι που όντως μπορεί να προβλεφθεί; Γιατί δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι την τύχη να κερδίζουμε; Γιατί, γενικώς δεν είμαστε όλοι τυχεροί ή όλοι άτυχοι; Φταίμε μήπως και οι ίδιοι; Εάν ναι, μέχρι που φτάνει η δική μας ευθύνη;
           Το ίδιο ισχύει και σε ένα σωρό άλλες περιπτώσεις! Ατελείωτες! Καλές και κακές. Κάποιος μπορεί να παίζει χρόνια τυχερά παιχνίδια κι άλλος να κερδίσει με την πρώτη φορά. Η τύχη του πρωτάρη; Δεν ξέρω τι είναι. Κάποιος προσπαθεί με τις ώρες να πιάσει γραμμή, για να μιλήσει με μια δημόσια υπηρεσία κι άλλος την πετυχαίνει (την γραμμή λέμε), έστω και με την δεύτερη. Πάλι είναι η τύχη του πρωτάρη; Και πάλι δεν ξέρω τι είναι.  Ξέρω, όμως, πόσο σχετικά μπορούν να γίνουν όλα. Αυτό είναι ο νόμος στην ζωή μου. Τα πάντα μπορεί να είναι σχετικά. Δεν υπάρχει ένας νόμος, μια παράμετρος, που καθορίζει κάτι συγκεκριμένο. Μια κατεύθυνση, ναι. Αλλά κάτι το απόλυτο όχι . Άλλωστε ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
           Εν τέλει, έχουμε να κάνουμε με μια φρεναπάτη; Ο φιλοπαίγμων τούτος κόσμος, κάνει πλάκα; Σε κάποιους; Σε όλους; Δεν διερωτώμαι για να λάβω απάντηση. Δεν νομίζω, εξάλλου, ότι υπάρχει μία και μοναδκή απάντηση. Είπα να αναρωτηθώ κι εγώ με την σειρά μου για κάτι εύλογο, που απλά προέκυψε μια ωραία πρωία, με συννεφιά και φθινοπωρινά χρώματα έξω στην φύση.
           Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρη, είναι ότι δεν είναι απαραιτήτως κακό , το να υπάρχει κάτι που να με ορίσει ή να με οδηγήσει στο να είμαι νικήτρια. Προσοχή όμως! Να είμαι τυχερή, όχι το αντίθετο! Μήπως τελικά να δηλώσω συμμετοχή σε κανέναν διαγωνισμό; Γι' αύτο έπεσα πάνω στην κλήρωση εν ώρα zapping....;
            Χμ, ιδού η απορία....

Ε, δεν είπα να το παρατραβήξω....

Hurts - Wonderful Life

         Μου αρέσει σαν τραγούδι, μου αρέσει σαν video clip, μου αρέσει στα χρώματα, μου αρέσει το θέμα του νερού, μου αρέσει τρελά το σημείο 2:24 έως 3:05 και ο τρόπος που τελειώνει, μου αρέσει που μπορεί και πυροδοτεί τα κύτταρά μου, για να χορέψω....όλα μου αρέσουν σε αυτό το υπέροχο track από τους Βρετανούς "Hurts" που μας λένε ότι η ζωή είναι ωραία.

Ιδού το ερώτημα

            Μμμμμ, ο καιρός είναι πολύ μουντός, σκοτεινός, αλλά ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν θα βρέξει ή όχι. Με τέτοιον καιρό λοιπόν, τι καλύτερο από λίγη λογοτεχνία. Όταν κάτι μου κάνει πολύ εντύπωση ή το βρίσκω βαθύ, φιλοσοφικά ορθό ή και πρακτικά/ λογικά σωστό, το καταγράφω. Η μόνη αμέλειά μου είναι πως δεν κατέγραψα σε ποιο βιβλίο διάβασα τι, οπότε αν και ήμουν σίγουρη ότι θα το θυμάμαι, με τον καιρό ξεθώριασαν οι λεπτομέρειες...Ας πρόσεχα, αλλά κρατάω το ζουμί και συνεχίζω:
             "Οι ενάρετοι αρκούνται να ονειρεύονται, αυτό που οι κακοί διαπράττουν στην ζωή": Γιατί ποιος είπε, ότι οιοσδήποτε θεωρείται ενάρετος, δεν θα μπει στον πειρασμό να σκεφτεί κάτι κακό; Ποιος δεν αναζητά την δικαίωση είτε από τους γραπτούς, είτε από τους άγραφους νόμους; Ποιος δεν έχει σκεφτεί έστω και μια φορά την εκδίκηση. Ο ενάρετος απλός θα την φανταστεί. Ο κακός θα την διαπράξει. Η σκέψη  και κατ' επέκταση το ερώτημά μου, βέβαια, από αυτό το σημείο κι έπειτα είναι σχετικά με το ποιος από τους δύο θα νιώσει τελικά καλύτερα. Αυτός που βασανίζεται με την σκέψη ότι δεν έβαλε τα πράγματα στην θέση τους όταν έπρεπε ή αυτός που τα έβαλε, αλλά αναλόγως του πόσο αναίσθητος ή κακός είναι, μπορεί να τα έκανε χειρότερα (αν και σε τέτοια περίπτωση ο βαθύτατα κακός ή αναίσθητος, μόνον χαρά μπορεί να νιώσει)! Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!
              "Είσαι άγγελος καλοσύνης ή ένας δειλός (εντάξει αλλιώς το ανέφερε στο βιβλίο το επίθετο 'δειλός') που δεν αντέχει να παραδεχτεί μια σύγκρουση, όταν συντελείται": Γιατί, ή που θα κρατήσεις Ολύμπια ψυχραιμία και υπομονή ή που θα κρυφτείς πίσω από ανθρώπους και καταστάσεις. Το ερώτημα είναι, αν θα κρυφτείς και εθελοτυφλείς απέναντι στην σύγκρουση, επειδή απεχθάνεσαι τους διαπληκτισμούς και τις εντάσεις ή επειδή υπάρχει αυτή η έμφυτη δειλία, για την οποία δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Κρατάω και το ενδεχόμενο να μην πρόκειται περί δειλίας, αλλά περί πονηριάς. Και μάλιστα κουτοπονηριάς, που αυτό είναι το χειρότερο.... Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!
               "Οι αδύναμοι άνθρωποι, δεν δίνουν ποτέ τέλος στα πράγματα. Απλά κάθονται και περιμένουν το τέλος": Συμφωνώ, λαμβάνοντας υπ'όψιν μια μικρή παράμετρο. Τέλος με τέλος έχει διαφορά. Υπάρχουν ανώδυνα τέλη, επώδυνα, σφοδρά, ελαφρά, μια ποικιλία όσο να 'ναι. Το θέμα είναι, εάν όλες οι καταστάσεις αξίζουν την συμμετοχή και την προσπάθειά σου ή μετά θα χρειαστεί να μουτζώνεσαι που έκανες και την παραμικρή προσπάθεια. Το ερώτημα είναι, εάν θα καταλήξεις να 'αυτομαστιγώνεσαι' που έκανες τον κόπο να ασχοληθείς και να δώσεις ένα τέλος ή όχι. Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!
                "Το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς, είναι να αποφύγει το χειρότερο" : Όχι ότι είναι παρήγορο κι αυτό. Απλά είναι λίγο καλύτερο από το γνωστό 'έχω πιάσει πάτο'. Οπότε θαρρώ πως είναι λίγο καλύτερο και ελπιδοφόρο το να απέχεις μερικά σκαλιά από την απόλυτη καταστροφή. Ακόμα κι έτσι, παρηγοριέσαι που δεν έφτασες στο τέλμα. Έχει ένα δίκιο ο συγγραφεύς. Το ερώτημα είναι, εάν είναι η καλύτερη σκέψη που μπορείς να κάνεις ώστε να αποφύγεις να βρεθείς σε εκείνο το σημείο που ξεκινάς να πνέεις τα μένεα ή θα συγκρατηθείς λόγω της άνωθεν διατύπωσης (η οποία είναι αρκετά παρήγορη, καθώς προείπα). Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!

                 Συμπερασματικά: Α) Μην νομίζετε πως εδώ τελειώσαμε....Θα επανέλθω...
                                              Β) Μην νομίζετε πως από τον πολύ προβληματισμό, δεν προλαβαίνω να φάω...
                                              Γ) Μην νομίζετε πως γενικώς είμαι προβληματισμένη όλη την ώρα...
                                              Δ) Τελικά μου άρεσε η αναδρομή σε τέτοιες εκφράσεις, συμπεράσματα, αποφθέγματα, διατυπώσεις.....Τα ξαναθυμήθηκα!

     

                                                                                                               

Nelly Furtado - Say It Right

       Αυτό το τραγούδι το έχω στην καρδιά μου. Αφού δείχνει και το L.A ένας λόγος παραπάνω! Δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν το λάτρεψε ή το χόρεψε! Enjoy! 

Καλό μήνα!

        Μα, τι απαράδεκτη που είμαι...Να μην ευχηθώ καλό μήνα, σε όλους; Είναι και ο αγαπημένος μου μήνας!

Λίγα σχόλια για τα γενέθλια...

         Και ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος θα κάνω. Οι προβληματισμοί μου πάνω σε αυτό το θέμα, είναι κάθε χρόνο οι ίδιοι και με ολίγον 'παιχνιδιάρικη' διάθεση, έρχομαι να αμολύσω τα σκυλιά.....
          Birthday Προβληματισμός Νο 1: Προς τι όλη αυτή η χαρά;! Τα γενέθλια έχουν πραγματικό νόημα όταν από τα 5 πας στα 6 ή από τα 23 στα 24. Το οξύμωρον του θέματος είναι, ότι από την μία όλοι χαίρονται και θέλουν να γιορτάζουν τα γενέθλιά τους κι από την άλλη κάνουν τα πάντα να δείχνουν νεότεροι. Όπως ερωτήθηκα σήμερα για το εάν και πώς θα γιορτάσω τα γενέθλιά μου, σαφώς και απάντησα το γνωστό "τι να γιορτάσω; Που μεγαλώνω;". Εδώ που τα λέμε, δεν είναι και για γιορτή όλο αυτό. Για περισυλλογή μάλιστα! Απλά όχι και να πέσουμε στα πατώματα από μελαγχολία!
          Birthday Προβληματισμός Νο 2: Το γνωστό μπέρδεμα "τα πόσα κλείνεις;". Έφτασα σε αυτήν την ηλικία κι ακόμα δεν έχω καταλάβει, ούτε πώς λειτουργεί το 'κλείσιμο' μιας ηλικίας, ούτε το νόημα. Απλούστατα γίνομαι 30 και τον επόμενο χρόνο τέτοια μέρα, θα είμαι 31, μιας και θα έχω ολοκληρώσει το μέτρημα των 12 μηνών που αντιστοιχούν σε κάθε ηλικία. Το ανοιγοκλείσιμο, σε τι εξυπηρετεί; Με την απλή λογική της αριθμητικής, άλλωστε, όταν πέρσι ήσουν 43, φέτος θα είσαι 44 γιατί έτσι προχωρούν οι αριθμοί κι αυτή είναι η φυσιολογική σειρά. Να πω ότι έκλεισα τα 36 και οδεύω στα 42, ε, αυτό έχει νόημα, οπότε είναι λογικό να μιλάω για 'άνοιγμα' και 'κλείσιμο'.
           Birthday Προβληματισμός Νο 3: Το γενέθλιο τραγουδάκι. Εντάξει έχει την πλάκα του. Είναι όμως ουτοπικό και πέρα για πέρα αναληθές. Μετά βεβαιότητος έχω να πω, πως σοφός κανείς δεν γίνεται, καθότι και διότι η σοφία είναι μια πολύ σχετική έννοια (όπως έχω αναφέρει και αλλού). Τα άσπρα μαλλιά τα αποκτούμε σε πολύ νεαρότερη ηλικία, άρα δίνω ένα τέλος στον συνδυασμό ηλικία-σοφία-μαλλί και μεγάλοι γινόμαστε ούτως ή άλλως από τα 18 κι έπειτα. Αν αναλογιστεί κιόλας κάποιος, ότι τα χρόνια που είσαι μεγάλος είναι δυσαναλόγως περισσότερα από αυτά που είσαι παιδάκι, τότε ασ'τά να πάνε! Τέλος να τονίσω, ότι πλέον, το να είσαι ασπρομάλλης, αγγίζει την σφαίρα του αστικού μύθου, γιατί με την συχνότητα που βλέπω τους άντρες να βάφουν τα μαλλιά τους, δεν θα υπάρχει δείγμα. Εδώ οι γυναίκες είναι αθώες, γιατί ανέκαθεν τα έβαφαν.
           Birthday Προβληματισμός Νο 4: Το τραγουδάκι σε multi-culti εκδοχή. Εάν ένα παιδικό (και μη) party δεν έχει και ευχετήριο τραγουδάκι σε άλλες γλώσσες, είναι απλά αποτυχημένο. Μόνο στο ελληνικό 'μεγάλος να γίνεις, με άσπρα μαλλιά' θα μείνεις; Βεβαίως και πρέπει να τραγουδήσεις σε όλες τις γλώσσες που γνωρίζεις γιατί είναι κι ένα είδος εξάσκησης για τα παιδιά που δίνουν πλέον εξετάσεις σε πτυχία ξένων γλωσσών από τα 5 τους (αυτό το ξέρω πάρα πολύ καλά από την καθηγητική σύντομη καριέρα μου). Εξάλλου ό,τι αφήνεις σε αφήνει, έτσι δεν είναι; Θα δώσω όμως συγχαρητήρια, σε όποιον δώσει τουλάχιστον έναν μήνα νωρίτερα, σε αυτούς που σκοπεύει να καλέσει, φωτοτυπία με το τραγούδι σε διάλεκτο τόνγκα και τσέουα (στο πρωτότυπο δεν μπορώ να τα γράψω), ώστε να τα έχουν μάθει απ'έξω κι ανακατωτά, μέχρι την μεγάλη στιγμή. Εδώ, θα βγάλω το καπέλο!
            Αυτά για σήμερα, κυρίες και κύριοι! Δεν έχω άλλους προβληματισμούς πάνω στο θέμα! Πάω τώρα να γιορτάσω με έναν ωραίο, αχνιστό καφέ το μεγάλωμά μου κατά ένα ολόκληρο έτος (αυτό θα πει εορτασμός)......


Επειδή ξέρω ένα μικρό 'ποντικάκι', που θα τρέξει να φάει γλυκό μόλις δει αυτήν την φωτογραφία, έχω να πω ότι θα το μάθω και δεν θα μου κρυφτεί.....

'Reptile' - The Church

       Ναι, σήμερα έχω τα γενέθλιά μου και είμαι χαρούμενη όχι για το γεγονός αυτό καθ'εαυτό, αλλά για το ότι είμαι σε μια άκρως δημιουργική ηλικία και μπορώ να πω κοιτάζοντας πίσω μου, ότι 'τα ερπετά' έχουν φύγει από την ζωή μου. Είτε επειδή τα έδιωξα εγώ, είτε επειδή έφυγαν από μόνα τους, είτε επειδή ήταν ο καιρός τους να εξαφανιστούν και νομοτελειακά, έτσι θα συνέβαινε. Λατρεμένο κομμάτι, με ακριβώς αυτόν τον τίτλο και στίχο, που άρπαξα για να σχολιάσω! Happy Birthday και σε όλους όσους γεννήθηκαν σαν σήμερα και πάντα με πολύ, πολύ Υγεία (τόσο οργανικά, όσο και ψυχικά και πνευματικά)!