Την Τετάρτη το απόγευμα, παρακολουθούσα τα τελευταία σμήνη περιχαρών πτηνών, να μας εγκαταλείπουν για πιο θερμά κλίματα...Τι όμορφο συναίσθημα να τα βλέπεις να φεύγουν....!Παρατηρώντας τα λοιπόν, άρχισα να σκέφτομαι με το όποιο μυαλό μου απέμεινε και εμένα την δόλια, την καψερή, ολίγα πραγματάκια:
Σκέψη Νο 1: Πόσο τυχερά είναι τα πουλιά, που γεννήθηκαν πουλιά κι όχι άνθρωποι! Υποθέτω ότι τα ίδια δεν το γνωρίζουν (και πώς άλλωστε;), ούτε και θα το μάθουν ποτέ. Από όλα τα ζώα του βασιλείου, πάντοτε τα θεωρούσα πιο προνομιούχα και τυχερά! Είναι ακόμα πιο ελεύθερα γιατί έχουν το πλεονέκτημα των φτερών, που τους επιτρέπει να πετάνε. Εάν οι αιθέρες δεν αποτελούν την απόλυτη έννοια της ελευθερίας και του ατελείωτου, τότε τι άλλο μπορεί να ταυτιστεί με το υπέρτατο αυτό αγαθό; ( Εξαιρείται το διάστημα γιατί δεν αποτελεί αίσθηση ελευθερίας, αλλά τρόμου και μοναξιάς). Τα ψαράκια πάντα τα λυπόμουν γιατί ζουν στην απόλυτη σιωπή, βγάζοντας μπουρμπουλήθρες. Η σιωπή των νερών είναι απόκοσμη και πέρα για πέρα τρομακτική! Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά σε στέρεο έδαφος, ζώντας τους κινδύνους της καθημερινότητας. Αν και όλα έχουν κάτι κοινό: Καμία αίσθηση του άγχους, της ζωής και του θανάτου, της δημιουργίας, των προβλημάτων... Μόνον την αίσθηση της επιβίωσης κι αυτό όχι για να το αναλύουν, να το σκέφτονται και να το φιλοσοφούν. Απλά για να ζουν! Μα τι τυχερούλια που είναι....!
Σκέψη Νο 2: Πόσες μέρες τους παίρνει για να φτάσουν στον προορισμό τους; Εντάξει αυτό δεν είναι σκέψη αλλά απορία. Δεν πειράζει, όμως! Εμείς παίρνουμε ένα αεροπλάνο και σε 24 ώρες έχουμε επιτύχει και το πιο μακρινό ταξίδι! Αυτά τα δόλια, που είναι και χωρίς καύσιμα, πόσο καιρό θα πετάνε; Πόσο συχνά κουράζονται; Κάθε πόσες ώρες σταματάνε για ξεκούραση;
Σκέψη Νο 3: Τι ωραίους σχηματισμούς κάνουν! Τι όμορφα που παρατάσσονται και ταξιδεύουν! Αν και πάντοτε λυπάμαι τα αργοπορημένα που έχουν ξεμείνει πιο πίσω και φτερουγίζουν με πάθος για να προλάβουν το τσούρμο. Ή που θα είναι πολύ αλανιάρικα ή που θα είναι χασομέρικα. Δεν εξηγείται διαφορετικά!
Σκέψη Νο 4: Μπορούν να κολλήσουν ασθένειες από τον άνθρωπο; Ποιες ακριβώς; Όλες; Συγκεκριμένες; Και να είναι μικροβιοφορείς για μήνες; Να τις εξαπλώσουν άμεσα ή εν καιρώ; Τώρα θα μου πεις τι πας και διερωτάσαι; Με προβοκάρισε η θέα τους. That's it...
Mesdames et messieurs αυτό ήτο το ερέθισμα και κάποιες σκέψεις-απορίες....
Εις το επανιδείν και επανακούειν....
Υ.Γ. Να ζει κανείς σαν πουλί ή σαν άνθρωπος; Σαν πουλί δεν θα μπεις ποτέ στον κόπο να συγκρίνεις. Σαν άνθρωπος δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις πουλί. Οπότε έκαστος στο είδος του!
Σκέψη Νο 1: Πόσο τυχερά είναι τα πουλιά, που γεννήθηκαν πουλιά κι όχι άνθρωποι! Υποθέτω ότι τα ίδια δεν το γνωρίζουν (και πώς άλλωστε;), ούτε και θα το μάθουν ποτέ. Από όλα τα ζώα του βασιλείου, πάντοτε τα θεωρούσα πιο προνομιούχα και τυχερά! Είναι ακόμα πιο ελεύθερα γιατί έχουν το πλεονέκτημα των φτερών, που τους επιτρέπει να πετάνε. Εάν οι αιθέρες δεν αποτελούν την απόλυτη έννοια της ελευθερίας και του ατελείωτου, τότε τι άλλο μπορεί να ταυτιστεί με το υπέρτατο αυτό αγαθό; ( Εξαιρείται το διάστημα γιατί δεν αποτελεί αίσθηση ελευθερίας, αλλά τρόμου και μοναξιάς). Τα ψαράκια πάντα τα λυπόμουν γιατί ζουν στην απόλυτη σιωπή, βγάζοντας μπουρμπουλήθρες. Η σιωπή των νερών είναι απόκοσμη και πέρα για πέρα τρομακτική! Όλα τα υπόλοιπα, είναι απλά σε στέρεο έδαφος, ζώντας τους κινδύνους της καθημερινότητας. Αν και όλα έχουν κάτι κοινό: Καμία αίσθηση του άγχους, της ζωής και του θανάτου, της δημιουργίας, των προβλημάτων... Μόνον την αίσθηση της επιβίωσης κι αυτό όχι για να το αναλύουν, να το σκέφτονται και να το φιλοσοφούν. Απλά για να ζουν! Μα τι τυχερούλια που είναι....!
Σκέψη Νο 2: Πόσες μέρες τους παίρνει για να φτάσουν στον προορισμό τους; Εντάξει αυτό δεν είναι σκέψη αλλά απορία. Δεν πειράζει, όμως! Εμείς παίρνουμε ένα αεροπλάνο και σε 24 ώρες έχουμε επιτύχει και το πιο μακρινό ταξίδι! Αυτά τα δόλια, που είναι και χωρίς καύσιμα, πόσο καιρό θα πετάνε; Πόσο συχνά κουράζονται; Κάθε πόσες ώρες σταματάνε για ξεκούραση;
Σκέψη Νο 3: Τι ωραίους σχηματισμούς κάνουν! Τι όμορφα που παρατάσσονται και ταξιδεύουν! Αν και πάντοτε λυπάμαι τα αργοπορημένα που έχουν ξεμείνει πιο πίσω και φτερουγίζουν με πάθος για να προλάβουν το τσούρμο. Ή που θα είναι πολύ αλανιάρικα ή που θα είναι χασομέρικα. Δεν εξηγείται διαφορετικά!
Σκέψη Νο 4: Μπορούν να κολλήσουν ασθένειες από τον άνθρωπο; Ποιες ακριβώς; Όλες; Συγκεκριμένες; Και να είναι μικροβιοφορείς για μήνες; Να τις εξαπλώσουν άμεσα ή εν καιρώ; Τώρα θα μου πεις τι πας και διερωτάσαι; Με προβοκάρισε η θέα τους. That's it...
Mesdames et messieurs αυτό ήτο το ερέθισμα και κάποιες σκέψεις-απορίες....
Εις το επανιδείν και επανακούειν....
Υ.Γ. Να ζει κανείς σαν πουλί ή σαν άνθρωπος; Σαν πουλί δεν θα μπεις ποτέ στον κόπο να συγκρίνεις. Σαν άνθρωπος δεν θα μπορέσεις ποτέ να γίνεις πουλί. Οπότε έκαστος στο είδος του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου