Περί αθωότητος ο λόγος και πάντοτε οι γηραιότεροι αρέσκονται να αποκαλούν τα πιο παλιά χρόνια 'αθώα'. Ωραία, ναι. Αυτό το δέχομαι. Απλά, ναι. Κι αυτό το δέχομαι. Αλλά αθώα, με τίποτα. Για έναν και μόνο λόγο. Για το ότι ο άνθρωπος, δεν είναι από την φύση του αθώος. Η φύση του είναι πονηρή. Είναι επιρρεπής στο μίσος, την κακία, τον φθόνο την συκοφαντία, την δυσφήμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και σε καμία περίπτωση τα ήθη της εποχής δεν τα θεωρώ αθώα.
Πόσο 'αθώα' μπορεί να ήταν μια κοινωνία που αρραβώνιαζε τα μωρά από κούνια, χωρίς να έχουν δικαίωμα ελεύθερης επιλογής και βούλησης, αργότερα στο μέλλον; Ποιες ήταν αυτές οι 'αθώες' κοινωνίες που πάντρευε μικρά κορίτσια με γερομπαμπαλήδες; Ποια ακριβώς ήταν αυτά τα 'αθώα' χρόνια που έπρεπε από 7 χρονών να δουλεύεις στο χωράφι για να θρέψεις τα άλλα 6 αδέρφια σου που ήταν μικρότερα από εσένα; 'Αθώες' ήταν οι εποχές, που αν ο άντρας ήταν 40 θεωρούνταν γεροντοπαλήκαρο και η ανύμφευτη κοπέλα στα 22, γεροντοκόρη; Οι μονομαχίες για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, έδιναν κι έπαιρναν. Τα φονικά. Τα παιδιά που τα έδιναν για υιοθεσίες επειδή δεν μπορούσαν να τα θρέψουν. Υπηρέτριες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και γίνονταν 'παιχνιδάκια' στα χέρια πλουσίων, που εκμεταλλέυονταν καταστάσεις. Κοπέλες που τους έταζαν γάμο και τις παρατούσαν έγγυες και δακτυλοδεικτούμενες στις 'ασπιλες' κοινωνίες. Τα προικιά. Τα σεμεδάκια. Και μέσα σε όλες αυτές τις ηθικά αναξιοπρεπείς καταστάσεις (γιατί η ηθική ήταν πάντοτε μια πλασματική έννοια), είχες κι έναν τρόπο ζωής, που ελλείψει τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, δυσχεραινόταν ακόμη περισσότερο.
Ναι, είμαστε οι καλομαθημένες γενιές και μπράβο μας, που έχουμε τις τουαλέτες μέσα στο σπίτι κι όχι στην αυλή. Που πατάμε έναν διακόπτη κι έχουμε αυτομάτως φως. Που έχουμε τρεχούμενο νερό και δεν πλένουμε ακόμη στην σκάφη μέχρι να ασπρίσουν τα ρούχα. Που έχουμε αεροπλάνα να μας μεταφέρουν από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Που μιλάμε μέσω τηλεφώνου ή skype με τους ανθρώπους, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις. Ναι, αυτά όλα κι ακόμη περισσότερα, θεωρούνται μεγάλη τύχη αν και ακόμη για όλους δεν είναι δεδομένα. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και όνειρα θερινής νυκτός.
Γιατί να νιώθουμε, όμως, ένοχοι που τα έχουμε όλα αυτά; Ο άνθρωπος εξελίσσεται κι αυτή είναι η σωστή πορεία των πραγμάτων. Το αν η εξέλιξη σε όλα αυτά μας οδηγεί πάντοτε σε καλά αποτελέσματα, αποτελεί ένα άλλο σημείο ανάλυσης. Για το σημερινό μας θέμα, συγκρίνουμε το εχθές με το τώρα. Σε μια συζήτηση, είχα ακούσει από γηραιές κυρίες το γνωστό "Ε, οι νέες σήμερα δεν αντέχουν. Εμείς κάποτε γεννούσαμε στα χωράφια, κάτω από τον ήλιο". Και είναι αυτό για εύσημα; Κι επειδή έτσι γεννούσατε εσείς, πρέπει εσαεί να καταδικαστεί η ανθρωπότητα; Φυσιολογικό ήταν κι αυτό; Ή μήπως θα έπρεπε να είμαστε μια ζωή σε εποχές που αν η γυναίκα δεν ήξερε να ράβει και να μαγειρεύει από τα 5 της χρόνια, δεν ήταν έτοιμη για γάμο;
Ποτέ δεν πίστευα αυτόν τον αστικό και πανανθρώπινο μύθο, πως τα χρόνια άλλοτε ήταν 'αθώα'. Ούτε εύκολα ήταν, ούτε 'αθώα'. Αφήστε που δεν υπήρχε και τηλεόραση να διαδίδει τις αθλιότητες της εποχής σε χρόνο record. Μάλλον γι' αυτό έχουν ιεροποιηθεί εκείνα τα χρόνια. Ποιος ξέρει τι άλλα 'αθώα' πράγματα συνέβαιναν σε εκείνες τις 'αθώες' εποχές, σε όλες τις 'αθώες' κοινωνίες του κόσμου, που δεν τα μάθαιναν ούτε οι ίδιοι....
Και για να είμαι ακόμη πιο ξεκάθαρη, ψηφίζω το σήμερα, το τώρα, με κλειστά τα μάτια! Τουλάχιστον έχω κι ένα χαρτί υγείας να χρησιμοποιήσω κι όχι φύλλα συκιάς!
Να μου λείπει το βύσσινο...
Πόσο 'αθώα' μπορεί να ήταν μια κοινωνία που αρραβώνιαζε τα μωρά από κούνια, χωρίς να έχουν δικαίωμα ελεύθερης επιλογής και βούλησης, αργότερα στο μέλλον; Ποιες ήταν αυτές οι 'αθώες' κοινωνίες που πάντρευε μικρά κορίτσια με γερομπαμπαλήδες; Ποια ακριβώς ήταν αυτά τα 'αθώα' χρόνια που έπρεπε από 7 χρονών να δουλεύεις στο χωράφι για να θρέψεις τα άλλα 6 αδέρφια σου που ήταν μικρότερα από εσένα; 'Αθώες' ήταν οι εποχές, που αν ο άντρας ήταν 40 θεωρούνταν γεροντοπαλήκαρο και η ανύμφευτη κοπέλα στα 22, γεροντοκόρη; Οι μονομαχίες για ξεκαθάρισμα λογαριασμών, έδιναν κι έπαιρναν. Τα φονικά. Τα παιδιά που τα έδιναν για υιοθεσίες επειδή δεν μπορούσαν να τα θρέψουν. Υπηρέτριες που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα και γίνονταν 'παιχνιδάκια' στα χέρια πλουσίων, που εκμεταλλέυονταν καταστάσεις. Κοπέλες που τους έταζαν γάμο και τις παρατούσαν έγγυες και δακτυλοδεικτούμενες στις 'ασπιλες' κοινωνίες. Τα προικιά. Τα σεμεδάκια. Και μέσα σε όλες αυτές τις ηθικά αναξιοπρεπείς καταστάσεις (γιατί η ηθική ήταν πάντοτε μια πλασματική έννοια), είχες κι έναν τρόπο ζωής, που ελλείψει τεχνολογίας και τεχνογνωσίας, δυσχεραινόταν ακόμη περισσότερο.
Ναι, είμαστε οι καλομαθημένες γενιές και μπράβο μας, που έχουμε τις τουαλέτες μέσα στο σπίτι κι όχι στην αυλή. Που πατάμε έναν διακόπτη κι έχουμε αυτομάτως φως. Που έχουμε τρεχούμενο νερό και δεν πλένουμε ακόμη στην σκάφη μέχρι να ασπρίσουν τα ρούχα. Που έχουμε αεροπλάνα να μας μεταφέρουν από την μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Που μιλάμε μέσω τηλεφώνου ή skype με τους ανθρώπους, εκμηδενίζοντας τις αποστάσεις. Ναι, αυτά όλα κι ακόμη περισσότερα, θεωρούνται μεγάλη τύχη αν και ακόμη για όλους δεν είναι δεδομένα. Θα έλεγα μάλιστα ότι είναι και όνειρα θερινής νυκτός.
Γιατί να νιώθουμε, όμως, ένοχοι που τα έχουμε όλα αυτά; Ο άνθρωπος εξελίσσεται κι αυτή είναι η σωστή πορεία των πραγμάτων. Το αν η εξέλιξη σε όλα αυτά μας οδηγεί πάντοτε σε καλά αποτελέσματα, αποτελεί ένα άλλο σημείο ανάλυσης. Για το σημερινό μας θέμα, συγκρίνουμε το εχθές με το τώρα. Σε μια συζήτηση, είχα ακούσει από γηραιές κυρίες το γνωστό "Ε, οι νέες σήμερα δεν αντέχουν. Εμείς κάποτε γεννούσαμε στα χωράφια, κάτω από τον ήλιο". Και είναι αυτό για εύσημα; Κι επειδή έτσι γεννούσατε εσείς, πρέπει εσαεί να καταδικαστεί η ανθρωπότητα; Φυσιολογικό ήταν κι αυτό; Ή μήπως θα έπρεπε να είμαστε μια ζωή σε εποχές που αν η γυναίκα δεν ήξερε να ράβει και να μαγειρεύει από τα 5 της χρόνια, δεν ήταν έτοιμη για γάμο;
Ποτέ δεν πίστευα αυτόν τον αστικό και πανανθρώπινο μύθο, πως τα χρόνια άλλοτε ήταν 'αθώα'. Ούτε εύκολα ήταν, ούτε 'αθώα'. Αφήστε που δεν υπήρχε και τηλεόραση να διαδίδει τις αθλιότητες της εποχής σε χρόνο record. Μάλλον γι' αυτό έχουν ιεροποιηθεί εκείνα τα χρόνια. Ποιος ξέρει τι άλλα 'αθώα' πράγματα συνέβαιναν σε εκείνες τις 'αθώες' εποχές, σε όλες τις 'αθώες' κοινωνίες του κόσμου, που δεν τα μάθαιναν ούτε οι ίδιοι....
Και για να είμαι ακόμη πιο ξεκάθαρη, ψηφίζω το σήμερα, το τώρα, με κλειστά τα μάτια! Τουλάχιστον έχω κι ένα χαρτί υγείας να χρησιμοποιήσω κι όχι φύλλα συκιάς!
Να μου λείπει το βύσσινο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου