Ιδού το ερώτημα

            Μμμμμ, ο καιρός είναι πολύ μουντός, σκοτεινός, αλλά ακόμη δεν έχει αποφασίσει αν θα βρέξει ή όχι. Με τέτοιον καιρό λοιπόν, τι καλύτερο από λίγη λογοτεχνία. Όταν κάτι μου κάνει πολύ εντύπωση ή το βρίσκω βαθύ, φιλοσοφικά ορθό ή και πρακτικά/ λογικά σωστό, το καταγράφω. Η μόνη αμέλειά μου είναι πως δεν κατέγραψα σε ποιο βιβλίο διάβασα τι, οπότε αν και ήμουν σίγουρη ότι θα το θυμάμαι, με τον καιρό ξεθώριασαν οι λεπτομέρειες...Ας πρόσεχα, αλλά κρατάω το ζουμί και συνεχίζω:
             "Οι ενάρετοι αρκούνται να ονειρεύονται, αυτό που οι κακοί διαπράττουν στην ζωή": Γιατί ποιος είπε, ότι οιοσδήποτε θεωρείται ενάρετος, δεν θα μπει στον πειρασμό να σκεφτεί κάτι κακό; Ποιος δεν αναζητά την δικαίωση είτε από τους γραπτούς, είτε από τους άγραφους νόμους; Ποιος δεν έχει σκεφτεί έστω και μια φορά την εκδίκηση. Ο ενάρετος απλός θα την φανταστεί. Ο κακός θα την διαπράξει. Η σκέψη  και κατ' επέκταση το ερώτημά μου, βέβαια, από αυτό το σημείο κι έπειτα είναι σχετικά με το ποιος από τους δύο θα νιώσει τελικά καλύτερα. Αυτός που βασανίζεται με την σκέψη ότι δεν έβαλε τα πράγματα στην θέση τους όταν έπρεπε ή αυτός που τα έβαλε, αλλά αναλόγως του πόσο αναίσθητος ή κακός είναι, μπορεί να τα έκανε χειρότερα (αν και σε τέτοια περίπτωση ο βαθύτατα κακός ή αναίσθητος, μόνον χαρά μπορεί να νιώσει)! Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!
              "Είσαι άγγελος καλοσύνης ή ένας δειλός (εντάξει αλλιώς το ανέφερε στο βιβλίο το επίθετο 'δειλός') που δεν αντέχει να παραδεχτεί μια σύγκρουση, όταν συντελείται": Γιατί, ή που θα κρατήσεις Ολύμπια ψυχραιμία και υπομονή ή που θα κρυφτείς πίσω από ανθρώπους και καταστάσεις. Το ερώτημα είναι, αν θα κρυφτείς και εθελοτυφλείς απέναντι στην σύγκρουση, επειδή απεχθάνεσαι τους διαπληκτισμούς και τις εντάσεις ή επειδή υπάρχει αυτή η έμφυτη δειλία, για την οποία δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Κρατάω και το ενδεχόμενο να μην πρόκειται περί δειλίας, αλλά περί πονηριάς. Και μάλιστα κουτοπονηριάς, που αυτό είναι το χειρότερο.... Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!
               "Οι αδύναμοι άνθρωποι, δεν δίνουν ποτέ τέλος στα πράγματα. Απλά κάθονται και περιμένουν το τέλος": Συμφωνώ, λαμβάνοντας υπ'όψιν μια μικρή παράμετρο. Τέλος με τέλος έχει διαφορά. Υπάρχουν ανώδυνα τέλη, επώδυνα, σφοδρά, ελαφρά, μια ποικιλία όσο να 'ναι. Το θέμα είναι, εάν όλες οι καταστάσεις αξίζουν την συμμετοχή και την προσπάθειά σου ή μετά θα χρειαστεί να μουτζώνεσαι που έκανες και την παραμικρή προσπάθεια. Το ερώτημα είναι, εάν θα καταλήξεις να 'αυτομαστιγώνεσαι' που έκανες τον κόπο να ασχοληθείς και να δώσεις ένα τέλος ή όχι. Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!
                "Το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς, είναι να αποφύγει το χειρότερο" : Όχι ότι είναι παρήγορο κι αυτό. Απλά είναι λίγο καλύτερο από το γνωστό 'έχω πιάσει πάτο'. Οπότε θαρρώ πως είναι λίγο καλύτερο και ελπιδοφόρο το να απέχεις μερικά σκαλιά από την απόλυτη καταστροφή. Ακόμα κι έτσι, παρηγοριέσαι που δεν έφτασες στο τέλμα. Έχει ένα δίκιο ο συγγραφεύς. Το ερώτημα είναι, εάν είναι η καλύτερη σκέψη που μπορείς να κάνεις ώστε να αποφύγεις να βρεθείς σε εκείνο το σημείο που ξεκινάς να πνέεις τα μένεα ή θα συγκρατηθείς λόγω της άνωθεν διατύπωσης (η οποία είναι αρκετά παρήγορη, καθώς προείπα). Ρητορικό το ερώτημα....Κρατάω στο μυαλό τον προβληματισμό!

                 Συμπερασματικά: Α) Μην νομίζετε πως εδώ τελειώσαμε....Θα επανέλθω...
                                              Β) Μην νομίζετε πως από τον πολύ προβληματισμό, δεν προλαβαίνω να φάω...
                                              Γ) Μην νομίζετε πως γενικώς είμαι προβληματισμένη όλη την ώρα...
                                              Δ) Τελικά μου άρεσε η αναδρομή σε τέτοιες εκφράσεις, συμπεράσματα, αποφθέγματα, διατυπώσεις.....Τα ξαναθυμήθηκα!