Απεχθάνομαι...

            ....Κάτι αποκρουστικά, μακριά νύχια που χρησιμεύουν για κουταλάκια με τα οποία παίρνεις την ζάχαρη για να βάλεις στον καφέ (ή όποιος βάζει τελοσπάντων ζάχαρη στον καφέ), δηλαδή χρησιμεύουν για scoop προς το ελληνικότερον (ευθυμήσαμε πάλι)! Είναι άσχημα, είναι μικροβιοφορείς υψίστου κινδύνου και ουαί και γρατζουνιστείς από τέτοιο νύχι...Μπορεί μέχρι και αντιλυσσικό να χρειαστείς μαζί με όλα τα άλλα! Δεν ξέρω πώς μπορείς να κάνεις το ο,τιδήποτε με τέτοια νύχια, από το να πιάσεις κάτι μέχρι να πληκτρολογήσεις σε τηλέφωνο, όλα δυσχεραίνονται. Η εικόνα δε, όταν βγαίνει το τεχνητό νύχι από πάνω , είναι ελεεινή και τρισάθλια, δηλαδή από όπου κι αν το πιάσεις, οι μικροοργανισμοί και ο κακοφορμισμός καραδοκούν...Καλό καφέ ή καλή όρεξη...!


Εδώ, ένα μικροσκόπιο μπορεί να βγάλει λαυράκια!

Λατρεύω...

           ...Την κόρα σε πίτες, πίτσες, ψωμιά και λοιπά λαχταριστά ζυμαροειδή! Μέσα στην κόρα, ανακαλύπτω πάντα κάτι από την μαγεία της γης και της ευφυίας του ανθρώπου. Το σιτάρι ή το καλαμπόκι ή ό,τι άλλο που έμαθε ο άνθρωπος να καλλιεργεί και να το επεξεργάζεται μετέπειτα για να καταλήξει σε αλεύρι..Είναι η υγιής συνεργασία της αιώνιας και κυριολεκτικά παντοδύναμης Γαίας, με την καλή εξυπνάδα και μεταφορική παντοδυναμία του ανθρώπου που ψάχνει τον υποχρεωτικό τρόπο να επιβιώσει στους αιώνες. Μαζί με λίγο νερό, αυγά και μαγιά δημιουργεί αυτό το πάντρεμα που με ταξιδεύει σε χρόνους όπου δεν υπήρχε το παραπάνω αλλά ήταν εκτιμητέο το βασικό. Αυτή την σύνθεση σκέψεων και την αυθεντική νοστιμιά, την βρίσκω μόνο σε αυτό που θεωρείται περίσσευμα ή που πολλοί παραπετούν σαν άχρηστο...Άχρηστο και πρώτη ύλη δεν ταυτίζονται τουλάχιστον για την δική μου νόηση!

 

"Μακριά Μαλλιά και λίγη Γνώση"

        Να με συγχωρείτε που θα σχολιάσω κάποιο τηλεοπτικό πρόγραμμα-δεν το έχω κάνει μέχρι στιγμής- αλλά πέρα από τον χλευασμό και την διάθεση ειρωνείας, ένιωσα προσωπικά θιγμένη και ντροπιασμένη εκ μέρους του γυναικείου φύλου.
        Μιλάω, φυσικά, για το Επόμενο Εγχώριο Μοντέλο Κορυφής, που πολύ αμφιβάλλω αν θα είναι Κορυφής (τις βλέπω αρκετά χαζοχαρούμενες τις περισσότερες ) και κάτι μού λέει ότι οι περισσότερες θα παραμείνουν Εγχώριες, γιατί που θα βρουν καλύτερα από εδώ! Λίγο ο γνωστός τους γνωστού και θα πετύχει η φωτογραφισούλα...Όσο για το Επόμενη, είναι το πλέον σίγουρο γιατί θα υπάρξουν και Μεθεπόμενες και Παραμεθεπόμενες και ούτω καθεξής....
         Κατ'αρχάς να εξηγήσω ότι για κορίτσι, δεν το έχω με τα μαλλιά μου. Εκεί που καθόμουν αποφάσιζα να πάω να τα κόψω μέχρι το αυτί, τα έβαψα στα 18 και πέρασα μεγάλη στενοχώρια που έβαλα χημικά στο κεφάλι μου, οπότε από τα 19 μέχρι σήμερα που είμαι 34 δεν τα έχω ξαναπειράξει. Τα προτιμώ φυσικά, λαμπερά, υγιή, άσπιλα κι αμόλυντα. Η βαφή, όμως, είναι τελείως διαφορετικό κομμάτι από το κόψιμο!
          Δεν ξέρω κατά πόσο ήταν σενάριο, θέατρο ή πραγματικότητα γιατί με την τηλεόραση κρατάω μικρό καλάθι! Εν έτη 2018, όταν ο κόσμος αλλάζει δραματικά γύρω μας  και εξακολουθούμε και ζούμε σε πτωτική τάση κι όχι σε κάποια έστω και επίπλαστη ευημερία (αυτή, βέβαια, μάς οδήγησε στο σημερινό και εξακολουθητικό χάλι), ήθελα να πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος αναθεώρησε τον μικρόκοσμό του.
         Τουτέστιν, που λέει κι ο Βογιατζής, εκτιμάει μια καλή παρέα, μια κεφάτη έξοδο, μια πίτσα στο σπίτι, τον αχνιστό γαλλικό καφέ, μια υπέροχη μουσική, ένα καλό βιβλίο, μια δωρεά σε σύλλογο καρκινοπαθών, ένα ευρώ σε άστεγο ή σε μουσικό του δρόμου (ή και τα δύο), την κυριακάτικη εφημερίδα, μια βόλτα στην παραλία ( ή σε όποιο σημείο), την ποδηλατάδα του, ένα ωραίο θεατρικό έργο, μια όμορφη ταινία, μια καθηλωτική σειρά, ένα δημιούργημα που έφτιαξε με τα χέρια του, μια ειλικρινή ευχαριστία για την τωρινή υγεία του, το άνοιγμα του μυαλού του προς γνώση μιας νέας πληροφορίας ή εμπειρίας, ένα ευχάριστο, γρήγορο ταξιδάκι, ένα δωράκι προς τον εαυτό του ή προς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μια επικοδομητική συζήτηση χωρίς φωνασκίες και μαλλιοτραβήγματα, μια χείρα βοηθείας προς τον διπλανό του...
         Το μεγαλύτερο, ίσως, λάθος που κάνω, είναι να κρίνω τον κόσμο με τα δικά μου μάτια και την δική μου νόηση. Τα άνωθεν ήταν η προσωπική αξιολόγηση και αναθεώρηση της κατάστασης και του μικρόκοσμού μου!
         Οι τρίχες, όμως, δεν είναι μέσα στο φάσμα μου και λυπάμαι που είναι στο φάσμα κακομαθημένων 20χρονων κοράσιων, που η ζωή τους αρχίζει και τελειώνει στις τρίχες τους (που είναι μονόδρομος να ξαναμακρύνουν). Δεν γνωρίζω αν χαϊδεύτηκαν παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά δεν μιλάμε για θάνατο ή αρρώστια...
         Εάν ο σκοπός του επεισοδίου ήταν να δείξει πόσο ηλίθιες, bimbos, σαχλές κι ανασφαλείς μπορούμε να γίνουμε, το πέτυχε και με το παραπάνω. Μπαίνω στον κόπο να ασχοληθώ για να φωνάξω πως δεν είμαστε όλες έτσι, γιατί υπάρχουμε κι εμείς που πιστεύουμε στον εαυτό μας, που δεν μας ενοχλούν οι μύτες, τα αυτιά ή το στήθος μας, που τα αφήσαμε πίσω μας όταν ήμαστε 15, που καταλαβαίνουμε ότι έχουμε δύναμη με το χαμόγελο και το καθαρό βλέμμα μας, την ευγενική ψυχή μας, την ευγένειά μας γενικότερα, την στόφα μας στις μεγάλες δυσκολίες της ζωής, στην αντιμετώπιση ακόμα και των μικρότερων (δυσκολιών λέμε)...
         Οι τσιρίδες και τα δάκρυα για τα μαλλιά συγκαταλέγονται στα πιο trash θεάματα που έχω δει μέχρι στιγμής και θαρρώ πως επάξια κέρδισε τον τίτλο...

Όλα τα υπόλοιπα τα αφήνω στην κρίση σας...
Η δική μου κρίση λέει πως δεν φτάνει μόνο ένα μαλλί για να γίνει super model, αλλά και πολλά άλλα...
Κι εγώ νιώθω το super model της δικής μου καθημερινότητας, γιατί έχω μια ακαταμάχητη προσωπικότητα...

Κι όπως είπε ο Αλέξανδρος Δουμάς "Ο άνθρωπος γεννιέται χωρίς δόντια, χωρία μαλλιά και χωρίς αυταπάτες κι έτσι πεθαίνει, χωρίς δόντια, χωρίς μαλλιά και χωρίς αυταπάτες"

Mötley Crüe - Home Sweet Home ('91 Remix Video)

        Καιρό είχα να ανεβάσω μουσική! Με αφορμή το κείμενο "Home Sweet Home", είχα δύο επιλογές: Ή το "Sweet Home Alabama" των Lynyrd Skynyrd ή το "Home Sweet Home" των Motley Crue. Κι επειδή οι Crue κερδίζουν κατά κράτος στην καρδιά μου, επέλεξα ένα κομμάτι που ούτε  οι ίδιοι πίστευαν ότι θα έχει τόσο μεγάλη απήχηση στο κοινό...Επίσης το Los Angeles κερδίζει κατά κράτος στην καρδιά μου...!

Home Sweet Home

       Καθώς προχωρούσαμε με τον σύζυγό μου επί της Λεωφόρου Στρατού βράδυ, άκουσα δύο γυναίκες γύρω στα 50 να συζητάνε περί διακοπών....Η μία εκ των δύο τόνισε πως πια, όπου και να πάει την τρίτη μέρα θέλει να γυρίσει πίσω!
        Η κουβέντα της, με έβαλε σε πολλές σκέψεις, με πρώτη και καλύτερη "Για στάσου, μήπως έχω αλλάξει κι εγώ"; Μπορεί να μην είμαι ακόμα 50, αλλά στην ηλικία που είμαι τώρα δεν έχω καμία σχέση με το πώς ήμουν στα 20 ή τα 25.Μπορώ να πω μάλιστα πως δεν είμαι καθόλου ίδια με τον εαυτό μου πριν από ένα μήνα....
         Υπό αυτό το πρίσμα, είδα πόσα χιλιόμετρα έχω γράψει στο compteur του θέματος εστίας, σπιτιού, foyer σε μια πιο γαλλική εκδοχή... Πάνε οι εποχές που ήμουν με μια βαλίτσα στο χέρι και κοιμόμουν πανεύκολα σε όποιο σπίτι και να μού έδινες. Στα 20, τα βλέπεις όλα σαν περιπέτεια και εμπειρία. Δεν με ενοχλούσαν οι τουαλέτες, δεν έδινα τόση σημασία σε κουβέρτες και σεντόνια, γενικώς δεν με ένοιαζε πού και πώς θα ξυπνήσω, αφού υπήρχε παρέα και θα ξεκινούσαμε με καφέ, τσιγάρο (στην τότε σύντομη καπνιστική καριέρα μου-σήμερα απεταξάμην) και μουσική.
         'Οσο περνούν τα χρόνια, το σπίτι ή το όποιο σπίτι που μένω (δεν έχω αλλάξει και λίγα), το έχω ιεροποιήσει. Είναι το άσυλό μου, το ιερό μου, είναι ο ανεκτίμητος εκείνος χώρος που μπορώ να είμαι ο αληθινός εαυτός μου, με τον δικό μου ρυθμό και τους δικούς μου τρόπους. Δεν είναι ότι την τρίτη μέρα θέλω να επιστρέψω, ιδίως αν βρίσκομαι σε ένα πολύ όμορφο μέρος. Για τα πιο μικρά, όμως, πράγματα θα το σκεφτώ ιδιαιτέρως να αφήσω την βολή μου.
          Πριν 3 χρόνια, έσπασε στις 10.30 το βράδυ το σιφόνι και ξεκίνησε η πλημμύρα. Μέχρι να έρθει στις 9 το πρωί ο υδραυλικός να το φτιάξει, είχαμε κλείσει τον γενικό του νερού κι επομένως έπρεπε να υποστούμε την έλλειψη νερού, που είναι πολύ πιο ενοχλητική από αυτήν του ρεύματος. Όταν το συζήτησα με μια κοπέλα, με ρώτησε γιατί δεν πήγαμε να κοιμηθούμε σε ξενοδοχείο;;;; Ή απάντηση ήταν φυσικά, "γιατί να ξεσπιτωθώ για λίγες ώρες και να τραβολογιέμαι σε ξενοδοχείο";
          Πώς θα μπορούσα να αφήσω την εστία μου και την άνεση του ιερού μου έστω και στην απλυσιά; Όσο περνούν τα χρόνια δίνω σημασία στην υγιεινή της τουαλέτας, η χλωρίνη βρίσκεται παραμάσχαλα και ναι, τα σεντόνια αποτελούν θέμα. Εκτός αυτού, έχω τις μικρές, ένοχες ιεροτελεστίες μου μόλις ξυπνήσω ( αλλά και καθόλη την διάρκεια της ημέρας), με τις οποίες δένομαι ακόμα περισσότερο και εξυπακούεται ότι θέλω τον καφέ και την μουσική μου, με τον τρόπο που τα θέλω και στον χρόνο που τα θέλω.
          Κάπως έτσι άφησα και τις πολλές νυχτερινές εξόδους. Η νύχτα κάποτε μού άρεζε... Είχε άλλους παλμούς, δείχνει αλλιώς τους ανθρώπους, τα πράγματα, τις καταστάσεις... Nα μπω στον κόπο να σημαιοστολιστώ για να σκουντηχτώ ή να βρωμοκοπήσω  τσιγαρίλα στα μαλλάκια και τα ρουχαλάκια μου, είναι κάτι που θα κάνω από σπάνια έως καθόλου. Θα πρέπει να συντρέχει εξαιρετικός λόγος για να καταπονηθώ τόσο άκαρδα, εκτός έδρας μου.
           Προχωρώντας λίγο ακόμη, όταν άφησα πια το χέρι της νύχτας, του χορού και του κεφιού, συνειδητοποίησα ότι άφησα στην απ'έξω και το ποτό. Ένα ποτηράκι κρασί μια στο τόσο, μού είναι υπέρ αρκετό, στα παραπάνω αρχίζω και ζορίζομαι. Ζορίζεται οργανισμός μου -το νιώθω- , με κόβει στο πρωινό ξύπνημα, όταν θέλω τόσο να αδράξω την μέρα, με ρίχνει γενικά...Το θεωρώ αδιανόητο ότι θα γυρίσω στην εστία μου 'κομμένη' από μια κραιπάλη! Τις έκανα, τις έζησα, τώρα θέλω άλλα πράγματα.
          Οι εμπειρίες δεν σταματούν ποτέ και εννοείται πως ο άνθρωπος πρέπει να μαζεύει συνεχώς. Απλά άλλαξε το τι θέλω να μαζεύω, πώς και πού επιθυμώ να κινούμαι!
          Γιατί απλά, όταν το σπίτι μυρίζει καφέ, με ξετρελαίνει...Γιατί απλά όταν μυρίζει καθαριότητα μα ξετρελαίνει...Γιατί απλά έχω τις ιερές στιγμές μου κι αυτό με ξετρελαίνει... Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο δημιουργικό από εκείνη την γλυκιά στιγμή που θα πάρω το βιβλίο μου και μαζί με τον ζεστό καφέ (ή κακάο), θα χαθώ στην στιγμή, στις σελίδες, στις σκέψεις και εν τέλει στα χιλιόμετρα του χθες, που με οδηγούν στο σήμερα...
          Για το αύριο...βλέποντας και κάνοντας...

Απεχθάνομαι...

          Το τραγούδι "Αν σ'αρνηθώ αγάπη μου". Δεν έχει κάποιο πρόβλημα μουσικά, με ενοχλεί απίστευτα στιχουργικά, όμως. Γενικώς δεν μπορώ τις μεγάλες συγκινήσεις, την απόλυτη καταστροφή στον έρωτα, το πάθος που τυφλώνει και εμποδίζει να δεις καθαρά τα αυτονόητα. Φυσικά και λατρεύουμε να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε, αλλά στο τέλος της ημέρας οφείλουμε να κρατάμε ψηλά το πνεύμα, την αντίληψη και την αρτιότητα του χαρακτήρα μας!
          Η καταστροφή σε όλο της το μεγαλείο, με βαριές εκφράσεις τύπου "να πέσω να πεθάνω", "ήλιο να βλέπω μαύρο" , "να μην φιλήσω χείλη" κι όλα αυτά για μια μονομερή δήλωση κι εκδήλωση αγάπης. Την άλλη πλευρά δεν την ακούμε και διατηρώ επιφυλάξεις για τον αν μπορεί (η άλλη πλευρά, λέμε), να αντέξει μια τόσο ασφυκτική, πνιγηρή αγάπη.
          Το μήνυμα της ημέρας και κάθε ημέρας είναι "ας μην τρελαινόμαστε παιδιά, η ζωή είναι ωραία". Τα "μην φύγεις Ντόρη μου, μην φύγεις, θα φαρμακωθώ" δεν έχουν καλά ξεμπερδέματα!

Λατρεύω...

      ....Ή καλύτερα λάτρεψα την μικρή αυτήν λεξούλα που είδα γραμμένη από κοριτσίστικο προφανώς χεράκι, αλλά ας τα πάρω από την αρχή!
          Ευρισκόμενη στην στάση της γειτονιάς, είδα ως συνήθως αγγελίες. Μια εξ αυτών ανέγραφε για μαθήματα των "πολυαγαπημένων" μου Μαθηματικών- Φυσικής- Χημείας. Επάνω-επάνω ήταν γραμμένο με ροζουλί στυλό -άρα κορασίς η γράφουσα-, ένα ευκρινές "Απεταξάμην". Πιάστηκα απροετοίμαστη και κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην ξεσπάσω σε φωναχτά γέλια αλλά να περιοριστώ σε πνιχτό χάχανο...
          Να, λοιπόν, που δεν είμαι μόνη! Είμαστε αρκετοί; πολλοί να πω εκεί έξω; που συμμεριζόμαστε την ίδια αποστροφή με τις κατά τα άλλα συμπαθέστατες αυτές επιστήμες. Η λέξη αυτή, όμως, ήταν ουσιαστική, αυθόρμητη και χτύπησε κατ'ευθείαν στο συναίσθημα!
           Δεν ξέρω αυτό το κορίτσι τι διάλεξε ή τι θα διαλέξει να ακολουθήσει (δεν ξέρω γενικά αυτό το κορίτσι), πάντως του εύχομαι να μην συναντάει συχνά τα "φανταστικά"μαθηματικά μπροστά του...
       

Ιδού οι αποδείξεις!...

Είμαστε οι επιλογές μας

           Ακούγοντας πριν μέρες Louis Armstrong, σκέφτηκα την ζωή του...Παιδί φτωχής οικογένειας, στην Νέα Ορλεάνη, εγκαταλελλειμμένο από πατέρα και κλοτσοσκούφι των θετών γονιών του (είχε κάποιες διακυμάνσεις η οικογενειακή ζωή του), είχε μια ροπή να κάνει ό,τι μπορεί για να μπαινοβγαίνει σε αναμορφωτήρια, με την χαριστικό εγκλεισμό του λόγω πυροβολισμών που έριξε, στο τσακίρ κέφι, για να γιορτάσει την Πρωτοχρονιά του 1912, με το όπλο του πατριού του.
           Δούλευε πολύ σκληρά από παιδάκι και όντας στους δρόμους, είχε εξοικειωθεί με την μουσική που έδειχνε να τού αρέσει, ενώ στο αναμορφωτήριο έμαθε κορνέτο. Το ταλέντο του άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια κι έτσι ξεκίνησε να παίζει σε παρελάσεις και μικρά μαγαζιά, όπως επίσης και σε εκδρομικά πλοιάρια που διέσχιζαν τον Μισσισσιπή.
           Δεν είναι, όμως, ότι απλά βγήκε ένα ταλέντο προς τα έξω, αλλά συγχρόνως άρχισε να αναγνωρίζεται και να εκτοξεύεται. Αυτό με έκανε να σκεφτώ πως πολλά παιδάκια μεγάλωσαν στην ανέχεια, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, στην ίδια γειτονιά με τον Louis και ήταν εκτεθειμένα στην μουσική. Ο συγκεκριμένος, όμως, έκανε μια επιλογή (να πυροβολήσει), που τον οδήγησε σε μια άλλη αναγκαστική επιλογή (αναμορφωτήριο) και που αυτό με την σειρά του τον οδήγησε σε κάτι που πράγματι τον αναμόρφωσε (την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου), χωρίς αυτό να σημαίνει πως το αναμορφωτήριο βοήθησε άλλα παιδιά. Εάν δεν συνέβαιναν όλα αυτά, δεν θα είχαμε στην ιστορία της jazz το συγκεκριμένο όνομα, δεν θα είχαμε τις υπέροχες συνθέσεις του. Μπορεί να υπήρχε κάποιος άλλος, που δεν θα τον μάθουμε ποτέ. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, πάντως, δεν θα είχαμε αυτόν τον μουσικό και μπορεί να μην γινόταν ποτέ αυτό που έγινε, χωρίς την αλληλουχία των προαναφερθέντων γεγονότων. Ούτε και ο ίδιος, πιθανόν, να μην ήξερε τι θα έκαμνε στην ζωή του, εάν δεν ερχόντουσαν έτσι τα πράγματα!!!
           Σκεπτόμενη παραπέρα, συνειδητοποίησα για μια ακόμη φορά πως η ζωή δεν είναι video game...Δεν έχεις επιλογή α), β) ή γ) που ξετυλίγεται μπροστά σου η τάδε εξέλιξη των πραγμάτων με την πρώτη επιλογή ή η δείνα με την άλλη και ούτω καθεξής. Τα πάντα γίνονται σε πραγματικό χρόνο, δεν έχεις 4 ή 7 ή 10 ζωές για να ξοδέψεις και το game over είναι οριστικό κι αμετάκλητο. Save δεν μπορείς να κάνεις σε καμία περίπτωση και δεν διαθέτουμε μπρος ή πίσω.
          Πολλές φορές, έχουμε πει όλοι μας "ίσως, εάν είχα κάνει τότε εκείνο, τώρα να συνέβαινε αυτό". Δεν το ξέρουμε. Δεν θα το μάθουμε ποτέ. Κάποιες επιλογές, βγάζουν μάτι ότι είναι κακές. Άμα τις κάνουμε είναι δικό μας πρόβλημα και κανενός άλλου. Κάποιες επιλογές φαίνονται εκείνη την στιγμή ότι είναι οι σωστές και είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής να αποδειχτούν μέσα στον χρόνο πράγματι σωστές ή εντελώς λάθος.
           Στο τέλος της ημέρας θα είμαστε πάντοτε οι επιλογές μας. Επιλογές που έχουν αποτελέσματα, άρα είναι θετικές κι επιλογές που έχουν επιπτώσεις, επομένως αρνητικές. Καλό είναι να μην απαρνούμαστε τις δεύτερες...Είναι κι αυτές μέρος της ζωής μας. Εντάξει ό,τι κάναμε κάναμε! Από εδώ και πέρα τι γίνεται;
           Συνήθως οι περισσότεροι κολλάνε στο παρελθόν. Τότε έγινε αυτό, εκείνο, δεν έκανα αυτό, δεν συνέβη εκείνο. Αυτό έληξε, πέρασε και δεν πρόκειται να αλλάξει. Το τώρα έχει σημασία! Πώς το διαχειριζόμαστε; Ποια είναι τα καινούργια βήματά μας; Επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη; Τότε εμείς έχουμε το πρόβλημα και κανένας άλλος δεν φταίει!
           Η αληθινή συνειδητοποίηση και η αρχή τις αλλαγής, ξεκινάει μόλις σταματήσουμε είτε να αυτομαστιγωνόμαστε είτε να κατηγορούμε όλους τους άλλους πλην ημών. Δεν βοηθάει κανένας από τους δυο τρόπους αντιμετώπισης!
           Συνήθως τείνω να συμβουλεύω το εαυτό μου, πως εάν κάτι δεν είναι καταστροφικό, δοκίμασέ το για να μην μείνεις με το απωθημένο όταν γεράσεις. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από ένα "αν" να σε γυροφέρνει και να σε βασανίζει. Σπάσε τα μούτρα σου δεν πειράζει! Πιο σοφός θα βγεις...Μεγαλύτερο μάθημα θα πάρεις...Εάν το βλέπω εξόφθαλμα καταστροφικό, τότε δεν υπάρχει λόγος να το κάνω.
            Όταν κάτι δεν σε ευχαριστεί, άλλαξε το! Μην το εκτρέφεις να γίνει χειρότερο. Στο βιβλίο "Ο Δρόμος ο Λιγότερο Ταξιδεμένος", διάβασα κάτι που το είχα αλλά και δεν το είχα συνειδητοποιήσει: "Οι άνθρωποι τείνουν να είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν λύνουν τα προβλήματα εκείνη την στιγμή". Θα περάσεις μια περίοδο έντασης, αγωνίας ή άγχους αλλά στο τέλος θα είσαι ευτυχής.

Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο...

Εντάξει, δεν χρειάζεται να προβληματιστώ άλλο, φτάνει για σήμερα...
Μάλλον φταίνε οι διακυμάνσεις του καιρού!

Louis thank you, γιατί με έκανες να αναλογίζομαι με τις ώρες...

"Είμαστε οι επιλογές μας" (δεν είπα ότι είμαι αυθεντία-ο Sartre το είπε-)!

Eudaemonia in a Flash

         Σήμερα ας ρίξουμε μια εικαστική ματιά, ένα βλέφαρο βρε αδερφέ, καθότι και διότι με ευαισθησίες και ανησυχίες, η καλλιτεχνία κυκλοφορεί στο αίμα και κανείς δεν μπορεί να μάς σταματήσει να τη θαυμάζουμε. Ναι, δεν ζωγραφίζω αλλά έχω το δικαίωμα να βυθίζομαι σε αυτήν, παρόλο που η τέχνη δεν περιορίζεται μόνο στην ζωγραφική! Απλά είναι αυτή η αυθόρμητη αντίδραση που όταν μιλάς για την πρώτη (τέχνη εννοούμε), το σκυλί του Pavlov σκέφτεται πρωτίστως την δεύτερη (ζωγραφική, λέγω υμίν)...
         3-day ART in 3 BIDS ήταν η έκθεση που παρακολούθησα (και γενικώς όσοι είχαν την χαρά να παρακολουθήσουν), σε έναν πολύ ζεστό κι όμορφο χώρο, την MYRO Gallery, με την υπογραφή της εικαστικού Εύης Κυρμακίδου, πίσω από την σύλληψη της ιδέας, μέχρι την  υλοποίησή της.
         Κατά πως λέει και ο τίτλος 3 μέρες κράτησε (27, 28, 29 Ιουνίου), ίσως λίγο για κάποιους, αλλά ήταν αυτό που ήθελα να δω. Μια πολύ γεμάτη έκθεση με εκθέματα ζωγραφικής, χαρακτικής, γλυπτικής, μικρογλυπτικής, ψηφιακών εκτυπώσεων, φωτογραφίας που μού έδωσαν την δυνατότητα να σκέφτομαι αδιαλείπτως σε κάθε εκατοστό που κάλυπτα με τον βηματισμό μου...
         Με τα εκθέματα προσπαθώ, γενικά σαν θεατής, να δένομαι συναισθηματικά και να τα ερμηνεύω με την δική μου νόηση, οπτική και αισθήσεις. Δεν αρκεί ένα δεκάλεπτο ή μισάωρο, όταν προσπαθώ να κατανοήσω αυτό που βλέπω, να επεξεργαστώ τι μού προκαλεί αλλά πάνω απ'όλα να δω πίσω από αυτό που βλέπω. Να δω καθαρά ή έστω θολά, το είναι και να το διαχωρίσω από το φαίνεσθαι...
        Ήταν τόση η ποικιλία, οι διαφορές και οι αντιθέσεις, που αυτή η δυνατότητα προσφέρθηκε απλόχερα μπροστά μου, εξευμενίζοντας την Θεά της περιέργειας, της ανησυχίας, της κριτικής ή απλά την Θεά που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο και θέλει να τον οδηγεί σε όμορφα ερεθίσματα, όμορφες εικόνες...
        Το εγχείρημα ήταν εκπληκτικό και θα ήταν ακόμα εκπληκτικότερο εάν επαναλαμβανόταν συχνότερα, ει δυνατόν...
        'Ο,τι μπορώ να αναφέρω σε ονόματα, θα το κάνω χωρίς, όμως, να έχω την διάθεση να αδικήσω κάποιον γιατί πρόκειται για ουκ ολίγους...Ανάμεσά τους, λοιπόν, βρίσκονται οι Γιάννης Κωνσταντινίδης, Ανδρομάχη Βουγιούκα, Σόφι Μουκίδου, Στάθης Κονιδάρης, Ερμίνα Συνωπίδου, Μαρία Δικαίου, Edward Fleming, Cherry Tipton USA, Kevork Melkonian, Ελένη Φωτοπούλου, Kallista Ivanova και πολλοί, πολλοί ακόμη...
         
         Δικός μου τίτλος, λοιπόν, Eudaemonia in a Flash!!!


Υ.Γ. Τα έργα που παραθέτω, αποτελούν ένα απειροελάχιστο δείγμα!

 

Μια κατηγορία από μόνοι μας

          Αρκετά συχνά, παρακολουθώ, διαδικτυακά, το πρωινό magazino "Télématin" του καναλιού France 2. Ο ένας λόγος είναι προφανής κι ο δεύτερος γιατί είναι γρήγορο, με σύντομες ενότητες ( ακόμα και η μαγειρική γίνεται σε χρόνο dt -βιντεοσκοπημένη φυσικά- κι όχι κάθε μέρα ), περί πολλών θεμάτων ( βιβλίο, θέατρο, μουσική, σινεμά κι από εκεί κι έπειτα ό,τι προκύψει ), οι ειδήσεις είναι σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλά σύντομες κι αυτές και γενικώς ξεφεύγω από την εδώ πραγματικότητα, με τα ατελείωτα παράθυρα, τις άναρθρες κραυγές και τον εγκλωβισμό σε μικροπολιτικές αντιλήψεις που δεν προάγουν την δημιουργία, την εξέλιξη ή ακόμα την απλή ενημέρωση για πράγματα που δεν είναι κακό να υπάρχουν στην ζωή μας, όπως η φύση.
          Σε αυτό το σημείο να κάνω μια παρένθεση, καθώς έχω πει πολλές φορές πως την τηλεόραση την έχω καταργήσει για αυτούς συγκεκριμένα τους λόγους! 'Όταν έκανα το λάθος πριν από μια εβδομάδα να το γυρίσω σε αυτήν για να δω εάν υπάρχει και τι υπάρχει, με έπιασε κατάθλιψη!!! Σαν να μην πέρασε μια μέρα! Στασιμότητα για μια αιωνιότητα...Ή αλλιώς η στασιμότητα στην αιωνιότητα (μού αρέσει σαν τίτλος βιβλίου)! 
         Επανέρχομαι στην φύση και ναι, ξεχάσαμε κι αυτό το κομμάτι! Είναι κι αυτό μέρος της ζωής μας! Δεν είναι κακό να υπάρχει κάποιο αφιέρωμα ή reportage, συχνά πυκνά, πάνω σε αυτό κι ας μην έχουμε την κουλτούρα του gardening, παρόλο που πολλοί ξεδίνουν με αυτήν την ενασχόληση!
         Κάποια στιγμή προς το τελευταίο 20λεπτο της εκπομπής, ο παρουσιαστής προλόγισε θέματα από όλο τον κόσμο με τελευταίους και καλύτερους εμάς από Ελλάδα. Οι κεραίες μου τεντώθηκαν και είπα να περιμένω μέχρις εσχάτων να δω τι θαυμαστό κάναμε και πάλι. Όχι ότι το θέμα της Αγγλίας με συγκλόνισε! Μπορώ να πω ότι ήταν φαιδρό, περί ενός reality όπου απατημένα ζευγάρια τα βρίσκουν ή μαλλιοτραβιούνται μπροστά στην οθόνη! Βλακώδες θέαμα, βλακώδες αφιέρωμα οπότε δεν ανατρίχιασα από το ενδιαφέρον! Την Ινδία δεν την πολυπρόσεξα, γιατί δεν το έχω με τις τελευταίες τεχνολογικές ενημερώσεις, είμαι μπούφος σε αυτά!
          Με τα πολλά ήρθε και η ώρα της Ελλάδος, με φάτσα φόρα τον Πειραιά και το θέμα ήτο η μεταστροφή των Ελλήνων στην pop μουσική κυρίως μετά την κρίση, όπου όλοι ψάχνουν διεξόδους συναισθηματικής ανάτασης. Πίστευα ότι το video που θα πέσει θα έχει μουσική ABBA ή έστω Madonna και Michael Jackson γιατί εκεί παραπέμπει η pop, τουλάχιστον στον δικό μου εγκέφαλο. Επίσης περίμενα να δω, ίσως, καφέ και bars κάποιας pop αισθητικής!
          Γράψτε άκυρο σε ό,τι διαβάσατε, έγραψα άκυρο κι εγώ σε ό,τι φαντάστηκα. Αυτό που είδα ήταν να τα σπάνε μικροί και μεγάλοι σε μπουζούκια -συγκεκριμένα στην Πάολα- και να μας εξηγεί ένας περιχαρής θαμώνας μετά την πρώτη γουλιά ουισκίου-μπόμπα, πως τον τραβάει ο οργανισμός μας τον πόνο κι όσο πιο μεγάλος ο καημός του άσματος, τόσο μεγαλύτερο το κέφι, με απαραίτητο accesoire το γαρύφαλλο εν πτήση με πίστα προσγείωσης την πίστα της μπουζουκλερί, προσδίδοντας άλλον αέρα και χρώμα στο ήδη υπάρχον ντέρτι! Πρόσθεσε, επίσης, πως το έχουμε ανάγκη για να ξεδίνουμε από την πίεση της κρίσης που κυρίευσε τις ζωές μας! Απαραίτητη δική μου παρατήρηση πως το μαγαζί δεν θύμιζε κρίση, καθώς ήταν ασφυκτικά γεμάτο και τα τραπέζια με τσιφτετελοχορεύτριες επίσης! Γενικώς καρφίτσα δεν έπεφτε μέσα!
          Δεν ξέρω αν ντράπηκα, αν στενοχωρήθηκα ή αν προβληματίστικα, αλλά πάλι εμείς ήμαστε οι πανηγυρτζήδες της υπόθεσης;;; Γιατί κάνουμε ό,τι μπορούμε για να παραπέμπουμε επί μονίμου βάσεως σε Ζορμπά, συρτάκι και σπασμένα πιάτα; Πάθαμε υπερδοσολογία από τις πολλές βάσεις στην φιλοσοφία, στα πολιτεύματα, στην γλώσσα, στο θέατρο, στην γλυπτική, στην αρχιτεκτονική και όχι μόνον και προσπαθούμε να τα αποτινάξουμε από πάνω μας;;;;
          Κανείς δεν είπε να μοιρολογάμε συνεχώς για την κατάντια της χώρας ή των εαυτών μας και σαφέστατα χρειαζόμαστε πανηγύρια για να εκτονωνόμαστε! Είμαστε όλοι πολύ πιεσμένοι...! Και η πολλή κουλτούρα επίσης βλάπτει! Δυσκολεύομαι να πιστέψω, όμως, ότι δεν δημιουργούμε και σίγουρα σε τομείς που δεν μπορούμε να φανταστούμε! Κάνουμε βήματα, απλά δεν ενδιαφέρει κανέναν να τα παρουσιάσει ή εγκλωβίζονται και πάλι όλα σε μίζερες μικροπολιτικές. Ε, με αυτόν τον τρόπο σκέψης και με τέτοιες κινήσεις θα είμαστε πάντα οι καρπαζοεισπράκτορες και τα έρμαια οποιουδήποτε, οποτεδήποτε.

          Όλος αυτός ο τρόπος σκέψης, κάναμε ό,τι μπορούσαμε, για να εδραιωθεί πρωτίστως στις δικές μας συνειδήσεις κι έπειτα στην συνείδηση όλου του υπόλοιπου κόσμου!
   
Εδώ τα καλά πανηγύρια...!
         

Και Διηγώντας τα να Κλαις (Μέρος Β'- ενότητα β)

                                                         Φάκελος Ξενοδόχα

Χαρακτηριστικά Προσώπου: Νυφίτσα εξ ολοκλήρου (χωρίς προσμίξεις)

Αντιπροσωπευτικά λήμματα από το λεξικό: Παραδόπιστη, Φθτηνιάρα, Κακόψυχη


                                         Περιγραφή που επικυρώνει τα άνωθεν

        Στην πρώτη μας συνάντηση, παρόλο που χαιρέτησα, δεν έλαβα πίσω κάποιον χαιρετισμό, έστω και προσχηματικά, καθώς ήταν απασχολημένη με το να με βγάλει μια ολόσωμη ακτινογραφία με το διαπεραστικό βλέμμα της -κατά πώς νόμιζε και η ίδια "ψαρωτικό"-. Αρκέστηκε μόνο να ρωτήσει εάν είμαι παντρεμένη και στην θετική απάντηση που εισέπραξε, σχολίασε το ελεεινό "Στο επάγγελμά μας φροντίζουμε να κάνουμε παιδί με την λήξη της saison"! Από αυτό το σημείο κι έπειτα ήμουν βεβαία πως με αυτό το όρνεο δεν θα τα πάμε καθόλου μα καθόλου καλά!
        Βασικό μέλημά της ήταν η "εύρυθμη" λειτουργία του super market, δηλαδή το απόλυτο ό,τι να 'ναι. Ξαφνικά ξύπνησε κι αυτή από λάθος πλευρό (οικογενειακό τους είναι) κι αποφάσισε πως ό,τι αγοράζουμε χονδρικής μέχρι 5 ευρώ, θα ήταν εκπληκτικά υπέροχο, να του διπλασιάσουμε την τιμή. Αυτό σημαίνει πως τα προϊόντα του μισού και βάλε καταστήματος, έπρεπε να αλλαχθούν στην τιμή. Μάς ήρθε ανησυχητικά καλοπροαίρετη τονίζοντάς μας minimum εξάκις, πως δεν είναι ανάγκη να βιαστούμε και μπορούμε να το κάνουμε με την ησυχία μας. Να υπογραμμίσω πως το φιρμάνι μάς ήρθε στις 5 το απόγευμα!
         Πουρνό, πουρνό την άλλη μέρα το πρωί, αντελήφθην πως ξύπνησε από το άλλο, το στραβό το πλευρό. Κατέφθασε στις 8 και εξενευρίσθη η αφεντιά της που δεν ήταν όλα έτοιμα. "Άντε ακόμα; Τι κάνετε; Πρέπει να βιαστείτε για να αρχίσουμε να πουλάμε"! Τον κακό της τον φλάρο, καθώς τα σοκολατοειδή είχαν μια κατακόρυφη πτώση στις πωλήσεις. Πολύ λογικό το βρήκα, αφού παραδιπλανό κατάστημα είχε ανταγωνιστικότερες τιμές και ακόμα και οι πελάτες του ξενοδοχείου μας ερχόντουσαν με σακούλες του γείτονα. Δεν της πολυάρεσε, αλλά για να μην παραδεχτεί ότι είναι ηλίθια, καθόταν και μας ρωτούσε γιατί αγοράζουν από δίπλα! ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ;;;;;
          Εκ γενετής ανόητη, πίστευε πως άμα πίνει γάλα 2% και σαβουριάζοντας συγχρόνως ό,τι βρίσκεται μπροστά της, θα αδυνατίσει! Δεν ήταν μόνο το ανάστημά της κάμποσο! Είχε κάποια στρέμματα λίπους με αποτέλεσμα να δείχνει εις διπλούν κάμποση. Μακριά από εμένα η σκέψη να χλευάσω έναν άνθρωπο που προσπαθεί να χάσει κιλά, που έχει κάποιο οργανικό πρόβλημα, μια νόσο! Αυτά δεν τα σχολιάζω ποτέ κι ούτε στάθηκα ποτέ μου σε εξωτερική εμφάνιση. Η συγκεκριμένη, όμως, δεν είχε ούτε ιερό, ούτε όσιο και θα σας εξηγήσω παρακάτω!
          Επιστρέφω στο γάλα 2% το οποίο έπρεπε απαραιτήτως να διαθέτει το ψυγείο, γιατί έπρεπε να προσέξει καλοκαιριάτικα την σιλουέτα της (πότε ακριβώς να κάνω εμετό). Όχι! Το γάλα δεν θα τραβιόταν να το πάρει από συμβατικό supermarket. Μόνο από το δικό της, στο οποίο είχαμε διπλασιάσει -κατ'εντολήν της- την τιμή, αλλά επειδή μόνοι τους κανονίζαν τις εκπτώσεις, πίστευε ότι το παίρνει πιο φθηνά. Η αλήθεια είναι ότι το έπαιρνε ακριβότερο και από τέτοια γερολαδού δεν περίμενα κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ να ασχοληθώ με την τρικυμία που βρίσκεται σε εξέλιξη σε κάθε εγκέφαλο!
          Το μεγάλο σκηνικό προς το πρόσωπό μου έγινε μια ωραία πρωία στο pick της saison, όταν ήρθε ένας ευγενέστατος κύριος που πήρε πολλές κούτες τσιγάρα κάνοντας έναν λογαριασμό των 190 ευρώ περίπου. Σαν κοινωνικοοικονομικό σχόλιο να πω πως τα τσιγάρα της Ελλάδας φαίνονται πολύ φθηνότερα στους δυτικοευρωπαίους γι'αυτό αγόραζαν πολλά, εν αντιθέσει με τους Ρώσους που τα δικά μας τα έβρισκαν εξαιρετικά ακριβά, αφού στις χώρες τους δεν κόστιζαν πέραν των 2-2,5 ευρώ (και πολύ είπα), τουλάχιστον τότε.
           Ως εκ τούτου και εφόσον είχα μια διαδικασία μέχρι να τα σημειώσω και να τα χτυπήσω στην μηχανή, δημιουργήθηκε μια φυσιολογική ουρά που δεν με άγχωσε αφού καθένας είχε ελάχιστα πραγματάκια και θα τελείωνα εύκολα. Έλα που ήρθε το όρνεο, που δεν της άρεσε η εικόνα της ουράς! Κάθισε στην γωνία κατακεραυνώνοντάς με με το ξερολίστικο βλέμμα της και καπνίζοντας το άθλιο ηλεκτρονικό τσιγάρο της. Μόλις καθάρισε η ουρά, μείναμε εγώ κι αυτή σε έξαλλη κατάσταση: -Γιατί δεν εξυπηρέτησες πρώτα τους υπόλοιπους και μετά αυτόν;
-Γιατί αυτός ήρθε πρώτος και δεν θα άφηνα λογαριασμό 190 ευρώ για 5ευρα"
Εκεί λίγο κόλλησε, γιατί γενικώς στο άκουσμα χρημάτων κάτι πάθαινε. Κάτι σε αγαλμοποίηση...Έβγαιναν τα ευρώ στα μάτια της, όπως τα δολάρια στον θείο Scrooge McDuck. Έτσι ήρθε να με αποτελειώσει με τα εξής...
-Δεν μού άρεσε η φάτσα του! Τον ξέρεις;;;
-Από πού να τον ξέρω;;
-Κι αν σού έδωσε πλαστά;; Ε;;Τα έλεγξες;;
-Ναι, τα έλεγξα (με το γνωστό- τρίβω με νύχι στο γνωστό σημείο-), αν και δεν έχουμε μηχάνημα (και πράγματι δεν είχαμε)
Εκεί έκανε πίσω! Η προϊσταμένη (άλλη σουπιά κι αυτή) κοιτούσε σαν χεσμένη ενώ η συνάδελφός μου μού έκαμνε πίσω από τον διάδρομο thumbs up, γιατί δεν λύγισα, δεν κοκκίνισα, δεν έκλαψα, δεν έμεινα βουβή. Παρέμεινε κάμποση ώρα, όπου δεν γύρισα να την κοιτάξω ούτε κι όταν μού απηύθυνε τον λόγο. Περίμενα να φύγει και το όρνεο και η σουπιά που προανέφερα, για να ξεσπάσω και που τελικά με παρηγόρησαν η συνάδελφός μου κι ένα συμπαθέστατο νεαρό ζευγάρι Ολλανδών!
           Από εκείνη την στιγμή κι έπειτα η επικοινωνία από πλευράς μου ήταν μονολεκτική στις όποιες ηλίθιες ερωτήσεις της κι απλά το έπαιξα και πολύ large και καταδεκτική όταν την χαιρέτισα τυπικά στο κλείσιμο! Και πολύ μεγάλη παραχώρηση έκανα!
           Με αυτά και με αυτά, φτάσαμε στο τέλος, που νόμιζα πως πλάκα μού έκαμναν τα κορίτσια, να, όμως, που ήταν πραγματικότητα και συνειδητοποίησα γιατί ήταν σαχλή και ταυτοχρόνως με πολλά εκτάρια λίπους πάνω της, απλά από επιλογή!
            Η πληροφορία που ήρθε πρώτη πρώτη στα αυτιά μου ήταν πως στα κλεισίματα ζητάει να τις μαζέψουν σε τεράστιες σακούλες σκουπιδιών τα εναπομείναντα πατατάκια και σοκολάτες με ημερομηνία λήξης μέχρι και τις 31/12. Ενημερώθηκα πως τα παίρνει σπίτι της, για να τρώει τουλάχιστον τους μισούς μήνες πριν τα επόμενα ανοίγματα όπου θα μπορεί και πάλι να κατασπαράξει ότι βρει μπροστά της σε χοληστερίνη και τριγλυκερίδια!
            Οι εντολές ήταν και πάλι οι ίδιες! Γεμίστε σακούλες να φάει ο Κθούλου ή αλλιώς release the Kraken! Και όντως το Kraken ξαμολήθηκε! Όταν η διευθύντρια (αυτή ήταν πολύ εντάξει γυναίκα!) πρότεινε να μοιραστούν σε όλους τους υπαλλήλους, η προϊσταμένη μας -η σουπιά που προανέφερα- έδωσε στεγνά την πρόταση της διευθύντριας στο όρνεο, η οποία εξενευρίσθη σφόδρα για μια ακόμα φορά και γκάριζε δια τηλεφώνου πως τα πατατοσοκολατοειδή είναι δικά της και κανείς δεν θα της τα πάρει. Και τα ήθελε ΤΩΡΑ δίπλα της, να τα πάρει σπίτι της! Ίσως στο σπίτι να τους έλεγε και νανουρίσματα και να κοιμόντουσαν όλοι μαζί αγαπησιάρικα στο κρεβατάκι της- όχι το παίρνω πίσω, στην κρεβατάρα της-. Δεν ξέρω ποια ήταν η vizioζικη σχέση που είχε αυτή και τα δρακουλίνια, πάντως κάτι πολύ νοσηρό συνέβαινε μεταξύ τους, που άπτεται της ψυχιατρικής. Αυτό δεν είναι δικός μου τομέας!
             Δικός μου τομέας είναι να κρίνω και κατακρίνω πως δεν χαλάλισε 20, 50, 100 αναθεματισμένες συσκευασίες στους ανθρώπους, που σε τελική ανάλυση για λογαριασμό της δούλεψαν και ξεποδαριάστηκαν τόσους μήνες!
             Οι ίδιες πληροφορίες επιβεβαίωσαν πως κι αυτή κάνει σαν να μην γνωρίζει στο δρόμο τους πρώην υπαλλήλους της. Εννοείται πως, αν έπεφτα ποτέ πάνω της, θα έκανα σαν να μην υπάρχει!

Και είμαι σίγουρη ότι θα έκανε κι αυτή το ίδιο!

Λατρεύω...

        Όταν βλέπω κόσμο να κυκλοφορεί με τον καφέ ανά χείρας! Η αίσθηση που εισπράττω είναι αυτή της ασφάλειας! Έχεις καφέ μαζί σου; Μην φοβάσαι τίποτα και τα πάντα μπορούν να γίνουν δυνατά! Τον χειμώνα ο ζεστός καφές στο χέρι, ζεσταίνει την καρδιά! Ανεβάζει την θερμοκρασία όταν μέσα στο κρύο περιμένεις το αστικό (μού έχει γίνει τρόπος ζωής αυτό το τελευταίο)... Το καλοκαίρι, την ξεδιψάει! Επιμένεις να παγώνεις τα χέρια σου μήπως και σταματήσει ο ιδρώτας να τρέχει ποτάμι στα μεγάλα 40άρια...Ένα θέαμα που θα βλέπω πάντα και θα απολαμβάνω εξίσου κάθε φορά, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας!
        Άλλωστε ο καφές είναι κάτι πέρα από συνήθεια...Ιεροτελεστία; Τελετουργικό; Ηδονή; Τοποθετείστε τα όλα σε μια μηχανή και αφήστε να ξεχυθούν τα υψηλά αρώματα μιας βαθιάς επιθυμίας, μιας ανώτερης λαχτάρας, μιας υψηλής αίσθησης...
         Πάω να φτιάξω καφέ...
         Στην υγειά μας...


Όλος ο κόσμος σε ένα φλιτζάνι;;;!!!

Απεχθάνομαι...

           Τον τρόπο που μιλάνε μερικοί γονείς στα μικρά παιδιά τους! Ευρισκόμενη στο Cosmos, μια "γλυκούλα" φώναξε στο μικρό της "άντε, θα πάρεις τα πόδια σου επιτέλους;; Άντε πια!". Ήμαρτον! Το παιδί δεν ήταν πάνω από 80 εκατοστά σε ύψος, οπότε φανταστείτε πόσο μικρά ήταν τα ποδαράκια του! Δηλαδή τι να είναι Usain Bolt; Και δεν είναι η πρώτη φορά που ακούω γονείς να μιλάνε νευρικά στα παιδιά τους. Κανείς δεν είπε να τα νταντεύεις σε ευνουχιστικούς ρυθμούς, να τα έχεις κακομαθημένα κι όλα να γυρίζουν γύρω από αυτά. Ούτε αυτό κάνει καλό! Τα παιδιά, προφανώς και μπορούν να γίνουν και εκνευριστικά και εριστικά και πεισματάρικα! Όταν αποφασίζεις να κάνεις παιδί τι πιστεύεις, ότι θα τους πατάς έναν κουμπί για να κοιμάται, με ένα άλλο θα κάθεται ήσυχο και ούτω καθεξής;;
            Το παιδί δεν είναι τρόπαιο, ούτε ο τρόπος για να σώσεις έναν γάμο που καταρρέει, ούτε να "τακτοποιηθείς", ούτε η απόδειξη στην κυρά-Κίτσα της γειτονιάς ότι τελικά δεν είσαι στείρος (ο σκοταδισμός σε όλο του το μεγαλείο). Με το παιδί δεν είσαι υποχρεωμένος να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν. Κανένα παιδί δεν είναι υποχρεωμένο, με την σειρά του, να βιώνει τα νεύρα τον γονιών του, να του τραβάνε τα μαλλιά, να το κλωτσάνε, να στερείται μια αυτονόητη οικογενειακή εστία και μια αυτονόητη γονεϊκή αγάπη!
            Ναι, τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε αυτή την ζωή...Τελικά...


Το ένα προκαλεί το άλλο και τούμπαλιν...
  

The Rolling Stones Under My Thumb Live 1966 YouTube

            60's, ο ορισμός του rock n' roll και αλλαλάζοντα κορίτσια να λιποθυμούν στις συναυλίες των Stones και όχι μόνο. Επαναλαμβάνω πως έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα 60's και 70's και αυτό το τραγούδι το υπερλατρεύουμε ( με τον α' πληθυντικό εννοώ me & husband Α.Ε ). Ναι, το χορεύω με την τότε αισθητική και το απολαμβάνω μέχρι τελευταίο κύτταρο!

Και Διηγώντας τα να Κλαις (Μέρος Β'- Ενότητα α)

                                                       Φάκελος Ξενοδόχος

Χαρακτηριστικά προσώπου: Από την μύτη και πάνω, λεμούριος Μαδαγασκάρης. Από την μύτη και κάτω, γάιδαρος

Αντιπροσωπευτικά λήμματα από το λεξικό: Παραδόπιστος, Χοντροκέφαλος- Εγωίσταρος, Φαφλατάς, Ανισόρροπος (κυριολεκτικά και μεταφορικά)

                                          Περιγραφή που επικυρώνει τα άνωθεν

        Πάνω που νόμιζα πως είχα εκπαιδευτεί σε θέματα τσιγκουνιάς, η ίδια η ζωή μού γέλασε χλευαστικά, λέγοντάς μου... "Μικρή ανόητη, μείνε συντονισμένη και θα δεις. Νομίζεις ότι ξέρεις! Τίποτα δεν ξέρεις"!

        Οφείλω να ομολογήσω πως αυτός ήταν εντάξει και στα λεφτά του και στα ένσημα και στα επιδόματα και στην συνέπεια με την οποία τα τηρούσε ευλαβικά! Όχι φυσικά από την αγνή και καλή του καρδιά αλλά από την βαθιά πεποίθηση πως θα του συμβεί κάτι εξαιρετικά κακό από τις κατάρες των υπαλλήλων του εάν δεν πράξει τα αυτονόητα. Είναι κι αυτό ένα κίνητρο! Σε άντρα δεν είχα συναντήσει έως τότε πιο κολλημένο με τις προκαταλήψεις, τις δεισιδαιμονίες και τα ζώδια και φυσικά πληροφορήθηκα πως υπήρχαν χρονιές που χώριζε τις βάρδιες σύμφωνα με τα τελευταία. Ευτυχώς δεν το έκανε την χρονιά που ήμουν εγώ. Ούτως ή άλλως είχαμε το ίδιο ζώδιο, οπότε δεν τα πήγαμε ούτε καλά ούτε κακά. Τού έδειξα πως τα πολλά-πολλά δεν τα θέλω και τουλάχιστον το κατάλαβε. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρόλαβε να με δαιμονίσει πλειστάκις μέσα σε μια saison, αλλά δεν τον έχω στο μυαλό μου με το ίδιο μένος όπως την προηγούμενη (που τής έκανα χάρη να γράψω ολόκληρο κείμενο) ή την αδερφή του που θα αποτελέσει την ενότητα β' (γενικώς με τις γυναίκες "εξουσίας" δεν το έχω..)!

         Επιστρέφω στο κεφάλαιο 'καρμιριά' που ήταν το κυριότερο τρωτό σημείο του (το δεύτερό του ήταν η αγένειά του και το αμέσως επόμενο το χιούμορ που νόμιζε ότι διέθετε). Γενικώς δεν χαλάλιζε τίποτα σε κανέναν και είχε εκπαιδεύσει  και τα παιδιά του σε αυτό το χάλι. 

         Όταν μάς επισκέφθηκε στο ξενοδοχείο μια ομάδα Ουκρανών πυγμάχων, εφηβικών προδιαγραφών, αποφάσισε πως θα ήθελε να τους κάνει δώρο ένα αναμνηστικό που διέθετε το super market μας για να το έχουν σε περίοπτη θέση στην πατρίδα τους. Σημειωτέον πως μόνοι τους είχαν κανονίσει την έκπτωση που θα είχαν οικογενειακώς σε όλα τα προϊόντα, ανάλογα με το αν ήταν τρόφιμο, ποτό, αντηλιακό κτλ. Στα τουριστικά είχαν 30%. Άλλωστε Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

          Ξεκίνησε με την large εκδοχή αναμνηστικού, που με έκπτωση θα του στοίχιζε 22 ευρώ. Άλλαξε μερικά χρώματα, οπότε προχωρήσαμε στην μεσαία εκδοχή των 16 ευρώ. Εκεί το ξαναβρήκε το χρώμα του αλλά κάποιοι χτύποι καρδιάς φύγανε προς άγνωστη κατεύθυνση, οπότε κατέληξε στο μικρό ( μα την αλήθεια, πολύ μικρό ) στα 11 ευρώ. Εγώ προσωπικά θα ντρεπόμουν να δωρίσω ένα τέτοιο πράγμα, προτιμώντας να κάνω το κουνέλι κι όχι την φτωχόπλουτη, προσποιητά αεράτη  οικονομικά. Το έδωσε, όμως, ο αθεόφοβος και φούσκωσε κι από περηφάνια...

        Όταν έκλεισαν τα σχολεία, κατέφθασαν και οι επίσημοι ρουφιάνοι, δηλαδή οι δύο γιοι του ( για να μαθαίνουν από μικρά στην σκληρή δουλειά και πώς βγαίνουν τα ρημάδια τα λεφτά ). Ο μεγάλος ήταν από τα πιο αντιπαθητικά παιδιά που έχω συναντήσει, ενώ ο δεύτερος ήταν το ακριβώς αντίθετο και ήξερε να μην λέει, ούτε να μεταφέρει πολλά. Ήταν εξάλλου ένα φυσιολογικό παιδάκι της ηλικίας του που ήθελε να ξεκουραστεί για το καλοκαίρι, να βγαίνει με τους φίλους του κι όχι να χτυπάει κάρτα! 

         Όταν βάλθηκε το big boss να εγκαινιάσει την νέα μηχανή για γρανίτες, ο συμπαθητικός τού ζήτησε γρανίτα για να δοκιμάσει. Τι να σας πω; Ότι του έφερε ένα τεράστιο ποτήρι με ένα δάχτυλο δικό μου γρανίτα;;; Να σας το πω. Ούτε καν μέχρι την μέση γεμάτο. Ο λόγος φυσικά δεν ήταν για υγεία, αλλά για να μην ξοδευτεί το περιεχόμενο και μάλιστα από τον γιο του!

         Την απόδειξη που παραλάμβαναν από την εκάστοτε αγορά, την εξέταζαν σε οικογενειακό συμβούλιο αφού και η γυναίκα του ήταν στο ίδιο μήκος κύματος. Επειδή η ταμειακή μας είχε κάποια προβλήματα από την προηγούμενη χρονιά ( για τα οποία ήταν ενήμεροι όλοι τους ) δηλαδή πατούσε και κάτι διαφορετικό, έτσι για την αλητεία, βρέθηκε όλο το ξενοδοχείο επί ποδός, επειδή η απόδειξη δεν ανέγραφε 20% αλλά 30% έκπτωση σε προϊόν που ήταν για 20. Αυτόπτης μάρτυς ήμουν, ότι η κοπέλα πάτησε 2 κι όχι 3 και πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Σε τελική ανάλυση τώρα έγινε το λάθος. Δεν φτάνει που τους βγήκε πιο φθηνό, μοιρολογούσαν κι από πάνω! Το τι τηλεφωνήματα έπεσαν για όλη την υπόλοιπη βάρδια δεν λέγεται...!

         Μεγάλοι χουβαρντάδες και τα παιδιά, αποφάσισε ένα πρωί ο μεγάλος να κεράσει τον μικρό μια μπανάνα ( γιατί οι εντολές ήταν σαφείς-το πρωί στις 10 έπρεπε να φροντίζουμε να τρώνε από μια μπανάνα ). Πάνω που έκανα τον σταυρό μου νομίζοντας πως βρίσκομαι εν μέσω θαύματος, προσγειώθηκα ανωμάλως. Στα φρούτα είχαν 10% έκπτωση και για κακή του τύχη ο μικρός διάλεξε μια πιο βαρβάτη που ζύγιζε παραπάνω. Ως εκ τούτου βγήκε 8 λεπτά ακριβότερη. Αναδιπλώθηκε ο super σπάταλος μεγάλος αδερφός και δεν το άντεξε να χρεωθεί 8 λεπτά παραπάνω. Η δήλωση ήρθε σε κλάσματα του δευτερολέπτου: " Άσε, προτείνω ο καθένας να πληρώσει τα δικά του". Τα γέλια μου τα συγκράτησα αλλά το βλέμμα που ανταλλάξαμε με την άλλη κοπέλα ήταν όλα τα λεφτά- μαζί και τα 8 λεπτά της μπανάνας...

         Φτάσαμε παραμονές 15Αύγουστου και ήρθαν οικογενειακώς οι ορδές των orks για να διαλέξει η σύζυγός που θα γιόρταζε, φουστάνι. Jesus!!! Τα φουστάνια που διαθέταμε ήταν εντελώς τουριστικά, πώς να το πω...φθηνιάρικα. Για οικογένεια που καυχιόταν πως διαθέτει χρυσές πιστωτικές κάρτες και τα αμάξια τους ήταν απαραιτήτως Mercedes και BMW (γιατί πας μη κατέχων Mercedes-BMW, βάρβαρος), φάνταζαν απίστευτα φαιδροί που έψαχναν φθηνοφούστανο με 30% έκπτωση. Και, ναι, τελικά μετά από μια ώρα διάλεξε και, ναι, δεν ντράπηκε την άλλη μέρα να το φορέσει. Mercedάκηδες αλλά κακόγουστοι ως το μεδούλι...
          Λίγο αργότερο γιόρταζε ο χρυσός μου και αν ήταν δικό μου το ξενοδοχείο θα έδινα παραγγελία στον chef να κάνει δυο ωραιότατες τούρτες να φάει το προσωπικό, να μην έχω και το μάτι τους ότι τους ξεπέταξα όπως-όπως. Αντί αυτού, φρόντισε να φέρει κέρασμα maximum για δυο μπουκιές και πιστεύω πως ήταν από την προηγούμενη χρονιά κι απλά φυλάσσονταν στο ζαχαροπλαστείο εώς ότου τα αγοράσει κάποιος σάχλας (ιδού), για να τα ξεφορτωθούν. Ήταν κάτι παραπάνω από άθλια και φυσικά όλοι τα κρύψαμε για να τα πετάξουμε στο σπίτι μας. Εξυπακούεται πως ρώτησε "Πώς σάς φάνηκαν" και το τυποποιημένο χαμόγελο του Joker κοκάλωσε στα πρόσωπά μας οπότε και είπαμε το κατά συνθήκη ψεύδος "Εξαιρετικό". Ευτυχώς που δεν μεράκλωσε να μάς δώσει κι άλλα κι ευτυχώς τα υπόλοιπα τα πήραν για το σπίτι!
          Μέσα σ'όλα πίστευε ότι διαθέτει απίστευτες ηγετικές ικανότητες και τα πιο μεγαλόπνοα σχέδια που κατεβάζει ανθρώπινη κεφάλα. Ξαφνικά τού καρφώθηκε η ιδέα πως θα πουλήσει περισσότερα αναμνηστικά ανοιχτήρια άμα υποχρεώνονται οι τουρίστες να τα αγοράζουν, παρά να μάς ζητούν να τους ανοίγουμε κάποια αλκοόλια καμιά φορά. Το αλκοόλ πήγαινε και ερχόταν, το να εξυπηρετήσω και κάποιον συμπαθέστατο τουρίστα και να τού ανοίξω καμιά ρετσίνα, που την λάτρευαν, δεν ήταν και κάτι τραγικό. Υπήρχαν κι άνθρωποι που αγόραζαν ανοιχτήρια (άσε που είχαμε εντολή να ανεβάσουμε τις τιμές στα μικροπράγματα). Εντάξει, κι ο άλλος δεν έχει διάθεση να δώσει 5 ευρώ για ανοιχτήρι. Θέλει να πιει..So what??? Λυπάμαι αλλά δεν μπόρεσα να τηρήσω το μέτρο, ήταν πέραν των δυνάμεων και της ηθικής μου. Φυσικά και εξυπηρετούσα κόσμο, πολύ περισσότερο δε τακτικούς πελάτες μας...Τελικά τα ανοιχτήρια δεν πουλήθηκαν με τις ταχύτητες που ανέμενε. Έμεινε με τα ανοιχτήρια στο χέρι...Μάπα το σχέδιο...
          Κι ενώ μια ωραία πρωία περιχαρής, σαν την Κοκκινοσκουφίτσα, πήγαινα να παραδώσω το ταμείο της προηγούμενης μέρας στο λογιστήριο, πέφτουν τα μάτια μου τα τσαχπίνικα πάνω στον "Δεκάλογο του Αφεντικού" που ετοίμαζε να εκτυπώσει η λογίστρια αλλά που, ευτυχώς, δεν αναρτήθηκε ποτέ στον πίνακα ανακοινώσεων. Ο συγκεκριμένος είχε ένα αλλόκοτο vizio να τον προσφωνούν 'αφεντικό'. Δεν ξέρω τι προβλήματα αντιμετώπισε στο σπίτι ή το σχολείο, πάντως τα ψυχολογικά του τα είχε. Έτσι λοιπόν είχε ετοιμάσει έναν δεκάλογο τύπου 1) Το αφεντικό έχει πάντα δίκιο 2) Μην νευριάζετε το αφεντικό κτλ. Το μάτι μου, όμως, έπεσε έντρομο από το βάθος και το εύρος του κομπλεξισμού και της ηλιθιότητας, στο νούμερο 10 όπου και ολοκληρωνόταν  ο Δεκάλογος του Γύφτου ( δυστυχώς όχι του Κωστή Παλαμά ) λέγοντας πως: Όταν ο εργαζόμενος εισέρχεται στο γραφείο του αφεντικού με τα αιτήματά του, πρέπει να βγαίνει από το γραφείο με την γνώμη του αφεντικού. Την κατάρα θα την ρίξεις ναι ή ου, που αν δεν είχε το ξενοδοχείο από τον μπαμπά του δεν θα μπορούσε καν να μαζέψει λουλούδια σε λόφο;;;
          Με επικές ατάκες τύπου "Εγώ είμαι ο Εωσφόρος κι όλα τα βλέπω εδώ μέσα" ή "Θα σας τον κόψω τον αέρα εδώ μέσα" ( είχε κάτι με το 'εδώ μέσα' ), όπως και με την μοναδική ικανότητα που δεν είχα δει έως τότε σε άνθρωπο, να έχει κάποιο θέμα με την ισορροπία του και να γυρίζει γύρω από τον άξονά του όταν ήταν στατικός, δίνοντας μια αλλόκοτη αίσθηση στα λεγόμενά του, γιατί αυτό του συνέβαινε κατά κύριο λόγο όταν ανακοίνωνε κάτι, πέρασε μια saison με πολύ κόσμο να κλαίει, με στομάχια να ανακατεύονται και να σφίγγονται από τους άξεστους, απότομους, προσβλητικούς και υποτιμητικούς τρόπους που είχε απέναντι στο προσωπικό του ( επιφυλάσσομαι για ολόκληρο βιβλίο με γεγονότα ), δείχνοντας πως κατά βάθος ήταν ένα ανθρωπάριο που έβρισκε και τα έκαμνε!
       
         Επέλεξα κάποια απειροελάχιστα και κάπως πιο φαιδρά γεγονότα, ώστε να το διασκεδάζω ενώ θυμάμαι και καταγράφω καταστάσεις. Δεν ξέρω αν θα τον χαιρετούσα στο δρόμο γιατί το θεωρώ απίθανο να πέσω πάνω του. Από ότι με πληροφόρησαν μετέπειτα, όταν το ξενοδοχείο πέρασε στα χέρια νέας διεύθυνσης, η οποία απέλυσε πολλούς από το προηγούμενο προσωπικό που πρόλαβα εγώ, έκανε ότι δεν τους γνωρίζει στο δρόμο και απέφευγε να βρεθεί ακόμα και στο ίδιο πεζοδρόμιο μαζί τους!



Το πόσο πολύ θα θέλαμε να του το πούμε αυτό, με ένα στόμα μια φωνή, ΔΕΝ ΛΕΓΕΤΑΙ!

 

       
            

Και Διηγώντας τα να Κλαις (Μέρος Α')

     Περνώντας και ξαναπερνώντας από ένα συγκεκριμένο σημείο, επί της Τσιμισκή, δεν μπορώ να μην διαβάζω κάθε φορά το σύνθημα στον τοίχο "Αφεντικά 3 ευρώ να είναι η ώρα σας". Κάθε φορά, επίσης, χαμογελώ παρόλο που αν το διάβαζα αυτό προ πολλών ετών, το χαμόγελό μου θα ήταν πιο σατανικό, ακολουθούμενο από ένα ακατανίκητο συναίσθημα για δικαίωση με νομοτελειακή εγγύηση αλλά σε ανθρώπινες ταχύτητες, δηλαδή σύντομα.
     Ποτέ μου δεν είχα εργασία πενθήμερη και εξυπακούεται πως δεν είχα ποτέ μόνιμο πρωινό ωράριο. Δεν μπήκα ποτέ πουθενά με σύμβαση, ούτε με οκτάμηνη απασχόληση σε κάποιο δημόσιο φορέα και γενικώς απασχολήθηκα αποκλειστικά και μόνον στον ιδιωτικό τομέα, σε δουλειές που έβρισκα η ίδια (με τα κυάλια τα voucher τα είδα στο βάθος να με χαιρετάνε) εκεί που δεν χαρίζεται κανείς σε κανέναν, με εξαίρεση τα χρόνια που διατηρούσα οικοδιδασκαλείο, σε μια χώρα που δεν επικροτεί την νομιμότητα και προσπαθεί να αφαιρεί κίνητρα από τον ελεύθερο επαγγελματία, τιμωρώντας τον για το μπλοκάκι που διατηρεί.
      Ο ιδιωτικός τομέας, μόνο, δεν αποτέλεσε μεγάλο σχολείο για την διαμόρφωση κάποιων αντιλήψεων που έχω σήμερα ή για την διαμόρφωση του χαρακτήρα μου, αλλά και οι τελείως αντιφατικές δουλειές που έκανα και που με οδήγησαν, τελικά, στο να δώσω πέντε φάσκελα σε όλους, καταλήγοντας σε κάποιες σημαντικές αποφάσεις για την ζωή μου.
      Αυτό δεν σημαίνει πως οι όποιοι εργοδότες, δεν φακελώθηκαν δια παντός στα κιτάπια του μυαλού μου και δεν θα ακολουθούνται από την δική μου όπως και πολλών άλλων υπαλλήλων τους,  βαρυκαρδία...Το θεωρώ, εξάλλου, ανθρώπινο και ενίοτε επιβεβλημένο. Η πικρία δεν είναι καταδικαστέα, ιδίως όταν έχεις αδικηθεί ανοιχτά και κατάφωρα. Καλής πάστας εργοδότης δεν μού έλαχε ποτέ...
      Νομίζω πως έφτασε η ώρα να ανοίξω τους φακέλους, όχι για να πω τα πάντα ( θα πω μόνον κάποια γεγονότα και περισσότερο τις παρανυχίδες ), αλλά για να βιώσω μια προσωπική λύτρωση, μια αναγέννηση που θα με βοηθήσει να ρίξω μια ταφόπλακα κυρίως σε πρόσωπα που μού προκαλούν απέχθεια, αλλά και να μοιραστώ με ένα σωρό ανθρώπους, πράγματα που ίσως να τους προκαλέσουν γέλωτα, γιατί ίσως οι ίδιοι να έχουν βιώσει τρις χειρότερα!
       Ξεκινάμε λοιπόν;;;;

                                                     Φάκελος Φροντιστηριούχα

Χαρακτηριστικά προσώπου : Μίξη αλεπούς φενέκ με Δημήτρη Σταρένιο (Φίλοι μας είναι οι Γερμανοί/ Οι Γερμανοί μάς αγαπάνε)

Αντιπροσωπευτικά λήμματα από το λεξικό : Παραδόπιστη, Ποταπή, Φθηνιάρα, Δεύτερη

                                                Περιγραφή που επικυρώνει τα άνωθεν

          Τα πονηρά ματάκια της δεν μού προκάλεσαν ιδιαίτερη εμπιστοσύνη μόλις τα πρωτοαντίκρυσα και κατά 95% η πρώτη μας αίσθηση για κάποιον είναι η πραγματική και ό,τι και να γίνει, αυτή θα είναι πάντα. Μόλις είχα τελειώσει, όμως, το Πανεπιστήμιο και, τι να κάνω, που χρειαζόμουν ένα ξεκίνημα, ένα βάπτισμα του πυρός, έναν μπούσουλα, ένα κάτι, ρε αδερφέ!
          Εννοείται πως δεν μπήκε στον κόπο να μού εξηγήσει τι ακριβώς θέλει από 'μένα, ποιο είναι το σύστημα με το οποίο δουλεύει το φροντιστήριό της, τι ζητάει (αναγκαστικά μύριζα τα δάχτυλά μου ή προσέτρεχα στους συναδέλφους) αλλά και τι θα μού δώσει για αντάλλαγμα. Οι απαιτήσεις μου δεν ήταν πρωτάκουστες, ούτε προσγειώθηκαν από άλλον πλανήτη. Πόσα θα είναι τα λεφτά και τι ασφάλιση θα έχω ή καλύτερα ΑΝ θα έχω ασφάλιση. Το πρώτο σκέλος το προσδιόρισε εντός, εκτός κι επί τα αυτά, ενώ το δεύτερο το απέφευγε τεχνηέντως, ποντάροντας στο "μικρή είναι αυτή, θα την εκμεταλλευτώ προς όφελός μου".
          Ως προς τα χρήματα, που μόλις ανέφερα, ήθελε τους ολόκληρους μήνες όπως ο Νοέμβριος ή ο Μάρτιος που δεν έχουν ιδιαίτερες αργίες, να πληρώνει με μισθό, ενώ τους μήνες με αργίες, με τις ώρες, γιατί εννοείται θα έβγαιναν λιγότερα τα χρήματα ωρομισθιακά αντί να χρεωθεί έναν μισθό που δεν θα ανταποκρινόταν στις εργάσιμες μέρες. Αυτό δεν το δέχτηκα και προτίμησα να πληρώνομαι πάντα με τις ώρες γιατί οι πολλές μανούβρες θα μάς οδηγούσαν σε αναπόφευκτα τρακαρίσματα ( ήδη από την πρώτη εβδομάδα, φάνηκε ξεκάθαρα πως δεν θα δέσει το γλυκό ). Βέβαια το περίεργο δεν είναι που δεν δέχτηκα εγώ, αλλά που δέχτηκε αυτή...Φυσικά δεν με ενδιέφερε ποια ήταν η παγίδα, ούτε το ανέλυσα μέχρι σήμερα!
         Το όλο πρόβλημα με την υπόσταση, τον χαρακτήρα και το είναι της, ξεκινούσε και τελείωνε στα χρήματα. Οι κουβέντες της ήταν μόνο για χρήματα, μας έπρηξε με την περιουσία που έχτισε, τα σπίτια που πήρε και τα εξοχικά που έκανε, όλα τα μετρούσε σε οικονομικό επίπεδο και ήταν πολύ λυπηρό να μην της αποφέρουν χρήματα οι 'καλημέρες' ειδάλλως θα καλημέριζε με προσποιητή χαρά όλο τον κόσμο από τις 5 το πρωί μέχρι τις 5 το άλλο πρωί, με μια ανάπαυλα 9-12 το βράδυ, για να αυξήσει τα μηδενικά στον τραπεζικό της λογαριασμό!
         Κάποιο λάθος πρέπει να συνέβει κατά τον σχηματισμό του εγκεφάλου της στην διάρκεια κύησης. Αναπτύχθηκε σε σχήμα τετραδίου παρέα με μολύβι (δύο στην τιμή του ενός) ή σε μαυροπίνακα με κιμωλία επειδή το εργοστάσιο κατασκευής ήταν παλαιών προδιαγραφών και ήταν,  γενικώς, παλαιό μοντέλο κυκλοφορίας. Το μεγαλύτερο δυστύχημα που της συνέβη ήταν ότι λόγω των φυσικών εκκρίσεων, λειτουργιών και αποβολών από τον οργανισμό, ήτο πρακτικά αδύνατον να διατηρεί μασούρια με λεφτά μέσα της. Διαφορετικά θα τα κατάπινε σε σακουλάκια για να τα νιώθει μόνιμα ασφαλή στο στομάχι της ή θα τα φύλαγε στο ορθό, επιβεβαιώνοντας την σοφή λαϊκή ρήση "να τα βάλεις εκεί που ξέρεις". Υπό συζήτηση και η μορφή εμφυτευμάτων για υποδόρια αποθήκευση, μολονότι δεν θα την άφηναν ποτέ να ταξιδέψει αεροπορικώς, αν και δεν νομίζω να την ένοιαζε αυτό, αρκεί τα λεφτουδάκια της να είναι ασφαλή.
        Αρχές κάθε μήνα που κουβαλούσε σε φακελάκια με τα ονόματά μας τις πληρωμές, είχαμε κηδεία. Υπήρξαν φορές που άφηνε την τσάντα της ανοιχτή ( για να βλέπουμε ) και πάνω που λέγαμε σήμερα θα πληρωθούμε, τώρα θα πληρωθούμε, αύριο θα πληρωθούμε, μάς τα έδινε μετά από μια εβδομάδα. Το έβλεπες...Δεν ξεκολλούσαν εύκολα τα λεφτά από την τσάντα της. Ράγιζε η καρδιά της για αυτήν την αγγαρεία! Άνοιξε πέτρα για να μπω, ήλιος να μη με βλέπει! Μέχρι τότε δεν ήξερα πώς μπορεί να είναι μαγαρισμένα τα χρήματα που λαμβάνει κάποιος. Μαζί της το έζησα στο πετσί μου!
        Βίωσα ολόκληρο κήρυγμα για το ότι εμείς οι νέοι δεν διακατεχόμαστε από πνεύμα οικονομίας και αποτελεί μέγα αδίκημα το να πετάξεις μισογραμμένο χαρτί στα σκουπίδια. Ένα φύλλο χαρτί πρέπει να γράφεται απ' άκρη σ'άκρη και από τις δύο πλευρές κι έπειτα να πετιέται στα σκουπίδια. Για ανακύκλωση ούτε λόγος...
        Στο πνεύμα οικονομίας καθαιρέθηκε και η καθαρίστρια, καθώς δεν έμεινε ευχαριστημένη από την δουλειά της κι έτσι από την μία φορά την εβδομάδα δεν ξαναπάτησε καμία. Τα παιδιά, όμως, είναι γεγονός πως μεταφέρουν απίστευτα μικρόβια από το σχολείο και δεν είναι όλα εξοικειωμένα με το πλύσιμο χεριών, αφού κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τους το διδάξει. Από την πολλή βρώμα και έλλειψη απολύμανσης, κόλλησα γαστρεντερίτιδα και να κάνει τον σταυρό της που δεν έκανα εμετό εκεί μέσα. Παρόλο, όμως, που με έβλεπε να καταρρέω όσο περνούσε η ώρα και ο πυρετός να ανεβαίνει επικίνδυνα, δεν μού επέτρεψε να φύγω για να μην χρεωθεί το φροντιστήριο τηλεφωνήματα ακυρώσεων κι έτσι με κράτησε με ματζουράνες και λοιπά γιατροσόφια. Όταν με είδε συνάδελφος τρόμαξε κι όταν ρώτησε την οχιά "Μα γιατί δεν αφήνετε το κορίτσι να φύγει, δεν το βλέπετε που είναι χάλια;" η απάντηση ήταν "εγώ την λέω να φύγει αυτή δεν φεύγει"! Δεν φταίει κανείς, εγώ φταίω που δεν έπιασα τα καμμένα από το οξυζενέ μαλλιά της να της τα δώσω να τα φάει. 'Έκτοτε πήρα απολυμαντικά με δικά μου έξοδα, τα οποία αποθήκευσα σε ειδική καταπακτή για να μην μου τα βρει και τα πάρει για τον εαυτό της, ώστε να είμαι ήσυχη ότι θα απολυμαίνω πόμολα και θρανία.
        Πέραν της όποιας φθήνιας της σε σημαντικά πράγματα (σημειωτέον δεν είχαμε γραμματέα καθώς αποτελούσε κι αυτό έξοδο), το χειρότερο που μού έκανε κυρίως την πρώτη χρονιά (δύο άντεξα όλο κι όλο), ήταν ο μόνιμος ψυχολογικός πόλεμος. Για όλα έφταιγα ΕΓΩ! Από τα αν ένα παιδί δεν ερχόταν μια φορά στο μάθημα, μέχρι το πού ήταν ένα βιβλίο. Ήταν πολύ έξυπνη για να το πετυχαίνει πάντα έντεχνα και με έμμεσους τρόπους, αλλά αρκετά ηλίθια για να καταλάβει ότι αυτό δεν θα την οδηγήσει πουθενά. Εδώ δεν θα πω άλλα, γιατί ήδη οι φλέβες μου τσιτώνουν. Άλλωστε προσπαθώ να λυτρωθώ!
        Όταν με ρώτησε μια κοπέλα (πολύ το συμπαθούσα αυτό το κορίτσι), αν γνωρίζομαι από τα παλιά μαζί της κι αν έχουμε κάποιες διαφορές, ένιωσα ότι δικαιώνομαι κι ότι δεν ήταν αποκυήματα της φαντασίας μου οι κακοί της τρόποι και η αγένειά της απέναντί μου. Σε όλους έκανε τα στραβά μάτια αν μασούσαν τσίχλα ( κι αυτή μασούσε μόνιμα σαν κατσίκα που βόσκει άτσαλα ) ή αν είχαν κάποιον καφέ μαζί τους, αλλά από εμένα δεν σήκωνε τέτοια. Τα δυο μέτρα και δυο σταθμά ήρθαν να με πνίξουν κάποια στιγμή, όταν έμεινε έγκυος μια εκ των συναδέλφων Αγγλικού και πήρε στην θέση της μια ψυχολόγο που έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία ( oh my god ), για να μην πάρει από τον ΟΑΕΔ κάποιο άλλο άτομο και μπλέξει οικονομικά και ασφαλιστικά. Αυτήν την υπεραγαπούσε και όλα της τα επέτρεπε. Και καφέδες και αναψυκτικά και τσίχλες.
       Έτσι την δεύτερη χρονιά, αφού είχα πάρει την απόφαση ότι θα είναι και η τελευταία, έκανα να της μιλήσω έναν μήνα, της έδειχνα ότι με ενοχλεί η φάτσα της και γενικώς δεν μού καιγόταν καρφί. Τότε ήταν που με άφησε σχετικά ήσυχη ( δεν μπορείς να μεταμορφωθείς σε καλό άνθρωπο από την μια στιγμή στην άλλη ), αλλά δεν το σκέφτηκε νωρίτερα. Με πολλά ακόμα σκηνικά απείρου κάλους ήρθε η στιγμή να αποχωρήσω με χαμόγελο και πάντα με επιχειρήματα ( γενικώς τις υστερίες δεν τις μπορώ ), αν και υπήρξε μέχρι την τελευταία στιγμή τιποτένια. Μού ζήτησε το χαρτί με τα τηλέφωνα των μαθητών, γιατί τάχα εκλάπη το laptop με τα αποθηκευμένα στοιχεία τους. Φυσικά δεν ήταν αυτός ο λόγος, αλλά για να μην "τσιμπήσω" μαθητές της. Δεν το είχα ανάγκη, γιατί οι γονείς που ήθελαν να με βρουν, με βρήκαν και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
        Έκτοτε συναντηθήκαμε πολλές φορές στον δρόμο και προσπαθώντας πάντα να το παίξει κυρία, με χαιρετούσε. Όχι από καλή προαίρεση αλλά από δηθενιά. Δεν μπόρεσα να την χαιρετίσω ποτέ ξανά. Μια φορά τελευταία, πάντα τελευταία. Δεν μπορούσα να ξεχάσω το ότι εξαιτίας της απέκτησα σοβαρά στομαχικά και εντερικά προβλήματα που ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσω 9 ( και που ουσιαστικά ποτέ δεν αντιμετωπίζοντι στο 100% ) κι έμαθα να ζω μαζί τους. Δεν μπόρεσα να ξεχάσω το ότι η έλλειψη ενσήμων μού στοίχισε στην πράξη την διεκδίκηση  θέσεων σε άλλους τομείς μέχρι πρότινος. Δεν μπορούσα να διαγράψω μονοκοντυλιά, τις φορές που γκάριζε ή με μείωσε μπροστά στα παιδιά για ανύπαρκτους λόγους. Από όλους, αυτήν θυμάμαι με μεγαλύτερη οργή και μένος.

Και το πιο τραγικό; Έβαλε άλλους να με πάρουν τηλέφωνο, για να επιστρέψω. " 'Ελα με τους δικούς σου όρους", διαμήνυσε...
Δεν έρχομαι κι αυτό αποτελεί δικό μου όρο...

Τέλος Α' Μέρους
Συνεχίζεται...

'Ολα ξεκίνησαν από μια Αυγή...

          Θα μπορούσε να θεωρηθεί ολίγον μακάβριο το κείμενο, αλλά μακάβρια ήταν και η αφορμή. Πάντα, όμως, υπό την σκωπτική-χιουμοριστική ματιά και διάθεση της γράφουσας τούτας τας γραμμάς, οπότε ουδέν κακόν. Άλλωστε σαν έθνος μας αρέσει να διασκεδάζουμε με τον Χάρο και το θανατικό στα αθάνατα άσματα της τάβλας, της σούβλας ή της πίστας, καθώς τότε είναι η κατάλληλη στιγμή να σπάσουμε ντουζίνες τα πιάτα, τραγουδώντας "...Έξω ντέρτια και καημοί..."και να πούμε 'δεν βαριέσαι, αδερφέ, ας ζήσουμε την στιγμή'!
           Κατά την περιήγησή μου στο Διαδίκτυο την προηγούμενη εβδομάδα, έπεσα πάνω στην "Αυγή". Όχι δεν μιλάμε για την εφημερίδα, αλλά για τον σκελετό γυναίκας που βρέθηκε σε ανασκαφές στο Σπήλαιο της Θεόπετρας στην Θεσσαλία το '93 και που απέκτησε μορφή στα χέρια του ορθοδοντικού Μανώλη Παπαγρηγοράκη που με βάση τον σκελετό ανέπλασε το πρόσωπο και γενικώς αναπλάστηκε από την κορφή ως τα νύχια.
         Πρόκειται για το δεύτερο επίτευγμα, μετά την 11χρονη Μύρτιδα που έζησε τον 5ο αιώνα π.Χ. στην Αθήνα και πέθανε από τυφοειδή πυρετό. Ομολογουμένως την Μύρτιδα κάπου την έχασα, αλλά να που ήρθε η Αυγή για να αποκαταστήσει την μερική (ή ολική) άγνοιά μου!
          Η πρώτη αντίδραση μια απλής κι αμέριμνης αναγνώστριας ήταν κάτι μεταξύ ταραχής, ανατριχίλας, δυσανασχέτησης, με περιτύλιγμα φρίκης καθώς ποτέ δεν τα πήγα καλά με κέρινα ομοιώματα και τα συναφή. Αξέχαστη εμπειρία, σαν 12χρονη παιδούλα, να με βγάζει η γιαγιά μου σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από το Μουσείο του Βρέλλη, αναστατώνοντας χωρίς έλεος πολλούς επισκέπτες στην προσπάθειά τους να με συνεφέρουν. Αυτό φυσικά αποτελεί δικό μου πρόβλημα κι όχι κανενός άλλου! Απλώς όπου βρίσκονται τέτοια ομοιώματα δεν βρίσκομαι εγώ κι όπου βρίσκομαι εγώ δεν βρίσκονται τα σκληρόκαρδα αυτά δημιουργήματα, που μόνον καρδιακές αρρυθμίες ξέρουν να μού προσφέρουν!
          Ξεπερνώντας-σαν μεγάλο κορίτσι που έγινα πια- τα πρώτα συναισθήματα, διαχειριζόμενη την όποια τρομάρα μου, στάθηκα σε περαιτέρω πληροφορίες κι έτσι η πρώτη ψυχρολουσία μετουσιώθηκε σε εντυπωσιασμό. Από έναν σκελετό, μάθαμε πως χρονολογείται περίπου στο 8.070 π.Χ., είχε ύψος 1,57, η ηλικία της κυμαίνεται από 18 έως 25 -το πολύ- ετών, με έντονο προγναθισμό και κάποιες φλεγμονές λόγω σκορβούτου ή αναιμίας.
          Η Αυγή έδωσε τροφή για επιπλέον αναλύσεις ως προς την οικονομική κατάσταση της εποχής, τον τρόπο ένδυσης, τις πολιτισμικές συνήθειες, τις γαστρονομικές συνήθειες, την γλώσσα που μπορεί να ομιλείτο την Μεσολιθική εποχή και την αίσθηση της ομορφιάς! Αυτό το τελευταίο αποτέλεσε το προσωπικό μου Cape Canaveral για να εκτοξεύσω πυραύλους φαιάς ουσίας, στοχασμών και λογισμών πέραν του Γαλαξία, στο Άπειρο...
          Παραδόξως δεν κατακλύστηκα από ρητορικά ερωτήματα τύπου "Να ζει κανείς ή να μην ζει", 'Τι είναι ο άνθρωπος..", "Ματαιότης, Ματαιοτήτων τα πάντα Ματαιότης" ή "Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του -σχετικό/ άσχετο-.
          Άνθρωποι ζούσαν και πριν, άνθρωποι θα ζουν και μετά από εμάς. Τα πράγματα, σαφώς, εξελίσσονται οπότε μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ αν βρίσκουν κι εμάς σε σκελετούς μετά από 8 ή 10.000 χρόνια, αν θα μας φωτογραφίζουν σαν αξιοπερίεργα πλάσματα και θα αναλύουν πάνω από τα ομοιώματά μας τις αισθητικές, γλωσσικές και πολιτισμικές αξίες της εποχής. Εδώ θα υπάρξουν κάποιοι σκόπελοι που οι επιστήμονες του αύριο οφείλουν να υπερπηδήσουν. Το κείμενο αυτό μπορεί να φυλαχθεί σαν πάπυρος που θα ρίχνει φως στα πρότυπα ομορφιάς της εποχής που διανύουμε.
          Κατ'αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το εάν θα λιώνουμε με τόσο botox σε γυναίκες και άντρες. Ίσως το botox να βοηθάει στην μουμιοποίηση του ανθρώπου αλλά τα πορίσματα από τα ευρήματα θα αναλυθούν 2.000 χρόνια αργότερα, οπότε δεν θα το μάθουμε ποτέ.
          Ο προγναθισμός της Αυγής φαινόταν από τον σκελετό. Τα χείλη των γυναικών, όμως στο σήμερα, που από το πολύ κολλαγόνο είναι πιο μεγάλα από τα κεφάλια τους, δεν ξέρω αν θα επηρεάσουν την κατανομή των οστών του κρανίου, οπότε πρέπει οπωσδήποτε να καταγραφεί η πληροφορία σε εγκυκλοπαίδειες, ούτως ώστε να έχουμε μια πολύ επιτυχημένη και ακριβή αναπαράσταση των μελλοντικών 'Αυγών' καθώς οι επιστήμονες θα έχουν μεγάλο βάρος να σηκώσουν στις πλάτες τους.
         Μένοντας και πάλι στις γυναίκες, όχι από καπρίτσιο ή μισογυνισμό, αλλά επειδή είμαστε πιο επιρρεπείς στην φιγούρα, θα πρέπει να ξέρουν (οι επιστήμονες λέμε) πως όλες έχουν τα ίδια μαλλιά, τις ίδιες διαστάσεις σώματος και τα ίδια τουρλωτά οπίσθια. Ιδίως στο τελευταίο πρέπει να δείξουν τον απαραίτητο σεβασμό γιατί τα οπίσθια μετά κόποις και χειρουργείων αποκτώνται, οπότε οιαδήποτε παραπληροφόρηση θα είναι όνειδος για το ανθρώπινο γένος του μέλλοντος.
         Καλό θα είναι να δοθεί η απαραίτητη προσοχή στο στήσιμο, καθώς θα πρέπει να κρατάει απαραιτήτως κινητό ανά χείρας, να στέλνει σαχλά φιλάκια, με ελαφρώς γυρτό κεφάλι, με έντονη λόρδωση που βοηθάει στην ανάδειξη του πολύπαθου ποπού (κατά πώς προείπα) και οπωσδήποτε με έναν καθρέφτη μπροστά της για να κουμαντάρει την γνώριμη σε όλους πόζα. Τα μαλλιά θα είναι μακριά και μόνον σε wavy style, δεκτοί και οι επιμελώς ατημέλητοι κότσοι. Να υπογραμμίσω επίσης τα ρουφηγμένα μάγουλα και τα πολύ έντονα ζυγωματικά, γιατί μόνον έτσι έχουν νόημα οι selfies.
         Σε αυτό το σημείο, επομένως, προχωρώ στην πολιτισμική διάσταση των πραγμάτων, όπου οι μελλοντικοί ομιλητές οφείλουν να εξηγήσουν ορολογίες τύπου selfies, κοινοποιήσεις παρουσίας, 70.342 φίλοι στο facebook -3 στην πραγματικότητα- τι είναι το twitter και το instagram, ενώ εάν έχουν εξελιχθεί πολύ τα πράγματα σε επιστημοτεχνολογικό επίπεδο, μπορεί να ανακαλύπτουν και το όνομα του εκάστοτε σκελετού και να ξετυλίγονται όλα τα profils του live στο κοινό για να δουν σε ζωντανή μετάδοση εκείνης της εποχής, τα γενέθλιά του ή πώς έτυχε το φλουρί στην Βασιλόπιτα του 2058 και άλλες μικρές 'ιδιωτικές' στιγμές και χαρές.
         Εάν πάλι ξεθάψουν κανέναν πιο φυσιολογικό, που αντιστάθηκε στα botox και ήταν πιο περιορισμένος με τις φωτογραφίες και τα videos στα social media, πρέπει απαραιτήτως να τον αναπαραστήσουν με ζαβλακωμένο βλέμμα, γιατί ήθελε δεν ήθελε την ακτινοβολία και τους ρύπους τα έτρωγε στα μούτρα οπότε ο εγκέφαλος είχε έναν εκφυλισμό ούτως ή άλλως.
         Και στις δύο πάντως περιπτώσεις θα πρέπει να υπάρξουν εκτεταμένες έρευνες πάνω στην γλώσσα που ομιλούσαν  κατά το 2000, ένα μείγμα OMG μαζί με την γλώσσα της εκάστοτε χώρας, με πολλούς λεξιλογικούς περιορισμούς κυρίως στις ηλικίες 12-25 όπου το λεξιλόγιο περιορίζεται στις 50 λέξεις ημερησίως, εκ των οποίων οι 25 είναι συντομογραφίες Αγγλικών, οι άλλες 15 βωμολοχίες ( για ελληνικό σκελετό έχουμε μια κοινή βρισιά σε δεκαπενταπλή επανάληψη) και οι άλλες 10 που απομένουν είναι λέξεις που αντιστοιχούν στο τοπικό και εθνικό λεξιλόγιο.
         Πάνω που πάω, όμως, να φουσκώσω από περηφάνια, το μυαλό τρέχει με χίλιες στροφές το δευτερόλεπτο, συνειδητοποιώντας πως άμα εμείς παρουσιάζουμε πνευματικό και νοητικό εκφυλισμό, δεν διατηρώ ελπίδες για τον άνθρωπο του μέλλοντος και την νοημοσύνη του. Ίσως το κοινό να μην κατανοήσει το υψηλό αισθητικό και, όχι μόνον, επίπεδό μας και φλερτάρουμε έντονα με την ιδέα να φάμε γιούχα.
          Για τις αντιδράσεις ουδεμίαν ευθύνη φέρουμε και να με συγχωρείτε που έγραψα λίγο παραπάνω, αλλά νιώθω βαρύ το χρέος μου απέναντι στην ανθρωπότητα, να αφήσω όσες περισσότερες λεπτομέρειες σαν παρακαταθήκη για το μέλλον. Εγώ, πάντως, το λιθαράκι μου το έβαλα και αμαρτίαν ουκ έχω. Εάν δεν καταλάβουν οι επόμενοι πρόκειται για δική τους αποτυχία...

Υ.Γ.1 Μέσα στις ομιλίες αναφέρθηκε πως θα κυκλοφορήσει η Μύρτιδα σε γραμματόσημο και το ίδιο ευελπιστούν να συμβεί και με την Αυγή. Επειδή είμαι ακόμα οντότητα παλαιάς κοπής, που αποστέλλει και λαμβάνει παραδοσιακούς φακέλους, με παραδοσιακό χαρτί, παραδοσιακό γραμματόσημο, με τον παραδοσιακό τρόπο ταχυδρομείου, ελπίζω να μην μου κάνει κανείς καμιά πλάκα και λάβω περιχαρής γράμμα και δω ξάφνου την Μύρτιδα! Θα κάνω θέμα μεγάλο!

Υ.Γ.2 Πέρα από την όποια χιουμοριστική διάθεση και οι δυο αναπαραστάσεις αποτελούν ένα εξαιρετικό παράδειγμα χρήσης της γνώσης, της τεχνογνωσίας και τεχνολογίας για έναν συγκινητικά δημιουργικό σκοπό. Εάν μπορούσαν πράγματι να μιλήσουν, θα είχαμε να μάθουμε τόσα πολλά...! Μέσω αυτών βλέπουμε πως εξελισσόμαστε αλλά στον πυρήνα μας θα μένουμε πάντα οι ίδιοι. Μικροί και τρωτοί μπροστά στο πέρασμα ενός χρόνου τρομακτικού, άφθαρτου, άπιαστου και ακατανόητου, τουλάχιστον για 'μένα!

Τώρα ελπίζω να μού δίνεται το δικαίωμα να λιποθυμήσω με την ησυχία μου αλλά πάντα με στυλάτο τρόπο...

Ανακοίνωση / Announcement /Annonce / Anuncio

         Αγαπητοί αναγνώστες, με μεγάλη μου χαρά σας ανακοινώνω πως τα κείμενα του blog θα μπορείτε να τα βρείτε, επίσης, στο Facebook, στην σελίδα Amelie-Madeleine Scripta

     Dear readers, I'm mighty happy to announce you that my blog's texts can also be found on Facebook, on Amelie-Madeleine Scripta page.

     Chères lectrices/ Chers lecteurs, je suis très heureuse de vous annoncer que maintenant vous pouvez trouver les textes de mon blog sur Facebook, sur la page Amelie-Madeleine Scripta

    Estimadas lectoras/ Estimados lectores, siento muy feliz de communicarle que ahora pueden encontrar los textos de este blog en Facebook, en la página Amelie-Madeleine Scripta

Follow me on Facebook: Amelie-Madeleine Scripta

Ινές, Ψυχή μου

          Ή αλλιώς Inés del Alma Mia της αγαπημένης και γνωστής μας Χιλιανής συγγραφέως Isabel Allende. Η ηρωίδα μας είναι η Inés Suárez, που ζει στην Extremadura της Ισπανίας τον 14ο αιώνα μ.Χ. που πάει να πει, σε μια από τις πιο σκοτεινές και κατάπτυστες εποχές για την Ευρώπη (προσωπική μου πάντα άποψη), δηλαδή Μεσαίωνα. Φλογερή προσωπικότητα καθώς ήταν, προχωρά σε γάμο σε νεαρή ηλικία, αλλά  ο έγγαμος βίος δεν ήταν τόσο στρωμένος με ροδοπέταλα! Εκείνο τον καιρό, βέβαια, είχε ξεκινήσει και η φρενίτιδα για την ανακάλυψη χρυσού και όχι μόνο, στον Νέο Κόσμο. Έτσι ξεκίνησε και ο σύζυγος της ηρωίδας μας, Juan de Málaga, να πιάσει "την καλή", αλλά δεν επέστρεψε ύστερα από χρόνια.
         Εκτός από φλογερή προσωπικότητα, η Inés είναι δυναμική και πολύ αντίθετη με τις αντιλήψεις της εποχής. Καθώς διψάει για μια αλλαγή και περιπέτεια στην ζωή της, σε μια εποχή που η γυναίκα ή θα έπρεπε να είναι παντρεμένη ή μοναχή, με το πρόσχημα ότι πάει να βρει τον άντρα της και να μάθει τι απέγινε, σαλπάρει με την ανιψιά της -καθώς απαγορευόταν γυναίκα πράγμα να ταξιδεύει ασυνόδευτη- για τον Νέο Κόσμο!
         Χωρίς να μπω σε περαιτέρω λεπτομέρειες και καταστρέψω την μαγεία, για όποιον θέλει να το διαβάσει, καταλήγει ερωτευμένη και σε σχέση με έναν πολύ φιλόδοξο στρατηγό, τον Pedro de Valdivia, που έχει βάλει προσωπικό στοίχημα να κατακτήσει την Χιλή, μιας και η πρώτη απόπειρα στέφθηκε από παταγώδη αποτυχία. Από εδώ και πέρα ξεκινάει ο δύσκολος δρόμος και η πορεία κατάκτησης της νέας αυτής χώρας, μέχρι την ίδρυση της πόλης του Santiago, στην οποία η Inés έπαιξε καταλυτικό ρόλο.
          Η πένα της Allende είναι ρεαλιστική, χωρίς φιοριτούρες και φανφάρες, σκληρή, μεστή και ρέει χωρίς κουραστικές επαναλήψεις. Έκανε μακροχρόνια έρευνα για να ανακαλύψει όλες τις πληροφορίες γύρω από ένα πρόσωπο που το παραμέλησε η ιστορία και με αυτό το βιβλίο προσπαθεί να την δικαιώσει, χωρίς να την αγιοποιεί, αφού δεν μιλάμε φυσικά για καμιά αθώα περιστερά.
         Σε αυτό το σημείο, έρχομαι στην γεύση που μού άφησε και τις σκέψεις που προξένησε τούτο το έργο.
         Μιλάμε για ένα αέναο κυνήγι πλούτου και κατάκτησης που υπήρχε σε όλους τους αιώνες και δεν θα πάψει να υπάρχει ποτέ...Υπήρχαν εκεί αυτόχθονες λαοί, που είχαν τον δικό τους πολιτισμό και δεν έπεφτε λόγος σε κανέναν, ούτε να τους υποτάξει, ούτε να τους σκλαβώσει, ούτε να τους βασανίσει. Ας μην πάμε, φυσικά, τόσο μακριά..Μπορούμε να ρίξουμε ένα βλέφαρο στην δική μας ιστορία...Απλά τώρα μιλάμε για τον Νέο Κόσμο.
          Οι Conquistadores δεν ήταν όλοι με το ιπποτιλίκι στο τσεπάκι, ούτε όποιος ήταν ιππότης του βασιλιά σήμαινε πως δεν ήταν εγκληματίας. Ιερείς, πλιατσικολόγοι και βαρυποινίτες, απέκτησαν εν μία νυκτί την εύνοια βασιλέων και βρέθηκαν με τίτλους και περιουσίες, σφάζοντας όποιον βρισκόταν μπροστά του. "Μας ζητάτε να προσκυνήσουμε έναν Βασιλιά που δεν γνωρίζουμε και να πιστέψουμε σε έναν Θεό που δεν ξέρουμε". Πόσα και πόσα εγκλήματα γίνονται εν ονόματι του Θεού, όταν πίσω από όλα κρύβεται απλώς η κακιά και άπληστη φύση του ανθρώπου!
          Αυτοκράτορες, Βασιλείς, Ιππότες, και λοιποί, ενταφιάστηκαν στα φέρετρα της Ιστορίας...Πέθαναν και θα πεθάνουν και θα πεθαίνουν και θα πεθαίνουμε...Και τι έγινε; Τι έμεινε;;; Η υστεροφημία;;; Κανείς δεν θα μείνει να θυμάται κανέναν. Το μόνο που μένει είναι η κακοδαιμονία, από το άδικα χυμένο αίμα. Σκληρότητα, σκληρότητα, σκληρότητα, που δεν άλλαξε ποτέ. Πάντα κάτι θέλουμε και ποτέ δεν μάς είναι αρκετό! Σε καμιά εποχή ο άνθρωπος δεν είχε αξία. Απλά τότε τα πράγματα ήταν πολύ πιο άμεσα...

          Αυτές και άλλες αλήθειες μπορεί να συνειδητοποιήσει για ακόμη μια φορά ο κάθε αναγνώστης, ενός βιβλίου που σίγουρα αξίζει να διαβαστεί...




       
         

Το Νου σου Κύριε Οδηγέ....

        ..."γλιστράω στις χειρολαβές", όπως έλεγε και το αγαπητό άσμα, αν και στο τέλος θα λιποθυμάμε σωρηδόν στις χειρολαβές, με όλα αυτά που ακούμε! In Public Tranport We Trust και βρισκόμαστε -πού αλλού- στα πολυαγαπημένα μας αστικά. Σάββατο απόγευμα πήρα το αστικό για να βρεθώ στο κέντρο για έναν καφέ. Εννοείται πως ήμουν καλοντυμένη και εξυπακούεται πως κινήθηκα δωρεάν, όπως και κάθε φορά, με την κάρτα ανεργίας και τα λοιπά χαρτιά που οφείλω να έχω μαζί μου για να το αποδεικνύω σε περίπτωση ελέγχου. Κρατάμε λοιπόν το γεγονός πως μπήκα περιποιημένη και δεν ακύρωσα κάποιο εισιτήριο.
        Στον γυρισμό έκαναν ακριβώς το ίδιο, σημειώνοντας πως δίπλα στον οδηγό στεκόταν όρθια προς κουτσομπολιό γυναίκα οδηγός, όχι εν ώρα υπηρεσίας. Δύο στάσεις πριν το τέρμα ανέβηκε νεαρός, σίγουρα όχι κομψευόμενος με σακάκι και double monks, ο οποίος δεν ακύρωσε κάποιο εισιτήριο, παρά πήγε να κάτσει κατ'ευθείαν. Έτσι, λοιπόν, ο οδηγός ρώτησε δυνατά "Επ, παλλήκαρε έχεις κάρτα;"
        Βασικά αυτή ήταν μια ευθεία ερώτηση που, όμως, υπονοούσε μια δεύτερη τύπου "Μπήκες στην ζούλα, οπότε να φας πρόστιμο καλύτερα;;;". Το παιδί πλησίασε και είπε ότι έχει κάρτα ανεργίας και ο οδηγός απήντησε ένα απλό 'α, καλά'! Μόλις ο νεανίας ξανακάθησε στην θέση του, η οδηγός-παρέα έβγαλε τα εσώψυχά της, διαμαρτυρόμενη πως αυτή δεν είναι κατάσταση κι ότι κάτι πρέπει να γίνει. Δεν μπορούν να γνωρίζουν αν κάποιος λέει την αλήθεια και πώς μπορούν να το εξακριβώσουν. Ο οδηγός παρόλ'αυτά είχε άλλη άποψη λέγοντας πως αυτό δεν είναι το θέμα, αλλά γιατί ένας νέος άνθρωπος να πάρει το αστικό για δυο στάσεις όλο κι όλο.
        Αυτό ήταν εν ολίγοις το όλο σκηνικό κι από 'δω και πέρα ξεκινάνε τα δικά μου ερωτήματα. Εάν ήμουν super ηρωίδα της Marvel, θα είχα μεταμορφωθεί αυτομάτως με την ηρωική φορεσιά μου και θα είχα σηκώσει το λεωφορείο με το ένα χέρι, εκσφενδονίζοντάς το στην Μεσόσφαιρα ή πολύ πιο πέρα από αυτήν, καθιστώντας το αιώνιο δορυφόρο γύρω από την γη. Επειδή, όμως, αυτό είναι ακατόρθωτο, θα αρκεστώ σε κάτι πιο γήινο και αναίμακτο, που πάει να πει, να παραθέσω απλά τους προβληματισμούς μου.
         Super Προβληματισμός Νο 1: Γιατί κίνησε υποψίες ένας μη καλά ενδεδυμένος νέος κι όχι εγώ που ήμουν στην πένα; Και οι δύο κάναμε ακριβώς το ίδιο. Μπήκαμε, καθίσαμε, τέλος. Σε ένα πιο προχωρημένο στάδιο σκέψης θα έλεγα μετά βεβαιότητος, πως ο άνθρωπος τρελαίνεται να τον κοροϊδεύουν, στέκεται πάντα στην εικόνα, θαυμάζει μόνο την εικόνα και δεν είναι ποτέ προκατειλημμένος με τους γραβατοφορεμένους και τις τουαλετοφέρουσες. Είναι σαν μια πινακίδα ΝΕΟΝ που αναβοσβήνει μέσα στην νύχτα το μήνυμα "Φυσικά και μπορείς να με κλέψεις/εξαπατήσεις, αρκεί να έχεις style, ωραία ρούχα κι ακριβό άρωμα". Πας μη καλοντυθείς βάρβαρος!!!!! Με τους δεύτερους, δεν υπάρχει έλεος. Στους πρώτους, όλα τα συγχωρούμε...
         Super Προβληματισμός Νο 2: Αναφερόμενη στην απορία της μανδάμ-οδηγού, θα ήθελα να την ενημερώσω πως κουβαλάμε κάποια χαρτιά για να αποδείξουμε τον ισχυρισμό μας κι όχι για να παίρνουν τον αέρα τους κάθε τόσο. Ποιος, επίσης, εμποδίζει τον Οργανισμό Συγκοινωνιών της πόλης να έχει μια πλατφόρμα που να μπορεί άμεσα να συνδέεται με τον ΟΑΕΔ για να εξακριβώνει ποιος είναι παπάς και ποιος ζευγάς; Όταν ανακοινώνεις μια παροχή (γιατί η δωρεάν μετακίνηση, είναι μια παροχή),  προϋποθέτει μια οργάνωση που, κανονικά, έχει προηγηθεί.  Ο τρόπος λοιπόν, της δικής ΣΟΥ οργάνωσης, δεν αποτελεί δικό ΜΟΥ ζήτημα. Άρα αδίκως, είσαι απηυδισμένη!
         Super Προβληματισμός Νο 3: Είναι γεγονός, ότι οι ηλικίες 15-25 δεν το πολυσυμπαθούν το περπάτημα και γενικώς το αποφεύγουν όποτε τους δοθεί η ευκαιρία. Όχι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι, αλλά εν προκειμένω μιλάμε για μια τέτοια ηλικία του νεαρού που επιβιβάστηκε λίγο πριν το τέρμα. Τώρα τι να κάνουμε; Αρέσει δεν αρέσει, μπήκε. Εσύ monieur-οδηγέ είσαι ο οδηγός ενός μέσου που μπορεί να μπαινοβγαίνει όποιος θέλει. Τόσοι προβληματικοί -στην κυριολεξία- επιβιβάζονται κάθε μέρα, αυτός σε πείραξε; Εκτός κι αν συγχρόνως είσαι προπονητής ή life coacher ή κάτι τέτοιο, οπότε αντιμετωπίζεις και βλέπεις τα πάντα υπό το πρίσμα του ευ ζην κι ότι το περπάτημα κάνει καλό, βοηθώντας να  αποβληθούν οι τοξίνες από τον οργανισμό. Βέβαια, δεν του το είπες του ιδίου για να τον νουθετήσεις, αλλά το μουρμούρισες μετά. Έχασε κι ο νεαρός την ευκαιρία του να δει το Φως το Αληθινόν και να δει τα οφέλη της σωματικής άσκησης και του βάδην...

           Δεν βαριέσαι...Κάτι κερδίζουμε, κάτι χάνουμε σε αυτήν την ζωή!  Η υποκρισία, όμως, θα νικάει πάντα ό,τι κι αν συμβαίνει ό,τι κι αν κάνουμε...

Α, δεν παίζω!!!!! Σαν το βρώμικο και ξεχαρβαλωμένο, δεν έχει..

Εν κρυπτώ και σιωπηλά

        Ο George Michael θα συζητιέται πάντα την περίοδο των Χριστουγέννων αφού, καλώς ή κακώς, το όνομά του συνδέθηκε άρρηκτα με αυτά. Την άποψή μου, που πυροδοτήθηκε λόγω του γεγονότος,  την ξεδίπλωσα στο κείμενό μου "Αντίο Παιδικά Χρόνια". Απλά με τον Γεώργιο ήταν λίγο παραπάνω το δέσιμο, θέλετε λόγω καταγωγής, θέλετε λόγω απλής συμπάθειας, θέλετε όλα μαζί; Ένα τσίμπημα στην καρδιά το εισέπραξα στο άκουσμα της αναγγελίας του θανάτου του.
       Συζητώντας, λοιπόν, με τον σύζυγό μου περί αυτού, έθεσα στο τραπέζι της κουβέντας ένα ακόμα χαρτί που μου τον έκανε διπλά και τριπλά αγαπητό. Ένα σωρό οργανισμοί, ιδρύματα και φορείς, βγήκαν με ανακοινώσεις να συλλυπηθούν τον αποθανόντα, ευχαριστώντας για όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής, και όχι μόνο, στήριξης που ήταν κρυφή για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.
        Ιδού ένας άνθρωπος που δεν παρίστανε τον φιλάνθρωπο για ιδιοτελείς σκοπούς! Ήταν στον πυρήνα του φίλος με τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, το παιδί που είχε ανάγκη, δείχνοντας πως τελικά δεν αποτελούσε δική του ανάγκη να φωτογραφίζεται, να αυτοπροβάλλεται και αυτοδιαφημίζεται. Δεν είχε ανάγκη να μαζεύει χορηγούς που θα πλήρωναν αυτοί την φιλανθρωπία του, αλλά το έκανε ο ίδιος από την δική του τσέπη, ίσως όχι πάντα, αφού έδινε συναυλίες τέτοιου χαρακτήρα κι επομένως πλήρωνε κι ο κόσμος (πράγμα καθόλου κακό), όμως και πέντε και δέκα φορές να το έκανε για 'μένα είναι αρκετό!
         Προχωρώντας την κουβέντα λίγο ακόμη αναρωτηθήκαμε ποια είναι εκείνη η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου να βλέπει το όνομά του παντού κι ακόμα χειρότερα η ανάγκη του να γράφεται στην ιστορία -κι όχι πάντα για καλό-. Κάπου εκεί θυμηθήκαμε κάτι πολύ απλό, πως στην Ρόδο , σε κάποια από όλες τις βιβλιοθήκες, υπήρχε ένα τμήμα-δωρεά ενός καθηγητή ο οποίος ζήτησε να είναι ξέχωρος από όλους τους υπόλοιπους και φυσικά να αναφέρεται το όνομά του! Δηλαδή να μην μολυνθεί η δωρεά του από την υπόλοιπη μιαρή πλέμπα;! Προς τι όλη αυτή η σπουδαιοφάνεια και η ματαιοδοξία;;;; Γιατί κάποιος πρέπει να βροντοφωνάζει "κοιτάξτε με! Είμαι καλός! Φωτογραφίστε με και χειροκροτείστε με". Υποθέτω πως, απλά, ο ψυχικός πυρήνας δεν είναι και τόσο αληθινός...Τα κίνητρα όχι και τόσο αγνά...Σημασία έχει το ακριβό φουστανάκι και κουστουμάκι, καθώς και η κόμμωση για τις γυναίκες...Χαμογελάστε παρακαλώ...Τελειώσαμε!
        Μερικά βήματα παρακάτω, αφού είναι πρόσφορο το έδαφος, θυμήθηκα την γνωστή βλακεία που άκουσα και πάλι προσφάτως, πως ¨θα ήθελα να ήμουν πλούσιος για να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου!". Και ποιος σε εμποδίζει να τους βοηθήσεις τώρα;;; Υπάρχουν ένα σωρό τρόποι να βοηθάς και μάλιστα συστηματικά χωρίς να χώσεις καν το χέρι στην τσέπη. Με την κατάσταση που διαμορφώθηκε γύρω μας, πάμπολλοι οργανισμοί χρειάζονται εθελοντικές χείρες βοηθείας.
         Η μετάθεση μιας εσωτερικής ανάγκης σε μελλοντικό χρόνο και σε ουτοπικό πλαίσιο, δείχνει το αυτονόητο. Ότι δεν υπάρχει εσωτερική ανάγκη. Όταν εκ γενετής ή εξ ανατροφής λείπει το σπέρμα βοήθειας, δεν πρόκειται να αποκτηθεί σε καμιά ηλικία. 'Η που δεν θα υπάρξει ποτέ ή που θα υπάρξει με τον 'δυσκοίλιο τρόπο' ενός ψευτό-gala με μουμιοποιημένα πρόσωπα από τις πολλές αισθητικές επεμβάσεις.

         Ποιος έχει το θάρρος να κλωτσήσει την ασφάλεια και την βολή της καθημερινότητάς του για να συνδράμει στα προβλήματα του διπλανού του, που το χρειάζεται;
         Αυτοί που δεν αισθάνθηκαν βολεμένοι στην ζωή...


Η χαρά του να προσφέρεις σε ένα συσσίτιο, είναι ανεκτίμητη...Και δεν κοστίζει σε χρήμα...