Αντίο παιδικά χρόνια...

       Πάει και ο George Michael….! Φέτος  χάσαμε πολλά ταλέντα, καλλιτέχνες  μεγάλου βεληνεκούς...Όταν ήμουν μικρότερη έκλαιγα, άμα έβλεπα κάποια κηδεία στην τηλεόραση γιατί δεν άντεχα όλον αυτόν τον αποχαιρετισμό, τα αφιερώματα, τις συγκινησιακές μουσικές. Μεγαλώνοντας κάθισα να το δω λίγο πιο ψύχραιμα.

       Συγκινούμαι όντως για το άτομο αυτό καθεαυτό ή είναι βαθύτερα τα αίτια;

       Σε μια λεπτομερή εγκεφαλική επεξεργασία, συνειδητοποίησα πως ο κάθε τραγουδιστής ή ηθοποιός δεν είναι κάποιος στενός φίλος ή συγγενής τον οποίον έβλεπα συχνά και η απώλειά του μου στοίχισε τρομερά. Όμως αυτό το άτομο έπαιξε σε μια ταινία ή τραγούδησε ένα τραγούδι που σημάδεψε την ζωή μου. Έντυσε με κάποιο soundtrack  μια ανεξάλειπτη μνήμη της ζωής μου. Χρωμάτισε τα παιδικάτα μου και τα ανέμελα νεανικά μου χρόνια. Όλα αυτά έχουν αλλάξει πια. Μεγαλώσαμε. Κι αυτά που ζήσαμε πέρασαν ανεπιστρεπτί.

       Δεν είναι ότι η Vivien Leigh ήταν το είδωλό μου. Ερμήνευσε ,όμως, μια Scarlett O’Hara, σε μια διαχρονικότατη ταινία. Κάποτε, κάθε Χριστούγεννα ή Πάσχα προβαλλόταν στην τηλεόραση  το «Όσα παίρνει ο Άνεμος» και συνήθως τα Χριστούγεννα ήμουν άρρωστη με κάποια γρίπη. Θυμάμαι παρόλ’αυτά να είμαι κουκουλωμένη με κουβέρτες, απαλλαγμένη από το άγχος του σχολείου, γιατί είχαμε δικαιωματικά διακοπές, να απολαμβάνω κάθε σκηνή και διάλογο του έργου και να πέφτω ήρεμη για ύπνο ονειρευόμενη την ταινία.  Όλη αυτή η διαδικασία της θέασης του έργου, αποτελούσε την αντιβίωση που θα με έκανε καλά μαζί με την φροντίδα της μητέρας μου, που παρακολουθούσε άγρυπνα τον πυρετό μου. Άρα η ταινία στο μυαλό μου έχει άλλες διαστάσεις. Είναι η μητέρα μου. Είναι ο καναπές. Η αίσθηση της κουβέρτας. Τα Χριστούγεννα και τα δώρα. Είναι το Πάσχα.

       Τα Χριστούγεννα είχαν, επίσης, τον ήχο του Drive από The Cars, του Eyes without a Face από Billy Idol, του Careless Whisper του George Michael, γιατί ήταν επιλογές  γραμμένες σε  μια κασέτα που παίζαμε ξανά και ξανά τέτοιες μέρες στο σπίτι.

       Μικρά τρελαινόμασταν με τον αδερφό μου να παρακολουθούμε στο ΜTV τις μεγάλες επιτυχίες του Michael Jackson. Συνήθως βρισκόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς μου, που πάντα κάτι θα μαγείρευε. Το Black or White ή το Who is it? ή το Remember the time, δεν είναι απλά τρία τραγούδια. Είναι η γιαγιά μου. Είναι το σπίτι της γιαγιάς μου. Είναι μυρωδιές από φαγητά. Είναι παιχνίδι.

         Δεν είναι πια έτσι. Όχι δεν εύχομαι να είμαι άρρωστη και κουκουλωμένη με κουβέρτες τέτοιες μέρες! Έχω απλά μνήμες. Όμορφες μνήμες. Αξέχαστες μνήμες που γράφτηκαν στα αρχεία της ζωής μου.

         Δεν θα στενοχωρηθώ, ούτε θα κλάψω για κανέναν που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί τον μοναχικό δρόμο της δόξας. Είναι επιλογή του καθενός να γίνεται αλκοολικός, ναρκομανής ή καταθλιπτικός. Άλλωστε όλοι τους φεύγουν γεμάτοι. Από αποθέωση, αγάπη του κόσμου, χρήματα, δόξες, δημιουργίες. Οι δημιουργίες τους, εξάλλου, δεν έχουν ημερομηνία λήξης και θα ακούγονται ή θα βλέπονται όσο υπάρχουν άνθρωποι στον μάταιο τούτο κόσμο! Θα κλάψω για το παιδάκι που δίνει μάχη με τον θάνατο. Για τον άστεγο που πέθανε στο κρύο. Για τους ανθρώπους που καταπλακώθηκαν και χάθηκαν άδικα από έναν σεισμό. Για τον αθώο που παρέσυρε η πλημμύρα. Για διάσημο όχι!

       Στενοχωριέμαι μόνο για εμένα. Για την ανεμελιά που έφυγε. Για τα τραγούδια που άκουσα ξανά και ξανά και τα τραγούδησα με φίλους. Για τα τραγούδια που χόρεψα σαν να μην υπάρχει αύριο. Για τα τραγούδια που φαντάστηκα πώς θα ήθελα να τα χορέψω. Για την ταινία που θα ήθελα να πρωταγωνιστώ εγώ. Για την ταινία που μου έδωσε ένα μήνυμα και πήρα μια απόφαση. Για όλες τις μυρωδιές που συνοδεύουν κάποιους ήχους. Για όλες τις στιγμές που μου έρχονται απρόσκλητα στο μυαλό. Για όλα όσα είμαι εγώ… Για τα χιλιόμετρα που έχω διανύσει μέχρι στιγμής και με διαμόρφωσαν σαν άνθρωπο..Για όλα όσα κράτησα στην σφαίρα του μύθου κι όσα απομυθοποίησα…

      Για αυτούς τους λόγους, για αυτά τα συναισθήματα και για αυτές τις σκέψεις, θα ευχαριστώ πάντα αυτούς τους ανθρώπους που μου είναι τόσο οικεία άγνωστοι!

George Michael - The Strangest Thing (Audio)

         Πάει λοιπόν και ο Γεώργιος Μιχαήλ που τόσο αγαπήσαμε... Αισθαντική φωνή, που αυτό το τραγούδι το αποδεικνύει! Αγαπήθηκε τόσο, για τα τόσο ανάλαφρα κι όμορφα τραγούδια που συνόδεψαν στιγμές της ζωής μας... Τις σκέψεις μου τις αποτύπωσα λιγάκι, με αφορμή τον θάνατο του David Bowie. Σκέφτεσαι τα δικά σου χρόνια, τις δικές σου μνήμες...Τα τραγούδια θα συνεχίζουν πάντα να ακούγονται και μετά από εμάς... 

Γιατί σαν το βιβλίο...δεν έχει

       Πάντα αγαπούσα τα βιβλία και συγχρόνως ήμουν κινηματογραφόφιλη. Με τα χρόνια ή που άλλαξα εγώ ή οι ταινίες και έχασα το ενδιαφέρον μου για πολλές θεματολογίες  που κάποτε τις παρακολουθούσα ευχάριστα! Δεν μου κάνει αίσθηση μια μαγκιόρα τύπισσα που έχει δει πως ο κακός πλησιάζει με μαχαίρι από πίσω κι όμως τον πυροβολεί (και τον πετυχαίνει) ενώ κοιτάει μπροστά. Δεν με εκπλήσσουν «Οι Άθλιοι» του Ουγκώ σε μιούζικαλ, γιατί το θεωρώ πολύ σπουδαίο έργο για να χαραμίζεται σε άνοστα τραγουδάκια. Βαρέθηκε η ψυχή μου να βλέπει τον καλό τελικά να χάνει και το κακό να θριαμβεύει, αφήνοντάς μου μια άσχημη ψυχολογική γεύση που θα πάει για μέρες μετά.

     Με το βιβλίο, από την άλλη, έχτισα όλα αυτά τα χρόνια μια ιδιαίτερη σχέση. Νιώθω τεράστια χαρά που οι γονείς μας  θεωρούσαν πως το βιβλίο είναι δώρο και πολλές φορές  αντικαθιστούσε ένα παιχνίδι. Που μας μύησαν στον κόσμο του βιβλίου τις φορές που μας διάβαζαν Παπαδιαμάντη κάτι κρύα, σκοτεινά, χειμωνιάτικα απογεύματα του Σαββάτου ή τις φορές  που το βιβλίο ερχόταν σαν επιβράβευση για τους καλούς βαθμούς ή την επιτυχία μας σε κάποιο πτυχίο…

     Θεωρώ τεράστια μαγεία πως μονάχα με την απίστευτη δύναμη των λέξεων, μερικά φύλλα χαρτιού κι ένα μολύβι,  μπόρεσαν τόσοι υπέροχοι συγγραφείς  να χτίσουν ολόκληρους κόσμους, χαρακτήρες στους οποίους θα βρεις ένα κομμάτι του εαυτού σου, κάποιους θα τους αγαπήσεις και κάποιους θα τους μισήσεις. Το μυαλό θα είναι πάντα ελεύθερο να ονειρευτεί, να σαγηνευτεί, να δώσει σάρκα και οστά στον ήρωα και να συμπάσχει μαζί του όποτε νιώθει και πάλι ελεύθερος, σαν αναγνώστης, να το πράξει. Κι όλα αυτά χωρίς τα τεχνάσματα των ειδικών εφέ, χωρίς την δύναμη της εικόνας και του ήχου. Πάντα ένιωθα ελεύθερη να βάζω τα δικά μου soundtracks στις ιστορίες.

     Η αγάπη στο βιβλίο δεν χτίζεται στα 20 ή τα 25. Ήταν εκεί και υπήρχε πριν από εμένα για εμένα. Ούτε το πάθος μου να δω, να νιώσω τις σελίδες του βιβλίου, να αγγίξω το εξώφυλλο, να μπω σε όλη αυτήν την γλυκιά ιεροτελεστία του ’μπαίνω στο βιβλιοπωλείο-ψάχνω με την ησυχία μου-αποφασίζω τι θα πάρω-πάω  ταμείο-φτάνω σπίτι-βγάζω από την σακούλα- θέλω μια κούπα καφέ ή τσάι- η απόλαυση αρχίζει’, είναι κάτι που δεν μπορεί να ενστερνιστεί κάποιος που δεν μπήκε ποτέ του σε αυτήν την βιβλιόφιλη φιλοσοφία. 

    Γιατί τελικά χάνομαι τόσο στις σελίδες ενός βιβλίου, μιας ιστορίας;

   Γιατί  κατάλαβα ότι θα ήθελα να ήμουν εγώ η Elizabeth Bennet, που έχει απέναντί της τον περίφημο Mr. Darcy. Γιατί έπεσα σε θλίψη βαθιά  όταν τελείωσα την «Αιολική γη», βλέποντας πως θα έχανα την μικρή Αρτέμιδα. Γιατί νευρίασα με την Scarlett που επέτρεψε στον Rhett να την εγκαταλείψει. Γιατί ήθελα να χάσω τις ώρες νυχτερινού ύπνου αλλά όχι την συνέχεια από τον «Σκοτεινό τόπο» . Γιατί δεν θα ήθελα να ήμουν στην θέση της Catherine και τελικά ο Heathcliff ήταν μια βασανισμένη ψυχή κι όχι τόσο απεχθής. Γιατί τελικά η Jane Eyre έπρεπε να βρει λίγη ευτυχία. Γιατί ο Παπαδιαμάντης δεν ήταν μόνο το «Όνειρο στο Κύμα» που κάναμε καταναγκαστικά στο σχολείο και τα Χριστουγεννιάτικα Διηγήματα του έχουν θλιβερό τέλος. Γιατί συγκινούμαι σαν παιδί με την «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία» του Dickens και προσμένω κι εγώ τα Πνεύματα των Χριστουγέννων που θα έρθουν να με αλλάξουν.  Γιατί η μικρή Nell στο «Παλαιοπωλείο», έπρεπε να μεγαλώσει νωρίς. Γιατί  η ταλάντευση των ιδεών και πιστεύω του Νάρκισσου ήταν και δική μου ταλάντευση. Γιατί τα τελευταία λόγια του Χρυσόστομου δεν έκαψαν την καρδιά του Νάρκισσου μόνο, αλλά και την δική μου. Γιατί θα λατρεύω πάντα την απλή αμεσότητα του Ξενόπουλου. Γιατί με συγκινούν τα ποιήματα της Πολυδούρη. Γιατί χαίρομαι που γνώρισα την απαισιοδοξία του Καρυωτάκη. Γιατί στενοχωριόμουν κι ανέβαζα πυρετό  σε κάθε σελίδα, μέχρι να τελειώσω την «Αργώ» του Θεοτοκά. Γιατί εξοργίστηκα με τον πατέρα της Eugenie Grandet και πόνεσα για την ίδια. Γιατί στην «Misery» του King ένιωσα κι εγώ παράλυτη κι ανήμπορη. Γιατί η Patricia Highsmith είναι εκπληκτική συγγραφέας κι ο Mr.Ripley απίστευτα αντιπαθητικός. Γιατί ο Γιάννης Μαρής δεν υστερεί σε κάτι σε σχέση με την Agatha Christie. Γιατί λατρεύω τους πραγματικά εξωπραγματικούς και εξωπραγματικά πραγματικούς κόσμους της Jennifer Donnelly…

Γιατί μου αρέσει να ζω με τους ήρωές μου…

Γιατί τα ‘γιατί’ δεν έχουν τελειωμό!

Γιατί …έτσι…απλά…!

  

The Animals - The House of the Rising Sun

        Τι υπέροχο τραγούδι! Τι νοσταλγικά συναισθήματα, τι ταξίδι μου προκαλεί μόνο να ξέρατε....! Όσες φορές τραγουδήθηκε, άλλες τόσες αγαπήθηκε. Σίγουρα είναι πολύ παλαιότερο, αλλά δύο εκδοχές μου αρέσουν: Αυτή από το 1964 και από The Doors. Όχι δεν μιλάει για κάποιον ήλιο, ούτε για ηλιόλουστα σπίτια. Αντιθέτως έχει μια πίκρα. Την πίκρα μιας ζωής που δεν ήρθε όπως θα ήθελε 'ο ήρωας' των στίχων. Από αυτήν την απογοήτευση, βγήκε αυτή η μελωδία! Θα κάτσω για ακόμη μια φορά να χαθώ στους στίχους και την μουσική....και σε μια Νέα Ορλεάνη που δεν μου είναι τόσο οικεία. Ό,τι είναι άγνωστο είναι και μυστηριακά άπιαστο...

Άντρας βαρύς και Μερακλής!

         Την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς σουλατσάριζα μετά του συζύγου επί της Εγνατίας και συγκεκριμένα στο ύψος της Ιασωνίδου (όλα θα τα πω), άκουσα ακριβώς πίσω μου μια νεαρή κοπελίτσα να συζητά με ένα επίσης νεαρό αγόρι, για κάποια συνάθροιση στην οποία παρευρέθη έτερος νεαρός "μελαχρινός, ευθυτενής, μερακλής"! Με το που άκουσα αυτούς τους τρεις χαρακτηρισμούς, χαμογέλασα στον άντρα μου ο οποίος είχε ακούσει κι αυτός αυτήν την "μερακλίδικη" περιγραφή! Να σημειώσω πως δεν φταίμε εμείς, η κοπέλα μιλούσε δυνατά οπότε και να θέλαμε δεν θα μπορούσαμε να αποφύγουμε το άκουσμα του σχολίου!
         Προβληματίστηκα, όμως, έκτοτε η γυναίκα με αυτούς τους ενθουσιώδεις χαρακτηρισμούς...Μέχρι εκείνη την στιγμή μού ήταν αδιανόητο να χρησιμοποιήσω τον χαρακτηρισμό για νεαρό. Λεβέντη, ναι. Θα το έλεγα. Μερακλής, όμως; Στο μυαλό μου ένας 'Μερακλής' είναι άνω των 45, με μυστάκιον πλουσιοπάροχο, κάμποσο στομάχι αποτέλεσμα της λατρείας κρασοκατανύξεων, μπουγιουρντί και λοιπών λιπαρών μερακλομεζέδων, με κομπολόι ανά χείρας, έτοιμος να το πετάξει για να χορέψει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο (μπορεί και να το κρατάει-δεν μας πειράζει-), τραγουδώντας με βαριά φωνή κάτι και πάλι βαρύ, γεμάτο καημό. Τον Μερακλή δεν μπορώ να τον φανταστώ με freddo espresso, παρά μόνο με διπλό ελληνικό κι αυτόν, επίσης, πολλά βαρύ. Γενικώς, απαιτείται βάρος σε όλα τα επίπεδα.
         Να, λοιπόν, που ήρθε αυτή η κουβέντα να με εκτροχιάσει και να σκεφτώ αυτόν τον Mερακλή σε πιο νεαρή ηλικία και μάλιστα μελαχρινό. Εδώ ξεκίνησαν οι συνειρμοί του μυαλού μου να χτυπούν υπερωρίες, θέτοντάς μου αδιαλείπτως το ερώτημα: Μπορεί ο Μερακλής να είναι ξανθός ή κοκκινομάλλης;
          Πρώτα ξεκίνησα την προσπάθεια με το ξανθό: Λίγο τα πρότυπα με τα οποία βομβαρδιστήκαμε από μικρά, λίγο η πραγματικότητα γύρω μας, όταν λέω "ξανθός", θα σκεφτώ αυτομάτως ανοιχτόχρωμο μάτι, αεράτο, υγρό, με αλμύρα μαλλί, όνομα αμερικάνικο, κατά προτίμηση μονοσύλλαβο, τύπου Jay ή σκέτο J, Jack, Jim, John (συμβιβάζομαι και με  Tom), με μια σανίδα του surf ανά χείρας, δηλαδή ουδεμία σχέση με το μπεγλέρι του μελαχρινού Μερακλή. Πάσχισα να τον βαφτίσω "Μερακλή". Η βάφτιση ανεβλήθη επ' αόριστον. Αθλητικός τύπος, ναι! Αλλά αυστηρά μέχρι εκεί.
         Είπα μετά να τον κάνω κοκκινομάλλη: Το κόκκινο μαλλί το συνδυάζω υποχρεωτικά με φακίδες, ζιβάγκο και καμπάνα, τουτέστιν μια ωδή στα 60's και 70's, make love not war και if you're going to San Francisco. Συμβιβάζομαι και με συμμετοχή σε κάποια φοιτητική πορεία (πάντα, όμως, με ζιβάγκο και καμπάνα) και με όνομα παραπάνω συλλαβών, τύπου Jonathan ή Thierry. Το δεύτερο πιο γαλλοπρεπές, με καλύπτει περισσότερο. Χαλαρός τύπος, ναι. Μερακλής;
        Αφού ηττήθηκα με τις αποτυχημένες, χρωματικές προσπάθειες, είπα να σταθώ στο επίθετο "ευθυτενής".  Εδώ προσπάθησα να σκεφτώ κάτι σε πιο γυρτό: Κάτι ανάμεσα στον Hunchback της Παναγίας των Παρισίων και του Μπαρμπα-Πανώφ της υπέροχης, γνωστής μας ιστορίας. Πάλι δεν μπόρεσα να φανταστώ τον Μερακλή σε κάπως πιο κατιούσες διαστάσεις. Είναι μονόδρομος. Ο Μερακλής είναι λαμπάδα και δεν τον λυγάν ούτε φόβοι, ούτε άγχη, ούτε αγωνίες.
       Αφού, τελικά, παραδέχτηκα πως ο Μερακλής μπορεί να υπάρξει και σε νεότερη εκδοχή, ναι θα είναι αποκλειστικά και μόνο μελαχρινός και οπωσδήποτε στην απόλυτη ευθεία σαν σκουπόξυλο, υποχρέωσα εαυτόν να κάνει format και restart, για να τον φανταστώ να πίνει φραπέ, καθώς νέος είναι, ας μην τον καταδικάσω από τώρα στον ελληνικό (μολονότι μου αρέσει πολύ και τον τιμώ συχνά σαν καφέ), οπότε του έδωσα έναν αέρα επιλογής ως προς τον καφέ και σίγουρα του αφαίρεσα το κομπολογάκι. Τελικά με όλες τις προσθαφαιρέσεις ο ολοκαίνουργιος Μερακλής γύρω στα 20, βγήκε (κάτι σαν να έβγαλα τον Frankestein από το εργαστήριο) και είναι έτοιμος προς λανσάρισμα!

Υ.Γ. Όποιος κι αν είσαι, όπου κι αν είσαι μελαχρινέ, ευθυτενή, μερακλή, καλά να είσαι! Δεν έχεις ιδέα πόσο με προβλημάτισες!

Μάλλον ο Ελληνικός Κινηματογράφος με είχε επηρεάσει κι εμένα!

Ιστορίες για να σου πέσουν….τα αυτιά!

       Είναι κάποιες μέρες που έχω αυτήν την βαθειά επιθυμία να κάψω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα! Αυτό, συνήθως, πραγματοποιείται κάποιο αργόσχολο απόγευμα Κυριακής, συντροφιά με ζεστό καφέ -επιτέλους κάνει λίγο κρύο και τραβιέται ο αχνός- , ούτως ώστε να ξεκινήσει  όμορφα η καινούργια εβδομάδα.

      Το καλύτερό μου είναι να περιδιαβαίνω σε sites που απευθύνονται κατά βάση σε γυναίκες, λίγο με ζώδια, λίγο με maquillage, λίγο με μόδα, να που σου πετάνε και κάτι από επικαιρότητα αλλά σε «γυναικείους» πάντα ρυθμούς. Κάποια στιγμή, λοιπόν, πέφτω πάνω σε τίτλο «Η ιστορία των ζευγαριών του Λευκού Οίκου που πρέπει να γνωρίζεις».

     Αλληλούια, το πρώτο καμπανάκι χτύπησε: Είδα το πολυαγαπημένο μου ΠΡΕΠΕΙ. Έχω κάποια θέματα με αυτό το απρόσωπο ρήμα. Δεν τα πάω πολύ καλά με τα πρέπει. Το να μου θέσει κάποιος ένα θέμα ή να με παροτρύνει σε κάτι, με συμβουλευτικό χαρακτήρα θα με κάνει να τον ακούσω και να τον προσέξω. Όταν βαφτίζεται με ‘πρέπει’, χάνεται όλη η ουσία, το νόημα και η μαγεία. Από το ΠΡΕΠΕΙ να πας σχολείο, μέχρι το ΠΡΕΠΕΙ να πίνουμε πολύ νερό οσμίζομαι το καταναγκαστικό του θέματος, που με οδηγεί σε μια ‘μουλαροσύνη’ και μια απέχθεια που δεν έχει όμοιό της.

    Καθώς λοιπόν έκανα τις γνωστές μου σκέψεις «γιατί πρέπει», «από ποιον πρέπει»,  «ποιος πρέπει», «πάνω σε τι πρέπει»,  «τι θα κερδίσω με το πρέπει»,  αποφάσισα πως μάλλον δεν πρέπει να κάνω κλικ στον τίτλο γιατί δεν θα καώ αλλά θα αφιονιστώ κι αυτό αντενδείκνυται απόγευμα Κυριακής.

    Εξακολουθώντας να είμαι κοκαλωμένη  μπροστά από την οθόνη με το βλέμμα «η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου», προσπαθώ να μαντέψω εάν θα μιλάνε για την μόδα των Πρώτων Κυριών του Λευκού Οίκου, καθώς βρίσκομαι σε πιο feminine περιβάλλον, οπότε και πάλι δεν με απασχολεί, γιατί τα ταγιεράκια δεν είναι τόσο του γούστου μου, ούτε το πολύ σοβαρό dress code που απαιτείται στην πολιτική. Να, λοιπόν, που βρήκα και δεύτερο λόγο να μην κλικάρω.

     Ακόμα κι αν δεν ήταν για το στυλ των Κυριών, θα έπρεπε να μιλάει για ιστορίες πολιτικών. Εγώ τι δουλειά έχω με όλο αυτό; Ιστορίες που με ιντριγκάρουν είναι πιο Χολιγουντιανής φύσης : Να διαβάσω  ιστορίες για την Vivien Leigh και τον  Laurence Olivier ή τον Humphrey Bogart με την  Lauren Bacall ή με την  Elizabeth Taylor και τον Richard Burton μάλιστα. Αυτό θα το ευχαριστηθώ, αφού θα βρίσκομαι εν μέσω, λάμψης μπροστά στα φώτα, παρασκηνίων, δυστυχίας πίσω από τα φώτα και θα έχω φιλοσοφήσει και πάλι την ζωή.

      Με ζεύγη που ήλθαν και απήλθαν από τον Λευκό Οίκο, δεν έχω τροφή προς  φιλοσοφία κι άπαξ και δεν αμπελοφιλοσοφήσω νιώθω μισή. Εν τέλει δεν βρήκα κανένα λόγο να το διαβάσω και συνέχισα ακάθεκτη αν και προετοιμασμένη να μην συναντήσω κάτι που θα μπορούσε να με κάψει παραπάνω από όσο είχα ήδη καεί.

     Να, όμως, που διαψεύστηκα πανηγυρικώς: Συνεχίζοντας  στα χτενίσματα του φθινοπώρου, είδα έκπληκτη πως χτένισμα θεωρείται και πάλι η αλογοουρά! Δεν το περίμενα, γιατί είναι τρομακτικά δύσκολο χτένισμα κι απορώ πως είναι και φέτος στην λίστα με τα χτενίσματα! Ελπίζω να μην είναι ανοιξιάτικη τάση γιατί θα δυσκολευτώ ιδιαιτέρως να την πετύχω –είμαι και άνθρωπος που του αρέσει να δοκιμάζει-.

    Αφού λοιπόν έμεινα παγωτό με την αλογοουρά (δεν μπορώ να σταματήσω τον χλευασμό, συγνώμη!), είδα έκπληκτη να αναγράφεται πως όταν τα μαλλιά είναι πιασμένα επάνω, καλό είναι να βάζεις και στα εκτεθειμένα ώτα make up!

      Το δεύτερο καμπανάκι μου ήρθε πιο σφοδρό κατακούτελα απ’ότι το πρώτο. Μάλλον η θάλασσα είναι στραβή γιατί εγώ έχω την εντύπωση πως αρμενίζω ευθεία! Πού δηλαδή ακριβώς στα αυτιά; Θα πασαλείψω κάθε εκατοστό με make up; Κι όλα αυτά για να μην διαφέρουν στον χρωματικό τόνο,  τα μούτρα, ο λαιμός και τα αυτιά! Το να προσπαθήσω να πάρω τον σωστό τόνο make up, ας πούμε, δεν θα το θέσουμε επί τάπητος, σωστά;

     Κι άντε πες ότι θα δοκιμάσω η τρελή να μακιγιάρω και τα αυτιά (μα το γράφω και σκάω στα γέλια)! Δεν υπάρχει περίπτωση να θυμηθώ να τα ξεμακιγιάρω κι όχι τίποτα, θα λερώσω μαξιλαροθήκες, σεντόνια και λοιπά αβοήθητα κλινοσκεπάσματα. Κι εγώ θα πλένω όλη την ώρα;  Έχω πρόγραμμα η γυναίκα στην καθημερινότητά μου! Ή μήπως θα ξανακοιμηθώ στους λεκέδες;

Τα αυτιά μου δεν πρόκειται να τα βάψω! Τέλος!

Μήπως να το κάνω πιο ολοκληρωμένο κάποια στιγμή κυκλοφορώντας έτσι;;;;

Υγεία με Τρέλας Γωνία

          Φυσικά και παρακολουθώ  τις σύγχρονες διατροφικές επιταγές, κοπέλα της εποχής μου είμαι. Είναι, όμως, κάτι φορές που δεν ξέρω τι να πιστέψω και τι να πρωτοκάνω.  Αντί, λοιπόν, να σαλτάρω προτιμώ να καταγράψω το μπέρδεμά μου και ενίοτε να χλευάσω τον ίδιο μου τον εαυτό.

      Δεν θα το κρύψω! Βεβαίως και δοκιμάζω, πριν αποδεχτώ ή απορρίψω κάτι. Δεν συνειδητοποίησα ξαφνικά ότι δεν είμαι καλή στα Μαθηματικά. Η τριβή μου με τους αριθμούς, τις ρίζες, τις εξισώσεις, τα θεωρήματα και τα αξιώματα, απέδειξε περίτρανα ότι δεν γεννήθηκα με το χάρισμα ενός Μαθηματικού εγκεφάλου και οι καθηγητές μου φρόντιζαν να μου το υπενθυμίζουν!

      Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να έχω τις κεραίες μου ανοιχτές σε ελιξίρια ζωής, αποτοξινωτικές τροφές και λοιπά δώρα της φύσης για αποβολή άγχους και μακροζωία σε επίπεδα Μαθουσαλίξ και άνω, μέχρι να κατανοήσω τι μού ταιριάζει και τι να αφήσω.

     Διαβάζω, επομένως, πως το χλιαρό νερό με λεμόνι είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να προσφέρεις στον οργανισμό και τον μεταβολισμό σου με άδειο στομάχι το πρωί. Και πάνω που κοντεύω να πάρω master στο ζέσταμα νερού και στύψιμο του λεμονιού με την τσίμπλα στο μάτι, διαβάζω πώς δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα από την γύρη και την κατάποσή της με μέλι ή χυμό, πάλι με άδειο στομάχι. Δύσκολο το δίλημμα: Πώς να εγκαταλείψω έτσι εύκολα την πρώτη αγάπη; Δεν λένε ότι είναι και παντοτινή;

      Έκανα, εν τέλει, πέτρα την καρδιά μου και πάνω που πάω να γραπώσω από τα μαλλιά την ολοκαίνουργια συνήθεια, διαβάζω πως μια κουταλιά της σούπας ελαιόλαδο με λεμόνι (με άδειο στομάχι- νομίζω το περιμένατε)  θα σε κάνει αγνώριστο σε ένα μήνα. Άλλο δέρμα, άλλος οργανισμός! Μα την αλήθεια, όταν το δοκίμασα, έκανα ταξίδι  κάποιες δεκαετίες πίσω, όταν η μητέρα μου μάς έδινε με το ζόρι μουρουνέλαιο γιατί της το είχε πει η παιδίατρος (αυτή δεν ήταν παιδίατρος αλλά μπελάς- έχε χάρη, ήμουν μικρή!)  Και δεν μιλάμε για κάψουλες…. Τότε είχαμε μόνο την πόσιμη μορφή!

     Πάνω που πήγαινε να στρώσει το πράγμα, διαβάζω για την baking soda! Για να μην την αδικήσω, αυτή δεν διάβασα εάν πρέπει να λαμβάνεται με άδειο ή μη στομάχι. Χάρηκα για αυτό, αλλά δεν έπαψα να αισθάνομαι μπερδεμένη: Πόση ώρα πρέπει να κάθομαι με άδειο στομάχι; Τελικά πότε να φάω αυτό το ρημάδι το πρωινό μου;  Πριν ή μετά την λιποθυμία; Να τα κάνω όλα ένα pot pourri ή θα τιναχτώ στον αέρα;  Τελικά μετά από όλα αυτά θα με πιάνει η ραδιενέργεια ή όχι;  Να ξαναγυρίσω στο λεμονάκι μου και να πορευτώ με αυτό ναι ή ου;

      Μήπως τελικά έχω καταναλώσει τόσο λεμόνι που θα μεταμορφωθώ σε λεμονιά;  Ή μήπως μοσχομυρίζω λεμόνι στο πέρασμά μου..;

Υπόσχομαι να συνεχίσω  την έρευνα για να βγάλω πορίσματα κι ασφαλή συμπεράσματα… Το τραβάει κι εμένα ο οργανισμός μου!

Τελικά η τρέλα είναι υγεία;

Υ.Γ. Αυτόν τον καιρό αναπτύσσω σχέσεις με το τσάι Matcha!

Τυχαίες Απορίες (part 7)

       28η σήμερα και ως συνήθως μέρα αγρανάπαυσης παρόλο που θα έπρεπε να είναι και περισυλλογής. Η αλήθεια είναι πως για την σημερινή μέρα μία είναι η απορία και η ίδια θα είναι και αύριο και μεθαύριο και του χρόνου αλλά δεν θα μού επιτρέψω να την εκφράσω γιατί εμπεριέχει και μια βωμολοχία. 'Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...Αυτό, όμως, δεν θα με περιορίσει να έχω άλλες απορίες, έτσι για να πειραζόμαστε λιγάκι!
       Απορία Νο 1 (με παρακλάδια): Γιατί δεν νυχτώνει πια νωρίς; Σε μαθητικά χρόνια και συγκεκριμένα γυμνασιακά θυμόμουν στις 4.30 το απόγευμα, Νοέμβρη μήνα, να έχει πίσσα σκοτάδι! Λέτε λίγο η μόλυνση, λίγο οι τρύπες του όζοντος, λίγο τα φαινόμενα του θερμοκηπίου, el niniου και κάπου έπεσε το μάτι μου να αναγράφεται πως η Γη έχει μετακινηθεί ελαφρώς από τον άξονά της, ίσως να έχουν σαν αποτέλεσμα να μην σκοτεινιάζει όπως πρώτα; Ως εκ τούτου μήπως δεν ισχύει σε λίγα χρόνια η μεγαλύτερη νύχτα του έτους; Μήπως εξαφανιστεί εκείνη η μοναδική μέρα που είναι ίση η μέρα με την νύχτα; Μήπως θα έχουμε μόνο μέρα; Μήπως εκτοξευτούμε εντελώς από τον άξονά μας και περιπλανιόμαστε σαν τις άδικες κατάρες στο αχανές σύμπαν; Μήπως τελικά βαλσαμωθούμε κάπου στον Γαλαξία; Τελικά θα χτυπηθούμε ποτέ από κομήτη ή άδικα μας τρομάζουν όλοι; Κι αν ναι, πότε; Τελικά τι θα γίνει με την νύχτα (για να θυμηθώ από πού ξεκίνησα); Heeeeelp!
        Απορία Νο 2: Γιατί έχει δαιμονοποιηθεί η Δευτέρα; Γιατί δεν προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε το απλό, ότι δηλαδή και Τρίτη να ξεκινούσε η εβδομάδα πάλι το ίδιο βαρετά θα ένιωθαν όλοι; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε πως με την άνεση που περνάνε οι Δευτέρες, θα περάσουν και οι Παρασκευές, τα Σάββατα και οι Κυριακές κι επομένως η ζωή μας όλη; Γιατί δεν αντέχω από ηλικίες 40+ την γκρίνια για την Δευτέρα; Καλέ μου άνθρωπε, έφτασες τα 40. Μέτρα πόσες Δευτέρες πέρασαν χωρίς να σε ρωτήσουν; Και πόσες ακόμη θα περάσουν; Είναι σαν τα καλοκαίρια...Είναι τόσο συνηθισμένο να έρθουν, να περάσουν για να ξαναέρθουν! Προς τι, λοιπόν, όλη η αναστάτωση;
        Απορία Νο 3: Γιατί όταν ένας εργοδότης ή ιδιοκτήτης επιχείρησης είναι τσιγκούνης, διαποτίζεται όλη η ατμόσφαιρά; Γιατί προδίδουν τα πάντα με θλίψη το ποιόν του υπευθύνου; Γιατί κάθε τι μέσα στον χώρο που κινείται κι αναπνέει ο φέρων την κακομοιριά του Σκρουτζ, φωνάζει "μιζέρια"; Γιατί όλα θυμίζουν θλίψη και πτώση;  Εδώ ξέρω την απάντηση, αλλά είπα να κλαψουρίσω κι εγώ λιγάκι, για να μην είμαι Flat στις αντιδράσεις μου! Κι έχω τόσες μνήμες από μίζερα περιβάλλοντα κι ανθρώπους....

Παιδιά κρατάτε γιατί θα πάμε μια βολτίτσα στο Άπειρο....!


Μην νομίζετε, είναι εξελιγμένο είδος ανθρώπου σε πακέτο καβουριού!

Λατρεύω...

       Να κόβω το φαγητό μου κομματάκια πριν το καταναλώσω! Εντάξει δεν είμαι μάγος! Την σούπα είναι αδύνατον να την κόψω κομματάκια! Υποψιάζομαι ότι αυτό δεν θα το καταφέρω ποτέ! 'Ο,τι, όμως, μπορεί να κοπεί σε κομματάκια, απλά θα κοπεί. Παστίτσια, μουσακάδες, μπριζόλες, σουτζουκάκια, γεμιστά και λοιπές τροφές θα κατακερματιστούν πριν το μάσημα. Ομολογώ πως οι πίτσες μου ξεφεύγουν, αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης, σωστά; Δεν είναι από κάποια εμμονή, φυσικά! Απλά η συνήθεια αυτή έχει προκύψει από την αποστροφή μου για τα καυτά φαγητά. Ελάτε τώρα ....Αφού το έχω εξομολογηθεί....Και να, λοιπόν, πώς από την μια συνήθεια προέκυψε η άλλη!

Ήδη τα μαχαιροπίρουνα ετοιμάζονται...

Απεχθάνομαι....

        Όταν δεν βλέπω στοιχισμένα, σε ίσο αριθμό τα μανταλάκια ένθεν κι ένθεν της απλώστρας μου. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος, δεν θα δώσει δεκάρα για το πόσα μανταλάκια κρέμονται από την μια κι από την άλλη πλευρά. Για εμένα, φυσιολογικό είναι να τα ταξινομώ ισομερώς. Δεν φτάνει μονάχα  να μαζέψω ή να απλώσω τα ρούχα. Πρέπει συγχρόνως να καταμετρώ πόσα έχω και πόσα απομένουν στην κάθε πλευρά. Παλιότερα  φρόντιζα να έχουν την ίδια φορά και να είναι κατά μέγεθος, αλλά αυτό το ξεπέρασα με τον καιρό. Στην αριθμητική έχω ακόμα το πρόβλημα...Απλά θα νιώσω καλύτερα αν ανακαλύψω ότι είμαστε περισσότεροι από όσο φαντάζομαι!

Υ.Γ. Ψεύδομαι! Δεν υπάρχει λόγος να αισθάνομαι άσχημα, ακόμα κι αν είμαι η μοναδική στον πλανήτη! Έχω μια ακόμα παραξενιά! So what...

Είναι που ακόμη δεν έχουν μπει τα μανταλάκια....

Versace στην λαδόκολλα

         Την Κυριακή που είχε πολύ γλυκιά κι όμορφη βραδιά (καμία σχέση με τώρα!), είπαμε με τον άντρα μου να περπατήσουμε. Ο ουρανός είχε ένα εκπληκτικό χρώμα κι όσο βράδιαζε όλο και περισσότερα αστέρια εμφανίζονταν στον ουρανό! Οι αυλές των σχολείων ήταν γεμάτες από ζόρικα γυμνασιολυκειόπαιδα που έπαιζαν μπάλα ή βρίζονταν μεταξύ τους ή άκουγαν μουσική με τα i phone τους ή κάπνιζαν με το βλέμμα "είμαι μάγκας και το κέφι μου θα κάνω". Τα μεζεδοταβερνεία είχαν κόσμο, όπως και τα καφέ. Σε κάποια άλλα, όλοι ήταν στραμμένοι σε μεγαλο-οθόνες που πρόβαλαν κάποιον αγώνα (μην με ρωτάτε- δεν γνωρίζω ποιος αναμετριόταν με ποιον!). Στην προσπάθεια μου να συγκεντρώσω αυτές τις εικόνες κι  ό,τι άκουγα, προσπέρασα ένα εκπληκτικό θέαμα που μου έφτιαξε ακόμα περισσότερο την διάθεση και που ομολογουμένως ο σύζυξ ήταν αυτός που μου επέστησε την προσοχή κι εγώ όπως πάντα το τράβηξα από τα μαλλιά (το όλο θέμα εννοώ)....

         Επρόκειτο για ένα κατάστημα οπτικών, με ιταλιάνικη ονομασία (το καλύτερό μου) κι ακριβώς δίπλα κοτόπουλα σούβλας και σουβλακομπίφτεκα. Σταθήκαμε να απολαύσουμε το όλο θέαμα γιατί φαίνονταν σαν δυο αντικρουόμενοι κόσμοι: Από την μία η eleganza κι από την άλλη η ανεπιτήδευτη απλότητα. Από την μία η φινέτσα κι από την άλλη η ακατέργαστη brutalite Από την μία η εκλεπτυσμένη μυρωδιά του καινούργιου κι από την άλλη η απόλυτη τσίκνα με ένταση από εδώ ως το Μπαλί...

         Αμέσως ξεπετάχτηκαν ερωτήσεις από τον νου μου: Ποιος άνοιξε πρώτος, ποιες είναι οι μεταξύ τους σχέσεις κι αν το style έρχεται σε δύσκολη θέση με την λαδίλα γιατί το αντίθετο δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει!

         Εκείνη την στιγμή σκέφτηκα τον εαυτό μου να βγαίνει με ένα ζευγάρι μοντέρνα, στυλάτα γυαλιά, με κομψή τσάντα ανά χείρας, αλλά επειδή είμαι άνθρωπος και το στομάχι γουργουρίζει, να κάθομαι για φαγητό με τα χέρια βουτηγμένα στην ηδονική λαδίλα, τρώγοντας λυσσαλέα, με πρωτόγονα ένστικτα, τα τρυγλεκιριδικά μπιφτέκια και τα χοληστεριόζικα σουβλάκια, μέχρι να νιώσω αυτό το συναίσθημα της πληρότητος (άσχημο πράγμα η πείνα -ποιος έρωτας και ποιητικές εικόνες. Σαν την πείνα κανένα συναίσθημα πιο δυνατό δεν υπάρχει)  και γέλασα με την εικόνα του εαυτού μου.

         Γέλασα με την εικόνα κάθε μη μου άπτου τύπου και τύπισσας που όταν έρχεται η ώρα της ικανοποίησης της ανάγκης Number 1 ή 2 (κι ο νοών νοείτω), οι τρόποι πάνε περίπατο ή όταν έχει στεγνώσει ολοκληρωτικά λόγω μιας "γοητευτικής" γαστρεντερίτιδας, η φινέτσα έχει απαγχονιστεί, έχοντας μείνει αυτός και ο απογυμνωμένος εαυτός του! Αφού το τράβηξα τόσο, είπα πως κάποια στιγμή πρέπει να τα επισκεφθώ και τα δύο...Την μέρα...

Να δω πώς μπορώ να παντρέψω τα RayBan με τα κοτόπουλα...;
Να δω πως μπορώ να παντρέψω τα RayBan με τα κοτόπουλα...!

Λατρεύω...

       ...Την Εθνική Μετεωρολογική Υπηρεσία, όταν πέφτει έξω στις προβλέψεις της! Έχω νιώσει άπειρες φορές ανόητη, έχω φορέσει άλλες τόσες τα λάθος ρούχα, έχω αφήσει για καλύτερες μέρες τα πλυντήρια, καθώς η ενημέρωση που έχω είναι πώς αύριο και μεθαύριο θα γίνουν σεισμοί, λοιμοί, λιμοί και καταποντισμοί, οι ακρίδες θα μας επιτεθούν και τα πουλιά δεν θα είναι γλυκούλια όπως τα ξέρουμε, αλλά Χιτσκοκικά, για να ανακαλύψω εν τέλει πως αδίκως έμεινα πίσω στον καθαρισμό των ρούχων, μιας και είχε λιακάδα και ευνοϊκές για την εποχή θερμοκρασίες. Το θέμα δεν είναι να μου πούνε καιρικές συνθήκες στο περίπου. Άλλωστε τον κάτοικο του Πισκοκέφαλου Λασιθίου δεν τον απασχολεί τι καιρό κάνει στον Πετεινό Ξάνθης. Πολλές φορές αναρωτιέμαι εάν έχουν πράγματι σύγχρονα μηχανήματα παρατήρησης και μετρήσεων ή χαρτορίχτρες, φλιτζανούδες και αναγνώστες μαγικών σφαιρών πλήρους απασχόλησης.

Υ.Γ. Ομολογώ, πως ήθελα να το βάλω στο "Απεχθάνομαι", αλλά ήθελα να εξορκίσω το κακό της παραπληροφόρησης, οπότε είπα να ευθυμήσω λιγάκι....!

Billy Idol - Save Me Now

      Το κατάστημα αγαπάει Βασιλάκη, δεν υπάρχει λόγος να το κρύβω! Το τραγούδι είναι από τον δίσκο του 2014 "Kings and Queens of the Underground". Δεν ξέρω τι κριτικές απέσπασε, άλλωστε είναι πολύ υποκειμενική μια γνώμη κι ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι νομίζει! Προσωπικά, την βρήκα μια πολύ ωραία δουλειά με ένα "Postcards from the past" να θυμίζει "Rebel Yell" (για καλό το λέω), με το τραγούδι "Eyes Wide Shut" να με ταξιδεύει και να προσθέσω ότι γενικά το παιδί μας, από φωνή φωνάρα! Εδώ θαυμάζουμε έναν πιο ώριμο Billy, ανεξίτηλο μουσικά στον χρόνο!

Υ.Γ. Μεταξύ μας, ου γαρ έρχεται μόνον ( σχόλιο επί του clip η αφορμή)...

Απεχθάνομαι....

       ...Να μην καταλαβαίνω τι καιρό θα κάνει εν τέλει! Αληθινή μαρτυρία: Ο μπαμπάς μου είχε να κάνει ένα ταξίδι πριν κάποια χρόνια -Ιανουάριο μήνα- κι ανέθεσε σε 'μένα και την μαμά μου να ακούσουμε τον καιρό και να τον ενημερώσουμε καταλλήλως. Επιφορτισμένες με το βαρύ καθήκον της σημαντικής αποστολής που είχαμε να φέρουμε εις πέρας, συντονιστήκαμε στο κανάλι που έλεγε πιο λεπτομερειακά τον καιρό για να μην έχουμε αμφιβολία ότι χάσαμε κάτι. Έτσι λοιπόν ξεκίνησε να μιλάει για τα Δυτικά -που αυτά μας ενδιέφεραν- κι από τον ήλιο, συνέχισε με συννεφιά που μετατράπηκε σε αέρηδες που μεταλλάχτηκαν σε βροχή με επίστρωση χαλαζιού που θα κατέληγε σε χιόνι. Το δελτίο καιρού ολοκληρώθηκε και με το μετέωρο βλέμμα της κουκουβάγιας γύρισα στην μάνα μου να την ρωτήσω: "Κατάλαβες τελικά τι καιρό θα κάνει"; Για να πάρω την απάντηση "Όχι".  Όταν ο πατέρας μου ρώτησε τι θα γινόταν αύριο του είπα απλά "Λίγο ήλιο θα 'χει, λίγο συννεφιά, λίγο βροχή, λίγο χαλάζι, λίγο χιόνι. Τουτέστιν ξεκινάς με κοντομάνικο και καταλήγεις με αντιολισθητικές αλυσίδες". Τόσο ξεκάθαρα πράγματα....

Τι είδαν τα μάτια μου και φέτος...!

          Ακόμα ένα καλοκαιράκι πνέει τα λοίσθια....Οι πρώτες βροχούλες έχουν ξεκινήσει (καλή ώρα, τώρα που γράφω βρέχει)....Σκέφτομαι πως ακόμα μια ζεστή εποχή του χρόνου τα μπουτάκια ανέμισαν περιχαρή μέσα σε καυτά σορτσάκια....Ενίοτε μπορούσα να δω όλο τον ποπό στα μούτρα μου, οδηγώντας με στην παρανοϊκή ερώτηση "Λες εδώ που κάθομαι να έχει κάτσει αυτό το οπίσθιο με όλα του τα μικρόβια"; Μετά ξυπνάει ο άλλος μου εαυτός, που με επαναφέρει στην τάξη, λέγοντάς μου πως εάν δεν εκτίθεμαι στα μικρόβια δεν θα έχω την απαιτούμενη ανοσία που οφείλει να έχει κάθε οργανισμός. Άλλωστε τα μικρόβια βρίσκονται παντού, είναι ειδών ειδών και μη ορατά δια γυμνού οφθαλμού! Γιατί επομένως να ανησυχώ για κάτι που δεν βλέπω;
         Κάπως έτσι επανέρχομαι στην τάξη και λέω "δεν με παρατάς κακέ μου εαυτέ" και συνεχίζω να απολαμβάνω τον καφέ μου! Μπορεί τα μικρόβια να είναι αόρατα αλλά κάποια στυλιστικά ατοπήματα ήταν -για ακόμα μια φορά- ορατά. Κατ'αρχάς να δώσω συγχαρητήρια σε όλες τις νεαρές κοπέλες που δεν έδωσαν δεκάρα για την γνώμη των άλλων και έβγαλαν την κυτταρίτιδά τους φάτσα φόρα. Δεν ειρωνεύομαι κι ούτε κάνω πλάκα! Είναι ωραίο όταν σε νεαρή ηλικία απεγκλωβίζεσαι από ασφυκτικά κι ενίοτε ψεύτικα όρια που υποβάλλονται από υποχρεωτικά πρότυπα ομορφιάς και είναι ωραίο να δείχνεις middle finger προς όλους, με τον αέρα του "δεν με νοιάζει τι λες, εγώ νιώθω ωραία".
         Επιμένω, όμως, στην νεαρή ηλικία, γιατί η έκθεση της κυτταρίτιδας από 40+ ηλικίες, δεν αποτελεί επανάσταση ενάντια στα πρότυπα. Στο μυαλό μου την δεκαετία των 40 την έχω πολύ συγκεκριμένη: 'Εχει επιτευχθεί η στυλιστική ωριμότητα. Η γυναίκα σε αυτήν την ηλικία πρέπει να είναι και να νιώθει αισθησιακή, χωρίς να έχει ανάγκη το σορτσάκι του συρμού ή ακόμα χειρότερα της κόρης της. Οφείλει να είναι κομψή με χάρη, έχοντας κατασταλάξει στο χτένισμα και το μαλλί που την κολακεύει, κρύβοντας τις όποιες ατέλειες κι αναδεικνύοντας με χάρη -και πάλι- τα δυνατά της σημεία. ΜΕ ΧΑΡΗ όμως κι όχι εκβιαστικά. Ένα κομψό, αέρινο, midi φόρεμα μπορεί να καταφέρει όσα δεν καταφέρνει ένα άχαρο σορτσάκι. Επίσης θα παίρνουν αέρα τα μπουτάκια, αποφεύγοντας το θέαμα της περαδωθείσας πλαδαρότητας σαν το εκκρεμές του Φουκώ.
        Δυστυχώς, το πράγμα μπορεί να γίνει πολύ χειρότερο όταν μιλάμε για ηλικίες 70+. Εκεί που ένα ωραίο απόγευμα περπατούσα χαρωπή σαν μια σύγχρονη Κοκκινοσκουφίτσα (παρόλο που φορούσα μπλε -αν και το θέμα δεν είναι τι φορούσα εγώ αλλά κάποια άλλη-) επί της Ίωνος Δραγούμη, στην γωνία με Τσιμισκή, έπεσα πάνω στον Κακό Λύκο. Συγκεκριμένα στην Κακιά Λύκαινα, οδηγώντας με στο συμπέρασμα πως οι Γαλάτες είχαν δίκιο: Ο ουρανός μπορεί να πέσει στο κεφάλι σου και να σε κάνει χαλκομανία στο πεζοδρόμιο. Επίσης έβγαλα ακόμα ένα συμπέρασμα: Πως η ζωή μπορεί όντως να περάσει μπροστά από τα μάτια σου σε στιγμές κινδύνου. Φανταστείτε τι τρόμο εισέπραξα με αυτό που είδα!
         Η Κυρία μπορεί να ήταν και 60+ αλλά φαινόταν από εκείνες τις κυρίες που κάνουν solarium. Πολύ solarium! Κι όταν ταλαιπωρείς για χρόνια το δέρμα σου είτε τεχνητά είτε με την ηλιακή ακτινοβολία, κάποια στιγμή θα σε εκδικηθεί κι αυτό! Και ναι, η ταλαιπωρία πάντα δείχνει τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας! Δεν υπήρχε κάτι που δεν  βρισκόταν σε πτώση εκτός από τους λοβούς των αυτιών. Στήθος, μάτια, προγούλι, μπράτσα, κοιλιά, μηροί, γάμπες βρίσκονταν ήδη σε undreground επίπεδα, προσθέτοντας πως όλα αυτά τα προαναφερθέντα ήταν καταζαρωμένα, δηλαδή σε κατάσταση αποξήρανσης, λιαστής ντομάτας και σταφίδας μαζί. Τώρα θα με ρωτήσεις "Σίγα ρε πού τα είδες όλα αυτά"; Μα, δεν είναι ότι ήθελα να τα δω ΌΛΑ ΑΥΤΑ, αλλά με πίεσε και μού επέτρεψε να τα δω με το διάφανο, καυτό, strapless, λευκό, mini φόρεμα της. Και η Naomi ή η Gisele να ήταν, αυτή η επιλογή θα γινόταν μόνον στην πασαρέλα ή σε κάποιο βραδινό, μεγάλο event (κι αυτό με επιφυλάξεις το λέω).
       Ήταν, όμως, καταχαρούμενη! Δεν ξέρω αν ήταν τόσο ευτυχής, επειδή πέτυχε τον στόχο της και κέντρισε όλα τα βλέμματα ή για κάποιον άλλο, προσωπικό της λόγο! Η αλήθεια είναι πως μετά την αρχική μπουνιά που έφαγα από το θέαμα, παρασύρθηκα από την χαρά της. Ήταν κάτι σαν συνταξιούχος stripper, που μόλις είχε πληροφορηθεί ότι θα πάρει το εφάπαξ (μην με παρεξηγείτε, συμπαθώ πολύ τις strippers). Κάτι σαν σιτεμένη πρωταγωνίστρια Ιταλικής b movie με συμπρωταγωνιστή τον Alvaro Vitali.
       Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι μόνο το ένα ή το άλλο που μού έμεινε. Ήταν όλο το πακέτο, μαζί με το καμμένο ξανθό της πλατίνας μαλλί, που έκαναν αυτήν την κυρία αξέχαστη στο μυαλό μου. Απλά εύχομαι να μην πέσω σε άλλα τέτοια περιστατικά, γιατί τότε πρέπει όχι μόνον να ιδρυθεί Αστυνομία Μόδας, αλλά και Καταδρομείς και γενικώς να συσταθούν Επίγειες, Εναέριες και Θαλάσσιες Δυνάμεις! Όλα για την σωτηρία του γούστου...Είναι είδος προς εξαφάνιση...


Να μια elegant κι ευάερη επιλογή!




Ιδού κι ο Alvaro Vitali για τους μη γνωρίζοντες...




        

Απεχθάνομαι....

     ...Τις λέξεις concept και beach-o-bar-o (omg πώς το απεικόνισα έτσι!). Συγκεκριμένα με ενοχλούν δύο τινά: Ότι έχουν καταντήσει σούπα κι ότι έχουν αποκτήσει μια allure κάγκουρα, δηλαδή καγκουροallure (τι λέω;;; κάψιμο!!!). Το θέμα είναι πως δεν αντέχω να τις ακούω στο repeat και την δεύτερη σε εξελληνισμένη μορφή. Θα μου πεις τώρα, πώς να το πω; Παραλιομάγαζο; 'Οχι! Beach Bar σκέτο, απλό, μοναχούλι του ρε πουλάκι μου! Είναι ανάγκη να γίνει ακόμα πιο decadence η κατάσταση; Για το δε concept, που χρησιμοποιείται από την κάθε κατακαημένη Ρούμελη, δεν θα πω τίποτα άλλο για να μην μολύνω την θετική Αύρα μου! Σύμφωνοι;

Σου πάει η καρδιά να το αποκαλέσεις αυτό  "μπιτσόμπαρο";Ε; Ε;

Λατρεύω....

        ...Την Πανσέληνο! Την έχω πρόσφατη από εχθές, οπότε είπα να παραθέσω κάποιες σκέψεις μου! Σε αυτή την ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο: Η στέγη, η τροφή, η ένδυση. Πολύ περισσότερο η όραση, η ακοή, η γεύση, η όσφρηση ή η αφή μας. Εχθές ευχαρίστησα για ακόμα μια φορά τον Δημιουργό και τους Ουρανούς (σαν τα Oscars), που έχω την όρασή μου και μπόρεσα για ακόμη μια φορά να απολαύσω και να εισπράξω αυτήν την μαγεία και δύναμη που εκπέμπει το ολόγιομο φεγγάρι! Δεν με ενδιαφέρει αν σεληνιάζομαι ή όχι! Εγώ θέλω να πιστεύω ότι σεληνιάζομαι (όχι, λυκάνθρωπος δεν γίνομαι) κι ότι σεληνιάζομαι θετικά (δικαίωμά μου)! Είναι όλο το πακέτο: Το άφθονο φως, τα μαγνητικά πεδία, η δύναμη της ομορφιάς και η ευγνωμοσύνη που ξεχνάμε να νιώθουμε κάθε φορά που οφείλουμε να συνειδητοποιούμε ότι είμαστε λίγοι και μικροί στον ατελείωτο τούτο κόσμο! Τελικά ο άνθρωπος ό,τι κι αν κάνει, όπου κι αν φτάσει, ποτέ δεν θα μπορέσει να κατακτήσει το κάλλος και την τελειότητα της Φύσης....

Ancient Egyptian Music - Pharaoh Ramses II

          Έτσι είμαι, τι να κάνω; Την μια θα ξυπνήσω με την πριγκίπισσα Σίσσυ, μετά με τον Μέγα Αλέξανδρο, θα συνεχίσω με την Ελισάβετ Ι, για να καταλήξω στην Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας, αλλά σήμερα είχα όρεξη για Φαραώ-Ραμσήδες και δεν συμμαζεύεται! Κάπου η ζέστη, μπερδεύεται στο μυαλό μου με έρημο και καμήλες, ονειρευόμενη οάσεις και φοινικόδεντρα! Τελικά έχει γούστο η δύναμη της φαντασίας!

Τι ωραία που είναι η θεωρία;;;;

       "Οὐκ  ἐν τῷ πολλῷ τό εὖ" μας άφησαν οι Αρχαίοι πρόγονοί μας και δεν θα ασχοληθώ με το αν είναι παράφραση των λόγων του αυλητή Καφισία προς τον μαθητή του, προσπαθώντας να του εξηγήσει πως σημασία έχει η ποιότητα κι όχι η ποσότητα, οπότε δεν υπήρχε λόγος να ζορίζεται με τον αυλό, δίνοντας παραπάνω ένταση απ' όση άντεχαν τα αυτιά ενός ακροατή (ίδρωσα μέχρι να το διατυπώσω).
        Σαν άνθρωπος που του αρέσει να σκέφτεται τα πράγματα ένα βήμα πιο πέρα, καθόμουν και σκεφτόμουν εάν αυτή η ρήση είχε ποτέ εφαρμογή στην πράξη, καθώς εμπεριέχει κυρίως μια οικονομική χροιά, που προφανώς της προσδώσαμε εμείς οι άνθρωποι μέσα στο χωνευτήρι των αιώνων. 
       Πολύ ωραία μας τα είπαν και οι Αρχαίοι, αλλά η ιστορία απέδειξε πως το εὖ κρύβεται μόνον στο πολλῷ. Είχες την ατυχία να γεννηθείς δούλος; Κλάφ'τα Χαράλαμπε! Όχι μόνον δεν είχες δικαίωμα να αποφασίζεις για την ζωή σου αλλά δεν είχες δικαίωμα να ζήσεις εάν το αποφάσιζε ο δύστροπος αφέντης σου. Μπορεί να υπάρχουν καταγεγραμμένες μαρτυρίες για τα δικαιώματά τους, αλλά δεν έχουμε μαρτυρίες για το εάν αυτά εφαρμόζονταν από όλους τους αφέντες προς όλους τους δούλους. Εξάλλου ποιοι θα ήταν αυτοί που θα έπαιρναν τις αποφάσεις για την διοίκηση της Πόλης-Κράτους; Οι εν τω πολλώ (οικονομικά) φυσικά! 
       Είχες την ατυχία να γεννηθείς επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ένας παρακατιανός δούλος (και πάλι); Την πάτησες! Πόσοι ήταν άλλωστε αυτοί στους οποίους δινόταν ελευθερία; Γενικά δούλος γεννιόσουν, δούλος πέθαινες, με όλο το βάρος μιας καταπιεσμένης και άνευ νοήματος ζωής. Εδώ ήταν μια τραγωδία να είσαι γενικά ένας απλός πολίτης, πόσο μάλλον δουλικό (και να με συγχωρέσετε για τον άκομψο όρο, που τον χρησιμοποιώ μόνον εδώ για ευνόητους λόγους)! 
        Η μοίρα σε μούντζωνε και γεννιόσουν ένας ξεδοντιασμένος, βρωμερός χωρικός επί Μεσαίωνα; Άνοιξε πέτρα να κλειστώ, ήλιος να μην με βλέπει! Γιατί άλλο το κύρος ενός ξεδοντιασμένου, βρωμερού βασιλιά ή ξεδοντιασμένης, βρωμερής βασίλισσας και της κουστωδίας αυτών κι άλλο να είσαι πλέμπα. Δεν γούσταρε κάποιος τα μούτρα σου; Σε κατηγορούσε για μάγο ή μάγισσα και άναβε και μια ωραιότατη φωτιά για πάρτυ σου για να γίνεις παρανάλωμα του πυρός και να "εξαγνιστείς".
       Ε, ναι στην πορεία γλύκανε το πράγμα και δεν ήσουν ένας απλός δούλος, αλλά ένας υπηρέτης. Ήσουν υπηρέτης επί Εδουαρδινής εποχής; Πιάσ' τ' αυγό και κάν'του μπούκλες! Έπρεπε να είσαι τόσο αφοσιωμένος στον ανόητο αφέντη σου, που δεν είχες δικαίωμα να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια. Για να μην μπω και σε περαιτέρω πανηλίθιες λεπτομέρειες και νευριάσω μόνη μου...
       Τα πράγματα εξακολούθησαν να είναι βάρβαρα για όποιον δεν είχε τω πολλώ, ακόμη και σε δεκαετίες του '50 ή '60, για κάθε ταλαιπωρημένο φτωχοκόριτσο του χωριού, που ερχόταν να γίνει υπηρέτρια κάθε φαντασμένου στην πόλη. Τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει μέχρι και σήμερα. Η δουλεία δεν άλλαξε σε καμιά εποχή, σε καμιά ήπειρο, πουθενά σε κανέναν πολιτισμό του ανθρώπινου γένους, ούτε και θα αλλάξει στις σελίδες της ιστορίας που θα γράψει το προαναφερθέν γένος στο μέλλον. Η δουλεία εξακολουθεί και υπάρχει από την μεριά του εργοδότη προς τον υπάλληλό του. Εδώ υπάρχει από την μεριά του πελάτη που έχει ύφος και απαίτηση στον τρόπο που ζητάει το παπούτσι ή το ρούχο....Γενικώς το "αφεντιλίκι" εμπεριέχει μια αλλόκοτη ηδονή για το ημιτελές "εγώ" κάθε πικραμένου wannabe!  
       Και μετά θα μου πεις πως τω πολλώ δεν είναι ευ; Ας το πάρουμε κι ανάποδα: Το ευ δεν το έχω βρει στο λίγο. Το ιδανικό θα ήταν η ποιότητα να εναρμονίζεται με την ποσότητα, αλλά ας μην είμαστε και πλεονέκτες! Πού να ασχοληθείς με την ποιότητα, όταν έχεις την ασφάλεια της ποσότητας;

Μεγαλύτερη απεικόνιση της αλήθειας από αυτήν δεν υπάρχει!


Για απεικόνιση δούλων το διάλεξα, υποτίθεται...

...Και οι εποχές αλλάζουν!

           Πριν μέρες, καθήμενη στην Πλατεία Αριστοτέλους και κάνοντας το πολυαγαπημένο μου people watching, είδα μια παρέα χαρούμενων παίδων της εποχής. Τώρα θα με ρωτήσει κανείς, "τι εννοείς της εποχής";
           Hip κούρεμα με φραντζούλα να πέφτει ανάλαφρα στο μέτωπο αλά Justin Bieber, ρούχα ελαφρώς χυτά, με παντελόνια έτοιμα να πέσουν καταγής, με αποκορύφωμα τα κινητοtablets τους που έπαιζαν δυνατά house τραγούδια. Πάνω που σκεφτόμουν ότι η μουσική έρχεται σε αντίθεση με το κούρεμα, αλλά συνάδει με τον ρουχισμό, άρχισαν να κάνουν χορευτικές κινήσεις αρμονικές με το κομμάτι, οπότε δεν ολοκλήρωσα την σκέψη μου, καθώς"πετάχτηκε" το βλέμμα προς έναν γηραιό.
           Επομένως φανταστείτε το σκηνικό από εδώ και πέρα: Εγώ, να κοιτάζω τον ηλικιωμένο, που κοίταζε κι αυτός με την σειρά του το πιτσιρικομάνι, με τας χορευτικάς κινήσεις! Το βλέμμα του senior προς τα junior ήταν κάτι μεταξύ "πλάκα κάνουν" και "o tempora o mores" ( κι όχι o tempora o μάγειρες- παλαιόθεν κείμενό μου).
           Θα ήθελα σαν τρελή να έμπαινα στο κεφάλι και το μυαλό του, να ακούσω τις σκέψεις του και τελικά να κατανοήσω το πόρισμά του. Δεν ήταν εντελώς επικριτικός ούτε, όμως, έτοιμος να αποδεχθεί κάτι που του φαινόταν πασιφανώς ξένο. Το ταξίδι στο χρόνο μάλλον ήταν αναπόφευκτο και κάπου η φτώχεια, η πείνα, η Κατοχή, το κοντό κούρεμα, η έλλειψη ρούχων, παπουτσιών και σίγουρα τεχνολογίας, θα έδεσαν με το θέαμα που έβλεπε μπροστά του.
            Ίσως κι εγώ αν είχα ζήσει εκείνες τις εποχές να συνέκρινα τα ίδια πράγματα. Εδώ σκεφτείτε ότι συγκρίνω το πώς ήμαστε χωρίς κινητά που απλώς λέγαμε στους γονείς μας ότι θα γυρίσουμε την τάδε ώρα και ούτε γάτα ούτε ζημιά, που δεν τρελαινόμασταν στο αντηλιακό γιατί δεν καιγόμασταν κάτω από τον ήλιο, που η τηλεόραση έκλεινε νωρίς και δεν είχαμε tablets να απασχοληθούμε πριν τον ύπνο, που ανοίγαμε εγκυκλοπαίδεια για να κάνουμε κάποια εργασία στο σχολείο και πολλά ακόμη που ίσως να μην έχει νόημα να απαριθμήσω τώρα.
            Να λοιπόν πώς είναι αναπόφευκτα τα χάσματα και πόσο φυσιολογικό είναι να μην συνεννοούνται οι γενιές μεταξύ τους! Δεν είμαι σίγουρη για το τι είναι καλύτερο ή χειρότερο. Άλλωστε τα πάντα είναι ρευστά και σχετικά. Ούτε έχει κανείς την αυθεντία ώστε ο λόγος του να αποτελεί θέσφατο. Λόγια να 'χαμε να λέγαμε! Πόσα χρόνια θα βρισκόμασταν στην άμαξα και στο πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη;
           Οι εποχές αλλάζουν. Τα ρούχα, τα μαλλιά, η μουσική , ο τρόπος διασκέδaσης, η ενημέρωση, αλλάζουν! Ένα πράγμα μένει ίδιο: Τα άγρια ένστικτα του ανθρώπου.
           Αυτά δεν πρόκειται να αλλάξουν ποτέ...

Όχι, δεν είμαι εγώ κι όχι αυτή δεν είναι η Πλατεία Αριστοτέλους....


Να μια γηραιά της "εποχής"...