Τυχαίες Απορίες (part 2)

        Συνεχίζοντας στον μαγικό κόσμο των αποριών, αναρωτιέμαι -για σήμερα- τα εξής:
       Απορία Νο 1: Γιατί, στα δελτία ειδήσεων, όταν δείχνουν κάποιο μοντέλο ή κάνουν reportage για ένα μοντέλο ή τραγουδίστρια ή ηθοποιό, ξέρω εκ προοιμίου ότι θα ακούσω αυτό το φαιδρό "Με κορμί που κόβει την ανάσα", όπως επίσης και το "μοιράζει εγκεφαλικά"; Εμένα που η ανάσα μου δεν κόβεται και συνεχίζει ακάθεκτη, στον γνωστό ρυθμό της, καταδεικνύει ότι ζηλεύω; Να ανησυχώ που δεν παθαίνω εγκεφαλικό; Επειδή τα 'κορμιά που κόβουν την ανάσα' αυξάνονται με ταχύτητες dt, πειράζει που μένω ατάραχη, γιατί έχω πάθει overdose κι επομένως ανοσία; Για να είμαι ακριβοδίκαιη, μόνο στην θέα ενός κορμιού με 4 χέρια και 4 πόδια, θα μου κοπεί η ανάσα (ίσως να πάθω και εγκεφαλικό)!
        Απορία Νο 2: Γιατί μερικοί άνθρωποι, τρελαίνονται να μιλάνε με στόμα γεμάτο σάλια; Το ρήμα 'καταπίνω' δεν υφίσταται αποκλειστικά και μόνο σαν ρήμα, αλλά μπορεί να τεθεί σε εφαρμογή, ώστε να μην κινδυνεύει ο συνομιλητής, από εκτόξευση πυραύλων, ανά πάσα ώρα και στιγμή. Κι αν έχεις και make-up, πού να βρεις εύκαιρο wc να απολυμάνεις το μούτρο, πού να βρεις το κατάλληλο καθαριστικό για απολύμανση προσώπου, αλλά και πού να βρεις εύκαιρο make-up για να ανανεώσεις το 'σοβάτισμα';
        Απορία Νο 3:  Γιατί κάθε φορά που πήγα να κάνω τα δικά μου κόλπα σε θέματα ζαχαροπλαστικής, απέτυχα παταγωδώς, ενώ στην μαγειρική, η συνταγή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία; Γιατί στην πρώτη περίπτωση πρέπει να είμαι ακριβής με τις δοσολογίες,ενώ στην δεύτερη μπορώ και να τα κάνω όλα 'με το μάτι';
         Απορία Νο 4: Γιατί το χαμόγελο είναι μια άκρως δύσκολη υπόθεση; Γιατί θεωρείται "Mission Impossible" και αποτελεί αγγαρεία, ακόμα και για έναν ιδιοκτήτη καταστήματος, που λες ότι πονάει αλλιώς την επιχείρησή του; Μου έχουν κοπεί, ουκ ολίγες φορές, τα πόδια σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου μπαίνω χαμογελαστή κι ευδιάθετη στον χώρο και αντικρίζω τον Βασιλιά ή την Βασίλισσα Των Πάγων. Μετά πού διάθεση να ζητήσω αυτό που θέλω...!;


Ελπίζω να μην χρειαστεί να με εξυπηρετήσει κάποια χρόνια αργότερα...

Delerium - Silence (Original Song from Karma) Feat. Sarah Mclachlan

           Το περίεργο με αυτό το τραγούδι, είναι ότι από την αρχή με ξετράλανε, τόσο σαν πρωτότυπο όσο και σε όλες τις διασκευές που υπέστη, επαναφέροντας υπέροχες αναμνήσεις στον νου, κάθε φορά που το ακούω! Απλά το λατρεύω...

Οι 4 πληγές του Φαραώ

             Φίλες και φίλοι, καλησπέρα σας. Η ώρα είναι 10:13 μ.μ. και είπα να μιλήσω για τους τέσσερις πιο κοινούς τρόπους αντίδρασης των ανθρώπων, όταν ακούν κάποιο ευχάριστο ή δυσάρεστο νέο για τους ίδιους ή όταν ακούν αυτοί για εμάς, εξού και ο τίτλος, μολονότι οι πληγές ήταν εφτά! Οι κατηγορίες κατάταξης μέσα στις εγκεφαλικές αποθήκες ολίγων τετραγωνικών μέτρων, που διαθέτει το παρόν κατάστημα είναι: Χαίρομαι με την χαρά του άλλου, λυπάμαι με την χαρά του άλλου, χαίρομαι με την λύπη του άλλου, λυπάμαι με την λύπη του άλλου. Με μια πιο διεισδυτική ματιά, μπορείς να πεις ότι πρόκειται για δύο, που λειτουργούν αντιστρόφως. Όμως, επειδή βραδιάτικα και με ένα ελαφρύ κρύο (λέμε τώρα) στο σπίτι, δεν θέλω να με πολυζορίσω, οπότε θα εκφραστώ κατά συνείδηση και προσωπικό τρόπο.
             Στις λεγόμενες πολιτισμένες σύγχρονες κοινωνίες, ενώ θα έπρεπε να κάνουν θραύση η πρώτη και τελευταία κατηγορία, δυστυχώς σπάνε όλα τα record, οι δύο μεσαίες. Ξεκινώντας από το γνωστό "λυπάμαι με την χαρά του άλλου", έχω να πω πως είναι και το πιο πολυσύχναστο. Σε ποιον δεν έχει τύχει να ανακοινώνει κάτι ευχάριστο σε φίλο ή συγγενή και να τον βλέπει να παγώνει το χαμόγελο του Joker στο πρόσωπό του. Τα δευτερόλεπτα παγώνουν κι αυτά με την σειρά τους και νιώθεις ότι εάν πρωταγωνιστούσες σε ταινία, η σκηνή θα επέβαλε να πέσουν δύο κουβάδες με παγωμένο νερό, ένας στο κεφάλι σου, που είδες την αντίδραση του 'ευγενικού' ανθρώπου απέναντί σου και σου ήρθε ψυχρολουσία από την μη αναμενόμενη αντίδραση του και νιώθεις τραγικά αμήχανα και ξυπνάει το τέρας μέσα σου από θυμό κι ένας στο κεφάλι του 'μελιστάλαχτου' ακροατή και συνομιλητή σου, που του χάλασες την μέρα με τα ευχάριστά σου νέα και δεν είχε έστω και την ελάχιστη διπλωματία να το κρύψει εντέχνως, τουλάχιστον μέχρι να στρίψει στην παρακάτω γωνία.  Ντροπή σου, που διαδίδεις τα ευχάριστα μέρα-μεσημέρι. Το καλύτερο, είναι βέβαια, όταν ανακοινώνεις τα ευχάριστα από τηλεφώνου και στην άλλη άκρη της γραμμής, καταβάλλεται υπεράνθρωπη προσπάθεια να 'φτιαχτεί' ο τόνος της φωνής έτσι, ώστε να μην προδωθεί η αδιαφορία ή το μένος που προκαλείται λόγω του ακούσματος του κατά τα άλλα ευχάριστου νέου. Δεν είσαι χαζός, ώστε να μην καταλάβεις όμως, πως αυτή η υπερβολή στην φωνή, δείχνει τρομερή ψυχολογική πίεση.
            Περνάμε, τώρα, στην κατηγορία "χαίρομαι με την λύπη του άλλου". Νοσηρό.....Κι όμως συμβαίνει. Έχω ακούσει πολλάκις, να λένε σε δυσάρεστα νέα "καλά να πάθει". Δέχομαι, ότι μπορεί αυτό το άτομο να έχει κάνει κακό, στον άνθρωπο που εκφράζει κάτι τέτοιο. Ανθρώπινο. Υπάρχουν και περιπτώσεις που αυτός για τον οποίον το λες, να μην το αξίζει ούτε μία στο εκατομμύριο. Υπάρχει και η περίπτωση, να μην τον ξέρεις καν. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι. Ή απλά είναι αυτό το τελείως αρχέγονο αίσθημα μίσους, κακίας και φθόνου που απλά ξεπερνάει την φαντασία. Πάντα πίστευα ότι το μίσος και η κακία, ξεπερνούν την τρέλα. Είναι πιο δυνατά από τρέλα. Γιατί όχι μόνον οδηγούν στην τρέλα, αλλά σε πάνε εκατό βήματα πιο κάτω. Γίνεσαι ερπετό...
             Προχωρώντας, βλέπουμε την κατηγορία "λυπάμαι με την λύπη του άλλου", Τι πιο ανθρώπινο από αυτό! Κάποτε ένας φίλος μού είχε πει πώς όταν το σπίτι σου παίρνει φωτιά, εσύ καίγεσαι. Οι γύρω σου απλά ζεσταίνονται. Πόσο δίκιο είχε. Όχι μόνο γιατί ταιριάζει γάντι στην ακριβώς προηγούμενη κατηγορία, που πάει να πει πως δεν νιώθεις, αλλά επειδή ναι μεν θα λυπηθείς, χωρίς βέβαια να το εισπράξεις στο 100% εάν δεν είσαι ομοιοπαθής. Η λύπη, επομένως, που νιώθεις στην λύπη του άλλου, δεν είναι να εκφράζεσαι με υπερβολές και βαρύγδουπες σαχλαμάρες, για να δείξεις ότι συμπάσχεις. Η σιωπή είναι η πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση πάνω στον πόνο. Μια καλή κουβέντα που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου. Μια αγκαλιά παρηγορεί περισσότερο, από μια τετριμμένη μπαρούφα.
             Και τελειώνω με την πιο μεγαλόψυχη και μεγαλειώδη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει ένας Άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό του κι όχι ένα ανδροειδές, που δεν είναι σε θέση να νιώθει, παρά μόνο το απόλυτο κενό. Να "χαίρεται με την χαρά του άλλου". Πόσο δύσκολο, έως ακατόρθωτο μπορεί να είναι! Γιατί άραγε να είναι; Είναι το συναίσθημα του 'γιατί αυτός κι όχι εγώ' ή το συναίσθημα 'αφού όχι εγώ, άρα ούτε κι αυτός'. Το δεύτερο είναι πιο ισχυρό! Για εμένα, αυτή είναι η Ιδανική Πολιτεία. Η Ιδανική Κοινωνία. Δεν είναι το θέμα, πώς θα χτιστεί ιεραρχικά. Το θέμα είναι εάν θα χτιστεί σύμφωνα με την ποιότητα αυτών, που βρίσκονται μέσα σε αυτήν. Ό,τι είναι η ψυχή μας, αυτό θα αποτυπωθεί. Το ποιοτικό μέσα μας, μάς οδηγεί στο ποσοτικό έξω μας. Είναι αυτό που λέμε, πόσο ψυχικά large, μπορείς να είσαι.
             Εν τέλει, ουδείς αναμάρτητος. Το να πολεμάς τους δαίμονές σου και τον κακό εαυτό σου όμως, σε κάνει όχι δύο αλλά δέκα φορές πιο άνθρωπο....


Ή που θα το νιώσεις ή που θα φορέσεις την μάσκα!          

San Francisco - Scott McKenzie

         Ααααχ, τι μου ήρθε τώρα στο μυαλό! Όχι, αναμνήσεις από τα 60s δεν έχω, αγαπώ όμως ο,τιδήποτε παραπέμπει σε εποχή των λουλουδιών. Είναι που σκέφτομαι, ότι ανεξάρτητα από το εάν ένα κίνημα πρεσβεύει κάτι με σωστό ή λάθος τρόπο, πρεσβεύει κάτι. Κι αυτό είναι που μου αρέσει. Ότι κάποτε μπορούσε να υπάρξει ένα ρεύμα που πίστευε σε κάτι, ή υπήρχε χώρος για να πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, έστω και ουτοπικά. Τελικά, όμως, υπερτερεί αυτό που λέει ένα άλλο τραγούδι, ότι "θα ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, αλλά δεν ξέρω τι να κάνω, γι' αυτό το αφήνω πάνω σου". Ευκαιρία να το ανεβάσω κι αυτό, κάποια στιγμή!

Λίγα σχόλια για το "Συνεχίζοντας...."

          Επειδή κάποιοι με ρωτήσατε τι εννοούσα επακριβώς με το κείμενο "Συνεχίζοντας..." και σε ποιον τομέα της ζωής αναφέρομαι, απαντώ ότι αναφέρομαι σε όλους. Ξεκινώντας από τα απλά και καθημερινά, τις αξίες περί φιλίας, σχέσεων, κοινωνικού φαίνεσθαι και όχι μόνον, περνώντας σε πολιτικά δόγματα και συστήματα, ακόμα και σε τρόπους διασκέδασης, αν θέλετε. Θέτω τα πάντα. Όλα οφείλουμε να τα ξαναβλέπουμε, να τα επανεξετάζουμε, να τα επαναπροσδιορίζουμε. Γιατί δεν έχουμε το ίδιο μυαλό στα 15, στα 20, στα 30 (ακόμα 40 δεν έχω φτάσει για να ξέρω). Άλλωστε, εγώ προσωπικά, έχω αναθεωρήσει ένα σωρό πράγματα κι αυτό γιατί μου δίνεται το ερέθισμα κάθε μέρα. Τα βιώματά μας είνα καθημερινά, οι επαφές με τους συνανθρώπους είναι κι αυτές καθημερινές και μάλιστα με πολλούς δίχως να το θέλουμε ή να το επιδιώκουμε. Περισσότερο καταναγκαστικά. Στα πλαίσια μιας δουλειάς ή μιας γειτονίας. Το να ακούω ανθρώπους να μου λένε "Κάνω αυτό γιατί έτσι το έμαθα από τους γονείς μου", είναι αν μη τι άλλο, ελαφρύ και παιδαριώδες.
          Πόσες φορές, εξάλλου, στην ζωή μας έχουμε πει "Πω, πω! Τι ανόητος-η ήμουν που πίστευα αυτό....", "Μα τι χαζομάρα εκ μέρους μου να νομίζω εκείνο...", "Κι εγώ νόμιζα.....Καλά να πάθω..." και πολλές ακόμη εκφράσεις που αποδεικνύουν, ότι διαψευστήκαμε για πράγματα που νομίζαμε ότι είναι έτσι , αλλά τελικώς δεν είναι. Κατά μία έννοια, μπορώ να πω κι ότι μου αρέσει. Γιατί ωριμάζω μέσα από τις καταστάσεις. Όχι απαραιτήτως ότι αποκτώ σοφία. Η σοφία, είναι μια πολύ σχετική έννοια και δεν αποκτάται απαραιτήτως με την πάροδο του χρόνου. Οι εμπειρίες που μας οδηγούν σε αυτήν, δεν φτάνει να είναι μόνο ποσοτικές αλλά και ποιοτικές.
           Για παράδειγμα, πιάνοντας κάτι πολύ απλό, είναι το γνωστό "πρέπει να σέβεσαι τους μεγαλύτερους". Φυσικά και θα τους σεβαστώ, όταν διεκδικούν και οι ίδιοι τον σεβασμό από εμένα. Μου είναι αδύνατον να δείξω σέβας, προς έναν μεγαλύτερο που το στόμα του είναι σκέτος οχετός και από τις δέκα κουβέντες που θα πει, οι οκτώ είναι ύβρεις. Πολύ περισσότερο, όταν δεν σέβεται την παρουσία μου, το ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να ακούω αυτά που λέει και δεν χρειάζεται να βλέπω το γνωστό περισπούδαστο ύφος που νομίζει ότι απέκτησε με τα χρόνια, αλλά έχοντας ζήσει μόνον στην πόλη και την γειτονιά του. Αυτό δεν το αποκαλώ σοφία.
           Λοιπόν, φίλοι αναγνώστες μου, ελπίζω να ξεκαθάρισα τα πράγματα και να διέλυσα την ομίχλη που επικράτησε. Τέλος να σας ευχαριστήσω για την υποστήριξη και τα καλά σας λόγια. Ήθελα να το κάνω από καιρό, οπότε...ιδού η αφορμή.

Λέω εγώ τώρα....

Classix Nouveaux - Never Never Comes

           Πρώτον: Oh, mon Dieu, τι κρύο που άρχισε να κάνει. Δεύτερον: Αυτό το τραγούδι το λατρεύω. Δυστυχώς όμως έπαθα ό,τι έχω περιγράψει σαν απορία, στις "Τυχαίες Απορίες". Κάθε φορά που άκουγα αυτήν την φωνή, φανταζόμουν έναν τελείως διαφορετικό τύπο, με πολύ συγκεκριμένο πρόσωπο....κάπως τέλος πάντων, που να ταιριάζει με τον φωνητικό ήχο. Φυσικά και προσγειώθηκα ανωμάλως, αλλά καλά να πάθω. Τι το ΄θελα να το ψάξω περαιτέρω;;;;;Ε;;;;;;;

Συνεχίζοντας...

              Ο προβληματισμός σήμερον, 24η Σεπτεμβρίου, εν έτει 2014, με απασχολεί καιρό τώρα και εν τέλει βρήκα και μια απάντηση (σύμφωνα πάντα με την προσωπική οπτική μου και τις δικές μου ιδέες). Το μεγάλο ερώτημα έχει ως εξής: Όσο προχωράει η ζωή κι επομένως προχωράμε κι εμείς, οι αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε ή υιοθετήσαμε από μόνοι μας, παραμένουν ίδιες; Εάν ναι, αυτό είναι ελπιδοφόρο; Εάν όχι είναι πάλι ελπιδοφόρο;
               Όλοι μεγαλώνουμε με κάποιες αξίες, ιδανικά, απόψεις και η λογική επιτάσσει εν αρχή, να ενστερνιζόμεθα τις απόψεις των γονέων, έπειτα των δασκάλων, έως ότου φτάσουμε να κρίνουμε τα πράγματα σύμφωνα με την δική μας οπτική και τον δικό μας νου, ώστε να βγει η ετυμηγορία για το τι θα συνεχίσουμε να κρατάμε κατά νου και τι θα απορρίψουμε. Σαφέστατα εξαιρώ την κατηγορία των ανθρώπων, που αν και ενήλικες, εξακολουθούν να ακούνε ό,τι τους λένε οι γονείς τους και τα πιστεύω τους, αποτελούν το φερέφωνο των γεννητόρων τους.
              Δεν σημαίνει ότι κάτι από όλα όσα μάθαμε είναι λάθος. Είναι όμως σε άλλο μήκος κύματος. Οι εποχές αλλάζουν. Οι συνειδήσεις μεταλλάσσονται. Η συνθήκες διαβίωσης εξελίσσονται είτε προς το χειρότερο, είτε προς το καλύτερο. Επομένως οι αξίες μας ανθεωρούνται. Κάτι που ήταν 'σωστό' στην πράξη, πριν από δεκαετίες, δεν σημαίνει ότι εξακολουθεί να είναι εφαρμόσιμο στο σήμερα. Πόσο μάλλον σε εποχές που αγριεύουν κάθε μέρα, όλο και περισσότερο. Η ηθική γίνεται μια ολοένα και πιο σχετική έννοια. Ακόμα και εάν από μόνοι μας αποφασίσαμε ότι κάτι από όλα αυτά που πιστεύαμε μέχρι πρότινος δεν 'μας κάνει' πλέον, θα αναθεωρήσουμε και θα αναθεωρήσουμε ξανά και θα αλλάξουμε πολλές απόψεις και στάσεις ζωής. Γιατί τα βιώματά μας αλλάζουν με ταχύτητα φωτός.
             Επομένως αυτό που προκύπτει, είναι ότι όχι μόνο είναι υγιές κι ελπιδοφόρο να αναθεωρούμε τις αξίες και τα πιστεύω μας, αλλά είναι απαραίτητο για κάθε έλλογο ον, που υποχρεωτικά ζει σε συνθήκες διαρκούς κίνησης, αλλαγής, προσωπικής ανάπτυξης και μετάλλαξης. Εάν δεν αλλάζει κάποιος από την άλλη, κατ'αρχάς συγχαρητήρια που μπορεί να μένει πιστός στα πιστεύω του και τα ιδανικά του, αλλά καλό θα ήταν να σκεφτεί αν κάποιο από όλα αυτά τον οδηγεί σε κάτι καλό ή τον κρατάει 'βιδωμέμο' πίσω ή από συνήθεια έχει πείσει τον ευατό του, ότι έτσι είναι και δεν αλλάζει κάτι. Το χειρότερο, βέβαια, είναι όταν μαθαίνει να πιστεύει κάτι αναγκαστικά, επειδή είναι της μόδας, ή επειδή το πιστεύουν πολλοί. Αυτό δεν είναι, σε καμία περίπτωση, εξέλιξη.
            Και επειδή μου έδωσα την ιδέα για το επόμενο θέμα μου, περί ανάγκης να ανήκουμε κάπου, αφήνω ανοιχτό το θέμα, μέχρι νεοτέρας.
             Μέχρι τότε, συνεχίζω αναθεωρώντας....

"Ψάχνοντας για κοχύλια"

            Έτσι μεταφράστηκε ο τίτλος του σημερινού μας βιβλίου, που στο πρωτότυπο λέγεται "The Shells Seekers", γραμμένο από την  Rosamunde Pilcher, γεννηθείσα στην Κορνουάλη το 1924 και αποθανούσα το 2000. Αυτό το βιβλίο το λάτρεψα για δύο λόγους.
            Πρώτον, γιατί σε μαγεύουν και ταυτοχρόνως σε συνεπαίρνουν οι υπέροχες περιγραφές μιας Κορνουάλης με την θάλασσα, τα πολύπαθα βράχια της, τους δυνατούς, κρύους ανέμους της. Νόμιζα, καθώς το διάβαζα, ότι βρίσκομαι εκεί. Ότι ζούσα εκεί. Άλλωστε πιο κατάλληλο πρόσωπο από την ίδια που γεννήθηκε εκεί και την έζησε, δεν θα μπορούσε να την περιγράψει (την Κορνουάλη λέμε).
            Δεύτερον,  γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, από μια ανεκπλήρωτη αγάπη, έναν ανεκπλήρωτο έρωτα, μια ανεκπλήρωτη ζωή. Το βιβλίο αυτό, ασχολείται με την αναδρομή στην ζωή της ηρωίδας Πενέλοπε, που βρίσκεται πλέον σε μεγάλη ηλικία και αναλογίζεται όλα αυτά που έκανε, που δεν έκανε, τι θα έπρεπε να κάνει, αλλά είναι λίγο αργά. Βίωσε τον πόλεμο, την αγάπη και πολλές ατυχίες και τραγωδίες.
            Οι απόψεις για αυτό το βιβλίο διίστανται. Ή που θα το λατρέψεις ή που θα το μισήσεις. Προσωπικά μου συνέβη το πρώτο και θεωρώ ότι αυτό είναι από τα καλύτερα βιβλία της, με καθόλου κουραστικές περιγραφές, έξυπνους διαλόγους και αλήθειες που βγαίνουν στο φως, πράγμα που μου αρέσει ιδιαιτέρως.
            Από εκεί κι έπειτα, ο καθένας το εισπράττει αναλόγως της οπτικής του, της διάθεσης και της στιγμής στην οποία βρίσκεται. Κλείνοντας, αναφέρω τα λόγια της ίδιας της συγγραφέως, που είπε: "Αν οι ιστορίες μου δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος, έχουν πάντα ένα ελπιδοφόρο τέλος. Η ζωή είναι μια σειρά από προβλήματα και αποφάσεις και το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να το καταλάβουμε καλά αυτό".

Μάνα είναι μόνο μία!

         Σήμερα ο προβληματισμός μου είναι σύντομος, διασκεδαστικός και διαχρονικός, μέχρι εκεί που δεν πάει! Είναι αυτό που λέμε, όλοι οι γονείς την ίδια σχολή έχουν τελειώσει! Αριστούχες θεωρούνται, με διαφορά, οι μαμάδες! Τα παρακάτω αριστεία δίνονται με βάση την συχνότητα με την οποία ακούς τις ατάκες, από μικρό παιδάκι μέχρι την στιγμή που βγάζεις τις πρώτες άσπρες τριχούλες στο κεφάλι ή και μέχρι να ασπρίσει όλο το κεφάλι και όπως και να το κάνουμε, η Ελληνίδα μαμά παίρνει 20 με τόνο!
          Αριστείο σε ατάκα Νο 1: "Εγώ δεν ξαναμιλάω". Πώς τυχαίνει κάθε φορά που πας να πεις κάτι διαφορετικό από αυτό που υποστηρίζει η μήτηρ, δίχως διάθεση σύγκρουσης, καυγά ή ειρωνίας, σου έρχεται ξανάστροφα η ατάκα "Καλά, τώρα θα δείτε όλοι. Άμα ξαναμιλήσω, εμένα να μου τρυπήσετε την μύτη". Ουδείς, έθεσε κάποιο θέμα αλαλίας, πολύ περισσότερο αφωνίας. Ούτε υπάρχει και κάποιος ιδιαίτερος λόγος που να δικαιολογεί το άκουσμα της ατάκας. Οπότε;
          Αριστείο σε ατάκα Νο 2: "Σιγά μην ξαναπώ την γνώμη μου". Δεχόμστε και την version 'σιγά μην ανακατευτώ άλλη φορά'. Εδώ πάλι έχει προκληθεί από το απόλυτο τίποτα, μια έκρηξη που μοιραία καταλήγει σε αυτήν την ατάκα. Δεν είπε κανείς σε κανέναν να μην ασχολείται, απλά υπάρχουν περιπτώσεις που δεν 'σηκώνουν' ασχολία ή που δεν είναι απαραίτητο να ασχοληθεί κάποιος. Και φυσικά όταν ζητηθεί η γνώμη της μαμάς, είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτη!
          Αριστείο σε ατάκα Νο 3: "Όταν κάνεις τα δικά σου παιδιά, θα δεις". Αυτό ακούγεται σαν απειλή. Μάλλον δεν ακούγεται. Είναι. Είναι σαν να παρακαλάει η μήτηρ να δικαιωθεί πάση θυσία. Η αλήθεια είναι ότι αυτή η 'κατάρα' βγαίνει. Νομοτελειακά να το δεις το πράγμα, κατά 110%, θα επαναλάβεις αυτά που έλεγε η μητέρα σου. Απλά, πολλές φορές, αλλάζει ο τρόπος και ο τόνος!
           Αριστείο σε ατάκα Νο 4: "Εγώ μόνο για να σας υπηρετώ είμαι". Αυτό μπορεί να το ακούσεις σε περιπτώσεις που λες 'θέλω.....(κάτι τέλος πάντων, έναν καφέ, ένα sandwich ή ένα ρούχο έτοιμο). Αλλιώς θα το ακούσεις 1000%, πάνω σε καυγά. Απαραίτητο accessoire είναι το 'ε, βέβαια' πριν από την προαναφερθείσα ατάκα. Βέβαια, για να είμαι ακριβοδίκαιη, είναι δικαιολογημένη αυτή η αντίδραση. Όταν άρχισα να ασχολούμαι με τις chores, κατάλαβα πόσο δύσκολη δουλειά είναι!
           Αριστείο σε ατάκα Νο 5: "Πάρε τηλέφωνο μόλις φτάσεις". Εντάξει η μάνα είναι μάνα κι όσο χρονών και να είσαι, ανησυχεί. Δεν θα ξεχάσω πριν χρόνια ένα σκηνικό, που την στιγμή που ξεκινούσε το λεωφορείο, κυρία μεγάλης ηλικίας, μπήκε για να υπενθυμίσει στην 48 ετών κόρη της, που είχε κι αυτή με την σειρά της παιδιά, να μην ξεχάσει να τηλεφωνήσει μόλις έφτανε στον προορισμό της! Αθάνατη μάνα!
           Οι ατάκες είναι ατελείωτες (όπως, "άμα πεθάνω εγώ, ούτε να φάτε δεν θα έχετε"(δεν το λες και ψέμα αυτό), "δεν με ενδιαφέρουν τι κάνουν οι άλλοι, εσύ είσαι το παιδί μου", αλλά όταν τις συμφέρει σου πετάνε κι ένα "για δες το παιδί της κυρά-Μέλπως από πάνω, που όλη μέρα διαβάζει" κ.ο.κ...), απλά ξεχώρισα τις πιο πολυσύχναστες (ατάκες λέμε) που ακούγονται και θα ακούγονται σε κάθε σπίτι.
            Άλλωστε μάνα είναι μόνο μία κι άλλη καμία! Σας αγαπάμε όπως και να ΄χει κι όταν δεν γκρινιάζετε ανησυχούμε!

Ναι, το αστέρι το αξίζει!

Paul Oakenfold - Ready Steady Go

          Εντάξει ο Paul Oakenfold το 'χει! Οι συνθέσεις του, είναι μία και μία. Γνωστό track από τον κινηματογράφο, κατα προτίμηση στην διαπασών, με έναν ατελείωτο Highway να απλώνεται μπροστά σου! This is it, man! 

Τάδε έμαθα εις Λούβρον...

           Πάντα ήμουν της άποψης, ότι ταξίδι άνευ γνώσης δεν είναι ταξίδι. Θα μου πεις τι είναι; Λαχανοντολμάδες; Όχι, αλλά πρέπει πάντα να συνδυάζουμε το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Επειδή σε αυτήν την ζωή όλα λειτουργούν συνειρμικά, κάτι μου προκάλεσε μια σκέψη, η οποία με οδήγησε σε μια άλλη και ούτω καθεξής, για να κάτσω να θυμηθώ, τι έμαθα κι εγώ η έρημη στον Λούβρο.
           1) Στον Λούβρο έμαθα, γιατί τα κρεβάτια της καλής κοινωνίας και απαραιτήτως του βασιλιά, είχαν ουρανό. Όχι, ο λόγος δεν είναι ρομαντικός και χωρίς να θέλω να προσγειώσω κάθε κοριτσάκι που ονειρεύεται κρεβάτι με ουρανό από τα 5 μέχρι τα 12 της χρόνια, απλά και μόνον με διδακτική διάθεση λέγω, επειδή δεν υπήρχαν αρχικά σκεπές. Το να μην έχεις σκεπή, πάει να πει ότι τα πουλιά στην καλύτερη θα σε κουτσουλάνε. Βασιλιάς και κουτσουλημένος δεν πάει (δεν θα υπήρχε κύρος, βρε αδερφάκι μου), άρα έπρεπε να βρεθεί μια λύση προ σκεπής κι αυτή ήταν ο ουρανός. Κατακουτσουλημένος κι αυτός δεν λέω, αλλά σε περίπτωση βροχής, απλώνανε λεκάνες; Ίδου το ερώτημα....
           2) Στον Λούβρο έμαθα, γιατί ο βασιλιάς έπρεπε να κοιμάται σε υπερυψωμένο κρεβάτι και με υπερυψωμένο τον αυχένα. Πρώτον, γιατί ήτο ο βασιλιάς, άρα έπρεπε να ξεχωρίζει από τον συρφετό, τα ταπεινά στίφη, τον συρμό και το κακό συναπάντημα. Δεύτερον γιατί δεν έπρεπε να πέσει επ'ουδενί σε ύπνο βαθύ και αναζωογονητικό, ώστε να βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση! Θέλει κάποιος, βρε παιδάκι μου, να μπει να σε δολοφονήσει, να σε δηλητηριάσει, να σε εξαφανίσει. Τόσες μηχανορραφίες ξέρουμε ότι γίνονταν στα παλάτια. Ο true βασιλιάς, στην πλεκτάνη φαίνεται.....Άλλωστε kung fu, στην Δύση του τότε, δεν ξέρανε. Επομένως, έσο έτοιμος και με το σπαθί ανά χείρας....
           3) Στον Λούβρο έμαθα....γιατί οι Βερσαλλίες δεν έχουν τουαλέτες. Γιατί δεν υπήρχε θέμα. Είσαι βασιλιάς και ήρθε η ώρα να κάνεις την ανάγκη σου; Κανένα πρόβλημα. Μπορείς να αμολήσεις οιαδήποτε μορφή εσωτερικής πίεσης (σε υγρή ή στερεή μορφή πάντα), οπουδήποτε και οποτεδήποτε, γιατί θα τρέξει ο υπηρέτης να τα μαζέψει. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν έριχναν χλωρίνη μετά (εντάξει, αστειάκι ήταν αυτό), άλλα σκέφτομαι τα φορέματα των μαρκησιών να στροβιλίζονται επάνω στα απομεινάρια των βασιλικών ακαθαρσιών. Άπαξ όμως και είναι βασιλικά, έχουν άλλο prestige....Και μετά ντρέπεσαι μπροστά στον γιατρό να βγάλεις και κανένα ρούχο, όταν χρειαστεί. Εδώ ολόκληρος βασιλιάς και δεν έτρεχε κάστανο...
           4) Στον Λούβρο έμαθα πως μια βασιλική "ένωση", έπρεπε απαραιτήτως να διαθέτει κοινό. Ήταν μαζεμένη όλη η αυλή και κάνανε 'μπανιστήρι' (έτσι το λένε στις μέρες μας), για να καταγραφεί στα πρακτικά η ακριβεστάτη, ημερομηνία και ώρα της σύλληψης του αυθεντικού βρέφους, που θα επρόκειτο να γεννηθεί (εφ' όσον ήταν επιτυχής η συνεύρεσις), ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για την γνησιότητα του μικρού dude (τότε δεν υπήρχαν και κάμερες, για μαγνητοσκόπηση. Την άλλη μέρα όλοι θα είχαν το dvd τους και ούτε γάτα, ούτε ζημιά, ούτε άσκοπη αναμονή).
            5) Στον Λούβρο έμαθα, ότι οι ερωμένες του βασιλιά, είχαν τρελή απήχηση στα πλήθη και τις εκτιμούσε απεριόριστα ο λαός. Είχαν ένα σωρό προνόμια και τα παιδιά που έκαμναν με τον βασιλιά ήταν μια χαρά αναγνωρισμένα και νόμιμα, με μοναδικό περιορισμό ότι ουδέν δικαίωμα εις την διαδοχήν του θρόνου, διαθέτουν! Κατά τα άλλα, όλα έφεραν κι από έναν τίτλο! Η κατακαημένη βασίλισσα από την άλλη, ούδεν δικαίωμα είχε να γεννήσει άλλου παιδί. Η αντισύλληψη δεν ήταν και διαδεδομένη τότε!
             Το πόρισμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι:
             1) Εγώ, γιατί έμαθα το Νο 3, 4 και 5 στον Λούβρο κι όχι στις Βερσαλλίες; Μάλλον δεν θα πάρω απάντηση ποτέ μου.
             2) Τελικά δεν βγαίνει πόρισμα. Έτσι ήταν φτιαγμένοι και λειτουργούσαν οι κόσμοι, οι άνθρωποι και οι εποχές.....Αυτοί οι καιροί, αυτά τα ήθη....
           
Παιδιά προσοχή, γιατί υπάρχουν ίχνοι από τις πάλαι ποτέ "ενέργειες" του βασιλιά....

Mussorgsky - Pictures at an Exhibition - Samuel Goldenberg and Schmuÿle

         Μιας και σήμερα είπα να πιάσω βασιλείς και ανάκτορα, λέω "Δεν βάζεις καμιά πιο 'βασιλική' μουσική;". Έλα όμως που ξύπνησε η γυναίκα του Δράκουλα μέσα μου και τελικά είπα να βάλω ένα τμήμα από τις "Pictures at an Exhibition" του Mussorgsky, που θεωρώ ότι αξίζει ολόκληρο μεν, αλλά 33 λεπτά θα ήταν too much δε! Αυτό πάντως το λατρεύω!

The St Francis Music Festival

          Το Εκκλησιαστικό όργανο, πάντα το είχα συνδιασμένο με τον Δράκουλα ή κάτι που παραπέμπει σε κακό. Δεν φταίω εγώ. Ο Δράκουλας φταίει ή αυτοί που γύρισαν τις κατά καιρούς εκδοχές του! Επειδή λοιπόν θεωρώ ότι ο ήχος του, παραπέμπει σε σκοτάδι, σκιές και τέλος πάντων σε φρικιαστικά πράγματα, αποφάσισα να εξορκίσω το κακό, παρακολουθώντας το 3ο Φεστιβάλ Μουσικής του Αγίου Φραγκίσκου, στην Ρόδο. Διήρκεσε τρεις ημέρες. Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο κι εγώ τίμησα την ημέρα Τρίτη.
           Κατ' αρχάς όταν λέω 'Αγίου Φραγκίσκου', εννοώ τον Καθολικό Ναό του Αγίου Φραγκίσκου που διαθέτει η Ρόδος και επομένως είναι ό,τι πρέπει για Εκκλησιαστικό όργανο. Κατά δεύτερον, μιλάμε για ένα άκρως πολύπλοκο και ευμεγέθες όργανο (εντάξει όχι τόσο, όσο είναι αυτό της φωτογραφίας), άρα σου προκαλούσε δέος και μόνον που το αντίκριζες. Κατά τρίτον, να συγχαρώ το παιδί που καταπιάστηκε με την εκμάθηση ενός τέτοιου οργάνου, καθώς είναι Έλλην, πράγμα που σημαίνει ότι δεν ήταν εξοικειωμένος, ούτε καν στο άκουσμα τέτοιου οργάνου. Από ένα ωδείο κάποια παιδιά θα επιλέξουν κιθάρα, άλλα πιάνο, άλλα βιολί, άλλα drums και ούτω καθεξής, αλλά σχεδόν λιγοστά, Εκκλησιαστικό όργανο. Επομένως δυό φορές μπράβο, που κατάφερε και να το μάθει και να το εξελίξει και να παίζει τόσο εκπληκτικά. Κατά τέταρτον, να συγχαρώ την Ελληνίδα επίσης soprano, που ερμήνευσε κάποια κομμάτια εξ αυτών, που ήταν και για soprano και για Εκκλησιαστικό όργανο και οι φωνητικές ικανότητές της μπορούσαν να διαπεράσουν τους τοίχους και να ακουστούν μέχρι το επόμενο τετράγωνο. Προσοχή! Επ' ουδενί δεν εννοώ ότι διαπερνούσε τοίχους επειδή είχε άσχημη φωνή. Αντιθέτως, επειδή είχε καταπληκτική και μεγάλης έντασης και έκτασης. Άλλωστε για αυτό και είναι επαγγελματίας soprano, ενώ εγώ αντιθέτως εκ φύσεως Κακοφωνίξ....
            Ως εκ τούτου, μιλάω για ένα απολαυστικότατο δίωρο, μέσα σε gothic ήχους και ατμόσφαιρα, όπου μπόρεσα να δω την φωτεινή πλευρά αυτού του οργάνου και για να το αναλύσω μέχρι τέλους, όχι....ούτε ο Δράκουλας ξεπετάχτηκε από πουθενά, ούτε σκιές έφεραν γύρες μέσα στον Ναό, ούτε κανένα άλλο πλάσμα βρισκόταν εκεί γύρω. Μόνον που τρόμαξα, όταν πετάχτηκε στο τέλος από τα χειροκροτήματα ο διπλανός μου, που τον είχε ψιλοπάρει ο υπνάκος.....
            Κατά τα άλλα, όλα υπέροχα!

Όχι, αυτό δεν είναι από τον Ναό, αλλά γενικώς είπα να δώσω την ιδέα.

Robbie Williams | 'Swing Supreme' | Swings Both Ways Official Track

         Αυτή η δουλειά του Robbie Williams- Swing both Ways, ήταν καταπληκτική. Το σκηνικό που μου έρχεται, είναι πάνω κάτω το ίδιο. Έξω πανσέληνος κι εγώ μέσα σε ένα piano bar, στην Νέα Υόρκη, να θαυμάζω τον εκπληκτικό πιανίστα και τις υπέροχες φωνητικές ικανότητες του solo τραγουδιστή. Εάν σηκώνεται να χορέψει και κανένα ζευγάρι, ακόμα καλύτερα. Εάν είναι και επαγγελματίες, που τους έχει προσλάβει το μαγαζί, ε....τότε είναι όνειρο!

Mono - Life in mono

        Επίσης χρωστούσα και αυτό το κομμάτι, που όπως είχα προαναφέρει, κυκλοφόρησε το 1996, αλλά πήρε τα πάνω του με την σύγχρονη εκδοχή των "Μεγάλων Προσδοκιών" (Great Expectations), το 1998. Ευτυχώς έσωσε την κατάσταση, γιατί κατά τα άλλα, η ταινία ήταν μια τραγωδία!

Σοβαρέψου...

          Λοιπόν, έφτασες σε ηλικία να παντρευτείς. Σοβαρέψου. Έφτασε η ηλικία να κάνεις παιδί. 'Αντε... κάνε. Σοβαρέψου. Τιιιι; Έφτασες τόσο χρονών κι ακόμα μαζεύεις έντομα και βότανα για συλλογή; Α, στην ηλικία σου δεν επιτρέπεται. Σοβαρέψου. Ακούς εκεί, να είσαι πενήντα κι ακόμα να δηλώνεις Χαρλεάς. Ντροπή! Σοβαρέψου. Θα βάλεις σκουλαρίκι και θα κάνεις tattoo στα σαράντα σου; Σοβαρέψου. Μα τι θα πει η κυρά-Κίτσα από πάνω; Σοβαρέψου......
           Τα παραδείγματα τέτοιου τύπου, είναι αναρίθμητα. καί δυστυχώς οι γονείς τα κληροδοτούν στα παιδιά τους και ούτω καθεξής. Το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας που τυγχάνει να γνωρίζω καλά, γιατί ζω, δρω κι αναπνέω σε αυτήν, είναι το τι θα πουν οι άλλοι. Το αμέσως επόμενο πρόβλημα, είναι ότι οι αντιλήψεις αυτές, υπάρχουν από πάρα πολύ παλιά (άρα δεν επήλθε κάποια εξέλιξη). Και το μεθεπόμενο πρόβλημα είναι, ότι οι νεαρότερες γενιές, εξακολουθούν να εγκλωβίζονται σε τέτοιες ανόητα μικροαστικές αντιλήψεις, ακολουθώντας τον δρόμο του συμβιβασμού. Δεν είναι λίγες φορές, που έχω συνομιλήσει με συμμαθητές, που από την στιγμή που παντρεύτηκαν κι έκαναν παιδιά, νιώθουν ότι μπήκαν σε ένα ανώτερο club κι καταξιώθηκαν κοινωνικά. Ε, ναι! Σύμφωνα πάντα με την προσωπική δυνατότητα εγκεφαλικής λειτουργίας τους (το θέμα περί club θα το αναλύσω άλλη στιγμή. Τώρα μιλάω για την σοβαροφάνεια και την ασφυξία που αυτή μπορεί να προκαλέσει). 'Ετσι λοιπόν όλες οι χρονιές και γενιές μπαίνουν στα στενά όρια της φρικώδους προσταγής "Σοβαρέψου".
            Ό,τι κάνει ο σύγχονος άνθρωπος, το κάνει με αποκλειστικό και μόνον γνώμονα το τι θα πουν οι άλλοι ή πώς θα επιδειχθεί στους άλλους. Βασικό μου παράδειγμα, που διαφαίνεται και σε άλλα κείμενά μου, είναι οι επιλογές σχολών από τελειοφοίτους, κάθε χρόνο. Το Σάββατο είχα μια κουβέντα με μια κυρία σε κατάστημα, που ήταν χαρούμενη γιατί η κόρη της, μολονότι δεν πέρασε σε κάποια σχολή, γράφτηκε σε ιδιωτικό ΙΕΚ για να σπουδάσει κάτι άλλο από τον αρχικό της στόχο, αλλά που την ενδιαφέρει εξίσου. Το μόνο θεματάκι που υπήρξε ήταν, ότι στην αρχή ένιωσε ασχημα που οι φίλες της πέρασαν στο πανεπιστήμιο κι αυτή όχι. Εδώ είναι το σημείο τομής. Ότι ο τίτλος εξακολουθεί να έχει περισσότερη σημασία από την μελλοντική αποκατάσταση κι ότι το 'φαίνεσθαι', είναι το κύριο μέλημα κάθε ατόμου που θέλει να έχει μια θέση στο κοινωνικό βάθρο του τίποτα. Είμαι βέβαιη ότι με αυτό που επέλεξε η κοπέλα να σπουδάσει, θα έχει πολύ γρήγορα τα δικά της χρήματα στην τσέπη, βοηθώντας εαυτόν να σταθεί γρηγορότερα στα πόδια της, από κάποιον τιτλούχο Πανεπιστημιάκης Σχολής χωρίς αντίκρισμα, τουλάχιστον στην τωρινή πραγματικότητα. Και πάλι όμως κανείς δεν δύναται να σκεφτεί πρακτικά. Στους κοντόφθαλμους υπολογισμούς, όλοι παίρνουν Άριστα.
           Και φυσικά ο γονέας, θα κυκλοφορεί με άλλον αέρα στην γειτονιά, που όπως πάντα είναι περίεργη, έχοντας ευρέως διαδώσει, πως το παιδί του σε λίγα χρόνια θα γίνει κάτι από όλα αυτά τα τετριμμένα, που έχω αναφέρει κατά καιρούς. Άρα το παιδί του, μπήκε σε μια σοβαρή σχολή και θα γίνει ένας σοβαρός άνθρωπος, στο μέλλον.
           Εννοείται, πως δεν λέω να είμαστε ανοήτως ελαφρείς, αλλά εάν ήρθα σε αυτή την γη και σε αυτόν τον κόσμο, για να εκπληρώσω τα κοινωνικά πρέπει, ανθρώπων που δεν γνωρίζω και που τα βρήκα παγιωμένα, αιώνες τώρα, χωρίς να έχω ερωτηθεί ή συμμετέχει σε όλες αυτές τις αποφάσεις, τότε έχω αποτύχει σαν οντότητα. Απέτυχα στο να ζήσω μια ζωή έτσι όπως την θέλω και ονειρεύομαι στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό.
           Και εν τέλει, εγώ θέλω να είμαι ασόβαρη. Δεν θέλω να σοβαρευτώ! Άλλωστε γιατί πρέπει τα πάντα να τα παίρνω σοβαρά; Η υπερβολική σοβαρότητα στην ζωή, φέρνει μόνο σοβαρά προβλήματα. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα με τα σοβαρά. Εγώ έχω....Ο χρόνος φίλοι και φίλες, είναι αναίσθητος. Φεύγει και δεν τον νοιάζει αν οι καταστάσεις είναι σοβαρές ή όχι. Απλά κυλάει. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, από το να φτάνεις σε μια ηλικία και να μετανιώνεις για όλα όσα ήθελες αλλά δεν έκανες!
         
           Και αυτό είναι ΟΝΤΩΣ σοβαρό...
           


             

Lightning Seeds - Lucky You

       Επειδή πάντα ελέγχω πιο track έχει μείνει στην θέση του ή αποσύρθηκε από χρήστες, τσάκωσα το Lucky you. Φυσικά το clip είναι κατά πολύ υποδεέστερο του προηγούμενου που είχε φτιάξει εκείνος ο ευφάνταστος νους, αλλά τρελαίνομαι γι'αυτό το κομμάτι κι άρα δεν μου πήγαινε η καρδιά να μην το έχω. 'Οπως είχα αναφέρει και στο προηγούμενο, τυχερός όποιος το ακούει κι όχι μόνον η κυρία του άσματος! 

Moulin Rouge

          Το ομολογώ, δεν τρελαίνομαι για musical αλλά το Moulin Rouge του Baz Luhrmann, που προβλήθηκε το 2001, τα είχε όλα! Εξαιρετικά καλογυρισμένο, υπέροχα κοστούμια, καταπληκτικά κομμάτια σε διασκευή, δυνατές ερμηνείες. Ε, τι άλλο να ζητούσα....
          Μου πέταξε και έναν αδικοχαμένο έρωτα, τι να κάνεις...συγκινήθηκα θέλοντας και μη. Ούτως ή άλλως το περιβάλλον και μόνο δεν είναι και το πιο ιδανικό για να εξελιχθεί κάτι όμορφο. Ένα cabaret, ένα τσίρκο, μου προκαλούσαν πάντα μελαγχολικά συναισθήματα. Συνήθως ό,τι και όποιος προσφέρει θέαμα, κρύβει μια θλιβερή ιστορία από πίσω. Προπάντων σε ένα τσίρκο, που μπορεί κάποιος να έχει γεννηθεί σε τέτοιο περιβάλλον και να γνωρίζει μόνο την νομαδική ζωή, την ζωή αυτού του τύπου, που κάθε άλλο παρά διασκεδαστική είναι. Περιττό να πω ότι το τσίρκο με τρόμαζε ανέκαθεν. Ε, κάπως έτσι, εκλαμβάνω την ζωή των κοριτσιών σε ένα τέτοιο μέρος. Θλιβερές ιστορίες, πίσω από χορούς, ποτό, παρεκτροπές, χωρίς δικαίωμα επιλογής.
           'Ετσι λοιπόν και η πρωταγωνίστρια Nicole Kidman, δεν είναι σε θέση να επιλέξει με ποιον θα ήθελε να ζει και πώς θα ήθελε να ζει. Γιατί με την φήμη της φέρνει χρήματα στο αφεντικό της, επομένως είναι απλά κάτι το αναλώσιμο. Ελκύει 'πελάτες', σε έναν χώρο που αποτέλεσε την γενέτειρα του can-can. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να το κατανοήσει μια ρομαντική, καλλιτεχνική φύση, όπως αυτή του Ewan McGregor, αλλά δυστυχώς του έμελλε να το καταλάβει με τον δύσκολο και άσχημο τρόπο.
            'Εχει μείνει μουσικά, η καταπληκτική διασκευή του Roxanne, σε tango version, όπως και η σκηνή που ακούστηκε το κομμάτι. 'Εκτοτε το tango έχει περάσει σε άλλη ηχητική διάσταση! Θεωρείται ένα από τα καλύτερα musical όλων των εποχών και όχι αδίκως. Συμφωνώ κι επαυξάνω....
             Moulin Rouge λοιπόν, για όποιον θέλει να ταξιδέψει 122' ανάμεσα στην μουσική, το θέαμα και την συγκίνηση!

Moulin Rouge - Come What May (Remix)

         Επειδή μου άρεσε απίστευτα πολύ η ταινία και σήμερα μιλάω για αυτήν, δεν θα μπορούσα να μην βάλω το τραγούδι της ταινίας αλλά στην remix εκδοχή, γιατί το κανονικό είναι ολίγον σπαραξικάρδιο και δεν μπορώ απογευματιάτικα! Come what may, από τους ηθοποιούς της ταινίας (που δεν είχαν καθόλου άσχημη φωνή, μπορώ να πω!)

'Εξις, η καθημερινή

          Τελικά, τι μας οδηγεί να χαρακτηρίσουμε κάτι σαν 'εθισμό' και κατά πόσο είναι σίγουρο ότι μπορούμε να εξαιρέσουμε τους εαυτούς μας από αυτούς; Λίγο πολύ, στο άκουσμα της λέξης 'εθισμός', μας έρχονται τερατώδη πράγματα, όπως ουσίες, τσιγάρο, ποτό, τζόγος κτλ.
          'Επειτα από ενδελεχή σκέψη και κάποιες συζητήσεις (όχι του καναπέ-σε πρόλαβα φίλε αναγνώστη), κατέληξα στο ότι ένας εθισμός δεν εμπεριέχει μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά, καθώς η έξις μπορεί να αφορά τον οποιοδήποτε και πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Ο άνθρωπος που αγαπά το σώμα του και προσέχει απίστευτα την διατροφή του, έχει μια κάποια εξάρτηση. Αυτός που δεν προσέχει καθόλου το σώμα του και επιλέγει να μετατραπεί σε κοιλιόδουλο, είναι επίσης εξαρτημένος. Αυτή που κάθε μέρα ψωνίζει κι από κάτι (συγνώμη και πάλι εδώ οι γυναίκες κρατούν την πρώτη θέση), είναι εξαρτημένη. Αυτός που δεν χάνει ευκαιρία να μπλεχτεί σε φασαρία, είναι εξαρτημένος. Γυναίκες που ξέρουν όλα τα ενδοοικογενειακά των άλλων και ασχολούνται μόνον με τις ζωές των άλλων, είναι εξαρτημένες. Οιοσδήποτε αποφασίζει να ξεκινήσει μια συλλογή, είναι εξαρτημένος. Στην πορεία μάλιστα, θα παθιαστεί απεριόριστα, από την χαρά της συλλεκτικής διαδικασίας (μου έχει συμβεί) και θα έχει στερητικό σύνδρομο εάν καθημερινά δεν αφιερώνει πολύτιμο χρόνο στην συλλογή του. Ο εργασιομανής, είναι επίσης εξαρτημένος... Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσα να απαριθμώ εξαρτήσεις της καθημερινότητας, μέχρι αύριο.
           Το θέμα είναι εάν όλοι αυτοί οι εθισμοί μας κάνουν καλό ή όχι. Είμαι σίγουρη πως κάποιοι μπορούν να μετατρέψουν τον εαυτό τους, σε μια άκρως δημιουργική οντότητα και να βγάλουν στην επιφάνεια ταλέντα που ούτε καν υποψιάζονταν ότι διαθέτουν. Κάποιοι άλλοι (εθισμοί λέμε), σαφώς και δεν έκαναν, ούτε κάνουν, ούτε θα κάνουν καλό σε κανέναν, στον αιώνα τον άπαντα. Παρόλα αυτά, καθένας επιλέγει αυτό που τον ευχαριστεί, χωρίς να είναι υπόλογος σε κανέναν. Από μερικούς, μπορεί μεν να εκλαμβάνεται ως ιδιοτροπία, 'κόλλημα' ή εμμονή, αλλά όπως και να έχει, αποτελεί κομμάτι του χαρακτήρα κάποιου κι αυτό δεν αλλάζει. Π.χ. το ότι κάποιος τρελαίνεται για μηχανές, μπορεί για άλλους να φαίνεται 'παιδιάστικο'. Δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι 'ασόβαρος' κάποιος που ασχολείται με αυτές. Αυτή του η ενασχόληση, είναι προέκταση του είναι του.
           Μήπως όμως και οργανικά, η ύπαρξή των εθισμών και μόνο μας κάνει καλό; Οι χημικές αντιδράσεις που διενεργούνται στον εγκέφαλο, την ώρα που καταπιανόμαστε με αυτά που μας προσφέρουν ευδαιμονία, δείχνουν ότι ακόμη και βιολογικά, μας είναι απαραίτητοι. Είναι αυτό που λέμε 'το τραβάει ο οργανισμός μου'. Ακόμη και η ατελείωτη μιζέρια, γκρίνια, μεμψιμοιρία, που έχει κάποιος, είναι ο εθισμός του. Τρέφεται από αυτήν την στάση ζωής. Δεν είμαι βέβαια σίγουρη, για το κατά πόσο κάτι τέτοιο, κάνει καλό στο ίδιο το άτομο, αλλά αυτό είναι δικό του θέμα.
            Εξάλλου, είναι λίγοι αυτοί που θα παραδεχτούν ότι κάνουν και λάθη, πόσο μάλλον ότι διακατέχονται από μια εξάρτηση. Το θέμα φυσικά είναι ότι, δεν υπάρχει λόγος πανικού. 'Οταν μιλάμε για τέτοιου είδους εξαρτήσεις, φυσικά και δεν συντρέχει κάποιος άμεσος σωματικός κίνδυνος (εκτός κι αν μιλάμε για άλλες περιπτώσεις). 'Ολα είναι θέμα ψυχολογίας. Αυτή είναι που πρέπει να κρατάμε ακμαία πάση θυσία και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Γιατί η ψυχολογία είναι η πιο ευάλωτη.
             Προσοχή λοιπόν στο τι επιλέγουμε και σε τι βαθμό, γιατί άντε μετά να φτιάξεις την ψυχολογία σου. Εν τέλει ο καθείς επιλέγει αυτά που τον κάνουν τον ίδιο ευτυχισμένο, αλλά όχι απαραίτητα και τον διπλανό του !


Μιλάω για πράγματα πέρα από αυτά. Αυτά είναι τα φανερά....

Καλή Σχολική Χρονιά!

           Εντάξει, νομίζω ότι έχω ξεκαθαρίσει τα συναισθήματά μου απέναντι στο σχολείο, τις σχολικές μέρες, τα σχολικά χρόνια και τις σχολικές αναμνήσεις. Δεν θα μπορούσα όμως να μείνω ασυγκίνητη και να μην γράψω για τα  highlights της ημέρας, μιας και τα είδα να ξεδιπλώνονται εμπρός μου....Παρόλο που ξεδιπλώνονται κάθε χρόνο, σήμερα επειδή έτυχε να βρίσκομαι έξω, κράτησα σημειώσεις. Ευκαιρία να τα σχολιάσω!
             Highlight No 1: Το ότι η γράφουσα ήτο ένα ψυχικό ερείπιο κάθε χρόνο, τέτοια μέρα, δεν σημαίνει ότι δεν χάρηκε, που είδε χαρούμενες μαθητικές φατσούλες. Ναι, τα παιδιά ήταν σε γενικές γραμμές χαρούμενα, υποθέτω για τον καφέ που θα έπιναν ακριβώς μετά τα διαδικαστικά ή επειδή δεν ήξεραν τι να κάνουν με την ζωή τους το καλοκαίρι, οπότε ένιωσαν ότι θα απασχοληθούν. Τα χαμόγελα, δυστυχώς, από τον Οκτώβριο, θα αρχίσουν να μετριάζονται, γιατί πρώτον θα αρχίσει η κούραση και δεύτερον το μέτρημα αντίστοφα, για το πρώτο μαξιλαράκι ξεκούρασης, που είναι τα Χριστούγεννα.
             Highlight No 2: Οι καθηγητές και οι δάσκαλοι, από την άλλη, δεν ήταν και στα καλύτερά τους και δεν τους είδα να περιμένουν μέχρι τον Οκτώβριο, γιατί ήδη άρχισαν να σβήνουν από το ημερολόγιο, τις ημέρες που απομένουν για τα Χριστούγεννα (αυτά τα πορίσματα προέκυψαν από αληθινές συζητήσεις, που πραγματοποιήθηκαν σε πραγματικό χώρο και χρόνο με πραγματικούς εκπαιδευτικούς, οπότε το reportage είναι εγκυρότατο. Πραγματικά!) Ανυπομονούσαν κι αυτοί να ξεχυθούν στας καφετέριας, γιατί από αύριο θα μπουν όλοι σε πρόγραμμα.
             Highlight No 3: 'Ολα τα περίμενα, αλλά όχι αυτό. Κάθε χρόνο τα χέρια μας πιάνονταν με το να κουβαλάμε τα βιβλία στο σπίτι (ζωή να έχουν, κάθε χρόνο ήταν όλο και περισσότερα). Βοήθεια πάντως δεν είχαμε από γονείς. Κανένας μας. Το ότι πήγαν όμως γονείς φέτος, να βοηθήσουν με το κουβάλημα των βιβλίων, τα παιδιά τους ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΛΥΚΕΙΟ 1) με τρομάζει 2) δεν ξέρω αν οι γονείς αυτοί, εξακολουθούν να δίνουν τροφή με το μπιμπερό στα στόματα των παιδιών τους, που από ό,τι φαίνεται είναι πολύ πιθανό 3) με κάνει να αναρωτιέμαι αν αυτά τα παιδιά ένιωσαν την φυσιολογική ντροπή της εφηβικής ηλικίας ή το δέχτηκαν μετά χαράς, σαν το πιο λογικό πράγμα του κόσμου. Και να πω πως εδώ είμαστε και μεγαλούπολη και θα ταλαιπωρηθούν με metro, αστικά και τραμ, να δικαιολογήσω το αμάξι και τον γονέα να περιμένουν από έξω. Αλλιώς δεν μπορώ να κατανοήσω τι σκέφτονταν εκατέρωθεν. Επόμενο βήμα, είναι οι γονείς να περιμένουν τα 15χρονα βλαστάρια τους, έξω από κάθε διάλειμμα, για να τους δώσουν τραχανά, με το παλαιό αλλά εγγυημένο κόλπο 'αεροπλανάκι'. Τι άλλο θα δω και θα ακούσω.....!
             Highlight No 4: Τα elite σχολεία. Σε όλη την επικράτεια, τα σχολεία διακρίνονται σε basse classe και high society, κυρίως σε περιοχές όπου υπάρχει πληθώρα κι επομένως μπορούν να υπάρξουν κατατάξεις. 'Αρα στα πρώτα μαζεύτηκαν δήμαρχοι, περιφερειάρχες και δεσπότες, ενώ στα άλλα, παίχτηκαν λίγο πιο low profile καταστάσεις. 'Ενας ταπεινός Αγιασμός κι έξω από την πόρτα. Τι να πεις...Αυτά υπήρχαν πάντα. Παρακαλούνται, εάν έχουν χάσει η ισονομία και η δικαιοσύνη τον δρόμο τους, να τις βοηθήσει κάποιος να έρθουν προς τα εδώ!
             Highlight No 5: Tα βαρετά μέχρι αηδίας, επαναλαμβανόμενα κάθε χρόνο reportage για τα "πρωτάκια". Αργά ή γρήγορα θα ερχόταν η ώρα να γίνουν "πρωτάκια" και θα έρθει και η ευλογημένη εκείνη στιγμή που θα γίνουν και "λυκειοπαιδάκια" και ενήλικα όντα (όχι απαραιτήτως στο μυαλό αλλά στα χαρτιά), οπότε δεν κατανοώ για ποιόν λόγο κυνηγάνε κάθε χρόνο με το μαρκούτσι τα δύστυχα εξάχρονα. Είναι που είναι τρομαγμένα από μόνα τους, μην τα τρομοκρατείτε άλλο! Θα μάθουν τι εστί σχολείο μέσα σε έναν μήνα! Αφήστε τα να έχουν την άγνοια κινδύνου του πρωτάρη!
             Το μόνο σίγουρο είναι ότι μια νέα χρονιά ξεκίνησε κι εύχομαι καλή δύναμη στους γονείς, γιατί το σχολείο, έχει γίνει θέμα του γονέα κι όχι του μαθητή!
             

Roisin Murphy - Never enough

      Αυτό το τραγούδι το έχω χορέψει με την ψυχή μου ωσάν μαθήτρια λυκείου. Εντάξει, να ευχηθώ και καλή σχολική χρονιά (δεν θα προσποιηθώ ότι δεν γνωρίζω τι μέρα είναι σήμερα). Και καλή δύναμη στους ταλαίπωρους μαθητές....Είναι μια πολύ δύσκολη δουλειά, αυτή του μαθητή!

Τυχαίες απορίες

        Σήμερα έχω τρεις απορίες, άσχετες μεταξύ τους, αλλά είπα να τις καταθέσω γιατί μου ήρθαν όλες μαζί σε μια μέρα.
         Απορία Νο 1: Γιατί σε όλες τις σειρές ακόμα και σε ταινίες, όταν ξυπνάνε το πρωί, υπάρχει πάντα έτοιμος καφές φίλτρου; Βοήθεια υποτίθεται ότι δεν υπάρχει από οικιακή βοηθό, το επεισόδιο δεν δείχνει να μπήκε κάποιος της οικογένειας πρωί πρωί, για να ετοιμάσει καφέ και ουδέν σημάδι υπήρχε ότι είναι φτιαγμένος αποβραδίς. Εγώ όταν ξυπνάω γιατί δεν έχω έτοιμο καφέ στην καφετιέρα; Ε; θέλω κι εγώ έτοιμο καφέ. Αφού η ζωή μιμείται το cinema και τούμπαλιν...
          Απορία Νο 2: Γιατί όταν ακούω μια υπέροχη αντρική φωνή (α, στην φωνή δίνω μεγάλη σημασία), βαθιά, αρρενωπή, κάπως ιδιαίτερη και μπαίνω στον κόπο να τον φανταστώ με συγκεκριμένο πρόσωπο, μαλλί, ανάστημα, τρώω ήττα; Στο ραδιόφωνο το έχω πάθει ουκ ολίγες φορές, για να μην μιλήσω για τραγούδια που κοκάλωνα κάθε φορά που άκουγα τα male vocals και πίστευα ότι θα είναι έτσι όπως τον φανταζόμουν και τελικά.....Όσες φορές, πάντως, είπα να ψάξω τέτοιες περιπτώσεις και να δω πρόσωπα, το μετάνιωσα πικρά. Γι' αυτό και υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να μην ξαναψάξω ποτέ κανέναν. Αν τώρα τύχει και βρεθεί η μούρη του μπροστά μου, άλλο αυτό...
           Απορία Νο 3: Γιατί ο Δυτικός άνθρωπος γερνάει, σε γενικές γραμμές, τόσο άσχημα; Υποτίθεται ότι προσέχει την διατροφή του, γυμνάζεται, βάζει ένα σωρό κρέμες κτλ. Εξακολουθεί όμως να είναι πιο επιρρεπής στο άσχημο γήρας. Αντιθέτως, όποιον Ασιάτη κάποιας ηλικίας έχω δει, δεν δίνει την εντύπωση 'ξεχαρβαλωμένου' (εξαιρουμένων κάτι υπερήλικων που βλέπουμε πότε πότε στις οθόνες μας και είναι 120 χρονών). Για να μην πω ότι είναι σπάνιο, να δω έναν ευτραφή Ασιάτη. Μήπως τελικά ο Δυτικός άνθρωπος εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να τα κάνει όλα αγχωτικά; Να υποθέσω ότι ο τρόπος ζωής είναι ανύπαρκτος σε επίπεδο ποιότητας;
             Τέλος πάντων, αυτές ήταν οι απορίες χωρίς ειρμό, αλλά με απασχολούν κατά καιρούς και είπα να τις θέσω επί τάπητος....


Εγώ έτσι άδεια την βρίσκω την καφετιέρα μου το πρωί. Ζητείται ένα μαγικό χέρι που να μου ετοιμάζει τον πρωινό καφέ. Κατά προτίμηση όχι της οικογένειας Addams.....

Amel Bent - Ma Philosophie

          Η Amel Bent μας  τραγουδάει, ότι θέλει να την δέχονται όπως είναι και δεν φοβάται να κοιτάξει το φεγγάρι, γιατί η γροθιά της είναι πάντα ψηλά, έτοιμη να ρίξει και κανέναν φούσκο....Εντάξει μου αρέσει τρελά και αυτό το track (ήθελα να 'ξερα  τι δεν μου αρέσει)! 

"Rebecca"

            Διαβάζεις λοιπόν κι εσύ, αμέριμνε αναγνώστη, αυτόν τον τίτλο στο εξώφυλλο και πιστεύεις ότι θα διαβάσεις για μια Ρεβέκκα εντός σελίδων. Φυσικά και διαβάζεις για μια Ρεβέκκα, μόνο που δεν είναι μια ηρωίδα, όπως θα περίμενες. Τουτέστιν με σάρκα και οστά.
             Ε, αυτό ήταν και που με εξιτάρισε τόσο. Η Ρεβέκκα υπήρξε κάποτε. Την στιγμή που ξεκινάει η πλοκή όμως, δεν υπάρχει. Καταφέρνει όμως να επηρεάσει τόσο έντονα και ριζικά τις ζωές όλων, σε σημείο που είπα, ότι τα κατάφερε καλύτερα σαν ιδέα, απ' ότι αν ήταν μια ζωντανή φιγούρα, δρώντας κανονικά μέσα στην όλη εξέλιξη της ιστορίας.
            Ούσα λοιπόν μια ιδέα, όπως προείπα, ένα πνεύμα αθάνατο, καταφέρνει να φέρει τα πάνω- κάτω. Δεν ήταν και καμιά ήσυχη εδώ που τα λέμε. Ήταν 'τσαπερδόνα', καθώς είθισται να λέμε και λόγω αυτού του έντονου χαρακτήρα της, έμεινε ανεξίτηλη στις μνήμες όλων.
             Το βιβλίο ήταν εξαιρετικό, γραμμένο από την βρετανίδα Daphne Du Maurier, που δημοσιεύτηκε το 1938 και καταφέρνει να μεταδώσει, στα σίγουρα, πολύ μυστήριο, αγωνία, ένταση, το συναίσθημα του 'πώς θα καταλήξει' και σίγουρα άφθονη ατμόσφαιρα. Εν τέλει, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος προσπαθεί να κάνει ένα βήμα και να προχωρήσει στη ζωή του κι αν το τελικό ζευγάρι θα βρει την 'σειρά' του όπως λέμε. Ε, ναι υπάρχει κι ένα ζευγάρι, γιατί ξεκινάει σαν αισθηματικό μυθιστόρημα. Άλλο αν καταλήγει σαν αστυνομικό.
              Το είδα βεβαίως και σε ταινία, στην εκδοχή του 1940, αλλά μου το χάλασε η Joan Fontaine (έτσι μου το χάλασε και στην Jane Eyre). Φήμες λένε ότι έχει γυριστεί και από ιταλική παραγωγή και αποδόθηκε πολύ καλά, αλλά αυτό δεν το είδα με τα μάτια μου. Αλλά επειδή σαν το βιβλίο δεν έχει, σίγουρα είναι η κατάλληλη συντροφιά, για τα  βροχερά, κρύα βράδια του φθινοπώρου (και του χειμώνα, άμα λάχει)!
               'Rebecca' δαγκωτό.....

  

Louie Austen - Glamour Girl.

       Ε, τι να κάνω, μου αρέσει αυτό το τραγούδι και κολλάω και στην εικόνα. Γενικώς, είναι να μην μου κολλήσει κάτι. Δεν θα ξεκολλήσω εύκολα. Και γιατί άλλωστε; Μια χαρά είναι και το άσμα και το bookstore που αναφέρει στην αρχή! Γιατί μπορεί να είναι glam η κοπελιά, αλλά παίρνει να διαβάσει και τίποτα...

Του Θεμιστοκλέους βεβαίως, βεβαίως....

        Όποιος νομίζει ότι ο παλιός ελληνικός κινηματογράφος, δεν έχει κι αυτός τις δικές του κοινοτοπίες, πλανάται πλάνην οικτρά. Αυτά που παραθέτω, είναι όσα έχω ξεχωρίσει σαν τα πιο επαναλαμβανόμενα και με αέρα -τώρα ξέρω πώς θα το πουν και πώς θα το αποδώσουν-!
         Κοινοτοπία Νο 1: Η οικιακή βοηθός. Κοινώς η υπηρέτρια ή υπηρεσία. Έπρεπε να αποδίδεται ανόητη ή ελαφριά, με έντονο accent από το χωριό, να κάνει χαζομάρες και φυσικά να εισπράττει μειωτικά σχόλια, τύπου 'ζώον', 'ανόητη', 'χαζή'. Κάπως έσωσε την κατάσταση με την τσαχπινιά της, η 'Αννα Φόνσου στο "Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι", βασισμένο στον "Πειρασμό" του Γρηγορίου Ξενόπουλου. Κατά τ' άλλα είναι λίγες οι ταινίες που τις αποδίδουν σπιρτόζες και σκαμπρόζες (με την καλή έννοια, βεβαίως, βεβαίως).
           Κοινοτοπία Νο 2: Ο χωριάτης. Εδώ όλοι όσοι ενσάρκωσαν τον απλοϊκό χαρακτήρα 'του χωριού', κάθε άλλο παρά απλοί αποδίδονταν. Ο απλοϊκός δεν σημαίνει ηλίθιος. κι όμως παρουσιάζονταν σαν UFO, που φωνασκούσαν, ήταν πανάθλια ντυμένοι και φυσικά η προφορά έδινε ρέστα. Δεκτή και η γραφική φιγούρα, που επισκέπτεται συγγενείς στην πόλη, με καλάθια full στα καλούδια και ζωντανές κότες.
            Κοινοτοπία Νο 3: Το τηλεφώνημα. Εντάξει κατανοώ ότι ίσως δεν είχαν τις τεχνολογίες να παρουσιάσουν τον έτερο συνομιλητή επί της μεγάλης οθόνης. Άλλωστε τι πιο φυσιολογικό, να επαναλαμβάνεις ακριβώς ότι σου λέει ο άλλος στο τηλέφωνο. "Α, ώστε δεν θα έρθεις λοιπόν", "Πώς είπατε; Δεν έρχεται η κόρη μου στα μαθήματα αγγλικών;! Πόσο καιρό; Τρεις μήνες; Α, δηλαδή δεν έχει πατήσει ούτε μια φορά το πόδι της στους τρις μήνες, ε;". Να λοιπόν ένας άκρως πραγματικός διάλογος, που όλοι κάνουμε στην καθημερινότητά μας. Εάν το επιχειρήσω στα αλήθεια ή που θα με περάσουν τρελή ή που θα φάω βρίσιμο (μμμμμ, τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσα να κάνω το πείραμα με κάποιο τηλεφώνημα από κινητές τηλεφωνίες, που με έχουν τρελάνει κιόλας)!
             Κοινοτοπία Νο 4: Τα ονόματα. Το ότι το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο θα το λένε Jerry και τα συναφή, είναι τόσο αναμενόμενο όσο κι ότι οι κότες μας δίνουν αυγά. Επίσης ο ολίγον 'λουκουμάς' δεν θα είχε άλλο όναμα παρά Ριρής, Ντίντης, Μικές κτλ. κτλ.
             Κοινοτοπία Νο 5: Το γνωστό και μη εξαιρετέο 'Μα.....'. Π.χ. Η κόρη θέλει να διαφωνήσει με τον πατέρα της. Θα πει "Μαααα......" και μετά από 6 δευτερόλεπτα θα πάρει την απάντηση "Δεν έχει μα". Στην πραγματικότητα το 'μααααα....' θα έχει και συνέχεια και φυσικά τα 6 δευτερόλεπτα για να διακόψεις κάποιον, είναι ατελείωτα. Όταν διακόπτουμε, διακόπτουμε στο άψε σβήσε κι όχι την επόμενη μέρα.
              Κοινοτοπία Νο 6: Ο ξένος. Όχι του Albert Camus, αλλά αυτός από άλλη χώρα. Ο ξένος φαίνεται στην προφορά. Αν και γέννημα θρέμμα Αμερικάνος, κατανοεί απόλυτα την ελληνική και μάλιστα στο fast forward και αυτό που προδίδει ότι είναι Αμερικάνος, είναι μόνον η προφορά. Κατά τα άλλα, χειρίζεται άψογα την ελληνική. Για να μην μιλήσω για την vera Γαλλίδα, που γνωρίζει άπταιστα την ελληνική γραμματική και το συντακτικό και τσιρίζει "Θα σου βγαλώ το ματί", στον Έλληνα  αρραβωνιαστικό της. Εξαιρουμένου του τονισμού στην λήγουσα, κατά τα άλλα όλες οι λεξούλες, μπήκαν σωστά στην θέση τους. Τι πιο φυσικό για έναν ξένο, να τον δυσκολεύει μόνον η προφορά. Όλα τα άλλα τα έχει κατανοήσει πλήρως!
              Κοινοτοπία Νο 7: Το βαρύγδουπο. Όντως σαν λαός είμαστε πολύ βαρύγδουπος. Αυτό το χαρακτηριστικό μας όμως, πάντα ξεδιπλώνεται στις δραματικές ταινίες. Το παίξιμο είναι αργό και βασανιστικό. Το ύφος ακόμα πιο βασανιστικά σοβαρό. Υπάρχει στήσιμο, η φυσικότητα έχει πάει περίπατο και οι κινήσεις πάνε πακέτο με το σοβαρό image. Ένα έγκλημα, ένα μυστήριο, ένας απαγορευμένος έρωτας δίχως αύριο, απαιτούν το πιο βαρύ βλέμμα (κατά προτίμηση, άνω των 80 τόνων). Απαραίτητο στοιχείο, να το έχουν όλοι κι όχι μόνον οι άμεσα εμπλεκόμενοι. Μπρίκια κολλάμε;!
              Κοινοτοπία Νο 8: Οι συνήθεις ύποπτοι jeunes premiers. Τι να κάνεις, αυτές ήταν οι εποχές, αυτά και τα sex symbols. Ο Αυλωνίτης με το παντελόνι μέχρι το στέρνο, ο Σταυρίδης, ο Φωτόπουλος,ο Γκιωνάκης κτλ. Στην πορεία γλύκανε το πράγμα και είχαμε κι έναν Αλεξανδράκη, Κακκαβά, Κούρκουλο...
              Κοινοτοπία Νο 9: Άψογο μαλλί και make up. Στον ύπνο, στον ξύπνιο, η βλεφαρίδα και η τρίχα, πρέπει να είναι κάγκελο. Απαραίτητη προϋπόθεση για ένα επιτυχημένο βασανιστήριο από τους Γερμανούς, είναι το αψεγάδιαστο μούτρο. Εάν επίσης η πρωταγωνίστρια, φοράει πορτοκαλί ζιβάγκο, με μαύρη ζώνη και κρεπαρισμένο μαλλί, αποδίδει ακόμη πιο πειστικά την Κατοχή και την φτώχεια που επικρατούσε. Εξάλλου το cinema μιμείται την ζωή! Είναι αυτό που λέμε, από την ζωή βγαλμένα....
              Κοινοτοπία Νο 10: Αυτό σαφέστατα δεν αποτελεί πρωτιά του ελληνικού κινηματογράφου, αλλά θα το αναφέρω εδώ, γιατί έτσι μου ήρθε, βρε παιδάκι μου! Πρόκειται για την τυποποίηση των ρόλων και η σιγουριά του ότι κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, θα ενσαρκώσουν συγκεκριμένους ρόλους. Η Στυλιανοπούλου, την οικιακή βοηθό, ο Μούτσιος, τον κακομαθημένο Jerry, ο Χατζηχρήστος, τον επαρχιώτη, ο Παράβας, κάποια γυναικεία φιγούρα, η Ανουσάκη κάποια 'ελαφριά' ή αλλοδαπή, η Βουγιουκλάκη, την γατούλα, και ούτω καθεξής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ήταν άριστοι στους ρόλους τους.
               Πέρα από την πλάκα όμως, οι εποχές εκείνες, έβγαλαν εξαιρετικούς ηθοποιούς, που όμοιοι τους δεν θα 'επανακυκλοφορήσουν' στην αγορά και που έφεραν εις πέρας τόσο κωμικούς, όσο και δραματικούς χαρακτήρες, με εξαιρετική επιτυχία. Στις κωμωδίες ιδίως, οι κλασικοί μας ηθοποιοί, είναι  απλά υπέροχοι!


Τι να λέμε τώρα....

Λυπάμαι κύριε, η μουσική μας τελείωσε!

        Είπαμε, η ένδεια βρίσκεται παντού. Είναι πρωτίστως πνευματική και ψυχική κι από εκεί κι έπειτα ξεκινά η κατρακύλα! Ένδεια στις ταινίες, στα πρότυπα, στα θεάματα, στην καθημερινότητά μας, στην συμπεριφορά μας. Είναι, όμως, κι αυτή η παλιο-ένδεια στην μουσική, ρε παιδί μου!
         Θα μου πει τώρα κανείς, 'έλυσες όλα σου τα προβλήματα και μόνον αυτό σου έμεινε άλυτο;' Προφανέστατα όχι, αλλά να που το θυμάμαι, κάθε φορά που ακούω μια διασκευή σε κάποιο κλασσικό, ανεπανάληπτο τραγούδι, που παρόμοιό του δεν θα ξαναβγεί, γιατί και τα τραγούδια πλέον δεν έχουν να πουν τίποτα σπουδαίο.
           Αφιονίζομαι κάθε φορά που ακούω την jazz διασκευή, με female vocals του 'Love will tear us apart" των θρυλικών Joy Division, γιατί το θεωρώ ένα βαθύτατα θρηνητικό κομμάτι και μόνον έτσι μπορούσε να αποδοθεί. Με ηλεκτρική κιθάρα, αυτόν τον ήχο, αυτή την φωνή, αυτό το πλαίσιο. Όχι σαν να τρέχει ένα γλυκανάλατο ζευγαράκι σε καταπράσινους  λόφους, υπό τον ήχο της εξίσου γλυκανάλατης γυναικείας φωνής, που προσπαθεί να δώσει ρέστα στα φωνητικά. Δεν είναι διαγωνισμός τραγουδιστικής ικανότητας. Είναι συναίσθημα και το στομάχι μου δεν σηκώνει τελικά τέτοιες διασκευές. Πες κι ότι η αυτοκτονία του Ian Curtis έδωσε ένα boost στο group, για να έχει έναν ακόμη λόγο παραπάνω να μείνει στην ιστορία. Ακόμα κι έτσι, η διασκευή κι ο διασκευαστής δεν μπορούν να φτάσουν μια τέτοια ιστορία.
            Ούτε οι Queen, σηκώνουν διασκευή. Το ' The Show must go on', έχει την δική του ιστορία, την δική του αιτία που γράφτηκε, και τραγουδήθηκε έτσι από κάποιον που έπρεπε να αποδείξει ότι η καρδιά του αν και είναι κομμάτια  και το make-up του διαλύεται, το χαμόγελο παραμένει γιατί έτσι πρέπει να γίνει και το show θα πρέπει να συνεχιστεί όσο μάταιο κι αν ακούγεται. Η φωνή που αποδίδει την διασκευή, δεν μπορεί να το νιώσει γιατί δεν της συμβαίνει το ίδιο. Γι' αυτή την φωνή, είναι άλλη μια ερμηνεία. Για τον Freddie Mercury, η ζωή του!
             Είναι ελάχιστες οι διασκευές που αξίζουν προσοχής κι αναβαθμίζουν ένα ήδη υπάρχον, επιτυχημένο άσμα. Οι αντιδράσεις, για όλες τις υπόλοιπες, παραμένουν στο επίπεδο "Τι αηδία ακούμε τώρα". Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και οτιδήποτε rock και τα συναφή, τα πολτοποιεί σε coffee bar lounge μουσική για να είναι εύπεπτη για το κοινό. Κρίμα! Υπάρχουν ήδη ωραιότατες lounge μουσικές που εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όλα τα άλλα, ας μείνουν ως έχουν.....Αν και το κακό έχει ήδη γίνει.....


Και τώρα θα ακούσουμε την 'φανταστική' lounge διασκευή του 'Get Lucky' των Daft Punk.....

FUOCO adriano celentano

      Οτιδήποτε ιταλικό φυσικά και μου αρέσει, για να μην τονίσω οτιδήποτε ιταλοdisco. Όμως ο Andriano Celentano, έχει κάτι μοναδικό στην φωνή και το τραγούδι αυτό είναι απλά υπέροχο!

Jason Donovan - Sealed With a Kiss

      Εντάξει, αυτό το τραγούδι έχει τραγουδηθεί από πολλούς, αλλά εδώ μου ταίριαξε το όλο οπτικοακουστικό θέαμα, γιατί είναι τόσο γλυκά νοσταλγικό! Το απόλυτο goodbye. Τι goodbye στο summer δηλαδή....Δεν λέει να σταματήσει η βροχή από το πρωί, έπιασε κι απότομα κρύο. Αλλά όλα γίνονται για καλό σκοπό! Για να ξαναγυρίσω στον αγαπημένο μου γαλλικό καφέ! Ταιριάζει γάντι!

Say cheese....

        Ευκαιρίας δοθείσης, να πω κι ένα μικρό σχόλιο για τις υποκλαπείσες φωτογραφίες, γιατί από εχθές επιδίδονται όλοι στο αγαπημένο τους sport, την συζήτηση. Κι όχι μία αλλά πάμπολλες! Δέχομαι ότι όλες οι τσούπρες τρελαίνονται να φωτογραφίζονται τσίτσιδες (βίτσιο είναι;), δέχομαι ότι βρίσκονταν αποθηκευμένες στα κινητά τους, δέχομαι ότι είναι από ιδιωτικές στιγμές τους, δέχομαι ότι κάποιος 'εισέβαλε' παρανόμως και τις χρησιμοποίησε σύμφωνα με την δική του ηθική (γιατί κι αυτή έχει διαβαθμίσεις).
          Ένα πράγμα αδυνατώ να δεχτώ. Την παρερμήνευση του όρου 'ιδιωτική ζωή'. Ιδιωτική ζωή και φακός, δεν πάνε πακέτο. Ο φακός δεν υπάρχει μόνο στην κάμερα ενός δημοσιογράφου. Συγνώμη εάν σε σοκάρω, αναγνώστη μου, αλλά κάμερα έχει και το κινητό. Και άντε πες ότι είναι ένα προσωπικό σου αντικείμενο κι έχεις το ελεύθερο να αποθηκεύεις ό,τι θέλεις μέσα. Το ότι μπορεί να χαθεί ή να κλαπεί ανά πάσα ώρα και στιγμή και τα αποθηκευμένα δεδομένα σου να χρησιμοποιηθούν πάλι με τον ίδιο τρόπο, δεν φτάνει το IQ  σου να το σκεφτεί; 'Η μήπως επειδή φτάνει και παραφτάνει, σκοπίμως επιτρέπουν όλοι/όλες να διαρρεύσει τέτοιο ή παρόμοιο υλικό, για να γίνει λίγος ντόρος, βρε αδερφέ;;;...Από την άλλη, λίγες είναι οι περιπτώσεις, που όλοι έχουμε ακούσει, να χωρίζει ένα ζευγάρι κι από εκδίκηση ο μεν να βγάζει στην φόρα τις 'ιδιωτικές στιγμές' του με τη δε; Ουάου τι πρωτότυπο! Πέσανε όλοι από τα σύννεφα! Θα αδειάσουν τα σύννεφα στο τέλος από τις απανωτές πτώσεις!
           Κι αυτό που κανένας, ποτέ δεν υποψιάζεται τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, είναι υποκρισία. Μερικοί και κυρίως μερικές, συμπεριφέρονται σαν να προσγειώθηκαν τώρα στον πλανήτη Γη και δεν ξέρουν πώς λειτουργεί ο κόσμος, η ανθρώπινη φύση, πες το όπως θες.'Η παριστάνουν ότι δεν ξέρουν... Οπότε προς τι όλη αυτή η φασαρία;  Για να μην επαναλάβω, ότι αυτή την ριμαδο-ιδιωτική ζωή, που όλοι την θυμούνται όταν δεν τους συμφέρει, είναι πανέξυπνοι να την ξεπουλάνε από μόνοι τους, όταν θεωρούν πως ήρθε η κατάλληλη ώρα. Κι εκείνο το Instagram, φωτιά παίρνει από τις αναρτήσεις φωτογραφιών, που οι ίδιοι κάνουν από την προσωπική τους ζωή. Κι έτσι κόψανε το χέρι τους, να η πληγή, να η τούρτα που έφτιαξε η άλλη, να πώς πήγε τουαλέτα, να πώς βρίσκεται στους αγρούς και τους λόγγους, να πώς είναι η πατούσα του νεογνού, έτσι βάζει την ένεση στον πισινό της....Ε, άμα πω και τίποτα θα ρίξω το επίπεδό μου!
            Επομένως προσοχή στην σύγχυση του όρου 'ιδιωτικός', γιατί εάν το πάμε και με την άκρως αυστηρή ετυμολογία, σημαίνει αυτό που αφορά τον έναν και μόνον τον έναν και δεν περιλαμβάνει ούτε καν ένα ακόμη άτομο. Γιατί στο τέλος θα ξεχάσω κι αυτά που ξέρω....

Περί συζητήσεων ο λόγος

        Ήρθε η ώρα να ανακοινώσω το πόρισμα χρόνιων ερευνών και μετά βεβαιότητος να προσθέσω ότι ο 'ασθενής' δεν έχει καμιά ελπίδα...Εδώ μιλάμε για το Top 5 των πιο standard ελληνικών συζητήσεων. Όχι, ωτακούστρια (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω έτσι τον όρο) δεν είμαι, αλλά αφού μιλάνε όλοι γύρω μου δυνατά για να ακουστούν, έχω ακούσει και πράγματα που δεν θα ήθελα, αλλά η madame ή ο monsieur που φωνασκεί πιάνοντας υψηλές οκτάβες, έχει την άσβεστη φλόγα να γίνει αντιληπτός, γιατί έχει την ψευδεστάτη εντύπωση, ότι τα λέει ωραία πανάθεμα τον/την! Η αρίθμηση της κατάταξης είναι σύμφωνα με τα δικά μου συμπεράσματα και θα γίνει παραδοσιακά, που πάει να πει, αντιστρόφως:
         Top 5: Το παίνεμα! Εάν ο ομιλητής δεν παινεύει τον εαυτό του, για τις μοναδικές ικανότητες που έχει π.χ. να μην τον πιάνουν κορόιδο ή για το τι φανταστικός γονιός είναι (γιατί όλοι φανταστικοί γονείς είναι σε αυτήν την χώρα), θα παινεύει τα παιδιά του, για το τι μυαλό, ήθος και ατελείωτες ικανότητες έχουν. Εάν πάλι δεν παινεύει τα παιδιά του και τα πηγαίνει καλά με το σόι του, θα ζαλίσει το σύμπαν, με το φανταστικό του σόι (είναι αυτό που λέμε 'το σόι σου μέσα'). Πάντως, πάντα έχει κάποιον λόγο να παινεύεται. Ο άνθρωπος αυτός δεν αλλάζει, γιατί άμα του αφαιρέσεις την δυνατότητα αυτοπροβολής, είναι σαν να του αφαιρείς το οξυγόνο. Να το βράσει το compliment από τους άλλους. Μόνος του τα καταφέρνει καλύτερα! Επίσης εδώ κατατάσσω και το παίνεμα για τα περιουσιακά στοιχεία. Ε, να πεις κι έναν καλό λόγο για το εξοχικό σου, το φουσκωτό σου, το καινούργιο στεγνωτήριο, τα φανταστικά πορσελάνινα σερβίτσια σου. Καλές και οι ανθρώπινες, οντότητες, αλλά άμα δεν προβάλεις και το Ε9 σου, θα πέσει να σε πλακώσει!
          Top 4: Οι πολιτικές συγκρούσεις! Αποτελεί ένα άλυτο προσωπικό μου ζήτημα, γιατί μάλλον δεν θα καταλάβω ποτέ, πώς την βρίσκουν τόση όρεξη και μαλώνουν για πολιτικά θέματα κι ακόμη χειρότερα για πολιτικές παρατάξεις. Μάλλον είναι αυτή η βαθιά επιθυμία του ατόμου να ανήκει κάπου πάση θυσία. Εντάξει, μην φανταστείτε ότι δεν κοιμάμαι τις νύχτες, επειδή ψάχνω απάντηση στην απορία μου. Με απασχολεί τόσο, όσο και το εάν ο Νώε τελικά, συμπεριέλαβε και τερμίτες στην Κιβωτό! Ο άνθρωπος που είναι πανέτοιμος να τσακωθεί για την πολιτική, οιαδήποτε ώρα της ημέρας, επίσης δεν θα αλλάξει ποτέ, γιατί αφ' ενός τα ξέρει όλα κι αφ' ετέρου τα ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Άσε που θα βρει άλλο λόγο να τσακώνεται, άμα του αφαιρεθεί το δικαίωμα πολιτικής σύγκρουσης!
           Top 3: Το φαρμάκι! Εδώ δεν μένει σε ησυχία κανείς. Μέχρι και κόκαλα νεκρών τρίζουν ή όπως λένε και οι Γάλλοι, στριφογυρίζουν μέσα στα φέρετρα (οι νεκροί λέμε). Όσο για εσένα ζωντανέ, μην διανοηθείς και πέσεις στο στόμα ατόμου που δεν έχει ποτέ να πει κάτι καλό ακόμα και για τον Φούφουτο. Δυστυχώς υπάρχουν ένα σωρό πικρόχολοι, που ποτέ δεν θα σταθούν σε κάτι καλό κι ευχάριστο. Προφανώς και η υποφαινόμενη δεν είναι καμιά που δεν έχει βγάλει το άχτι της για ένα σωρό ανθρώπους, αλλά άπαξ και οι καφέδες της ή τα τηλεφωνήματά της, αναλώνονταν στο τι της είπε ο ένας και τι ο άλλος, θα ήταν μια κινούμενη θλίψη! Πάντως μην προσπαθήσεις να αλλάξεις έναν φαρμακόγλωσσο ή μια καρακάξα. Πιο πιθανό είναι να πατήσεις στο Φεγγάρι, παρά να περιμένεις μια καλή κουβέντα από τέτοιο ον!
            Top 2: Χρήματα! Ένας προσεκτικός ακροατής, θα αντιληφθεί στο πιτς φιτίλι, ότι ο 'Ελλην, περιμένει πάντα από κάπου, κάτι. Πιο συγκεκριμένα, περιμένει κάποια κληρονομιά. Κατά προτίμηση από το άλλο σόι, όχι το δικό του. Αρχίζει και ξεπαστρεύει με την αχαλίνωτη φαντασία του, ένα-ένα τα ραμολιμέντα του αντίπαλου σογιού, που είναι έτοιμα να τινάξουν τα πέταλα, με απώτερο στόχο να πάρει ακίνητα, λεφτά, χωράφια. Το ότι μπορεί να μην υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να σου αφήσει λεφτά  ο συμπέθερος της θείας της πρόγιαγιάς σου, δεν σου περνάει από το μυαλό; Το ότι επίσης ποτέ δεν είχες σχέση μαζί του, αλλά περιμένεις και πάλι κάτι, σε βοηθάει να λύσεις το puzzle; Δεν βαριέσαι..Κληρονομιά να 'ναι κι απ' όπου να 'ναι! Ένα τέτοιο άτομο δεν θα αλλάξει στον αιώνα τον άπαντα, γιατί έχει γενικώς την φιλοσοφία "μου χρωστάνε όλοι, εγώ όμως σε κανέναν"!
             Top 1: And the winners are.......ΤΑΡΑΤΑΤΑ............Αρρώστιες και Θάνατοι! 'Η Θάνατοι και Αρρώστιες. Η σειρά δεν επηρεάζει το αποτέλεσμα! Είναι ρε παιδί μου ακόμα και νέοι άνθρωποι, που θα ξυπνήσουν το πρωί και με την τσίμπλα στο μάτι είναι πανέτοιμοι να ακούσουν ή να σε ενημερώσουν για κάποια κηδεία. Έχω ακούσει συζήτηση, μεταξύ γυναικών που είχαν κατάκοιτους στο σπίτι (που είναι μια πολύ σοβαρή κατάσταση και καθόλου για γέλια) και για πότε η ατμόσφαιρα άρχισε να μυρίζει μπαρούτι, ούτε που κατάλαβα! Κι ο λόγος; Για το ποια είχε τον πιο κατάκοιτο στο σπίτι, με τα περισσότερα προβλήματα υγείας, ποια πάει πιο συχνά στο νοσοκομείο και ποια μένει πιο άυπνη. "Ναι αλλά ξέρεις εγώ τι τραβάω;". Μη χειρότερα! Διαγωνισμός "Ποιος έχει τον πιο άρρωστο στο σπίτι", δεν ήξερα ότι υπάρχει. Για να μην μιλήσω για τις κάργιες (αχ,τα γλυκά μου τα πτηνά- τι χρωστάνε κι αυτά;) που στήνουν καραούλι έξω από τα Κοιμητήρια ή τις κολώνες, για τυχόν κηδειόχαρτα, ώστε να μαθαίνουν πρώτες ποιος πέθανε, πού και από τι. Είναι αυτό που λέμε "Να υποθέσω ότι το έμαθες από την τάδε;" (λυπάμαι αλλά εδώ οι γυναίκες κρατούν τα σκήπτρα του νικητή). Μια τέτοια οντότητα εννοείται ότι δεν μπορείς να την αλλάξεις! Γιατί πρώτον είναι ένα πραγματικό vampire, τουτέστιν τρέφεται από το αίμα των άλλων. Δεύτερον, βρίσκεται σε απ'ευθείας σύνδεση με τον Άλλο Κόσμο κι έχει ενδοεπικοινωνία με τον Χάρο αυτοπροσώπως. Να της στερήσεις τέτοια χαρά, σου πάει η καρδιά; Ε; Όχι, πες μου σου πάει;
       
Αυτή από ποιον περιμένει κληρονομιά, ήθελα να 'ξερα! Αγρίεψε το πράγμα!