Είπαμε, η ένδεια βρίσκεται παντού. Είναι πρωτίστως πνευματική και ψυχική κι από εκεί κι έπειτα ξεκινά η κατρακύλα! Ένδεια στις ταινίες, στα πρότυπα, στα θεάματα, στην καθημερινότητά μας, στην συμπεριφορά μας. Είναι, όμως, κι αυτή η παλιο-ένδεια στην μουσική, ρε παιδί μου!
Θα μου πει τώρα κανείς, 'έλυσες όλα σου τα προβλήματα και μόνον αυτό σου έμεινε άλυτο;' Προφανέστατα όχι, αλλά να που το θυμάμαι, κάθε φορά που ακούω μια διασκευή σε κάποιο κλασσικό, ανεπανάληπτο τραγούδι, που παρόμοιό του δεν θα ξαναβγεί, γιατί και τα τραγούδια πλέον δεν έχουν να πουν τίποτα σπουδαίο.
Αφιονίζομαι κάθε φορά που ακούω την jazz διασκευή, με female vocals του 'Love will tear us apart" των θρυλικών Joy Division, γιατί το θεωρώ ένα βαθύτατα θρηνητικό κομμάτι και μόνον έτσι μπορούσε να αποδοθεί. Με ηλεκτρική κιθάρα, αυτόν τον ήχο, αυτή την φωνή, αυτό το πλαίσιο. Όχι σαν να τρέχει ένα γλυκανάλατο ζευγαράκι σε καταπράσινους λόφους, υπό τον ήχο της εξίσου γλυκανάλατης γυναικείας φωνής, που προσπαθεί να δώσει ρέστα στα φωνητικά. Δεν είναι διαγωνισμός τραγουδιστικής ικανότητας. Είναι συναίσθημα και το στομάχι μου δεν σηκώνει τελικά τέτοιες διασκευές. Πες κι ότι η αυτοκτονία του Ian Curtis έδωσε ένα boost στο group, για να έχει έναν ακόμη λόγο παραπάνω να μείνει στην ιστορία. Ακόμα κι έτσι, η διασκευή κι ο διασκευαστής δεν μπορούν να φτάσουν μια τέτοια ιστορία.
Ούτε οι Queen, σηκώνουν διασκευή. Το ' The Show must go on', έχει την δική του ιστορία, την δική του αιτία που γράφτηκε, και τραγουδήθηκε έτσι από κάποιον που έπρεπε να αποδείξει ότι η καρδιά του αν και είναι κομμάτια και το make-up του διαλύεται, το χαμόγελο παραμένει γιατί έτσι πρέπει να γίνει και το show θα πρέπει να συνεχιστεί όσο μάταιο κι αν ακούγεται. Η φωνή που αποδίδει την διασκευή, δεν μπορεί να το νιώσει γιατί δεν της συμβαίνει το ίδιο. Γι' αυτή την φωνή, είναι άλλη μια ερμηνεία. Για τον Freddie Mercury, η ζωή του!
Είναι ελάχιστες οι διασκευές που αξίζουν προσοχής κι αναβαθμίζουν ένα ήδη υπάρχον, επιτυχημένο άσμα. Οι αντιδράσεις, για όλες τις υπόλοιπες, παραμένουν στο επίπεδο "Τι αηδία ακούμε τώρα". Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και οτιδήποτε rock και τα συναφή, τα πολτοποιεί σε coffee bar lounge μουσική για να είναι εύπεπτη για το κοινό. Κρίμα! Υπάρχουν ήδη ωραιότατες lounge μουσικές που εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όλα τα άλλα, ας μείνουν ως έχουν.....Αν και το κακό έχει ήδη γίνει.....
Και τώρα θα ακούσουμε την 'φανταστική' lounge διασκευή του 'Get Lucky' των Daft Punk.....
Θα μου πει τώρα κανείς, 'έλυσες όλα σου τα προβλήματα και μόνον αυτό σου έμεινε άλυτο;' Προφανέστατα όχι, αλλά να που το θυμάμαι, κάθε φορά που ακούω μια διασκευή σε κάποιο κλασσικό, ανεπανάληπτο τραγούδι, που παρόμοιό του δεν θα ξαναβγεί, γιατί και τα τραγούδια πλέον δεν έχουν να πουν τίποτα σπουδαίο.
Αφιονίζομαι κάθε φορά που ακούω την jazz διασκευή, με female vocals του 'Love will tear us apart" των θρυλικών Joy Division, γιατί το θεωρώ ένα βαθύτατα θρηνητικό κομμάτι και μόνον έτσι μπορούσε να αποδοθεί. Με ηλεκτρική κιθάρα, αυτόν τον ήχο, αυτή την φωνή, αυτό το πλαίσιο. Όχι σαν να τρέχει ένα γλυκανάλατο ζευγαράκι σε καταπράσινους λόφους, υπό τον ήχο της εξίσου γλυκανάλατης γυναικείας φωνής, που προσπαθεί να δώσει ρέστα στα φωνητικά. Δεν είναι διαγωνισμός τραγουδιστικής ικανότητας. Είναι συναίσθημα και το στομάχι μου δεν σηκώνει τελικά τέτοιες διασκευές. Πες κι ότι η αυτοκτονία του Ian Curtis έδωσε ένα boost στο group, για να έχει έναν ακόμη λόγο παραπάνω να μείνει στην ιστορία. Ακόμα κι έτσι, η διασκευή κι ο διασκευαστής δεν μπορούν να φτάσουν μια τέτοια ιστορία.
Ούτε οι Queen, σηκώνουν διασκευή. Το ' The Show must go on', έχει την δική του ιστορία, την δική του αιτία που γράφτηκε, και τραγουδήθηκε έτσι από κάποιον που έπρεπε να αποδείξει ότι η καρδιά του αν και είναι κομμάτια και το make-up του διαλύεται, το χαμόγελο παραμένει γιατί έτσι πρέπει να γίνει και το show θα πρέπει να συνεχιστεί όσο μάταιο κι αν ακούγεται. Η φωνή που αποδίδει την διασκευή, δεν μπορεί να το νιώσει γιατί δεν της συμβαίνει το ίδιο. Γι' αυτή την φωνή, είναι άλλη μια ερμηνεία. Για τον Freddie Mercury, η ζωή του!
Είναι ελάχιστες οι διασκευές που αξίζουν προσοχής κι αναβαθμίζουν ένα ήδη υπάρχον, επιτυχημένο άσμα. Οι αντιδράσεις, για όλες τις υπόλοιπες, παραμένουν στο επίπεδο "Τι αηδία ακούμε τώρα". Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει και οτιδήποτε rock και τα συναφή, τα πολτοποιεί σε coffee bar lounge μουσική για να είναι εύπεπτη για το κοινό. Κρίμα! Υπάρχουν ήδη ωραιότατες lounge μουσικές που εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. Όλα τα άλλα, ας μείνουν ως έχουν.....Αν και το κακό έχει ήδη γίνει.....
Και τώρα θα ακούσουμε την 'φανταστική' lounge διασκευή του 'Get Lucky' των Daft Punk.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου