Φίλες και φίλοι, καλησπέρα σας. Η ώρα είναι 10:13 μ.μ. και είπα να μιλήσω για τους τέσσερις πιο κοινούς τρόπους αντίδρασης των ανθρώπων, όταν ακούν κάποιο ευχάριστο ή δυσάρεστο νέο για τους ίδιους ή όταν ακούν αυτοί για εμάς, εξού και ο τίτλος, μολονότι οι πληγές ήταν εφτά! Οι κατηγορίες κατάταξης μέσα στις εγκεφαλικές αποθήκες ολίγων τετραγωνικών μέτρων, που διαθέτει το παρόν κατάστημα είναι: Χαίρομαι με την χαρά του άλλου, λυπάμαι με την χαρά του άλλου, χαίρομαι με την λύπη του άλλου, λυπάμαι με την λύπη του άλλου. Με μια πιο διεισδυτική ματιά, μπορείς να πεις ότι πρόκειται για δύο, που λειτουργούν αντιστρόφως. Όμως, επειδή βραδιάτικα και με ένα ελαφρύ κρύο (λέμε τώρα) στο σπίτι, δεν θέλω να με πολυζορίσω, οπότε θα εκφραστώ κατά συνείδηση και προσωπικό τρόπο.
Στις λεγόμενες πολιτισμένες σύγχρονες κοινωνίες, ενώ θα έπρεπε να κάνουν θραύση η πρώτη και τελευταία κατηγορία, δυστυχώς σπάνε όλα τα record, οι δύο μεσαίες. Ξεκινώντας από το γνωστό "λυπάμαι με την χαρά του άλλου", έχω να πω πως είναι και το πιο πολυσύχναστο. Σε ποιον δεν έχει τύχει να ανακοινώνει κάτι ευχάριστο σε φίλο ή συγγενή και να τον βλέπει να παγώνει το χαμόγελο του Joker στο πρόσωπό του. Τα δευτερόλεπτα παγώνουν κι αυτά με την σειρά τους και νιώθεις ότι εάν πρωταγωνιστούσες σε ταινία, η σκηνή θα επέβαλε να πέσουν δύο κουβάδες με παγωμένο νερό, ένας στο κεφάλι σου, που είδες την αντίδραση του 'ευγενικού' ανθρώπου απέναντί σου και σου ήρθε ψυχρολουσία από την μη αναμενόμενη αντίδραση του και νιώθεις τραγικά αμήχανα και ξυπνάει το τέρας μέσα σου από θυμό κι ένας στο κεφάλι του 'μελιστάλαχτου' ακροατή και συνομιλητή σου, που του χάλασες την μέρα με τα ευχάριστά σου νέα και δεν είχε έστω και την ελάχιστη διπλωματία να το κρύψει εντέχνως, τουλάχιστον μέχρι να στρίψει στην παρακάτω γωνία. Ντροπή σου, που διαδίδεις τα ευχάριστα μέρα-μεσημέρι. Το καλύτερο, είναι βέβαια, όταν ανακοινώνεις τα ευχάριστα από τηλεφώνου και στην άλλη άκρη της γραμμής, καταβάλλεται υπεράνθρωπη προσπάθεια να 'φτιαχτεί' ο τόνος της φωνής έτσι, ώστε να μην προδωθεί η αδιαφορία ή το μένος που προκαλείται λόγω του ακούσματος του κατά τα άλλα ευχάριστου νέου. Δεν είσαι χαζός, ώστε να μην καταλάβεις όμως, πως αυτή η υπερβολή στην φωνή, δείχνει τρομερή ψυχολογική πίεση.
Περνάμε, τώρα, στην κατηγορία "χαίρομαι με την λύπη του άλλου". Νοσηρό.....Κι όμως συμβαίνει. Έχω ακούσει πολλάκις, να λένε σε δυσάρεστα νέα "καλά να πάθει". Δέχομαι, ότι μπορεί αυτό το άτομο να έχει κάνει κακό, στον άνθρωπο που εκφράζει κάτι τέτοιο. Ανθρώπινο. Υπάρχουν και περιπτώσεις που αυτός για τον οποίον το λες, να μην το αξίζει ούτε μία στο εκατομμύριο. Υπάρχει και η περίπτωση, να μην τον ξέρεις καν. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι. Ή απλά είναι αυτό το τελείως αρχέγονο αίσθημα μίσους, κακίας και φθόνου που απλά ξεπερνάει την φαντασία. Πάντα πίστευα ότι το μίσος και η κακία, ξεπερνούν την τρέλα. Είναι πιο δυνατά από τρέλα. Γιατί όχι μόνον οδηγούν στην τρέλα, αλλά σε πάνε εκατό βήματα πιο κάτω. Γίνεσαι ερπετό...
Προχωρώντας, βλέπουμε την κατηγορία "λυπάμαι με την λύπη του άλλου", Τι πιο ανθρώπινο από αυτό! Κάποτε ένας φίλος μού είχε πει πώς όταν το σπίτι σου παίρνει φωτιά, εσύ καίγεσαι. Οι γύρω σου απλά ζεσταίνονται. Πόσο δίκιο είχε. Όχι μόνο γιατί ταιριάζει γάντι στην ακριβώς προηγούμενη κατηγορία, που πάει να πει πως δεν νιώθεις, αλλά επειδή ναι μεν θα λυπηθείς, χωρίς βέβαια να το εισπράξεις στο 100% εάν δεν είσαι ομοιοπαθής. Η λύπη, επομένως, που νιώθεις στην λύπη του άλλου, δεν είναι να εκφράζεσαι με υπερβολές και βαρύγδουπες σαχλαμάρες, για να δείξεις ότι συμπάσχεις. Η σιωπή είναι η πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση πάνω στον πόνο. Μια καλή κουβέντα που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου. Μια αγκαλιά παρηγορεί περισσότερο, από μια τετριμμένη μπαρούφα.
Και τελειώνω με την πιο μεγαλόψυχη και μεγαλειώδη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει ένας Άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό του κι όχι ένα ανδροειδές, που δεν είναι σε θέση να νιώθει, παρά μόνο το απόλυτο κενό. Να "χαίρεται με την χαρά του άλλου". Πόσο δύσκολο, έως ακατόρθωτο μπορεί να είναι! Γιατί άραγε να είναι; Είναι το συναίσθημα του 'γιατί αυτός κι όχι εγώ' ή το συναίσθημα 'αφού όχι εγώ, άρα ούτε κι αυτός'. Το δεύτερο είναι πιο ισχυρό! Για εμένα, αυτή είναι η Ιδανική Πολιτεία. Η Ιδανική Κοινωνία. Δεν είναι το θέμα, πώς θα χτιστεί ιεραρχικά. Το θέμα είναι εάν θα χτιστεί σύμφωνα με την ποιότητα αυτών, που βρίσκονται μέσα σε αυτήν. Ό,τι είναι η ψυχή μας, αυτό θα αποτυπωθεί. Το ποιοτικό μέσα μας, μάς οδηγεί στο ποσοτικό έξω μας. Είναι αυτό που λέμε, πόσο ψυχικά large, μπορείς να είσαι.
Εν τέλει, ουδείς αναμάρτητος. Το να πολεμάς τους δαίμονές σου και τον κακό εαυτό σου όμως, σε κάνει όχι δύο αλλά δέκα φορές πιο άνθρωπο....
Ή που θα το νιώσεις ή που θα φορέσεις την μάσκα!
Στις λεγόμενες πολιτισμένες σύγχρονες κοινωνίες, ενώ θα έπρεπε να κάνουν θραύση η πρώτη και τελευταία κατηγορία, δυστυχώς σπάνε όλα τα record, οι δύο μεσαίες. Ξεκινώντας από το γνωστό "λυπάμαι με την χαρά του άλλου", έχω να πω πως είναι και το πιο πολυσύχναστο. Σε ποιον δεν έχει τύχει να ανακοινώνει κάτι ευχάριστο σε φίλο ή συγγενή και να τον βλέπει να παγώνει το χαμόγελο του Joker στο πρόσωπό του. Τα δευτερόλεπτα παγώνουν κι αυτά με την σειρά τους και νιώθεις ότι εάν πρωταγωνιστούσες σε ταινία, η σκηνή θα επέβαλε να πέσουν δύο κουβάδες με παγωμένο νερό, ένας στο κεφάλι σου, που είδες την αντίδραση του 'ευγενικού' ανθρώπου απέναντί σου και σου ήρθε ψυχρολουσία από την μη αναμενόμενη αντίδραση του και νιώθεις τραγικά αμήχανα και ξυπνάει το τέρας μέσα σου από θυμό κι ένας στο κεφάλι του 'μελιστάλαχτου' ακροατή και συνομιλητή σου, που του χάλασες την μέρα με τα ευχάριστά σου νέα και δεν είχε έστω και την ελάχιστη διπλωματία να το κρύψει εντέχνως, τουλάχιστον μέχρι να στρίψει στην παρακάτω γωνία. Ντροπή σου, που διαδίδεις τα ευχάριστα μέρα-μεσημέρι. Το καλύτερο, είναι βέβαια, όταν ανακοινώνεις τα ευχάριστα από τηλεφώνου και στην άλλη άκρη της γραμμής, καταβάλλεται υπεράνθρωπη προσπάθεια να 'φτιαχτεί' ο τόνος της φωνής έτσι, ώστε να μην προδωθεί η αδιαφορία ή το μένος που προκαλείται λόγω του ακούσματος του κατά τα άλλα ευχάριστου νέου. Δεν είσαι χαζός, ώστε να μην καταλάβεις όμως, πως αυτή η υπερβολή στην φωνή, δείχνει τρομερή ψυχολογική πίεση.
Περνάμε, τώρα, στην κατηγορία "χαίρομαι με την λύπη του άλλου". Νοσηρό.....Κι όμως συμβαίνει. Έχω ακούσει πολλάκις, να λένε σε δυσάρεστα νέα "καλά να πάθει". Δέχομαι, ότι μπορεί αυτό το άτομο να έχει κάνει κακό, στον άνθρωπο που εκφράζει κάτι τέτοιο. Ανθρώπινο. Υπάρχουν και περιπτώσεις που αυτός για τον οποίον το λες, να μην το αξίζει ούτε μία στο εκατομμύριο. Υπάρχει και η περίπτωση, να μην τον ξέρεις καν. Υπάρχουν πολλοί παράμετροι. Ή απλά είναι αυτό το τελείως αρχέγονο αίσθημα μίσους, κακίας και φθόνου που απλά ξεπερνάει την φαντασία. Πάντα πίστευα ότι το μίσος και η κακία, ξεπερνούν την τρέλα. Είναι πιο δυνατά από τρέλα. Γιατί όχι μόνον οδηγούν στην τρέλα, αλλά σε πάνε εκατό βήματα πιο κάτω. Γίνεσαι ερπετό...
Προχωρώντας, βλέπουμε την κατηγορία "λυπάμαι με την λύπη του άλλου", Τι πιο ανθρώπινο από αυτό! Κάποτε ένας φίλος μού είχε πει πώς όταν το σπίτι σου παίρνει φωτιά, εσύ καίγεσαι. Οι γύρω σου απλά ζεσταίνονται. Πόσο δίκιο είχε. Όχι μόνο γιατί ταιριάζει γάντι στην ακριβώς προηγούμενη κατηγορία, που πάει να πει πως δεν νιώθεις, αλλά επειδή ναι μεν θα λυπηθείς, χωρίς βέβαια να το εισπράξεις στο 100% εάν δεν είσαι ομοιοπαθής. Η λύπη, επομένως, που νιώθεις στην λύπη του άλλου, δεν είναι να εκφράζεσαι με υπερβολές και βαρύγδουπες σαχλαμάρες, για να δείξεις ότι συμπάσχεις. Η σιωπή είναι η πιο ανθρώπινη αντιμετώπιση πάνω στον πόνο. Μια καλή κουβέντα που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου. Μια αγκαλιά παρηγορεί περισσότερο, από μια τετριμμένη μπαρούφα.
Και τελειώνω με την πιο μεγαλόψυχη και μεγαλειώδη αντιμετώπιση που μπορεί να έχει ένας Άνθρωπος προς τον συνάνθρωπό του κι όχι ένα ανδροειδές, που δεν είναι σε θέση να νιώθει, παρά μόνο το απόλυτο κενό. Να "χαίρεται με την χαρά του άλλου". Πόσο δύσκολο, έως ακατόρθωτο μπορεί να είναι! Γιατί άραγε να είναι; Είναι το συναίσθημα του 'γιατί αυτός κι όχι εγώ' ή το συναίσθημα 'αφού όχι εγώ, άρα ούτε κι αυτός'. Το δεύτερο είναι πιο ισχυρό! Για εμένα, αυτή είναι η Ιδανική Πολιτεία. Η Ιδανική Κοινωνία. Δεν είναι το θέμα, πώς θα χτιστεί ιεραρχικά. Το θέμα είναι εάν θα χτιστεί σύμφωνα με την ποιότητα αυτών, που βρίσκονται μέσα σε αυτήν. Ό,τι είναι η ψυχή μας, αυτό θα αποτυπωθεί. Το ποιοτικό μέσα μας, μάς οδηγεί στο ποσοτικό έξω μας. Είναι αυτό που λέμε, πόσο ψυχικά large, μπορείς να είσαι.
Εν τέλει, ουδείς αναμάρτητος. Το να πολεμάς τους δαίμονές σου και τον κακό εαυτό σου όμως, σε κάνει όχι δύο αλλά δέκα φορές πιο άνθρωπο....
Ή που θα το νιώσεις ή που θα φορέσεις την μάσκα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου