Λίγα σχόλια για το "Συνεχίζοντας...."

          Επειδή κάποιοι με ρωτήσατε τι εννοούσα επακριβώς με το κείμενο "Συνεχίζοντας..." και σε ποιον τομέα της ζωής αναφέρομαι, απαντώ ότι αναφέρομαι σε όλους. Ξεκινώντας από τα απλά και καθημερινά, τις αξίες περί φιλίας, σχέσεων, κοινωνικού φαίνεσθαι και όχι μόνον, περνώντας σε πολιτικά δόγματα και συστήματα, ακόμα και σε τρόπους διασκέδασης, αν θέλετε. Θέτω τα πάντα. Όλα οφείλουμε να τα ξαναβλέπουμε, να τα επανεξετάζουμε, να τα επαναπροσδιορίζουμε. Γιατί δεν έχουμε το ίδιο μυαλό στα 15, στα 20, στα 30 (ακόμα 40 δεν έχω φτάσει για να ξέρω). Άλλωστε, εγώ προσωπικά, έχω αναθεωρήσει ένα σωρό πράγματα κι αυτό γιατί μου δίνεται το ερέθισμα κάθε μέρα. Τα βιώματά μας είνα καθημερινά, οι επαφές με τους συνανθρώπους είναι κι αυτές καθημερινές και μάλιστα με πολλούς δίχως να το θέλουμε ή να το επιδιώκουμε. Περισσότερο καταναγκαστικά. Στα πλαίσια μιας δουλειάς ή μιας γειτονίας. Το να ακούω ανθρώπους να μου λένε "Κάνω αυτό γιατί έτσι το έμαθα από τους γονείς μου", είναι αν μη τι άλλο, ελαφρύ και παιδαριώδες.
          Πόσες φορές, εξάλλου, στην ζωή μας έχουμε πει "Πω, πω! Τι ανόητος-η ήμουν που πίστευα αυτό....", "Μα τι χαζομάρα εκ μέρους μου να νομίζω εκείνο...", "Κι εγώ νόμιζα.....Καλά να πάθω..." και πολλές ακόμη εκφράσεις που αποδεικνύουν, ότι διαψευστήκαμε για πράγματα που νομίζαμε ότι είναι έτσι , αλλά τελικώς δεν είναι. Κατά μία έννοια, μπορώ να πω κι ότι μου αρέσει. Γιατί ωριμάζω μέσα από τις καταστάσεις. Όχι απαραιτήτως ότι αποκτώ σοφία. Η σοφία, είναι μια πολύ σχετική έννοια και δεν αποκτάται απαραιτήτως με την πάροδο του χρόνου. Οι εμπειρίες που μας οδηγούν σε αυτήν, δεν φτάνει να είναι μόνο ποσοτικές αλλά και ποιοτικές.
           Για παράδειγμα, πιάνοντας κάτι πολύ απλό, είναι το γνωστό "πρέπει να σέβεσαι τους μεγαλύτερους". Φυσικά και θα τους σεβαστώ, όταν διεκδικούν και οι ίδιοι τον σεβασμό από εμένα. Μου είναι αδύνατον να δείξω σέβας, προς έναν μεγαλύτερο που το στόμα του είναι σκέτος οχετός και από τις δέκα κουβέντες που θα πει, οι οκτώ είναι ύβρεις. Πολύ περισσότερο, όταν δεν σέβεται την παρουσία μου, το ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να ακούω αυτά που λέει και δεν χρειάζεται να βλέπω το γνωστό περισπούδαστο ύφος που νομίζει ότι απέκτησε με τα χρόνια, αλλά έχοντας ζήσει μόνον στην πόλη και την γειτονιά του. Αυτό δεν το αποκαλώ σοφία.
           Λοιπόν, φίλοι αναγνώστες μου, ελπίζω να ξεκαθάρισα τα πράγματα και να διέλυσα την ομίχλη που επικράτησε. Τέλος να σας ευχαριστήσω για την υποστήριξη και τα καλά σας λόγια. Ήθελα να το κάνω από καιρό, οπότε...ιδού η αφορμή.

Λέω εγώ τώρα....