Ο προβληματισμός σήμερον, 24η Σεπτεμβρίου, εν έτει 2014, με απασχολεί καιρό τώρα και εν τέλει βρήκα και μια απάντηση (σύμφωνα πάντα με την προσωπική οπτική μου και τις δικές μου ιδέες). Το μεγάλο ερώτημα έχει ως εξής: Όσο προχωράει η ζωή κι επομένως προχωράμε κι εμείς, οι αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε ή υιοθετήσαμε από μόνοι μας, παραμένουν ίδιες; Εάν ναι, αυτό είναι ελπιδοφόρο; Εάν όχι είναι πάλι ελπιδοφόρο;
Όλοι μεγαλώνουμε με κάποιες αξίες, ιδανικά, απόψεις και η λογική επιτάσσει εν αρχή, να ενστερνιζόμεθα τις απόψεις των γονέων, έπειτα των δασκάλων, έως ότου φτάσουμε να κρίνουμε τα πράγματα σύμφωνα με την δική μας οπτική και τον δικό μας νου, ώστε να βγει η ετυμηγορία για το τι θα συνεχίσουμε να κρατάμε κατά νου και τι θα απορρίψουμε. Σαφέστατα εξαιρώ την κατηγορία των ανθρώπων, που αν και ενήλικες, εξακολουθούν να ακούνε ό,τι τους λένε οι γονείς τους και τα πιστεύω τους, αποτελούν το φερέφωνο των γεννητόρων τους.
Δεν σημαίνει ότι κάτι από όλα όσα μάθαμε είναι λάθος. Είναι όμως σε άλλο μήκος κύματος. Οι εποχές αλλάζουν. Οι συνειδήσεις μεταλλάσσονται. Η συνθήκες διαβίωσης εξελίσσονται είτε προς το χειρότερο, είτε προς το καλύτερο. Επομένως οι αξίες μας ανθεωρούνται. Κάτι που ήταν 'σωστό' στην πράξη, πριν από δεκαετίες, δεν σημαίνει ότι εξακολουθεί να είναι εφαρμόσιμο στο σήμερα. Πόσο μάλλον σε εποχές που αγριεύουν κάθε μέρα, όλο και περισσότερο. Η ηθική γίνεται μια ολοένα και πιο σχετική έννοια. Ακόμα και εάν από μόνοι μας αποφασίσαμε ότι κάτι από όλα αυτά που πιστεύαμε μέχρι πρότινος δεν 'μας κάνει' πλέον, θα αναθεωρήσουμε και θα αναθεωρήσουμε ξανά και θα αλλάξουμε πολλές απόψεις και στάσεις ζωής. Γιατί τα βιώματά μας αλλάζουν με ταχύτητα φωτός.
Επομένως αυτό που προκύπτει, είναι ότι όχι μόνο είναι υγιές κι ελπιδοφόρο να αναθεωρούμε τις αξίες και τα πιστεύω μας, αλλά είναι απαραίτητο για κάθε έλλογο ον, που υποχρεωτικά ζει σε συνθήκες διαρκούς κίνησης, αλλαγής, προσωπικής ανάπτυξης και μετάλλαξης. Εάν δεν αλλάζει κάποιος από την άλλη, κατ'αρχάς συγχαρητήρια που μπορεί να μένει πιστός στα πιστεύω του και τα ιδανικά του, αλλά καλό θα ήταν να σκεφτεί αν κάποιο από όλα αυτά τον οδηγεί σε κάτι καλό ή τον κρατάει 'βιδωμέμο' πίσω ή από συνήθεια έχει πείσει τον ευατό του, ότι έτσι είναι και δεν αλλάζει κάτι. Το χειρότερο, βέβαια, είναι όταν μαθαίνει να πιστεύει κάτι αναγκαστικά, επειδή είναι της μόδας, ή επειδή το πιστεύουν πολλοί. Αυτό δεν είναι, σε καμία περίπτωση, εξέλιξη.
Και επειδή μου έδωσα την ιδέα για το επόμενο θέμα μου, περί ανάγκης να ανήκουμε κάπου, αφήνω ανοιχτό το θέμα, μέχρι νεοτέρας.
Μέχρι τότε, συνεχίζω αναθεωρώντας....
Όλοι μεγαλώνουμε με κάποιες αξίες, ιδανικά, απόψεις και η λογική επιτάσσει εν αρχή, να ενστερνιζόμεθα τις απόψεις των γονέων, έπειτα των δασκάλων, έως ότου φτάσουμε να κρίνουμε τα πράγματα σύμφωνα με την δική μας οπτική και τον δικό μας νου, ώστε να βγει η ετυμηγορία για το τι θα συνεχίσουμε να κρατάμε κατά νου και τι θα απορρίψουμε. Σαφέστατα εξαιρώ την κατηγορία των ανθρώπων, που αν και ενήλικες, εξακολουθούν να ακούνε ό,τι τους λένε οι γονείς τους και τα πιστεύω τους, αποτελούν το φερέφωνο των γεννητόρων τους.
Δεν σημαίνει ότι κάτι από όλα όσα μάθαμε είναι λάθος. Είναι όμως σε άλλο μήκος κύματος. Οι εποχές αλλάζουν. Οι συνειδήσεις μεταλλάσσονται. Η συνθήκες διαβίωσης εξελίσσονται είτε προς το χειρότερο, είτε προς το καλύτερο. Επομένως οι αξίες μας ανθεωρούνται. Κάτι που ήταν 'σωστό' στην πράξη, πριν από δεκαετίες, δεν σημαίνει ότι εξακολουθεί να είναι εφαρμόσιμο στο σήμερα. Πόσο μάλλον σε εποχές που αγριεύουν κάθε μέρα, όλο και περισσότερο. Η ηθική γίνεται μια ολοένα και πιο σχετική έννοια. Ακόμα και εάν από μόνοι μας αποφασίσαμε ότι κάτι από όλα αυτά που πιστεύαμε μέχρι πρότινος δεν 'μας κάνει' πλέον, θα αναθεωρήσουμε και θα αναθεωρήσουμε ξανά και θα αλλάξουμε πολλές απόψεις και στάσεις ζωής. Γιατί τα βιώματά μας αλλάζουν με ταχύτητα φωτός.
Επομένως αυτό που προκύπτει, είναι ότι όχι μόνο είναι υγιές κι ελπιδοφόρο να αναθεωρούμε τις αξίες και τα πιστεύω μας, αλλά είναι απαραίτητο για κάθε έλλογο ον, που υποχρεωτικά ζει σε συνθήκες διαρκούς κίνησης, αλλαγής, προσωπικής ανάπτυξης και μετάλλαξης. Εάν δεν αλλάζει κάποιος από την άλλη, κατ'αρχάς συγχαρητήρια που μπορεί να μένει πιστός στα πιστεύω του και τα ιδανικά του, αλλά καλό θα ήταν να σκεφτεί αν κάποιο από όλα αυτά τον οδηγεί σε κάτι καλό ή τον κρατάει 'βιδωμέμο' πίσω ή από συνήθεια έχει πείσει τον ευατό του, ότι έτσι είναι και δεν αλλάζει κάτι. Το χειρότερο, βέβαια, είναι όταν μαθαίνει να πιστεύει κάτι αναγκαστικά, επειδή είναι της μόδας, ή επειδή το πιστεύουν πολλοί. Αυτό δεν είναι, σε καμία περίπτωση, εξέλιξη.
Και επειδή μου έδωσα την ιδέα για το επόμενο θέμα μου, περί ανάγκης να ανήκουμε κάπου, αφήνω ανοιχτό το θέμα, μέχρι νεοτέρας.
Μέχρι τότε, συνεχίζω αναθεωρώντας....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου