Λοιπόν, έφτασες σε ηλικία να παντρευτείς. Σοβαρέψου. Έφτασε η ηλικία να κάνεις παιδί. 'Αντε... κάνε. Σοβαρέψου. Τιιιι; Έφτασες τόσο χρονών κι ακόμα μαζεύεις έντομα και βότανα για συλλογή; Α, στην ηλικία σου δεν επιτρέπεται. Σοβαρέψου. Ακούς εκεί, να είσαι πενήντα κι ακόμα να δηλώνεις Χαρλεάς. Ντροπή! Σοβαρέψου. Θα βάλεις σκουλαρίκι και θα κάνεις tattoo στα σαράντα σου; Σοβαρέψου. Μα τι θα πει η κυρά-Κίτσα από πάνω; Σοβαρέψου......
Τα παραδείγματα τέτοιου τύπου, είναι αναρίθμητα. καί δυστυχώς οι γονείς τα κληροδοτούν στα παιδιά τους και ούτω καθεξής. Το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας που τυγχάνει να γνωρίζω καλά, γιατί ζω, δρω κι αναπνέω σε αυτήν, είναι το τι θα πουν οι άλλοι. Το αμέσως επόμενο πρόβλημα, είναι ότι οι αντιλήψεις αυτές, υπάρχουν από πάρα πολύ παλιά (άρα δεν επήλθε κάποια εξέλιξη). Και το μεθεπόμενο πρόβλημα είναι, ότι οι νεαρότερες γενιές, εξακολουθούν να εγκλωβίζονται σε τέτοιες ανόητα μικροαστικές αντιλήψεις, ακολουθώντας τον δρόμο του συμβιβασμού. Δεν είναι λίγες φορές, που έχω συνομιλήσει με συμμαθητές, που από την στιγμή που παντρεύτηκαν κι έκαναν παιδιά, νιώθουν ότι μπήκαν σε ένα ανώτερο club κι καταξιώθηκαν κοινωνικά. Ε, ναι! Σύμφωνα πάντα με την προσωπική δυνατότητα εγκεφαλικής λειτουργίας τους (το θέμα περί club θα το αναλύσω άλλη στιγμή. Τώρα μιλάω για την σοβαροφάνεια και την ασφυξία που αυτή μπορεί να προκαλέσει). 'Ετσι λοιπόν όλες οι χρονιές και γενιές μπαίνουν στα στενά όρια της φρικώδους προσταγής "Σοβαρέψου".
Ό,τι κάνει ο σύγχονος άνθρωπος, το κάνει με αποκλειστικό και μόνον γνώμονα το τι θα πουν οι άλλοι ή πώς θα επιδειχθεί στους άλλους. Βασικό μου παράδειγμα, που διαφαίνεται και σε άλλα κείμενά μου, είναι οι επιλογές σχολών από τελειοφοίτους, κάθε χρόνο. Το Σάββατο είχα μια κουβέντα με μια κυρία σε κατάστημα, που ήταν χαρούμενη γιατί η κόρη της, μολονότι δεν πέρασε σε κάποια σχολή, γράφτηκε σε ιδιωτικό ΙΕΚ για να σπουδάσει κάτι άλλο από τον αρχικό της στόχο, αλλά που την ενδιαφέρει εξίσου. Το μόνο θεματάκι που υπήρξε ήταν, ότι στην αρχή ένιωσε ασχημα που οι φίλες της πέρασαν στο πανεπιστήμιο κι αυτή όχι. Εδώ είναι το σημείο τομής. Ότι ο τίτλος εξακολουθεί να έχει περισσότερη σημασία από την μελλοντική αποκατάσταση κι ότι το 'φαίνεσθαι', είναι το κύριο μέλημα κάθε ατόμου που θέλει να έχει μια θέση στο κοινωνικό βάθρο του τίποτα. Είμαι βέβαιη ότι με αυτό που επέλεξε η κοπέλα να σπουδάσει, θα έχει πολύ γρήγορα τα δικά της χρήματα στην τσέπη, βοηθώντας εαυτόν να σταθεί γρηγορότερα στα πόδια της, από κάποιον τιτλούχο Πανεπιστημιάκης Σχολής χωρίς αντίκρισμα, τουλάχιστον στην τωρινή πραγματικότητα. Και πάλι όμως κανείς δεν δύναται να σκεφτεί πρακτικά. Στους κοντόφθαλμους υπολογισμούς, όλοι παίρνουν Άριστα.
Και φυσικά ο γονέας, θα κυκλοφορεί με άλλον αέρα στην γειτονιά, που όπως πάντα είναι περίεργη, έχοντας ευρέως διαδώσει, πως το παιδί του σε λίγα χρόνια θα γίνει κάτι από όλα αυτά τα τετριμμένα, που έχω αναφέρει κατά καιρούς. Άρα το παιδί του, μπήκε σε μια σοβαρή σχολή και θα γίνει ένας σοβαρός άνθρωπος, στο μέλλον.
Εννοείται, πως δεν λέω να είμαστε ανοήτως ελαφρείς, αλλά εάν ήρθα σε αυτή την γη και σε αυτόν τον κόσμο, για να εκπληρώσω τα κοινωνικά πρέπει, ανθρώπων που δεν γνωρίζω και που τα βρήκα παγιωμένα, αιώνες τώρα, χωρίς να έχω ερωτηθεί ή συμμετέχει σε όλες αυτές τις αποφάσεις, τότε έχω αποτύχει σαν οντότητα. Απέτυχα στο να ζήσω μια ζωή έτσι όπως την θέλω και ονειρεύομαι στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό.
Και εν τέλει, εγώ θέλω να είμαι ασόβαρη. Δεν θέλω να σοβαρευτώ! Άλλωστε γιατί πρέπει τα πάντα να τα παίρνω σοβαρά; Η υπερβολική σοβαρότητα στην ζωή, φέρνει μόνο σοβαρά προβλήματα. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα με τα σοβαρά. Εγώ έχω....Ο χρόνος φίλοι και φίλες, είναι αναίσθητος. Φεύγει και δεν τον νοιάζει αν οι καταστάσεις είναι σοβαρές ή όχι. Απλά κυλάει. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, από το να φτάνεις σε μια ηλικία και να μετανιώνεις για όλα όσα ήθελες αλλά δεν έκανες!
Και αυτό είναι ΟΝΤΩΣ σοβαρό...
Τα παραδείγματα τέτοιου τύπου, είναι αναρίθμητα. καί δυστυχώς οι γονείς τα κληροδοτούν στα παιδιά τους και ούτω καθεξής. Το βασικό πρόβλημα της κοινωνίας που τυγχάνει να γνωρίζω καλά, γιατί ζω, δρω κι αναπνέω σε αυτήν, είναι το τι θα πουν οι άλλοι. Το αμέσως επόμενο πρόβλημα, είναι ότι οι αντιλήψεις αυτές, υπάρχουν από πάρα πολύ παλιά (άρα δεν επήλθε κάποια εξέλιξη). Και το μεθεπόμενο πρόβλημα είναι, ότι οι νεαρότερες γενιές, εξακολουθούν να εγκλωβίζονται σε τέτοιες ανόητα μικροαστικές αντιλήψεις, ακολουθώντας τον δρόμο του συμβιβασμού. Δεν είναι λίγες φορές, που έχω συνομιλήσει με συμμαθητές, που από την στιγμή που παντρεύτηκαν κι έκαναν παιδιά, νιώθουν ότι μπήκαν σε ένα ανώτερο club κι καταξιώθηκαν κοινωνικά. Ε, ναι! Σύμφωνα πάντα με την προσωπική δυνατότητα εγκεφαλικής λειτουργίας τους (το θέμα περί club θα το αναλύσω άλλη στιγμή. Τώρα μιλάω για την σοβαροφάνεια και την ασφυξία που αυτή μπορεί να προκαλέσει). 'Ετσι λοιπόν όλες οι χρονιές και γενιές μπαίνουν στα στενά όρια της φρικώδους προσταγής "Σοβαρέψου".
Ό,τι κάνει ο σύγχονος άνθρωπος, το κάνει με αποκλειστικό και μόνον γνώμονα το τι θα πουν οι άλλοι ή πώς θα επιδειχθεί στους άλλους. Βασικό μου παράδειγμα, που διαφαίνεται και σε άλλα κείμενά μου, είναι οι επιλογές σχολών από τελειοφοίτους, κάθε χρόνο. Το Σάββατο είχα μια κουβέντα με μια κυρία σε κατάστημα, που ήταν χαρούμενη γιατί η κόρη της, μολονότι δεν πέρασε σε κάποια σχολή, γράφτηκε σε ιδιωτικό ΙΕΚ για να σπουδάσει κάτι άλλο από τον αρχικό της στόχο, αλλά που την ενδιαφέρει εξίσου. Το μόνο θεματάκι που υπήρξε ήταν, ότι στην αρχή ένιωσε ασχημα που οι φίλες της πέρασαν στο πανεπιστήμιο κι αυτή όχι. Εδώ είναι το σημείο τομής. Ότι ο τίτλος εξακολουθεί να έχει περισσότερη σημασία από την μελλοντική αποκατάσταση κι ότι το 'φαίνεσθαι', είναι το κύριο μέλημα κάθε ατόμου που θέλει να έχει μια θέση στο κοινωνικό βάθρο του τίποτα. Είμαι βέβαιη ότι με αυτό που επέλεξε η κοπέλα να σπουδάσει, θα έχει πολύ γρήγορα τα δικά της χρήματα στην τσέπη, βοηθώντας εαυτόν να σταθεί γρηγορότερα στα πόδια της, από κάποιον τιτλούχο Πανεπιστημιάκης Σχολής χωρίς αντίκρισμα, τουλάχιστον στην τωρινή πραγματικότητα. Και πάλι όμως κανείς δεν δύναται να σκεφτεί πρακτικά. Στους κοντόφθαλμους υπολογισμούς, όλοι παίρνουν Άριστα.
Και φυσικά ο γονέας, θα κυκλοφορεί με άλλον αέρα στην γειτονιά, που όπως πάντα είναι περίεργη, έχοντας ευρέως διαδώσει, πως το παιδί του σε λίγα χρόνια θα γίνει κάτι από όλα αυτά τα τετριμμένα, που έχω αναφέρει κατά καιρούς. Άρα το παιδί του, μπήκε σε μια σοβαρή σχολή και θα γίνει ένας σοβαρός άνθρωπος, στο μέλλον.
Εννοείται, πως δεν λέω να είμαστε ανοήτως ελαφρείς, αλλά εάν ήρθα σε αυτή την γη και σε αυτόν τον κόσμο, για να εκπληρώσω τα κοινωνικά πρέπει, ανθρώπων που δεν γνωρίζω και που τα βρήκα παγιωμένα, αιώνες τώρα, χωρίς να έχω ερωτηθεί ή συμμετέχει σε όλες αυτές τις αποφάσεις, τότε έχω αποτύχει σαν οντότητα. Απέτυχα στο να ζήσω μια ζωή έτσι όπως την θέλω και ονειρεύομαι στον βαθμό που αυτό είναι εφικτό.
Και εν τέλει, εγώ θέλω να είμαι ασόβαρη. Δεν θέλω να σοβαρευτώ! Άλλωστε γιατί πρέπει τα πάντα να τα παίρνω σοβαρά; Η υπερβολική σοβαρότητα στην ζωή, φέρνει μόνο σοβαρά προβλήματα. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα με τα σοβαρά. Εγώ έχω....Ο χρόνος φίλοι και φίλες, είναι αναίσθητος. Φεύγει και δεν τον νοιάζει αν οι καταστάσεις είναι σοβαρές ή όχι. Απλά κυλάει. Και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, από το να φτάνεις σε μια ηλικία και να μετανιώνεις για όλα όσα ήθελες αλλά δεν έκανες!
Και αυτό είναι ΟΝΤΩΣ σοβαρό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου