"Rebecca"

            Διαβάζεις λοιπόν κι εσύ, αμέριμνε αναγνώστη, αυτόν τον τίτλο στο εξώφυλλο και πιστεύεις ότι θα διαβάσεις για μια Ρεβέκκα εντός σελίδων. Φυσικά και διαβάζεις για μια Ρεβέκκα, μόνο που δεν είναι μια ηρωίδα, όπως θα περίμενες. Τουτέστιν με σάρκα και οστά.
             Ε, αυτό ήταν και που με εξιτάρισε τόσο. Η Ρεβέκκα υπήρξε κάποτε. Την στιγμή που ξεκινάει η πλοκή όμως, δεν υπάρχει. Καταφέρνει όμως να επηρεάσει τόσο έντονα και ριζικά τις ζωές όλων, σε σημείο που είπα, ότι τα κατάφερε καλύτερα σαν ιδέα, απ' ότι αν ήταν μια ζωντανή φιγούρα, δρώντας κανονικά μέσα στην όλη εξέλιξη της ιστορίας.
            Ούσα λοιπόν μια ιδέα, όπως προείπα, ένα πνεύμα αθάνατο, καταφέρνει να φέρει τα πάνω- κάτω. Δεν ήταν και καμιά ήσυχη εδώ που τα λέμε. Ήταν 'τσαπερδόνα', καθώς είθισται να λέμε και λόγω αυτού του έντονου χαρακτήρα της, έμεινε ανεξίτηλη στις μνήμες όλων.
             Το βιβλίο ήταν εξαιρετικό, γραμμένο από την βρετανίδα Daphne Du Maurier, που δημοσιεύτηκε το 1938 και καταφέρνει να μεταδώσει, στα σίγουρα, πολύ μυστήριο, αγωνία, ένταση, το συναίσθημα του 'πώς θα καταλήξει' και σίγουρα άφθονη ατμόσφαιρα. Εν τέλει, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για το ποιος προσπαθεί να κάνει ένα βήμα και να προχωρήσει στη ζωή του κι αν το τελικό ζευγάρι θα βρει την 'σειρά' του όπως λέμε. Ε, ναι υπάρχει κι ένα ζευγάρι, γιατί ξεκινάει σαν αισθηματικό μυθιστόρημα. Άλλο αν καταλήγει σαν αστυνομικό.
              Το είδα βεβαίως και σε ταινία, στην εκδοχή του 1940, αλλά μου το χάλασε η Joan Fontaine (έτσι μου το χάλασε και στην Jane Eyre). Φήμες λένε ότι έχει γυριστεί και από ιταλική παραγωγή και αποδόθηκε πολύ καλά, αλλά αυτό δεν το είδα με τα μάτια μου. Αλλά επειδή σαν το βιβλίο δεν έχει, σίγουρα είναι η κατάλληλη συντροφιά, για τα  βροχερά, κρύα βράδια του φθινοπώρου (και του χειμώνα, άμα λάχει)!
               'Rebecca' δαγκωτό.....