Τελικά, τι μας οδηγεί να χαρακτηρίσουμε κάτι σαν 'εθισμό' και κατά πόσο είναι σίγουρο ότι μπορούμε να εξαιρέσουμε τους εαυτούς μας από αυτούς; Λίγο πολύ, στο άκουσμα της λέξης 'εθισμός', μας έρχονται τερατώδη πράγματα, όπως ουσίες, τσιγάρο, ποτό, τζόγος κτλ.
'Επειτα από ενδελεχή σκέψη και κάποιες συζητήσεις (όχι του καναπέ-σε πρόλαβα φίλε αναγνώστη), κατέληξα στο ότι ένας εθισμός δεν εμπεριέχει μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά, καθώς η έξις μπορεί να αφορά τον οποιοδήποτε και πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Ο άνθρωπος που αγαπά το σώμα του και προσέχει απίστευτα την διατροφή του, έχει μια κάποια εξάρτηση. Αυτός που δεν προσέχει καθόλου το σώμα του και επιλέγει να μετατραπεί σε κοιλιόδουλο, είναι επίσης εξαρτημένος. Αυτή που κάθε μέρα ψωνίζει κι από κάτι (συγνώμη και πάλι εδώ οι γυναίκες κρατούν την πρώτη θέση), είναι εξαρτημένη. Αυτός που δεν χάνει ευκαιρία να μπλεχτεί σε φασαρία, είναι εξαρτημένος. Γυναίκες που ξέρουν όλα τα ενδοοικογενειακά των άλλων και ασχολούνται μόνον με τις ζωές των άλλων, είναι εξαρτημένες. Οιοσδήποτε αποφασίζει να ξεκινήσει μια συλλογή, είναι εξαρτημένος. Στην πορεία μάλιστα, θα παθιαστεί απεριόριστα, από την χαρά της συλλεκτικής διαδικασίας (μου έχει συμβεί) και θα έχει στερητικό σύνδρομο εάν καθημερινά δεν αφιερώνει πολύτιμο χρόνο στην συλλογή του. Ο εργασιομανής, είναι επίσης εξαρτημένος... Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσα να απαριθμώ εξαρτήσεις της καθημερινότητας, μέχρι αύριο.
Το θέμα είναι εάν όλοι αυτοί οι εθισμοί μας κάνουν καλό ή όχι. Είμαι σίγουρη πως κάποιοι μπορούν να μετατρέψουν τον εαυτό τους, σε μια άκρως δημιουργική οντότητα και να βγάλουν στην επιφάνεια ταλέντα που ούτε καν υποψιάζονταν ότι διαθέτουν. Κάποιοι άλλοι (εθισμοί λέμε), σαφώς και δεν έκαναν, ούτε κάνουν, ούτε θα κάνουν καλό σε κανέναν, στον αιώνα τον άπαντα. Παρόλα αυτά, καθένας επιλέγει αυτό που τον ευχαριστεί, χωρίς να είναι υπόλογος σε κανέναν. Από μερικούς, μπορεί μεν να εκλαμβάνεται ως ιδιοτροπία, 'κόλλημα' ή εμμονή, αλλά όπως και να έχει, αποτελεί κομμάτι του χαρακτήρα κάποιου κι αυτό δεν αλλάζει. Π.χ. το ότι κάποιος τρελαίνεται για μηχανές, μπορεί για άλλους να φαίνεται 'παιδιάστικο'. Δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι 'ασόβαρος' κάποιος που ασχολείται με αυτές. Αυτή του η ενασχόληση, είναι προέκταση του είναι του.
Μήπως όμως και οργανικά, η ύπαρξή των εθισμών και μόνο μας κάνει καλό; Οι χημικές αντιδράσεις που διενεργούνται στον εγκέφαλο, την ώρα που καταπιανόμαστε με αυτά που μας προσφέρουν ευδαιμονία, δείχνουν ότι ακόμη και βιολογικά, μας είναι απαραίτητοι. Είναι αυτό που λέμε 'το τραβάει ο οργανισμός μου'. Ακόμη και η ατελείωτη μιζέρια, γκρίνια, μεμψιμοιρία, που έχει κάποιος, είναι ο εθισμός του. Τρέφεται από αυτήν την στάση ζωής. Δεν είμαι βέβαια σίγουρη, για το κατά πόσο κάτι τέτοιο, κάνει καλό στο ίδιο το άτομο, αλλά αυτό είναι δικό του θέμα.
Εξάλλου, είναι λίγοι αυτοί που θα παραδεχτούν ότι κάνουν και λάθη, πόσο μάλλον ότι διακατέχονται από μια εξάρτηση. Το θέμα φυσικά είναι ότι, δεν υπάρχει λόγος πανικού. 'Οταν μιλάμε για τέτοιου είδους εξαρτήσεις, φυσικά και δεν συντρέχει κάποιος άμεσος σωματικός κίνδυνος (εκτός κι αν μιλάμε για άλλες περιπτώσεις). 'Ολα είναι θέμα ψυχολογίας. Αυτή είναι που πρέπει να κρατάμε ακμαία πάση θυσία και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Γιατί η ψυχολογία είναι η πιο ευάλωτη.
Προσοχή λοιπόν στο τι επιλέγουμε και σε τι βαθμό, γιατί άντε μετά να φτιάξεις την ψυχολογία σου. Εν τέλει ο καθείς επιλέγει αυτά που τον κάνουν τον ίδιο ευτυχισμένο, αλλά όχι απαραίτητα και τον διπλανό του !
Μιλάω για πράγματα πέρα από αυτά. Αυτά είναι τα φανερά....
'Επειτα από ενδελεχή σκέψη και κάποιες συζητήσεις (όχι του καναπέ-σε πρόλαβα φίλε αναγνώστη), κατέληξα στο ότι ένας εθισμός δεν εμπεριέχει μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά, καθώς η έξις μπορεί να αφορά τον οποιοδήποτε και πάνω σε οποιοδήποτε θέμα. Ο άνθρωπος που αγαπά το σώμα του και προσέχει απίστευτα την διατροφή του, έχει μια κάποια εξάρτηση. Αυτός που δεν προσέχει καθόλου το σώμα του και επιλέγει να μετατραπεί σε κοιλιόδουλο, είναι επίσης εξαρτημένος. Αυτή που κάθε μέρα ψωνίζει κι από κάτι (συγνώμη και πάλι εδώ οι γυναίκες κρατούν την πρώτη θέση), είναι εξαρτημένη. Αυτός που δεν χάνει ευκαιρία να μπλεχτεί σε φασαρία, είναι εξαρτημένος. Γυναίκες που ξέρουν όλα τα ενδοοικογενειακά των άλλων και ασχολούνται μόνον με τις ζωές των άλλων, είναι εξαρτημένες. Οιοσδήποτε αποφασίζει να ξεκινήσει μια συλλογή, είναι εξαρτημένος. Στην πορεία μάλιστα, θα παθιαστεί απεριόριστα, από την χαρά της συλλεκτικής διαδικασίας (μου έχει συμβεί) και θα έχει στερητικό σύνδρομο εάν καθημερινά δεν αφιερώνει πολύτιμο χρόνο στην συλλογή του. Ο εργασιομανής, είναι επίσης εξαρτημένος... Υπό αυτό το πρίσμα, θα μπορούσα να απαριθμώ εξαρτήσεις της καθημερινότητας, μέχρι αύριο.
Το θέμα είναι εάν όλοι αυτοί οι εθισμοί μας κάνουν καλό ή όχι. Είμαι σίγουρη πως κάποιοι μπορούν να μετατρέψουν τον εαυτό τους, σε μια άκρως δημιουργική οντότητα και να βγάλουν στην επιφάνεια ταλέντα που ούτε καν υποψιάζονταν ότι διαθέτουν. Κάποιοι άλλοι (εθισμοί λέμε), σαφώς και δεν έκαναν, ούτε κάνουν, ούτε θα κάνουν καλό σε κανέναν, στον αιώνα τον άπαντα. Παρόλα αυτά, καθένας επιλέγει αυτό που τον ευχαριστεί, χωρίς να είναι υπόλογος σε κανέναν. Από μερικούς, μπορεί μεν να εκλαμβάνεται ως ιδιοτροπία, 'κόλλημα' ή εμμονή, αλλά όπως και να έχει, αποτελεί κομμάτι του χαρακτήρα κάποιου κι αυτό δεν αλλάζει. Π.χ. το ότι κάποιος τρελαίνεται για μηχανές, μπορεί για άλλους να φαίνεται 'παιδιάστικο'. Δεν σημαίνει, όμως, ότι είναι 'ασόβαρος' κάποιος που ασχολείται με αυτές. Αυτή του η ενασχόληση, είναι προέκταση του είναι του.
Μήπως όμως και οργανικά, η ύπαρξή των εθισμών και μόνο μας κάνει καλό; Οι χημικές αντιδράσεις που διενεργούνται στον εγκέφαλο, την ώρα που καταπιανόμαστε με αυτά που μας προσφέρουν ευδαιμονία, δείχνουν ότι ακόμη και βιολογικά, μας είναι απαραίτητοι. Είναι αυτό που λέμε 'το τραβάει ο οργανισμός μου'. Ακόμη και η ατελείωτη μιζέρια, γκρίνια, μεμψιμοιρία, που έχει κάποιος, είναι ο εθισμός του. Τρέφεται από αυτήν την στάση ζωής. Δεν είμαι βέβαια σίγουρη, για το κατά πόσο κάτι τέτοιο, κάνει καλό στο ίδιο το άτομο, αλλά αυτό είναι δικό του θέμα.
Εξάλλου, είναι λίγοι αυτοί που θα παραδεχτούν ότι κάνουν και λάθη, πόσο μάλλον ότι διακατέχονται από μια εξάρτηση. Το θέμα φυσικά είναι ότι, δεν υπάρχει λόγος πανικού. 'Οταν μιλάμε για τέτοιου είδους εξαρτήσεις, φυσικά και δεν συντρέχει κάποιος άμεσος σωματικός κίνδυνος (εκτός κι αν μιλάμε για άλλες περιπτώσεις). 'Ολα είναι θέμα ψυχολογίας. Αυτή είναι που πρέπει να κρατάμε ακμαία πάση θυσία και αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Γιατί η ψυχολογία είναι η πιο ευάλωτη.
Προσοχή λοιπόν στο τι επιλέγουμε και σε τι βαθμό, γιατί άντε μετά να φτιάξεις την ψυχολογία σου. Εν τέλει ο καθείς επιλέγει αυτά που τον κάνουν τον ίδιο ευτυχισμένο, αλλά όχι απαραίτητα και τον διπλανό του !
Μιλάω για πράγματα πέρα από αυτά. Αυτά είναι τα φανερά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου